Moord of the flies....

Een paar jaar geleden alweer vertoefde ik met veel plezier in Australië. Ik reisde daar vooral op eigen houtje rond en sommige stukjes deed ik in een groepje. Nu ben ik niet echt een groepsmens, maar dat terzijde.

Ergens in die periode bezocht ik met een groepje de Grampions, daar bleven we ook slapen en geloof me als ik zeg dat het in de middle of nowhere was.
Omdat met zijn achten in een klein blokhutje niet zo mijn ding was, was ik al erg vroeg wakker en besloot ik om een rondje te gaan wandelen door het bos.

En daar in dat bos, gebeurde voor mij iets heel bijzonders.... Voor het eerst in mijn leven, had ik zoveel rust in mijn hoofd, dat ik de vliegen kon horen zoemen. En ok ik geef toe, er zijn nogal veel vliegen in Australië, maar toch, voor mij was dit een prachtig en nieuw geluid, waar ik stiekem best een beetje emotioneel van werd... en dat was dan weer niet zo’n goed idee, want vliegen komen op vochtige plaatsen af (mond, neus, ogen enz)

Goed...fijne herinneringen dus aan het gezoem van vliegen. Nu terug naar de dagelijkse realiteit.
Het zal niemand ontgaan zijn dat het al een aantal dagen flink warm is in ons kikkerlandje.
En ik weet niet of het aan die warmte ligt, maar ik bemerk een enorme groei in insecten om me heen en met name vliegen....

Ik liep daarstraks mijn keuken in en was stomverbaasd. Ik waande me even terug in dat bos in Australië.... ik hoorde namelijk niks anders dan gezoem van van die vieze glimmende strontvliegen.... Ze zitten overal! En als ik er door het horgordijn 10 naar buiten jaag, en me omdraai, dan zitten er zo weer 20 nieuwen!!!

Ik snap er niks van! Waar komen die beesten vandaan? Hoe komen ze binnen (ik heb horgordijnen)? Kunnen ze zich op mysterieuze wijze met een snelheid sneller dan het licht voortplanten???
Ik heb geen idee! Maar ik word er knetter gek van! Ik schaam me ervoor, ik vind het vies en ik heb geen idee wat ik er aan/tegen kan doen?

Dat gezoem van vliegen in het bos was prachtig...
Daar hoorden ze thuis, maar in mijn huis?? Nee, daar vind ik niks moois aan en ik kan wel janken!
Het verandert me in een paranoïde moordenaar, die gewapend met een vliegenmepper allerlei badminton oefeningen staat uit te voeren en het ene na het andere lijkje aan m’n verzameling toevoeg.
Maar het helpt niks, want zij zijn met veel meer!

Dus als iemand een gouden tip heeft TEGEN vliegen, zo’n grootmoeders middeltje, dan hoor ik het meer dan graag!!!

Foto: mijn eigen kerkhof

Eenzaamheid.....

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik nogal worstel met het feit dat ik me behoorlijk eenzaam voel. En ook dat ik me daar heel erg voor schaam. En dat ik het nu tijd vind, om daar eens eerlijk en open over te schrijven.

Ik ga dit niet schrijven omdat ik zielig ben, of zielig gevonden wil worden, maar ik ben ervan overtuigd dat er een hele hoop mensen zijn zoals ik, die hiermee worstelen en uit schaamte daar niet over durven te praten.

Ik woon op mezelf, heb geen partner en met mijn familie heb ik (om hele goede redenen) nauwelijks/geen contact. Ik deel mijn huis dan wel met een boel knuffelbeesten die voor mij ook echt van waarde en zelfs tot steun zijn, maar als puntje bij paaltje komt, zijn het niet echt de beste gesprekspartners.

Ik gok dat ik al heel erg lang eenzaam ben. Ik denk zelfs dat ik altijd eenzaam geweest ben. Want eenzaamheid heeft niet zozeer te maken met de aanwezigheid van mensen om je heen. Ook in een hele grote groep mensen, of met een paar goede vrienden, kun je je tóch ontzettend eenzaam voelen.
Ik denk dat eenzaamheid vooral te maken heeft met het missen van (een gevoel van) verbinding. En heel soms voel ik dat wel (eventjes), maar heel vaak ook niet.

Ik denk dat één van de redenen waarom ik ooit als kind stemmen ben gaan horen, naast alle trauma, ook te maken heeft gehad met een (bijna) chronisch gevoel van eenzaamheid. Ik weet dat het niet alleen voor mij geldt, maar stemmen zijn vaak een oplossing voor eenzaamheid. Voor mij in ieder geval wel. Ik zou ze dan ook niet kwijt willen, zelfs de vervelende stemmen niet, want als zij ook vertrekken, dan heb ik niks en niemand meer. Althans zo voelt het.

En dat klinkt misschien een beetje lullig naar mijn vrienden toe, die er wel, ondanks hun eigen leven, hun gezin, hun baan enz. voor me zijn. Maar het is anders, juist door dat eigen leven, gezin en baan.

Ik ben de hele dag alleen, elke dag. Ik zie dagelijks de caissières van de supermarkt en/of de bioscoopmedewerkers. Eens per week komt m’n begeleider op bezoek en als het écht een topweek is, dan komt ook m’n psycholoog die week op huisbezoek, maar verder zie ik nauwelijks iemand.
En dat is geen geklaag, ik weet namelijk heel goed dat ik erop uit kan trekken en activiteiten kan ondernemen om mensen te ontmoeten, maar dan kom ik weer uit bij het punt over gebrek aan gevoel van verbinding, want voor mij lost dat niets op: ik voel me dan vaak nóg eenzamer.

Doordat er nooit echt iemand is om dingen te delen, doe ik veel op Facebook. Veel mensen zeggen en vinden dat ik té veel op Facebook deel en dat kan, maar als er verder niks of niemand is, dan is Facebook toch op de een of andere manier een relatief veilige manier om contact met de buitenwereld te hebben.

Omdat dit een van mijn weinige uitlaatkleppen is, is het voor mij ook van waarde of mensen daar reageren. En ik weet wel dat dat misschien erg sneu is, maar als ik iets schrijf en mensen nemen de tijd/moeite om daar een reactie op te schrijven, dan voel ik me gek genoeg gezien. En gezien worden maakt (mij) minder eenzaam.

Eens in de zoveel tijd loopt mijn gevoel van eenzaamheid zo uit de hand (vaak als er ook allerlei andere ingewikkelde dingen spelen) dat ik het gevoel krijg dat niemand me mag, niemand me de moeite waard vindt en niemand in me geïnteresseerd is. Critters..... ja, ik weet het. Maar critters kunnen héél reëel aanvoelen als je slecht in je vel zit.

Op dat soort momenten, plaats ik wel eens een berichtje op Facebook dat ik me eenzaam voel en dat ik me afvraag of ik überhaupt wel vrienden heb. En ook dat is vast niet aardig voor de mensen die me wel zien en reageren, maar omdat ik het hier thuis niet kwijt kan, deel ik het daar.

En dan gebeurt er dus iets heel eigen-en-aardigs... althans in mijn ogen. Binnen no time, krijg ik van heel veel mensen een digitale knuffel, een hartje, een like, of wat dan maar ook. Ineens blijk ik niet onzichtbaar te zijn, zoals ik op dat moment echt serieus denk/voel. Ineens lezen mensen blijkbaar wél wat ik deel en wordt er gereageerd. En dat vind ik heel erg lief, maar het maakt me ook een beetje verdrietig..... want ik heb sterk het gevoel dat ik aan het bedelen ben voor die ‘aandacht’, om gezien te worden en dat voelt niet fijn. Ik wil graag oprecht gezien worden, niet omdat het moet....

Dus...... iedereen die gereageerd heeft: dankjewel, ik weet dan wel niet hoe ik erop moet reageren, maar ik waardeer het echt.....
En zou het niet supertof zijn, als we af en toe spontaan eens aan elkaar laten weten dat je aan iemand denkt, of dat je iemand ziet of hoort of in het geval van Facebook, laat zien dat je iemand gelezen hebt? En niet alleen als iemand er expliciet (of minder expliciet) om vraagt?

Ik denk serieus dat dat, niet alleen voor mij, het gevoel van eenzaamheid en er niet toe doen een beetje kan verlichten.
Dank jullie wel.

Het is de natuur....

Het kon natuurlijk niet uitblijven, het moest ook dit jaar weer gebeuren...
Maar áls het dan gebeurt..... tja...

Ik woon in een flat en mijn uitzicht bestaat uit een aantal grote, inmiddels weer groene bomen.
In deze bomen nestelen ieder jaar opnieuw weer diverse kraaien (of kauwen.... ik kan het niet goed zien).

Dit jaar zijn er maar liefst 16 nesten gebouwd en bewoond. En als je dit soort vogels een klein beetje kent, dan weet je dat dat een enorme herrie is zowel ‘s ochtend als ‘s avonds.

Vanochtend was er aan de achterkant van het huis al een lawaai van jewelste. En toen ik eens op onderzoek uitging waarom de eksters in kwestie zo ‘in paniek’ waren, werd dat al gauw duidelijk. Twee kraaien hadden het op hun nest voorzien....
Uiteindelijk dropen de kraaien af en werd het weer rustig.... tot een half uurtje geleden.

Een half uur geleden kwamen de kraaien in opstand... en een blik uit mijn raam liet me zien dat bijna de hele familie, buren, vrienden en andere kraaienfamilieleden, zich in de onderste takken bevonden en zich luid kraaiend en fladderend voort bewogen.

Mijn ervaring leert me dat dit maar één ding kon betekenen: er moet een kleintje uit het nest gedonderd zijn. En terwijl ik mijn balkon op stap, snap ik de paniek.
Niet alleen is kraaimans jr uit het nest gevallen.... hij wordt ook nog eens belaagd door maar liefst drie katten! Een zeer oneerlijke strijd....

Twee katten mogen kennis maken met de scherpe snavels van de aanvallende senior kraaien en druipen af,  maar de derde is hardnekkiger en blijft het beestje aanvallen.
Uiteindelijk zoekt de dappere kraai zijn heil onder een auto en even denk ik dat hij veilig is....

Maar die klote kat zag dat ook en kruipt ook onder de auto... en ze bleven daar erg lang.
Mijn hoofd raakt langzaam in paniek, want tja, het mag dan wel de natuur zijn dat katten op vogels jagen, maar daar heeft Lesley (de jongste stem in mijn hoofd) geen boodschap aan. Wat ik ook probeer uit te leggen..... het is en blijft ‘zielug!’

Dikke tranen van verdriet en ontroostbaar.
En terwijl ik dit stukje typ en Lesley probeer voor te bereiden op het ergste, als de auto straks verdwijnt en het in stukken gescheurde lijkje van kraaimans jr tevoorschijn komt, besluit ik nogmaals op het balkon te gaan kijken...

En wat ziet mijn oog? Kraaimans jr heeft de strijd (nog) niet verloren!
Hij is onder de auto uitgekropen.... de kat is nergens te zien...
Ach, had ik dat nou maar niet gedacht, want daar komt het rotbeest weer en gaat op Kraaimans jr af, die verder hipt (vliegen kan hij nog niet goed genoeg helaas). De kat volgt....

Ze hippen mijn beeld uit.....
Ik wens Kraaimans jr veel succes met het gevecht tegen de natuur...
Ik hoop dat hij het zal winnen....maar ik vrees het ergste....
Kut natuur.....

Foto: dader en slachtoffer in kwestie

Mastersjef Rik in actie....

Stel.... Je bent heel erg moe en je spreekt met twee van je stemmen (Rik en Roy) af, dat ze de komende twee uur, om de buurt ‘de baas mogen zijn’, zoals je dat wel vaker doet. 

Jullie hebben duidelijke afspraken over wat ze wel en niet mogen doen en de ervaring leert dat ze zich daar doorgaans ook keurig aan houden. 

Dus vol vertrouwen, schakel je je brein uit en bent je even niet meer bewust van de wereld om je heen. 

Dat klinkt misschien vreemd en misschien zelfs wel ziek of eng, maar voor mij is het een overlevingsstrategie. In plaats van me te verzetten tegen ‘het overnemen’ (wat uiteindelijk toch wel zou gebeuren op het moment dat mijn brein zó moe is dat het ‘kortsluiting’ vertoont) doe ik het sinds een paar jaar op een ‘gereguleerde’ manier. Dat betekent: in overleg met duidelijk afspraken. Dat zorgt ervoor dat de schade beperkt blijft, want de twee pubers vinden het super fijn als ze tijd krijgen en het niet hoeven te ‘pakken’. Zo zijn ze dus niet boos of geïrriteerd als ze overnemen en werken ze mee, in plaats van tegen. Kortom, waar de een misschien een dutje doet om bij te tanken, doe ik dit. En hoe vreemd veel mensen het ook vinden, voor mij werkt het.

Zo ook vanavond. 

Ik schakelde vol goede moed mijn brein uit en Rik en Roy zouden de boel regelen...

En ineens hoor ik Rik met een benepen stemmetje zeggen: “Ehm... Mick??? Je moet niet boos worden hoor, maar eh... we hebben je even nodig....”

En op dat moment zijn we er dus weer allemaal tegelijk. 

Ik bevind me in mijn keuken, aan het aanrecht en voor mijn neus zie ik een kom met bruinige smurrie en een heel aparte versie van mijn mixer....

Ik kijk er naar, kijk even naar m’n handen, maar daar is niks mee aan de hand en dan schiet ik keihard  in de lach. 

Ik: “Hoe heb je dat in vredesnaam voor elkaar gekregen?”

Rik: “ja nou, dat spul bleef aan de vork plakken en toen dacht ik, ik mix het er wel even af...nou, en dat ging dus niet! Ik wist niet dat een vork zo slap was zeg, leek wel een rietje!”

Ik: “En wat heb je toen gedaan?”

Rik: “duhuh..... de stekker eruit getrokken.”

Goed.... ik ben benieuwd of dit nog repareerbaar is en ik hoop dat zijn goedbedoelde chocolade mousse in ieder geval een beetje lekker gaat zijn...

Foto: made by me...

Dankbaar en blij....

Vroeger, toen Mick nog een klein Mickje was, was hij dol op lezen. Hij verslond het ene na het andere boek en kon zich totaal verliezen in de prachtige (en vaak ook minder prachtige) werelden die hij in de boeken vond.

Tijdens familiefeestjes was hij doorgaans niet bij het luidruchtige gezelschap te vinden, maar zat hij in z’n eentje in een relatief stil hoekje van het huis over een boek gebogen. Af en toe werd hij door een familielid dan aan z’n haren terug naar binnen gesleurd, onder het mom van: “doe niet zo ongezellig”, maar al gauw verdween hij ongezien weer terug naar zijn hoekje en zijn boekje.

Voor hij de middelbare school bereikte, was hij klaar met de ‘jeugdafdeling’ van het plaatselijke bibliotheek bijgebouw en mocht hij, bij hoge uitzondering, boeken lenen van de volwassen afdeling.
En Mick was gelukkig.

Boeken waren een soort vlucht, maar ook een redding. Door lezen en zichzelf verliezen in de wereld uit de boeken, kon hij ontsnappen aan zijn eigen wereld en dat was voor hem een zaligheid, en misschien zelfs ook wel een noodzakelijkheid.

En terwijl zijn klasgenoten op de middelbare school een hekel kregen aan lezen, puur vanwege het feit dat je voor je eindexamen voor elke taal in je vakkenpakket een belachelijk hoog aantal boeken moest lezen, die vaak ook nog eens moesten voldoen aan allerlei saaie, verplichte eisen, las Mick braaf alle benodigde boeken, en meestal ook nog eens met veel plezier.

Er was slechts één boek dat hij niet uit gekregen had..... en waar begon zijn mondeling Engels mee? Juist ja.... maar hij dwaalt af....

Lezen dus! Mick vond het heerlijk.
Maar toen de vriendjes in zijn hoofd veranderden in minder goede vriendjes en zelfs vijanden en zijn hoofd nooit meer stil stond (qua gedachten), werd zijn concentratie ook steeds minder en lezen lukte niet meer.

Hij probeerde het wel, maar begreep niet wat er op een pagina stond en moest dat dan vaak (meerdere keren) opnieuw lezen, om dan tot de conclusie te komen, dat hij het nog steeds niet wist.
Lezen werd een crime en dus stopte Mick met lezen.

Hij greep naar luisterboeken. Nog handiger ook, want met een luisterboek kun je ook nog eens twee dingen tegelijkertijd doen. En hij was wederom erg blij met deze uitvinding.
Alleen kwam hij er al snel achter, dat hoe goed, leuk of spannend een boek ook kan zijn, of je het als dusdanig kunt ervaren hangt heel erg af van wie het voorleest.
Inge Ypenburg bijvoorbeeld, weet zelfs het meest spannende boek tot een hel te maken.... stel dat zij Harry Potter boeken voor zou lezen (wat ze gelukkig niet doet), dan zou Mick spontaan afkicken van zijn Harry Potter verslaving, puur vanwege de voorlezer(es).

Een tijd geleden probeerde Mick weer eens een ouderwets boek te lezen, maar het lukte hem niet. Wel merkte hij dat het lezen via zijn iPad hem iets beter afging.
Maar toen hij tot twee keer toe die (best zware) iPad (air!) op zijn neusbrug liet vallen, was de lol er wel vanaf en gaf hij het weer op.

Tot hij een paar weken geleden een financiële meevaller had en in een doldwaze, impulsieve bui een e-reader kocht. Hij gooide er 1400 jeugdboeken op (die had hij toevallig nu eenmaal bij de hand) en begon vol goede moed.

En wat blijkt? Het is een uitkomst! Het ding is licht, ligt lekker in de hand, is rustig voor de ogen, heeft geen last van de zon in het schermpje, kortom, zalig!
En ineens kan onze Mick weer uren lezen! Hij verliest zichzelf weer in verhalen, op een positieve manier. Hij heeft in de vijf weken dat hij dit ding heeft al zeker tien boeken uitgelezen!

En hij is er zo blij mee!
Soms lijken dingen heel erg vanzelfsprekend, tot je het (door wat dan ook) kwijtraakt. Dus ja, Mick voelt zich dankbaar en erg blij!

foto: eigen baksel van het ding in kwestie