Nog één nachtje slapen en dan is het zover. Dan wordt mijn naam en geslacht officieel gewijzigd. En hoewel het eigenlijk een simpele kwestie is van wat lettertjes veranderen, is het voor mij toch eigenlijk wel een big thing!
De afgelopen week kon ik niet zo goed voelen of benoemen of dit nou een goed 'thing' was of niet en ook nu op dit moment weet ik dat nog steeds niet zo goed. Het voelt in ieder geval als een noodzakelijk 'thing'.
Morgen verandert de door mij zo gehate 'v' op mijn paspoort (nou ja, morgen op mijn geboorte akte, maar daardoor wat later dus ook op mijn paspoort) in een 'm'. En hoewel ik heel blij ben dat het dadelijk niet meer een 'v' is, merk ik ook dat ik niet zeker weet of dat die 'm' 100% op z'n plek is en dus goed voelt.
Één ding weet ik al die tijd wel heel zeker: ik voel me zeker geen vrouw, maar ik voel me ook niet echt een man. Ik ben dan wel al ruim elf maanden aan de testosteron en hoewel ik de veranderingen die dat met zich mee brengt heerlijk vind en daar oprecht blij mee ben, heb ik toch ook het gevoel dat ik nooit helemaal een man zal zijn.
Dat hoeft van mij ook niet, ik ben namelijk gewoon mezelf: Mick. Dat ben ik vandaag en dat zal ik morgen na mijn afspraak bij de gemeente ook nog zijn. Daar is niks mis mee.
Het liefst zou ik een 'x' willen in mijn registratie (en nog liever helemaal geen registratie), maar het verkrijgen van die 'x' is in Nederland nogal een dingetje. En stel dat het je lukt om (via de rechter) een 'x' te krijgen, dan is onze maatschappij (en die van de meeste landen om ons heen) daar nog niet echt op voorbereid.
De reden waarom ik van 'lettertje' wil veranderen, is om minder dysforie te ervaren. Mevrouw levert mij namelijk acuut buikpijn, verdriet en een hoop boosheid op (=dysforie), gewoon omdat ik aan alles voel dat het niet klopt. Een beetje als wanneer ik met mijn linkerhand moet schrijven, terwijl alles in mij voelt dat ik rechtshandig ben! Bij meneer maakt mijn hart een huppeltje (=euforie). Kortom, hoewel ik het gevoel heb dat die 'm' ook niet helemaal klopt, levert het me minder stress op dan de 'v' doet.
Die 'x' zou voor mijn gevoel het meeste kloppen, maar omdat de maatschappij daar nog niet zo op ingesteld is, zou dat met zich meebrengen dat je telkens opnieuw aan de telefoon moet hangen (=stress), dingen moet uitleggen (=stress), en eigenlijk continu aan het vechten bent (= nog meer stress). Vechten om te mogen zijn wie je bent, vechten om te mogen bestaan. Tja, en dat laatste punt (vechten voor bestaansrecht) is eigenlijk al ruim 40 jaar een thema in mijn leven, daar ben ik moe van en daar wil ik vanaf. Dus voor nu kies ik voor datgene dat mij de minste stress en dysforie oplevert: de 'm'.
Maar met het veranderen van dat lettertje veranderen er van de ene op de andere seconde een hoop dingen:
- ineens ben ik dan geen hetero meer maar homo (niet dat dat wat uitmaakt verder)
- ineens mag ik 5x bloed geven in plaats van 3x (blijkbaar kan mijn bloed straks lezen)
- ineens moet ik meer gaan betalen voor bepaalde verzekeringen.
- ineens ben ik een 'viezerik' als ik in een speeltuin vriendelijk lach of praat tegen een kindje.
Voor de meeste mensen is het maar een lettertje en dus iets kleins. Voor mij is dat lettertje (gevoelsmatig en in de praktijk) iets heel groots.
Nog één nachtje slapen....
 |
| foto: internet |
