Genderdysforie deel 11: Hoe een bezoek aan de tandarts mijn ogen opende....

Een tijdje terug las ik ergens in een Facebook groep, dat je bij mijn tandartsenpraktijk de mogelijkheid had om je in het computersysteem te laten registreren als 'non-binair'. Dit vond ik zó gaaf, dat ik op een dag samen met Woonbegeleider op pad ging om daar aan de balie te gaan vragen, of ze mij zo in het systeem konden zetten. 

Vol zelfvertrouwen, ik was immers een persoon met een missie, liep ik de praktijk binnen. Ik wachtte keurig tot de dame aan de andere kant van de (veel te hoge) balie, achter het glimmende spatscherm (waar ook nog eens de zon in scheen) uitgebeld was en stelde haar toen mijn vraag: "Ik heb gehoord dat jullie in jullie systeem mensen als non-binair in kunnen schrijven en dat zou ik heel graag willen." 

Er kwam een vrij chagrijnige, kortaffe snauw mijn kant op, waaruit ik opmaakte dat ze me niet had verstaan, niet heel vreemd, want ik kom niet boven die balie uit en ik vind ook niet dat de hele wachtkamer mijn vraag hoeft te horen, dus ik vertik het om (door haar scherm en over haar radio heen) te schreeuwen. 

Door haar reactie was ik echter wel een beetje (veel) uit het veld geslagen en durfde ik mijn vraag eigenlijk amper nog te herhalen. Van de persoon met een missie, bleef na die blaf niet zoveel over... Maar goed, ik herhaalde mijn vraag (met alweer tranen in mijn ogen, ze zitten nogal hoog momenteel) en de vrouw voerde het in het computersysteem in. En min of meer opgelucht verliet ik het pand, op naar mijn volgende missie (die voor dit verhaal wat minder belangrijk is, maar voor de stroom aan tranen niet voor de eerste missie onderdeed), om vervolgens weer naar huis toe te gaan.

Op donderdag moest ik dan daadwerkelijk voor een afspraak naar de tandarts en ik was heel erg benieuwd. Ik kwam bij de aanmeldzuil en zag inderdaad in het scherm de derde toegevoegde optie naast man en vrouw, non-binair. En met een huppeltje in mijn hart klikte ik het aan en ging breed glimlachend in de wachtkamer zitten... Mission completed!

Na een tijdje kwam de mondhygiëniste me uit de wachtkamer halen: "mevrouw Deschrijver". Mission aborted! Mijn glimlach verdween acuut en het huppeltje in mijn hart maakte plaats voor een dolkstoot. Geen goed begin.... En waarom? Ik stond nu toch als non binair in het systeem? Wat voor nep bedoening was dit dan? Als je er niks mee doet, hoef je het natuurlijk ook niet te noteren, dan is het puur voor de schijn! 

Ik vroeg het aan de mondhygiëniste, een Duitse die ik nog nooit gezien had (en nooit meer hoop te zien, maar dat terzijde). Misschien was het de taalbarrière (ik mocht geen Duits praten, ze moest Nederlands leren....zucht), maar ze begreep mijn vraag niet en was vooral geïrriteerd dat ik een afspraak in haar overvolle agenda had, terwijl dat volgens haar totaal niet nodig was... Anyway... Ik kon me, ondanks mijn tranen, ervan weerhouden om haar tegen haar poten te schoppen en  weg te rennen, noch beet ik in haar vingers. Ik zat mijn tijd met haar uit en mocht terug naar de wachtkamer, wachtend op de tandarts die me zou komen halen....

En wederom; "Mevrouw Deschrijver" en de moed zakte in mijn schoenen en de tranen knalden uit mijn ogen. 

Ik vroeg aan de tandarts wat het voor zin had om iemand in het systeem als non-binair te noteren, als er vervolgens niks mee gedaan werd. De tandarts keek alsof ze het in Keulen hoorde donderen. Ik probeerde het zo rustig mogelijk uit te leggen en ze liet mij zien wat zij in het systeem zagen..... 

En daar was dus helemaal niks te zien van man/vrouw/non-binair. Alleen een voor en achternaam en op grond daarvan haalden ze mensen uit de wachtkamer. Mijn (geboorte) naam wordt door 99% van de bevolking acuut gelinkt aan mevrouw en dus werd ik ook zo uit de wachtkamer gehaald...

Ok, dat was dus duidelijk. Maar het maakte het voor mij niet minder pijnlijk en ik liep weer jankend naar huis. Ik was er zó vreselijk klaar mee! Ik wilde dood! En ik weet wel dat dat voor heel veel mensen heel erg overdreven klinkt, maar op dit soort momenten, als ik toch al niet zo lekker in mijn vel zit en alle tranen al heel hoog zitten, is dit wat 'mis-genderen' met me doet: ik wil dood, echt dood...

De hele 'non-binair' optie bij de tandarts blijft voor mij dan ook voelen als een 'kijk eens hoe goed en inclusief wij bezig zijn' momentje, maar het was tegelijkertijd ook een enorme eye opener. 

Al vrij lang heb ik met Woonbegeleider gesprekken over het veranderen van mijn geboortenaam, naar een naam die wat neutraler of zelfs mannelijker is, puur om het steeds mis-genderen te voorkomen (of toch zeker minder frequent te maken). En voor mij is het heel duidelijk dat de naam Mick (waaronder ik overigens wél zal blijven schrijven) het niet zal gaan worden. Puur omdat het niet de naam is die bij mij past en ook omdat deze naam gewoon niet zo praktisch is.

En steeds bleef ik maar tegen Woonbegeleider, Psycholoog, anderen en vooral mezelf zeggen dat het nog geen tijd was om mijn naam te veranderen. Pas als ik straks aan de testosteron zou zijn en de veranderingen die daarmee gepaard gaan er voor zorgen dat mijn oh zo vrouwelijke geboortenaam écht niet meer zou kunnen met mijn uiterlijk, pas dán was het tijd om mijn naam te veranderen. Blablabla.

Dat hield ik al best een tijdje vol, maar 'voor de grap' had ik wel al eens rondgevraagd welke naam met de juiste initialen mijn vrienden en kennissen bij me zouden vinden passen. Zo ontstond er een lijstje waarvan ik een groot deel al meteen weg kon strepen, maar waarvan er ook een klein groepje overbleef waar ik steeds maar naar bleef kijken.

Dit bezoekje aan de tandarts en mijn reactie daarop, maakten het voor mij heel erg duidelijk. Ik kon wel blijven roepen dat het nog geen tijd was, maar alles in mij schreeuwt dat de tijd toch echt gekomen is, dat deze versleten, gebroken en uiterst pijnlijke kies (mijn geboortenaam) niet langer voldoet en vervangen dient te worden. 

Het is tijd om een keuze te maken voor een nieuwe naam, een nieuwe ik....

foto: internet

Genderdysforie deel 10: In behandeling zonder behandeling... dag hoop.

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Mijn traject leek dus weer gestart, ik had immers een intake met de endocrinoloog (hormoondokter) gehad. Voor de zorgverzekeraar is er dan dus een DBC geopend en ben je dan dus officieel 'in behandeling', maar die behandeling bestond dus weer uit op een lijst staan en wachten. In die intake werd er gezegd dat het 'een paar maanden' kon duren. 

Een paar maanden.... ok, dat zou ik wel redden, wetend dat de complete wachtlijst jaren beslaat, dus een paar maanden was ok. Alleen heb ik een hoofd dat dingen vrij letterlijk neemt. Een paar is voor mijn hoofd twee. Maar twee werden er al gauw drie, drie werden er vier enz. 

In die maanden, zocht ik dingen uit die ik graag wilde weten. Ik zocht en vond informatie over het gebruik en de werking van testosteron. De verschillen tussen een 'gewone' dosering en een 'micro dosering'. Ik las over wat testosteron met iemand kan doen en dat het niet te voorspellen is, wat er bij wie in welke mate gaat gebeuren en ik las ook dat je er altijd mee kon stoppen. Niet al die veranderingen waren omkeerbaar, maar je kon er wel gewoon mee stoppen, wat ergens een geruststellende gedachte was. Waar veel mensen in de omgeving vaak onwetend riepen: maar wat als je spijt krijgt? en weet je het echt wel zeker want je kunt nooit meer terug? Dat bleek in ieder geval voor de vlieger die testosteron heet niet op te gaan. 

Uiteindelijk was ik wel een beetje 'uitgelezen' over de onderwerpen waar ik meer van wilde weten (en wat ik kon vinden) en begon ik weer last te krijgen van het lange wachten en de onzekerheid die daar hand in hand mee gaat. 

Ik stuurde een mail naar de genderpoli met de vraag of ze ook maar iets konden zeggen over hoe lang het nog zou duren, omdat ik mijn hoop begon te verliezen, me heel goed realiserend dat dat voor al die anderen op die ellenlange wachtlijst vast niet anders is. Ik kreeg in eerste instantie geen reactie en dus stuurde ik diezelfde mail, gewoon nog een keer. 

Toen kwam er wel een reactie, gericht aan Mevrouw Vandeschrijver... Dubbel fout dus, waarbij die eerste fout echt heel erg verkeerd viel en zeker (in mijn ogen) bij deze afdeling niet gemaakt zou mogen worden, maar wie ben ik... het deed me in ieder geval heel erg veel pijn.

Van de inhoud werd ik ook niet veel vrolijker: ze waren nieuwe psychologen aan het opleiden en inwerken en pas als dat gebeurd was zouden ze weer mensen gaan oproepen. Ze hadden geen enkel idee hoe lang dat zou gaan duren. Dat was naast teleurstellend ook verwarrend, omdat de endocrinoloog ook gezegd had (op mijn verzoek) dat ik bij mijn oude psycholoog (die daar nog steeds werkzaam was) terecht zou kunnen, dus tja, die was al ingewerkt, ik snapte het probleem niet zo goed.

Langzaamaan begon ik mijn hoop weer te verliezen, ik kreeg weer meer last van mijn genderdysforie, ik werd weer verdrietiger. Het leek zo uitzichtloos allemaal. In het begin na die intake, zit je in een soort van high: yes er gaat eindelijk wat gebeuren en ook nog eens heel snel! Maar toen heel snel steeds langer ging duren en er geen enkel uitzicht was op wanneer het ging komen, sloeg de euforie terug om in dysforie en twijfel.

Via facebook kwam ik erachter dat er eigenlijk in mijn achtertuin over de grens (bij wijze van spreken op fietsafstand) ook een genderpoli zat. En dat bood een nieuw perspectief! En dus begonnen er weer talloze telefoontjes en mailtjes naar dat ziekenhuis en naar de zorgverzekering. 

Bij het ziekenhuis was ik gewoon welkom. En van de zorgverzekeraar kreeg ik te horen dat ik wel op twee wachtlijsten kon staan, maar dat ik maar bij één ziekenhuis in behandeling kon zijn. Dus zodra het ziekenhuis in België  zich zou melden, moest ik een knoop doorhakken. 

En dat telefoontje gaf weer nieuwe hoop, want daar was de wachtlijst maximaal een jaar. Ik liet me in Januari van dit jaar dan ook daar op de wachtlijst zetten en van het gegeven dat er binnen een jaar hoe dan ook écht iets zou gaan gebeuren, gaf weer even lucht. Waar het zou gaan gebeuren wist ik niet, maar er zou wat gaan gebeuren!

Maar ook dat gevoel van euforie hield niet heel lang aan, want tja, een jaar is ook best wel heel ver weg. En dus ging ik in mijn wanhoop op zoek naar andere opties.

En zo plaatste ik via het wereldwijde web testosteron in mijn winkelmandje, met het idee dat ik dan zelf wel op eigen houtje zou gaan beginnen. Wetend dat dat gevaarlijk kan zijn, dat het heel duur is en vaak niet eens aankomt enz. 

Ik heb ze uiteindelijk nooit daadwerkelijk besteld, maar alleen al het idee dat ze daar al die tijd in mijn digitale winkelmandje lagen en ik de optie had om op een knop te duwen om het te bestellen, gaf ergens het gevoel dat ik zelf nog een klein beetje regie had in deze (voor mijn gevoel) uitzichtloze periode.

Ik durfde steeds maar niet te bellen naar Amsterdam, omdat ik zo ontzettend bang was voor het antwoord. Ik kon niet dealen met (alleen al) het idee dat er weer geen duidelijkheid zou komen, wat als een soort afwijzing voelde, ook al zou het daar niks mee te maken hebben, het was wel hoe dat voor mij voelde. En hoewel mensen om me heen er meermaals op aan drongen om gewoon regelmatig te bellen om te vragen hoe het ervoor stond, lukte dat me niet (en wilde ik ook niet dat een ander het voor me deed). 

En net toen ik de avond voordat Woonbegeleider met vakantie ging tijdens een video afspraak tegen hem zei: "Hoe hard ik ook tegenstribbel, hoe hard ik ook nee, ga roepen, als je terug bent van vakantie, moeten we naar Amsterdam gaan bellen ok?", ging de volgende ochtend mijn telefoon en verscheen er in het scherm "Genderpoli Vumc"... en kreeg ik zo ongeveer een hartverzakking.

Timing is everything...
Eind mei stond er een eerste afspraak met (een voor mij nieuwe) psycholoog.
Het feest kon weer beginnen! 

foto: Internet

Genderdysforie deel 9: Knopen doorhakken.

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Hoe ik ook mijn best deed, ik kon mijn plek in de wereld maar niet vinden. Ik bleef een hekel hebben aan mezelf, of eigenlijk meer aan mijn lijf en ik werd er steeds ongelukkiger van. 

Als een soort van laatste druppel die de emmer deed overlopen, kwam mijn toenmalige begeleider me op 31 december 2020 vertellen dat hij weg zou gaan en dat er dus (alweer) een nieuwe begeleider zou komen. En hoewel iedereen me maar bleef vertellen dat dat nu eenmaal de realiteit van het leven was, was het voor mij het moment waarop ik vond dat dat prima was, maar dat ik dan nu toch echt wel klaar was met dat leven. (En ik realiseer me dat dat voor veel mensen heel dramatisch en overdreven klinkt, maar dat verandert niks aan hoe het op dat moment voor mij voelde.)

En zoals dat steeds gaat: met de komst van een nieuwe begeleider moesten er ook weer nieuwe doelen gesteld worden, zelfs als ik al ruim 20 jaar dezelfde doelen heb (die ik nooit bereik). Ik was er klaar mee en ik besloot dat mijn doel werd (naast het leger krijgen van mijn hoofd) om me te gaan verdiepen in een euthanasie traject. 

Met die nieuwe begeleider klikte het niet echt (understatement) en daarom voelde het voor mij niet veilig genoeg om het over dat (toch best gevoelige) onderwerp te hebben. Om eerlijk te zijn voelde geen enkel onderwerp veilig genoeg. Doordat ik het gevoel had dat ik niets met hem kon delen, werd mijn hoofd voller in plaats van leger, kwam ik weer in m’n eigen denkcirkel terecht en begon ik vooral heel erg na te denken, waarom ik juist op dit moment zó klaar was met het leven. Ik vond het al heel lang geen feestje, hoeveel slingers ik ook probeerde op te hangen, maar wat was het dan, dat er nú voor zorgde dat het klaar was? En ik kwam tot de conclusie dat het vooral m’n geworstel met de genderdysforie was die daarvoor zorgde. En steeds vaker kwam de gedachte aan een her-aanmelding bij de genderpoli in me op. 

Dat was makkelijk gedacht, maar ik wist ook dat de wachtlijst inmiddels ondraaglijk lang was geworden en zou ik dat wel trekken? Ik had geen idee. 

Ik was immers al 45, dus tegen de tijd dat ik dan aan de beurt zou zijn en het moment dat er eindelijk veranderingen zouden komen, zou nog lang op zich laten wachten. Was het dan nog wel 'de moeite waard'? 

In diezelfde periode vond ik via sociale media een jongere terug met wie ik een aantal jaar daarvoor had mogen ‘werken’. Ik werd er destijds door mijn ex-behandelaar bij gevraagd omdat we nogal wat overeenkomsten hadden. Eén daarvan was dat we beiden trans waren. Dat contact destijds verwaterde en lange tijd was er zelfs geen contact. 

Inmiddels was hij  volwassen geworden en blijkbaar in transitie gegaan. Ik hoorde hem praten in zijn filmpjes, zijn stem een stuk lager dan toen ik hem leerde kennen en ik vond het heerlijk om hem zo te zien en te horen! Ik werd er plaatsvervangend blij van en tegelijkertijd ook bijna een soort van jaloers. En de gedachte ‘dit wil ik ook’, begon in mijn brein rond te zwerven.

Een tijdje later plaatste hij een filmpje van vlak na zijn borstverwijdering. Een soort van ‘onthullings’ filmpje, waarbij hij zijn platte borst voor het eerst zag. Ik keek er naar, ik keek naar hem en ik moest heel hard huilen! Voor het eerst keek ik in zijn ogen en zag, naast zijn highe koppie van de morfine, dat de depressie plaats had gemaakt voor iets anders: pure euforie! En op dat moment wist ik het zeker: dit wilde ik ook! Ik moest niet dood, dat kon altijd nog. Ik moest me opnieuw gaan aanmelden bij de genderpoli. Schijt aan wat iedereen in mijn omgeving zou vinden en denken. Ik moest met mezelf kunnen leven en me happy gaan voelen met wie en wat ik was. Ik was eindelijk klaar om mezelf te gaan worden!

Tijdens een wandeling met m’n begeleider trok ik de stoute schoenen aan en besloot hem toch maar eens iets persoonlijks te vertellen en ik vertelde hem over m’n worsteling en m’n denkwerk. Ik vertelde hem over het filmpje en over dat ik twijfelde of ik me terug moest aanmelden of niet. Maar eigenlijk had ik geen twijfels meer, maar had ik de knoop al door gehakt. (Niet veel later kwamen deze begeleider en ik tot de conclusie dat we geen match waren (alweer een understatement) en gingen we uit elkaar.)

Een week later mailde ik met de genderpoli om te vragen hoe ik me opnieuw kon aanmelden en wat de wachttijd en procedure dan zou zijn. En vlak na het antwoord, ging ik naar de huisarts voor m’n nieuwe verwijzing. En weer een week later ongeveer vond mijn her-intake plaats via een video call. 

Het gesprek gaf me hoop. Er kwam beweging in, en ik hoefde er 'maar een paar maanden' op te wachten, zo vertelde de endocrinoloog met wie ik dat gesprek had. 

De trein stond weer op de rails, en was weer gaan rijden. En op dat moment leek het niet meer op de ouderwetse stoomtrein van de vorige keer, waarvan het soms leek alsof de kolen op waren... Dit keer leek het alsof het een supermoderne hogesnelheidstrein was... 

Leek... maar dat wist ik op dat moment nog niet.

foto: internet