28 december 2016

Het schuitje dat 'tiener ouder' heet....

Al jaren lang ben ik een groot fan van de televisieserie 'Teen Mom' op MTV.
Dit is het vervolg op '16 and pregnant'. Over een handjevol tienermeisjes die zwanger raken op of rond hun 16e jaar.
Mijn favoriete groep is en blijft de eerste groep uit '16 and pregnant'. Zij laten zich inmiddels al ruim 7 jaar volgen door de camera crew van MTV. 

En ja daar zullen ze vast wel (goed) voor betaald worden, maar dat boeit me niet zo. 
Het lijkt me nogal iets om bij alle (ingrijpende) gebeurtenissen in je leven gefilmd te worden.

Maar goed. Ik heb altijd veel respect gehad voor (de meeste van) deze meiden. Ik word binnenkort 41 jaar en moet er niet aan denken dat ik verantwoordelijk ben voor een kind. Laat staan toen ik 16 was! Ik zou het niet willen, maar ook zeker niet gekund hebben. Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat ik het nu nog steeds niet zou kunnen.

In de originele groep worden Catelynn, Maci, Amber en Farah gevolgd.
Voor wie het programma niet kent ga een klein beetje achtergrond info geven.

Catelynn en haar vriendje Tyler kregen een kindje en kozen voor adoptie omdat zij beiden inzagen dat ze niet in staat waren om op dat moment goed voor hun kindje te zorgen. Zij namen deze beslissing, ondanks het feit dat hun ouders het hier niet mee eens waren (de ietwat bijzondere familie samenstelling laat ik even buiten beschouwing). In de afleveringen die volgden werd mij duidelijk dat dit een moeilijke, maar misschien wel de verstandigste beslissing ooit was. Oh, wat heb ik een respect voor deze twee verstandige jonge mensen. Ze zijn nog steeds bij elkaar, zijn inmiddels geloof ik ook getrouwd (of gaan dat doen) en hebben nu ook een (uiterst schattig) dochtertje waar ze zelf voor zorgen.
Hun leven gaat met ups en downs (depressie speelt een grote rol) maar ze redden het en ze doen het prima!

Dan is er Maci, zij kreeg een zoontje en de vader van het kind, besloot al gauw dat hij niet al te betrokken wilde zijn in het leven van zijn zoontje. En ik kan het me 'voorstellen', want oh wat zijn deze kinderen nog jong! Opvallend is overigens dat de moeders erg snel volwassen worden en de 'daders' (ehm vaders bedoel ik) daar best wat bij achter blijven. 
Hoe dan ook, Maci doet haar best om hem in het leven van haar zoon te houden en wringt zich in allerlei bochten hiervoor. Inmiddels heeft ze naast haar zoontje nog twee kinderen samen met haar nieuwe partner. En daarnaast heeft ze twee succesvolle zaken en doet het met alle ups en downs prima!

Dan hebben we Amber, die een dochtertje kreeg samen met Gary. Dat ging niet zo goed.... Gary en Amber haalden het slechtste in elkaar boven en Amber is niet de meest stabiele persoon op aarde. Ze kwam in de problemen met drugs en agressie en moest zelfs de gevangenis in. Toen ze daaruit kwam pakte ze de draai op en werkte keihard aan zichzelf! Gary heeft de voogdij en is een ei eerste klas als het om communicatie gaat. Amber worstelt nog steeds met o.a. depressie en borderline, maar is clean en heeft een 20 jaar oudere vriend met wie ze zielsgelukkig is. Ze heeft gigantisch veel shit over zich heen gehad (en nog) al die jaren en ik heb echt gigantisch veel respect voor haar en hoe ze het nu doet.

En dan....dan is er nog Farrah... tja, wat zal ik daar over zeggen. Vanaf dag 1 kwam Farrah op mij over als een verwende kleuter die erg vol van zichzelf is (maar waarschijnlijk rete onzeker is). Haar partner, de vader van haar dochtertje, overleed voor haar dochter geboren werd. Tragisch, absoluut. 
Farrah heeft een zeer problematische relatie met zowel haar vader als haar moeder (die gescheiden zijn), maar eigenlijk met iedereen om haar heen die niet exact doet wat en hoe zij het wil .
Ergens in de loop van de jaren kwam Farrah in de media door het feit dat ze in de porno industrie werkte, een groot liefhebber van plastische chirurgie was en nog wat dingtejes. En ondertussen groeide ze in al die jaren meer en meer uit tot een verwende, arrogante, verwaande, narcistische kleuter. 

Maar afgelopen seizoen spande echt de kroon.
Ik weet dat ik zelf niet altijd even respectvol naar mijn ouders toe ben geweest en waarschijnlijk soms nog niet ben (al zien we elkaar nauwelijks). Maar ik zat met gekromde tenen en plaatsvervangende schaamte voor de tv, als ik Farrah weer eens tegen haar moeder (of wie dan ook eigenlijk) tekeer hoorde gaan. Met als hoogtepunt dat ze haar moeder naar haar kamer stuurt om te overdenken wat ze zojuist gedaan had...... Are you kidding me???? Serieus: ik kon er bijna niet naar kijken!

Vandaag heb ik de season finale gekeken, waar dr Drew samen met de meiden terugkijkt op het seizoen, de ontwikkelingen in hun leven. Maar dit keer verliep dat niet helemaal zoals verwacht.
Amber, die woest is op Farrah omdat ze o.a. haar vriend een pedofiel noemde omdat hij 20 jaar ouder is dan Amber (die nu overigens in de twintig is), las dr Drew de les, omdat ze vond dat hij Farrah met veel te veel weg liet komen en alles gebeurde zoals Farrah dit wilde. 

Ook de andere twee meiden, kunnen Farrah inmiddels niet meer luchten of zien, omdat ook zij en hun partners door Farrah belachelijk gemaakt zijn. 

Toen Farrah op het podium verscheen en Ambers partner wederom een pedofiel noemde, kwam Amber (die nog steeds met een depressie worstelt, en toch al heel emotioneel was, na de confrontatie met Gary) het podium opgestormd en werd verbaal agressief naar Farrah toe. En Farrah bleef maar uitdagen....
En ik kon me de reactie van Amber zó voorstellen! Het lukt dr Drew en de productieleider niet om de meiden uit elkaar te houden en toen ook Ambers partner het podium op rende en op de vuist ging met de (net niet) vriend van Farrah die hem wederom een pedofiel noemde, was het even of ik naar de Jerry Springer show zat te kijken en moest security eraan te pas komen om het gezelschap uit elkaar te halen.

Ik werd er stil van....
Nog steeds heb ik veel respect voor de meiden, maar Farrah is mijn respect lang geleden al kwijt geraakt.

Maci, Amber en Catelynn kwamen met z'n drieën terug op het podium en dr Drew gaf aan dat het niet mogelijk was hen alle vier tegelijk op het podium te hebben.
Maci, de rustigste van hen, vroeg dr Drew voor een verklaring. Maar dr Drew wilde die niet geven.

Op dat moment deed Maci iets waardoor mijn respect voor deze drie meiden nóg groter werd. Ze vertelde voor de camera dat zij alle drie altijd moesten schuiven als Farrah weer eens een 'dramaqueen' moment had. Dat opnames hiervoor werden verzet, stil gelegd en dat ze het beu waren dat Farrah weg kon lopen als dingen haar niet bevielen en dat zij nu hetzelfde gingen doen. Ze zouden het spelletje van Farrah niet langer meespelen. Ze liepen alle drie het podium af en lieten dr Drew een beetje verbaasd achter.....

Of er nog een volgend seizoen komt, zoals eerder aangekondigd in de show, weet ik niet.....
Ik hoop het wel, maar denk het niet....

Maar hoe dan ook, ik ben deze tv show heel dankbaar, want het heeft me vaak genoeg laten inzien hoe dankbaar ik ben dat ik nooit in het schuitje dat 'tiener ouder' heet terecht ben gekomen.

Go Maci, Amber en Catelynn. You rock!

foto: teen mom website (bewerkt)

26 december 2016

Kerst stress

Het is weer zo ver: het is weer Kerst.
Voor sommige mensen het hoogtepunt van het jaar, voor andere mensen het dieptepunt.
Voor mij: iets daar tussen in. (ha, wie zegt dat ik alleen in uitersten kan denken???)

Kerstmis was heel veel jaren een enorme stress bron voor mij. Niet zo zeer vanwege alle familiebezoekjes, het plannen van waar, wanneer en hoe laat, met wie aan tafel moeten, maar juist vanwege het gebrek daaraan.
Als je namelijk alleen bent en familie niet echt een optie is (of zo voelt), je vrienden allemaal bezig zijn met hun eigen kerstmis marathon, dan ben je dus écht alleen met de kerst. En heel veel jaren raakte ik daarvan in paniek.

Het gevolg was dat ik heel wat Kerstdagen (ofwel de aanloop er naar toe, ofwel de dagen erna) in de kliniek op de crisis afdeling heb doorgebracht. Eenzaamheid doet rare dingen met een mens, in ieder geval met dit mens.

Op een gegeven moment heb ik van de ene op de andere dag de knop omgedraaid en tegen mezelf gezegd: "vanaf nu is Kerstmis niks anders dan twee zondagen achter elkaar." Kleine kanttekening hierbij: dit was nog in de tijd dat de winkels nog dicht waren op zondag.
Er zou niks bijzonders zijn: gewoon twee normale dagen waarop ik niet naar de winkel zou kunnen om boodschappen te doen. Ik zou niks bijzonders meer doen, niks meer van mezelf verwachten. Als ik verdrietig was, dan mocht dat, als ik blij was mocht dat ook. Ik zou een tv gids kopen en alle zielige films aanstrepen die ik dan zou kijken vanaf mijn bank met warme chocomelk in mijn hand en een dekentje over me heen. En als kerstdiner zou ik dan pannenkoeken bakken of een pizza opwarmen: simpel: niet langer een big deal ervan maken. En vreemd genoeg: het hielp. Vanaf toen vond ik kerst zelfs best fijn.

En tot een paar weken geleden had ik er nog steeds zin in.
Maar ineens veranderde dat.

Een hulpverlener vroeg me wat ik ging doen deze kerst. En ik vertelde dat ik helemaal niks ging doen. Dat ik ging borduren, tv kijken, naar de film, Pokemons vangen, kortom: datgene doen waar ik op dat moment zin in zou hebben. Lekker rustig, niks speciaals.

De hulpverlener reageerde met: "oh dat lijkt me heerlijk: geen stress. Ik zou best met je willen ruilen! Ik ben daar best jaloers op eigenlijk." En hij was niet de eerste persoon die dit zei, en hij zal ongetwijfeld ook niet de laatste zijn die het zei....

Maar dit keer schoot het me toch echt in het verkeerde keelgat, al zei ik het allemaal niet hardop tegen hem.
Maar weet je eigenlijk wel wat je zegt? Denk je na over zo'n uitspraak????
Ik vraag het me af.

En natuurlijk snap ik best wat hij (en al die anderen die hem voorgingen) bedoelde: hij zou graag ook een rustige kerst hebben waarin hij niet van het een naar het ander zou hoeven rennen, om iedereen maar tevreden te houden, om na drie dagen, half dood op de bank te ploffen en tot de conclusie te komen dat je aan vakantie toe bent, om erachter te komen dat je op 1 januari weer hetzelfde lot te wachten staat.

Ik snap het, écht waar. Maar snap jij dan ook dat dit voor mij niet alleen met de Kerst zo is? Dat ik het hele jaar door alleen zit en niemand heb om naartoe te rennen? Niet als er iets leuks gebeurt, niet als er iets gigantisch kut gebeurt in je leven? Dat je met al die dingen alleen bent, omdat er simpelweg niemand is?? of niemand tijd heeft? of omdat je het om welke reden dan ook niet (meer) durft? Snap je dat???

Snap je dan ook dat als je zegt dat je met me wil ruilen, je niet alleen voor de Kerstdagen met me gaat ruilen, maar dat je het hele jaar (en het liefst een paar achter elkaar) met me ruilt? Want alleen die 'rust' met de Kerst, ja dat snap ik dat dat fijn kan zijn, maar ervaar de rest dan ook maar even....

Dus nogmaals: ik snap wat je zegt, ik snap waarom je het zegt, ik snap zelfs dat het eventueel goed bedoeld is.... Maar denk de volgende keer alsjeblieft even na over wat je zegt en prijs jezelf gelukkig dat je de keuze kunt maken om al dan niet aan die kerstmarathon te beginnen. Want jij hebt die keuze en veel eenzame mensen (ook niet ouderen) hebben die keuze niet!

Tot zover MIJN kerst stress!

foto: internet

23 december 2016

Non binair: wat is dat? Deel 2

Deze week stuitte ik op Facebook op een filmpje van Transgenderinfo Nederland over Claudius. 
Zij volgden Claudius om erachter te komen hoe het is om 'non-binair te zijn'. 
Zij zullen deze week elke dag een filmpje plaatsen met Claudius over dit onderwerp en verschillende thema's waar je als persoon met een non-binaire identiteit tegen aanloopt.

En omdat ik mezelf (voor nu) ook als 'non-binair' beschouw, word ik erg geraakt door deze filmpjes en merk ik dat ik herkenning vind, maar ook dat ik in een aantal dingen anders sta. 
En daar wil ik jullie over vertellen. 

"Ik voelde me altijd anders dan andere meisjes. Ik was niet zo bezig met uiterlijk. Ik voelde me tussen de jongens en meisjes in. Ik viel overal altijd wel een beetje buiten."

Hier herken ik me voor een deel in. Als kind was er voor mij geen twijfel mogelijk en wist ik zeker dat ik een jongen was. Ik had ook altijd meer jongensvrienden en vond meisjes maar stom. Pas in de brugklas, waar echt onderscheid gemaakt werd tussen jongens en meisjes werd ik me ervan bewust dat ik geen jongen was, maar zeker ook geen meisje, ik voelde me 'niets'. Ik voelde me heel anders dan de meisjes in mijn klas. Ze konden zich druk maken om dingen die ik écht niet begreep: een nagel breken bij gym, mode, make up, wat moet ik aan vandaag? Ik snapte daar helemaal niks van, maar hield wijselijk mijn mond. Ik trok aan wat ik leuk vond en dus liep ik vaak in mijn tuinbroek rond en toen ik ook nog eens kort stekeltjes haar had, werd ik dan ook al gauw gepest en uitgemaakt voor pot.

Dat brengt me bij het volgende punt waar Claudius over spreekt: seksualiteit. Maar om heel eerlijk te zijn, is dit een onderwerp waar ik nog niks mee kan. Claudius snapt de twijfel bij zichzelf omdat de genderidientiteit niet te plaatsen was.

Ik weet dat ik op mannen val, tenminste tot nu toe ben ik nog nooit verliefd geweest op een vrouw. En dat was in mijn hoofd nooit een punt om over na te denken. Ik schaarde mij onder de categorie 'hetero'. En toen kwam ik erachter dat ik me meer man voelde dan vrouw... 
Tijdens dit proces kwam ik iemand tegen die ook als vrouw geboren is en zich ook in alles man voelt en ik werd tot over mijn oren verliefd op deze persoon, die ik als man beschouwde. En daar werd het 'op wat val je' ineens een 'probleem'. Want hoe zit dat nou eigenlijk?? Als ik mezelf meer man voel dan vrouw, en ik val op mannen, maakt dat mij dan homo? En als die andere dan ook nog eens hetzelfde in elkaar steekt als ik, ben ik dan homo of lesbisch? En niet dat dat wat uit zou maken, maar ik kan je verzekeren dat dat toch écht wel de nodige vraagtekens in mijn hoofd plaatste. 

Veel mensen roepen altijd: het maakt niet uit: je valt op een persoon. Ja, dat klopt.... als het om een ander gaat.... maar geloof me dat het op het moment dat het jezelf betreft wél degelijk uitmaakt en dat je heel erg je best doet om je gevoelens (en jezelf) in hokjes te plaatsen. 
Voor nu ga ik eerst maar eens zelf uitzoeken wie ik ben en waar ik pas en tegen de tijd dat ik (weer) verliefd word en ik ook daadwerkelijk ruimte heb voor een ander, ga ik me daar maar even druk om maken!
Nu eerst mezelf!

Over genderexpressie (hoe je je uit naar de buitenwereld) en genderidentiteit (hoe je je zelf ziet en voelt) zei Claudius dit:

"Voorheen heb ik altijd geleefd naar wat anderen van mij verwachtten. Ik heb me dan ook vrouwelijk gekleed, maar dat voelde nooit goed: ik voelde me een soort travestiet eigenlijk. Als ik in een jurk liep, voelde ik me niet mezelf."

Dit klinkt heel erg bekend. Zodra ik mezelf vroeger (en nog steeds) in een jurk moest hijsen dan werd ik doodongelukkig.  Ik kan me nog goed herinneren dat er een lagere school gelegenheid was, waarbij de meiden persé in een rok of jurk moesten komen en de jongens in pak. Ik heb tranen met tuiten gehuild dat ik dat écht niet wilde, gesmekt of ik alsjeblieft ook in pak mocht komen: ik ging mooi niet in een jurk, dan ging ik nog liever niet! (en het was een leuk evenement, of dat had het toch moeten zijn.) School was onverbiddelijk en het gevolg was dat ik niet naar dat evenement gegaan ben. 

Ik voelde me zó ongelukkig in rok of jurk,dat ik me het liefst verstopte (en dat ook deed). Ik voelde me voor joker staan! Dacht dat iedereen me zag, naar me keek en me belachelijk maakte en uitlachte en daar werd ik vooral heel verdrietig van.

Maar het gaat nog veel verder dan dat. Toen ik zelf nog steeds niet zo doorhad hoe het met mij zat en ik met een groep vriendinnen naar een feest moest, verzamelden we om ons 'op te tutten'. Dit gegeven op zich begreep ik al niet en daar had ik niks mee, maar mijn vriendinnen vonden dat ik toch ook opgemaakt op het feest moest verschijnen. Ik heb nog nooit van mijn leven make up gedragen, en dat mag wat mij betreft ook echt zo blijven! Ik heb er niks mee, voor mij voelt het alsof ik in een clown verander, alsof het carnaval is en ik voor lul loop. Bij anderen is het prachtig, maar voor mij: nee bedankt. 

Maar groepsdruk is een raar iets en mijn vriendinnen bleven aandringen en ik weet dat ik ook een aantal keer nee gezegd heb, maar dat ik het 'gevecht' niet won. Ik eindigde in een soort van 'compromis' (om van het gezeur af te zijn) waarbij ik lipgloss op kreeg en ik me dood ongelukkig voelde. Sterker nog: ik voelde me verkracht. En ik weet dat dat een hele sterke uitspraak is, maar zo voelde het echt! 
Ik weet ook heel goed dat mijn vriendinnen dat destijds nooit zo bedoeld hebben en dat ik ze daarin niets kan kwalijk nemen. Ik kon immers ook niet goed uitleggen waarom het voor mij een echte NEE was. 
Maar aan iedereen die ooit denkt dat iets voor een ander leuk is, of vindt dat iemand niet zo flauw moet doen als hij/zij nee zegt tegen iets, zou ik nu willen zeggen: respecteer de nee, ook al weet je niet waarom, ook al begrijp je het niet: iemand heeft vast hele goede redenen voor zijn/haar nee! 

Tot slot vertelt Claudius dit over het gevoel van genderdysforie (=onbehagen):

"Toen ik erachter kwam dat non-binaire identiteit echt bestond, gaf me dat zo'n bevrijdend gevoel! Dit is wie ik ben. Ik hoef geen trajecten in. 
Ik ervaar sociale dysforie. Als ik aangesproken word met zij en mevrouw, dan klopt dat niet, dat is gewoon echt heel irritant..... maar ook als mensen me aanspreken met hij, dat klopt ook niet. ....
Ik voel dus wel sociale dysforie, maar lichamelijk niet, omdat ik mijn lichaam prima vind zoals het is."

En ook hier weer herkenning. Het idee dat er zoiets is als non-binair en dat ik niet hoef te kiezen, geeft me een goed gevoel. Ik kan elke dag opnieuw kiezen. En ik probeer uit wat ik wel en niet fijn vind. En het kan zomaar zijn, dat ik over een tijd mijn keuzes die ik nu gemaakt heb, terug draai. 

Ik voel me ellendig en diep verdrietig als iemand me aanspreekt met mevrouw en als er continu over 'zij/haar' gesproken wordt als het over mij gaat, maar in tegenstelling tot wat Claudius zegt, maakt mijn hart van binnen een sprongetje als ik met mijnheer en hij/hem aangesproken word. Ik kan het niet uitleggen, maar dat is wel wat er van binnen gebeurt.

In het verleden werd ik regelmatig opgenomen en werd ik (uit beleefdheid) steeds Mevrouw genoemd. Ik werd dan onmiddellijk kwaad en opstandig en riep steeds "Mevrouw, dat is mijn moeder, ga vooral zo door als je me kwaad wil hebben." Ook het naamplaatje naast mijn kamer veranderde ik continu en persistent in mijn voornaam ipv mevrouw. 
Destijds dacht ik echt serieus dat het aan mijn (niet zo'n fantastische) relatie met mijn moeder lag, maar nu denk ik dat dat allemaal bullshit was en dat het wel degelijk aan mijn genderdysforie lag.

Over transitie: ik weet dat ik nooit geheel in transitie zal gaan, want ik heb het gevoel dat dat ook niet klopt. Maar er zijn een paar dingen die ik wel heel graag denk te willen. En dat ben ik nu druk met hulp van het vumc aan het uitzoeken. 

Zo, en nu heb ik even genoeg verteld. De volgende filmpjes gaan over 'coming out' en over 'werk'. Over beiden weet ik niet zo heel veel te zeggen, dus of er een deel 3 komt??? geen idee. 

Bedankt voor het lezen van mijn relaas. 



https://www.youtube.com/watch?v=T-gevz4x0R0

20 december 2016

non binair: wat is dat? deel 1

Deze week stuitte ik op Facebook op een filmpje van Transgenderinfo Nederland over Claudius. 
Zij volgden Claudius om erachter te komen hoe het is om 'non-binair te zijn'. 
Zij zullen deze week elke dag een filmpje plaatsen met Claudius over dit onderwerp en verschillende thema's waar je als persoon met een non-binaire identiteit tegen aanloopt.

En omdat ik mezelf (voor nu) ook als 'non-binair' beschouw, word ik erg geraakt door deze filmpjes en merk ik dat ik herkenning vind, maar ook dat ik in een aantal dingen anders sta. 
En daar wil ik jullie over vertellen. 

Voor wie niet weet wat 'non-binair' inhoudt: onze maatschappij deelt mensen in twee uitersten in: je bent ofwel man, of je bent vrouw. Een binaire verdeling heeft twee opties, meer niet. Iemand die zich non- binair voelt, voelt zich noch het een, noch het ander... En daar zijn dan weer heel veel variaties in.

Claudius geeft aan dat z/hij erachter kwam door een gesprek met een vriendin, die haar vroeg of z/hij dan niet genderqueer was. Die term zei Claudius niet zo veel (en daarom leg ik hem hier ook niet uit) en dus ging z/hij op zoek op internet.

"Al die termen, ik had geen idee, waarheen moest ik? Het is net alsof je in een bos liep waar geen uitgang was."

Dit kwam bij mij heel hard binnen, want ja, zo voelt het inderdaad. Ik noem het zwemmen in een bad waarbij je de kanten niet kunt zien, je zwemt en zwemt, maar je komt nooit bij een rand aan want die is er simpelweg niet. Je zwemt (denkt en zoekt in dit geval) in cirkels, want je weet niet wat je moet.
Voor mij was dat bos dan ook echt een hel (en is het soms nog steeds). Want hoe ik het ook wend of keer: ik kan me dan niet helemaal vinden in die twee hokjes 'man' of 'vrouw', ik had toch graag een ander hokje waar ik in zou passen, want stiekem ben ik best een hokjesmens, al dacht ik altijd van niet! Het duurde behoorlijk lang voor ik door kreeg dat 'non-binair' een prima hokje was, wat heel duidelijk weergaf hoe ik me voel en waar ik me in thuis voel.

Claudius kreeg de vraag: Wanneer ga je in transitie? (in straat taal: wanneer laat je je 'ombouwen')

"Toen dacht ik ... wat?... he? En ben ik gaan denken ben ik dan transman*? Dat zorgde voor een hele depressieve golf eigenlijk: moet ik nu m'n lichaam gaan haten? .... het klopte niet helemaal.
Ik had het idee ik voel me anders, ik voel me geen vrouw, maar voel ik me dan wel een man?
....Ik voel me geen man en ook geen vrouw, dus so be it, maar waar moet ik dan heen, wat ben ik dan?"

En ja, ook hier weer enorme herkenning: vooral die depressieve golf en het 'waar moet ik dan heen', al zit het bij mij niet zo zeer in de vraag of ik m'n lichaam nu moet gaan haten, want delen van dat lichaam haatte ik sowieso al: het is een dagelijkse confrontatie met datgene dat niet klopt. Het depressieve zit bij mij vooral in het gevoel nergens bij te horen (in een binaire maatschappij) en ik wil zo graag ergens bij horen, zonder mezelf te verliezen! Dus de vraag waar hoor ik bij, waar mag ik bijhoren, gewoon zoals ik ben, zonder al die verwachtingen van het geijkte patroon, was en is zeker iets waar ik depressief van kan worden.

"Ik stuitte op de term non-binair en toen dacht ik: ja, dit is het, dit ben ik. Ik hoef geen keuze te maken, ik ben gewoon Claudius en dat is genoeg."

Dit vind ik erg mooi en er zijn dagen waarop ik dat bij mezelf ook al kan voelen. De acceptatie dat er zoiets is als non-binair en dat ik dus (in theorie) niet hoef te kiezen, geeft me rust en maakt dat ik me meer mezelf kan voelen dan ik ooit gedaan heb. 
Maar ik schrijf niet voor niets 'in theorie', want zodra ik een formulier voor mijn neus krijg, dan moet ik toch altijd weer een keuze maken tussen man of vrouw. Is het op papier dan kan ik doorkrassen en verbeteren of overslaan, maar als ik iets online in moet vullen, kom ik niet verder zonder één van die twee hokjes aan te klikken en daar word ik soms echt nog heel verdrietig van, 

Overigens merk ik dat er op sommige plekken in ons land meerdere opties zijn. Soms is er een keuze tussen man/vrouw/transgender. en soms is het man/vrouw/anders, dus we gaan vooruit op dit gebied... Maar we zijn er nog lang niet!

Nou ja, Rome werd ook niet in één dag gebouwd.Er is dus nog hoop.


* transman: iemand die bij de geboorte op basis van uiterlijke geslachtskenmerken tot vrouw is benoemd, maar zich in alles man voelt.


https://www.youtube.com/watch?v=8npYaI8JyEI


13 december 2016

Niet willen of niet kunnen???

Als je me echt een beetje zou kennen, dan zou je weten dat ik stiekem best een actief en ondernemend mens ben, of in ieder geval altijd was. Ik zit meestal vol plannen en ideeën van dingen die ik graag zou willen doen. Er zitten vaak te weinig uren in een dag om alles te doen wat ik in gedachten had.

De realiteit, zeker de laatste tijd, is dat ik tot weinig/niks kom. 
Niet omdat ik niet wil, de plannen en de ideeën zijn er nog steeds, en ook de wil om deze dingen uit te voeren is er echt wel. En toch.... en toch.... het lukt me niet.
En daar baal ik van, heel hard zelfs. 

Voor mij is een afspraak een belofte. Als ik iets afspreek, dan moet ik dat van mezelf ook nakomen, zelfs al moet ik er ver voor over mijn grenzen gaan. Als ik weet dat ik dat niet kan, maak ik de afspraak niet. Althans: dat was altijd zo. 
Maar steeds vaker kan ik afspraken niet nakomen. Mijn lijf en mijn brein werken niet meer mee. En dat maakt dat ik me een grote mislukkeling voel.

Het is vaak zó ontzettend druk in mijn hoofd (nog los van de stemmen) dat al mijn energie op gaat aan de processen die zich in mijn hoofd afspelen. Ik zou kunnen zeggen dat ik meer nadenk dan de gemiddelde mens, maar dat klinkt nogal arrogant. Maar toch denk ik dat het ook echt zo is. Ik denk sneller en meer dan anderen, alleen is mijn denken niet altijd (lees: meestal niet) zo constructief. 
Ik denk in cirkels, kom niet verder (ook wel piekeren genoemd), en waar sommige mensen beren op de weg kunnen zien, zie ik binnen drie seconden een complete dierentuin op de weg verschijnen en in de volgende drie seconden probeer ik een plan te bedenken hoe ik elk afzonderlijk dier kan vangen of tackelen. En geloof me: daar word ik ongelooflijk moe van! En verdrietig, maar dat terzijde.

Sommige (geleerde) mensen zeggen heel simpel: "stop daar dan gewoon mee", en geloof me: ik zou dolgraag willen, maar ik weet echt niet hoe. Dit gaat volkomen automatisch en ik heb er nog geen aan of uit knop voor gevonden.

Om een voorbeeldje te geven: Vorige week woensdag moest/mocht ik weer voor een gesprek naar het ziekenhuis in Amsterdam. Daar ben ik heen en terug, inclusief afspraak een hele dag mee kwijt. Bij thuiskomst sla ik direct af naar mijn slaapkamer en val ook vrijwel meteen in slaap. De donderdag heb ik vrijwel de hele dag geslapen en ook de vrijdag overdag ging het grootste deel van mijn tijd daar aan op: ik voelde me uitgeput. Op zaterdag stond er een concert gepland en daar heb ik lang naar uitgekeken, dus hoewel ik me nog uitgeput voelde van de woensdag ervoor, ben ik toch gegaan. En wederom de zondag, een groot deel van de maandag en een groot deel van vandaag gaan op aan bijslapen en energie verzamelen. Maar ik lijk de batterij van mijn telefoon wel: ik ben binnen no time van opgeladen naar totaal leeg....

Het gebeurt met regelmaat, dat ik na een lange, goede nacht slaap (minstens 8 uur), opsta, douche, ontbijt maak en verorber en dat ik dan eigenlijk wel weer door m'n energie heen ben en terug naar bed wil/kan/ga. Ik ben dan soms letterlijk niet meer in staat om van mijn bank af te komen en dat is kut. (Excusez le mot)

Ik moet dus steeds vaker afspraken afzeggen, en dat vind ik heel moeilijk. Ik vind het moeilijk om gewoon te zeggen: sorry, maar het lukt me vandaag niet. En dus verzin ik vaak maar een smoesje, omdat ik bang ben dat mijn échte reden niet begrepen/niet serieus genomen wordt. (Of ik maak geen afspraken meer, want dan kan ik ook niemand teleurstellen als ik toch niet op kan komen dagen.)

Maar als mijn lijf niet meer functioneert door gebrek aan energie, dan functioneert mijn brein ook niet meer zo goed en ben ik een gevaar op de weg. Dus eigenlijk zorg ik goed voor mezelf, maar óók voor anderen door de keuze te maken om niet te gaan. 
Maar eerlijk is eerlijk: zo voelt het niet... ik voel me er erg ongelukkig over en ik voel me keer op keer tekort schieten, een mislukkeling als ik weer eens niet op kom dagen of af moet zeggen. 

Dus beste mensen, ik ben niet zielig, daarom schrijf ik dit niet. Maar geloof me als ik zeg dat het geen onwil is, en dat je aan de buitenkant misschien niks aan me ziet, maar dat dat niet alles zegt en dat het soms écht niet gaat.


foto: internet


2 december 2016

oproep foodchallenge!

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik eten een lekkere bezigheid vind. Iets te lekker, gezien mijn omvang, maar ja, het leven moet ook leuk blijven.

Ik hou van koken en bakken, maar blijf meestal steken op de dingen en gerechten die ik al ken.
Mijn ex-collega noemde mijn eten 'vooral smakeloos' en hij vond me niet bepaald avontuurlijk.

En dat klopte ook wel een beetje.
Bij ons thuis vroeger stond er elke dag soep, aardappelen, vlees en groenten op het menu. "Zonder soep" had mijn vader niet gegeten, beweerde hij. Mijn moeder bleef standvastig bij chocolade vla (of dito ijs) als toetje. En op vrijdagavond standaard afhaalchinees.

Dankzij de moestuin van mijn vader, aten we het hele jaar door seizoensgroenten en ik kan je verzekeren dat dat mijn afkeer van bepaalde groenten destijds flink aanwakkerde. Verse sperziebonen vind ik nu heerlijk, maar destijds 6 dagen in een week en dat drie, vier weken lang.... ik kon geen sperzieboon meer zien.

Toen mijn vader ook een goed functionerende appelboom in zijn tuin had staan, werden we dood gegooid met appels. Mijn lievelingsfruit (met mandarijntjes), maar toen ik een worm tegenkwam in zijn ongespoten appels, was ik daar ook wel klaar mee.
En dus verwerkte mijn moeder de stapels appels in appelmoes. Maar helaas, zowel mijn broer als ik hielden niet van 'stukjes' in de appelmoes en aten het niet, terwijl we met gemak een grote pot Koeleman appelmoes konden leeg lepelen. Nu bestaat er (bijna) niks lekkerders dan de geur van vers gemaakte appelmoes met kaneel die de keuken vult, terwijl er appelmoes (met of zonder stukjes: het boeit niet meer) staat te pruttelen.

Mijn moeder kan er nu nog woest om worden als ik vertel dat ik genoten heb van mijn eigen gemaakte appelmoes, of als ik zeg dat ik gek ben op sperziebonen....

Wat later ging ik zelf experimenteren met eten maken, maar dat bestond vooral uit de 'wereldgerechten' van een niet nader te benoemen merk. Ik vond het heerlijk en was enthousiast... de rest van het gezin niet zo.... Maar ook daarin was ik erg beperkt, aangezien niemand bij ons thuis veel lust. De een lust geen kaas, geen vis, geen knoflook. De ander geen pasta, geen rijst enz. En dan wordt het moeilijk.

Ik blijf er dus bij dat ik nooit heb geleerd om avontuurlijk in mijn eten te zijn. Ik vind zwarte peper al pittig, en mijn maag raakt onmiddellijk van streek als er daar net iets te veel op/in zit, laat staan dat er nóg iets scherpers in zit.

Tijdens een workshop kreeg ik een week lang vegetarisch eten voorgeschoteld: mijn nachtmerrie!!!!
Ik hou van vlees, stapels vlees! Ik hou van dingen die ik ken en negen van de tien gerechten die ik daar voorgeschoteld kreeg (met zeer veel liefde en aandacht bereid) (her)kende ik dus niet!!! Paniek!!!
Maar acht van de tien dingen die ik voorgeschoteld kreeg vond ik heerlijk!!!

En zo ontstond het idee om voor mezelf regelmatig (het liefst een keer per week) een food challenge te organiseren. Ik zou minstens één keer per week een gerecht/recept maken dat ik niet kende, of waar ingrediënten in zitten die ik niet ken. En ik moet zeggen dat bevalt me uitstekend!

Ik kom er achter dat ik heel veel dingen die ik eerst 'vies' vond (gewoon omdat ik het niet kende), nu heerlijk vind! En dus wil ik hiermee door gaan.

En ik wil jullie hulp vragen! Vertel me wat jouw lievelingsrecept is,stuur het me op (op facebook, of in de reacties beneden of via mijn mailbox) en ik ga het uitproberen.

Er zijn echter (noodgedwongen) wel wat 'regeltjes':
- het mag géén noten of pinda's bevatten (of ze moeten weg te laten zijn)
- het kan nog steeds niet pittig zijn (dus het moet in die zin aanpasbaar zijn)
- en ik lust echt nog steeds geen orgaanvlees of olijven.

Dus ik zou zeggen: leef je uit en vertel me wat ik de komende weken zou moeten proberen!
Ik kijk er naar uit! Sterker nog: ik krijg nu al trek!




De aanhouder wint...

Als je me een beetje kent inmiddels, dan weet je dat ik een grote hobby heb. 
Of hobby, misschien is het inmiddels meer een obsessie te noemen.

Ik hou namelijk van borduren. En daar besteed ik een groot deel van mijn tijd en geld aan. 

En voor iedereen die nu het grapje wil maken, dat als ik van borduren hou, ik toch écht geen man kan zijn, want het is een oude oma hobby.... laat maar, die grapjes ken ik nu onderhand wel!
Wat iedereen er ook van denkt en vindt, ik word er rustig en blij van en dat is het belangrijkste. 

Een vriendin van me werd anderhalf jaar geleden 60 jaar oud. Ik stelde haar voor om, als ze dat leuk vond een door haar uitgekozen werk voor haar te borduren. 
Dat vond ze een leuk idee en dus koos ze onderstaand werk uit.

En ik ging aan de slag. Ik vond het een rotwerk!
Hoe kon je nou met 6 draadjes en daarna weer met 5 draadjes kruisjes maken in die kleine gaatjes zonder het doek te beschadigen????
Ik begreep er niks van...

Toen ook nog eens mijn draad bijna op begon te raken terwijl ik pas halverwege was (en ik geen kleurnummers had, dus niet kon bijbestellen), begreep ik er écht niks meer van. 

De beschrijving doorlezend kwam ik tot de conclusie dat het geen kruisjes hadden moeten zijn, maar halve steken (en dus half de hoeveelheid draad). Uithalen was geen optie. Dus vloekend bestelde ik een compleet nieuw pakket en begon opnieuw, want in Mickland maakt belofte schuld.

En na niet al te lange tijd, de halve steken waren nu overigens wel goed gegaan, kwam ik erachter dat ik een telfout gemaakt had, die ik niet zomaar kon weg smokkelen. 
Ik moest dus alles uithalen, waarbij ik met regelmaat in mijn vingers prikte, en ik kon het werk niet meer zien. Ik begon er een hekel aan te krijgen en bedacht allerlei 'tussendoor' projecten, om hier maar onderuit te komen en borduren toch nog enigszins leuk te houden. 

Ondertussen werd vriendin 61....

En ik hoefde echt niet veel meer, maar ik kon me er niet toe zetten om het af te maken, zo'n hekel had ik inmiddels aan dit ding gekregen. 

Afgelopen week besloot ik er weer eens voor te gaan zitten en na een uur (al Pinkeltje luisterboek luisterend) was het af..... Anderhalf jaar na de geplande verjaardag is het EINDELIJK af.

Ik hoop dat ze er blij mee is!

Was het overigens niet Buddha die zei: het gaat niet om het doel, maar om de weg er naartoe????
Nou het was een kutweg! Fuck Buddha!

foto: eigen brouwsel