Laat ik even proberen samen te vatten wat er in het artikel stond, dan hoeft u deze onzin niet zelf te gaan lezen. Afgelopen maandag heeft het Vaticaan een 30 pagina tellend officieel document openbaar gemaakt waarin staat dat de mens niet het recht heeft om van geslacht te veranderen. Het veranderen van geslacht is volgens de rooms katholieke kerk het gevolg van een ‘verward concept van vrijheid’. Volgens het Vaticaan moet geslacht vooral gebaseerd zijn op biologie, in plaats van op gevoel, want anders is ‘het een poging om de natuur te vernietigen’.
Lichtpuntje is misschien dan nog dat de Paus het document niet heeft ondertekend (maar er wordt wel meerdere keren geciteerd uit zijn eerdere toespraken, dus tja, minimaal lichtpuntje).
Ik ben transgender, dat is ongetwijfeld geen nieuws.
Ik ‘ben’ non binair, wat wil zeggen dat ik me absoluut geen vrouw voel, maar ook geen man. Ik voel me niets. En 'niets' is voor mij een heel bevrijdende, waarden-loze term, die niets zegt over mijn eventuele waarde (hoewel ik toegeef dat dat nu ook weer even onderuit geschoffeld wordt).
Ik heb lang genoeg bij de Genderpoli van het VUmc rondgelopen om te weten dat geslachtsverandering mij niet gaat helpen en dus niet aan de orde is. En dus zou dit artikel me niet zo erg moeten raken, maar...... dat doet het dus wel.
Nog los van het feit dat ik woedend word van het idee dat een groepje mannen even voor de rest van de wereld gaat bepalen wat wel en niet mag is er nog iets heel anders dat voor mij mee speelt.
Ik heb doorgaans al erg veel moeite om voor mezelf bestaansrecht te vinden. De opmerking dat je bestaansrecht hebt, puur omdat je op deze wereld bent, is (hoe goed bedoeld ook) voor mij niet helpend, want zo voelt het niet.
En al jarenlang worstel ik met de vraag WAAROM ik zo worstel met dat stukje wel/geen bestaansrecht hebben. Van alles gaf ik in de loop der jaren de schuld. Maar hoe verder ik in mijn ‘non-binair zijn’ groei, des te meer puzzel stukjes gaan er op zijn plaats vallen.
Ik vind het namelijk nogal lastig dat ik als non binair persoon, nauwelijks een plek heb binnen onze nog steeds voornamelijke binaire maatschappij. Op vrijwel alle formulieren, vragenlijsten en andere onzin word ik doorgaans nog steeds gedwongen om een keuze te maken tussen twee dingen die ik niet ben: man OF vrouw. En hoewel dat voor sommigen die dit niet betreft heel erg overdreven klinkt, het maakt mij keer op keer weer (meer dan) verdrietig.
Op papieren formulieren krabbel ik er inmiddels zelf wel een hokje ‘anders’ bij, maar bij de digitale versies loop je meteen vast, want zonder keuze, mag/kun je niet verder. Dus tja, bij formulieren en vragen en dergelijke, heb ik eigenlijk al het gevoel dat ik er niet mag zijn. Op het formulier is er letterlijk geen plaats voor me, besta ik niet.
Dan is er de taal.
In het Nederlands hebben we nog steeds geen officieel voornaamwoord voor mensen zoals ik. Waar in het Engels they/them gebruikt wordt (wat in mijn oren en hart nog best ok voelt), kan ik met het Nederlandse zij/hen, helemaal niks. Het helpt niet dat ik op school geleerd heb dat dat Koninklijk Meervoud is en dat is wel het allerlaatste dat ik wil. En dus kies ik noodgedwongen voor het voornaamwoord ‘hij’. Dat is het ook niet, maar het doet minder pijn dan ‘zij’ en bij gebrek aan beter.....
Ik ben geen mevrouw, dat zeker niet, maar als mensen me meneer noemen, voelt het ook niet ok.... maar wat dan wel??? Ik ben gewoon Mick, of voor degenen die hem kennen mijn geboortenaam.
Soms, als ik er de puf voor heb, dan wil ik nog wel eens tegen mensen zeggen/vragen dat ik Mick (of mijn geboortenaam) ben en dat als je over mij spreekt, dat graag met hij/hem. En hoewel sommige mensen echt wel hun best doen, zijn de meesten het na 10 minuten wel weer vergeten en een nog grotere groep reageert in de trant van: ‘pfff, dat is me te moeilijk hoor!’. En ja, sorry, dat mijn genderdingetje zoveel van jouw brein vraagt, dat het te moeilijk is om het zelfs maar te proberen. Dat is inderdaad veel moeilijker dan dagelijks moeten zijn en aangesproken worden met iets dat je niet bent. Sorry voor het ongemak.
En geloof me, ik eet je echt niet op als je het verkeerd doet, ik waardeer de pogingen. Negen van de tien keer heb ik namelijk niet eens de puf om je te verbeteren, laat staan om je op te eten.
Maar zo zie je dat ik ook in de taal niet echt bestaansrecht heb, of dat ik die in ieder geval niet vind. En misschien doe ik moeilijk. Dat krijg ik namelijk nogal vaak te horen van mensen die nooit hebben hoeven nadenken over de vraag ‘wat ben ik’. En stiekem ben ik best jaloers op die mensen, want wat is je leven makkelijk en overzichtelijk op dat gebied als dit niet iets is waar je over na hoeft te denken en waar je continue weer mee geconfronteerd wordt. Maar helaas word ik dat wel, dagelijks meerdere keren. Meer wel dan niet.
Ik denk dat ik over het algemeen mijn draai redelijk gevonden heb, als non binair persoon overleven in een binaire wereld. Ik denk dat ik op de meeste dagen ergens wel mijn ‘bestaansrecht’ vandaan weet te halen.
Maar op sommige dagen, wanneer de genderdysforie weer met hoofdletters de kop op steekt, dan is dat een stuk lastiger. En met zo’n klote artikel van een stel mannen in jurken, weet ik weer even helemaal niet wie en wat ik ben en wat ik hier ook alweer doe....
Dus Vaticaan..... bedankt!
 |
| plaatje: internet |
