Tea topics: Wat kocht je van je eerste salaris?

Goh, wat een leuke vraag vond ik dit en wat een eind terug in de tijd! 

Ik word oud!!!

Ik moest heel erg lang nadenken, en om eerlijk te zijn weet ik niet eens of wat ik nu ga vertellen de waarheid is, maar ik weet wel dat dit het allereerste is waar ik heel lang en langzaam voor heb gespaard.

Mijn eerste officiële baantje was als vakantiekracht in de supermarkt. Ik was 15 jaar oud en nog steeds heel erg klein. Ik was dolgelukkig met mijn baantje als vakkenvuller, waar ik maar liefst 3,50 gulden per uur verdiende! 

Voor de jongere generatie onder ons: dat is nog geen €1,75. En nee, Nederland was destijds geen ontwikkelingsland, maar dit was een normaal uurloon voor iemand van mijn leeftijd en ja, daar kwamen we maar wat graag ons bed voor uit.... 

Er waren nog geen regels over op welke tijdstippen mensen van mijn leeftijd wel of niet mochten werken, of als die regels er al waren, werd daar niet op gelet. En zo was ik op vrijdagavond met regelmaat tot een uur of tien bezig terwijl de winkel toch echt al uiterlijk om zes uur dicht ging.

Het was een leuke tijd, daar in die supermarkt waar ik meestal met een glimlach op terug kijk. 

Vakkenvullen vond ik heerlijk. Lekker niet nadenken, lekker tempo erin, soms gezellig kletsend met mijn collega's en het zo snel en netjes mogelijk doen, want tja, ook toen zat mijn motto er al in: als ik iets doe, dan doe ik het goed (en snel). 

In de loop der jaren wist ik me op te werken naar kassamedewerker, m'n eigen (min of meer) afdeling (non food en cosmetica) en zelfs nog een blauwe maandag hoofd kassamedewerker. 

Maar ik gok dat ik ook de enige werknemer ben geweest die zich in de loop der jaren (toen het steeds slechter met me ging) ook weer terug gewerkt heeft naar minder dan vakkenvuller... Maar dat is een ander verhaal.

In die tijd, ik heb het over de jaren 90, waren sportschoenen van LA GEAR heel populair. En ik wilde ook graag zo'n gaaf paar trimschoenen (het oude woord voor sneakers)!

En na heel lang werken, was het eindelijk zo ver en kon ik mijn eigen paar LA GEAR's kopen. 

Als ik me niet vergis leken ze heel erg veel op het plaatje hieronder. Alleen was er nóg een rage die bij deze trimschoenen hoorde, namelijk: veters in een matje gevlochten. 

Ik was superdol op mijn schoenen, ik was er heel erg zuinig op en ik heb ze heel lang gedragen! 

Dus ja, ik denk dat dit het allereerste was, wat ik echt met door mij verdiende guldens gekocht heb!

Cool huh?

foto: internet

Over uitflippen en terreurdaden.....

Gisteren werd ik om 21.15u ongeveer opgeschrikt door luide sirenes van de hulpdiensten. Nu gebeurt dat hier wel vaker, dus echt heel lang houdt die schrik nooit aan, maar dit keer was het een beetje anders.

De reden dat ik altijd een beetje schrik als ik sirenes hoor, heeft te maken met het feit dat ik stemmen hoor. Eén van mijn stemmen, is niet zozeer een stem, maar een geluid, namelijk het geluid van sirenes. Dus zodra ik een sirene hoor, schrik ik, omdat ik niet altijd automatisch kan vaststellen of het een extern of een intern geluid is. Zo ook gisteren.

Normaal gesproken als er een externe sirene is, dan hoor ik het geluid, het zwelt aan, en het ebt weer weg. Wat overigens niet wil zeggen dat het geluid ophoudt, want vaak gaan externe sirenes bij mij over in interne sirenes en blijf ik ze in mijn hoofd horen.

Gisteren kwam de sirene opzetten, werd harder, werd wel ietsje minder hard, maar ebde niet weg. Het bleef maar doorgaan en de ene na de andere hulpdienst met sirene bleef komen en het geluid ging maar door en door.

Tja, en dan raakt mijn hoofd dus een beetje in paniek, want ik kan dan dus geen onderscheid meer maken. Sirenes zijn een waarschuwingsteken in het algemeen en dat zijn mijn interne sirenes ook, dus ik raak dan een beetje in paniek.

Nu woon ik alleen en is het heel moeilijk om te checken of het intern is, of extern. Ik kan het aan mijn knuffels vragen, maar die geven doorgaans niet echt antwoord! En dus heb ik mezelf aangeleerd dat ik een andere manier moet vinden om te checken wat intern en extern is. Als de buren niet thuis zijn of op bed liggen, moet ik iets anders gaan bedenken. Dus, na een kwartier luisteren, binnen en buiten, kwam ik er niet meer uit en besloot ik op internet te gaan zoeken naar 112 meldingen. Want als datgene dat ik hoorde waar was, dan was dit echt wel een serieuze 112 melding waard.

In eerste instantie zag ik een melding voor de brandweer om 21.14u die opgeroepen werd voor een adres bij mij 'om de hoek'. Dat verklaarde wel iets, maar niet waarom het geluid aan bleef houden, dus mijn paniek werd niet minder.

Ik besloot voormalig Meneer de Psychiater te sms'en, wetend dat hij meestal wel bereikbaar is buiten kantooruren en dichtbij genoeg woont om het geluid te kunnen horen. Hij gaf echter aan het niet te horen en ik raakte nog verder in paniek. Wederom het balkon op om te luisteren en nog steeds hoorde ik inmiddels aan alle kanten sirenes. Ik besloot een geluidsopname te maken en deze naar voormalig Meneer de Psychiater te sturen met de vraag, "hoor je echt niks hier, word ik nou echt gek?"
Hij smste gelukkig terug: ik hoor het ook!

Op zich is het fijn te weten dat het dan niet in mijn hoofd zit, maar daarmee is de paniek niet meteen weg, want het klinkt echt heel serieus.

Inmiddels zie ik op internet in het landelijke nieuws verschijnen dat er zojuist twee steekpartijen hebben plaatsgevonden in de buurt. (eentje aan de voorzijde van mijn huis en eentje aan de achterzijde). En er word meteen bij geschreven dat het om Syrische mensen gaat, maar dat de politie dit nog niet bevestigd heeft.

Nog wat later, lees ik dat de premier Brussel gerustgesteld heeft dat het hier niet om een 'terroristische daad' gaat. Iets wat nog niet eens in mijn beperkte brein was opgekomen.
Deze opmerking bleef door mijn hoofd spoken.

Ik woon niet in de meest welvarende wijk in Maastricht, ik woon in een buitenwijk, waar best veel armoede is. Veel diversiteit in bevolking hebben we hier in Zuid Limburg niet echt. In mijn wijk hebben we een handje vol Turken, wat Marokkanen en dan heb je het wel een beetje gehad. Sinds een tijdje zit er een wijk verderop een asielzoekerscentrum, met iets meer diversiteit, maar het is hier niet bepaald Rotterdam of Amsterdam.

Veel mensen zijn dus niet gewend aan 'gekleurde' mensen en onbekend maakt angstig en onbemind. Dat merk ik hier vaker. Als er hier iets vervelends gebeurt dan krijgen 'die zjwaorte' onmiddellijk de schuld (vergeef me mijn gebrek aan correcte spelling van het lokale spraakgebrek...eh dialect bedoel ik), of ze er nu iets mee te maken hebben of niet. En ook nu gebeurde dat min of meer.

Na de toespraak van de minister president gekeken te hebben, kwam er een soort van woede over me die ik normaal niet zo heb. Maar jemig zeg, er is hier wel paniek gezaaid.

In Almere vond onlangs een dodelijke steekpartij plaats op een minderjarige als ik me niet vergis. Als ik het goed zag, was er vandaag ook een steekpartij (al dan niet dodelijk, dat is me even ontgaan) in Groningen. Toch kregen deze steekpartijen veel minder aandacht en vroeg niemand zich af of het wellicht een terroristische daad was...

Wat ik me dan afvraag: waren de daders daar dan soms blank? Hebben we van blanke messentrekkers automatisch geen terroristische daden te verwachten??? Ik vind het raar, en irritant.

Door het hele land vinden (ongetwijfeld) dagelijks steekpartijen plaats, soms helaas met dodelijke afloop. Waarom is het 'ok' als een 'blanke' uitflipt en rare dingen doet, en is men onmiddellijk in paniek en nationale staat van paraatheid als een 'gekleurd' iemand hetzelfde doet?

Ik begrijp niet zo heel veel van 'white privilige', maar als dit daar niet een (erg naar) voorbeeld van is, dan zal ik dat ook echt wel nooit gaan begrijpen.....

foto: internet

De leukste oorlog ooit!

Huh? Wat zegt Mick nou??? De LEUKSTE oorlog ooit? Oorlog is per definitie nooit leuk Mick, Foei!

En ja natuurlijk is dat zo, oorlog is niet leuk en brengt zeer veel schade toe in alle opzichten, maar sommige 'oorlogen' zijn echt wel leuk en cool. En dat ga ik laten zien hier.

Als je mij een beetje zou kennen, dan zou je kunnen weten dat ik een groot fan ben van Streetart. Als je met mij op vakantie, of een dagje weg bent, dan kan het zomaar gebeuren dat ik belangrijke monumenten mis, puur omdat ik met mijn camera gefocust was op een stukje muur aan de andere kant van de straat, met een gave graffiti erop.

Laatst mocht ik een paar dagen in Londen vertoeven en dat vind ik altijd smullen! Nu hingen er in mijn hotel allerlei aankondigingen en één daarvan was een gratis Streetart tour van Strawberry Tours. Het principe is heel simpel: de tour is in principe gratis, je geeft aan het einde wat je het waard vond. Vond je het waardeloos geef je niks, en anders geef je wat je kunt missen. Coole regeling, vind ik persoonlijk.

Ik besloot de tour te gaan doen en daar heb ik geen spijt van. Ik heb vele mooie werken gezien, veel mooie verhalen gehoord en het verhaal wat ik jullie nu ga laten zien, was één van de verhalen die ik gehoord heb en waar ik nu nog heerlijk van kan nagenieten.

Bij Streetart is één van de namen die mensen als eerste te binnen zal schieten, waarschijnlijk Banksy. En daarover gaat dit verhaal. Over Banksy en Robbo....

Dit verhaal begon in 1985, met onderstaand stuk van een artiest genaamd Robbo, in een tunnel in de wijk Camden.

Rond 2006, was dit originele stuk gigantisch onder gekliederd door mensen zonder talent (mijn woorden) en was er van het originele werk niet meer zoveel te zien, zoals je op onderstaande foto kunt zien.

In 2009 had Banksy genoeg van deze rotzooi en zo ontstond er op een dag een nieuwe tekening:

Robbo was woedend toen hij het zag en zo begon de 'oorlog' tussen deze beide artiesten. Al snel veranderde bovenstaand stuk in iets heel anders:

Natuurlijk kon Banksy (die tot dan toe nog vrij onbekend was) het hier niet bij laten zitten en moest hier uiteraard weer op reageren:

En uiteraard was Robbo het hier weer niet mee eens en dus paste hij het weer aan. Inmiddels was het 2010. 

Wie verantwoordelijk was voor de volgende zet, is niet helemaal duidelijk. het kan zijn dat de gemeente deze stap gezet heeft of dat het iemand anders met een pot verf was die het gewoon beu was, wie zal het zeggen, maar het gevolg was dit:

Robbo vond dit kennelijk saai en besloot er weer een nieuwe tekening op te maken:

En op mysterieuze wijze werd het decor weer zwart...

In januari 2011 komt Banksy terug met een of andere maffe goudvis, huiskamer scene...

Het wachten is op een reactie van Robbo, maar die blijft uit. Omdat streetart over het algemeen een illegale bezigheid is die vooral 's nachts en haastig gedaan moet worden, gaat er ook wel eens het een en ander mis. 

In april 2011 krijgt Robbo tijdens een van zijn nachtelijke schilderpartijen een vreselijk ongeluk. Hij valt van grote hoogte van een steiger af en loopt hoofdletsel op, waaraan hij later overlijdt. 

Risico van het vak kun je zeggen, maar wel erg tragisch. 

En omdat Banksy misschien niet een totale eikel is, of misschien juist wel, besluit hij om op de originele plek een eerbetoon aan Robbo te schilderen. Althans, dat is hoe het wordt gezien. Maar zoals altijd het geval is met kunst, het is aan de kijker om te bepalen wat de ware betekenis is van de spuitbus met het vlammetje onderaan het stuk.... Alleen Banksy weet hoe hij dit heeft bedoeld.

En je kunt van streetart vinden wat je wil, de een vindt het vandalisme, de ander vindt het kunst, maar wat je er ook van vindt, in mijn ogen is dit binnen de streetart de mooiste manier om dingen met elkaar uitte vechten: een creatieve oorlog! 

Dus ja, oorlog is niet leuk, maar hiervoor maak ik in mijn hoofd graag een uitzondering!

ps: wil je dit verhaal nalezen dan kan dat hier: http://twistedsifter.com/2012/01/banksy-vs-robbo-war-in-pictures/

Dank u Sinterklaasje...

Mijn wereld is een beetje vreemd en soms moeilijk verklaarbaar aan anderen die er persoonlijk geen ervaring mee hebben. Maar mijn wereld is soms ook heel leuk en mooi.

In mijn hoofd zitten vele stemmen en die stemmen vormen mijn familie. Er zijn volwassenen, kinderen, geluiden en zelfs wat 'beesten' en die hebben allemaal hun eigen karakter, hun eigen hobby's, dingen die ze leuk of juist niet leuk vinden. De drie jongsten maken vaak ruzie met elkaar, maar komen ook voor elkaar op als dat nodig is en zo is het bijna hetzelfde als in een 'echt' (lees: lijfelijk) gezin.

Sommige van deze stemmen kunnen mij overnemen. Zij zijn dan aanwezig en afhankelijk van wie het overneemt, heb ik daar zelf achteraf wel, geen of een gedeeltelijke herinnering aan. Dit noemt met in doktersjargon ook wel dissociatie.

Vorig jaar in september verdween hier op mysterieuze wijze de lievelings knuffel van Lesley, mijn 6 jarige (maar emotioneel veel jonger) stemmetje, genaamd Puppy. Van de ene op de andere nacht was Puppy weg. Ik heb het hele huis afgezocht, meerdere keren, maar ik kon Puppy niet vinden.

Degene die hiervoor verantwoordelijk was, werd al gauw duidelijk: dat was Rik. Een 12 jarige stoere knul (ook emotioneel wat jonger) die een hekel heeft aan meisjes in het algemeen en aan Lesley in het bijzonder. Je zou maar een hekel hebben aan meisjes en dan tot een meisje veroordeeld zijn, waarvan je niet weg kan...

Hoe vaak ik ook aan Rik vroeg om Puppy terug te geven, hij vertikte het. Hij zei wel dat Puppy er nog was en wel weer een keer terug zou komen, maar veel verder kwam ik niet.
Ondertussen huilde Lesley de eerste maanden de boel bij elkaar omdat ze Puppy zo miste en niet snapte waarom hij was "weggeloo-hoo-hoopt" en van dat gehuil werd met name Rik (en ik zelf eerlijk gezegd ook) knettergek, maar toch gaf hij Puppy niet terug.

En zo verstreek de tijd en het verdriet om Puppy leek minder te worden. Af en toe vroeg ze er nog wel eens naar, af en toe moest ze er nog even om huilen, maar het werd draaglijk.

Twee weken geleden was mijn woonbegeleider op bezoek en hoewel we de (impliciete) afspraak hebben om het steeds te hebben over 'Hij die niet genoemd mag worden' in plaats van de naam van de goed heilig man te gebruiken vóór zijn vervoersmiddel arriveert in ons land, vergat Woonbegeleider dit even en vertelde dat hij dat weekend als hulp Piet had mogen werken.

Dit tot groot ontzag van Lesley.... Wow, Woonbegeleider kende Sinterklaas echt??? Dat bleef een week lang het (obsessieve) onderwerp van gesprek en uiteindelijk kreeg ik de opdracht om Woonbegeleider een briefje van Lesley te sturen, voor Sinterklaas. En dus stemde ik hiermee in en stelde een email op die Woonbegeleider door mocht geven aan Sinterklaas.
Lesley vertelde dat ze geen cadeautjes hoefde, zelfs geen chocolade letter. Ze wilde maar één ding en dat was dat Puppy terug zou komen. En Woonbegeleider schreef terug dat Sinterklaas daar vast wel voor zou zorgen...

Woonbegeleider had makkelijk praten natuurlijk... en mijn innerlijke paniek groeide een beetje, want als Rik het hele jaar door al niets wil loslaten over de verblijfplaats van Puppy, hoe moet Sinterklaas dan weten waar hij Puppy kon vinden???

Vanochtend kwam ik in de kamer en trof ik een cadeautje voor Lesley aan. Het werd streng bewaakt door haar knuffel Snoet. Het was Puppy met een heuse zelfgeschreven brief (door Puppy) over waarom hij weg was geweest.

In een boze bui heeft Rik ooit de oren van Puppy afgeknipt omdat hij zich niet gehoord voelde... In de brief verklaarde Puppy dat Rik hem had weggestuurd om iemand te zoeken die zijn oren er weer aan kon maken omdat Rik het toch wel een beetje zielig vond voor Puppy.
Puppy heeft heel wat afgereisd volgens de brief en uiteindelijk in Zwitserland een dure dokter gevonden die dit klusje wel wilde klaren....

Het maakt allemaal geen zak uit hoe en wat. Lesley is dolblij en zal hem voorlopig niet meer uit het oog verliezen.

En serieus, geloof het of niet, ik heb van die hele brief en de rest niks, maar dan ook helemaal niks meegekregen. Het blijft wonderlijk hoe dat kan, ook voor mijzelf.

Toch wel enigszins nieuwsgierig vroeg ik aan Rik: "Wie was nou uiteindelijk die dokter die zijn oren er weer aangezet heeft?"
Zijn bijdehante antwoord: "DokteRik"!

Het is dat hij zo cool en stoer is, maar anders zou ik hem gewoon even een schatje noemen!

foto's: eigen baksel

Het is weer zo'n dag....

Ken je van die dagen die je het liefste zou doorspoelen???
Nou, ik wel! En vandaag is er zo een.

Vanmorgen werd ik wakker uit een nachtmerrie. Een simpele nachtmerrie welteverstaan, want daar heb ik ook gradaties in. In dit geval betrapte ik een inbreker in de schuur van een huis waar ik al heel erg lang niet meer woon. Verder gebeurde er niet zo heel veel boeiends, want ik werd wakker. Maar de spanning en dat angstgevoel bleven aanwezig en kwam ik niet zo makkelijk kwijt.

Met andere woorden: ik begon vandaag al met 1-0 achterstand aan mijn dag en dan ben ik nog mild.

Vervolgens ging ik aan de slag met een klus die ik moest doen en dat werkte ook niet helemaal mee. Ik wil een plaatje in een tekst gecentreerd op de pagina hebben, dat staat hij ook volgens het document, maar als ik vervolgens een printversie aan maak, blijkt het toch niet zo te zijn...
Ik ben door mijn voorraad 'ideeën hoe ik dit 'nu weer op kan lossen' heen en eerlijk gezegd ook wel ver door mijn energie.

En dus besluit ik naar de winkel te gaan om avond eten in te slaan. Het worden stoof groenten vandaag met een broccoli burger. Maar eenmaal bij de kassa rijdt er een bejaarde dame met haar rollator tegen m'n benen aan. Ik kijk om, glimlach tegen de mevrouw, maar de blik die ik terugkrijg is verre van vriendelijk. Ze kijkt me aan alsof ik haar zojuist recht in haar bek gescheten heb (om maar even grof te doen) en dus kijk ik maar weer gauw voor me. En wederom rijdt ze met haar rollator tegen mijn benen. Ik draai me nogmaals om, zonder te glimlachen dit keer en kijk haar vragend aan.
Ze kijkt me wederom zeer onvriendelijk aan en moppert dat ik door moet lopen, omdat ze een stap naar voren wil doen. Maar voor mij staat een meneer te klungelen met het pinapparaat en als ik een stap naar voren zet, sta ik zo ongeveer tussen hem en het pin apparaat in, dus ik vertel vriendelijk dat dat nog even niet kan. En wederom draai ik me om.

Ze rijdt voor de derde keer met haar rollator tegen me op en de caissière krijgt het ook mee en valt uit tegen de mevrouw. Dat scheelt weer, want ik ben bang dat ik deze oude mevrouw anders opgegeten zou hebben en geen avondeten meer nodig had....
Ik zucht, ik adem in en ik adem uit, probeer de opgefoktheid die in me opkomt te onderdrukken en vervolg mijn weg naar huis.

Als ik mijn boodschappen heb opgeborgen, besluit ik dat ik rustig op de bank Expeditie Robinson ga terugkijken. Maar net als ik me op mijn bank genesteld heb en het programma vijf minuten aan de gang is, begint mijn onderonderbuurman weer te loeien en met dingen te smijten. En écht op zo'n volume, dat ik mijn tv er niet overheen krijg uit angst dat ik dan toch echt doof ga worden (wat wellicht wel de enige oplossing voor dit voortdurende probleem is).

Ik geef hem even de tijd om uit te loeien, maar het wordt niet minder. Ik kom in mijn eeuwige dilemma terecht: durf ik de telefoon op te pakken en de politie te bellen, of blijf ik afwachten. Telefoonangst is nog steeds een dingetje, zullen we maar zeggen...

Maar als hij nog harder gaat loeien en ik alle zeilen moet bij zetten om zelf in het hier en nu te kunnen blijven, hak ik de knoop door. Ik stuur eerst een mail naar de woningbouw met de vraag of ze inmiddels al bij meneer langs geweest zijn en dat meneer wederom vreselijk te keer aan het gaan is.

Vervolgens besluit ik toch écht de politie te bellen. Was het niet oom agent zelf die vorige keer tegen me zei dat ik (en alle andere bewoners, maar die doen het niet) moest blijven melden omdat er een dossier opgebouwd moet worden, want zonder dossier kunnen ze (politie én woningbouw) niks tegen meneer beginnen ?

Fijn, dat was dus bijna een uur geleden en ze zouden een patrouille wagen langs sturen....
maar ja, die is nog niet geweest. Ondertussen loeit de buurman verder, niet meer zo luid als een uur geleden, maar nog steeds harder dan mijn hoofd hebben kan.

Ik ben op! Mijn energie is op...
Maar het is uiteraard de onderonderbuurman die kwetsbaar is, niet ik...

foto: internet

(en uitgerekend op dit moment staan ze met twee wagens voor de deur.... maar dat zag de buurman ook, die is wederom zo stil als een muis.....)

Tea Topics: Als jij je eigen naam kon kiezen, hoe zou je dan heten?

Sommige thee labeltjes zijn te grappig voor woorden. Soms omdat ze gewoon grappig zijn, maar soms omdat ze op het juiste moment in mijn leven opduiken.
Hoe dat zo??? Nou laten we het er op houden dat deze vraag heel actueel is. Dat is hij overigens al vrij lang, dus misschien kunnen we wel stellen, dat deze vraag actueel blijft. Wie weet.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik niet als Mick geboren ben.
Ik ben geboren als meisje en kreeg een daarbij behorende duidelijke meisjesnaam, die weinig ruimte overliet voor twijfel.

Helaas had ik wel mijn hele even, of toch zeker vanaf mijn twaalfde ongeveer, heel veel twijfel over de vraag of ik wel of niet een meisje was.
Het duurde echter nog heel veel jaar, namelijk tot 2014, tot ik aan die twijfel woorden kon geven en ze hardop durfde uit te spreken voor een hele grote groep mensen (en mezelf).

Het gevolg daarvan was, dat ik er achter kwam, dat er een woord was voor mensen die zich voelden zoals ik, namelijk: transgender. Nóg later zou ik ontdekken dat er nog veel meer woorden voor mensen zoals ik waren, maar daarvoor moest ik eerst op ontdekkingstocht.

In 2015 besloot ik één van mijn dromen waar te maken: ik ging een boek schrijven. Maar als ik dat boek ook uit wilde gaan geven, dan had ik (om persoonlijke redenen) een andere naam nodig. Maar ja, hoe doe je dat, een andere naam kiezen?

Mijn meisjesnaam, was iets dat bij me hoorde. Ik luisterde al veertig jaar naar die naam, en voor mijn gevoel was er niet zoveel mis met mijn naam, behalve dat er geen ontkennen aan was, dat ik een meisje was. Het was (en is) voor mij veel meer het daaruit voortvloeiende mevrouw en mijn lijf dat een probleem vormde.

Toch kreeg ik in die periode waarin ik zo gigantisch aan het worstelen was met mijn genderidentiteit, vaak de vraag hoe ik dan zou willen heten als ik een man zou worden (waarvan ik op dat moment eigenlijk wel al voelde dat dat niet zou gaan gebeuren).

Maar toch zette het iets in werking en ging ik zoeken naar een naam die bij mij, als man, zou passen. En zo vond ik mijn gewenste mannelijke naam: Mick. Het was nooit mijn bedoeling dat ik die naam ook daadwerkelijk zou gaan voeren, maar het kwam wel goed uit, want zo had ik spontaan een naam waaronder ik mijn boek kon uitgeven.

Het boek schreef ik tijdens een 'spiritueel traject' van drie maanden. Door mij ook wel eens zeer oneerbiedig 'zweefweek' genoemd. En in het laatste weekend van dat traject, mocht je je project (in mijn geval dus mijn boek) aan de groep presenteren.

Dat deed ik... Ik had ze wel al verteld dat ik het onder mijn gewenste mannelijke naam ging schrijven, maar ik had stevig geheim gehouden wat dat zou zijn. Maar die dag, onthulde ik mijn gewenste mannelijke naam: Mick. En ik kreeg de vraag of ik wilde ervaren hoe het zou zijn om dat weekend Mick en hij en hem te zijn.

En dat is best een stap, maar waar kun je dingen het beste uitproberen dan in een groep mensen en een omgeving die veilig voelt? En zo werd ik Mick.

Het voelde goed, al moest ik ook vreselijk wennen. En toen het traject over was, bleef ik Mick. maar niet in alle gebieden van mijn leven. Soms omdat ik dat niet wilde, soms omdat dat praktisch ook gewoon niet mogelijk was op dat moment.

Nu ga ik al bijna twee jaar met twee namen door het leven. De een kent me onder mijn 'meisjes naam', de ander onder Mick. En ik merk dat het niet goed voelt.

Mijn 'transgender reis' heeft me tot de volgende conclusie gebracht:
Ik ben zeker geen vrouw, maar ik ben ook geen man. Ik ben non-binair.
Ik ben niet zeker genoeg over de vraag of lichamelijke veranderingen me gelukkig(er) zouden maken en dus doe ik het niet.
Mijn naam is niet het probleem, daar is niks mis mee, maar wel de bijbehorende consequenties (mevrouw, zij en haar).

Het is niet IK die moet veranderen, maar de maatschappij.
In een ideale wereld voer ik mijn meisjesnaam en ben ik hij en hem. Geen mevrouw of meneer, maar gewoon mijn naam. Maar ik leef niet in een ideale wereld en dus moet ik leren hoe ik daar mee om kan gaan.

Vanaf nu wil ik dus gewoon weer mezelf zijn, geen Mick, maar mijn meisjesnaam (die ik bij jullie bekend veronderstel, zo niet, vraag me er gerust in een pb naar). Wel blijf ik hier en op Facebook schrijven als Mick, gewoon, omdat ik te lui ben om het terug te veranderen.

Ik snap dat het verwarrend is allemaal. Geloof me, dat is het voor mij ook.
Ik vraag ook niemand om het écht te begrijpen, want ik denk dat je dat in dit geval pas écht kan, als je zelf met dit probleem worstelt. ik vraag wel om het te respecteren.

En nee, het was geen fase (of misschien wel: het hele leven is namelijk één grote fase), maar een noodzakelijk uitprobeersel om erachter te komen, of dit was wat en wie ik was.
En het antwoord is dus: nee.

schoenmaker blijf bij je (EIGEN) leest!

AAAAAAAAAARGGGG....

zo dat is er uit!
Gestoord word ik ervan!

Afgelopen dinsdag heb ik weer eens de prikpil gezet gekregen. Toen ik de vorige keer mijn receptje hiervoor op wilde halen bij de apotheek, kreeg ik te horen dat mijn spuit van 1,0 ml niet leverbaar was en kreeg ik een flacon mee van 3,3 ml en de mededeling dat de huisarts dan gewoon wat minder in moest spuiten.

Onder luid gesputter nam ik het in ontvangst. Ik wil namelijk wat me is voorgeschreven en ik wil niet dat de apotheker zelf gaat denken. Dat heeft namelijk al iemand gedaan toen hij dit receptje (voor de zoveelste keer) uitschreef.
Maar ik had weinig keus, want in geen enkele apotheek in mijn woonplaats was mijn versie van 1.0 ml nog te krijgen. Tja, dan kun je dus niet zo veel en dus accepteerde ik het.

De apothekers assistente verzekerde me, dat ik het flaconnetje ook gewoon drie keer kon gebruiken en de doktersassistente beaamde dit. En dus begon ik de voordelen in te zien. Ik kreeg deze vergoed (de kleine versie niet) en ik hoefde niet steeds om een recept te bedelen om vervolgens te horen dat het een week (of langer) levertijd had.

En dus besloten de huisarts assistente en ik, als de huisarts het ermee eens was, om voortaan met die grote pullen te werken. En zo schreef de arts dus die grote versie voor en die kon ik zojuist gaan ophalen.

Althans, dat dacht ik dus....
Want eenmaal daar komt ze aanlopen met de kleine versie. Het receptje ligt ernaast en er staat toch echt de versie van 3,3 ml op. Als ik aangeef dat ik nu dus niet krijg wat is voorgeschreven krijg ik een heel verhaal.

Vorige keer moesten ze die grote meegeven omdat de kleine niet leverbaar was, maar daar waren heel veel fouten meegemaakt, doordat er teveel was ingespoten door de huisarts (assistentes) en dat wilden ze toch niet meer, dus gaf de apotheker de voorkeur eraan om toch gewoon de kleine mee te geven.

Tja, en dan word ik giftig: Stop met zelf denken en voer uit wat er op dat recept staat! Het staat er niet voor niks zo! Er heeft al iemand over nagedacht! En dus zeg ik rustig: het spijt me, maar ik wil wat er op het recept voorgeschreven staat en niet wat jullie apotheker zelf bedacht heeft. En er wordt weer overlegd.

Wederom komt ze naar me toe met de kleine versie.
De apotheker wil toch dat ik de kleine neem, want die grote versie is ook helemaal niet lang genoeg houdbaar.....

Ehm pardon???
Dat was de vorige dan dus ook niet, klopt dat. Ja dat klopte. Dat hebben jullie er toen niet bij gezegd, toen werd gezegd dat ik er gewoon drie keer mee kon doen. Dus als het jullie uitkomt dan maakt het niet uit of de houdbaarheidsdatum verstreken is, en de werkzaamheid dus niet meer gegarandeerd is, maar als ik dan zelf om deze grotere variant vraag vertellen jullie dat wel? Lekker dan, want dat 'niet meer houdbare' spul is wel dinsdag mijn lijf ingespoten!

De apothekers assistente belt de huisarts assistente legt het verhaal aan haar uit en dan krijg ik de telefoon in mijn handen geduwd en gaat de assistente me exact hetzelfde verhaal weer opnieuw uitleggen. Ik geef aan dat ik dat de eerste twee keer ook al gehoord en begrepen had, maar dat het een beetje vreemd is, dat dit de vorige keer niet benoemd is en ik dus verlopen spul in mijn lijf gespoten had. De assistente zegt dat dat inderdaad niet ok is, maar dat er nu even niks anders op zit....

Dus betaal ik braaf mijn kleine spuit weer zelf en verlaat het pand. Compleet opgefokt en door mijn energie heen voor de dag...

En ok, misschien maak ik me druk om niks. Om niet zinvolle en overbodige dingen. Maar als je bij de bakker vraagt om een tijger wit en de bakker geeft je een noten rozijnenbrood omdat hij zelf denkt dat dat beter is, dan neem je daar toch ook geen genoegen mee????

foto: internet

Winkel stress....

Ik ben denk ik een van de weinige mensen die boodschappen doen leuk vindt.
In al die jaren dat ik op mezelf woon heb ik mezelf aangeleerd om elke dag boodschappen te doen. Niet omdat dat nou zo handig is, want 'grote boodschappen' doen is veel praktischer, maar puur omdat ik dan elke dag even de deur uit moest en mensen zou zien.
Verder vind ik het ook lastig om vooruit te plannen qua koken. Ik vind het soms al ingewikkeld om te bedenken wat ik vandaag wil eten en wat ik daarvoor nodig heb, laat staan dat ik dat voor meerdere dagen moet bedenken. Dat doe ik eigenlijk maar één keer per jaar: met kerst, simpelweg omdat de winkels dan niet continue open zijn.

Maar goed.
Boodschappen doen vind ik leuk, althans dat was altijd zo.

Maar een tijd terug hebben ze mijn 'hoofd supermarkt' (de supermarkt die gewoon het dichtste bij is en zich aan het einde van de straat bevindt) verbouwd en gemoderniseerd. En ik moet eerlijk zeggen dat het een prachtige winkel is geworden, maar ik kom er niet meer graag. 'Even naar de Plus' is een activiteit geworden die ik het liefst vermijd.

Niet omdat het zo druk is hoor, maar puur omdat het groter is, en er dus meer keuze is. Ik niks meer kan vinden en van al die dingen bij elkaar mijn hoofd gewoon ontploft en acuut stopt met helder denken. Loop ik zonder mijn lijstje nu de winkel in, dan ben ik verloren, zelfs als ik thuis heel goed heb bedacht wat ik wil eten....

Maar dat zou op zich allemaal geen ramp hoeven zijn, want niet al te ver van hier zitten nog een Jumbo en een Aldi (om over de grens nog maar te zwijgen). Dit is eigenlijk nog veel handiger, want lui als ik ben, pak ik voor deze twee winkels de auto. Nóg makkelijker dus!

Een paar weken geleden is de Aldi verbouwd. Ook deze is totaal veranderd, groter assortiment, op onlogische plekken. En hoewel ik daar eerst graag kwam en alles blindelings kon vinden (ware het niet dat ik dan zou struikelen over de lege dozen), gebeurde me vandaag hetzelfde als wat er tegenwoordig in de Plus gebeurt: mijn hoofd explodeert en mijn hersenen geven kortsluiting.

Al voor ik aan het begin van mijn lijstje ben, ben ik al aan het einde van mijn energie!
Gek word ik er van!

En iedereen zegt tegen me dat ik 'gewoon even moet wennen', maar dat is het niet.
Ja IK kan wennen aan die indeling, ik zal wel moeten, maar aan die overload aan spullen, geuren en kleuren zullen mijn hersenen nooit wennen!

afbeelding: internet

Me so sorry....

Al een paar jaar heb ik een hele leuke en best verslavende hobby: ik doe aan Postcrossing. Voor wie niet weet wat dat is en interesse heeft, klik vooral even op de link.

Het komt hier op neer: Je maakt een profiel aan, geeft al dan niet voorkeuren aan van wat je graag voor soort kaarten zou willen ontvangen en je gaat aan de slag.
Je begint met vijf kaarten die je mag versturen. Je krijgt een adres toegewezen en een ID code. Je leest het profiel door en als je niet een totale aso bent, probeer je een kaart te vinden die bij de wensen van de ontvanger past, je schrijft de ID code op de kaart, het adres, eventueel een leuk verhaaltje of een paar standaard zinnen, een postzegel en klaar is je kaart.

De ontvanger (ergens op deze wereldbol), die helemaal uit z'n bol gaat bij het zien van die geweldige kaart die je met veel liefde voor hem hebt uitgezocht, rent naar zijn computer, voert de ID code in en schrijft een paar zinnen om je te bedanken voor de kaart, want hij is ook geen aso. En vervolgens mag jij weer een nieuwe kaart sturen.

Je krijgt uiteraard ook kaarten en daarmee doe jij hetzelfde. En al snel bouwt de hoeveelheid kaarten die je mag sturen (en dus ook gaat ontvangen) zich op. Al snel krijg je meer leuke post dan rekeningen! Een hele verademing!

Een kaart mag er 60 dagen over doen om aan te komen, doet hij er langer over, dan gaat het programma er vanuit dat de kaart niet meer gaat komen en mag je tóch een nieuwe kaart sturen. En na 365 dagen kun je een kaart niet meer registreren omdat men dan denkt dat de kaart in het luchtledige is opgelost.

Maar het behandelen en bezorgen van post, daar hebben we als gewone burger niet zo veel invloed op. En dus gebeurt het inderdaad wel eens dat kaarten verdwijnen.
Persoonlijk denk ik dan: balen! Maar ja, deel van het spel....
Maar er zijn ook mensen die dan dus nóg een kaart sturen en als die ook niet aankomt, blijkbaar nóg een kaart.... Tja. iets met eigen keuze...

Gisteren kreeg ik een mail van een deelnemer uit China. Hij schreef dat hij me maar liefst drie kaarten had gestuurd die alle drie niet aan waren gekomen, en of ik zijn kaart niet even kon registreren, ook al had ik hem niet ontvangen.

In mijn profiel heb ik (zoals wel meer mensen overigens) aangegeven dat ik géén kaarten registreer die ik niet ontvangen heb. Ik ben (op zich) geen aso, maar ik vind dat gewoon deel van het spel. Soms komen kaarten nu eenmaal niet aan. Helaas, pindakaas.

En ik snap wel, dat er landen zijn waar dit vaker gebeurt dan in andere landen, maar ja... Dan nog.
Ik vind het een soort van 'vals spelen' om iets te registreren wat ik niet gehad heb.

Dat schreef ik dan ook terug aan deze persoon en ik kreeg een heel kort maar krachtig berichtje terug:
"I very much angry with you!"

Prima joh, me so sorry!

afbeelding: internet

Op de grens...

Het is alweer een tijdje geleden sinds ik wat schreef.
Ik heb dan ook een vrij heftige tijd achter de rug (hoop ik toch).
Het feit dat mijn blog app op mijn iPad ook niet meer ondersteund wordt en ik dus mijn blogs via de pc moet doen, helpt ook niet helemaal mee, want de meeste blogs ontstonden terwijl ik onderweg was.

Maar goed, we zijn er weer...

Vandaag is het 1 november en dat betekent maar één ding hier waar ik woon: het is Belgen (en Duitser) dag!
En dat zijn dagen die veel bewoners hier in de stad niet zo heel leuk vinden.

Ik woon op de grens met België en ook de Duitse grens is niet al te ver weg en dat heeft een hoop voordelen. Tanken is bijvoorbeeld een stuk goedkoper over de grens, en je kunt altijd kiezen bij welke Lidl een aanbieding het goedkoopst is. Kortom, ik maak er graag en gretig gebruik van, op alle dagen, ook als de winkels en dergelijke in Nederland gewoon open zijn!

Maar vandaag is dus een feestdag bij de buren en de winkels en dergelijke zijn dan ook gesloten en dat betekent dat de buren massaal hier naartoe komen om inkopen te doen.
De binnenstad per gemotoriseerd voertuig bereiken is met al die verbouwingen momenteel altijd al vrij lastig, maar op een dag als vandaag gewoon onmogelijk! Je struikelt over de buitenlandse voertuigen, over de Belgen zelf en de Duitsers. En ik gok dat de mensen van parkeertoezicht en handhaving vandaag weer de dag van hun leven hebben en de staatskas (of moet ik zeggen stadskas) van mijn stadje weer flink gespekt wordt. Waarvoor dank, lieve toeristen.

Op een dag als vandaag blijf ik graag uit het centrum weg en niet alleen omdat het onbereikbaar is, maar ook omdat ik er niet van houd om over de koppen te moeten lopen. Zelfs al is het markt vandaag en wilde ik graag wat spulletjes inslaan, ik doe het niet.

In plaats daarvan besloot ik even gauw met de auto (ja, ik is lui) naar het winkelcentrum(pje) hier in de buurt te rijden. Ik wilde even gauw bij de vernieuwde Aldi wat fruit halen.
Bij aankomst zag ik al dat de parkeerplaats die normaal gesproken op deze dag van de week en op dit tijdstip, vrij leeg is, nu overbevolkt was.

Toen ik een plekje veroverd had en naar de ingang van de Aldi liep, kon ik mijn ogen bijna niet geloven: er stond een rij voor de ingang!!! Dit bleek te komen door een niet zo handig geparkeerde scootmobiel, maar toen ik eenmaal binnen de rij voor de kassa zag, ben ik toch maar omgedraaid en de Jumbo ingelopen. Die vernieuwde versie ga ik wel op een andere dag bekijken!

Bij de Jumbo was het gelukkig niet zo gigantisch druk en zonder al te veel afleiding greep ik mijn lijstje bij elkaar, betaalde en liep weer naar de auto.

Terwijl ik goed om me heen keek en uitdraaide, hoorde ik een luid getoeter, maar ik kwam vrij snel tot de ontdekking dat het niet voor/tegen mij was.

Vóór me zag ik echter dat een uitdraaiende Belg een heethoofdige Duitser had geraakt....
En dat de beide bestuurders met elkaar op de vuist gingen...

Dat vond ik het perfecte teken om door te rijden, ik heb mijn portie agressie afgelopen week wel weer gehad namelijk.

En ik snap het niet zo goed.... Jullie hebben beiden een vrije dag, en daar kom je hier van genieten. Waarom dan zo'n kort lontje???

afbeelding: internet

Zorgen voor elkaar...

Soms weet ik weken niks te schrijven, of heb ik er de fut niet voor,  zo gebeuren er een aantal dingen op een dag, die minstens een blog waard zijn. Zo ook vandaag.

Eindelijk kreeg ik mezelf, als mezelf, het huis uit om naar een film te gaan waar ik lang naar uitgekeken had. Ik ben namelijk uiterst volwassen en wilde helemaal ZELF naar de film Dikkertje Dap. Daar hadden de jongste telgen in mijn hoofd dus niks mee te maken, dat was puur voor mezelf! (dat dat even duidelijk is, ik neem de volle verantwoordelijkheid).
En hij was geweldig! (al denken de twee pubers daar min of meer iets anders over).

Ik had het enorm naar mijn zin in mijn tweede thuis, de bioscoop, en dus besloot ik nog een film te gaan kijken. Een documentaire over katten. Ik ben geen kattenliefhebber, maar zelfs ik kon tijdens deze docu een glimlach niet onderdrukken.

Nog even speelde ik met het idee voor een derde film, maar hé er moet ook nog iets voor de komende week overblijven en dus nam ik de bus naar huis.

Tegelijk met mij 'stapte' een oude mevrouw in met een rollator, en nog voordat mevrouw goed en wel veilig zat, reed de buschauffeur wederom als een volleerd formule 1 coureur weg. Ik overdrijf echt serieus niet dat ik (die niet met mijn voeten aan de grond kom in zo'n bus stoel) me goed vast moest houden om niet van de stoel af te vallen met alle hoge snelheid, rem en stuur bewegingen van Jos Verstappen de tweede. Uiteindelijk kwam mijn halte in zicht en duwde ik op het knopje om uit te mogen stappen. Tot mijn grote opluchting, want ik werd inmiddels een beetje misselijk van deze rijstijl, terwijl ik normaal niet wagenziek ben.

De busdeur ging open en ik sprong de bus uit, want tja, ik heb korte pootjes en dan is de hoogte die ik met mijn gezonde, maar korte pootjes moet overbruggen, al springend het makkelijkst. In mijn ooghoek zag ik de mevrouw met de rollator ook een poging doen om de bus uit te stappen. En net terwijl ik me realiseer dat springen voor haar geen optie is en ik bedenk dat ik haar misschien even moet helpen, valt ze met rollator en al, achterstevoren de bus uit.

Ik moet normaal gesproken altijd lachen als ik dit soort dingen zie (van de schrik) maar nu niet en binnen een paar seconden ben ik bij haar. Gelukkig stapt er één flinke man ook even de bus uit en samen helpen we de mevrouw omhoog.

In mijn achterhoofd roept nog een stemmetje dat we mevrouw misschien het beste niet aan kunnen raken en laten liggen, maar meneer was al aan het sjorren en dus besluit ik om hem maar te helpen.
Mevrouw kon staan en meneer vraagt haar of ze kan lopen en ze zet een stapje en zegt dat het gaat. De buschauffeur wordt ongeduldig en roept tegen de man dat hij moet in of uitstappen, maar dat hij verder moet (hij was nog niet van zijn plaats gekomen om te kijken hoe het met zijn (ex) passagier was, iets waar mijn verstand niet bij kan). De meneer vertrouwt op het woord van de mevrouw 'dat het wel gaat' en vervolgt zijn reis in een bus die er weer van door stuift. En daar sta ik dan met mevrouw en rollator.

Bij het tweede stapje krimpt mevrouw van de pijn in één en ik weet niet wat ik moet doen. Ambulance bellen?? Maar dat wil ze niet want "ze mag van de dokter niet meer vallen". Ik kijk om me heen of er iemand is die me kan helpen, maar de winkels aan deze kant van het plein zijn dicht en verder rijdt iedereen stoïcijns door. Ik vraag waar ze naartoe onderweg was, dat bleek een zorgcentrum aan de andere kant van de wijk te zijn. Of ik iemand voor haar kan bellen? Nee, of misschien toch: het zorgcentrum.
Mevrouw gaat op de rollator zitten en ik duw haar naar het dichtstbijzijnde bankje op het plein. De bedoeling was dat ze op het bankje zou gaan zitten, maar ze wilde niet meer van de rollator af, dat deed te veel pijn.

En wat doe je als je er alleen voorstaat met een oude mevrouw, die écht niet verder kan? Juist, dan zet je je over al je onzinnige telefoon angst heen en belt zoals gevraagd naar het zorgcentrum waar mevrouw verblijft. In eerste instantie blijken ze mevrouw niet te kennen. Het huisnummer dat ze me vertelt hebben ze daar niet. Als ik mevrouw vraag op welke afdeling ze verblijft en dit noem, krijg ik te horen dat mevrouw een dubbele naam heeft en ik die wel goed moet spellen....
(En soms kan ik inmiddels heel goed op mijn tong bijten tot ik heb wat ik nodig heb...)

Ik word doorverbonden met de afdeling en het personeelslid vertelt me dat ze dan iedereen in de steek moet laten om mevrouw op te komen halen. Mijn brein denkt nog: ok, het is weekend, maar maar één personeelslid op zoveel bewoners in de 'avond', lijkt mij sowieso een beetje onverantwoord....Ik vraag haar of er misschien iemand op een andere afdeling is die zou kunnen komen, of wellicht een taxi,ik weet het niet, ik probeer maar mee te denken. En het personeelslid kalmeert een beetje, zegt dat ze op zoek gaat en dat er iemand gaat komen, maar wanneer? dat kan ze me niet zeggen. "dat kan 5 minuten zijn, maar ook 15 minuten". Prima, ik heb de tijd, ik blijf wel bij haar, we zitten nu toch....

Mevrouw is goed aanspreekbaar, ze vertelt me dat ze pas(!) 5 maanden daar woont omdat ze haar rug op twee plaatsen gebroken had. Ik vraag of het de bedoeling is dat ze daar gaat blijven of misschien nog terug gaat naar de plaats waar ze vandaan komt, maar ze zal daar blijven.
Ook vertelt ze me dat ze samen met haar vriendin op pad was, die in hetzelfde huis woont en dat deze gewoon in de bus is blijven zitten en doorgereden is. Wederom ontstaat er kortsluiting in mijn hoofd, want ook hier kan ik met mijn verstand niet bij.... Wat is er toch aan de hand met ons mensen??
Zo kletsen we nog een beetje heen en weer. Ik zie dat ze meer pijn heeft dan ze toe wil geven en begin me af te vragen of ik toch niet tegen haar wil een ambulance had moeten bellen.

Gelukkig komt er een autootje van de zorginstelling aanrijden en ik zwaai zodat ze weet waar ze moet zijn. Op dat moment zie ik dat de voet van mevrouw enorm gezwollen is en lelijk paars is. Ze bleef me maar vertellen dat ze pijn had aan haar 'bips' omdat ze daarop gevallen was. Maar als het personeelslid vraagt of ze eens een rondje met haar voet wil draaien, wijst ze niet op haar bips, maar toch wel degelijk op haar heup. En langzaam begin ik me een beetje schuldig te voelen.

De verpleegkundige twijfelt zichtbaar, maar we besluiten dan toch maar dat ze eerst naar de afdeling terug moet en dat er van daaruit maar actie ondernomen moet worden. En dus doen we samen ons best om haar in de auto te tillen. Tegelijkertijd wordt de verpleegkundige gebeld en al bellend neemt ze afscheid van mij en zeg ik gedag tegen mevrouw.

En zo rijdt het tweetal weg.

En ik??? Ik merk dat ik sta te trillen over heel mijn lijf. Want ik snap het niet?
Wat is er in vredesnaam aan de hand met onze maatschappij? Waarom helpen we elkaar niet meer?

De bus zat vol, met mij en mevrouw stapten er nog drie mensen uit die op hun eindbestemming waren. Zij gingen er vandoor. De mensen uit de bus stonden tegen het raam geplakt om te kijken, maar niemand (behalve die meneer) kwam op het idee om te helpen...

We kunnen allemaal zeuren over 'de (wan)kwaliteit van de zorg en de dingen die daar gebeuren die niet door de beugel kunnen. En soms is dat ook wel terecht, dat weet ik.
Maar hebben we recht van spreken om te klagen over geboden zorg door professionals die in hun eentje zorg moeten bieden aan meerdere individuen als wij zélf niet eens in actie schieten als er één individu hulp nodig heeft???

Verbeter de zorg/wereld , begin bij jezelf!

foto: internet

"Weet dat ik aan je denk"...

Laat ik beginnen met voorop te stellen, dat deze tekst geen verwijt is aan wie dan ook. Toch is het een tekst die ik kwijt moet.

Het gaat hier al een tijdje niet zo lekker en bij vlagen is dat een understatement.
Ik heb niet zo heel veel mensen om me heen. De meeste mensen heb ik al weggejaagd (want daar ben ik blijkbaar goed in). In een doorsnee week zie ik de diverse medewerkers van de supermarkt, de medewerkers van de plaatselijke bioscoop en een hulpverlener. Dan houdt het wel weer op qua sociaal leven. En ik weet best dat dat mijn eigen 'schuld' is, maar om eerlijk te zijn heb ik meestal ook meer dan genoeg aan dit handjevol sociaal gedoe.

Het grootste deel van mijn sociale contacten, speelt zich af in mijn hoofd. Mijn hoofd is druk bevolkt met een soort van groot gezin. En normaal gesproken is dat prima. Maar er zijn momenten waarop dat gezin niet zo soepel functioneert en er een grote puinhoop van maakt, net zoals in ieder gezin wel eens voorkomt.
Een 'normaal' gezin kan echter, indien noodzakelijk, bij elkaar vandaan lopen. In mijn geval kan dat niet. Ik kan niet weg van 'mijn gezin' en 'mijn gezinsleden' kunnen niet weg van elkaar en dat levert soms meer stress en puinhoop op dan ik aankan.

En juist omdat er weinig mensen om me heen zijn, is mijn uitlaatklep Facebook. Want ik kan hier op mijn blog wel van me afschrijven, en dat doe ik ook. En ik weet dat het hier ook wel gelezen wordt, maar op facebook is er zo af en toe nog wel eens iemand die laat weten dat hij/zij het gelezen heeft en die de moeite neemt om te reageren. En al is het 'maar' facebook, het gevoel gezien en gehoord te worden vind ik ergens stiekem wel prettig.

Want laat ik eerlijk zijn: die puinhoop in mijn kop is er altijd geweest en zal er altijd zijn, daar kan ik niet omheen. Daar wil ik ook niet omheen, want het is vaak mijn redding geweest en ze zorgen er meestal voor dat ik me minder eenzaam voel. Maar juist op momenten dat ze er een zooi van maken en ik het niet meer weet, dat zijn de momenten waarop ik me realiseer hoe eenzaam ik eigenlijk ben en dat zorgt voor een hoop extra ellende.

En dus knal ik dat op facebook. Tja, niet ideaal, maar mijn knuffels zeggen al helemaal niet zoveel boeiends op zo'n moment. Dus dan maar het een na beste alternatief.

Vaak komen er dan wel een paar reacties. Meestal van die duimpjes omhoog (wat ik niet snap, want zo leuk (bedoeld) was het nou ook weer niet wat ik schreef). Soms krijg ik de vraag 'kan ik wat voor je doen?'. Ook heel lief en goed bedoeld, maar op die vraag heb ik nog nooit een antwoord geweten (of durven geven) dus daar voel ik me nóg ellendiger door.

Maar de alleringewikkeldste reactie vind ik misschien nog wel: "weet dat ik aan je denk". En echt, ik weet dat het goed en lief bedoeld is, maar.... wat moet ik daarmee????

En ik wil écht niet ondankbaar klinken (en weet dat het wel zo overkomt), maar wat moet ik met de wetenschap dat je aan me denkt? En waarom nu? Waarom laat je me dat pas weten als ik durf aan te geven dat het echt kut gaat?

Waarom laten mensen niet vaker weten dat ze aan je denken, ook op momenten dat je niet laat weten hoe het gaat, of op momenten dat het goed gaat? Dat zou, in ieder geval voor mij, zóveel schelen.
Bovenop de alledaagse ellende waar ik 24/7 mee worstel is het het gevoel dat er niemand aan me denkt, dat ik er helemaal alleen voor sta en dat als ik morgen dood neer zou vallen in mijn flat er niemand is die dat ontdekt of dat überhaupt maar erg vindt, hetgeen dat me zo wanhopig maakt en naar de afgrond drijft.

En ja, ik weet dat mensen met hun eigen leven bezig zijn, en het alsmaar druk, druk, druk hebben. Maar hebben we het dan niet misschien druk met 'verkeerde' dingen?
En laten we eerlijk zijn, hoeveel tijd kost een smsje, een berichtje, een kaartje nu echt?

En nee, ik ben niet roomser dan de paus, ik maak me ook wel eens schuldig aan het te 'druk' zijn om even aan iemand te denken en dat te laten weten. En nee, ik heb ook niet dé oplossing voor een reactie als het even niet lekker gaat met iemand.

Dus ik weet het: ik klaag en ik zeur.
Maar ik weet dat het voor mij in ieder geval wel het verschil zou kunnen maken.
Daarmee zijn rot tijden niet verdwenen, want dat is nu eenmaal onderdeel van het leven. Maar het zou een klein stukje eenzaamheid kunnen wegnemen en af en toe een zonnestraal in een wolkendek kunnen zijn.

foto: ansichtkaart

Over een ring en een handdoek. Oftewel wanhoop.

Voor iedereen die alleen maar korte happy, happy, joy, joy berichten wil lezen. Klik vooral nu weg nu je de kans nog hebt en negeer me vooral.

Want als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat het momenteel alles behalve goed gaat hier en dat ik serieus overweeg om de handdoek in de ring te gooien. 

Ik weet het niet meer, ik weet even niet meer hoe het verder moet. En ik heb niet meer de helderheid van geest noch de energie om nog iets te verzinnen dat kan helpen.

Voor het eerst in hele lange tijd verwens ik mijn stemmen en zou ik even willen dat ze allemaal op zouden zouten of toch minstens hun kop zouden houden. Daar gaan al mijn positieve woorden over hoe dankbaar ik ben voor m'n stemmen. Ja, my ass.... nu even niet. Zei de hypocriet.

Het voelt alsof de derde wereldoorlog is uitgebroken in mijn kop, of misschien wel de eerste stemmenoorlog. Maar hoe je het ook noemt, het boeit niet, ik word er wanhopig van en voel me aan het eind van mijn latijn. Maar maakt het wat uit eigenlijk? 

De een jankt en schreeuwt al twee dagen compleet hysterisch en ik krijg er geen zinnig woord uit. De redenen veranderen met de minuut en de hysterie wordt groter en ik kan maar niet bedenken wat de werkelijke oorzaak is. De ander reageert hierop door olie op het vuur te gooien en haar nog banger te maken dan ze al is en rotstreken uit te halen, tot grote woede van de volgende die hem weer kwaad maakt waardoor zijn woede en streken nog veel grotere vormen aannemen. De Bitsj is back, nog meer olie. En ik faal aan alle kanten. Ik begrijp het niet, ik kan het niet volgen, ik kan het niet stoppen, niet veranderen, niet voor ze zorgen.

Niet voor mezelf zorgen. Ik heb al geprobeerd mijn kop door de muur te bonken in de hoop dat ze dan (hun k)ophouden, mijn equivalent van een kind een goed pak slaag geven zullen we maar zeggen, maar natuurlijk helpt dat niet. En ja dat weet ik ook eigenlijk best wel. Maar ik weet het niet meer. Pure wanhoop gok ik. Maar wat dan wel?

Mijn energie is op, mijn lontje meer dan kort. Ik ben opgefokt, kwaad, verdrietig en bovenal wanhopig en moe. Ik wil dat het stopt, dat ik stop.

En wat moet ik ermee? Erover praten? Waarom? Verder dan een 'rot voor je' of een 'succes ermee' komt men niet. En daarna sta ik er weer alleen voor, dus wat heeft praten voor zin?

'Het gaat wel over en het wordt écht weer beter' is er nog zo een....maar wat een dooddoener en arrogantie...

Want wordt het ooit beter? Wat is beter? Mijn ervaring is vooral dat het leven soms even een tijdje draaglijker kan zijn, maar het blijft knokken elke dag, elk uur, elke minuut.

En wanneer mag je ophouden met knokken? Wanneer is genoeg genoeg? 

Wat als je het in je eentje niet weet, niet redt, maar er niemand is die je kan of wil helpen, puur omdat je  door de indeling van de GGz aan de verkeerde kant zit, en je terug werpt op jezelf, die net zei dat hij het niet meer wist....

Ik weet het niet meer, ik ben moe en ik ben op.

En ja ik faal en ik ben zwak.

Dat is dan maar zo.

Fuck it.

Rust in de tent!

Waar ik aan denk?
 Tja, aan iets waar ik al langere tijd mee worstel.

Zoals sommige mensen misschien wel weten, heb ik één hele grote hobby, namelijk: borduren.
En ja, daar worden vaak grappen over gemaakt, maar mij geeft het veel rust. Ik moet namelijk tellen en me concentreren en dat zorgt ervoor dat ik niet al te veel kan denken, en zelfs dan denk ik nog té veel.

Ruim 15 weken geleden heb ik me enthousiast ingeschreven voor een zogenaamd 'mystery borduur project'. En vol goede moed ging ik daarmee aan de slag.

Een voor mij onbekend patroon, was 'in stukken gehakt' en iedere week zou je een 'blok' krijgen, dat je dan een week later af moest hebben. Je moest er dan een foto van plaatsen en dan kreeg je de volgende zondag weer een nieuw blok. En dat dan 25 weken lang.

Ik begon vol goede moed en zag het als een avontuur.

Omdat je niet weet wat het gaat worden, kan het twee kanten op: het kan mooi worden, of het kan niet jouw smaak zijn. Maar ja, that's all in the game!

Maar het avontuur begon me steeds minder te bevallen. Ik begon me te ergeren aan de vele regels die er steeds opnieuw weer bij kwamen, en die naar believen veranderd werden als dat beter uitkwam voor de persoon in kwestie. Ik ergerde me aan zo veel dingen en het plezier was eigenlijk al lang weg. Bijna de hele week was ik bezig aan een project dat ik eigenlijk al lang niet meer leuk vond, door het gezeur eromheen.

Maar ja.... Ik ben opgevoed met de slogan: "je maakt af waar je aan begint". En ook hier vond ik dat van toepassing. Bovendien vond ik het zonde van het garen, het doek en de tijd die er al in zat.

Toen van de week iemand gestopt was omdat ze 'het niet mooi vond worden', en deze persoon onmiddellijk uit de groep gegooid werd, brak er iets in mij.

Vandaag sprak ik over 'het gedoe' met mijn psycholoog (zo hoog zat het me) en ze hoorde me aan en haar mond viel zo'n beetje open van verbazing toen ze hoorde wat er allemaal speelde. Ze vroeg me waarom ik niet gewoon stopte. Maar ja, daar zat dat zinnetje 'je maakt af waar je aan begint' weer aan de weg.

Maar ze had wel gelijk, en dat weet ik ook. Ik ben mijn tijd aan het verdoen met iets dat ik eigenlijk niet meer leuk vind. Ik werk aan iets waarvan ik weet dat ik er nooit iets mee ga doen. Ik heb er geen plezier meer in en het kost me bergen met energie. Lijkt me logisch toch??

En dus heb ik zojuist de knoop doorgehakt en daad bij woord gevoegd, ik heb me uitgeschreven van het project en ook van de daarbij horende borduurgroep. En guess what??? Het geeft nu al rust!

Geen gezeik meer, geen drama meer en eindelijk weer werken aan leuke dingen!!!
Klaar met drama en machtsspelletjes.


foto: tot zover mijn project... de vuilnisbak was er blij mee. 

Zoektocht naar mezelf....

Het is vandaag exact een jaar geleden dat ik begon aan mijn 'officiële zoektocht naar mezelf'.

Op zes september 2016, na lang wachten, was het zo ver: ik had mijn allereerste afspraak op receptie K van het Vumc in Amsterdam, ook wel de genderpoli genoemd.

En oh, wat was ik zenuwachtig. Zouden ze me wel serieus nemen? Zouden ze me niet meteen wegsturen als ze zouden horen van m'n psychiatrisch heden en verleden? 

En al die bijbehorende overwegingen: ga ik open kaart spelen, zal ik dat wel of niet zeggen? Dit wel, dat niet. Enzovoorts.

Die lange wachtlijst had ook voordelen, die ik overigens nu pas zie. Doordat je lang moet wachten, ben je min of meer gedwongen om zelf op onderzoek uit te gaan: wie ben ik, waar hoor ik, wat wil ik? 

En toen ik op die bewuste dag in september binnenstapte, wist ik dan ook heel zeker wat ik was en wat ik wilde. En misschien nóg wel duidelijker, wat ik NIET wilde.

Ik zag mezelf als transman: iemand die bij de geboorte op grond van de uiterlijke geslachtskenmerken tot vrouw benoemd is, maar zich in alles man voelt.

En mijn grote wens was: niet meer ongesteld worden en dus dat hele kippenhok eruit en geen borsten meer hebben. Ik wilde niet in transitie (in de volksmond het akelige: 'omgebouwd worden') en ik wilde geen hormonen. Als dat eenmaal gedaan was, zou ik eindelijk mezelf kunnen zijn en eindelijk gelukkig zijn? Duidelijk en simpel toch???

Nu zijn we exact een jaar, maar nog niet zo heel veel stappen verder. Het is een traject en het traject gaat langzaam. Ik heb maximaal één gesprek per maand. En als je bedenkt dat er na dat allereerste gesprek weer drie maanden gewacht moest worden en de psycholoog ook een paar keer ziek was, dan snap je dat er nog niet zoveel gesprekken geweest zijn. 

Dat traject mag dan langzaam gaan en het mag erop lijken alsof het niet vooruit komt en er niks verandert. In mijn hoofd ligt dat toch net wat anders.

Als je me nu vraagt hoe ik mezelf zie, dan is mijn antwoord heel anders dan een jaar geleden. 

Ik beschouw mezelf nu niet langer als transman, maar als non-binair, oftewel ergens tussen man en vrouw in, oftewel: geen van beiden.

Hoe kun je nou in één jaar tijd compleet veranderen in het beeld en gevoel wat/wie je bent? Voor mij is dat antwoord simpel. Als je niet genoeg informatie hebt en zelf ook het gevoel hebt dat er eigenlijk maar twee keuzes zijn (man of vrouw) en je voelt je absoluut niet het ene, dan moet je wel het andere zijn. Simpel toch?

Wist ik veel dat er meer smaken waren dan vanille en chocolade... er bleken nog zoveel meer smaken!  En zo is het ook met gender. Er is meer tussen hemel en aarde dan man of vrouw.

Nu ik meer informatie heb en krijg en geholpen wordt in mijn zoektocht, kan ik mijn beeld van wie/wat ik ben bijstellen. En dat heb ik dan ook gedaan: ik ben non binair. 

Toen ik vorig jaar binnenkwam wist ik ook wat ik lichamelijk wel en niet wilde, maar ook dat is drastisch veranderd. Het hele kippenhok eruit? Ach.... ik kan ook goed leven met eens in de zoveel tijd de prikpil te halen. Die zorgt ook dat ik niet meer ongesteld word en dát was tenslotte de wens. En ook hier geldt weer: gebrek aan informatie. Ik dacht dat ik, om dat doel te bereiken (niet meer menstrueren), maar één optie had, namelijk de boel eruit laten halen. Maar dat is dus niet zo!

En die borsten eraf? Ook daar ben ik inmiddels niet meer zo zeker van, want als dat zo is, zou ik dan met ontbloot bovenlijf op het strand rond durven lopen? Het antwoord is nee. Waarom niet? Omdat de rest van mijn lijf dan niet klopt met dit plaatje (geen borsten).

Dus nu worstel ik met de vraag: wanneer klopt voor jou het plaatje wel? Wat moet er lichamelijk wel of niet gebeuren om het plaatje kloppend te maken. Hoe ziet dat ideale plaatje eruit? En om heel eerlijk te zijn: ik weet het (nog) niet!

Wat ik wel weet, is dat ik in 2015 een boek ging schrijven. Iets dat voor mij alleen mogelijk was, als ik dat onder een andere naam zou doen. Ik koos toen mijn gewenste mannelijke naam: Mick. En zo kwam het boek ook op de wereld, geschreven door Mick.

Het is nooit mijn bedoeling geweest om als Mick door het leven te gaan. Maar ik wilde wel ervaren en uitproberen hoe het zou voelen om als Mick, hem en hij door het leven te gaan. En dat heb ik nu (op sommige plekken) gedaan...

Maar dat is het ook niet helemaal. Ik was niet ontevreden met mijn meisjes naam, en nog niet. Een naam is maar een naam. Het bijbehorende mevrouw, dáár wil ik vanaf, en het liefst ook van zij en haar. Maar dat schijnt verwarrend te zijn voor de buitenwereld (moet je nagaan hoe dat voor mij is).

En soms voelt het alsof ik niet meer terug kan naar mijn oude naam. Terwijl ik op sommige plekken ook niet Mick kan zijn. En dat vind ik heel ingewikkeld. 

Ik ben het allebei, mijn oude naam (die ik hier bewust niet noem omdat ik blijf schrijven als Mick en de meeste mensen de naam toch wel kennen) en Mick.

Laatst kreeg ik de reactie van iemand: "tja, ik kan het niet meer volgen hoor!" En dat deed pijn....

Ik snap dat jij het niet kan volgen, dat het voor jou onduidelijk is. Maar (zonder verwijt overigens) heb je enig idee hoe ingewikkeld het voor mijzelf is?

Maar goed, een jaar verder nu. Er is weinig en toch heel erg veel veranderd. En hoewel de vorig jaar nog zo gewenste veranderingen er waarschijnlijk nooit gaan komen, blijf ik mijn zoektocht samen met het Vumc voorlopig wel vervolgen. Want pas nu, kom ik tot de vragen waar ik écht over na moet denken... dat plaatje. En hoe dat kloppend te maken.

De illusie, dat als de buitenkant maar eenmaal in het plaatje past, dat ik dan gelukkig zou zijn, heb ik laten varen. Geluk gaat niet komen van het plaatje aan de buitenkant. Het plaatje in mijn hoofd, dat verder niemand kan zien en waar dus ook niemand me mee kan helpen, moet gaan kloppen. En dat is hard werken!

foto: made by me, myself and I.

Problemen...oplossen?

Een aantal maanden geleden kreeg ik de schrik van mijn leven, toen ik te horen kreeg dat ik geopereerd moest worden. Het was maar goed dat het niet mijn hart betrof, want anders was de operatie door een acute hartverzakking niet meer nodig geweest.

Hoewel ik in het verleden genoeg medische handelingen heb doorstaan, was een operatie onder algehele narcose een nieuw dingetje om toe te voegen aan mijn ervaringen lijstje.

De ervaringen die ik tot dat moment in diverse ziekenhuizen had opgedaan, waren niet allemaal even positief. Sterker nog: de meeste ervaringen waren negatief. Maar dat is misschien wel het lot dat je als (voormalig) zelfbeschadigend mens en ook nog eens psychiatrisch patiënt over je heen krijgt. Als je jezelf pijn doet, om welke reden dan ook, dan schijnen fatsoensnormen en een menselijke behandeling niet meer op het prioriteitenlijstje van het personeel te staan en als je psychiatrische problemen hebt, ben je blijkbaar immuun voor lichamelijke kwalen en ziektes. 

Kortom, ik heb er best wat nare ervaringen op zitten.

Maar goed, terug naar wat ik wilde schrijven.

In april werd ik geopereerd aan mijn galblaas. Niks psychiatrisch dus, al werd wel weer de hele (verouderde!) riedel doorgestuurd in de verwijsbrief, met als gevolg, dat ik vanaf minuut één eigenlijk al anders behandeld werd, dan een persoon met dezelfde lichamelijke klachten, zonder psychiatrische diagno(n)se(ns).

Sinds die operatie en de daaropvolgende opnameperiode, ben ik weliswaar van mijn buikpijn af, maar ik kreeg er nachtmerries (of flashbacks?) voor terug. 

Nachtmerries over de uitslaapkamer, met dokter Frankenstein en zijn Igor, maar ook nachtmerries over de talrijke akelige momenten op de afdeling. Maar de meest ingrijpende en meerdere keren per nacht terugkerende nachtmerrie is die van de uitslaapkamer. 

Je kunt dus stellen, dat deze operatie en opname voor mij nogal traumatiserend waren. En trauma's..... die hadden we nog niet genoeg, zullen we maar zeggen. 

Ik vond mezelf een aansteller want wie houdt er nou nachtmerries over aan een uitslaapkamer? En dus durfde ik het niet goed tegen mensen te vertellen. 

Maar als je continu 'tijd kwijt raakt', grote gaten in je geheugen krijgt omdat je veel dissocieert en dit aan een oplettende woonbegeleider vertelt, neemt hij geen genoegen met mijn 'luchtigheid' en vraagt door. Wat is er aan de hand, waardoor ik zoveel tijd kwijt raak? Is er tijdens zijn vakantie iets ergs of iets naars gebeurd? Het antwoord is nee. Ik slaap gewoon slecht, heel slecht. 

En ook met dit antwoord neemt hij (gelukkig) geen genoegen en vraagt verder. Uiteindelijk vertel ik over de nachtmerries, of flashbacks, want hoe weet ik nou of dat wat ik in die 'dromen' zie wel of niet waar is? Er zijn zoveel stukken rondom die operatie en opname weg uit mijn geheugen?

Het maakt eigenlijk ook niet zoveel uit of het wel of niet 'echt' is wat ik in die dromen zie, het gevoel erbij is levensecht. 

Nachtmerries en flashbacks zijn voor mij geen onbekenden. Ik heb er eigenlijk het grootste deel van mijn leven last van gehad. En op een bepaald punt, ben ik medicijnen gaan slikken, die me hielpen en de nachtmerries en flashbacks 'tegengingen'. 

Nadeel was alleen dat er een stofje in zat waar ik niet zo goed tegen kon, dus om de zoveel tijd moest ik een tijd stoppen omdat ik er letterlijk ziek van werd. 

Een paar jaar geleden, besloot ik om er helemaal mee te stoppen en tot mijn grote verbazing (en een enorme verandering in mijn zogenaamde 'slaap hygiëne') bleek ik zonder te kunnen en namen de nare dromen en flashbacks af. Het werd draaglijk. 

Maar nu, is het dat eigenlijk niet meer.

En ik kan nu natuurlijk weer teruggrijpen naar de medicijnen ik destijds had, want ik weet 'dat het werkt', maar ik denk zelf, dat het ook op een heel andere manier op te lossen is.

En dus vertelde ik mijn begeleider vandaag over mijn gedachte hierover. Ik denk namelijk dat als ik terug zou mogen naar die uitslaapkamer en met eigen ogen zou mogen zien hoe het er nu echt uit ziet en eraan toe gaat daar, dat ik misschien het beeld dat ik in mijn hoofd heb zitten, kan veranderen. En als ik dat plaatje kan veranderen, tja.... daar kan geen pil tegenop.

Maar hoe pak je zoiets aan?

Toeval wil, dat mijn begeleider een verpleegkundige op die uitslaapkamer kent en met een paar appjes heen en weer, is het geregeld. Ik mag binnenkort komen kijken naar 'mijn ergste nachtmerrie'.

En ergens ben ik er blij om, want ik ben ervan overtuigd dat het mijn (of in ieder geval toch dit specifieke) probleem gaat oplossen.

Dus tja.... fingers crossed. Maandag is het zo ver. 

Eens kijken of die dokter Frankenstein met zijn Igor uit mijn dromen, daadwerkelijk bestaan.

foto: internet

Iets met eerlijkheid....

Op alweer een regenachtige dag, begint mijn maag om een uur of twee te knorren. Dat is niks geks, aangezien ik vergeten ben om er eerder vandaag wat voedsel in te stoppen. Tja, dan krijg je dat...
En omdat ik vandaag al veel (nuttigs) gedaan heb, besluit ik mezelf te trakteren op een vers hard broodje! Eén kleine complicatie: die heb ik niet in huis en dus sjok ik op mijn gemakje, via een omweg langs de brievenbus, naar onze supersonische pas verbouwde supermarkt!

En terwijl ik kwam voor een simpel hard broodje (of twee) kom ik toch weer met een redelijk vol mandje bij de snelkassa aan. Want zo gaat dat nu eenmaal met mij in mijn supersonisch verbouwde supermarkt, met heel veel aanbod en reclames die ook nog eens aanwezig zijn...

Vóór mij loopt een moeder met een heel druk en tevens heel schattig zoontje. In zijn knuistje een overheerlijke (dure) rol koekjes geklemd. Hij heeft wel smaak, en weet wat lekker/fijn is, dat moet ik toegeven.

Maar wat hij niet zo fijn vindt, is dat hij moet wachten in de rij, zelfs bij de snelkassa. En dus sprint hij tussen alle wachtende mensen door, zo naar buiten. Mama doet een tevergeefse, maar ook niet zo'n krachtige poging om hem terug te roepen, maar het kereltje luistert niet en gaat voor de ingang in een plas regen op en neer staan springen.

En vanaf dat moment ben ik heel erg benieuwd wat er gaat gebeuren. En zoals dat altijd gaat in mijn hoofd, neem ik ook onmiddellijk alle mogelijke scenario's met (mijn) bijbehorende handelingen alvast door.

En dan is het moment daar. Is het een eerlijke moeder of niet?
Het antwoord is: nee, dat is ze niet. Ze zegt niet tegen de caissière dat haar zoontje de rol koekjes gejat heeft (want dat is wat het is, ook al is hij klein, druk en schattig). En in mijn hoofd gaat het met een razend tempo tekeer: moet ik er wel iets van zeggen of niet, wel of niet, wel of niet.

Maar dan vergeet de caissière haar vijf cent terug te geven en ze laat op een behoorlijk heftige manier weten dat ze daar niet zo van gediend is. Mijn woede bereikt inmiddels bijna het kookpunt, maar ik hou me in.

Als de moeder de winkel uit stampt en ik aan de beurt ben, vraag ik aan de caissière of ze weet dat het jongetje een pak koekjes in zijn hand had. Ze kijkt ze na, en zegt "nee, dat wist ik niet. Nou ja, dan heeft ze vandaag geluk gehad."
En ik kan het niet laten om te zeggen: "oh, gaat dat zo? Dat is goed om te weten voor een volgende keer."

En daar meen ik geen reet van, want ik loop nog terug als ik er achter kom dat ik vijf cent teveel heb terug gekregen, maar toch, ik kan niet tegen onrecht. En dit is niet eerlijk, dus onrecht.

Als ik buiten kom, staat moeder nog steeds aan de arm van zoonlief te sjorren in een poging hem mee te krijgen, de rol koekjes nog steeds in zijn knuistje geklemd.

En wederom kan ik het niet laten en zeg (trillend van boosheid en angst) tegen haar: "Je hebt best lef hè, moeilijk doen over vijf cent terwijl je weet dat je zoontje nog het een en ander in zijn handen had, waar je niet voor betaald hebt."

Moeder weet inderdaad heel goed waar ik het over heb en zegt me dat het niet haar probleem is als het personeel niet goed oplet, "dat is HUN zaak, niet de mijne"...
En dus antwoord ik: "dat klopt, maar je zoontje leren wat goed en fout is, is volgens mij jouw taak."

En om meer woede (in mij en vermoedelijk ook bij de moeder in kwestie) te voorkomen, loop ik maar door, begeleid door een scheldkanonnade van moeder.

Zoontje liet van schrik zijn rol met koekjes in de plas vallen...
Net goed....

foto: GEJAT van internet!