Het is alweer best lang geleden dat ik eindelijk de passende woorden vond voor hoe ik me al het grootste deel van mijn leven voelde.
Ik deed destijds mee aan een workshop waarbij ik het zinnetje af mocht maken: "als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat..."
Als je hier al wat langer mee leest, dan heb je dat zinnetje al behoorlijk vaak langs zien komen. Op zich een simpel zinnetje, maar het was voor mij levens veranderend.
In die workshop sprak ik uit dat als je me echt zou kennen, je al meer zou weten dan ik zelf wist. Dat ik geen idee had wie ik was, sterker nog, ik wist niet eens WAT ik was. Ik voelde me geen vrouw, maar ook geen man, ik voelde me eigenlijk gewoon niks.
Die dag kwam ik erachter dat daar een bestaand woord voor was: transgender. En dat woord kende ik al wel, maar het werd steeds omschreven als 'geboren in het verkeerde lichaam' en daar was ik toch niet helemaal zeker van. Want tja, het was mijn lichaam, hoe kon dat dan op zich verkeerd zijn? Het lichaam was prima, niks mis mee, maar ik gaf meer de voorkeur aan een andere versie van een lichaam, met in dit geval wat minder opties.
Anyway.... Die dag was levens veranderend want het zette een proces in werking, dat niet meer te stoppen was. Ik begon informatie te verzamelen, zocht steun bij lotgenoten en ik nam de naam aan waaronder ik hier schrijf. Maar niet overal, want dat kon in mijn ogen nog niet. Ik was dus een soort van part time Mick en dat maakte het leven er voor anderen, maar zeker ook voor mijzelf niet makkelijker op.
Mijn allereerste 'coming out' was dus daar in die workshop, maar wat ik toen nog niet wist, was dat er nog velen zouden volgen. Uit de kast komen doe je schijnbaar keer op keer. Het leven lijkt te bestaan uit een aaneenschakeling van kasten of misschien zelfs wel één grote kast.
Zo wilde ik ook mijn (in de buurt) vriendengroepje op de hoogte stellen en dat vond ik doodeng. Ik was zó bang dat ze me niet zouden begrijpen en me zouden laten vallen. Dat ze zouden roepen: daar heb je haar weer, wéér iets anders, wil zeker weer bijzonder zijn. Een boel spoken in mijn hoofd, die het er zeker niet makkelijker op maakten. Ik zag er zó gigantisch tegenop, dat mijn timing misschien niet helemaal handig was, maar zoals ik inmiddels weet: er bestaat geen perfecte timing voor een boodschap als deze.
Ik besloot het hen te vertellen tijdens een lunch in het buitenland. Vlak voordat een aantal van hen de trein terug zouden nemen en ik nog even zou blijven. Ik gooide het hoge woord (ik ben transgender) eruit en verwachtte eigenlijk dat mijn wereld daar in dat café tegenover het station in zou storten. Maar er gebeurde iets heel anders. De reactie was nogal lauw, iets in de trant van 'dat maakt voor ons niks uit, het verandert niks' en dat was het dan, de 'normale' gesprekken gingen verder.
En hoewel ik iets heel anders, dramatischer, verwacht had, voelde dit ook verre van ok. Het is heel leuk dat er in hun ogen niks veranderde, maar mijn hele wereld stond op zijn kop, en met dat (vast goedbedoelde) zinnetje, werd voor mijn gevoel voorbijgegaan aan de inhoud (en zwaarte voor mij) van wat ik zojuist had proberen te delen. Het voelde een beetje alsof het van tafel geveegd werd, of genegeerd en dat voelde niet echt lekker.
Het maakte me in de war. Voor mij was het zó belangrijk, maar was het dat wel? Er was niemand die me er iets over vroeg en het duurde nog best wel heel lang voordat het met sommige van hen een gespreksonderwerp werd. Tot op de dag van vandaag is het dat met de meesten van dit groepje nog steeds niet. Misschien ligt dat aan mij, misschien ben ik niet duidelijk genoeg, maar dat moment in het café heeft me heel onzeker gemaakt: juist terwijl ik zelf het gevoel had dat ik mezelf begon te vinden en er steeds meer stukjes op zijn plek vielen, voelde ik me een nog vreemdere eend in de bijt, dan ik (voor mijn gevoel) toch al was.
Daarna was dat 'uit de kast komen' voor mij ook wel een beetje klaar. Ik had geen zin om me steeds opnieuw onbegrepen te voelen en ook geen zin om steeds weer discussies aan te moeten gaan over het al dan niet bestaan van meer dan man of vrouw. Ik werd er verdrietig van. En hoewel ik heel graag niet meer aangesproken wilde worden met zij en haar en op dat moment liever Mick was, kroop ik weer terug in mijn kast en besloot dat het blijkbaar allemaal niet belangrijk was. maar dat was het stiekem wel.
Tot op de dag van vandaag heb ik ook mijn familie nog niet ingelicht. Nu is dat op zich makkelijk want we hebben geen/nauwelijks contact, maar het knaagt wel aan me. Al jaren. Ik heb continu het gevoel dat ik niet kan zijn wie ik eigenlijk ben. En dat ben ik zelf schuld, dat besef ik maar al te goed.
Ik leef in het dagelijks leven niet als Mick. Ik voel me inmiddels ook niet meer Mick, maar ik voel me ook nog steeds geen vrouw, zij of haar. Ik vind het een strijd, een mindfuck!
Halverwege vorig jaar hakte ik de knoop door. Ik wil zijn wie ik ben en ik wil gelukkig worden met mijn lijf, of toch, gelukkiger dan dat ik nu ben. En daarvoor moeten er veranderingen komen.
Eerder was ik niet klaar voor deze veranderingen en ik stopte mijn traject bij de genderpoli omdat ik niet wist hoe ik mijn wensen over wie ik was en moest zijn en de daarvoor noodzakelijke aanpassingen, aan de buitenwereld moest verkopen. Ik wilde hen geen ongemakkelijk gevoel bezorgen, ten koste van mijn eigen welzijn.
Maar nu, nu kan ik niet meer, ik moet mezelf worden, anders ga ik kapot en als de omgeving daar niet mee om kan gaan, dan is dat jammer. Ik ben opnieuw aangemeld bij de genderpoli en binnen een jaar gaat er hoe dan ook behandeling komen en gaan er veranderingen komen.
Dat betekent dat het tijd is dat ik mijn familie ga inlichten. Dat is op zich normaal al een dingetje, maar omdat we verre van een goede band met elkaar hebben, maak ik me daar wederom erg druk over. Maar ik heb niks meer te verliezen en het zal dan ook op zeer korte termijn gaan gebeuren.
Ik ben het in de kast, uit de kast beu. Die kast is te klein aan het worden, ik heb last van die kastdeuren....
Het wordt tijd voor een open inloopkast!
 |
| nou, zoiets dan toch... foto: pinterest |
