21 januari 2018

Als je me echt zou kennen.... (en een update)

Als jullie me echt zouden kennen, dan zouden jullie weten dat ik momenteel even erg boos ben.
Boos omdat ik iets niet begrijp.
Maar om dat verder uit te leggen, zal ik eerst iets anders moeten uitleggen.

Een boel jaar geleden, zag ik als volwassene op MTV de eerste afleveringen van Challenge Day. Dit was een programma op middelbare scholen, waarbij getracht werd om de scholieren te laten zien en ervaren, dat ze meer met elkaar gelijk hadden, dan dat ze van elkaar verschilden. Je zou het een ‘anti-pest’ programma kunnen noemen, maar dat zou het geweldige werk van Challenge Day tekort doen, want het is zoveel meer dan dat!

Één onderdeel binnen dit programma is het stukje waarbij jongeren gevraagd wordt een lijn over te steken als een bepaalde categorie op hen van toepassing is. Zonder woorden, luisteren, laten binnendringen en als het op jou van toepassing is naar de overkant lopen. Niets moeilijks, maar ongelooflijk krachtig.

Het zijn geen simpele categorieën zoals ‘wie houdt er van kaas op z’n boterham’, maar veel diepere, relevantere dingen zoals ‘steek alsjeblieft over als je uit een gezin komt waar armoede heerst en waar je bijvoorbeeld niet altijd zeker bent of je die dag een maaltijd zult krijgen’*

Na deze krachtige, emotionele oefening, wordt de jongeren gevraagd om in kleine groepjes met elkaar te delen, gebruik makend van de zin: als je me echt zou kennen, zou je weten dat....

Ik heb geen aflevering gemist van die MTV shows en zat keer op keer met heel veel zakdoeken voor de buis. Later kwam het ook op de Nederlandse televisie, onder de naam ‘Over de Streep’ en ook hiervan heb ik geen aflevering gemist. En telkens weer bedacht ik me, hoe anders mijn schooltijd had kunnen zijn, als we dit programma op mijn middelbare school hadden gehad destijds.

In 2014 kreeg ik te horen van een vriendin in Australië, dat er een volwassen versie van Challenge Day in mijn land georganiseerd werd, maar helaas was die op dat moment al voorbij, maar kon ik gelukkig aansluiten bij onze zuiderburen.

Ik deed mijn allereerste Be The Change, zoals de volwassen versie heet. En ik deelde er voor het eerst hardop dat als je me echt zou kennen, je al meer zou weten dan ik zelf. Dat ik geen idee had wie ik was, sterker nog, ik had geen idee wat ik was. Ik voelde me geen vrouw, geen man. Ik voelde me niks.... Dit zou de eerste stap op mijn transgender reis worden.

Twee jaar geleden werd ook bij onze zuiderburen het programma ‘Over de streep’ vertoond op VTM, in samenwerking met Challenge Day. Het was een aflevering opgenomen op een Vlaamse school. En in deze aflevering zat een jongeman: Mats.

Mijn hart stond zo’n beetje stil toen ik hem zag en hoorde. Niet alleen deelde hij zijn transgender zijn, hij leek ook qua uiterlijk nog eens veel op mij, zij het veel jonger en knapper. Ik was trots op hem, dat hij dit niet alleen tegenover zijn medescholieren, maar ook nog eens op nationale televisie durfde te delen. Ik geloof niet dat ik dat ooit gedurfd zou hebben.

Afgelopen week bereikte me via verschillende kanalen het intens trieste bericht dat mijn held in dit bewuste programma, Mats, zijn strijd niet langer kon voeren. Hij maakte een eind aan zijn leven.

Ik was er stil van.... en nog.
Het maakt me verdrietig.... en ook boos. Want waar is VTM nu? Waar is Challenge Day nu?

Ik begon mijn verhaal met: Als jullie me echt zouden kennen, dan zouden jullie weten dat ik momenteel even erg boos ben. Boos omdat ik iets niet begrijp. Ik zou het aan willen vullen. Ik ben niet alleen boos maar vooral heel verdrietig. Verdrietig om wat er met Mats gebeurd is en verdrietig omdat er geen reactie komt uit de hoek waarvan ik vind dat er een berichtje zou moeten komen, in welke vorm dan ook. En ik word boos omdat ik het stomweg niet snap.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds een groot voorstander van het concept van Challenge Day. Maar het uitblijven van een (discrete) reactie op de dood van Mats (als is het maar dat je de nabestaanden sterkte wenst) geeft mij een gevoel dat ik niet wil hebben: Was het leven en lijden van Mats dan alleen maar goed voor een avondje entertainment?

Challenge Day is tegen pesten, tegen uitsluiting en vóór inclusie en verbinding. Het gaat over uitspreken tegen onrecht, niet je mond houden als je ziet dat er iets fout gaat.

Notice, chose, act.... Zien, kiezen, doen...

En juist daarom snap ik het uitblijven van welke reactie dan ook niet....
Kunnen we uit de dood van Mats dan niet een les leren? Namelijk dat er nog heel veel werk aan de winkel is, voordat iedereen daadwerkelijk mag en kan zijn wie hij is? Laat zijn leven, zijn strijd en zeker ook zijn dood alsjeblieft niet voor niets geweest zijn!

Lieve Mats, held.... ik hoop dat je daarboven mag en kan zijn wie je bent. De aarde is een mooi mens en een pure, oprechte man armer.

foto: screenshot van Mats uit 'Over de Streep'

*dit is niet de exacte tekst, maar een poging om inzicht te geven in het soort stellingen dat gebruikt wordt en hoe.

UPDATE: 
Inmiddels heeft Challenge Day België op hun facebook pagina een respectvol bericht geplaatst over het overlijden van Mats. Waarvoor mijn grote dank.
Laten we met z'n allen hopen dat er ooit een dag komt waarop geen enkele transgender (oud of jong) ooit nog het gevoel krijgt dat hij/zij/hen anders is en er niet mag zijn!

foto: screenshot Facebook.

11 januari 2018

Elk nadeel....

Bijna een jaar geleden werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis en kwam ik er ruim een week later weer uit met een stukje Mick minder.

Mijn galblaas was ernstig ontstoken en dus werd die er uitgehaald.
Mij maakte het op dat moment allemaal geen zak uit wat er zou gebeuren, als ik maar van die vreselijke pijn af was. En nu, bijna een jaar verder, ben ik inderdaad wel van die pijn af.

Terwijl ik destijds in mijn ziekenhuisbed lag, op zoek naar een houding die (ondanks de morfine) geen pijn deed, besloot ik eens op internet te gaan zoeken wat nou eigenlijk de gevolgen waren van de operatie die ik zojuist had ondergaan. Want eerlijk is eerlijk, van de informatie van het ziekenhuis moet je het nou niet bepaald hebben. Zo kreeg ik bijvoorbeeld pas bij mijn controle afspraak te horen waar ik aan geopereerd was en wat er gedaan was.... nou wist ik dat wel omdat mijn huisarts dit al voorspeld had, maar ze hadden het me ergens in die dagen dat ik er was ook moeten vertellen en dat gebeurde dus niet. Men vertelde mij eigenlijk helemaal niks.

Maar goed. In mijn speurtocht kwam ik erachter wat de functie van een galblaas eigenlijk was en wat het zou moeten doen.
Ik kwam er ook achter dat in veel gevallen mensen na deze operatie een streng dieet moesten volgen, maar andere informatie sprak dat weer tegen.

Conclusie: internet is een leuke verwarringsbron en ik en tegenstrijdige informatie reageren niet zo heel goed op elkaar.

En dus besloot ik zelf maar tot actie oer te gaan en te vragen om een gesprek met een diëtist. In de laatste vijf minuten van mijn verblijf kwam deze gehaast langs en op mijn vraag of ze me kon vertellen wat ik nou beter wel en niet kon eten kreeg ik het fantastische antwoord: "Je mag alles eten hoor,  je merkt het vanzelf wel als het niet gaat." En voor deze legendarische zin werden maar liefst twee consulten in rekening gebracht, maar dat terzijde...

Dus ik ging naar huis en ik deed wat deze mevrouw gezegd had: ik at alles, nou ja, normale dingen. En ik kwam er al heel snel achter dat ik totaal onvoorspelbaar op al die dingen reageerde. Het ene moment at ik een boterham met kaas en bleef die keurig binnen, een paar uur later at ik van hetzelfde brood en dezelfde kaas weer een boterham en kon ik halverwege naar de wc rennen in verband met ernstige diarree (zo dan is het maar benoemd.)

De ene keer reageerde ik wel, de andere keer niet. De ene keer al na twee hapjes, de andere keer na 10 minuten. Het enige feit dat ik kon ontdekken was dat ik vaak op eten reageerde met heftige buikpijn en diarree. En geloof me..... dat is a) niet fijn en b) erg belemmerend.

De galblaas slaat normaal gal op waardoor het wat 'sterker/geconcentreerder' wordt en gal helpt bij de afbraak van vet. Ik maak nog steeds gal aan, maar die is dus niet meer zo geconcentreerd. Logisch zou het dan zijn dat wanneer ik nu een patatje met mayo of een pizza eet, ik dit het beste zittend op de wc zou kunnen doen, en dat een gezonde groenteschotel me geen problemen op zou moeten leveren... Maar zei ik al dat er geen logica in zat??? Juist... die frieten en die pizza leveren nauwelijks problemen op, groenteschotels vaak wel.

Al maanden lang leef ik op diarree remmers. Het is een prettig hulpmiddel als ik iets buiten de deur wil ondernemen, maar het lijkt me verre van gezond! En dus trok ik m'n stoutste schoenen aan en vroeg de huisarts om hulp. Hij verwees me begin december door naar een diëtiste, maar tot op heden heb ik nog geen uitnodiging hiervoor ontvangen.

Ik hoop in ieder geval dat ik met de hulp van deze persoon enige logica kan gaan ontdekken in wat de problemen veroorzaakt, want voor mij is het dat niet.

Het heeft trouwens ook wel een voordeel hoor...
Ik breng nu gigantisch veel tijd op mijn wc door en daardoor slinkt mijn stapel puzzelboekjes in een sneller tempo dan het ooit gedaan heeft!

Zo zie je maar weer, elk nadeel, heb ze voordeel!


1 januari 2018

2018, nieuwe ronde, nieuwe kansen....

Afgelopen nacht werd het nieuwe jaar in-geknald. En hoewel ik niet in de beste en rijkste buurt woon, was het geknal de hele dag niet van de lucht. Inmiddels zitten we alweer in 2018. Het gaat snel.

Van de daadwerkelijke jaarwisseling, heb ik niks meegekregen.
Mijn hoofd was al vroeg op de dag totaal overprikkeld en ik kon niks meer hebben. Bij elke knal (en dat waren er nogal wat) zat ik opnieuw op de kast en moest ik steeds weer opnieuw heel hard huilen. Ik zag buiten op straat kinderen elkaar met vuurwerk bekogelen en hoewel het niet mijn kinderen zijn, voel ik me op zo'n moment wel verantwoordelijk voor dit stelletje niet nadenkende kinders. Het feit dat de onder-onderbuurman ook niet zo positief reageerde op al die herrie buiten, namelijk met schreeuwen, schelden en met de deuren slaan, maakte dat ik compleet over de zeik raakte.

Dit is niet iets dat ik normaal met oud en nieuw heb, ik hou van vuurwerk, maar het feit dat ik sinds Kerst eigenlijk geen nacht meer geslapen heb, zal ongetwijfeld meegewerkt hebben aan mijn overprikkeling. Toen zelfs mijn geliefde nijlpaard me niet meer rustig kon krijgen, heb ik mijn noodmedicatie maar naar binnen gegooid en viel ik gelukkig in (nep) slaap. Ik ben om middernacht wel even wakker geweest, maar besloot om niet naar het vuurwerk te gaan kijken en gewoon verder te slapen. Een verstandig besluit, al zeg ik het zelf.

2017 was voor mij niet zo'n lekker jaar.
Ik kwam in april in het ziekenhuis terecht, waar ik geopereerd werd en waar ik een nieuw trauma opliep. En deze operatie en de gevolgen ervan hebben me de rest van het jaar (en nog) behoorlijk parten gespeeld.

Mijn beste jaargetijde is normaal gesproken de lente. Gekweld door hooikoorts, is het normaal wel mijn actiefste en vrolijkste periode. Samen met de zomer, ben ik dan veel buiten en onderneem van alles. Maar doordat ik nog steeds herstellende was van die operatie en daar veel last van had, heb ik het gevoel dat ik deze jaargetijden eigenlijk niet echt heb meegemaakt dit jaar. En ik merk dat ik dat echt mis.

Doordat ik die (voor mijn doen) 'vrolijke periode' niet heb meegemaakt. voelt eigenlijk heel 2017 als één grote depressieve periode. En dat was het natuurlijk niet, want ik heb uiteraard ook best wel wat leuke en vrolijke dingen gedaan, maar het voelt anders dan andere jaren.

De Kerstperiode was in 2017 ook één grote worsteling en dat was al lang geleden. De afgelopen jaren kon ik me er redelijk op verheugen. Lekker een tv gids kopen, alle films aanstrepen die ik wilde zien en me dan heerlijk opsluiten in mijn huisje en die jankfilms kijken, met hele ladingen thee en zakdoeken.

Maar dit jaar ging het mis. Ik kon me er niet op verheugen en ik werd doodziek van al die 'gezellige kerst familie' reclames. Natuurlijk weet ik wel dat het reclames zijn en dat elk huisje zijn kruisje heeft. Maar het maakte dat ik dit jaar voor het eerst besefte dat ik dan wel heel veel spullen mag hebben (waar ik ook echt wel dankbaar voor ben), maar dat ik het allerbelangrijkste in het leven mis: Een liefhebbende familie (al dan niet door bloedband) waar ik mag en kan zijn wie en wat ik ben. Ik realiseer me dat ik me ontzettend eenzaam voel en dat iedereen wel kan roepen dat ik zo'n 'groot netwerk' heb, maar dat dat niet zo is, of in ieder geval ervaar ik dat absoluut niet zo.

Hoe dan ook, 2017 is voorbij. Ik ben er nog, ik leef nog en dus moet ik een plan gaan bedenken voor 2018. Want doelloos zijn is voor mij niet echt een optie. En dus heb ik een aantal projecten bedacht die dit jaar op het programma staan.

Ik heb er een mindmap van gemaakt en die hangt op mijn planbord.
Zo kan ik zien wat ik mezelf beloofd heb om te doen. Voor anderen zijn het misschien simpele, domme doelen, maar voor mij zijn ze belangrijk.
En het gaat tenslotte om mij, want het is MIJN plan....

Dus tja, ready or not, 2018 here I come....

mijn projectplan voor 2018