Stem(men)recht

Afgelopen week van 12-15 september, vond in Den Haag het 10e wereldcongres stemmenhoren plaats. In de loop der jaren heb ik slechts 2 van deze 10 congressen gemist, maar daar staat dan weer tegenover dat ik al lang mee deed, voordat het 'wereldcongres ging heten.
Hoe dan ook, voor mij voelt dit jaarlijkse congres als thuiskomen, de deelnemers als mijn familie.
Dit jaar mocht ik de afsluitende speech verzorgen, in mijn ogen een hele eer.

Een aantal mensen vroegen me hoe het ging en zoals altijd weet ik niet hoe het ging.
"Valse bescheidenheid" krijg ik dan wel eens (vaker) naar mijn hoofd geslingerd en dat mag. Maar feit is dat ik werkelijk niet weet hoe het ging of wat mensen ervan vonden....Wat ik wel weet, is dat ik nog nooit met zoveel innerlijke rust een speech heb kunnen geven.

Ik heb besloten hem online te zetten... Dan kunnen jullie zelf oordelen.



Hallo allemaal,

Mijn naam is Mick en allereerst wil ik de organisatie bedanken voor de uitnodiging en het prachtige congres en publieksdag die zij hebben georganiseerd. Dankjewel.

Ik ben gevraagd om hier vandaag iets te komen vertellen over de combinatie van stemmen horen en mensenrechten en dat vind ik stiekem best wel een eer, maar ook heel erg spannend. Tegelijkertijd heeft die uitnodiging me heel erg aan het denken gezet, want wie ben ik nou helemaal om iets over dat onderwerp te zeggen?

Ik weet heel zeker dat er hier vandaag in de zaal heel veel mensen zitten die veel meer over mensenrechten kunnen vertellen dan ik, vooral als het gaat over de schending van die rechten, want wat dat betreft, en niet alleen wat dat betreft trouwens, ben ik een zeer bevoorrecht mens en heb ik niet zo veel meegemaakt. Ik ben nooit gedwongen opgenomen, heb geen dwangbehandeling of dwangmedicatie gehad. Ik heb het geluk gehad dat ik vanaf het moment dat ik vertelde dat ik stemmen hoorde, bij heel begripvolle hulpverleners terecht kwam. En daar prijs ik me heel erg gelukkig mee, maar tegelijkertijd geeft het me ook het gevoel van 'wie ben ik nou helemaal' om hier te staan en daar iets over te zeggen.

Vandaag, maar ook de afgelopen dagen is er al heel veel verteld en gezegd over mensenrechten al dan niet in combinatie met stemmen horen en ik denk niet dat ik daar veel zinnigs aan toe kan voegen. En daarom heb ik ervoor gekozen om het iets anders te doen.

Als je mij namelijk een beetje zou kennen, dan weet je dat ik niks doe, zonder dit te overleggen en bespreken met mijn stemmen. Dat klinkt voor sommige mensen misschien een beetje vreemd of misschien zelfs onmogelijk, maar toch is het zo.

Voor mij zijn mijn stemmen namelijk mijn netwerk. Ze zitten in mijn hoofd, ze zijn deel van mij, maar ze zijn ook mij, maar ze zijn ook zichzelf en losstaand.

Dat klinkt misschien wat ingewikkeld, maar wellicht wordt het zo duidelijker: We vormen allemaal samen één groot gezin. Ieder deel, zowel de stemmen als ik zelf kunnen apart van elkaar functioneren, maar uiteindelijk wonen we in één huis (mijn lichaam) en zullen we het met z'n allen moeten doen. Dat wil niet zeggen dat het altijd pais en vree is in mijn hoofd. Nee hoor, net als in een echt gezin, zijn er heel wat strubbelingen, onenigheden enz. Ik zou er een boek over kunnen schrijven ;)

Maar even serieus: Alles wat ik als Mick doe, heeft effect op alle stemmen en alles wat mijn stemmen doen, heeft effect op de andere stemmen en op mij. Dus.... als ik gevraagd word om hier iets te komen vertellen, dan is het wél handig als ik dit bespreek met mijn stemmen en we tot een consensus komen. Doe ik dat niet en neem ik hun visie niet mee in wat ik vertel, dan heb ik later een 'probleem' omdat ze zich dan niet gehoord en niet serieus genomen voelen en dus in opstand komen, op welke manier dan ook.

En al pratend met mijn stemmen over dit onderwerp "mensenrechten" kwamen we al gauw op iets heel anders uit en ik wil jullie graag meenemen in mijn denkwereld. Je hoeft het overigens niet met me eens te zijn, je hoeft het niet te snappen, je mag het onzin vinden wat ik ga vertellen, dat vind ik allemaal best, maar ik wil met jullie delen wat mij in de aanloop naar deze dagen heeft beziggehouden.

Mensenrechten..... Belangrijk! Absoluut.

Het liefst had ik er een paar uitgepikt, maar vanwege de tijd hebben we (mijn stemmen en ik dus) besloten om er één uit te pikken. Namelijk deze:

"Artikel 19 - Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven." 

Heel kort en zeer versimpeld samengevat: dat je het recht en de vrijheid hebt om te zeggen wat je denkt.

Even heel algemeen.... Wat gebeurt er op het moment dat mensen het gevoel hebben (al dan niet terecht) dat hun rechten worden geschonden? Juist, mensen komen in opstand. En soms gaat dat vreedzaam en of in stilte.... En soms gaat dat een stuk minder vreedzaam.

"Vrijheid van Meningsuiting" is slechts één van de 30 MENSEN rechten.... Met hoofdletters, dat woordje mensen, want dit is dus waar mijn hoofd over door blijft denken. Want hoe zit dat dan met stemmen?

Als je mij echt zou kennen, dan zou je weten dat ik van mening ben, dat stemmen eigenlijk net zo veel en dezelfde rechten zouden moeten hebben als mensen. Wij als mens hechten veel waarde aan ons recht op "vrijheid van meningsuiting". Ik in ieder geval wel. Ik vind het prettig dat ik in een land woon waar ik kan en mag zeggen wat ik denk en wat ik wil. Niet iedereen vindt dat overigens even fijn wat ik zeg, of is het altijd met me eens, maar dat geeft niet, want ik ben het ook niet altijd met iedereen eens en dat kan hele mooie gesprekken opleveren, mits je naar elkaar kunt luisteren, open staat voor wat de ander zegt en je probeert te verdiepen in wat de ander drijft.

Als iemand mij probeert de mond te snoeren, ga ik harder praten, meer praten, ik word ongeduldiger, brutaler, onvriendelijker en soms word ik zelfs ronduit boos en ga ik schreeuwen of loop ik weg. Maar als ik als mens mag zeggen wat ik wil, mijn mening mag uiten en niet de mond gesnoerd wil krijgen omdat anderen niet willen horen wat ik te zeggen heb, of het er niet mee eens zijn, waarom zouden mijn stemmen dat recht dan niet hebben, ook al vind ik het niet leuk, niet netjes wat ze zeggen, of wil ik het niet horen???

Waarom wordt in de reguliere psychiatrie (en soms ook door ons stemmenhoorders zelf) nog zó vaak geprobeerd de stemmen het zwijgen op te leggen, ze monddood te maken d.m.v. medicatie of andere methodes terwijl we zelf als mens ook niet willen dat dit met ons gebeurt?

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik weet nog dat er een periode was, waarin ik wilde dat de stemmen weg waren en dat ik vond dat ze allemaal hun bek moesten houden en moesten oprotten en ik ze dat ook toeschreeuwde. Het enige wat er dan gebeurde, was dat de stemmen harder werden, meer gingen praten, dat ze ongeduldiger werden, brutaler, onvriendelijker en soms zelfs boos werden en gingen schreeuwen. Helaas liepen ze niet weg.

Kortom, mijn stemmen zijn net mensen... ze reageren exact hetzelfde als ik, op het moment dat ze het gevoel hebben dat hun rechten worden geschonden of dat ze niet worden gehoord..

Ben ik daarin een uitzondering?
Uit gesprekken met andere stemmenhoorders, blijkt dat hun stemmen eigenlijk identiek reageren als die van mij. Soms zit er wel wat variatie in, maar als ze zich niet gehoord voelen, wordt het vaak 'erger'.

Zoals ik al zei: U hoeft het niet met me eens te zijn, U hoeft me niet te geloven en U hoeft me niet te snappen. Maar ik denk echt dat het tijd wordt dat we onze stemmen dezelfde rechten gaan geven als die we zelf willen hebben. Ik denk serieus dat het leven van een stemmenhoorder daar een stuk makkelijker van wordt.

En zeg ik dan dat je altijd maar naar de stemmen moet luisteren en moet doen wat ze zeggen?
Nee, dat is zeker niet wat ik zeg. Ik zeg wél: luister naar de stemmen, net zo goed als dat je naar de mening van een ander mens zou luisteren. En doe dan wat je ook met de uitspraken van andere mensen zou doen: neem het niet klakkeloos aan, maar denk er over na, weeg af wat JIJ ervan vindt en doe ermee wat JIJ vindt dat je ermee moet of kan doen.

Soms hebben stemmen, net als andere mensen, nog best wel eens wat nuttigs, zinvols of leerzaams te zeggen. Schrijf hun mening niet meteen af, maar geef ze hun recht op een mening, want Wat gij niet wilt dat U geschiedt doe dat ook een ander niet.

Dank je wel.

Galspuwen.....

Ruim een jaar geleden werd mijn galblaas eruit gesloopt.
Als ik ooit dacht te weten wat pijn was, dan kan ik nu met zekerheid zeggen, dat ik dat in die periode pas écht ontdekt heb.

Anyway, die galblaas werd verwijderd en de pijn nam (heel erg) langzaam af.
Er werd me wel verteld dat ondanks het feit dat ik geen galblaas meer had, ik wel nog gal aanmaakte en dat dit nog steeds tot galstenen kon leiden... ok, opgeslagen ergens in een vakje in mijn hoofd en verder niet meer echt over nagedacht.

De afgelopen weken, had ik weer een aantal nachten, waarin ik ‘ziek’ was: ontzettende buikpijn, misselijk en echt beroerd. Het drong niet tot me door dat dit eigenlijk exact hetzelfde was, als wat ik vorig jaar, voor de galblaasontsteking, ook had. Ik stond er allemaal niet zo bij stil, vooral ook niet omdat ik aan de prikpil ben (om menstruatie te voorkomen, want ja, ik heb vrouwelijke onderdelen al ben ik geen vrouw) en ik de laatste zes weken al een soort van 'doorbraakbloeding' had die niet door wilde breken, met daarbij menstruatiepijn (dacht ik).

Toen ik eergisteren weer zo’n mega buikpijn in aanvallen kreeg, dacht ik eerst dat de uiensoep die ik die middag gemaakt en gegeten had, niet zo’n goed plan was geweest. Maar toen ik die nacht weer opnieuw over de vloer kroop van de pijn, begon er een belletje te rinkelen: kut, dit voelt hetzelfde als voordat ze mijn galblaas eruit sloopten. En dus besloot ik gisteravond online een afspraak met de huisarts te maken, om te vertellen dat ik soortgelijke buikpijn had en dan zou ik ook maar even vermelden van die zes weken doorbraakbloeding-achtig iets. De afspraak was met een vrouw, dus dan zou dat toch nét wat makkelijker zijn om te vertellen.

Vanochtend ging ik dus naar de huisarts, in de overtuiging dat ik online een afspraak had gemaakt voor vandaag... oeps, dat bleek dus niet zo te zijn, ik had de. 14e aangeklikt... foutje bedankt. De vrouwelijke arts in kwestie was er niet, en de enige vrouw die er wel was, had al drie extra spoed afspraken gekregen....help! Toch was er een (mannelijke) arts die me wel ‘even’ wilde zien. En omdat de pijn best heftig was, besloot ik het toch maar te doen.

Dat ‘even’ werd iets langer dan even.... hij luisterde, voelde, duwde enz, en had me bijna tegen het plafond aanzitten van de pijn. En dus werd het echo apparaat maar even aangezet en werd een echo wederom een feit. Hij kon niet heel veel zien, maar dat zegt niet zo veel, vorig jaar konden ze op de echo ook niet heel veel meer zien dan een erg ontstoken galblaas, en aangezien er nu geen galblaas meer is om te zien....

Vervolgens wilde hij een inwendig onderzoek doen. Bij die woorden raak ik eigenlijk al min of meer in algehele staat van paniek. De reden waarom kan ik me dan ook niet zo goed herinneren, het was iets met de baarmoeder en zo blablablabla eierstokken. Of ik dat ok vond?

Alles in mij schiet in paniek. Nee natuurlijk wil ik dat niet? Dat hele onderdeel hoort er niet te zitten, dus daar moet jij al helemaal niet aan en niet in zitten! Maar hij gaf me in ieder geval de mogelijkheid om nee te zeggen...

Uiteindelijk besloot ik toch toe te stemmen omdat ik wist dat het toch zou moeten. En dus voerde hij zijn onderzoek uit en het was pijnlijk in zoveel opzichten. Ik voel me verkracht. En ik weet dat mensen dat overdreven vinden als ik dat zo zeg, maar dat is écht hoe het voor mij voelt! Het is een onderdeel van mijn lijf, waar ik als transgender overtuigd ben dat dit er niet hoort te zitten. Dat is al fout en als iemand daar dan ook nog aan en in gaat zitten dan is dat dubbel fout en een dubbele bedreiging.

Ik gok dat je dat als niet transgender niet zult snappen. Het is niet dat ik het ‘onaangenaam’ vind, zoals denk ik, elke vrouw dat wel vindt, maar ik vind het traumatiserend!

Hoe dan ook, ook daar kon hij op zich niets afwijkends voelen, maar hij wilde wel dat ik meteen bloed ging laten prikken en dan maandag weer bij hem langs zou komen. En dus stapte ik in de bus naar het ziekenhuis... tranen over m’n wangen, omdat ik me verkracht voelde, maar niemand aan wie ik dat kon vertellen.

De bloedprikmevrouw legde m’n tranen ook verkeerd uit en dacht dat ik bang was voor het prikken...ach mevrouw, dat prikken is wel het minste van mijn zorgen momenteel.

Daarna dus weer naar huis, waar ik uitgeput en ontzettend verdrietig op de bank stortte en alleen maar kon huilen. Niet weten met wie ik hierover kon praten. Zoveel zorgen!

Om 17u werd ik gebeld door de huisartsenpraktijk en zij hadden de uitslag van mijn bloedonderzoek. Daaruit bleek dat de galwaarden inderdaad aan het stijgen waren en dat de onstekingswaarden ook verhoogd waren maar (nog) niet heel sterk. Hij had overlegd met de Maag-Lever-Darm specialist, maar die 'was niet echt onder de indruk' op dit moment, maar als dit dezelfde hork was als vorig jaar.... ach, toen was hij ook niet onder de indruk. Toch wilde hij het wel in de gaten houden.

De afspraak is dus nu, dat ik as maandagochtend meteen weer bij de huisarts langs ga, dan krijg ik weer opnieuw een prikformulier en moet ik weer gaan laten prikken om te zien wat de waarden in het weekend hebben gedaan. Mocht de pijn nu erger worden en ik koorts krijgen, dan moet ik meteen naar de huisartsenpost gaan en word ik waarschijnlijk opnieuw opgenomen. En ik.... ik voel me ellendig.

Niet alleen vanwege de (toenemende) buikpijn, maar ook vanwege het feit dat het aankomende week Wereldstemmenhoor congres is in Den Haag en ik daar mag spreken en daar heel graag bij wil zijn. Wat als dat niet kan, hoe regel ik dat? hoe zeg ik mijn 'huisje' af? wie verkoopt die mega stapel (Engelse) boeken dan?

En als ik nog verder door denk (want dat kan ik op zo'n moment hartstikke goed).... Ik ben door de kennismaking van mijn nieuwe therapie heen en zou daar de week erna mee gaan beginnen. Voornamelijk met de sporturen en dat kan dan niet en hoe gaan ze dat dan vinden en hoe meld ik me daar dan voor af enz....

Kortom, ik ben bang.
Geen galblaas betekent echt niet, dat er geen zorgen meer zijn en dat ik eigenlijk niet heel hard zou wensen dat er iemand zou zijn bij wie ik mijn gal kon spugen....

foto: internet

Terrorisme...

Iedere ochtend als ik wakker word, heb ik eenzelfde soort ritueel. Eén van de onderdelen daarvan is de nieuwsberichten in de newsfeed op mijn iPad bekijken. Meestal staat er niet zo veel soeps tussen, maar soms, heel soms, staat er iets (in mijn ogen) opvallends tussen. En dat was dus het geval deze morgen.

Ik las een kop van het AD: "Dit is waarom Nederland zo gelaten reageert op de eerste terreuraanslag in 14 jaar."

Mijn brein, dat nog bezig was wakker te worden, vroeg zich af waar dit over ging. Voor mijn verdediging: ik kijk geen nieuws en ik lees ook geen kranten. En zelfs de radio staat hier niet vaak aan...

Ergens in mijn achterhoofd meen ik de afgelopen dagen wel iets opgevangen te hebben van een steekpartij in Amsterdam CS en ik herinnerde me ook vaag dat er in dat verband het woordje terrorisme ook gevallen was, maar inderdaad, ik heb daar geen aandacht aan besteed, ik had meer zoiets van 'het zal wel'.

En bij het openen van dit artikel bleek het inderdaad om dit incident te gaan. De steekpartij in Amsterdam CS, waarbij twee gewond raakten, bleek inderdaad een terroristische daad.

Er stond niet zoveel in dat artikel en eerlijk is eerlijk, ik ben te lui om meer informatie over deze daad op te zoeken. Maar ik vraag me dus wel af, waarom deze daad terrorisme genoemd wordt?

Bij 'terroristische aanslag' denk ik aan heel andere dingen dan (oneerbiedig gezegd) 'zomaar een steekpartijtje'. Dan denk ik aan de twin towers, aan mensen die zichzelf opblazen en dat soort dingen. Maar wat maakt een steekpartij tot terrorisme???

Als ik in de Dikke van Dale kijk, word ik niet heel veel wijzer:

ter·ro·ris·me (het; o)1het onder druk zetten van een regering of bevolking door daden van terreur

Want als iemand zichzelf opblaast en daarmee heel veel onschuldige mensen met zich meeneemt de dood in, dan is dat natuurlijk heel triest, maar ik zie niet hoe dat in bovenstaande definitie past? Hoe zet je daarmee een regering of bevolking  onder druk? Ik zie dat niet. Ik zie wel dat je in dit voorbeeld een bevolking schaadt, pijn doet, onterecht meeneemt in jouw strijd, maar ik snap serieus niet hoe het in die definitie zou passen.

Een tijd terug vonden er hier in mijn woonplaats kort na elkaar en kort bij elkaar in de buurt twee steekpartijen plaats, met dodelijke afloop. Zo ongeveer het halve politie, brandweer en ambulance korps was uitgerukt, omdat de burgemeester op het idee kwam dat dit wel eens terrorisme zou kunnen zijn. De dader was hier allochtoon. En ik weet niet waarom de burgemeester op het idee kwam om te denken aan terrorisme, ik hoop nog steeds niet dat het alleen op basis was van de nationaliteit en het geloof van de dader. Maar soms voelt het wel zo...

Ook nu was de dader weer iemand met een andere nationaliteit en een ander geloof.
En ik zal er ongetwijfeld naast zitten, dat hoop ik echt, maar waarom is het zo dat als er een steekpartij plaatsvindt tussen twee kaaskoppen (want dat gebeurt ook regelmatig) geen sprake of verdenking van terrorisme, en zodra de messentrekkers een kleurtje en een bepaald geloof aanhangen ineens wel dat woord valt??

Ik weet het niet, ik kom er niet uit. En misschien wil ik het ook wel niet weten.
Ik probeer mensen te zien als mensen, welke kleur, en welk geloof ze ook hebben.
En ik weet niet of ik er tegen zou kunnen, als ik er achter kom, dat mijn gevoel blijkt te kloppen. Dat het inderdaad samenhangt met kleur en geloof.

Ik geloof namelijk dat ik niet in zo'n land wil leven, waar mensen niet (min of meer) gelijk zijn en waar men zich laat leiden door angst...

screenshot nieuws item