De jeugd van tegenwoordig....

Daar zit ik dan.... in de wachtkamer van de tandarts... voor de tweede keer deze week.

En geloof me, dit is niet mijn favoriete plek om rond te hangen.

En vandaag lijkt het wel extra frustrerend. Ik voel me niet zo lekker, alsof er een griepje op komst is, maar wellicht zijn het ook gewoon zenuwen voor wat er zo gaat komen. 

Maar er is nog een extra frustratie puntje vandaag. 

Schuin tegenover me zit een echtpaar te zitten. En zodra ik mijn telefoon tevoorschijn haalde om te kijken hoe laat het was, begon mevrouw hardop te klagen over 'de jeugd van tegenwoordig'. Om me heen kijkend en de gemiddelde leeftijd inschattend, ben ik ervan overtuigd dat deze opmerking toch echt op niemand anders kan slaan dan op mij.

Ik vraag me af wat ik dan nu weer verkeerd doe, maar ik hoef niet lang op mijn antwoord te wachten.

De jeugd van tegenwoordig is namelijk niet meer in staat tot communiceren, ze verbergen zich bij binnenkomst direct achter hun schermpjes om een gesprek uit de weg te gaan.

En hoewel ik alleen maar wilde weten hoe laat het was, besloot ik op dat moment mijn iPad tevoorschijn te toveren om demonstratief te gaan zitten typen.

Maar mevrouw blijft maar doorgaan tegen haar man: "vorige week was ik de enige die helemaal niks deed, echt helemaal niks. Ik was helemaal alleen en niemand om een fatsoenlijk gesprek mee te voeren." 

De man kijkt zwijgzaam voor zich uit, maar bromt dan: "waar was je toen dan?" 

"Op het ziekenhuis, in de wachtkamer.", antwoordt mevrouw (met het irritante lokale dialect foutje)....

Ik moet bijna lachen.... 

Moet ik mevrouw vertellen dat ze misschien de verkeerde plaatsen uitzoekt voor gezellige gesprekken??? 

Misschien ná mijn bezoek aan de tandarts.... misschien ben ik dan in staat om een gesprek te voeren, als de zenuwen uit mijn systeem verdwenen zijn. Al gok ik dat de verdoving een gesprek zonder kwijlen dan ook vrij onmogelijk maakt. En of ze dáár dan gelukkig van wordt?

Foto: internet

Over verschillende werelden en bruggen bouwen.

Afgelopen week had ik het voorrecht om wederom aanwezig te mogen zijn op het wereld congres stemmenhoren. Dit keer vond het evenement plaats in Parijs.

Ik beschouw mezelf als een zeer bevoorrecht persoon, aangezien ik pas één congres gemist heb tot nu toe en ook vanwege het feit dat ik in staat ben om deze reizen te financieren, maar óók dat ik fysiek en mentaal in staat ben om dit soort (soms verre) reizen te maken.

Maar ik ben ook best verwend, want omdat ik al zoveel van deze congressen heb bijgewoond, is de informatie die er gegeven wordt, vaak niet meer nieuw voor me. Het verrassingseffect is er voor mij een beetje af, maar dat heeft ook weer voordelen.

Ik hoef van mezelf niet meer alles bij te wonen en ik kan me focussen op dingen die ik zelf interessant vind. Sinds ik mezelf toestemming geef om niet meer alles bij te hoeven wonen, en niet alles te hoeven begrijpen en onthouden, zijn dit soort congressen een stuk draaglijker geworden voor me.

Ik ben geen sociaal wonder. Zodra er gesprekken gevoerd gaan worden (in een lawaaierige omgeving) in een andere taal dan mijn moedertaal, dan haak ik erg snel af, omdat het me té veel energie kost om het te volgen. Ik vermaak me prima met luisteren en kijken en vind het niet echt nodig om over alles een mening te hebben (of in ieder geval die hardop te verkondigen). 

Op mensen af stappen en een gesprek beginnen, vind ik nog steeds lastig vooral ook omdat de gesprekken hier voornamelijk gaan over wat je van de lezing/workshop vond en soms vind ik het heerlijk om gewoon ergens 'niks van te vinden'.

Maar dit jaar heb ik een aantal mooie gesprekken gehad. En een steeds/vaak terugkerend thema was 'het gevoel hebben in twee werelden te leven'.

Veel stemmenhoorders (en/of mensen met andersoortige ervaringen) vertellen me dat ze het gevoel hebben dat ze in twee werelden leven: er is een wereld waarin je moet functioneren en niet over je ervaringen mag/kan praten en dan is er de andere wereld, zoals in stemmenhoorgroepen of dit soort congressen waar dat wel kan. 

En hoewel ik het gevoel van in verschillende werelden leven herken, herken ik het niet op deze manier. 

Ik praat ook buiten de 'veilige' wereld van het stemmen netwerk over mijn ervaringen. En ja, soms wordt daar niet zo positief op gereageerd, maar meestal valt de reactie reuze mee. Misschien ben ik raar, of ben ik een enorme bofkont dat ik in Nederland woon, maar ik ben ervan overtuigd dat je alleen wederzijds begrip kunt krijgen, door de dialoog aan te gaan. 

De meeste mensen zijn bang voor het onbekende. Onbekend maakt onbemind. Ik zie het bij mezelf: wat ik niet begrijp, bezorgt me frustratie en angst. En dus denk ik dat het belangrijk is om in gesprek te raken (en blijven): nieuwsgierig zijn, elkaar bevragen en zo meer te weten komen over dat wat je niet begrijpt. En misschien begrijp je het wel nooit, daar is niks mis mee, maar wellicht kan de angst afnemen, op het moment dat je weet dat je vragen kunt en mag stellen en dat je mág zeggen dat je het niet snapt. Iedereen (inclusief ikzelf) denkt altijd maar dat we alles moeten weten, alles moeten snappen, alles op moeten kunnen lossen, maar dat is een illusie. Hoe heerlijk is het soms om van iemand te horen: "ik weet het ook niet precies".

Toch herken ik de twee werelden (en misschien zelfs wel meer dan twee). Ik heb de buitenwereld waarin ik leef en moet/mag functioneren. Maar er is ook een binnenwereld, waar ik soms wel eens dingen over probeer te vertellen, maar die ik nooit écht aan iemand kan uitleggen. En dat maakt wel eens eenzaam, net zoals het de mensen die ik sprak over hun twee werelden eenzaam maakt.

Leuke, maar ook niet zo leuke ervaringen wil je graag delen met anderen, denk maar aan die ene leuke vakantie, of juist die nare ervaring die je daar had. Mensen zijn op zoek naar begrip en naar verbinding. Maar soms is die verbinding niet (helemaal) mogelijk.

Is dat erg??? Ik denk van niet. Het is in mijn ogen een mooie uitdaging om te blijven proberen bruggen te slaan.

(En weet je hoeveel bruggen Parijs heeft??? ;) )

foto: eigen baksel

(G)Een poetsfiemel.....

Er zijn een hoop dingen die ik niet van thuis uit heb meegekregen.
Het poetsgen is één van die dingen. Ik ben niet zo van het poetsen, en mijn ouders waren dat ook al niet.

Ik durf dan ook best wel toe te geven dat mijn huis niet schoon is, maar het is er zeker niet smerig...
Alleen wat/behoorlijk stoffig.

Iets wat ik wél heb meegekregen van thuis uit is een allergie voor huisstof en dat vind ik dan ook een perfecte graadmeter: zodra ik begin te niesen, is het hoog tijd om mijn huis grondig te poetsen!
Kei handig!

Ik heb zelf geen problemen met hoe schoon of niet schoon mijn huis is, maar soms begin ik ineens te twijfelen. Zo komen er wel eens mensen over de vloer die zelf een groot aantal uren per week (of zelfs per dag) bezig zijn om hun huis perfect schoon te houden en die hun eigen hoge standaard aan mij op willen leggen. Begrijp me niet verkeerd: niks mis met mensen die geboren zijn om te poetsen en daar veel tijd in willen steken, maar ik ben niet één van hen en wil dat graag zo houden.

Na zo'n bezoekje, begin ik altijd ernstig te twijfelen aan mezelf: is mijn huis dan toch smerig en zie ik het zelf gewoon niet? Is dit mijn blinde vlek geworden??

Gelukkig zijn er dan altijd buren, die me helpen te relativeren.
Hoe kan dat nou? Want ik heb toch nauwelijks contact met mijn buren?
Dat klopt! Maar toch is het zo!

Ik woon in een flat en onder mij woont een persoon die eens in de drie maanden een aantal familieleden op bezoek krijgt die dan een (halve) dag bezig zijn met (letterlijk) puin ruimen. Aan het eind van hun bezoek staan er minstens 10 grote vuilniszakken met rotzooi op de stoep.
Dit gaat iedere 3 maanden (ongeveer) zo, dus ik gok dat er tussendoor niet zo heel veel gebeurt op poetsvlak!

Ik heb ook een buurman, die eens in de zoveel tijd zijn moeder op bezoek krijgt.
Ze komt al vroeg (rond een uur of 8 's morgens) en vervolgens gaan ze samen zijn huis opruimen en schoonmaken. Misschien ben ik wel een beetje jaloers op zo'n moeder, want ik poets niet omdat ik geen idee heb hoe en waar ik zou moeten beginnen en zijn moeder zet hem gewoon aan het werk!

Nu is zijn moeder volgens mij erg hardhorend, in ieder geval heeft ze maar één volume standje en dat is 'keihard'. Zijn keuken grenst aan mijn slaapkamer en de muren zijn zo ongeveer van karton. En lucky me, ze bewaren de keuken altijd tot het laatst...

Gisteren was het weer zo ver, ik zag de moeder weer arriveren en dacht bij mezelf: oh nee!
En niet geheel onterecht, want ze was al heel lang niet meer geweest.

Ik lag vroeg op bed, een luisterboek te luisteren, maar toen ze aan de keuken begonnen, kon ik mijn luisterboek niet meer verstaan. Moederlief is namelijk constant aan het schelden op de poetskunsten van haar zoon, die haar dan vervolgens heel hard uitlacht.

Toen ze om 23u nog niet klaar waren bedacht ik dat ik geen oog dicht ging doen en dat als ik in mijn bed bleef liggen, ik zo opgefokt zou raken dat ik sowieso niet meer zou kunnen slapen. En dus dook ik mijn logeerkamer in en dook daar in het bed (nadat ik dat eerst even ontruimd had...).
Maar na een half uurtje zat mijn neus dicht en begon ik te niesen...
Dus ja: mijn allergie is nog steeds actief en ik moet die kamer hoog nodig eens gaan poetsen!
Uiteindelijk besloot ik maar terug af te druipen naar mijn eigen slaapkamer en mijn oordopjes in te doen, die overigens niet echt 'buurmanmoederproof' zijn.

Vannacht om 3.30u waren ze nog steeds bezig...
Dus ik gok dat mijn eigen huisje best wel meevalt!

foto: van internet.

Het is weer zo ver....

Het is weer zo ver... het is weer advent...
Dat zongen we vroeger met het kinderkoor, maar dat terzijde. Zó ver is het nou ook nog niet.

Voor nu is de herfst begonnen en dat hakt er gigantisch in merk ik. Dat is overigens niks nieuws hoor, het overkomt me ieder jaar, maar dé remedie heb ik er nog niet tegen gevonden. En hoewel ik weet dat het gaat komen, overvalt het me toch weer ieder jaar opnieuw.
Ieder jaar in het najaar schiet ik in een soort van 'herfstdip'.

Het begint eigenlijk zodra buiten het licht gaat veranderen. Ik kan niet goed uitleggen wat het precies is, maar er verandert íets aan het licht waardoor het anders lijkt en mijn gemoed hier onmiddellijk op gaat reageren: ik word trager, futlozer, huileriger enz.

Het eerste symptoom is dat ik 's ochtends mijn bed weer niet uit kan komen. In de zomer word ik om 6u wakker en ben ik ook echt meteen wakker, sta naast mijn bed en ben klaar voor de dag, maar in deze tijd van het jaar is het een wonder als ik om 8.30 wakker wordt en duurt het heel lang voor ik op gang gekomen ben. (als dat al lukt, want ook dat lukt niet altijd)
Vervolgens doe ik mijn best om iets in het huishouden te doen en na een uur ben ik door mijn energie voor die dag heen. En daar baal ik van, terwijl ik er weinig aan kan doen.

Het tweede symptoom is dat ik mijn huis niet meer uit wil en in die fase zit ik momenteel. Ik zie tegen alles op, nog meer dan normaal. Ik heb geen fut om Pokemons te jagen en zelfs het kleine dagelijkse wandelingetje naar de supermarkt is me al te veel.
Ik wil heel graag allerlei dingen doen, zoals met mensen afspreken, zwemmen of naar de film gaan maar ik krijg me er niet toe gezet en blijf dus maar in huis hangen.

Ondertussen eet ik mijn voorraden leeg en leef op wat er nog in huis is. Het voordeel is dan wel weer dat ik eigenlijk het hele jaar door een soort van eekhoorn ben die allerlei voorraden aanlegt en daar de winter mee doorkomt, maar gezond is het niet. Van de 10 kilo die ik afgelopen zomer kwijt raakte, heb ik er gaandeweg alweer 5 teruggevonden (en we zijn pas net begonnen)!

Ik heb een lichtlamp die best een beetje verlichting brengt, maar ik begin altijd te laat (ik zei al, het overvalt me ieder jaar weer) en het helpt maar een beetje. Ik heb een wake up lamp die helpt bij het wakker worden, maar het lost het probleem allemaal niet op.
Aan de medicijnen wil ik niet, want voordat die (in mijn beleving) gaan werken is de lente alweer bijna daar en ik wil ze niet het hele jaar slikken! Door de jaren heen heb ik immers wel geleerd dat ik deze periode ook wel weer door ga komen, als ik maar een beetje lief met en voor mezelf ben.

Ondertussen geniet ik ook van het verkleuren van de bomen, hoe prachtig het wordt om me heen. Van hoe de natuur verandert en hoe het licht en de geluiden veranderen. Ik geniet van de donkere avonden waarop het zo lekker is om weg te kruipen onder een dekentje op de bank met een grote kop (herfst)thee, een goed boek of goede film en veel kaarsjes om me heen. Ik zie best nog wel hoe mooi de wereld is en hoe elk seizoen iets moois in zich heeft, maar dat zie ik even niet 24/7.

Kortom... het is weer herfst, de blaadjes gaan weer vallen, de dagen worden korter en mijn energiegehalte ook. Het gaat weer over, ik weet het, maar tot die tijd draai ik even verkorte dagen en zul je me veel in mijn hutje vinden. En daar is helemaal niks mis mee...

tea topic: Waar ben je dankbaar voor in het leven?

Dit vind ik een mooie en ook wel een beetje een confronterende vraag. Want als ik heel erg eerlijk naar mezelf ben, dan kom ik tot de conclusie dat ik veel te weinig stilsta bij de dingen die ik allemaal wél heb. Het is makkelijker om te zuchten en te klagen over hetgeen ik allemaal niet heb, dan om me te realiseren dat ik eigenlijk niks te klagen heb.

En dat is best maf, want ik ben voor heel veel dingen dankbaar!
Het feit dat ik in een mooi land woon, waar ik (binnen de regels) vrij ben: vrij om te zeggen wat ik wil, te denken wat ik wil, te doen wat ik wil, te geloven wat ik wil, vrij om te gaan en te staan waar ik wil.

Ik ben dankbaar voor een dak boven mijn hoofd, dat zelfs voelt als MIJN plekje, terwijl het dat feitelijk niet is. Dat ik genoeg geld heb om veel dingen te doen die ik graag wil doen en dat ik in staat ben om elke dag eten op mijn bord te toveren.

Ik ben dankbaar dat ik veel dingen leuk vind en dat ik me daardoor altijd bezig weet te houden en me maar zeer zelden verveel (en als dat gebeurt, ik daar dan weer van kan genieten).

Ik ben dankbaar voor de mensen om me heen, die ik vaak afhoud, maar die het toch niet opgeven. Ik ben tegelijkertijd ook heel erg dankbaar voor het feit dat ik alleen wil en kan zijn, want hoeveel mensen kunnen niet alleen zijn, worden bang van het gezelschap dat ze zichzelf bieden? Dat is, in mijn ogen, niet iets vanzelfsprekends.

Maar het dankbaarst ben ik de laatste tijd misschien wel, en dat klinkt misschien een beetje vreemd, voor het feit dat ik afgekeurd ben en niet (in een reguliere baan) hoef te werken. En nee, ik ben niet lui, ik ben altijd bezig, altijd aan het 'werk', maar op een andere manier dan de meeste mensen.

Waarom ben ik daar dan dankbaar voor?
Ik hoor de laatste tijd om me heen meer en meer mensen die gezeik en stress op hun werk hebben: Dreigend ontslag, minder uren en meer werk, hoge werkdruk, nare sfeer als gevolg van veranderingen en ga zo maar door. En dat leidt tot zoveel stress dat ik mijn vrienden met bosjes tegelijk zie omvallen. Ze trekken het niet meer en krijgen allerlei nare klachten waardoor ze uiteindelijk uitvallen.

En mijn vrienden zijn echt geen watjes, het zijn bikkels die elke dag weer opstaan en doorgaan en doorgaan en maar doorgaan, tot de koek dus écht op is en ze (soms letterlijk) erbij neervallen.
En als ik hen dan spreek en luister naar wat ze vertellen en zie en hoor hoeveel pijn ze hiervan hebben, dan knijp ik mijn handjes samen en ben ik zo blij dat ik dat niet heb....

Ja, niet werken heeft ook zijn nadelen: je hebt niet altijd heel veel geld (al heb ik niks te klagen), je kunt daardoor niet altijd maar doen wat je wil, wanneer je wil, al heb je daar wel heel veel tijd voor. Je moet soms creatief zijn om uit te komen met je geld, maar alles lijkt mij beter dan al die stress die het hebben van een baan met zich meebrengt...

foto: eigen brouwsel

To go, or not to go....

Gistermiddag kreeg ik spontaan last van mijn arm. Een zeurderige, brandende pijn maakte zich van mijn schouder meester en verspreidde zich vrij snel over mijn gehele (boven)arm. Niet handig kan ik je vertellen, want je hebt geen flauw idee waarschijnlijk waar je je dominante arm allemaal voor gebruikt.

In de loop van de middag werd het erger en tegen de tijd dat ik 'moest' gaan slapen, had ik geen idee meer hoe ik moest liggen, omdat alle houdingen pijn deden.

En op dat moment begint bij mij dus de piekermolen.....

Het is niet voor het eerst dat ik deze symptomen heb, ik herken ze, maar voor de zekerheid check ik toch maar even op internet of ik me misschien vergis. Ik hoop het namelijk, maar als ik het lijstje bekijk, lijkt het toch (weer) verdacht veel op een slijmbeursontsteking. 

En dan komt het dilemma: ga ik de volgende ochtend, als de pijn niet minder is, nu wel of niet de huisartsenpost bellen.

Ik vind dat een moeilijke beslissing. Nu is bellen op zich al niet zo mijn hobby, maar de huisarts(enpost) vind ik helemaal een ingewikkeld iets. Je krijgt namelijk altijd een heel kruisverhoor aan de telefoon en hoewel ik dat inmiddels goed begrijp, vind ik dat toch heel ingewikkeld. 

Één van de vragen is namelijk standaard: kan het echt niet tot na het weekend wachten? En ik weet nooit wat ik daarop moet zeggen. Alles kan namelijk in theorie ALTIJD tot na het weekend wachten, maar of dat altijd slim is?

Nu heb ik nog zo'n minder prettig verschijnsel en dat is dat altijd als ik naar een arts ga, ik geen pijn of klachten meer voel. Eigenlijk heb ik helemaal geen dokter nodig, ik hoef maar in de wachtkamer te gaan zitten en mijn toch echt serieus aanwezige klachten verdwijnen als sneeuw voor de zon. 

Dat maakt het er niet makkelijker op, niet voor de arts en niet voor mijzelf. Want doordat ik tijdelijk niks meer voel, kan ik niet goed aangeven of en waar ik op dat moment pijn heb en kun je op dat moment bewegingen met me maken, die ik thuis écht niet voor elkaar kreeg. 

Het gebeurde in het verleden dan ook vaker dat ik zonder resultaat en met in mijn ogen de stempel 'aansteller', 'hypochonder' enz. al op mijn voorhoofd geplakt de dokterskamer verliet, terwijl eenmaal thuis de klachten in alle hevigheid terugkwamen.

Is dat een menselijk trekje, of heeft het te maken met mijn dissociatieve vermogen, waarbij mijn lijf bij te veel spanning of pijn, het gevoel gewoon uitschakelt?

Ik weet het antwoord niet, maar feit is wel dat ik om die reden vaak maar gewoon niet naar de huisartsenpost ga, omdat ik weet hoe het werkt, maar er maar weinig artsen zijn die met dit fenomeen weten om te gaan. En ik kan het ze niet kwalijk nemen overigens, want ik snap zelf ook niet hoe het werkt, ik weet alleen dat het lastig is...

Maar goed.... ik heb dus al mijn moed verzameld en gebeld en ik ben door de selectieprocedure heen gekomen en kan vanmiddag terecht..... en guess what??? De pijn lijkt weer weg te trekken en ik krijg mijn arm verder omhoog dan ik al die tijd kon....

foto: internet