Maar goed... Zo'n dag dus...
Vandaag werd ik al wakker met een onrustig gevoel. Ik had namelijk een paar afspraken binnen het 'fat people program' (een naam die nog steeds geen recht doet aan de mensen die hier heel hard hun best doen om te veranderen, maar toch).
Eerst mocht ik een uurtje komen sporten, iets waar ik altijd erg naar uitkijk en waar ik graag naartoe ga. Aansluitend zou ik dan weer bij de psycholoog op het matje mogen komen.
En dat laatste, dat zorgt al twee weken voor 'stress'. Ik kreeg namelijk een mailtje van hem, met de vraag om snel te reageren of ik kon op een bepaalde datum, zodat er een afspraak met de psychiater ingepland kon worden. Dit was om te kijken of ik wel of niet door kon/moest gaan met een bepaald medicijn. En om dat te kunnen bepalen moest ik 7 dagen aan een stuk een lijst bij houden. Die lijst zat bij het mailtje, met uitleg en de opmerking: "als je hier vragen over hebt, dan hoor ik het wel".
Ik beantwoordde die mail, zoals gevraagd, zo snel mogelijk om de afspraak te bevestigen en stelde een vraag over het invullen van die lijst. Als ik iets doe, wil ik het namelijk goed doen, en dan moet het voor mij wel duidelijk zijn.
Er kwam echter geen antwoord. Niet of de afspraak was ingepland, noch een antwoord op mijn toch wel cruciale vraag. En natuurlijk zou ik dan contact op kunnen nemen via het secretariaat om mijn antwoord te krijgen. Maar de telefoon en ik zijn niet hele goede vriendjes (mede dankzij een heel koor aan stemmen in mijn hoofd dat echt niet hun mond houdt tijdens zo'n gesprek) en bovendien snap ik in mijn wereld niet, dat mensen (wel aanwezig zijn maar) niet reageren. Voor mij heeft dat iets met fatsoensnormen te maken (en in dit geval ook iets met professionaliteit).
Geen antwoord dus. En dus deed ik wat ik al van heel jongs af aan gewend ben te doen: ik zoek het zelf wel uit en doe het op mijn manier. maar ondertussen ben ik wel al twee weken opgefokt over het uitblijven van reactie... Zonde van de energie, ik weet het.
Die opgefoktheid (en alle andere dingetjes die zich deze week al opgestapeld hadden) zorgen er ook voor dat ik het sporten niet leuk vind. Ik kan me niet motiveren, verveel me en vragen om wat ik nodig heb en daardoor tijd en aandacht weg halen bij een ander (die het natuurlijk veel meer verdient en harder nodig heeft, aldus mijn hoofd) is nog een leerpuntje en een te grote drempel.
Maar als ik ergens NIET goed in ben, dan is het wel in verbergen hoe het met me gaat en hoe ik me voel, dus uiteindelijk komt de aap daar toch wel uit de mouw en wordt het 'opgelost'.
Met nog meer spanning, vertrek ik naar de psycholoog.
Dit keer was hij op tijd (een primeur) en hij haalt me uit de wachtkamer met de woorden "dag MEVROUW".....
Tja... en toen was het voor mij klaar. Het is niet mijn eerste keer hier, ik heb hem al heel vaak gezegd wat dat met me doet en nu was het klaar. Blijkbaar reageerde ik heel erg fel en het feit dat ik weigerde hem een hand te geven en de tranen die over m'n gezicht stroomden, deden hem in ieder geval wel in zien dat hij wederom een (dezelfde) fout had gemaakt, waardoor ik erg geraakt was.
(En voor wie me nog niet kent en niet snapt wat er fout is aan 'mevrouw' en denkt dat dit gewoon heel beleefd was... Helaas, dat is het voor mij niet. Ik 'ben' een 'non-binaire transgender' wat wil zeggen dat ik geen vrouw maar ook geen man ben, maar met name het stukje 'vrouw' (en alles wat daar omheen hangt) voelt als een 'belediging'(en dat dekt de lading niet). Deze psycholoog is daarvan op de hoogte.)
Vervolgens biedt hij twintig keer zijn excuses aan. Hij doet het niet expres, er is geen kwade opzet, ik moet begrijpen dat het voor hem toch ook heel ingewikkeld is enz. En het maakt me alleen maar bozer, want hé, dit verhaaltje draaide je de vorige keer dat het gebeurde ook al af, en de keer daarvoor ook, en die daar weer voor ook (moet ik doorgaan?)
Ik moet alle zeilen bijzetten om niet te vervallen in koppig/verdrietig zwijgen (waar ik toevallig HEEL GOED in ben) en probeer hem uiteindelijk een tip te geven. Als je iemand (of in dit geval mij) uit de wachtkamer haalt, waarom dan niet met diens (mijn) naam, of gewoon 'hallo'?
Hij kijkt me zwijgend aan en even denk ik dat hij geen idee heeft hoe ik heet. Hij ontkent dit, maar zegt vervolgens: "Tja, je weet, ik heb een adhd hoofd en ik ben niet goed met namen."
En dus barst ik weer opnieuw los want in mijn ogen is dat geen excuus. Voor mij is het je verbergen achter je diagnose. Je bent namelijk ook een professional met een agenda, waar precies in staat met wie je op dat moment een afspraak hebt en wie je uit de wachtkamer gaat halen."
Over het niet beantwoorden van de mail, krijg ik te horen dat hij al drie weken zijn mail niet heeft bekeken (het is zijn werkmail....) en ik geloof echt wel dat je het druk hebt, en ik weet inmiddels ook dat je (door je adhd hoofd) slecht/niet kunt plannen. Het maakt het niet ok en zo'n antwoord is voor mij alleen maar olie op het vuur en zorgt dat ik erg twijfel over de professionaliteit van de persoon tegenover me
En weer volgen er twintig sorry's.. En weet je?
Ik denk dat het met sorry een beetje is als in het verhaal van 'the boy who cried WOLF'. Een jongen die steeds opnieuw riep dat er een wolf was, en waarop mensen onmiddellijk in paniek/actie schoten, maar er nooit een wolf bleek te zijn. Hij had dit al zo vaak gedaan, dat op het moment dat er een échte wolf was en hij weer riep, er niemand reageerde, met alle gevolgen van dien....
Je kunt duizend keer sorry zeggen, maar als je daarna exact hetzelfde doet en je gedrag waarvoor je die sorry zei niet verandert (of op zijn minst probeert te veranderen), dan is je sorry in mijn ogen niks waard, een loze kreet. Misbruik dit krachtige woord dan gewoon niet en hou je mond...
 |
| foto: gejat van internet |
