Even bijtanken…. Oftewel: wat een week.

Pfff…. Het was me het weekje wel. En ik merk dat ik het echt even moeilijk heb momenteel. 

Afgelopen maandag mocht ik m’n nieuwe paspoort ophalen en dat was voor mij op zich een feestelijk moment. Met dat paspoort kon ik ook door naar de oranje gekleurde bank om mijn rekening weer van mij te maken, want dat kon alleen in persoon, in het (enige) kantoor hier in de stad. 

Maar daar zat een medewerkster die me heel duidelijk liet weten dat zij mijn verzoek totale onzin vond en helaas heeft ze meer energie gestoken in mij dat duidelijk te maken dan in haar werk daadwerkelijk uit te voeren, want nog steeds staat m’n bankrekening op ‘mevrouw’, terwijl dat juist hetgeen was wat ik kwam veranderen. 

En hoewel ik dacht dat ik nu onderhand best wel wat gewend was en dat ik inmiddels best een stuk beter met dit soort bullshit kan dealen, was ik echt compleet van de kaart na dat bezoekje. Niks geen feestje, maar me behoorlijk klote voelen. 

Het liefst stap ik over, maar dat levert nog meer ‘regel’ zaken op en juist dat geregel geeft me mega veel stress. Maar terug gaan naar dat kantoor en wederom de strijd aan moeten gaan om m’n gegevens goed aan te laten passen, krijg ik nu ook even niet voor elkaar. Kortom…. Dat schiet niet op.

Het feit dat er momenteel (al weken) dagelijks een boel bouwvakkers in, om en op mijn woning lopen, die in mijn ogen extreem vroeg beginnen (7.30u) helpt ook niet echt mee. 

Nou slaap ik normaal gesproken al niet zo goed en niet zo veel, maar nu haal ik amper drie uur per nacht. En zonder genoeg slaap vind ik het leven altijd een stuk ingewikkelder dan het eigenlijk zou moeten zijn. En daar heb ik vandaag even heel veel last van.

Ik ben moe…. Doodmoe eigenlijk. En dat maakt me wiebelig en dat is in deze tijd van het jaar niet zo handig want ik vind december altijd ingewikkeld en het is doorgaans de maand waarin ik onderuit ga.

En dat wiebelige maakt dat ik enorm baal van mezelf. Ik vind namelijk oprecht dat ik het super goed doe momenteel en daar ben ik ook écht trots op (en als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik dat zelden van mezelf zeg en vind), maar als één zo’n klein dingetje me dan toch weer zó onderuit kan halen, dan krijg ik het gevoel dat ik mezelf overschat. Dat ik het helemaal niet zo goed doe als ik zelf denk, of dat ik helemaal nog niet zo goed kan dealen met dingen als ik mezelf wijs wil maken. Kortom, dat ik en alles aan mij fake is.

Ik weet ook wel, als ik probeer om van een afstandje te kijken, dat het niet maar ‘één klein dingetje’ is, maar dat er een heleboel ‘dingetjes’ tegelijkertijd op me afgevuurd worden. Dat ik de hele dag lawaai en mensen om me heen heb, waardoor ik de hele dag door overprikkeld ben en nauwelijks tijd krijg om af te schakelen. Mijn brein krijgt momenteel geen rust en dat maakt me even extreem kwetsbaar.

Ik ben bezig met gro(o)t(s)e stappen in m’n leven, waarvan de mensen om me heen blijkbaar die grootsheid niet kunnen zien, voelen of begrijpen. En dat maakt me verdrietig en eenzaam want in je eentje iets zó groots vieren is toch een beetje sneu en voelt niet als een feestje.

Kortom…. Vandaag voel ik me verdrietig, alleen en ben ik doodmoe. En toen de laatste bouwvakkers vanavond van het dak af kwamen, in hun busje stapten en de straat uitreden, keek ik ze met tranen in m’n ogen na.

Eindelijk weekend. Eindelijk bijtanken.

Foto: internet

Hiep hiep hoera! ….. oftewel: een klein feestje.

Vandaag vier ik een klein feestje. Ik zit vandaag namelijk precies één jaar aan de testosteron. 

Ik zie me nog zitten daar in het restaurant van het VUMC na mijn afspraak met de endocrinoloog. Ik was zó teleurgesteld! Ik wilde namelijk heel graag de injecteerbare vorm van de hormonen hebben, maar om medische redenen mocht dat op dat moment niet, daarvoor moest ik eerst nog wat onderzoeken ondergaan. Maar ik mocht wel starten, met smeerbare testosteron. En dat was stiekem toch een beetje een teleurstelling en in plaats van superblij, was ik een beetje verdrietig. En dus zat ik daar met mijn flesje troostcola, mijn flesje androgel (=testosteron) en goed en lief gezelschap.

De reden dat ik toen niet blij kon zijn met de androgel kwam, naast het feit dat ik doodmoe was, doordat het begrip ‘gel smeren’ in mijn hoofd volledig onlogisch was. Als je een pil neemt, dan zit daar een bepaalde kant en klare, afgepaste hoeveelheid werkzame stof in. Als je een spuit zet, dan zit daar (mits je het goed doet) ook een afgepaste, hoeveelheid werkzame stof in, maar in gel???

Mijn brein kon dat niet bevatten: hoe dan??? Die gel zat in een pompje, zoals een zeeppompje en ik weet niet hoe andere mensen omgaan met zeeppompjes, maar bij mij kwam daar toch echt maar zelden dezelfde hoeveelheid zeep uit. 

Maar goed, dit was wat het was, ik zou het voorlopig met de gelversie moeten doen, en het goede nieuws was dat ik toch gewoon mocht/kon starten. Dus tegen de tijd dat ik terug thuis aan kwam, was m’n teleurstelling al wat gezakt en was ik vooral moe en blij. Soms heeft het blijkbaar dus ook een voordeel als je 3,5u in het openbaar vervoer moet zitten voor een (enkele reis) ziekenhuisbezoekje.

Maar goed, ik mocht beginnen en dat deed ik dus ook.

Al gauw (na een paar dagen) begon ik een aantal dingen op te merken. En het kan natuurlijk zijn dat dat gewoon tussen mijn oren zat, maar ik merkte dat mijn brein rustiger was. Het constante piekeren/nadenken wat ik al mijn hele leven deed, verdween naar de achtergrond en dingen leken minder belangrijk te worden. Nou ja, minder belangrijk om me druk om te maken. Soms hoorde ik vrienden en bekenden vertellen en discussiëren over dingen, waar ik me voorheen vast ook druk om had gemaakt, maar ik merkte dat ik hen niet meer begreep. Het kwam niet eens in me op, dat ik me hierover druk had kunnen maken! En dat was echt een heerlijk gevoel.

Al gauw kwamen er ook andere veranderingen: overal (maar dan bedoel ik ook echt overal) begon haar te groeien. Mijn stem ging vrij snel omlaag, mijn libido en eetlust juist omhoog en er veranderde vanalles aan en in mijn lichaam.

Op een gegeven moment veranderden mijn spieren iets te snel, waardoor ik in de problemen raakte. Ik kon een tijdje niet meer lopen omdat mijn spieren te strak stonden en dat ontzettend pijnlijk was, maar ook dat ging weer over.

Wat ik heel sterk merk, is dat het veranderen en groeien, in een soort van golven gaat, die elkaar afwisselen. De eerste weken veranderde alles tegelijk, maar na een tijdje merkte ik echt dat dan mijn stem weer een ‘groeispurt’ had, dan mijn spieren, dan weer de haargroei en zo nog wat dingetjes. 

Ik vond (en vind) het ook fascinerend om te zien in welke volgorde op je lijf je haar bijvoorbeeld gaat groeien. Tijdens je eerste puberteit ben je je daar volgens mij allemaal niet zo bewust van. Ik was dat in ieder geval niet. Toen ging het allemaal ook veel langzamer. Maar nu valt me dat dus wel op. En ik merk dat ik daar ook heel enthousiast van kan worden, maar dat mijn omgeving meestal niet zo op mijn gedetailleerde verslaglegging van dit fenomeen zit te wachten. 

Toen mijn onderlijf ging veranderen (zoek dat zelf maar even op) en mijn libido toenam, kwam ik erachter dat ik misschien toch helemaal niet zo aseksueel was als ik altijd gedacht had. Er ging in ieder geval een geheel nieuwe wereld voor me open. Maar met dat gegeven kwam mijn hoofd een beetje in de knoei. 

Waar beide pubers in mijn hoofd altijd in de fase ‘ieuw bah, seks is vies’ hadden gezeten, werd de oudste puber ineens nieuwsgierig en ging op ontdekkingstocht, waardoor hij compleet de kluts kwijtraakte. Het feit dat hij de kluts kwijtraakte vond ik lastig om mee om te gaan, maar ook het feit dat mijn stemmen al die jaren dezelfde leeftijd waren gebleven en zich ‘niet verder ontwikkelden’, maar dat één van hen nu ineens het een en ander versneld in ging halen, was een nieuwe ervaring voor mij, die ik best ingewikkeld vond.

En dan ineens ben ik een jaar verder. Het jaar is omgevlogen en het was psychisch en emotioneel gezien misschien wel het rustigste jaar van mijn leven. Natuurlijk is de testosteron geen oplossing voor al mijn psychische kwetsbaarheden, maar ik weet absoluut zeker dat het wél degelijk een grote rol speelt in mijn verbeterde mentale gezondheid van het afgelopen jaar. Ik ben rustiger, kan beter relativeren, maak me niet meer om alles en iedereen druk. Ik denk dat ik met enige zekerheid kan beweren dat testosteron ervoor zorgt dat je op een andere manier denkt. Uit opgedane ervaring durf ik te beweren dat een testosteronbrein veel simpeler werkt en denkt dan een niet testosteronbrein.

Een jaar waarin er dus heel veel veranderd is. *

Die grootste veranderingen zijn niet de dingen die het meest in het oog springen: een mannelijker lijf, een lagere stem, de baardgroei enzovoort. De grootste verandering voor mij zit hem in het feit dat ik me nog nooit zo goed gevoeld heb in en met mijn lijf. Ik heb een rust die ik nooit eerder (voor langere tijd)  had. Ik voel me een stuk gelukkiger dan ik me ooit gevoeld heb en voor het eerst sinds de basisschool ben ik blij dat ik leef en wil ik niet meer dood. 

Natuurlijk moet er nog één ding gebeuren om me nóg fijner te gaan voelen. Hetgeen waar ik al ruim 30 jaar op wacht: die ‘krengen’ (lees: borsten) moeten eraf, maar ook die stap komt er eindelijk (bijna) aan. 

Vandaag zit ik dus één jaar aan de testosteron.

Ik kwam voor het eerst thuis bij mezelf.

Geluk zit blijkbaar in een klein pompje gel….

* en dan laat ik het feit dat ik nu officieel, juridisch gezien ‘Mick’ heet en ‘man’ ben voor het gemak maar even buiten beschouwing…

Nog één nachtje slapen….

Nog één nachtje slapen en dan is het zover. Dan wordt mijn naam en geslacht officieel gewijzigd. En hoewel het eigenlijk een simpele kwestie is van wat lettertjes veranderen, is het voor mij toch eigenlijk wel een big thing!

De afgelopen week kon ik niet zo goed voelen of benoemen of dit nou een goed 'thing' was of niet en ook nu op dit moment weet ik dat nog steeds niet zo goed. Het voelt in ieder geval als een noodzakelijk 'thing'.

Morgen verandert de door mij zo gehate 'v' op mijn paspoort (nou ja, morgen op mijn geboorte akte, maar daardoor wat later dus ook op mijn paspoort) in een 'm'. En hoewel ik heel blij ben dat het dadelijk niet meer een 'v' is, merk ik ook dat ik niet zeker weet of dat die 'm' 100% op z'n plek is en dus goed voelt. 

Één ding weet ik al die tijd wel heel zeker: ik voel me zeker geen vrouw, maar ik voel me ook niet echt een man. Ik ben dan wel al ruim elf maanden aan de testosteron en hoewel ik de veranderingen die dat met zich mee brengt heerlijk vind en daar oprecht blij mee ben, heb ik toch ook het gevoel dat ik nooit helemaal een man zal zijn.

Dat hoeft van mij ook niet, ik ben namelijk gewoon mezelf: Mick. Dat ben ik vandaag en dat zal ik morgen na mijn afspraak bij de gemeente ook nog zijn. Daar is niks mis mee. 

Het liefst zou ik een 'x' willen in mijn registratie (en nog liever helemaal geen registratie), maar het verkrijgen van die 'x' is in Nederland nogal een dingetje. En stel dat het je lukt om (via de rechter) een 'x' te krijgen, dan is onze maatschappij (en die van de meeste landen om ons heen) daar nog niet echt op voorbereid. 

De reden waarom ik van 'lettertje' wil veranderen, is om minder dysforie te ervaren. Mevrouw levert mij namelijk acuut buikpijn, verdriet en een hoop boosheid op (=dysforie), gewoon omdat ik aan alles voel dat het niet klopt. Een beetje als wanneer ik met mijn linkerhand moet schrijven, terwijl alles in mij voelt dat ik rechtshandig ben! Bij meneer maakt mijn hart een huppeltje (=euforie). Kortom, hoewel ik het gevoel heb dat die 'm' ook niet helemaal klopt, levert het me minder stress op dan de 'v' doet.

Die 'x' zou voor mijn gevoel het meeste kloppen, maar omdat de maatschappij daar nog niet zo op ingesteld is, zou dat met zich meebrengen dat je telkens opnieuw aan de telefoon moet hangen (=stress), dingen moet uitleggen (=stress), en eigenlijk continu aan het vechten bent (= nog meer stress). Vechten om te mogen zijn wie je bent, vechten om te mogen bestaan. Tja, en dat laatste punt (vechten voor bestaansrecht) is eigenlijk al ruim 40 jaar een thema in mijn leven, daar ben ik moe van en daar wil ik vanaf. Dus voor nu kies ik voor datgene dat mij de minste stress en dysforie oplevert: de 'm'.

Maar met het veranderen van dat lettertje veranderen er van de ene op de andere seconde een hoop dingen:

• ineens ben ik dan geen hetero meer maar homo (niet dat dat wat uitmaakt verder)
• ineens mag ik 5x bloed geven in plaats van 3x (blijkbaar kan mijn bloed straks lezen)
• ineens moet ik meer gaan betalen voor bepaalde verzekeringen.
• ineens ben ik een 'viezerik' als ik in een speeltuin vriendelijk lach of praat tegen een kindje.

En zo kan ik er nog wel een paar opnoemen. 

Voor de meeste mensen is het maar een lettertje en dus iets kleins. Voor mij is dat lettertje (gevoelsmatig en in de praktijk) iets heel groots. 
Nog één nachtje slapen....

foto: internet

Op bezoek bij de plaatselijke Vampier…..een verhaal over sociale voelsprieten of juist het gebrek daar aan…

Goed…. Vandaag mocht ik dan voor het eerst bloed doneren bij de bloedbank. En ik heb mijn portie ongepaste vragen en opmerkingen voor vandaag wel weer gehad. Misschien zelfs wel voor de komende week. 

En wat ik daar misschien wel het allerergste aan vind, is dat ze afkomstig zijn van de arts waar je vooraf je bloeddruk en hb gehalte moet laten meten. 

Blijkbaar hebben ze (of in ieder geval deze persoon) vast een hoop medische kennis, maar weinig tot geen mensenkennis, empathie, voelsprieten of common sense. 

Ik snap best dat als je een trans persoon in het wild tegen komt dat je een zekere nieuwsgierigheid hebt en dat er allerlei vragen door je kop schieten. Dat heb ik ook iedere keer dat ik een marsmannetje zie. Maar dat betekent nog niet dat je al die vragen ook op me af moet vuren. 

Ik begrijp bijvoorbeeld niet zo goed waarom je wil weten welke geslachtsorganen ik heb, als ik mijn geboorte geslacht (want dat staat nog op mijn ID en dat is bij bloeddonatie leidend) op het formulier heb ingevuld dat je voor je neus hebt liggen. Hoe is dat relevant voor waar ik voor kom: bloed doneren. Ga je dat bloed soms uit mijn geslachtsorganen halen? Laat het me weten, want dan ren ik nu nog weg! 

Is het voor jou belangrijk om te weten hoe ik dan seks heb, als ik de vragen op het formulier die over de ‘gevaren’ omtrent seks mbt bloed donatie al ingevuld heb? (En nee, deze vraag van de arts verwees niet naar die specifieke vragen op het formulier maar was pure sensatie/nieuwsgierigheid).  

Waarom zou ik van adres moeten veranderen als ik van geslacht wijzig, omdat ‘mensen zoals ik’ dat in het land waar jij gewoond hebt, dat moeten doen, maar heb je verder geen idee over de homo/transfobische kant van dat land? 

En ok dit was een cultuur dingetje ipv een nieuwsgierigheid want in het land waar je oorspronkelijk vandaan komt bestaan er ‘alleen maar mannen en vrouwen en geen mensen zoals ik’. Maar je mag je afvragen waarom er dan zoveel lhbtiq+ vluchtelingen uit jouw land hier (en elders) asiel aanvragen.  

Zo volgden er nog een paar vragen en opmerkingen, een enkele ook niet trans gerelateerd, maar wel vol oordeel. 

En toen ik vervolgens enigszins verbaasd en verward in de stoel lag te wachten om aangesloten te worden door de daadwerkelijke vampier, kwam je me nog eens expliciet vragen of ik geen sex ‘als man’ had gehad. 

Wat je daar dan precies mee bedoelde heb ik maar even niet gevraagd, ik was het helemaal beu en ik heb de vragen die relevant waren naar waarheid ingevuld op je formulier daar moet je het maar mee doen. 

Die vampier was overigens een andere zeer vriendelijke medewerker die erg haar best deed om me op mijn gemak te stellen en me vroeg of ik erg zenuwachtig was. 

Ik antwoordde haar naar waarheid, dat ik tegen het gesprek met de arts het meeste op zag en ze vroeg me waarom. 

Ik legde uit wat er zojuist gebeurd was en gaf een aantal voorbeelden zoals hierboven en ze gaf aan dat dat inderdaad niet zo gepast was. Of ik daar wat mee wilde, of ik het gesprek met de arts aan wilde gaan? Want het is natuurlijk niet de bedoeling dat je hier met een rotgevoel weggaat. Maar ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik van zo’n gesprek nog veel meer van stuur zou zijn, dus dat heb ik (voor dat moment) maar even niet gedaan. 

En nu kan iedereen denken, vinden en roepen dat ‘wij regenboog mensen’ altijd nogal snel op onze (al dan niet aanwezige) pik getrapt zijn en dat het ook nooit goed is. 

Dat kan, dat mag. 

Misschien is dat ook wel zo, al denk ik dat dat best meevalt. En als het wel zo is, dan compenseren wij qua ‘overgevoeligheid’ misschien mensen zoals deze arts die geen enkele vorm van sociale voelsprieten blijkt te bezitten. En geloof me, er zijn bedoeld of onbedoeld, veel meer personen zoals deze arts. 

Gelukkig zorgde de ‘vampier’ en de rest van de medewerkers er toch nog voor dat het verder een prettige ervaring was. Maar boy, oh boy, wat kijk ik uit naar het moment waarop ik niks meer hoef uit te leggen en mijn paspoort gewoon klopt….. 

Nog even….

Leven op de rand van een mijnenveld...oftewel: een verhaal over ptss

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik in mijn leven best wel wat dingen heb meegemaakt. Dingen die ik beter niet had kunnen meemaken. En als je me nog beter kent, dan weet je dat ik daar in mijn huidige volwassen leven, nog steeds best wat last van heb.

Dat ik stemmen hoor die anderen (schijnbaar) niet kunnen horen, zou inmiddels echt geen geheim meer moeten zijn. En als je mijn boek gelezen hebt, of gewoon hier al langere tijd mee leest, dan zou het ook geen nieuws moeten zijn, dat die stemmen veel te maken hebben met de dingen die ik mee maakte, mijn trauma's. Maar dat is niet het enige waar ik vandaag de dag nog last van heb. 

Waar ik het niet zo vaak over heb, zijn de nachtmerries, de flashbacks en de herbelevingen. Ik heb het er niet over, niet omdat dat geheim moet blijven, maar vooral omdat het niet de leukste verhaaltjes oplevert (niet dat dat moet, maar toch, ik ben er ook niet op uit om anderen te traumatiseren met mijn schrijfsels). En zelfs als ik heel goed en hard nadenk over hoe ik zoiets inhoudelijk nou in een blog-proof jasje zou kunnen gieten, dan weet ik daar niet zo één, twee, drie een antwoord op. En dus heb ik dat nog nooit/zelden gedaan. En ook vandaag zal ik dat niet doen. 

De laatste weken/maanden heb ik extreem veel last van nachtmerries en flashbacks. Ik noem dit overigens doorgaans 'filmpjes'.  Normaal gesproken zijn ze er ook wel, maar dan is het 'redelijk hanteerbaar', dan voelt het alsof ik er op de een of andere manier een soort van controle over heb (wat een illusie is, maar toch). Iets met (letterlijk) ademhalen en doorgaan. Maar er zijn periodes waarin dat niet meer zo makkelijk gaat als dat ik het zojuist opschreef. En dit is dus zo'n periode.

Het vreemde is dat het begon met één specifieke trigger, oftewel iets wat de herinnering uitlokt. Zo'n trigger kan van alles zijn: een beeld, een geur, een geluid, een gevoel, een voorwerp, een persoon noem maar op. In mijn geval was het dit keer de combinatie van een vlieg en een spin. De details van het filmpje zal ik jullie besparen, die zijn ook niet zo belangrijk voor wat ik wil vertellen. 

Deze twee beestjes zorgden er in een nano seconde voor dat ik niet meer de volwassen Mick was, maar dat ik ongeveer zes jaar oud was. Op dat moment bestaat de volwassen Mick niet meer, de huidige omgeving waarin ik leef niet meer, maar alles wat ik zie, hoor, ruik en proef is de wereld waarin die zes jarige Mick die dit voorval meemaakte toen leefde. En voor het eerst in hele lange tijd bevroor ik en kon ik hier niet meer uit mezelf uitkomen, wat (voor mij) betekent dat ik een boel tijd kwijt raakte (een paar dagen). 

Die triggers zijn irritante dingen, ze zijn namelijk overal en altijd. Je hebt er die heel duidelijk aanwezig zijn en die min of meer voorspelbaar zijn. Deze vind ik persoonlijk het 'fijnst' omdat je je op deze enigszins kunt voorbereiden en ze zelfs soms kunt vermijden. Maar uiteraard is dat echt niet altijd mogelijk en werkt het ook écht niet altijd zo simpel en perfect als ik het net schreef, want het nare van dat hele ptss gebeuren is het onvoorspelbare karakter.

Er zijn echter ook triggers die verborgen zijn, die je niet kunt zien aankomen, die je niet kunt voorspellen en waarvan je misschien niet eens weet dat ze een trigger zijn. En ik merk dus de laatste tijd dat dat er stiekem een heleboel zijn. Overal in mijn leven duiken ineens onverwacht allerlei triggers op, ook als die er voorheen in dezelfde plaats en situatie nog niet waren. En dat is erg naar (understatement of the year).

Ik vroeg me af hoe ik aan mijn hulpverleners of andere mensen in mijn omgeving kon uitleggen hoe het momenteel voor mij voelt en werkt. En ik geloof dat de volgende vergelijking wel redelijk in de buurt komt. 

Voor mij (en dit is dus puur persoonlijk en niet voor iedereen met ptss geldend) voelt het hebben van ptss een beetje als leven op de rand van een mijnenveld. Je balanceert in je dagelijkse leven op die rand en dat gaat meestal goed. Maar soms gebeurt er iets, bijvoorbeeld slaapgebrek, of een zuchtje wind (tegenslag), waardoor dat balanceren niet meer zo soepel gaat, je je evenwicht verliest en je over de rand kukelt het mijnenveld in. 

Terwijl je het veld in kukelt land je op een mijn, die onmiddellijk ontploft (flashback), maar die jou zelf niet vernietigt. Maar de scherven van de mijn, komen elders in het veld terecht en landen op een andere mijn, die ook ontploft (volgende flashback), weer scherven de lucht in blaast die weer landen... enzovoorts. 

En terwijl jij in dat veld beland bent en ziet hoe al die mijnen één voor één ontploffen durf je je niet goed meer te bewegen omdat je bang bent dat je weer op een volgende voor het oog onzichtbare mijn trapt. Misschien beweeg je ook wel niet in de hoop dat als je maar lang genoeg stil blijft zitten/staan, dat alle rondvliegende scherven ervoor zorgen dat er uiteindelijk geen mijn meer over is die nog kan ontploffen en je met een gerust hart veilig het veld uit kunt stappen omdat er geen 'ontploffingsgevaar' meer is. 

Ik denk dat dit beeld, van een mijnenveld, wel redelijk goed weergeeft hoe ik mijn ptss in dit soort periodes beleef. Nogmaals, dit is MIJN ervaring en hoeft niet voor iedereen met ptss zo te zijn. Geen mens is immers hetzelfde en iedereen beleeft dingen op diens eigen manier.
Maar ja, ik weet gelukkig natuurlijk niet precies hoe een écht mijnenveld eruit ziet en hoe dat werkt....

Wat ik wel zeker weet is dat ik hoop dat dit heel snel minder wordt, want ik vind het uiterst vermoeiend. 

foto: gevonden op internet

In transitie met een hoofd vol stemmen... alsof het nog niet ingewikkeld genoeg was.

Waarschuwing: dit stuk bevat TOO MUCH INFO... dan weet je dat alvast, je kunt nu nog wegklikken.

Als je hier al een tijdje mee leest, dan zou je kunnen weten, dat ik transgender ben en bezig ben met mijn transitie. Het woord transitie zegt het eigenlijk al: een overgang van het een naar het ander. Dat klinkt op zich heel simpel, maar dat is het allerminst. 

Ik gok dat in transitie gaan/zijn, voor niemand echt heel simpel is, maar met een hoofd vol stemmen van verschillende leeftijden en genders, kan ik je inmiddels uit ervaring vertellen dat dit helemaal een hele kluif is....

Er gebeuren een hoop dingen, waar al mijn hoofdbewoners op hun eigen manier mee omgaan. En de een heeft met dingen wat meer moeite dan een ander. 

De jongste telg in mijn hoofd, een meisje van 6, maar emotioneel een heel stuk jonger, begrijpt er allemaal niet zo heel veel van. Ze vindt het niet zo leuk dat we nu 'brommen' (oftewel een lagere stem hebben), maar de rest van de veranderingen gaat eigenlijk langs haar heen en ze lijken haar niet te interesseren. 

De Jongste Puber in mijn hoofd (die eigenlijk symbool staat voor mijn trans stuk) is 12 (emotioneel echter ook een stuk jonger) is in zijn nopjes. In zijn ogen worden we een 'echte jongen' en dat vindt hij 'kei vet'. Inmiddels weet hij dat we nooit helemaal een 'echte jongen' zullen worden zoals een geboren jongen dat is, maar hoewel ik heel veel teleurstelling, gesputter en verzet van hem had verwacht, is hij hier allemaal heel gelaten onder. Tot nu toe vindt hij het bijna allemaal wel best. Hij is blij met onze bromstem. Staat te springen bij élk nieuw haartje (en dat zijn er nogal wat kan ik je zeggen), zelfs de acné vindt hij grappig. Alleen dat libido gedoe..... nee, dat is en blijft een 'ieeeeeeeuw' afdeling voor hem. 

Dan is er nog de Oudste Puber, 16 jaar oud en je raadt het vast al: ook hij is emotioneel een stuk jonger. Van hem had ik eigenlijk de minste weerstand verwacht. Gewoon omdat hij doorgaans toch al een stuk volwassener reageert dan Jongste Puber en al veel meer dingen begrijpt.

Maar tot mijn grote verbazing heeft juist Oudste Puber er de meeste problemen mee. Hij is compleet in de war van alles wat er wel en niet gebeurt. Misschien was het ook wel naïef van mij om te denken dat Jongste Puber in de knel zou komen, hij is immers een 'doener zonder te denken', terwijl Oudste Puber dingen juist door en door probeert te analyseren en doordenken. En hoewel dat in alledaagse situaties juist een verademing is, is dat in het geval van een transitie dus niet zo handig.

Al gauw na de start met testosteron en de eerste veranderingen in en aan mijn lijf, merkte ik dat hij in de knoei kwam. Ik kwam erachter hoe weinig hij eigenlijk weet van anatomie van zowel mannen als vrouwen, van de veranderingen in de puberteit, van seks enzovoort. En door dat gebrek aan kennis, ontstonden er al gauw behoorlijke problemen en kreeg ik gaandeweg een depressieve puber in mijn hoofd.

Mijn lijf veranderde al heel snel na de start met de testosteron. En al gauw kwamen er heel veel vragen:

• doet het pijn als de baard in je keel groeit? 
• doet zo'n appel in je keel pijn en kan je dan nog wel slikken?
• en hoe weten je stembanden dat ze moeten stoppen met groeien? En wat als ze er dan niet meer inpassen? Waar blijven ze dan?
• hoe weet je gezicht nou waar hij wel en geen haar moet laten groeien?

Oudste Puber kreeg ineens 'lekkere kriebels', hij kreeg interesse in seks en in porno. Zag daar een boel nieuwe dingen en kreeg een 'droom': hij wilde dat onze inie-mini meisjes piemel (jawel, je clitoris gaat namelijk ook groeien) net zo zou gaan doen als een jongens piemel aan het einde van seks wanneer het 'het aller aller lekkerst is' (oftewel ejaculeren). En hoewel ik hem probeerde uit te leggen dat dat nooit zou gaan gebeuren omdat het simpelweg niet op die manier zou kunnen, besloot hij dat ik niks wist van ZIJN jongenslijf en legde hij zijn vragen bij Woonbegeleider neer want 'hé hij is een man en hij wéét dingen, je weet toch'. 

Woonbegeleider beantwoordde zijn vragen eerlijk en open en met (super) veel geduld. Maar het antwoord van hem kwam overeen met dat van mij: wat jij graag wil, gaat niet gebeuren, want dat kan lichamelijk niet. 

Maar Oudste Puber was niet van zijn droom af te brengen, wat wist Woonbegeleider nou helemaal van ONS eigenlijk meisjeslijf af? En dus wendde hij zich tot ExWoonbegeleider en legde zijn vraag wederom ook bij hem neer. 

Ook ExWoonbegeleider vertelde hem eerlijk, open en met veel geduld dat wat hij wilde niet zou gaan gebeuren. En Oudste Puber was ontroostbaar. Hij geloofde het allemaal nog steeds niet en bleef maar nieuwe theorieën bedenken, hoe en wanneer het dan wel zou kunnen: 

• onze inie-minie meisjespiemel was gewoon nog niet groot genoeg en zou eerst nog een beetje moeten groeien en dan zou hij dat vanzelf wel gaan doen. 
• we hadden gewoon nog niet genoeg testosteron in ons lijf.
• ze konden toch gewoon een gaatje boren in onze inie-mini meisjes piemel zodat het er wel uit kon komen?

Goedbedoeld kochten we een 'puber boek' voor hem, waarin de veranderingen van de puberteit beschreven stonden in taal en met plaatjes die hij zou kunnen begrijpen. Dat was waarschijnlijk de grootste denkfout van mijn kant tot nu toe. Want in een voorlichtingsboek voor pubers wordt natuurlijk een 'normale' puberteit beschreven, dus van jongen naar man en van meisje naar vrouw. En ook al doorlopen wij momenteel een soort van puberteit, dit is geen normale puberteit, dus dit boek (en geen enkel boek!) beschrijft onze situatie. 

En dus werd de verwarring van Oudste Puber na het lezen van dit boek zo mogelijk nóg groter en kwam hij tot niks meer, behalve verdrietig in bed liggen. Zijn kriebels negerend (want een andere stem had hem ingefluisterd dat hij naar de hel zou gaan als hij er iets mee zou doen) en wanhopig (en tevergeefs) proberend ons lijf in de plaatjes en theorie van zijn boek in te passen.

Woonbegeleider en ik besloten dat we hem meer moesten gaan uitleggen over anatomie en waarom dat wat hij zo graag wilde niet kon. We kwamen erachter dat hij ervan overtuigd was dat er plas uit die piemel kwam en 'iedereen heeft plas, dus kon het wel!'

Toen hij uitgelegd kreeg dat het geen plas was maar zaadjes, was hij ervan overtuigd dat er dan gewoon plas zonder zaadjes uit zou komen. En toen we alle school tv filmpjes/animaties over anatomie, klaarkomen en voortplanting gehad hadden, begon eindelijk heel langzaam het kwartje te vallen dat het nooit zou gaan gebeuren. En daar werd hij nóg verdrietiger en bozer van. 

De ene dag lijkt het alsof het kwartje gevallen is, tot de volgende overtuiging de kop op steekt (ik zou er inmiddels een heel boek over kunnen schrijven). 

Vandaag hebben we bijvoorbeeld het douche dilemma ontrafeld, want sinds een aantal weken wil hij niet meer douchen en wordt helemaal panisch van dat idee. Dat is overigens geen probleem, want Jongste Puber neemt die taak (in ruil voor wat extra game tijd) graag op zich, maar het bleef een mysterie waar zijn plotselinge angst vandaan kwam. 

Dit soort dingen uitzoeken is een soort van 'ja/nee' vraagspelletje. Gelukkig houdt Woonbegeleider van raadsels oplossen en heeft hij meer energie en geduld dan ik (nog over) heb. Oudste Puber had wel losgelaten 'dat hij geen baby wilde en dan was het straks zijn schuld als er een baby kwam'. Maar meer kwam er niet uit. 

Vanmiddag ontdekten we dat het aan ons relatief nieuwe douchespul lag: Sanex... 

Oudste Puber heeft iets te veel klaarkomende mannen op internet gezien en Sanex lijkt op de zaadjes uit een piemel! En dus werd het douche dilemma vandaag gekraakt en werd er een oplossing bedacht: Oudste Puber mag andere (paars kleurige) douchegel gebruiken.... (want 'je weet niet zeker of er toch zaadjes in sanex zitten, dus je kunt het niet weten!') En zo brengt elke dag wel weer een nieuwe verrassing, dilemma of theorie met zich mee.

In transitie zijn is een zoektocht naar jezelf. Maar met zoveel zelven in één zelf is het af en toe een bijna onmogelijke zoektocht. Eentje die ik overigens niet zou willen missen (en Oudste Puber ook niet!)

Een ding is zeker: saai is het nooit!

foto: anatomie les....

Van 'therapie' naar 'therapie' naar 'therapie'.... oftewel de zin en onzin van een dagprogramma.

Het is alweer behoorlijk lang geleden, maar eind oktober 2022, werd ik voor een tijdje opgenomen in het lokale psychiatrische ziekenhuis. Aangezien er erg veel dingen gebeurden tijdens die opname die mis gingen en die absoluut niet ok waren en ik dit maar niet uit mijn systeem krijg, wil ik hier (nog steeds) een aantal blogjes over gaan schrijven. Gewoon omdat ik vind dat het belangrijk is om een aantal dingen te laten 'zien'. In de hoop dat de mensen die in de psychiatrie (gaan) werken, hier misschien iets van kunnen leren en dingen voor andere cliënten/patiënten in de toekomst misschien anders en vooral beter kunnen worden. Misschien is dat een utopie, maar niet geschoten is altijd mis...

Horen, zien en voorlopig nog zwijgen... Mijn crisis opname in de GGZ. Deel 2

Het is alweer behoorlijk lang geleden, maar eind oktober 2022, werd ik voor een tijdje opgenomen in het lokale psychiatrische ziekenhuis. Aangezien er erg veel dingen gebeurden tijdens die opname die mis gingen en die absoluut niet ok waren en ik dit maar niet uit mijn systeem krijg, wil ik hier (nog steeds) een aantal blogjes over gaan schrijven. Gewoon omdat ik vind dat het belangrijk is om een aantal dingen te laten 'zien'. In de hoop dat de mensen die in de psychiatrie (gaan) werken, hier misschien iets van kunnen leren en dingen voor andere cliënten/patiënten in de toekomst misschien anders en vooral beter kunnen worden. Misschien is dat een utopie, maar niet geschoten is altijd mis...

Four seasons in one day.... Mijn crisis opname in de ggz... deel 1

Het is alweer behoorlijk lang geleden, maar eind oktober 2022, werd ik voor een tijdje opgenomen in het lokale psychiatrische ziekenhuis. Aangezien er erg veel dingen gebeurden tijdens die opname die mis gingen en die absoluut niet ok waren en ik dit maar niet uit mijn systeem krijg, wil ik hier (nog steeds) een aantal blogjes over gaan schrijven. Gewoon omdat ik vind dat het belangrijk is om een aantal dingen te laten 'zien'. In de hoop dat de mensen die in de psychiatrie (gaan) werken, hier misschien iets van kunnen leren en dingen voor andere cliënten/patiënten in de toekomst misschien anders en vooral beter kunnen worden. Misschien is dat een utopie, maar niet geschoten is altijd mis...

Een stukje achtergrond informatie:

Het ging al heel lang niet goed met me: ik sliep niet/nauwelijks en mijn situatie op de genderpoli was nogal spannend. Ik raakte heel veel tijd kwijt, vond mezelf met regelmaat terug op plekken waar ik niet hoorde (en zou moeten) zijn en het duurde inmiddels zo lang en werd soms zó 'gevaarlijk' dat m'n Woonbegeleiding, de ggz en ikzelf het tijd vonden voor een (vrijwillige) 'crisis time-out' opname. Er was echter een wachtlijst (jawel, voor een crisisplek) en ik kon niet meteen terecht.

Op 27 oktober kwam er om 16.55u, na ruim acht weken op de wachtlijst te hebben gestaan een telefoontje dat er een bed vrij kwam en dat ik de volgende ochtend op de afdeling verwacht werd. En hoewel het inmiddels al wel een klein beetje beter met me ging, besloot ik na overleg om er toch gebruik van te gaan maken, omdat de komende week heel spannend voor me ging worden en ik daar (op dat moment al) niet zo goed mee om kon gaan. 

En zo zat ik op 28 oktober samen met mijn begeleidster van het ggz team in een kamertje, tegenover een hele jonge, lieve en geduldige dame van het afdelingsteam, die met mij de intake ging doen. De psychiater van dienst was op dat moment bezig, maar deze zou mij later die dag nog wel komen zien. 

Wat ik heel apart vond, was dat men wel wist dat ik zou komen, maar dat men geen idee had waarom ik zou komen of hoe lang ik zou blijven. Wel was men op de hoogte dat ik Mick, meneer, hij en hem was. 

Het was een prettig gesprek. Ik voelde me gehoord en gezien en ik was mezelf. Wat zo'n beetje inhoudt dat ik er alles eerlijk uitflapte, ook dingen waarvan ik verdomd goed weet dat ik die beter niet kan zeggen. Maar ik ben ik, en ik wil open kaart spelen en ben dus (te) eerlijk. Ik gaf aan dat ik mensen en nieuwe situaties eng en moeilijk vond, dat ik het moeilijk vind om zelf om een gesprekje te vragen en dat ik heel erg de behoefte heb aan duidelijkheid, omdat ik anders boos word. Dat ik zelf leef onder het motto: doe wat je zegt en zeg wat je doet en dat ook van anderen verwacht. Dat ik een voedselallergie heb en eetmomenten daardoor extra spannend vind (ivm kruisbesmetting). 

De afspraak was dat het personeel me elke dag een ventileer gesprek aan zou bieden, zodat ik er niet zelf om hoefde te vragen en dat ik mijn eigen brood, boter en beleg kreeg, die in de afgesloten keuken bewaard zou worden waar niemand verder aan kon. En verder zou er even goed met de keuken overlegd worden over de ingrediënten van de maaltijden en dit zou aan mijn teruggekoppeld worden.

Aan het eind van het gesprek leverde ik mijn eigen (net opgehaalde) volle doosjes medicatie in, kreeg ik een boekje met instellings- en afdelingsregels (van heul veul pagina's) in mijn handen gedrukt en nam ik afscheid van mijn begeleidster. 

Ik zou een rondleiding krijgen vóór de lunch. Maar toen dat eindelijk gebeurde, ging de pieper af. Het is niet mijn eerste opname, ik weet wat het betekent: Ergens is een collega in gevaar of er is ergens een gevaarlijke situatie en dan moeten de andere personeelsleden gaan rennen en assisteren. En zo stond ik ineens alleen in de gang. Ik was al overprikkeld van het feit dat ik opgenomen was en dus vluchtte ik terug naar het stukje 'veiligheid' dat ik daar had: mijn kamer, waar ik huilend met mijn knuffel in een hoekje wegkroop. 

Uiteindelijk werd ik weer opgehaald en kalmeerde ik wel weer, maar het was niet echt een lekkere binnenkomer zullen we maar zeggen (waar overigens niemand iets aan kon doen, dit is hoe het nu eenmaal kan gaan).

De psychiater van dienst die nog zou komen, liet doodleuk weten dat ze het te druk had om mij te komen zien en dat m'n regiebehandelaar (m'n eigen psychiater dus) de medicatie maar in orde moest maken. Klein relevant probleem: mijn eigen psychiater had die week vakantie en was er helemaal niet en dus ontstond er een probleem. 

Een deel van mijn medicatie krijg ik via het ggz team en een deel van de huisarts. Daar weten beide partijen van en ik ben daar ook eerlijk over. Het probleem is alleen dat de medicatie die via de huisarts geleverd wordt, niet in het systeem van de ggz staat (andersom overigens wel!) en de instelling dus alleen mag uitreiken wat in het ggz systeem staat. Tja, en dat was momenteel dus niet de medicatie waar ik de afgelopen maanden zo ongeveer op 'overleefd' had. Dit zorgde bij mij voor paniek, want de situatie was onduidelijk en onduidelijkheid geeft error in mijn hoofd. De psychiater van dienst was verre van behulpzaam hierin. 'Dat had maar geregeld moeten zijn voordat ik kwam.' En daar had ze vast gelijk in, maar daar had ik op dat moment niks aan en ik kon er ook niks aan veranderen, maar ik leek er nu wel de dupe van te worden.

Tijdens de intake was ik Mick, meneer, hij en hem en de verpleegkundige hield dat ook goed vol. De psychiater had daar geen boodschap aan, bleef het hebben over mevrouw, zij en haar. In het begin ging de verpleegkundige daar nog tegenin, maar uiteindelijk zwichtte zij ook en nam het mevrouw zij en haar over (wat ik haar vergeef, want de rest van mijn verblijf heeft ze het niet fout gedaan). Dit zorgde voor extra spanning, boosheid en verdriet. Het maakte dat ik me niet gehoord, niet serieus genomen en onveilig voelde.

De verpleegkundige van die ochtend besloot (terwijl ik naast haar zat) naar mijn apotheek te bellen om te vragen of zij een medicatieoverzicht konden faxen. Het was vrijdagmiddag en als die lijst voor een bepaalde tijd binnen zou zijn, dan kon de medicatie nog geregeld worden, zo niet dan zou het pas na het weekend worden...(nog meer paniek in mijn hoofd). 

De apotheek wilde niet meewerken, want dit was niet gebruikelijk. Normaal gesproken moet je zo'n overzicht persoonlijk aan de balie komen ophalen. En nee, ze konden dat niet faxen, dat was niet gebruikelijk. Dat ging tegen de wet op de privacy in... Ik riep in de hoorn dat ik ernaast zat en dat ik hier toestemming voor gaf, maar nee, wet op de privacy, niet gebruikelijk, bla bla bla. De moed zakte in mijn schoenen, de paniek werd niet minder. Maar van de apotheek hoefden we in ieder geval geen medewerking te verwachten, dat was duidelijk.

Ik opperde nog dat ze me mijn ingeleverde 'illegale' (=niet in hun systeem staande) medicatie maar terug in eigen beheer moesten geven, thuis ben ik immers ook verantwoordelijk voor mijn eigen medicatie inname en beheer, maar ja, dat mocht uiteraard niet. Aan de ene kant snap ik dat best, maar aan de andere kant vind ik het ook best een beetje onzin. (waarmee ik bedoel dat dit ook op een veilige manier zou kunnen, door de hoeveelheid van één dag bijvoorbeeld uit te reiken, kamers zijn op slot).

Maar goed, uiteindelijk bedacht ik dat ik in mijn huisartsenapp een medicatielijst heb staan en dus maakte ik daar een pdf van en die mocht ik naar de verpleegkundige mailen. Met veel gemopper en gezucht bleek de psychiater van dienst daar dan (voor deze ene keer) mee akkoord te gaan en het leek geregeld.  

Mijn energie was op, mijn prikkelgrens zwaar overschreden en ik wilde het liefst naar huis. Maar in plaats daarvan werd er verwacht dat ik deelnam aan het dagprogramma. En ik koos voor dat wat ik thuis ook doe, alleen heet het thuis 'hobby' en hier creatieve therapie. Er was echter niemand die tijd (of zin) had om met me mee te lopen. Nieuwe situaties en ik zijn niet zulke goede vriendjes. Ik stond een behoorlijke tijd voor het lokaal (met glazen ramen), maar de drempel was te hoog: ik durfde niet naar binnen: teveel nieuw, ik was moe. En dus ging ik terug naar de afdeling en dook mijn kamer in, daar kon ik ook borduren, want ik had mijn spullen gewoon meegenomen. Ik bleek echter een borduurnaald vergeten te zijn en dus kon ik niks en dus eindigde ik weer huilend met mijn knuffel in een hoekje. 

Later die dag kwam er iemand van 'creatieve therapie' naar de afdeling en ik werd voorgesteld. Ze nam me mee naar het lokaal zodat ik wist waar ik moest zijn en wat ik daar allemaal kon doen. En bij hele hoge uitzondering mocht ik van haar een borduurnaald lenen en meenemen naar mijn kamer waarna ik me zielsgelukkig op mijn borduursels stortte en ik voor het uur dat ik daarmee bezig was, ik geen meldingen van mijn horloge meer kreeg dat mijn hartslag gevaarlijk hoog was....

De hele dag ben ik al aan het vechten tegen het 'switchen' (=dat mijn stemmen mij overnemen en ik er even niet meer ben), de reden waarom ik hier dus eigenlijk ben. Dit zou een plek moeten zijn, waar dat gewoon zou moeten kunnen, of toch op zijn minst niet als heel vreemd gezien zou moeten worden. Switchen is voor mij een soort van ontspanning, mijn brein en mijn lijf kan op die manier een beetje rust krijgen. En door het (min of meer) gecontroleerd te laten gebeuren, voorkom ik vaak erger, maar alles in mij schreeuwt dat het hier niet veilig genoeg is. En dus vecht en vecht ik ertegen en ik ben kapot moe. 

Als dan 's avonds bij het naar bed gaan ook nog blijkt dat de medicatie nog steeds niet geregeld is, het nu dus officieel weekend is en er niks meer te regelen valt, verdwijn ik huilend in mijn kamer. Ik ben op...

Ik kijk uit m'n raam naar de 'binnentuin'. Er staat een treurige boom met de herfstblaadjes er nog aan, maar tegelijkertijd zitten er katjes aan de takken. 

Het symboliseert hoe ik me momenteel voel: Four seasons in one day.

Zelfs de natuur is op deze plek in de war....

Pubermeisjes! Oftewel: een verhaal over jaloezie.

Twee keer in de week sport ik onder begeleiding in een groepje op een sportpark hier in de stad. Weer of geen weer, schoolvakantie of niet, op wat landelijke feestdagen na, gaat het sporten altijd door en dat vind ik een fijne gedachte. 

Onlangs was het hier meivakantie en dus hadden zowel de basis- als middelbare scholieren vakantie. Dat heeft, zoals alles in het leven, zowel voor- als nadelen. Uiteraard vind ik het super leuk voor de plaatselijke jeugd dat ze lekker vrij hebben van school. Ik ben immers ook ooit lang geleden jong geweest en ik kan me nog heel goed herinneren hoe speciaal vakanties voelden. Dus het is fijn om te zien en merken dat dat voor de schoolgaande jeugd nog steeds niet veranderd is. 

Wat ik zelf niet zo fijn vind aan die schoolvakanties, is dat er dan allerlei sportactiviteiten (toernooien, kampen enz) voor de kids georganiseerd worden en het dan dus best wel druk is op het sportpark. Op zich geen probleem, maar ik (en nog een aantal uit mijn groepje) ben niet zo fit en lenig als die kids. En ik merk dat ik me dan best een beetje schaam als ik hijgend als een paard bijna dood neerval na een keer het veld over joggen. En de (meestal goed bedoelde) aanmoedig kreten van de kids, die in hun pauze langs ons veld komen hangen, hebben op mij eigenlijk een averechts effect: ik voel me niet aangemoedigd, maar voor lul staan... maar goed dat zegt meer over mij dan over de kinderen (hoop ik). 

Ik dwaal weer eens af.... Sporten, meivakantie, kids...

Vóór mijn sportuurtje kies ik er soms voor, om een half uur tot een uur rondjes te wandelen over de atletiekbaan, die om ons veld ligt. Lekker met mijn favoriete muziek in mijn oren stevig door wandelen, zodat ik aan mijn kilometers kom en op een relaxte en prettige manier aan mijn conditie kan werken. 

Tijdens die meivakantie, besloot ik dit ook te doen. Het was heerlijk weer: het was voor de verandering eens droog, de zon scheen en het was behoorlijk warm. En terwijl ik mijn rondjes liep, zag ik op het veldje naast ons een aantal pubers voetballen. Het groepje bestond vooral uit jongens, maar er stonden ook een paar (duidelijk geen voetbal ambities hebbende) meiden tussen.

Bij een volgend rondje, was het groepje uitgedund tot twee jongens en twee meiden. De jongens lagen met ontbloot bovenlijf, op hun rug in het kunstgras, terwijl de meiden in hun strakke, korte topjes, al giechelend, de jongens goed aan het uitdagen waren. Met hun gedrag overigens, ik bedoel niet met hun kleding (dat kan en mag immers NOOIT een uitdaging voor wat dan ook zijn!) Kortom: heel normaal puber gedrag. 

Ik observeerde dit gedrag een paar rondjes lang en keek daarbij vooral naar het gedrag en de houding van de meiden. En terwijl ik zo naar ze keek, moest ik ineens huilen. Ik begreep niet zo goed waarom dat zo was, en waar dit nou ineens vandaan kwam. Maar gelukkig kon ik nog genoeg rondjes wandelen om daar over na te denken. 

Ik kwam tot de conclusie dat ik stinkend jaloers was op deze twee jonge meiden. Daar zaten ze dan, in hun strakke topjes, fier rechtop in het gras. Vrolijk, lachend, zelfverzekerd, uitdagend plagen. Het zag er zo zorgeloos uit! En ik weet heus wel dat dit echt niet het geval hoeft te zijn, en dat ieder puberbrein een hoop zorgen kent, maar ik kon het niet helpen dat ik me jaloers voelde om het tafereel dat ik hier zag. 

Hoe anders was dat ooit voor mij? En eigenlijk nog steeds? 

Toen ik de leeftijd van die meiden had, verging mijn wereld juist!  

Waar deze meiden (ogenschijnlijk) vol trots en zelfverzekerd hun jonge meisjesvormen durfden te showen, en zich daar absoluut niet voor schaamden, en er zelfs plezier in leken te hebben, ging ik mijn stinkende best doen om onzichtbaar te worden. Ik ging steeds krommer lopen. Ik leerde mezelf aan om mijn schouders steeds verder naar voren te doen, kocht kledingstukken die minstens 4 maten te groot waren. Alles om maar mijn best te doen, om die opkomende borsten onzichtbaar te maken en het liefst in die hoop kleding te verdwijnen. 

Ik werd een verdrietige, boze, onzekere (nog erger dan het al was) puber, wiens lijf meer en meer haat opleverde.

Dus daar liep ik dan, al huilend mijn rondjes over de atletiek baan te wandelen. Jaloers op twee tienermeisjes, die daar heerlijk zorgeloos zichzelf stonden te zijn. 

Jaloers op twee tienermeisjes wiens grootste zorg op dat moment leek te zijn of de desbetreffende jongens hen wel op zouden merken en leuk (genoeg) zouden vinden.

Jaloers op twee tienermeisjes, voor wie dit alles zo vanzelfsprekend leek te zijn. 

Jaloers op de zorgeloosheid  en de zelfverzekerdheid. 

Gewone, alledaagse dingen die genderdysforie (voor mijn gevoel) van mij heeft afgepakt.

foto: gevonden op internet

Het domino-effect…. Oftewel: kun je me laten uitpraten.

Al mijn leven lang loop ik tegen sommige dingen aan, die ik nooit kon verklaren of uitleggen. Soms omdat ik het zelf niet begreep, of zelfs niet door had. Soms omdat ik er simpelweg de woorden niet voor kon vinden. En soms door een combinatie van al die dingen.

Een voorbeeld hiervan is dat ik heel vaak boos werd op anderen als ze mij (in mijn beleving) niet begrepen. Pas heel laat in mijn leven begon ik in te zien, dat ik boos werd op de verkeerde persoon. Of eigenlijk, dat ik helemaal niet boos zou hoeven zijn, maar dat terzijde. Ik begreep pas heel laat dat het niet zozeer de ander was die MIJ niet begreep, maar dat ik de ander niet begreep. En iets niet begrijpen en ik zijn niet zulke goede vriendjes. Dus als ik iets niet begrijp (of als iets onduidelijk is), dan word ik boos. Vaak heb ik dan ook nog eens niet door dat ik boos aan het worden ben, of dat ik iets niet snap, dus tja... die situaties escaleerden nog wel eens.

Maar goed, een mens is nooit te oud om te leren en dus leer ik steeds dingen bij. 

Zo ook de afgelopen weken. 

Waar ik ook al mijn hele leven tegenaan loop, is dat ik het soms heel lastig vind om mensen uit te laten praten. Soms gebeurt dat uit enthousiasme en moet ik dat wat in mijn hoofd opkomt meteen eruit flappen, omdat ik het anders weer vergeten ben. Dat is niet netjes en niet sociaal wenselijk gedrag, maar op de een of andere manier heeft mijn hoofd (of mond) op dat moment geen rem. Maar zelfs als ik het binnen zou kunnen houden en netjes zou wachten tot het einde van het verhaal en het er dan pas uit zou flappen, dan is de kans groot dat ik me zo heb zitten concentreren om mijn mond in bedwang te houden, dat er geen ruimte meer was voor het verhaal op zich en ik dat dus verder niet meer mee krijg. Tja, het is het een of het ander (en geloof me, daar baal ik best van).

Ik ben de laatste maanden aan het sporten en daar merk ik soms iets soortgelijks. Wanneer de coach een oefening uitlegt en er iets in gezegd wordt wat ik niet helemaal snap, dan flap ik die vraag er meteen uit, al voordat de coach aan het einde van zijn verhaal is. Dat is lastig voor de mensen om me heen denk ik, maar ook voor de coach. En laatst zei hij dan ook: "kun je me even laten uitpraten? Dan wordt het vanzelf wel duidelijk." En dat vind ik een lastige opmerking, want ik weet dat het antwoord op zijn vraag (die geen vraag is) 'nee' is, maar ik wil me ook gedragen zoals 'het hoort'. 

Zo kan ik nog tal van voorbeelden opnoemen, maar ik zal het voor de duidelijkheid even bij dit voorbeeld houden. 

Zo'n opmerking (kun je me even laten uitpraten) voelt voor mij als een tik op mijn vingers voor iets waar ik niet echt controle over heb. Maar zoals ik al zei: ik weet ook dat het antwoord daarop eigenlijk 'nee' is, dat kan ik niet.

Afgelopen week vroeg ik me af waarom ik dat niet kon. Wat gaat er mis, waar gaat het mis, waarom gaat het mis en hoe kan ik aan een ander uitleggen wat er in mijn brein gebeurt?

Elk verhaal, of dat nou een sport oefening is of een andere uitleg, bestaat uit een aantal componenten. Schakeltjes in een soort van ketting. 

Mijn brein werkt als een soort van ketting, of misschien nog beter: als een rij met domino stenen. Elk component van een verhaal is een dominosteentje dat neer gezet wordt. Aan het einde van de uitleg, als alle componenten besproken zijn, heb je dus een rij met dominostenen die als je ze een zetje geeft, netjes een voor een tegen elkaar aantikken en daardoor netjes omvallen.

Als ik alle componenten in de uitleg van de eerste tot de laatste steen snap, dan is er niks aan de hand en gaat de hele rij stenen om en kan ik de oefening (in theorie) probleemloos uitvoeren. 

Maar als ik dus ergens in die uitleg een steentje niet snap, of mis, dan stopt de rij bij het laatste steentje dat ik begrepen heb en verder valt er niks meer om. 

Op het moment dat ik een stukje/steentje niet begrijp, krijgt mijn brein een soort van error en kan letterlijk niet verder tot dat ene steentje op zijn plek staat.

Als je me op dat moment vraagt of ik je helemaal kan laten uitpraten omdat het daarna 'wel duidelijk wordt', dan kan ik dat misschien wel doen, maar alle informatie na dat 'foute steentje' hoor ik misschien nog wel, maar het komt niet meer binnen. De informatie komt pas weer binnen als dat ene steentje hersteld (en dus begrepen) is en je dan pas verder gaat met de verdere uitleg. 

Sommige mensen hebben niet alle steentjes nodig om de rij keurig netjes te laten vallen. Bij hen staan de steentjes waarschijnlijk dicht genoeg bij elkaar, zodat een ontbrekend steentje de boel niet laat stagneren. Dat is cool en zou ik ook wel willen, maar mijn brein heeft echt alle steentjes in de juiste volgorde nodig om tot een resultaat te komen.

Dus: kan ik je even laten uitpraten? 

Nee, sorry, als je je verhaal niet voor niets wilt vertellen, of het niet wil moeten herhalen, dan is het antwoord 'nee, dat kan ik niet.'

Foto: internet

Klem...

Op dit moment ben ik vier maanden bezig met mijn hormoontherapie. Al die tijd dat ik er op moest wachten duurde een eeuwigheid, maar de afgelopen vier maanden zijn werkelijk om gevlogen. 

In die vier maanden is er heel veel veranderd. En ik zal echt niet alles met jullie delen, want sommige dingen wil je denk ik niet weten, of misschien is het meer dat ik dat niet zomaar kwijt wil aan Jan en Alleman. Maar laat ik het erop houden dat er een boel meer verandert dan ik altijd dacht. 

Eén van de fijnste veranderingen voor mij is toch wel het feit dat mijn stem behoorlijk gedaald is. Dat, in combinatie met een redelijke opkomst van gezichtsbeharing, maakt dat ik steeds vaker met meneer wordt aangesproken. En hoe vreemd dat ook mag klinken voor mensen om me heen, iedere keer als dat gebeurt, maakt mijn hart een huppeltje. 

Kortom, ik ben heel erg blij met de veranderingen die er momenteel allemaal plaatsvinden. Ik voel me rustiger en meer mezelf dan ik ooit gedaan heb. Maar er zijn ook best wel wat dingen waar ik aan moet 'wennen'. 

Ik heb namelijk ook nog steeds het gevoel dat ik momenteel nergens bij hoor. Ik voel me absoluut geen vrouw, maar ook niet echt een man. De term non-binair was mijn 'werktitel' maar ik voel ook dat ik meer naar de 'ik ben een man' kant hang, dan voordat ik met de testosteron mocht beginnen. 

Nu was het kiezen van een wc de laatste jaren toch al een steeds groter wordend probleem. Niet een wc op zich, want een wc is een wc, maar in zo'n ruimte bevinden zich vaak ook andere mensen en die andere mensen vinden vaak dat zij het recht hebben om dingen te vinden en ook te zeggen. Met als gevolg dat als ik naar het dames toilet ging, ik steeds vaker opmerkingen kreeg dat ik daar niet hoorde, maar als ik naar de heren ging, kreeg ik meestal alleen blikken, maar voelde ik mezelf rete ongemakkelijk. Ik voelde me een soort bedrieger, een insluiper die daar niet thuis hoorde. En bovendien, wie ooit bedacht heeft dat de urinoirs in het begin van een wc ruimte zitten en de 'hokjes variant' aan het einde van die rij, moeten ze toch ook ontslaan. Zo werd door de heren wc wandelen een heel ongemakkelijke wandeltocht, een soort van walk of shame. Niet goed wetend waar ik mijn ogen moet laten... 

Toen ik m'n ongemakkelijkheid hieromtrent eens besprak met Woonbegeleider zei hij dat ik gewoon voor mezelf een keuze moest maken: vanaf nu ga je gewoon naar de heren. En dat deed ik ook. Het wordt inmiddels een beetje makkelijker (voor mij), al merkte ik laatst ook dat mannen die mij al lang kennen, toch lichtelijk paniekerig begonnen te kijken toen ik uit het hokje stapte, langs liep en mijn handen ging wassen.... Ach ja... 

Ik ben blij dat de 'buitenwereld' me nu steeds meer gaat zien als man, al voel ik me nog steeds niet echt helemaal man. Ik ben gewoon Mick, niet meer en niet minder, maar ik word wel extreem blij van meneer, hij en hem. 

Maar hoewel ik heel erg blij ben met de veranderingen, merk ik ook dat mijn genderdysforie daardoor juist weer groter wordt. En ik weet dat dat tegenstrijdig klinkt, maar het is wel zo.

Ik word nu steeds vaker waargenomen en aangesproken als meneer, maar er zijn momenten waarop de verwarring in de buitenwereld acuut terug komt. En daar heb ik last van! 

Ik mag bijvoorbeeld niet sporten met mijn binder aan. Dat is een enorm strak kledingstuk, dat mijn nog steeds aanwezige borsten, plat drukt, zodat je een platte(re), mannelijkere borstkas krijgt. Zolang ik een binder aan heb, vallen die krengen niet zo op, maar bij het sporten heb ik dat ding dus niet aan en een sport bh helpt dan geen zak. Dan zie je ze ineens weer wel, vooral als je mag rond huppelen en springen, huppelen die krengen gewoon vrolijk mee.

En daar word ik enorm verdrietig van. Ik merk dat ik weer voorover gebogen ga staan, mijn armen voor mijn borstkas kruis en dat ik er onzeker van word. Al die dingen waar ik in het dagelijks leven juist zo in gegroeid was en vanaf was. Ik hoor m'n mede sporters fluisteren en aan elkaar vragen wat ik nou eigenlijk ben en daar word ik echt intens verdrietig van. 

Ik voel me een beetje klem zitten. Ik moet afvallen om mijn borst verwijderende operatie te kunnen krijgen. Daarvoor moet ik dus sporten/bewegen. Maar juist dat bewegen zorgt er momenteel voor dat ik me weer (soms letterlijk) dood ongelukkig ga voelen. 

Natuurlijk kan ik ervoor kiezen om dan maar in mijn eentje te gaan sporten in plaats van in een groep. Dat doe ik ook, maar feit is dat ik het met een groep ook makkelijk en leuker vind, en  het op die manier ook makkelijker volhou. 

Eén ding is me in ieder geval wel heel erg duidelijk geworden. Ook al ben ik op dit moment heel erg gelukkig met de veranderingen die er al zijn en geniet ik daar ook van, het is echt tijd voor de volgende stap!!!

Denkbeeldige drempels….

Het is alweer een tijd geleden dat ik hier wat geschreven heb. Dat is niet omdat er niks gebeurt in m’n leven, integendeel.ik ben sinds 1 december (eindelijk) begonnen met m’n (lichamelijke) transitie, dus er verandert en gebeurt juist nogal veel. Maar het is nooit mijn bedoeling geweest (en nog steeds niet) om dit blog alleen nog maar te richten op transgender gerelateerde onderwerpen. 

Ik wilde altijd schrijven over wat ik in m’n leven mee maak. De grappige en minder grappige dingen waar ik in het dagelijks leven tegenaan loop. Dus eigenlijk is het op dit moment in mijn leven dan juist wel logisch dat die transitie en alles er omheen het grootste deel van mijn blog vullen, simpelweg omdat het op dit moment mijn leven beheerst, of sterker nog: mijn leven is. Maar ja…. Of anderen daarop zitten te wachten? 

Ik merk echter dat ik met een aantal dingen ‘in de knoop’ zit. Schrijven is mijn manier om de wereld te ordenen en mijn hoofd te ‘ontknopen’. En dus wordt ook dit weer een transgender gerelateerd verhaal. Dan weet je dat en kun je nu een keuze maken of je verder wilt lezen of niet. Dat gezegd hebbende… daar gaan we dan. 

Voordat ik met het hormonale traject mocht starten hebben er behoorlijk wat gesprekken plaats gevonden met een (in gender) gespecialiseerde psycholoog. In die gesprekken wordt o.a. gekeken wat je wensen zijn en vervolgens wordt er een soort van gekeken of je verwachtingen overeenkomen met wat er kan gaan gebeuren (en andersom). 

Zo werd er met mij meerdere keren een lijstje besproken over wat de gevolgen zouden kunnen zijn van het gebruiken van testosteron. Er werd een (bij) werking benoemd en uitgelegd en steeds opnieuw was de vraag ‘wat vind je daarvan, hoe kijk je daar tegenaan?’. 

Ik merkte in die gesprekken al dat ik het lastig vond om daar een antwoord op te geven. En dat was om meerdere redenen. 

De eerste was dat je nooit echt weet wat er bij jou wel of niet zal gaan gebeuren. Hoe het een en ander zich ontwikkelt of juist niet ontwikkelt, wordt voor een groot deel bepaald door je genen. Je kunt dus niks voorspellen. 

Het andere wat ik heel lastig vond, was dat ik het heel lastig vond om te voorspellen wat iets met me zou doen. Ik weet namelijk inmiddels uit ervaring dat ik dat pas echt weet als iets ook daadwerkelijk gebeurt en dat die mening dan heel anders kan zijn, dan dat ik van tevoren had gedacht. Dus mijn antwoord was eigenlijk steevast dat ik het niet wist en wel zou zien als het zover was. Mijn motto werd een beetje ‘er is wat er is, dat zie ik dan wel weer’ en als je me een beetje kent, dan weet je dat dat zinnetje op zich al best opmerkelijk is voor mijn doen, aangezien ik het liefst tot in details op iets voorbereid ben. 

Een van de dingen waar ik niet echt op zat te wachten, was ‘haargroei’. En dan vooral gezichtsbeharing. Ik hoef niet zo nodig een volle snor/baard. Liever niet zelfs. Maar ik wist eigenlijk ook al van tevoren dat mijn genen zodanig in elkaar zitten dat de kans dat ik nauwelijks gezichtsbeharing zou krijgen vrijwel nihil was. Ik had namelijk voordat ik met de testosteron startte al een behoorlijke snor voor een vrouw. Daar had ik echter nooit echt last van tot het moment dat mensen het nodig vonden om daar (afkeurende) opmerkingen over te gaan maken. Door die opmerkingen werd ik er heel erg zelfbewust van en schaamde ik me er nogal voor, maar harsen of scheren vond ik ook onzinnig en dus nam ik m’n (zelfbenoemde) ‘walrussnor’ min of meer voor lief en liet het ding staan. 

Nu ben ik dus bijna vier maanden aan de testosteron. Mijn snor is erger geworden en ook ‘anders’. Een ander soort haar of zo. Echt goed uitleggen kan ik het niet. 

Op/onder m’n kin verschijnen steeds meer haren. En op dit moment kom ik tot de conclusie dat ik het niet allemaal meer uitgetrokken krijg met een pincet…. 

Tegelijkertijd begin ik ‘last’ te krijgen van m’n snor. Ik kijk er tegenaan, ik voel het de hele tijd. Als ik iets eet of drink dan ben ik me er dubbel bewust van. En ik merk dat ik hier nog niet aan toe ben (terwijl het ding er eigenlijk toch altijd al was). 

En dus is het tijd om over scheren na te gaan denken. Maar ook hier merk ik dat mijn hoofd daar nog niet klaar voor is. Nog los van het feit dat ik geen idee heb hoe je zoiets aanpakt of wat je moet doen, merk ik ook dat het in mijn hoofd een enorme drempel is. En m’n gevoel/hoofd zegt dat als ik die drempel eenmaal over ben, ik niet meer terug kan. (En ik weet ergens wel dat dat natuurlijk onzin is). 

Begrijp me niet verkeerd: ik heb absoluut geen spijt van de testosteron. Ik heb me namelijk nog nooit zo goed, rustig en mezelf gevoeld als sinds ik hiermee ben gestart. Maar op de een of andere manier voelt dat scheren als een soort ‘rite of passage’ naar ‘man zijn’ (whatever that may be). Als ik dat gedaan heb kan ik niet meer terug…. 

Misschien is het vergelijkbaar met voor het eerst seks hebben: als je dat gedaan hebt kun je niet meer terug, je kunt het niet ongedaan meer maken, je zult nooit meer maagd zijn. 

Ik denk dat die vergelijking het best omschrijft hoe het voor mij op dit moment in mijn hoofd werkt…. 

Woonbegeleider heeft al aangegeven dat hij het me best wil leren. Ik merk aan alles dat ik er last van begin te krijgen en dat het tijd is. Inmiddels heb ik ook alle benodigdheden in huis… ik sta dus eigenlijk al met twee voeten bovenop die drempel, maar toch heb ik nog net een zetje nodig denk ik om die denkbeeldige drempel ook daadwerkelijk over te gaan…

Foto: internet

Eerst leren... dan pas beweren....

Vandaag werd ik via Facebook geconfronteerd met een TikTok filmpje van een zekere mikemeijer89. En dat filmpje zorgt ervoor dat ik nu eindelijk een blog zit te tikken wat ik al heel lang wilde tikken, maar wat er tot nu toe nog niet van gekomen was. 

Ik zit zelf niet op TikTok, daar voel ik me iets teveel dinosaurus voor, en dus ken ik deze hele Meneer Mike ook niet, maar ik geloof niet dat ik er veel aan gemist heb.

In dit filmpje maakt Meneer Mike zich zorgen over hoe moeilijk de jongeren van tegenwoordig het hebben. Er is namelijk zoveel informatie beschikbaar, dus als je twijfelt over je geaardheid, dan kun je door die hoeveelheid aan informatie wel eens een bepaalde richting op getrokken worden en er zou zomaar druk kunnen ontstaan om je te moeten 'conformeren naar de normen van de maatschappij'. Meneer Mike denkt dat het niet handig is om als 14 of 15 jarige een definitieve keuze te maken, want dan is je brein nog niet volledig ontwikkeld en kun je sommige gevolgen (nog) niet goed overzien. Sommige keuzes zijn heel definitief en kun je niet ongedaan maken. Dus volgens Meneer Mike moet je wachten tot je 25e om zo'n definitieve keuze te maken, zoals bijvoorbeeld "het transformeren naar het andere geslacht", want 'eens dat proces gestart is, is het heel moeilijk om het te stoppen'.

Tot zo ver Meneer Mike.
Dit filmpje roept een hele hoop in mij op, waar zal ik eens beginnen?

Hij begint met het praten over geaardheid en vervolgens stapt hij moeiteloos over naar "transformeren naar het andere geslacht". Laten we even duidelijk zijn: geaardheid en (trans)gender hebben op zich vrij weinig met elkaar te maken. Je geaardheid gaat over tot wie of wat je je romantisch en/of seksueel aangetrokken voelt, kortom op wie je valt en zit dus (in theorie) in je hart. Gender gaat over jezelf en hoe jij je van binnen voelt. Gender zit dus in je hoofd en heeft niks met de ander te maken. De enige relatie tussen geaardheid en gender is, dat je geaardheid eventueel iets kan zeggen over tot welk gender je je aangetrokken voelt. That's it...

Dat er enorm veel informatie te vinden is voor jongeren, is een feit. Persoonlijk zou deze dinosaurus, die nog uit het tijdperk stamt dat telefoons nog aan een gekrulde draad vastzaten, en waarvan de enige opvraagbare info zo ongeveer een bandje was die je vertelde hoe laat het was, en computers er een half uur over deden om met veel lawaai verbinding te maken met het wereldwijde web, het erg fijn hebben gevonden om de beschikking te hebben over ook maar enige informatie, die ik een beetje 'discreet' had kunnen vinden, maar dat terzijde.

Kortom, ik denk dat jongeren die waar dan ook over twijfelen, blij zijn dat ze makkelijk informatie kunnen vinden waarin ze zich kunnen herkennen. Want als je je hetzelfde voelt als de grote meerderheid in je omgeving, dan hoef je niet te zoeken. Dat ga je pas doen als je je sowieso al 'anders' voelt, als je niet in dat plaatje past. En hoe fijn is het dan om tot de ontdekking te komen dat er meer mensen zijn die zich voelen zoals jij je voelt. Dus ja, er is zeker veel informatie te verkrijgen, maar dat lijkt me niet noodzakelijk een slecht iets.

Als we het dan hebben over de "druk om je te conformeren naar de normen van de maatschappij", dan zou je je kunnen afvragen wat die normen dan zijn. Meneer Mike lijkt te suggereren (en ik geef toe: dat vul ik in) dat 'genderdivers' of transgender de norm is. Maar is dat zo? Volgens mij is de maatschappij nog steeds voor het overgrote deel binair ingericht. Man óf vrouw. Volgens mij wordt er bij het 'huisje, boompje, beestje' plaatje nog vooral over hetero seksuele huisjes gesproken en als we naar seksuele voorlichting kijken, dan wordt die toch echt nog steeds vooral gericht op heteroseksuele individuen/koppels. Dus wat is dan eigenlijk die maatschappelijke norm? Diversiteit? Het lijkt er niet echt op, maar ik zou me kunnen vergissen. 

En ja, ik zie en hoor ook wel de kreet dat 'genderdivers' of transgender zijn een hype is, of een modegrill. En wellicht heeft dat inderdaad te maken met de hoeveelheid aan informatie die je tegenwoordig kunt vinden. Maar weet je??? Vroeger at je vlees of geen vlees. Er waren geen veganisten, pescotariërs, flexitariërs of pollotariërs. Ze zullen er ongetwijfeld wel geweest zijn, (net zo goed als er altijd al genderdiverse mensen geweest zijn), maar het werd pas 'een ding' toen mensen toegang kregen tot informatie en zich konden informeren. 

Kinderen van 14 en 15 jaar (en jonger) hebben nog niet een volledig ontwikkeld brein, dat klopt (maar sommige mensen van 25+ hebben dat blijkbaar ook nog steeds niet). Het puber brein is er nog niet op ingericht om te kunnen plannen, lange termijn beslissingen te nemen of consequenties daarvan volledig te overzien. Dat is helemaal waar, en daar kan ik niks tegenin brengen. Maar terwijl we dit allemaal weten en dit ook bewezen is, vragen we wél doodleuk aan 12-13-14 jarigen om een vakkenpakket/profiel/studierichting te kiezen die de rest van hun toekomst gaat bepalen. Dán worden ze ineens wel gedwongen om keuzes te maken die ze niet kunnen overzien en dan doet er (vrijwel) niemand moeilijk over dat niet volledig ontwikkelde brein?

Meneer Mike zegt dat een keuze tot "transformeren naar het andere geslacht" definitief en onomkeerbaar is. Maar beste Meneer Mike, als je op je 12e een profielpakket hebt gekozen en je komt er op je 16e achter dat dat profiel helemaal niet past bij wat je later als je écht groot bent wilt gaan doen, dan kom je erachter dat die keuze van destijds (die iedereen zo normaal vond) ook behoorlijk definitief en onomkeerbaar was. En guess what? Die keuze bepaalt dan dus wel degelijk je toekomst. 

In deze maatschappij zijn er veel meningen over kinderen die al op jonge leeftijd van geslacht wijzigen. En die meningen zijn, net zoals dit hele verhaal van Meneer Mike gebaseerd op een boel misvattingen. 

In Nederland is het zo dat kinderen pas vanaf de start van hun puberteit (vastgesteld door een arts) eventueel mogen beginnen met puberteitsblokkers. Deze zorgen ervoor dat het lijf niet de puberteit in gaat van het geboortegeslacht en geeft de jongere nog wat bedenktijd om uit te zoeken hoe het precies zit/moet zijn (en dat gaat met héél véél begeleiding en niet over één nacht ijs).

Vanaf 16 jaar kan er, wederom na heel veel psychologisch onderzoek en met goedkeuring en onder begeleiding van artsen, gestart worden met hormonen. En ook hiervoor geldt, dit gaat absoluut niet over één nacht ijs en je wordt echt (tot vervelens toe) begeleid en onderzocht. 

Pas vanaf 18 jaar mogen er operaties plaatsvinden, maar dan ben je dus ook geen kind meer, want voor de wet ben je dan officieel volwassen. (Hierop is één uitzondering en dat is de borstverwijdering, die mag in uitzonderlijke gevallen al vanaf 16 jaar, wederom na veel onderzoek en met toestemming van de arts). *

Er is ook nog zoiets als een sociale transitie, waarbij je gaat leven in de rol van het andere gewenste geslacht. Dit gebeurt bij (jonge) kinderen wel. Maar is dat erg? Andere kleding, ander kapsel, andere naam..... Voor deze kinderen een big deal (ze worden er doorgaans een stuk gelukkiger van), maar niks wat onomkeerbaar is: kleding kan verwisseld worden, haren groeien weer aan en ook een naam kan weer gewijzigd worden...) 

Dus waar maakt iedereen zich zo druk over? Daadwerkelijk "transformeren naar het andere geslacht" en al die onomkeerbare, definitieve veranderingen, die vinden niet plaats als je 13-14-15 jaar bent. 

Kinderen die twijfelen over wie of wat ze zijn en dit grondig gaan uitzoeken, zijn op dat cognitief gebied vaak een stuk volwassener en wijzer dan hun leeftijdgenoten. Als je ze zou laten wachten tot hun 25e, zoals Meneer Mike suggereert, dan veroorzaakt dat een boel leed en een deel zal het niet eens halen tot de 25... Want dat is de realiteit.

Dus... Lieve Meneer Mike, in plaats van u zorgen te maken over de keuzes van genderdiverse jongeren, wat heel lief is, en te pleiten om hen tot hun 25e te laten wachten, kunt u zich misschien eerst beter informeren voor u paniek gaat zaaien en stemming gaat lopen maken met uw geroeptoeter... 

Er is namelijk best heel veel informatie te vinden, die u klaarblijkelijk nog niet gevonden hebt!

foto: Internet

* bron: Amsterdam UMC locatie AMC