Problemen...oplossen?

Een aantal maanden geleden kreeg ik de schrik van mijn leven, toen ik te horen kreeg dat ik geopereerd moest worden. Het was maar goed dat het niet mijn hart betrof, want anders was de operatie door een acute hartverzakking niet meer nodig geweest.

Hoewel ik in het verleden genoeg medische handelingen heb doorstaan, was een operatie onder algehele narcose een nieuw dingetje om toe te voegen aan mijn ervaringen lijstje.

De ervaringen die ik tot dat moment in diverse ziekenhuizen had opgedaan, waren niet allemaal even positief. Sterker nog: de meeste ervaringen waren negatief. Maar dat is misschien wel het lot dat je als (voormalig) zelfbeschadigend mens en ook nog eens psychiatrisch patiënt over je heen krijgt. Als je jezelf pijn doet, om welke reden dan ook, dan schijnen fatsoensnormen en een menselijke behandeling niet meer op het prioriteitenlijstje van het personeel te staan en als je psychiatrische problemen hebt, ben je blijkbaar immuun voor lichamelijke kwalen en ziektes. 

Kortom, ik heb er best wat nare ervaringen op zitten.

Maar goed, terug naar wat ik wilde schrijven.

In april werd ik geopereerd aan mijn galblaas. Niks psychiatrisch dus, al werd wel weer de hele (verouderde!) riedel doorgestuurd in de verwijsbrief, met als gevolg, dat ik vanaf minuut één eigenlijk al anders behandeld werd, dan een persoon met dezelfde lichamelijke klachten, zonder psychiatrische diagno(n)se(ns).

Sinds die operatie en de daaropvolgende opnameperiode, ben ik weliswaar van mijn buikpijn af, maar ik kreeg er nachtmerries (of flashbacks?) voor terug. 

Nachtmerries over de uitslaapkamer, met dokter Frankenstein en zijn Igor, maar ook nachtmerries over de talrijke akelige momenten op de afdeling. Maar de meest ingrijpende en meerdere keren per nacht terugkerende nachtmerrie is die van de uitslaapkamer. 

Je kunt dus stellen, dat deze operatie en opname voor mij nogal traumatiserend waren. En trauma's..... die hadden we nog niet genoeg, zullen we maar zeggen. 

Ik vond mezelf een aansteller want wie houdt er nou nachtmerries over aan een uitslaapkamer? En dus durfde ik het niet goed tegen mensen te vertellen. 

Maar als je continu 'tijd kwijt raakt', grote gaten in je geheugen krijgt omdat je veel dissocieert en dit aan een oplettende woonbegeleider vertelt, neemt hij geen genoegen met mijn 'luchtigheid' en vraagt door. Wat is er aan de hand, waardoor ik zoveel tijd kwijt raak? Is er tijdens zijn vakantie iets ergs of iets naars gebeurd? Het antwoord is nee. Ik slaap gewoon slecht, heel slecht. 

En ook met dit antwoord neemt hij (gelukkig) geen genoegen en vraagt verder. Uiteindelijk vertel ik over de nachtmerries, of flashbacks, want hoe weet ik nou of dat wat ik in die 'dromen' zie wel of niet waar is? Er zijn zoveel stukken rondom die operatie en opname weg uit mijn geheugen?

Het maakt eigenlijk ook niet zoveel uit of het wel of niet 'echt' is wat ik in die dromen zie, het gevoel erbij is levensecht. 

Nachtmerries en flashbacks zijn voor mij geen onbekenden. Ik heb er eigenlijk het grootste deel van mijn leven last van gehad. En op een bepaald punt, ben ik medicijnen gaan slikken, die me hielpen en de nachtmerries en flashbacks 'tegengingen'. 

Nadeel was alleen dat er een stofje in zat waar ik niet zo goed tegen kon, dus om de zoveel tijd moest ik een tijd stoppen omdat ik er letterlijk ziek van werd. 

Een paar jaar geleden, besloot ik om er helemaal mee te stoppen en tot mijn grote verbazing (en een enorme verandering in mijn zogenaamde 'slaap hygiëne') bleek ik zonder te kunnen en namen de nare dromen en flashbacks af. Het werd draaglijk. 

Maar nu, is het dat eigenlijk niet meer.

En ik kan nu natuurlijk weer teruggrijpen naar de medicijnen ik destijds had, want ik weet 'dat het werkt', maar ik denk zelf, dat het ook op een heel andere manier op te lossen is.

En dus vertelde ik mijn begeleider vandaag over mijn gedachte hierover. Ik denk namelijk dat als ik terug zou mogen naar die uitslaapkamer en met eigen ogen zou mogen zien hoe het er nu echt uit ziet en eraan toe gaat daar, dat ik misschien het beeld dat ik in mijn hoofd heb zitten, kan veranderen. En als ik dat plaatje kan veranderen, tja.... daar kan geen pil tegenop.

Maar hoe pak je zoiets aan?

Toeval wil, dat mijn begeleider een verpleegkundige op die uitslaapkamer kent en met een paar appjes heen en weer, is het geregeld. Ik mag binnenkort komen kijken naar 'mijn ergste nachtmerrie'.

En ergens ben ik er blij om, want ik ben ervan overtuigd dat het mijn (of in ieder geval toch dit specifieke) probleem gaat oplossen.

Dus tja.... fingers crossed. Maandag is het zo ver. 

Eens kijken of die dokter Frankenstein met zijn Igor uit mijn dromen, daadwerkelijk bestaan.

foto: internet

Iets met eerlijkheid....

Op alweer een regenachtige dag, begint mijn maag om een uur of twee te knorren. Dat is niks geks, aangezien ik vergeten ben om er eerder vandaag wat voedsel in te stoppen. Tja, dan krijg je dat...
En omdat ik vandaag al veel (nuttigs) gedaan heb, besluit ik mezelf te trakteren op een vers hard broodje! Eén kleine complicatie: die heb ik niet in huis en dus sjok ik op mijn gemakje, via een omweg langs de brievenbus, naar onze supersonische pas verbouwde supermarkt!

En terwijl ik kwam voor een simpel hard broodje (of twee) kom ik toch weer met een redelijk vol mandje bij de snelkassa aan. Want zo gaat dat nu eenmaal met mij in mijn supersonisch verbouwde supermarkt, met heel veel aanbod en reclames die ook nog eens aanwezig zijn...

Vóór mij loopt een moeder met een heel druk en tevens heel schattig zoontje. In zijn knuistje een overheerlijke (dure) rol koekjes geklemd. Hij heeft wel smaak, en weet wat lekker/fijn is, dat moet ik toegeven.

Maar wat hij niet zo fijn vindt, is dat hij moet wachten in de rij, zelfs bij de snelkassa. En dus sprint hij tussen alle wachtende mensen door, zo naar buiten. Mama doet een tevergeefse, maar ook niet zo'n krachtige poging om hem terug te roepen, maar het kereltje luistert niet en gaat voor de ingang in een plas regen op en neer staan springen.

En vanaf dat moment ben ik heel erg benieuwd wat er gaat gebeuren. En zoals dat altijd gaat in mijn hoofd, neem ik ook onmiddellijk alle mogelijke scenario's met (mijn) bijbehorende handelingen alvast door.

En dan is het moment daar. Is het een eerlijke moeder of niet?
Het antwoord is: nee, dat is ze niet. Ze zegt niet tegen de caissière dat haar zoontje de rol koekjes gejat heeft (want dat is wat het is, ook al is hij klein, druk en schattig). En in mijn hoofd gaat het met een razend tempo tekeer: moet ik er wel iets van zeggen of niet, wel of niet, wel of niet.

Maar dan vergeet de caissière haar vijf cent terug te geven en ze laat op een behoorlijk heftige manier weten dat ze daar niet zo van gediend is. Mijn woede bereikt inmiddels bijna het kookpunt, maar ik hou me in.

Als de moeder de winkel uit stampt en ik aan de beurt ben, vraag ik aan de caissière of ze weet dat het jongetje een pak koekjes in zijn hand had. Ze kijkt ze na, en zegt "nee, dat wist ik niet. Nou ja, dan heeft ze vandaag geluk gehad."
En ik kan het niet laten om te zeggen: "oh, gaat dat zo? Dat is goed om te weten voor een volgende keer."

En daar meen ik geen reet van, want ik loop nog terug als ik er achter kom dat ik vijf cent teveel heb terug gekregen, maar toch, ik kan niet tegen onrecht. En dit is niet eerlijk, dus onrecht.

Als ik buiten kom, staat moeder nog steeds aan de arm van zoonlief te sjorren in een poging hem mee te krijgen, de rol koekjes nog steeds in zijn knuistje geklemd.

En wederom kan ik het niet laten en zeg (trillend van boosheid en angst) tegen haar: "Je hebt best lef hè, moeilijk doen over vijf cent terwijl je weet dat je zoontje nog het een en ander in zijn handen had, waar je niet voor betaald hebt."

Moeder weet inderdaad heel goed waar ik het over heb en zegt me dat het niet haar probleem is als het personeel niet goed oplet, "dat is HUN zaak, niet de mijne"...
En dus antwoord ik: "dat klopt, maar je zoontje leren wat goed en fout is, is volgens mij jouw taak."

En om meer woede (in mij en vermoedelijk ook bij de moeder in kwestie) te voorkomen, loop ik maar door, begeleid door een scheldkanonnade van moeder.

Zoontje liet van schrik zijn rol met koekjes in de plas vallen...
Net goed....

foto: GEJAT van internet!

De wereld van Lesley....

Dat ik stemmen hoor, zou inmiddels niks nieuws meer moeten zijn. Dat ik dat meestal niet zo'n probleem vind en mijn stemmen ook voor geen goud zou willen missen, zou ook niet meer nieuw moeten zijn. En dat de jongste telg in mijn hoofd Lesley heet, zou inmiddels ook bekend mogen zijn.

Mocht dat niet het geval zijn, dan zal ik haar even aan u voorstellen.
Lesley is een heel groot meisje van zes jaar oud, aldus haar zelf. Soms is ze ineens even zeven en als je vraagt naar de reden hiervoor, dan krijg je al gauw te horen dat "zes heel stom is".  Maar gelukkig duurt dat nooit zo lang en is ze na een uurtje gewoon weer lekker zes.

Overigens zegt ze zelf dat ze zes is, maar emotioneel is ze dat nog lang niet en zit ze meer rond een jaar of drie, of zelfs nog jonger. Maar..... Lesley is dus een heel groot meisje.

Lesley houdt van kwebbelen, van honden en van de hele dag "waarom????" vragen. En eerlijk is eerlijk, de ene dag heb ik daar meer geduld voor dan de andere dag.

Al dat gekwebbel levert soms best leuke situaties op, vooral ook omdat Lesley dingen heel letterlijk kan nemen en soms haar eigen woordenschat heeft. Zo is een 'dokter' steevast een 'dochter' en kan ze heel boos worden als het in 'Zwitsalland' niet naar baby's ruikt, maar naar stinkende kaasfondue!

Vandaag hadden we weer even zo'n Lesley momentje.
En dat wil ik graag met u delen.

Vanochtend probeerde ik te bedenken wat ik vanavond wilde eten en dus maakte ik een tour door de keuken om te zien wat er allemaal nog in huis was. Ineens zegt Lesley: "oh, ik vind Pakistaan best lekker hoor!" Ik vraag haar wat ze precies lekker vindt en zegt nogmaals een beetje ongeduldig "pakistaa-haan". Ok, en dus leg ik Lesleys Pakistaan glimlachend klaar op het aanrecht....

Omdat ik het zelf best grappig vond, besloot ik er een berichtje over op Facebook te zetten, je moet immers iets als je niet direct mensen in de buurt hebt om dingen mee te delen. En zo begonnen we, of beter gezegd, gingen we verder met onze dag.

Om een uur of zeven kwam er een 'Whatsapp' berichtje binnen met de vraag: "En was de Pakistaan lekker?" Wederom moet ik glimlachen en ik stel de vraag aan Lesley.

Ik vraag of ze een antwoord wil sturen en dit is wat ik terug mag sturen: "Ja, hij was lekker knalperig* want we hadden hem in de oven gedaan!"

Al gauw kwam er een Whatsapp berichtje terug met de vraag of de persoon in kwestie Amnesty International in moest gaan schakelen.

Want tja, met Lesley in de buurt is geen Pakistaan meer veilig!

* geen typefout.

foto: (internet) de Pakistaan in kwestie....
ook wel Pastinaak genoemd... 

Een nutteloze dag?!?

Het is koud en nat buiten. De regen klettert al het grootste deel van de dag tegen de ruiten.

Een echte Hollandse zomerdag, zullen we maar zeggen. 

En ik? Ik heb een nutteloze dag. 

Ik lig half aangekleed en half in mijn pyjama op de bank. Drink liters witte thee en water, terwijl ik me tegoed doe aan veel te veel afleveringen van de serie 'The Fosters'. 

Ondertussen borduur ik me suf, aan een project dat ik écht heel erg fijn vind om te doen. 

Ik vind het mooi om te zien hoe borduren eigenlijk een soort van schilderen met draadjes is en er langzaam maar zeker een mooi 'schilderij' begint te ontstaan. 

Voor ik het door heb, is het tijd om iets te eten te maken en dus hak ik wat groenten en aardappels in stukken, sprenkel wat olie en kruiden erover en schuif het in de oven. Drie kwartier later werk ik, nog steeds serie kijkend, mijn snel bereide maaltijd naar binnen, om daarna gauw, letterlijk en figuurlijk, de draad weer op te pakken en verder te borduren. De afwas??? Ach, dat komt wel weer een keer.

Ik heb vandaag niks aan het huishouden gedaan en geen stap buiten de deur gezet, zelfs niet om mijn verplichte Pokemon te vangen of om een verplichte Pokestop te bezoeken. En dat is erg jammer, want ik zat bijna aan de zeven dagen (en dan krijg je een beloning). Pech gehad..... ik zal mijn beloning mislopen en opnieuw moeten beginnen, maar ik leg me er bij neer. 

Vandaag is een nutteloze dag: een dag waarop niets moet, behalve gewoon 'zijn' en genieten van alles wat ik fijn vind. 

Sommige mensen vinden dit soort dagen tijdsverspilling, wanneer ik ze erover vertel. En misschien is het dat ook wel. Ik noem het immers zelf ook nutteloos. 

Maar voor mij zijn dagen als dit onmisbaar. Ik kan er intens van genieten, maar buiten dat, heb ik het gewoon ook keihard nodig om mijn batterij weer op te laden! 

Voor mij zijn dit soort dagen ook een enorme leerschool, want ik vind het erg moeilijk om geen doelen te hebben op een dag. Een doel geeft 'nut' aan een dag, dus een dag zonder doelen, vind ik moeilijk om door te komen, laat staan om ervan te genieten. 

Dus tja, laten we het eens hebben over wat nutteloos is en wat niet? Want ik kan eigenlijk niks belangrijkers bedenken dan gewoon 'zijn'en het opladen van een batterij.

We kunnen immers niet allemaal Duracell konijnen zijn!

foto: Internet