Het domino-effect…. Oftewel: kun je me laten uitpraten.

Al mijn leven lang loop ik tegen sommige dingen aan, die ik nooit kon verklaren of uitleggen. Soms omdat ik het zelf niet begreep, of zelfs niet door had. Soms omdat ik er simpelweg de woorden niet voor kon vinden. En soms door een combinatie van al die dingen.

Een voorbeeld hiervan is dat ik heel vaak boos werd op anderen als ze mij (in mijn beleving) niet begrepen. Pas heel laat in mijn leven begon ik in te zien, dat ik boos werd op de verkeerde persoon. Of eigenlijk, dat ik helemaal niet boos zou hoeven zijn, maar dat terzijde. Ik begreep pas heel laat dat het niet zozeer de ander was die MIJ niet begreep, maar dat ik de ander niet begreep. En iets niet begrijpen en ik zijn niet zulke goede vriendjes. Dus als ik iets niet begrijp (of als iets onduidelijk is), dan word ik boos. Vaak heb ik dan ook nog eens niet door dat ik boos aan het worden ben, of dat ik iets niet snap, dus tja... die situaties escaleerden nog wel eens.

Maar goed, een mens is nooit te oud om te leren en dus leer ik steeds dingen bij. 

Zo ook de afgelopen weken. 

Waar ik ook al mijn hele leven tegenaan loop, is dat ik het soms heel lastig vind om mensen uit te laten praten. Soms gebeurt dat uit enthousiasme en moet ik dat wat in mijn hoofd opkomt meteen eruit flappen, omdat ik het anders weer vergeten ben. Dat is niet netjes en niet sociaal wenselijk gedrag, maar op de een of andere manier heeft mijn hoofd (of mond) op dat moment geen rem. Maar zelfs als ik het binnen zou kunnen houden en netjes zou wachten tot het einde van het verhaal en het er dan pas uit zou flappen, dan is de kans groot dat ik me zo heb zitten concentreren om mijn mond in bedwang te houden, dat er geen ruimte meer was voor het verhaal op zich en ik dat dus verder niet meer mee krijg. Tja, het is het een of het ander (en geloof me, daar baal ik best van).

Ik ben de laatste maanden aan het sporten en daar merk ik soms iets soortgelijks. Wanneer de coach een oefening uitlegt en er iets in gezegd wordt wat ik niet helemaal snap, dan flap ik die vraag er meteen uit, al voordat de coach aan het einde van zijn verhaal is. Dat is lastig voor de mensen om me heen denk ik, maar ook voor de coach. En laatst zei hij dan ook: "kun je me even laten uitpraten? Dan wordt het vanzelf wel duidelijk." En dat vind ik een lastige opmerking, want ik weet dat het antwoord op zijn vraag (die geen vraag is) 'nee' is, maar ik wil me ook gedragen zoals 'het hoort'. 

Zo kan ik nog tal van voorbeelden opnoemen, maar ik zal het voor de duidelijkheid even bij dit voorbeeld houden. 

Zo'n opmerking (kun je me even laten uitpraten) voelt voor mij als een tik op mijn vingers voor iets waar ik niet echt controle over heb. Maar zoals ik al zei: ik weet ook dat het antwoord daarop eigenlijk 'nee' is, dat kan ik niet.

Afgelopen week vroeg ik me af waarom ik dat niet kon. Wat gaat er mis, waar gaat het mis, waarom gaat het mis en hoe kan ik aan een ander uitleggen wat er in mijn brein gebeurt?

Elk verhaal, of dat nou een sport oefening is of een andere uitleg, bestaat uit een aantal componenten. Schakeltjes in een soort van ketting. 

Mijn brein werkt als een soort van ketting, of misschien nog beter: als een rij met domino stenen. Elk component van een verhaal is een dominosteentje dat neer gezet wordt. Aan het einde van de uitleg, als alle componenten besproken zijn, heb je dus een rij met dominostenen die als je ze een zetje geeft, netjes een voor een tegen elkaar aantikken en daardoor netjes omvallen.

Als ik alle componenten in de uitleg van de eerste tot de laatste steen snap, dan is er niks aan de hand en gaat de hele rij stenen om en kan ik de oefening (in theorie) probleemloos uitvoeren. 

Maar als ik dus ergens in die uitleg een steentje niet snap, of mis, dan stopt de rij bij het laatste steentje dat ik begrepen heb en verder valt er niks meer om. 

Op het moment dat ik een stukje/steentje niet begrijp, krijgt mijn brein een soort van error en kan letterlijk niet verder tot dat ene steentje op zijn plek staat.

Als je me op dat moment vraagt of ik je helemaal kan laten uitpraten omdat het daarna 'wel duidelijk wordt', dan kan ik dat misschien wel doen, maar alle informatie na dat 'foute steentje' hoor ik misschien nog wel, maar het komt niet meer binnen. De informatie komt pas weer binnen als dat ene steentje hersteld (en dus begrepen) is en je dan pas verder gaat met de verdere uitleg. 

Sommige mensen hebben niet alle steentjes nodig om de rij keurig netjes te laten vallen. Bij hen staan de steentjes waarschijnlijk dicht genoeg bij elkaar, zodat een ontbrekend steentje de boel niet laat stagneren. Dat is cool en zou ik ook wel willen, maar mijn brein heeft echt alle steentjes in de juiste volgorde nodig om tot een resultaat te komen.

Dus: kan ik je even laten uitpraten? 

Nee, sorry, als je je verhaal niet voor niets wilt vertellen, of het niet wil moeten herhalen, dan is het antwoord 'nee, dat kan ik niet.'

Foto: internet

Klem...

Op dit moment ben ik vier maanden bezig met mijn hormoontherapie. Al die tijd dat ik er op moest wachten duurde een eeuwigheid, maar de afgelopen vier maanden zijn werkelijk om gevlogen. 

In die vier maanden is er heel veel veranderd. En ik zal echt niet alles met jullie delen, want sommige dingen wil je denk ik niet weten, of misschien is het meer dat ik dat niet zomaar kwijt wil aan Jan en Alleman. Maar laat ik het erop houden dat er een boel meer verandert dan ik altijd dacht. 

Eén van de fijnste veranderingen voor mij is toch wel het feit dat mijn stem behoorlijk gedaald is. Dat, in combinatie met een redelijke opkomst van gezichtsbeharing, maakt dat ik steeds vaker met meneer wordt aangesproken. En hoe vreemd dat ook mag klinken voor mensen om me heen, iedere keer als dat gebeurt, maakt mijn hart een huppeltje. 

Kortom, ik ben heel erg blij met de veranderingen die er momenteel allemaal plaatsvinden. Ik voel me rustiger en meer mezelf dan ik ooit gedaan heb. Maar er zijn ook best wel wat dingen waar ik aan moet 'wennen'. 

Ik heb namelijk ook nog steeds het gevoel dat ik momenteel nergens bij hoor. Ik voel me absoluut geen vrouw, maar ook niet echt een man. De term non-binair was mijn 'werktitel' maar ik voel ook dat ik meer naar de 'ik ben een man' kant hang, dan voordat ik met de testosteron mocht beginnen. 

Nu was het kiezen van een wc de laatste jaren toch al een steeds groter wordend probleem. Niet een wc op zich, want een wc is een wc, maar in zo'n ruimte bevinden zich vaak ook andere mensen en die andere mensen vinden vaak dat zij het recht hebben om dingen te vinden en ook te zeggen. Met als gevolg dat als ik naar het dames toilet ging, ik steeds vaker opmerkingen kreeg dat ik daar niet hoorde, maar als ik naar de heren ging, kreeg ik meestal alleen blikken, maar voelde ik mezelf rete ongemakkelijk. Ik voelde me een soort bedrieger, een insluiper die daar niet thuis hoorde. En bovendien, wie ooit bedacht heeft dat de urinoirs in het begin van een wc ruimte zitten en de 'hokjes variant' aan het einde van die rij, moeten ze toch ook ontslaan. Zo werd door de heren wc wandelen een heel ongemakkelijke wandeltocht, een soort van walk of shame. Niet goed wetend waar ik mijn ogen moet laten... 

Toen ik m'n ongemakkelijkheid hieromtrent eens besprak met Woonbegeleider zei hij dat ik gewoon voor mezelf een keuze moest maken: vanaf nu ga je gewoon naar de heren. En dat deed ik ook. Het wordt inmiddels een beetje makkelijker (voor mij), al merkte ik laatst ook dat mannen die mij al lang kennen, toch lichtelijk paniekerig begonnen te kijken toen ik uit het hokje stapte, langs liep en mijn handen ging wassen.... Ach ja... 

Ik ben blij dat de 'buitenwereld' me nu steeds meer gaat zien als man, al voel ik me nog steeds niet echt helemaal man. Ik ben gewoon Mick, niet meer en niet minder, maar ik word wel extreem blij van meneer, hij en hem. 

Maar hoewel ik heel erg blij ben met de veranderingen, merk ik ook dat mijn genderdysforie daardoor juist weer groter wordt. En ik weet dat dat tegenstrijdig klinkt, maar het is wel zo.

Ik word nu steeds vaker waargenomen en aangesproken als meneer, maar er zijn momenten waarop de verwarring in de buitenwereld acuut terug komt. En daar heb ik last van! 

Ik mag bijvoorbeeld niet sporten met mijn binder aan. Dat is een enorm strak kledingstuk, dat mijn nog steeds aanwezige borsten, plat drukt, zodat je een platte(re), mannelijkere borstkas krijgt. Zolang ik een binder aan heb, vallen die krengen niet zo op, maar bij het sporten heb ik dat ding dus niet aan en een sport bh helpt dan geen zak. Dan zie je ze ineens weer wel, vooral als je mag rond huppelen en springen, huppelen die krengen gewoon vrolijk mee.

En daar word ik enorm verdrietig van. Ik merk dat ik weer voorover gebogen ga staan, mijn armen voor mijn borstkas kruis en dat ik er onzeker van word. Al die dingen waar ik in het dagelijks leven juist zo in gegroeid was en vanaf was. Ik hoor m'n mede sporters fluisteren en aan elkaar vragen wat ik nou eigenlijk ben en daar word ik echt intens verdrietig van. 

Ik voel me een beetje klem zitten. Ik moet afvallen om mijn borst verwijderende operatie te kunnen krijgen. Daarvoor moet ik dus sporten/bewegen. Maar juist dat bewegen zorgt er momenteel voor dat ik me weer (soms letterlijk) dood ongelukkig ga voelen. 

Natuurlijk kan ik ervoor kiezen om dan maar in mijn eentje te gaan sporten in plaats van in een groep. Dat doe ik ook, maar feit is dat ik het met een groep ook makkelijk en leuker vind, en  het op die manier ook makkelijker volhou. 

Eén ding is me in ieder geval wel heel erg duidelijk geworden. Ook al ben ik op dit moment heel erg gelukkig met de veranderingen die er al zijn en geniet ik daar ook van, het is echt tijd voor de volgende stap!!!