de koek is op...

Het zal voor de meeste lezers geen nieuws zijn, dat ik stemmen hoor.
En hoewel ik meestal niet zo goed ben in zeggen dat ik ergens goed in ben, durf ik best van mezelf te beweren dat ik doorgaans redelijk goed met mijn stemmen kan omgaan. Maar tot mijn grote frustratie moet ik nu toch echt even melden dat de spreekwoordelijke koek even op is en dat ik behoorlijk radeloos ben.

Begin september had ik mijn allereerste afspraak op de genderpoli en dat leverde bij mij flink wat (understatement) spanning op. Het gevolg hiervan was dat de jongste telg in mijn hoofd, Lesley, heel veel en heel hard moest huilen. Dit tot groot ongenoegen van de jongste puber, Rik, die hier heel heftig op reageert. Omdat ik uit ervaring inmiddels wel weet dat dit met 'de spannende gebeurtenis' te maken had, kon ik daar nog enigszins begrip voor opbrengen, geduld is echter een heel andere zaak. En dus zorgde één van de volwassen stemmen voor Lesley, omdat ik genoeg had aan mezelf. Ik probeerde zelf om Rik in bedwang te houden, met de (pest) hulp van oudste puber Roy. Zonder al te veel succes...

Ik had eigenlijk verwacht dat het 'drama' na mijn afspraak op de genderpoli wel over zou zijn, maar dat was dus niet het geval. Lesley bleef huilen, ging nóg meer huilen en zo mogelijk nóg harder huilen. De volwassen stem kon haar ook op geen enkele manier troosten of tot bedaren brengen.
Rik raakte hiervan compleet over de zeik en besloot dat hij haar wel even het zwijgen op zou leggen. En op een ochtend toen ik na een paar uurtjes slaap wakker werd, begon het drama nog veel verder uit de hand te lopen want "Puppy was weggelo-ho-ho-hoopt." Puppy is één van de knuffelhonden van Lesley, die met regelmaat het doelwit is van Rik's pesterijen.

Natuurlijk ben ikzelf niet zo naïef en weet heel goed dat Puppy dat uit zichzelf nooit zou doen en vermoedelijk een handje geholpen is door meneer Rik, maar tot op de dag van vandaag wil hij niet zeggen of Puppy zich nog in huis bevindt en zo ja waar.

Rik is de enige die dingen kan doen, zonder dat één van de anderen dit meekrijgt. Hoe het werkt weet ik ook niet, ik weet inmiddels alleen dat het vrij effectief is, want niemand weet of en waar Puppy uithangt.

Lesley is dus echt ontroostbaar en is echt 24/7 aan het huilen en krijsen. De volwassen stem heeft het inmiddels zelfs ook een beetje opgegeven en dat wil best wat zeggen.
Rik is 24/7 boos en geïrriteerd door het gejank van 'die kutbeebie' en hoe ik ook mijn best doe, ik krijg hem niet aan het verstand gepeuterd dat het misschien al een boel zou schelen als hij Puppy weer terug tovert, maar hij vertikt het.

Niks is natuurlijk ook zo heerlijk om lekker te kunnen foeteren en schelden op de 'jankende kutbeebie'. Dat snap ik best. Af en toe moeten we allemaal een beetje kunnen zeuren en zeiken, dat lucht op. Maar als je last krijgt van je eigen gezeur en gezeik en je eigen daden, dan zou het best handig zijn om dat ook op te lossen.

Maar stel dat hij Puppy teruggeeft, dan wordt Lesley misschien wel weer stil en heeft Rik geen aanwijsbare stressbron meer waar hij zijn pijlen op kan richten. En zeggen wat hem écht dwars zit dat lukt blijkbaar niet.

Misschien ligt dat ook wel aan mij. Ik ben inmiddels zó moe en zó ongeduldig, dat ik ook niet meer normaal met hem kan praten, dat ik niet meer naar hem kan luisteren en momenteel zijn we allemaal een beetje (veel) gefrustreerd, met, door en op elkaar.

En ik word er verdrietig van, want ik weet niet meer hoe ik het op moet lossen en ben de wanhoop nabij. Ik raak er nog veel bozer van, omdat ik na al die jaren toch zélf wel zou moeten weten hoe ik dit op moet lossen, maar het lukt me niet en ik weet ook écht niet meer hoe.

Het liefst zou ik de deur achter me dichttrekken en de hele bubs aan hun lot overlaten, maar dat gaat nu eenmaal niet. Maar één ding is heel zeker:

De koek is echt ontzettend op....

Oh oh?!?

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik dol ben op kaarsjes. Mijn hele huis staat er vol mee en zodra het 's avonds sneller donker wordt (nu dus ongeveer), gaan alle kaarsjes aan. Ik kan daar echt ontzettend van genieten!

De herfst en winter zijn dé periodes voor beleggers om aandelen in theelichtjes te nemen kan ik je verzekeren, want ik ben serieus een grootverbruiker.

Ik hoef in de herfst/winter nauwelijks extra te stoken, door de hoeveelheid warmte die mijn kaarsjesverzameling afgeeft. Ik zeg: ideaal!

Ik ben ook dol op teksten/quotes. En als ik die twee dingen kan combineren dan sta ik in de winkel bijna te stuiteren van geluk en kan ik niet wachten tot ik mijn nieuwe aanwinst in volle glorie en licht kan bewonderen. 

En zo schafte ik een hele tijd geleden een paar schattige 'inspirational quotes' kaarsjes aan.

Afgelopen week was het eindelijk donker genoeg om één van die kaarsjes te branden.

Ze zijn klein en gaan niet al te lang mee, maar na een paar uur hoor ik een dreigend 'klik', gevolgd door een zacht gerinkel en als ik op mijn tafel kijk, zie ik mijn 'inspirational quote' kaarsje door midden gebroken als een hoopje ellende in elkaar gezakt op tafel liggen. Tot zover mijn kaarsje dus... 

Nu begin ik me toch af te vragen wat dit te betekenen heeft? Zijn mijn dromen 'too big to handle?' Droom ik te groot(s)? Is het soms tijd voor nieuwe dromen? Moet ik m'n dromen maar opgeven? 

Is mijn droom uit elkaar gespat? 

Ik weet het niet. 

Ik droom gewoon lekker verder tot ik de volgende 'quote kaars' heb gevonden!

foto: eigen creatie

Dat gaat je niks aan!

Ik ben het best een beetje beu. Het maakt me verdrietig en boos!
Wat dan, hoor ik u denken?

Nou dat ga ik vertellen.
Ik ben de laatste tijd veel buiten te vinden. Ik wandel veel, op zoek naar Pokemons en dat doe ik doorgaans alleen. En (bijna) iedere keer als ik aan de wandel ben, voltrekt zich hetzelfde ritueel: ik wandel, mensen passeren me en meteen daarna hoor ik ze dan, al dan niet in het locale dialect, aan elkaar vragen: was dat nou een man of een vrouw.

Afhankelijk van de leeftijd, nieuwsgierigheid en de brutaliteit van de persoon, komt deze óf nog een keer (of meerdere keren) langsgelopen of langsgefietst, óf men loopt door. En het maakt me woest!

Ten eerste: het feit dat u mij niet kunt inschatten, betekent niet dat IK doof ben: ik hoor uw vraag, luid en duidelijk tot diep in mijn hart.

Ten tweede: denkt u nu echt dat uw mede wandelaar/fietser, die mij ook nog nooit gezien heeft en niet kent, het antwoord op uw vraag heeft? Het is dus totaal zinloos om die vraag aan uw mede wandelaar/fietser te stellen. Er is er maar één die eventueel het antwoord op uw vraag weet en dat ben IK.

Ten derde: wat maakt het uit wat ik ben??? Waarom wilt u dat weten? Waarom is dat zo belangrijk voor u? Over 5 minuten ben ik uit uw zicht verdwenen en kom ik u hoogstwaarschijnlijk niet meer tegen.... Nooit meer, hoop ik. Dus wat maakt het uit???

Het maakt me boos en het maakt me verdrietig. En tegelijkertijd mag ik niet boos of verdrietig zijn van mezelf, want ook al kan ikzelf heel weinig met die hokjes van man en/of vrouw, ook ik probeer automatisch, in eerste instantie, mensen in te delen in die twee hokjes. We zijn ermee opgegroeid en het geeft (in zekere zin) duidelijkheid. Alles wat die duidelijkheid verstoort, is lastig...
Zij die zonder zonden zijn, werpen de eerste steen. En dus mag ik niet boos worden,want ook ik maak die indeling (in mijn hoofd weliswaar), maar ik merk dat ik het toch word!

En misschien is het ook wel geen boosheid, maar verdriet. Want die vraag houdt mij in zekere zin ook al mijn leven lang bezig: ben ik een man of een vrouw?

Ik zie eruit als het één, voel me het ander, maar ook weer niet helemaal. Hoe kun je dat aan de buitenwereld uitleggen als je het zelf niet eens heel duidelijk hebt? Ik weet dat niet, en worstel daarmee. Meer dan mensen om me heen weten.

Wat ik wel weet is dat het MIJN zaak is, en alleen die van mij.
Get over it! (Nu ik nog)

foto: gevonden op internet

Zoals de waard is....

Een Hollands spreekwoord: zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten. Ik moet er veel aan denken de laatste tijd, want ik heb er veel verdriet van.

Ik denk dat ik van mezelf wel mag zeggen dat ik altijd een heel attent persoon ben geweest. 

Was er iemand jarig, dan kreeg die een verjaardagskaartje, liet iemand weten dat er iets belangrijks te gebeuren stond, dan stuurde ik een succes kaartje en achteraf vaak nog een 'hoe was het' kaartje. Bij een nieuwe baan, een nieuw huis, een nieuw kind: je kunt het zo gek genoeg niet bedenken of ik stuurde kaartjes. Dat is mijn manier om te laten weten dat ik aan je denk, omdat ik even bellen veel te moeilijk vind (maar daarover later misschien nog eens meer).

En ja, ik schrijf in de verleden tijd, want ik probeer heel bewust de laatste tijd minder attent te zijn, want het levert me ook veel frustratie en pijn op. En daar komt dat spreekwoord om de hoek kijken.

Ergens in mij zit namelijk een soort van ingebakken gevoel dat als ik iets vanzelfsprekend of belangrijk vind, dat dat voor de ander dan ook moet gelden, of zou moeten gelden. Maar dat is dus niet altijd, of meestal niet het geval. 

Laat ik een voorbeeld geven, dan wordt het misschien wat duidelijker. 

Een vriendin van me begint met een nieuwe baan. Ze heeft het er al weken over, want ze vind het enorm spannend. Ik weet dat ze het spannend vind en dat het een big deal voor haar is en dus zorg ik dat er op de dag voordat ze aan haar nieuwe baan begint een 'succes met je nieuwe baan' kaartje op de mat ligt en op de ochtend van haar eerste werkdag een smsje in haar smsbox om haar succes te wensen. 

Voor mij is dat vanzelfsprekend: ik geef om haar, ik weet dat ze het spannend vind en leef op deze manier met haar mee. Alleen komt er een vervelend iets om de hoek kijken: juist omdat ik het belangrijk vind om dit soort dingen niet zomaar voorbij te laten gaan en niet te vergeten, en ik de ander wil laten weten dat ik aan hem/haar denk, verwacht ik dat de ander dit ook doet. En ik kan je vertellen dat dat een behoorlijk pijnlijke valkuil is. 

Keer op keer krijg ik de deksel op mijn neus, want mensen zitten niet hetzelfde in elkaar als ik (en dat is maar goed ook). Ook al zou ik het heel graag willen, ik mag van mensen niet verwachten dat ze hetzelfde doen als ik. Maar stiekem zit die verwachting er toch....

Dus als ik iets (voor mij) spannends heb, waar ik al weken, maanden naartoe leef en er komt geen enkele reactie, in welke vorm dan ook, van de ander, dan raak ik toch steeds opnieuw weer teleurgesteld.

Een erg massochistische valkuil dus, want ik weet inmiddels heel goed dat ik dit niet moet, kan en mag verwachten van de ander, maar ik weet nog niet hoe ik die verwachting ook uit kan schakelen.

Ik denk namelijk dat ik dat niet kan, want op het moment dat ik niks meer van mensen verwacht, ben ik het kleine beetje vertrouwen dat ik inmiddels in de mensheid heb, ook kwijt.

En dat is het me niet waard.

Dus voor nu probeer ik minder attent te zijn, maar of dat de oplossing is? Ik geloof van niet, ik voel me schuldig als ik een verjaardag of iets anders belangrijks vergeet,want zo zit ik niet in elkaar.

Ik blijf de waard die hoop blijft houden in zijn gasten....

foto: gevonden op internet (www.42.bis.nl)

Leven en laten leven?

Één van mijn favoriete programma's op tv is Puberruil. Voor wie het niet kent: hier ruilen twee (pre)pubers voor een aantal dagen van leven. 

Dit programma bestaat al heel erg lang en ik heb zelf het idee dat het vroeger veel heftiger was. Toen werden er volgens mij echt twee pubers geruild die qua ideeën of interesses min of meer lijnrecht tegenover elkaar stonden. Zo kwam een skinhead terecht in een gekleurd gezin en andersom, iemand uit een heel streng gezin kwam terecht in een gezin zonder regels enz.

In de aflevering die ik net gekeken heb, werd er een christelijk meisje van het platteland geruild met een moslim meisje uit de grote stad. Ingrediënten genoeg om er een interessante ruil van te maken dacht ik zo.

De presentator komt tussendoor altijd even langs om te vragen hoe het ze bevalt en zo kwam hij ook bij het christelijk meisje langs. En daar kwam een (in mijn ogen) interessante opmerking uit haar mond. 

Ze was samen met de beste vriendin van het moslim meisje een hoofddoek aan het uitkiezen in een winkel en de presentator vroeg haar of ze het naar haar zin had en wat ze van het gezin en het geloof vond. 

Ze gaf aan dat ze het een heel aardig gezin vond en dat ze ook respect had voor deze mensen, ook al geloofden ze iets anders dan zij zelf. Of ze ook een hoofddoek zou dragen als haar eigen geloof dat voor zou schrijven? Nee, waarschijnlijk niet, dan zou ze gaan twijfelen aan haar geloof. 

De presentator vroeg haar waarom? Ze kwam er niet goed uit, maar zei toen iets opmerkelijks (in mijn ogen en in het kader van de eerdere opmerking over respect): ik blijf toch hopen dat alle mensen ooit christelijk worden.

Dat vond ik toch een beetje apart, maar de presentator vroeg door en ze legde uit dat als mensen niet christelijk zouden worden, ze niet in de hemel terecht zouden komen en dat vond ze zielig. 

En toen zat ik dus bijna met mijn bek vol tanden voor de tv....

Daar zit een schattig, lief, blond Hollands meisje die zich serieus zorgen maakt dat andere mensen niet in de hemel komen! Alleen vanwege het feit dat ze niet christelijk zijn.

En daar word ik boos en verdrietig van, want hoeveel ellende wordt er niet door het geloof veroorzaakt? En begrijp me niet verkeerd, ik weet heel goed dat het niet het geloof op zich is dat voor ellende zorgt, maar voor de interpretatie die er door (bepaalde) gelovigen aan gegeven wordt, maar aangezien geloof vaak wordt gepredikt door mensen die er een interpretatie aan geven, gaat dat nogal eens 'mis'.

Hoe arrogant is het van een 'geloof' om te bepalen dat alleen de aanhangers van die specifieke stroming in de hemel komen? Wie zegt dat de hemel niet ook is opgedeeld in verschillende sectoren, net zoals de wereld uit diverse continenten bestaat en die weer uit diverse landen kunnen bestaan? 

Is hun god (oh ja, even vergeten er is er maar één) dan zo arrogant dat hij alle ruimte opeist voor zich zelf en zijn mensen? Iets van 'eigen volk eerst'? En hoe zit het dan met 'heb uw naaste lief gelijk uzelf'?

Ik word er opstandig van! 

Ik ben al jaren geleden van mijn geloof gevallen, maar als dat niet zo was, zou ik het nu onmiddellijk doen. 

Was religie niet bedoeld om een volk hoop te geven? Is het niet de bedoeling dat het belijden van een geloof voor mensen een mooie ervaring zou moeten zijn?

Waarom dan bang maken, verdelen en haat zaaien? 

Ik snap het niet...

Leven en laten leven. 

Stond dat ook niet in de basis gebruiksaanwijzing van alle religies?

screenshot uit deze  aflevering van Puberruil.

Alsjeblieft: nooit meer!

Vandaag stond er een reeds lang gepland 'uitstapje' op de agenda. Niet direct het vrolijkste wat je op een dag kan doen, maar vandaag mocht ik met een groepje Duitse psychiatrie medewerkers, en een lieve vriendin mee naar Gedenkstätte Hadamar, in Hadamar, Duitsland.

Ik gok dat er niemand vreemd opkijkt als ik zeg dat er tijdens de tweede wereldoorlog heel veel verschrikkelijke dingen met mensen gebeurden. Iedereen heeft hier (hoop ik) ooit wel eens iets van meegekregen, op school, in geschiedenisboeken, in films enz.

Meneer Hitler wilde (kort door de bocht genomen) niet alleen van de Joodse medemens af, maar eigenlijk van alles en iedereen die niet voldeed aan het Arisch übermensch plaatje. En dus werd er een plan bedacht (want een wet was het niet echt) waarbij iedereen die de maatschappij geld kostte en niets opleverde, kortom die niet van nut waren, uit de weg geruimd moesten worden. 

Met mooie worden: deze mensen kregen euthanasie. Maar euthanasie betekent 'goede of milde dood' ook wel 'genade dood' genoemd. Toch was dat woord in die tijd een dekmantel voor wat eigenlijk doodordinaire moord was, want het vergassen van mensen (fase 1), uithongeren, overdoses medicatie toedienen of een gifinjectie toedienen (fase 2) waren niet echt manieren die, in mijn ogen, onder een milde dood weggeschreven kunnen worden.

Mensen met een geestelijke of psychiatrische beperking/aandoening, werden in deze instelling vermoord. En de instelling in Hadamar, was niet de enige van zijn soort in Duitsland/Oostenrijk.

De rondleiding en het verhaal van de gids was op z'n zachtst gezegd 'indrukwekkend' te noemen. Tegelijkertijd voelde het voor mij als zo'n belachelijke gedachtengangen en gang van zaken, dat ik er bijna lacherig van werd en het mij ook nauwelijks raakte. Misschien omdat het niet binnenkwam? Misschien omdat ik dissocieer op zo'n moment en dus mijn gevoel afsluit van mijn gedachten? Ik weet het niet, maar als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik me een slecht mens voel, als ik niet de impact kan voelen, die dit verhaal, deze ruimte en deze situatie op de mensen om me heen heeft.

Ben ik gevoelloos? Ik denk zelf van niet. Ik weet dat ik het vreselijk vind wat ik hoor en zie, maar het enige dat mijn hoofd kan denken is dat de mensen die deze regeltjes en maatregelen ooit bedachten, minstens net zo gek moesten zijn als de mensen die zij wilden uitroeien, en dus eigenlijk zichzelf uit wilden roeien.

Het blijf overigens een vreemde gewaarwording om als soort van 'undercover patiënt' tussen zo'n groep van hulpverleners te zitten, want de taal die er gebezigd wordt, en de manier waarop er over patiënten gedacht en gesproken wordt, doet me af en toe tot 1000 tellen en dat is soms nog niet eens genoeg....

Het aller ergste aan vandaag vond ik misschien nog wel het besef dat de geschiedenis zich aan het herhalen is. Stiekem wordt op dit moment eenzelfde soort van propaganda gevoerd als destijds, maar nu richting de vluchtelingenproblematiek. Destijds werd er propaganda gemaakt door steeds maar weer te benadrukken, wat gehandicapten en psychiatrisch patiënten de maatschappij allemaal wel niet kostten, en hoeveel andere dingen voor 'het eigen volk' men voor dat geld wel niet had kunnen doen. 

En ook nu met de vluchtelingen problematiek (ik noem het liever kwestie) gebeurt eenzelfde soort iets. Hoe vaak hoor je om je heen niet roepen dat er te veel geld naar vluchtelingen gaat, dat ze alles maar in de schoot geworpen krijgen, terwijl het 'eigen volk' niks meer krijgt en de vluchtelingen alles inpikken en daardoor bij velen (een soort van) haat ontstaat???

Dat is een beangstigend idee voor me. Hebben we dan echt niks van de geschiedenis geleerd???

Ik heb één ding wel geleerd vandaag. Had ik in die periode in Duitsland geleefd, dan was ik om diverse redenen een kandidaat voor euthanasie centrum Hadamar geweest: ik ben al jaren psychiatrisch patiënt, ik draag niet bij aan de arbeidsmarkt en ik ben ook nog eens transgender. Hoe onvolmaakt en nutteloos (in de ogen van de Nationaal Socialisten in die tijd) wil je het nog meer hebben?

Ik prijs me gelukkig met waar en wanneer ik leef en met wie en wat ik ben.

Dit alsjeblieft nooit meer. 

Het was een onvergetelijke, trieste en tegelijk mooie, dag, die ik niet had willen missen.

Wie meer van/over dit gruwelijke onderwerp wil lezen: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Euthanasiecentrum_Hadamar

foto: gedenk klok in Gedenkstätte Hadamar, (zelf genomen)

Het is weer zo'n dag!

Vandaag is weer eens zo'n dag, waarop niks vanzelf gaat.
Dat is op zich niet zo'n probleem en dit keer ook nog eens heel begrijpelijk aangezien de afgelopen weken voor mij druk en spannend waren.

In al die drukte, was er vooral veel aandacht voor twee van mijn stemmen, te weten Lesley (v) van 6 en Rik (m) van 12. En doordat deze twee alle aandacht en al mijn energie opslurpten, raakte Roy (m) 16 een beetje (veel) op de achtergrond. En hoewel hij daar tegenwoordig genoegen mee neemt en niet meer de strijd erover aan gaat, vond ik dat het vandaag maar eens ZIJN dag moest gaan worden.

Roy mocht dus bepalen wat er vandaag ging gebeuren. En omdat Roy gewoon Roy is en van computerspelletjes houdt, zitten we al de hele dag 'Virtual Villagers' te spelen, omdat het buiten veel te warm is om Pokemons te vangen.

Ik weet niet of iedereen dat spelletje kent, maar het gaat over een stam op een eiland die moet zien te overleven. Jij moet ze aan het werk zetten, zorgen dat ze dingen bijleren, dat ze te eten hebben, dat ze zich ontwikkelen, dat ze zich voortplanten, enz... eigenlijk moet je simpelweg zorgen dat ze overleven.

Nu kun je alle poppetjes in je stam zelf een naam geven en dat vindt Roy dus het einde! Eén van zijn poppetjes heeft hij 'Rikkie' genoemd. Het is een kindje met een heel hoog stemmetje, dat steeds 'oh' roept als je hem oppakt. En dat vindt Roy dus hilarisch!!! (En Rik dus totaaaaaaal niet!)

Rik wordt hier boos van want niemand mag hem Rikkie noemen, want hij is keicool! Dus dat is ruzie punt één.
Verder zegt Roy steeds dat het geluid van dit poppetje sprekend op Rik lijkt....ruziepunt nummer 2.
Tot overmaat van ramp is het poppetje 'Rikkie' ook nog eens een meisjespoppetje en Rik haat meisjes.... ruziepunt 3.
En tot slot vindt Rik het maar niks dat Roy hem (in poppetjesformaat dus) als een slavendrijver aanjaagt en 'stomme' klusjes laat doen...Ruziepunt nummer 4.

Al met al zoveel ruzie tussen de twee heren, dat ik het spel maar even gestaakt heb en we even iets anders gaan doen, tot de gemoederen wat bedaard zijn en Roy kan ophouden met zijn geplaag.

Dat vindt Roy dan weer niet zo leuk, en dus is het een 'gezellige' bende in mijn hoofd.
Het is dat ze elkaar niet mijn kop uit kunnen slaan, maar anders!!!!!

screenshot van Virtual Villagers, Tree of Life.