Ik heb het er best wel naar mijn zin. Er wordt gewerkt met bewegen, diëtiek en de psychologische component en als alles goed gaat, mag je 2 jaar mee doen. Op dit moment heb ik er zeven maanden op zitten en ik verlies nog steeds gewicht. Niet meer zo hard als in het begin, maar het gaat nog steeds met ups en downs naar beneden. Dus dat is positief.. al zou het van mij nog best wat harder mogen, want ik werk er hard genoeg voor.
In mijn vierde maand daar vroeg een van de bewegingstherapeuten me, terwijl ik op de loopband stond te wandelen, wanneer ik voor het laatst had hardgelopen... Ik keek hem aan en moest keihard lachen. Ehm... middelbare school en daar hoefde ik uiteindelijk niet meer mee te doen met de 12 minuten test, omdat ik vergat te ademen en dan flauw viel... dus ja, wat is het... zo'n 25-30 jaar geleden?
Of ik dat zou willen leren? Nee, ik wil niks leren... ik wil dingen kunnen!
Maar dat het zo niet werkt in het leven, weet ik natuurlijk ook al heel lang, maar het zaadje was geplant.
Ooit ga ik weg uit dit programma, al lijkt dat nu nog heel ver weg, en dan wordt er van me verwacht dat ik blijf bewegen, omdat anders een terugval qua gewicht zo weer daar is. Ook al eet ik nog zo verstandig, als er geen beweging is, dan gaat het toch gestaag weer de verkeerde kant op.
Geld voor een sportschool is er niet en zal er ook over anderhalf jaar niet zijn. Die bedragen van Basic Fit en andere goedkope sportscholen klinken wel heel laag, maar als je niet veel inkomen hebt, dan is dat best een behoorlijke hap uit het budget. En als ik moet kiezen tussen mijn bioscoop abonnement of een sportschool abonnement, dan kies ik toch echt voor het eerste.
En hardlopen is natuurlijk iets dat je gratis, overal en altijd kunt doen.
Maar als ik daar pas aan ga beginnen als ik klaar ben met mijn 'fat people program' en ik moet het dán in mijn eentje gaan leren... Tja, ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat het misschien handiger is, als ik het dan al kán.
En dus begon ik met hardlopen op de loopband. En ik was best trots op mijn eerste minuten.
Samen met de bewegingstherapeute ging ik échte hardloopschoenen laten aanmeten, want dik zijn, hardlopen en verkeerd schoeisel, is de basis voor blessures en daar zit ik niet op te wachten. En trots kwam ik op vrijdagmiddag om half een de winkel uit met flitsende schoenen...
Omdat ik nog budget over had en inmiddels door de diverse hardloop apps het bos niet meer zag, schreef ik me diezelfde middag om half zes nog in voor de 'Yakult Start to Run' in een andere plaats (mijn woonplaats zat vol) en de volgende ochtend om 9.30 stond ik voor het eerst van mijn leven vrijwillig op een atletiek baan... Met mijn nieuwe flitsende loopschoenen aan mijn voeten.
Inmiddels ben ik vier weken bezig en het gaat rap.... voor mijn gevoel misschien wel iets té rap.
Zojuist weer braaf m'n (optionele) hardloop training gedaan. Ik kan nog steeds niet zeggen dat ik het leuk of lekker vind, ik denk nog steeds iedere keer dat ik dood ga. En met het vooruitzicht dat ik aanstaande zaterdag 3 x 8 minuten aan een stuk moet kunnen rennen, wordt het niet leuker...
Maar goed...
Al een tijdje heb ik zo'n supersonische, aerodynamische strakke hardloop broek in huis, maar ik durfde hem steeds niet aan. Mijn hoofd kon dat nog niet aan, bang voor wat andere mensen wel niet van me zouden denken. En de angst zit niet zozeer in het feit dat mijn lijf eigenlijk (nog steeds) veel te dik is voor zo'n strakke legging/broek, want tja, dat kan me niet zo heel veel schelen.
Voor mij zit die angst veel meer in het stukje genderdysforie. Met strakke kleding zie je (vooral ik) nóg beter dat mijn lijf 'niet klopt' en dat vind ik echt verschrikkelijk!
Maar goed, m'n gewone korte sportbroek begint echt té groot te worden en zakt af tijdens het rennen (een goed teken), en is ook wel erg warm als de minuten dat ik moet rennen wat langer worden, dus afgelopen maandag heb ik me over m'n dysforie heen gezet en ben ik in m'n supersonische runningbroek gaan rennen. En ik moet zeggen, het rent een stuk lekkerder dan in m'n korte broek...
Zojuist ging ik bij de onderbuurvrouw een brood ophalen en zij vertelde me dat ze me afgelopen maandag in m'n renbroek had zien lopen en dat ze nu pas écht goed kon zien dat ik flink afgevallen was...
En hoewel dat dus mijn grootste angst was (dat mensen me in zo'n broek zien en iets denken)... was dit toch wel erg fijn en motiverend om te horen!
Thanks buuf! You've made my day!
 |
| foto: tee shirts van internet |
