Je zal het maar hebben... een verhaaltje over genderdysforie.

Als je me een beetje kent en volgt, dan weet je inmiddels wel dat ik transgender ben.
Ik zie mezelf als non-binair, oftewel niet vrouw, niet man, maar geen van twee. Ik ben gewoon Mick, niet meer en niet minder.

Ergens vorig jaar sloot ik mijn traject op de genderpoli in Amsterdam af met de conclusie dat niet ik, of mijn lijf moest veranderen, maar dat de maatschappij moest veranderen. Net zoals er meer is tussen hemel en aarde, is er ook meer tussen man en vrouw en het wordt hoog tijd dat de maatschappij dat eens gaat snappen en daarnaar gaat handelen.

Ik kwam tot de conclusie dat als ik mijn lijf zou laten veranderen, ik nog steeds niet 'gelukkig' of vrij zou zijn. Want ook met dat veranderde lichaam klopt het plaatje over mijn lijf dat ik in mijn hoofd heb nog steeds niet.

Nou ben ik geboren met de innerlijke en uiterlijke onderdelen van een vrouw... Nou ja.... een paar van die uiterlijke kenmerken deden er uiteraard een tijd over om zichtbaar te worden, maar toch, inmiddels zitten ze er,  helaas.

Dat betekent dus ook dat mijn (lichamelijke) ontwikkeling tot vrouw inmiddels wel zo'n beetje af is. Mijn geestelijke ontwikkeling tot vrouw heeft echter nooit plaats gevonden en zal ook nooit plaats vinden. Ik voel me geen vrouw, ik voel me alles behalve vrouw, maar dus ook geen man. En ik haat alles aan mijn lijf dat me eraan herinnert dat ik in een vrouwenlijf geboren ben.

Mocht je niet begrijpen wat ik dan bedoel, dan zal ik het proberen duidelijk te maken.
Borsten: van mij had het niet gehoeven! Ik vind ze niet mooi, niet nuttig, nodeloos extra gewicht en ik zou ze graag kwijt zijn. Maar tegelijkertijd ze eraf laten halen klopt (in mijn hoofd) ook niet. Dus tja, ik probeer ze zo veel en zo vaak mogelijk 'weg te maken' met een speciaal daarvoor ontwikkeld kledingstuk (een binder), maar dit is pijnlijk, oncomfortabel en ook niet gezond.
Dames, mocht je een idee willen hebben hoe dat voelt, stel je een stevige sportbeha voor en dat dan vijf maten te klein.... zo iets...

Het andere 'onderdeel' dat me er steeds aan herinnerde dat ik een vrouwenlijf had, was mijn menstruatie. Iedere maand opnieuw was dit de hel voor me. Iedere maand opnieuw het bewijs dat mijn lijf niet klopt, dat ik niet klop. Sommige vrouwen hebben maandelijks last van PMS, in mijn geval was het geen PMS, maar werd ik zo ongelukkig dat ik er iedere maand suïcidaal van werd, en dat is niet overdreven.
Ik riep dan ook steeds: haal die hele boel er maar uit, want ik wil dit niet meer. Het is totaal overbodig en ik word er, letterlijk, doodongelukkig van!
Maar gelukkig was er een iets minder rigoureuze oplossing: de prikpil. Daar zou je na verloop van tijd ook niet meer ongesteld van worden.
En hoewel alles in mij riep dat dit fout was (volgespoten worden met vrouwelijke hormonen terwijl ik geen vrouw ben!) ben ik daar na lang worstelen tóch maar mee begonnen. En ik moet zeggen: het was een verademing! Al vrij snel werd ik niet meer ongesteld en ook van zogenaamde 'doorbraakbloedingen' had ik nauwelijks last.
En dat was maar goed ook....

Vorige week kreeg ik echter een antibiotica kuur. En hoewel iedereen weet te vertellen dat de gewone pil daardoor even niet betrouwbaar is, kan tot nu toe niemand mij met zekerheid vertellen hoe dat voor de prikpil zit. Misschien spreek ik de verkeerde mensen, dat kan, maar ook de gynaecoloog van de genderpoli 'had geen idee'.

Mijn ervaring met antibiotica en de prikpil zijn, in mijn hoofd, niet zo positief: na een antibiotica kuur, krijg ik acuut een 'doorbraakbloeding' en niet een beetje, maar echt alsof ik weer gewoon ongesteld ben.

En dat gebeurde dus vandaag....
En al klinkt het vast heel overdreven voor jullie: Tranen met tuiten, mijn hele leven opnieuw op z'n kop en ik wilde dood. Nu weet ik inmiddels wel dat er een verband is tussen die bloeding en het feit dat ik me zo voel en dat het dus ook weer overgaat, maar op zo'n moment lijk ik al mijn opgebouwde coping mechanismen spontaan te verliezen.

En dus probeerde ik me door de dag heen te worstelen. maar dat lukte me niet zo heel erg goed.
Op een gegeven moment voelde ik me zo wanhopig, dat ik terug wilde grijpen naar één van mijn strategieën die ik (gelukkig) al heel lang niet meer nodig heb gehad: mezelf beschadigen.
En terwijl ik met mijn mesje klaar zat (had ik overigens verdomd lang naar moeten zoeken, geen idee meer waar ik dat ding gelaten had) trad mijn andere beschermingsmechanisme in werking: mijn stemmen besloten met een streng: "dat gaan we dus mooi niet doen", over te nemen.

En hoewel dat voor sommige mensen misschien nóg enger klinkt, ben ik er wel blij mee. Ja ik ben tijd kwijt (dan gaat de dag ook lekker een stuk sneller), ik ben nog steeds heel en nu ik zelf weer aan het roer sta, is de wanhoop (voorlopig) ook wel weer een beetje gezakt.Maar ik weet ook dat het over vijf minuten weer opnieuw de kop op kan steken.

Waarom vertel ik dit nou?
Veel mensen vragen mij wel eens wat dat nou is, genderdysforie en hoe dat er dan uitziet. Ik vind dat best moeilijk uit te leggen. Voor mij ziet het er dus (onder andere) zo uit. Maar ik ben maar één individu (vooruit, bestaande uit meerdere delen, dat dan weer wel) en dit is dus maar één ervaring. Voor iedere andere persoon met genderdysforie kan het dus weer heel anders zijn. Sommige dingen zullen overeenkomen, andere dingen niet, net zoals geen twee mensen met bijvoorbeeld een depressie hetzelfde zijn of exact hetzelfde ervaren.

En hoewel ik dit soort dagen al heel erg vaak gehad heb en ik WEET dat er ongetwijfeld nog veel van dit soort dagen zullen volgen, blijf ik het rete moeilijk vinden om met dit soort dagen om te gaan.

Voor mij zijn en blijven dit letterlijk KUT dagen!

foto: internet

The fat people club...

Sinds drie weken ben ik serieus bezig met afvallen. Hiervoor deed ik ook al verwoede pogingen, maar die haalden ofwel niks uit, ofwel het was niet blijvend. De laatste poging deed ik samen met een diëtiste, maar aangezien de vergoeding bij mijn zorgverzekering veel harder opging dan mijn gewicht omlaag, ben ik uiteindelijk ook daar maar gestopt.

Toch wilde ik heel graag afvallen. Ik wil het liefst een gezond gewicht, maar zoals het er nu voor staat is dat best een onbereikbaar doel. Ik ben namelijk veel en veel te zwaar. Of te klein voor mijn gewicht, dat kan natuurlijk ook. Feit is, dat ik een BMI heb van 36,8 en een gezond gewicht zit tussen de 20-25.
Kortom, het doel: 'een gezond gewicht hebben' is heel ver weg en daarom heb ik mijn doel (in overleg) maar bijgesteld naar 'gezonder in mijn lijf zitten en fitter worden'.

Nu ben ik op zich best een gedisciplineerd mens. Als ik ergens voor ga, ga ik er voor 200% voor, of gewoon niet. En toch hielp deze instelling me tot nu toe niet met mijn wens om blijvend gewicht te verliezen. En op zich snap ik dat wel, want er zijn meerdere factoren van invloed op het 'dik worden' en enkel een dieet en/of meer bewegen pakt niet al die factoren aan.

En dus meldde ik me vrijwillig aan bij een programma dat alle facetten van obesitas aanpakt, of zoals ik het zeer oneerbiedig noem: the fat people club!*

Tot mijn verbazing mocht ik mee doen. En die verbazing kwam vooral voort uit het feit dat je alleen mag meedoen als je een eetstoornis hebt. Die heb ik in mijn ogen echter niet. Het zou ontkenning kunnen zijn hoor, maar ja, ik heb een probleem met eten, maar ik heb geen eetstoornis. Tóch kreeg ik een 'eetbuistoornis' opgeplakt. Plak wat je wil, als ik daardoor begeleiding krijg in wat ik wil bereiken (wat ik niet alleen kan blijkbaar) dan ben ik al lang blij. Maar verwacht niet van mij dat ik me nu een eetbuistoornis laat aanpraten, want dat gaat niet gebeuren.

Natuurlijk weet ik dat ik wat eetgewoontes heb, die niet helemaal normaal zijn. Zo kan ik het niet bij één handje chips houden, maar gaat de hele zak er aan en ik kan een kilo vlees uit de slowcooker opeten (en eet ik verder niks) terwijl dit eigenlijk voor meerdere dagen bedoeld was. Niet helemaal normaal dat weet ik. Maar ik denk eerder dat dit een probleem is in impulscontrole, dan een eetbuistoornis. Het gebeurt niet dagelijks, niet wekelijks, maar vooral wanneer ik door een welbekende (gele) supermarkt wandel die als vleesaanbieding: 4 voor 10 euro heeft. Kom ik daar langs, en zie ik daar mijn geliefde vlees liggen, dan ga ik voor de bijl en koop ik het, maak het klaar en vreet het op. Sla ik die hoek van de winkel over, dan is er geen probleem....

The fat people club heeft een aantal componenten: een diëtiste uiteraard, bewegen bij een bewegingstherapeut en de psychische component bij de psycholoog. En veel bewegen thuis uiteraard!
Het bewegen gaat prima, ik vind het heerlijk en heb het echt wel naar mijn zin, zou van mij zelfs vaker mogen zijn. Ik werk me iedere keer in het zweet, sta als eerste in de zaal en ga als laatste weg. Niet om me uit te sloven voor de rest, maar puur omdat ik het lekker vind!
De diëtiste gaat ook best redelijk. We kunnen met elkaar praten, met elkaar onderhandelen en samen komen we een heel eind. Natuurlijk ga ik nog best wel eens 'de mist in' met mijn eetschema dat ik van haar heb gekregen, maar hé, ik ben net een week daarmee bezig, ik mag mezelf ook wel wat tijd gunnen om dit onder de knie te krijgen. Het is namelijk best een verandering en verandering kost tijd, maar gelukkig is de diëtiste het hier ook mee eens.

Maar dan is er de laatste component, of zal ik het obstakel noemen? De psycholoog....
Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik al ruim 25 jaar onder handen genomen wordt door psychologen en ander hulpverlenend personeel. En wat dat betreft ben ik dus best een professional geworden. Het helpt ook niet dat ik zelf ook een (soort van) psychologie gestudeerd heb, dus je trucjes en je vragenlijsten, ken ik als geen ander. En na 25 jaar in de psychiatrie, neem ik niet meer alles klakkeloos aan wat je zegt en denk ik zélf na over wat ik wel en niet nuttig vind.
En daar zit dus een probleem.... dit maakt mij blijkbaar erg moeilijk voor een ander.

Het eerste gesprek met deze mevrouw ging nog wel redelijk. Ze legde me uit dat zij uitgekozen was om met mij te werken, omdat er bij mij veel sprake is van trauma en zij holistisch werkt. Holistisch wil zeggen, dat je alle factoren mee neemt in je behandeling. Daar werd ik blij van, want vroeger mag volgens de meeste mensen dan wel voorbij zijn, maar als het dagelijks in verschillende vormen nog in je hoofd en leven voorbij komt en je handelen, denken en (niet) voelen daar gevormd is, is vroeger ook nu nog van grote invloed. Eindelijk iemand die dat snapte, dacht ik heel even.

Maar toen begon ze te vertellen dat we het over het eten en het hier en nu gingen hebben en dat we het niet zouden hebben over vroeger, de stemmen, trauma's enz. Wat ik op zich wel begrijp, maar dat maakt wel acuut een einde aan je praatje over 'holisme', want je neemt dus niet alles mee. Toen ik die opmerking maakte: "tot zover dus het holisme", noemde ze me kritisch....

In het tweede gesprek, begon ze met vragen te stellen over mijn jeugd en het gezin waar ik uit kom. Hoe dingen toch zo misgelopen konden zijn. Ik vond dat vreemd, want we zouden het niet over vroeger hebben en zie hier: allemaal vragen over vroeger. Ik raak dan een beetje in de war, maar geef braaf antwoord op de vragen. In de laatste vijf minuten kreeg ik te horen: "je hebt het nu de hele tijd over vroeger, maar we moeten wel naar het eten en nu toe."
En terwijl ik mijn onderkaak langzaam van de grond raapte en probeerde heel snel tot 10 te tellen om mijn boosheid onder controle te krijgen, flapte er toch uit: "maar jij stelt toch de vragen hier? als jij vindt dat ik de verkeerde kant op ga met mijn antwoorden op JOUW vragen, dan moet je misschien je vragen aanpassen, want ik geef alleen maar antwoord, meer niet." Wederom was ik kritisch en maakte ik het haar wel erg moeilijk.  Dat zal best, maar ik begreep er geen bal meer van. Je kunt dat wel op mijn bordje neerleggen, maar het zou mooi zijn om toch minstens de helft van je eigen bordje te vullen.

In het derde gesprek, liep het nog verder uit de hand. Ik geef toe, dat ik ook niet meer 'neutraal' het gesprek in kon, mijn innerlijke stekels stonden al omhoog en mijn messen waren al geslepen. Al gauw ging het dan ook mis. Opmerkingen als "maar waarom gooi je die zak chips dan niet gewoon weg i.p.v. dat in een toch al veel te dik lichaam te stoppen" vind ik niet echt motiverend, en ook niet echt respectvol. (en ja in het kader van wat ik aan het doen ben daar, was die zak chips opeten ook niet zo heel erg handig, maar dat had ik al zeven keer gezegd)
Vier keer noemde ze me 'moeilijk' tijdens dit gesprek. En ja, hoe vaker je dat zegt en hoe meer onzin je (in mijn ogen) uitkraamt, hoe moeilijker en feller ik ga worden voor je. Maar één ding is zeker: ik trek alleen mijn mond open, als ik ook zeker weet dat ik een punt heb.

In de laatste vijf minuten kreeg ik te horen dat dit (therapie) "misschien wel wat hoog gegrepen is voor jou" en wederom kostte het even wat moeite om mijn onderkaak van de grond op te rapen, af te stoffen, terug op zijn plek te duwen en tegelijkertijd mijn tong af te bijten om er niet uit te flappen: 'zullen we het eens over projectie hebben'.**
En vervolgens werd er nog meer op mijn bordje gegooid, namelijk dat ik haar onmachtig maakte. Best knap, ik wist niet dat ik zóveel macht had! Mijn gedrag kan je misschien een heel onmachtig gevoel bezorgen, maar jij bent degene die die gevoelens toe laat....

Kortom, het is niet zo'n succes en ik voel eigenlijk aan alle vezels in mijn lijf dat dit het niet gaat worden met deze mevrouw. Alleen ben ik heel erg bang dat als ik dat aangeef dat dit het niet gaat worden (en ik dus opgeef), ik uit het programma geknikkerd ga worden omdat ik dan niet gemotiveerd zou zijn en ook omdat dit een verplicht onderdeel is.
Mijn hoop is gevestigd op het feit dat zij het opgeeft met mij, maar ik vrees dat haar ego dat nooit gaat toestaan (sprak mijn eigen ego).

Ik probeer nu dus al mijn moed te verzamelen.
Morgen heb ik weer een gesprek met haar en ik denk dat ik toch maar moet aangeven dat het niet gaat werken tussen ons. Want als ik heel eerlijk ben, raak ik al in de stress en in de 'verdedigingsmodus' als ik alleen maar aan morgen denk....

Wish me luck....

ps: ik ben overigens wel al het een en ander afgevallen, dus ik doe toch zeker wel IETS goed.

foto: internet

* ik wil met nadruk zeggen dat dit écht heel erg oneerbiedig is van mij, en geen recht doet aan het keiharde werk dat de deelnemers leveren om dit probleem te tackelen. Want één ding weet ik nu wel al: het zijn stuk voor stuk bikkels!

** projectie wil zeggen dat je je eigen gevoelens en gedachten aan een ander toeschuift. In dit geval: zij ervaart mij als heel moeilijk en weet zich geen raad meer met me, maar in plaats van dat te zeggen, benoemt ze vervolgens dat de therapie te moeilijk voor mij zou zijn, terwijl in feite omgaan met mij te moeilijk is voor haar.