29 april 2017

Ongevraagde levenslessen...

Inmiddels ben ik alweer ruim een week thuis, na mijn opname in het ziekenhuis. En ik kan jullie vertellen dat dat me het weekje wel was. Het was een achtbaan in heel veel opzichten. En hoewel ik normaal gesproken best van een leuke achtbaan houd, had ik deze best willen missen.

Er waren dagen bij dat ik niks anders kon dan janken. En geloof me: dat is niet bepaald mijn hobby. Ik was ook niet verdrietig of zo, ik had ook écht niet zóveel pijn meer, het kwam gewoon puur uit het niets.

Stiekem geef ik gewoon de schuld aan de (gevolgen van de) narcose, want voor mij is het hebben van een verklaring, hoe onlogisch of onrealistisch dan ook, makkelijker te hanteren dan geen idee hebben hoe of wat.

Er waren dagen bij dat ik wat minder pijn kreeg en dat vond ik heel prettig, maar dat betekende ook, dat ik mezelf acuut ging overschatten en veel te veel ging doen, waar ik eigenlijk nog helemaal niet toe in staat was. Met als gevolg dat ik weer veel pijn had, weer moest huilen en me weer hondsberoerd ging voelen.

Maar op dit moment voel ik me doorgaans echt wel redelijk. De pijn is er nog wel, maar te hanteren en wordt elke dag weer wat minder (tenzij ik teveel doe). Ik kan nog steeds niet ver lopen, heen en weer naar de supermarkt is echt wel de max, maar feit is dat het me wél lukt nu! Dat geeft me weer iets meer van mijn onafhankelijkheid terug.

Mijn huis is inmiddels best een 'bende', want stofzuigen lukt me nog niet, dus de stofplukken en dergelijke liggen door het hele huis verspreid. Maar ja, dat zal toch echt nog even moeten wachten tot het écht weer goed gaat.

Tot nu toe zijn er best wat mensen geweest die aangeboden hebben boodschappen te doen, maar voor het stofzuigen van mijn huis heeft nog niemand zich gemeld. En wetend hoe grote hekel ik er zelf aan heb, is dat ook niet iets dat ik van anderen durf te vragen...
Ach, het maakt niet uit, ik heb al in ergere, minder schonere omgevingen geleefd.

Terugkijkend op mijn opname, kom ik tot de conclusie dat ik best wat dingen geleerd heb. Ik kreeg gratis en voor niks (nou ja, daar zal de zorgverzekering anders over denken) een aantal levenslessen, waarvan ik sommige best had willen missen, maar ook weer niet.

Ik wil een paar van die levenslessen of misschien wel beter: inzichten met jullie delen:


  • Ik kwam erachter hoe snel ik eigenlijk overprikkeld raak van dingen en wat er dan met me gebeurt: Ik moet huilen, kan niet meer praten en snap ook niet meer wat er om me heen gebeurt. En als de omgeving dat dan niet doorheeft en gewoon doorgaat, dan word ik heel boos, achterdochtig en mijn brein schakelt uit. Ik verdwijn in mijn eigen wereld en ik ga op zoek naar verklaringen die me de wereld om me heen weer doen begrijpen. 
  • Ik werd er weer eens aan herinnerd hoe gefrustreerd ik raak van onduidelijkheid en hoe dat dan op zijn beurt weer leidt tot overprikkeling. Hoe verlammend dit op mij werkt en dat zodra ik maar een klein beetje duidelijkheid krijg, ik ook weer de regie terug kan pakken.
  • Ik vind het heel lastig om om hulp te vragen en hulp te accepteren. En dit wist ik natuurlijk ergens wel, maar er gebeurde iets geks. Waar ik normaal de hulp niet aan vrienden/kennissen durf te vragen, maar wel aan hulpverleners, omdat zij toch betaald krijgen om me te helpen (sorry!), durfde ik het verplegend personeel bijna nergens om te vragen, bang dat ik lastig was, terwijl zij toch echt daar waren om me met bepaalde dingen te helpen. Dus dat was best raar. Maar wat ik nog veel maffer vond, was dat ik erachter kwam dat mensen je best willen helpen als je dat vraagt. Dat ik dat zelf meer als belasting zie, dan degene aan wie je het vraagt. En ook dat hoe vaker je oefent, hoe makkelijker het wordt, zo lang ik er zelf nog maar wat in te zeggen heb. Want als mensen dingen van me overnemen, zonder me te vragen, dan word ik kriegel en opstandig.
  • Ik kwam erachter dat je lijf pas dingen toe laat als het ook echt kan... Althans dat denk ik. Ik heb sinds mijn operatie (ruim twee weken geleden) nog niet één keer hoeven niesen. En dat klinkt misschien een beetje maf, maar tot twee dagen geleden (toen ik iets minder pijn kreeg) was die neiging er ook echt niet. Pas sinds ik me een klein beetje beter voel komt er zo'n nies op, waarbij je inademt, inademt, het vanuit je tenen moet gaan komen, maar tot nu toe hield de nies dan weer op... Maar elke dag probeert mijn lijf toch weer even of ik er al klaar voor ben... (en mijn hoofd roept heel hard nee, omdat ik bang ben dat mijn wond dan weer volledig open gaat scheuren, al weet ik best dat dat mee zal vallen. 
  • Een operatie is goed voor je gewicht :-) Omdat ik nog niet alles kan eten, of dit in ieder geval niet allemaal even goed valt, ben ik al best wat kilo's kwijt. Laten we hopen dat deze trend zich voort blijft zetten.
  • En de laatste voor nu: ik kan prima op mijn rug slapen! Dat had ik echt nooit gedacht!


Ik zei al dat ik sommige van deze lessen/inzichten best had willen missen. Maar ook weer niet, want hoe pijnlijk sommige dingen ook zijn, het maakt wel dat ik mezelf, mijn grenzen en talenten nog beter heb leren kennen. En daar kan ik in het vervolg alleen maar voordeel van hebben, toch?


foto: internet

21 april 2017

Guilty Pleasure....

Één van mijn guilty pleasures is het kijken naar het programma 'temptation island'
Ik kan er niks aan doen, het is het meest verschrikkelijke programma ooit, maar ik vind het zo fascinerend!

Voor wie het niet kent. In temptation Island gaan koppels naar een tropische locatie en worden ze opgesplitst op verschillende eilanden. Mannen op het ene eiland, de vrouwen op het andere. Op elk eiland zitten een aantal 'verleidingen' (lees: vrijgezellen) die het de 'lovers' zo moeilijk mogelijk gaan maken.
Onderling spreken de koppels voor het begin van het avontuur af wat wel en niet toegestaan is met een ander. Elke week krijgen ze bij een kampvuur beelden van hun wederhelft te zien en ze worden vervolgens op date gestuurd met een vrijgezel.
Kortom: het is de ultieme relatietest. (En natuurlijk een perfect recept voor drama en ellende)

Maar goed, ik vind het dus een fascinerend programma. Ten eerste snap ik niet dat iemand aan dit programma mee wil doen, want je weet eigenlijk van tevoren al dat je relatie naar de klote gaat.
Ten tweede heb ik me zitten verwonderen over de jaloerse trekjes van met name de dames. 

Misschien ben ik te lang uit een relatie, maar ik snap het gewoon echt niet (en ik heb het ook nog nooit zo goed begrepen). Maar als een jongen danst met een meisje, gewoon, met 30 cm ertussen, dan is dit al een onvergeeflijke vreemdgaan move in de ogen van de meiden. Als een jongen lacht met een van de vrijgezelle dames, gaat hij al vreemd.... ik snap dat niet.
Ik gok dat er een hoop onzekerheid achter zit, maar toch.

Vandaag ben ik m'n tv recorder aan het leegkijken en was ik bij de eerste helft van de ontknopingen: gaan ze elkaar vergeven en verder met elkaar of was dit het definitieve einde???
En daar stuitte ik wederom op iets dat ik fascinerend vind: het meten met twee maten.

De jongen geeft toe dat hij seks heeft gehad met één van de verleidingen op het eiland. Zijn vriendin, geeft toe dat zij zelf ook fout zat: ze heeft namelijk gezoend met een jongen, meer niet. Gewoon gezoend, geen seks....
En tot mijn grote verbazing flipt niet het meisje uit, maar de jongen: zoenen met een ander: hoe durft ze, het is nu echt gedaan, over en uit, hij wil haar nooit meer zien, dit kan echt niet!

En ik zit met mijn mond vol tanden naar dat fragment te kijken. Ik snap het gewoon niet. Jij mag dus wel 'in het rond neuken', want zo ben je nu eenmaal (is zijn verweer), maar als je vriendin eerlijk is over zoenen met een ander, dan is dat not done en het einde van de wereld.

Ik begrijp er echt niks van! En misschien is dat maar goed ook. 
Hoe dan ook, ik heb weer 'gesmuld' van dit seizoen en ik besluit ook nu om maar gewoon lekker vrijgezel te blijven en die tropische vakantie gewoon maar in m'n eentje te boeken!

foto: internet

17 april 2017

Machteloosheid....

Het overkwam me zomaar....
Afgelopen woensdag nacht werd ik ziek.... flink ziek. Ik had gigantische buikpijn en kotste mijn hele lijf letterlijk leeg. Meer dan leeg! Nog maar zelden in mijn leven, voelde ik me zo ongelooflijk beroerd.
Maar om aandacht/hulp vragen als dat nodig is, vind ik een heel moeilijk iets.

Ik wist dat dit niet goed was, en dat ik de huisarts wilde laten onderzoeken, maar dan moet ik eerst door de eerste agressieve linies heen: de assistente... en dat lukt me meestal niet zonder ruzie te krijgen, zeker niet als ik me toch al niet zo lekker voel.
Uiteindelijk heb ik iemand anders laten bellen en kwam donderdagmiddag de huisarts langs. Hij had wel een vermoeden wat het was, en schakelde actie in. Maar de eerstvolgende horde die genomen moest worden, was het maken van een echo. Dit kon pas vrijdagochtend en het was vrij duidelijk: ik had galstenen, maar ook een flink ontstoken galblaas, en dus kwam ik via de huisarts op de spoedeisende hulp terecht. En dan begint dus 'het lange wachten'....

Je verrekt van de pijn, maar je kunt niet zoveel kanten op. Je ligt in een afgesloten hokje, te wachten tot er weer een nieuw, ander iemand binnenkomt die weer opnieuw dezelfde vragen stelt als de voorganger en de persoon daar weer voor. Het voelt allemaal als zo'n zinloze bedoening?
Uiteindelijk werd er wederom een echo gemaakt, iets waar ik het nut niet zo van inzag, want ik kwam net van de echografie vandaan, maar veel uitleg heb ik ook niet gekregen.
Na de echo werd duidelijk wat al duidelijk was: ik had galstenen en mijn galblaas was flink ontstoken. En ik moest blijven.... er zou een mri gemaakt gaan worden om te bepalen wat de volgende actie werd, maar wanneer dat zou gaan gebeuren, was niet bekend.

Om een heel lang verhaal wat korter te maken.... ik werd op vrijdagavond uiteindelijk geopereerd. Net toen me gezegd was dat ik er voor die dag niet meer op moest rekenen, kwamen ze me aan het begin van de Voice Kids halen. Ik grapte nog dat IK nu even wat anders te doen had, maar ik werd toch meegenomen. En ik vond het ongelooflijk spannend.

Ik weet nog dat ik het kapje waarmee ik in slaap gemaakt werd heel muf vond ruiken, echt heel vies. 
Het volgende dat ik weet is dat er heel veel lampen om me heen waren in een soort van kelder, waar ik een man heel irritant veel en hard hoorde praten. En dat het enige dat ik dacht was: laat iemand die man alsjeblieft z'n bek houden! 

Uiteindelijk kreeg ik van zijn collega eerst een glaasje water en daarna een raketijsje! Beste mens tot nu toe!

Vervolgens kwam ik op de acute afdeling terecht, maar al snel werd ik naar de afdeling chirurgie verplaatst en daar gebeurden een hoop (in mijn ogen) merkwaardige dingen.

Zo lag ik aan een infuus en had ik een morfinepomp maar die stekkers, zaten ingestoken boven het bed van mijn buurvrouw. Als ik moest plassen, dan moest ik die stekkers eruit trekken, maar dat was boven m'n hoofd en vroeg meer kracht dan ik had.... en dat vond ik vervelend, want het deed ten eerste pijn (bij mij) en ten tweede belandde ik met mijn kracht bovenop de infuusstandaard van de buurvrouw, wat weer pijn bij mij en haar opleverde... kortom ik vond dit niks en dat probeerde ik uit te leggen.

Maar het personeel in de zorg heeft heeft het druk en zijn met te weinig mensen, dat zal ik niet ontkennen. Ze doen echt wel hun best, dat zie ik ook nog wel, maar toch geeft dat (in mijn ogen) niet het recht om onbeschoft te doen, of om zelfs misbruik te maken van de kwetsbaarheden die de patiënten op de afdeling hebben.

Je ligt hier. Je kunt niks, je mag niks, je bent ontdaan van bijna elk sprietje menselijkheid. 
Eten, poepen, plassen, slapen: het is allemaal geprotocolleerd. 
Eigen regie is ver te zoeken. En dat (gecombineerd met heel veel pijn en de stompzinnigheid van sommige protocollen) maakt mij een chagrijnig en gefrustreerd mens. Het doet me compleet machteloos voelen, en dat vind ik maar niks!

Ik had een rotdag gisteren. Ik kon geen pijnvrije houding meer vinden, voelde me erg lastig omdat ik steeds dingen moest vragen die ik zelf niet kon. Toen ik voor de zoveelste keer mijn infuusstekker probleem uitlegde, kreeg ik van een blonde (leerling) verpleegster te horen: tja, ik ben net zo groot als jij en ik kan het ook dus waarom zou het jou dan niet lukken??? 
En ik herinner me nog dat ik in mijn wanhoop en boosheid mijn tshirt tot boven mijn wonden omhoog trok en riep: nou daarom misschien niet?!?

....en toen was het (even) stil.


Ps: het stekkerapparaat is inmiddels verwijderd....

8 april 2017

Tea Topic: Wat zou je doen als je voor 1 dag van geslacht mag wisselen?

Die PickWick toch!!!
Wie had gedacht dat die tea topics ooit zo ontzettend persoonlijk zouden worden???

Voor veel mensen is dit waarschijnlijk een grappige vraag. Een vraag waar je gekscherend met je vrienden om lacht en die de wildste fantasieën in je oproept.

Maar voor sommige mensen, waaronder ikzelf is deze vraag veel meer dan zomaar een vraag.

Ik ben transgender en voor nu zie ik mezelf als non-binair. (dat houdt voor mij in dat ik me man noch vrouw voel, maar meer man dan vrouw). 

Maar toen ik mijn 'coming out' (groot woord) had, wist ik alleen te vertellen dat ik me man voelde.
En geloof me dat ik al heel veel jaren over die onderstaande vraag nadenk. Niet voor één dag, maar voor de rest van mijn leven. 
Het gaat nog veel verder dan denken, het gaat zelfs over dromen. 

Het antwoord op die vraag gaat, voor mij, denk ik niet over heel spectaculaire dingen. 
Ik zou denk ik niks speciaals doen, maar gewoon 'zijn'.

En dat zou al heel wat zijn, want ik heb momenteel het gevoel dat ik bezig ben met overleven en dat er daarom weinig ruimte is om te 'zijn'. En tegelijkertijd zit mijn huidige lijf me ook in de weg om te 'zijn'.
Het klopt niet, het maakt me ongelukkig. Maar stel dat ik morgen wakker zou worden met het lijf van het andere geslacht, dan zou dat ook niet kloppen en weet ik niet of ik heel veel gelukkiger zou zijn.
Ik kan het niet goed uitleggen, en als ik heel eerlijk ben, denk ik ook niet dat als je hier zelf niet mee kampt, je het ook ooit zou kunnen snappen.

Maar als ik dan tóch één ding dat ook nog geschikt is voor publicatie op een weblog zou moeten noemen wat ik meteen zou gaan doen, ???
Staand plassen zonder natte voeten te krijgen.... 

Dat lijkt me wel wat!

foto: made by me!

5 april 2017

To do, or not to do....

Je hebt van die dagen....

Vorige week had ik een, voor mijn doen, drukke week. 
Ik mocht twee dagen een workshop over 'omgaan met stemmenhoren' mee draaien. En hoewel ik daar erg tegenop zag, was het heel erg leuk en voelde ik weer even waar mijn passie ligt. Maar het waren ook twee hele lange dagen. Om 6 uur mijn bed uit en pas rond een uur of 7 's avonds weer thuis, dat ben ik niet meer gewend en dat merk ik! 
Daarnaast moet ik voor mijn doen in deze twee dagen erg sociaal zijn. Ik ben de hele dag omgeven door mensen en hoewel dit voor sommige mensen misschien juist energie oplevert, merk ik steeds vaker, dat dit bij mij juist al mijn energie weghaalt. En ik moet echt de tijd (alleen) nemen, om daarvan te herstellen. 

Maar die tijd was er vorige week niet echt, want de dag na de workshop, mocht ik naar het uiterste noorden van het land, om daar, op een congres, een poging te doen om mijn boek te verkopen. 
En ook hiervoor geldt: heel veel mensen om me heen, weinig aansluiting vinden en binnen no-time door mijn energie heen zijn.

Ik had allerlei wilde plannen gemaakt van tevoren: Ik zou er met de auto naartoe gaan. Ik zou de stad in gaan, veel wandelen en op Pokemon jacht gaan, ik zou elke dag gaan zwemmen in het hotel waar ik verbleef. Kortom: ik zou genieten van een paar dagen in deze nieuwe stad.

Maar van dat alles kwam niet zo heel veel.
Ja, ik ben er met de auto naar toe gegaan en dat is voor mijn doen al heel wat. En ja ik ben een half uurtje de stad in geweest. Heb er eten gescoord, een paar Pokemons gevangen en gauw terug naar het hotel vertrokken waar ik na een uurtje in het zwembad dobberen, ernstig in slaap viel.

De dag erna, was het congres en wederom nam ik me voor om naderhand de stad in te gaan, ergens eten te gaan halen, een flinke wandeling te maken en daarna nog even lekker te zwemmen. 
Maar de waarheid was, dat ik na de lunch op het congres, écht door mijn energie heen was, nog even gauw een oude collega/vriendin geknuffeld heb en terug gegaan ben naar mijn hotel, waar ik doodmoe op bed plofte en niet meer mijn kamer uitgekomen ben. (behalve dan om mijn bestelde eten beneden op te wachten)....

Eenmaal thuis op zaterdag, merkte ik dat ik ver over mijn grenzen gegaan was. In mijn geval betekent dit, dat ik continu sirenes ga horen (wat best lastig is op de snelweg hoor) en dat ik niks anders kan dan de hele dag janken....

En het is niks nieuws, maar het blijft wel vervelend. Ik wil die dingen graag kunnen en doen, en daarom heb ik het er ook wel voor over, maar het herstellen van zo'n weekje gaat, merk ik, niet meer zo snel. (conclusie: ik word oud).

De hele week ben ik al 'IK-tijd' in aan het ruimen: geen mensen zien, niet afspreken, lekker naar de bios (in de ochtenduren) gaan, een beetje (veel) borduren. Allemaal dingen die ik normaal doe, om terug op te laden. 

Maar ik merk dat het me dit keer niet goed lukt. De klussen in huis (die toch echt gedaan moeten worden) blijven liggen. De afwas stapelt zich op, de vloer heeft nodig een zuigbeurt nodig, de wasmand puilt uit enz. 

Ok, die was is inmiddels weggewerkt en hangt te drogen Maar de rest...
En dus maakte ik gisteravond een hele waslijst aan dingen die ik moest doen. Maar toen ik de eerste taak vanmorgen gedaan had (de afwas), was de koek wel weer op en verlangde ik terug naar mijn bed.

Daar mag ik dan vervolgens niet aan toegeven van mezelf en dus stapte ik in mijn racemonster om te tanken en boodschappen te gaan doen. Toen ik dat achter de rug had, besloot ik om mezelf even te kwellen en te werken aan mijn 'ik moet en ik zal kunnen fileparkeren' project en koos een serieuze file parkeer uitdaging uit. 
Tot nu toe had ik alleen geoefend met het indraaien en achter één auto, niet te ver van en ook niet bovenop de stoeprand uitkomen, maar nooit met een tweede auto erachter. 

En vandaag was de dag....
Ik heb het gedaan... Ik heb gewoon in één keer mijn monster tussen die twee andere auto's gezet, dichtbij, maar niet op, de stoeprand. Perfect gewoon!
En hoewel dat voor anderen misschien niet zo'n big deal is, is het dat voor mij wel...

En ja, bij thuiskomst lag mijn 'to do' list er nog steeds. En morgen, na mijn werk, zal hij er nog steeds wel liggen. Net zoals de laag stof in mijn huis....

Maar weet je....
Ik ben een human BE-ing, niet een human DO-ing... en dat is (meer dan ) genoeg!


foto: made by me (tekst van internet)