hoe naai je jezelf???

Soms kan ik zo van mezelf balen!!!!
Echt serieus! En ik kan iedereen de schuld geven, maar uiteindelijk ben ikzelf degene die beter op had moeten letten.

Waar gaat dit over hoor ik u denken?
Nou dat ga ik proberen uit te leggen.

Ik ben de gelukkige (en soms wat meer ongelukkige) bezitter van een creditcard. En daar ben ik meestal heel erg blij mee, want dat geeft je een hoop mogelijkheden die je tegenwoordig zonder creditcard niet meer hebt. Zo kan ik hotels boeken,vluchten betalen, dingen kopen, in het buitenland tóch betalen als mijn bankpas me geen geld meer wil verschaffen. Anyway: het is handig en in deze maatschappij (als je veel reist) bijna onmisbaar.

En ik ben op zich een best verantwoordelijke gebruiker van mijn kaart: ik ben er nog nooit door in de schulden geraakt en ik geef nooit meer uit dan ik heb. Handig hulpmiddel hierbij was dan ook altijd het papieren overzicht dat ik kreeg aan het eind van iedere maand, waarop ik precies kon zien wat ik uitgaf.

Maar net als bijna alle bedrijven, doet ook mijn creditcard maatschappij mee aan de digitalisering. Dat betekent dus dat ik niet langer papieren overzichten kreeg, maar eens per maand een mailbericht, met daarin de mededeling dat ik mijn overzicht kon downloaden.

En iets in mij (en ik weet nog steeds niet wat, want ik ben best digitaal ingesteld) maakt dus dat ik dat niet doe. Nou ja, ik download ze meestal wel, print ze uit en stop ze in een map, maar ik bestudeer ze niet meer zo grondig als voorheen...

En dat....dat is dus jammer.... ERG jammer merk ik nu.

Al een tijdje zag ik steeds een bedrag van €30,95 afgeschreven worden van mijn kaart, door een bedrijf in Engeland. En hoewel ik dat niet helemaal kon plaatsen, maakte ik me er ook niet echt zorgen om, want ik heb een abonnement op een Engels tijdschrift, dus ik dacht dat het bedrag daarvan zou zijn.

Maar vandaag opende ik mijn digitale overzicht om iets op te zoeken en toen zag ik dat bedrag dus wéér staan. Ik bladerde terug en zag dus dat er iedere maand €30,95 afgeschreven werd en dat al bijna 2 jaar lang.... Mijn tijdschrift is niet goedkoop, maar zelfs met internationale verzendkosten kom ik niet aan €30,95 per maand.

En dus besloot ik eens op te zoeken wat dat 'yaksmedia' dan wel niet was, maar kijkend op de website werd ik er niet veel wijzer van. Het was in ieder geval niet een boek/tijdschriftenhandel, maar het had iets met multimedia en computergames te maken.

Ik besloot het (Nederlandse) nummer eens te bellen om te vragen hoe en wat, en tot mijn verbazing, kreeg ik een Engels sprekende dame aan de lijn... Nu is mijn Engels best goed, maar aan de telefoon (toch al niet mijn hobby).... oef.

Om een heel lang verhaal kort te maken: er is blijkbaar in maart 2015(!) een gratis 5 daagse proefversie van iets (maar wat kon ze me niet zeggen) omgezet in een abonnement, op een e-mailadres dat door mij niet/nauwelijks gebruikt wordt, met mijn naam overigens fout gespeld, maar dat terzijde.
Ze heeft het per directe ingang stop gezet en ik krijg de laatste 6 maanden teruggestort.... Maar 6 maanden op een periode van 20 maanden voelt toch een beetje als een druppel op een gloeiende plaat.

En ik baal hiervan! Want ik denk serieus, dat als ik een papieren afschrift zou hebben gehad, me dit veel eerder opgevallen was. En natuurlijk blijft het mijn eigen domme schuld, want ik moet dat controleren.

Dus ik heb meteen maar even de creditcard maatschappij gebeld en gevraagd of ik alsjeblieft weer papieren afschriften kan krijgen... En voor 1 euro per maand krijg ik die dan ook...
Dat is nog altijd beter dan mezelf nog een keer zo (onopvallend) laten naaien.

(en toen kreeg ik ook nog een sms van mijn telefoonmaatschappij dat mijn belbundel (net 9 dagen oud) op is na deze twee telefoontjes... het moet niet gekker worden!)

foto: internet

Wijsneus.....

De sinterklaasperiode is een spannende periode, zelfs met 'nepkinderen' die alleen maar in je hoofd zitten.

Ik denk dat menig ouder de stress en prikkelbaarheid bij hun kind wel herkennen. De huilbuien, de angst om dingen ineens wel of niet te doen. Zo gaat dat hier in huis ook. 

Ineens mag er niet meer in het donker geslapen worden, mag de slaapkamerdeur niet meer dicht, mogen we niet meer naar de wc (probleem!) moeten we poeslief tegen elkaar zijn en gebeurt dit niet dan ontstaat er een enorm drama. 

Lesley is een beetje (veel) hyper. En niet leuk hyper, maar continu op het randje van huilen hyper en dat is best vermoeiend. Want als ze eenmaal van dat randje de verkeerde kant op kiepert, dan hebben we een probleem. Dan gaat het huilen héél lang door, langer dan mijn geduld duurt.

Vandaag was ik gebruik aan het maken van de chocoladeletter aanbieding in mijn supermarkt, zorgvuldig zocht ik voorletters uit: R, R, L en M (de rest boeit het niet zo).

Lesley kan niet lezen en schrijven. Ze kent een paar woordjes en kan een aantal letters herkennen. 

De R.... ja dat was van Rik. De R.... ja dat was van.... Roy! De L was 'iesiepiesie' van Lesley!!"

Maar de M??? Van wie was nou toch de M? 

Na enige seconden nadenken roept ze: "de M is voor Lesley want Rik en Roy is met een R en ik ben een Meisje en dat is met een M." 

Ik stel haar teleur en zeg dat Meisje niet een naam is en dat deze letter de eerste letter van een naam moet zijn.

En even werd het muisstil in mijn hoofd, best aangenaam kan ik je zeggen.

Ik maakte mijn rondje door de winkel af, borg de boodschappen op en nog altijd was het stil. 

Ik maakte een kop thee, pakte mijn boek erbij en installeerde me op mijn bank en begon te lezen.

En ineens begint Lesley te lachen en te schreeuwen: "ik weet het, nu weet ik het, écht!!

Mijn hoofd zat inmiddels in mijn boek, dus ik wist even niet waar dit over ging en dus vroeg ik: "wat weet je?"

"Voor wie de M is!", kraaide ze blij uit!

"Oh ja?, voor wie dan?" Vraag ik toch wel nieuwsgierig over zoveel blijheid...

"Die is voor Mij! Want Mij begint met de M. En ik noem mijzelf mij dus dat is mijn naam. Hij is van Mij."

Niks tegenin te brengen.....

Einde discussie.

foto: eigen brouwsel.

Stemmen horen: een leerzame ervaring...

Terwijl ik in de keuken bezig ben met de voorbereidingen van mijn 'foodchallenge' die ik mijn gast van vanavond wil voorzetten, roept de jongste telg in mijn hoofd, Lesley, ineens héél enthousiast uit:
"Kijk Mick, Kijk!!!! Een regenpoot!!!!"

Enigszins in de war over deze vreemde verspreking van haar, draai ik mijn hoofd naar het keukenraam en zie inderdaad een regenboog aan de hemel staan.

Omdat ik vind dat ik tóch af en toe een beetje pedagogisch moet doen (of gewoon zeikerig) zeg ik tegen haar: 'Mooi hoor, maar het is een regenBOOG, niet een regenpoot.'

"Welles!" is haar felle antwoord.
En naïef als ik ben, laat ik me verleiden om het nogmaals te verbeteren: 'Nee, het heet een regenBOOG.'

"Nietes, nietes, nietes, het is een regenpoot!" en na een diepe theatrale zucht: "ik weet best wel wat een regenboog is hoor, en dit is een regenpoot!" en ik hoor de boosheid en frustratie in haar stemmetje. Als ik haar nu nog een keer verbeter/tegenspreek, dan ben ik ervan overtuigd dat ze gaat huilen en er een nieuw drama uit gaat breken en dus besluit ik om mijn luister oren eens even aan te zetten. Iets wat ik met haar nog wel eens (te vaak) vergeet....

Dus ik vraag heel geduldig: 'Goh, vertel eens, waarom is dit dan een regenpoot en geen regenboog?'

"Nou, een regenboog gaat helemaal om de wereld heen en deze heeft alleen een pootje, dus is het een regenpoot!"

Tja, daar kan ik niks tegen in brengen..
Wéér wat geleerd op deze druilerige middag!

foto: eigen brouwsel

Choose your battles....

Ik heb een hekel aan telefoneren. Vooral als ik iets van de andere kant van de lijn moet hebben (informatie, een recept, een dienst enz.). Daar zijn een boel redenen voor, maar één van die redenen is dat ik zeven van de tien keer in een soort van argument of zelfs ruzie beland.... En dat is dus niet zo handig....

Gisteren was weer zo'n moment dat ik al weken aan het uitstellen was: ik moest een herhaalrecept hebben voor slaap- en kalmeringspillen. En dat vind ik dus heel gecompliceerd want met dit soort medicijnen is er iets ingewikkelds: er moet een code op staan en ik weet niet of dat automatisch gaat of niet en in het verleden ging dat wel eens mis, dus mijn vertrouwen in automatisme is niet zo groot.

Daar komt nog bij dat ik die medicatie lange tijd via de Riagg kreeg, maar sinds mijn voorschrijvend arts niet meer mijn arts is en ook nog eens niet meer bij de Riagg werkzaam is, de psycholoog geen recepten mag uitschrijven,  gaat dat voortaan via de huisarts. En dat verloopt niet altijd even soepel....

Maar goed, de nood begon een beetje hoog te worden en dus besloot ik de herhaalreceptenlijn in te spreken (met een antwoordapparaat kun je immers niet zo makkelijk ruzie krijgen). Ik moest  mijn naam, geboortedatum, adres, apotheek, naam van medicatie, hoeveelheid enz inspreken en als ik dat vóór 14u zou doen, dan zou het binnen 3 werkdagen (PARDON???) bij de apotheek zijn...
Daar word ik dan al een beetje kriegel van... drie werkdagen voor het het uitdraaien/faxen van een recept? Dat kan sneller denk ik, maar ok, wie ben ik?

Ik spreek braaf de gevraagde gegevens in, de gewenste 60 stuks van elk en vertel erbij dat ik niet zeker weet of de code er automatisch op staat, maar of ze erop willen letten dat hij erop staat.

Vandaag kreeg ik (nu al!!!) een sms dat ik mijn medicatie kon ophalen en dat ging ik dan ook braaf doen. Een volle nacht slaap lijkt mij een heerlijk (en inmiddels noodzakelijk) vooruitzicht!

Eenmaal bij de apotheek kreeg ik de vraag of de dosering veranderd was? 'uhm, nee, hoezo?' Ik kreeg van beide soorten dus de helft mee en dat vond de assistent-apotheker vreemd, omdat het anders in hun systeem vond. De moed zakte in mijn schoenen want haar antwoord was: "tja ik mag niks aan dit recept veranderen, dan moet u de dokter even bellen."
Dat 'even bellen' bij mij niet echt een optie is, weet zij niet, dus dat vergeef ik haar (zo ben ik dan ook wel weer).

Uiteindelijk raap ik thuis al mijn moed bij elkaar en bel de dokters assistente. En geloof me: dit is echt geen hobby van me, want met haar raak ik standaard in de clinch!
Ik noem mijn naam, vertel dat ik mijn medicijnen zojuist heb opgehaald en dat ik denk dat er ergens een fout is ingeslopen. Ik pauzeer, omdat ik denk dat ze mijn geboortedatum graag wil weten, maar ze zegt niks, dus ik besluit de situatie maar te gaan uitleggen.

Dan zegt ze geïrriteerd: "ja, vertel even je geboortedatum, want op deze manier wordt het niks."
Ik slik de eerste signalen van opkomende woede weg en noem braaf mijn geboortedatum.

"Dus wat was jouw probleem?" zegt ze... En ik slik braaf de volgende woedesignalen in terwijl mijn hoofd zich ermee begint te bemoeien en allerlei (niet zo nette) antwoorden begint te roepen. Ik probeer me op de dame te concentreren en leg het nog een keer uit.

"Dus je beweert dat je van allebei 2 stuks slikt?"
- 'dat beweer ik niet alleen dat is zo.' (ik bijt te laat op mijn tong)
"Ik vind dat jij wel heel veel medicatie slikt".....

Tja en dan gaat het dus fout, want nu word ik écht heel boos. Allerlei antwoorden schieten door mijn hoofd:
- je hebt niks te vinden trut!
- dan had je zelf dokter moeten worden ipv assistente.
- dat gaat je geen fuck aan!
- wat weet jij nou van mij en mijn medicijngebruik?
- misschien moet je even naar de datum van het vorige recept kijken?

Maar ik zeg niks van dit alles, want ik klap weer eens dicht en mompel: "dat kan dat u dat vindt, maar het is toch echt zo." En ik voel me een heel klein, stout schoolkind.

Ze zucht diep en zegt: "nou dat ga ik eerst met de dokter overleggen hoor en als het klopt, dan krijg je van die ene nog 30 stuks erbij."
Ik dacht even dat ik haar 'van die ene' hoorde zeggen, dus ik besluit te checken: 'ik krijg dus van allebei nog 30 stuks?'

Ze zucht heel diep en zegt: "U heeft er al 30 van de ene gehad en 30 van de andere. Dat zou volgens u 60 moeten zijn, 60-30 is 30 stuks."

Tja en dan barst er iets in me en kan ik niet langer op mijn tong bijten en blaf terug: "Mevrouw ik ben niet dom, ik verstond u gewoon niet."
Ze zegt nog wat dingen die ik door mijn boosheid al niet meer hoor, maar dan hoor ik dat ze me een prettig weekend wenst en ik pers er nog uit: 'u ook.' en hang op....

Mijn bloed kookt...
Ik snap dat ze haar werk moet doen. Al denk ik dat mij vertellen dat ik teveel medicatie gebruik (die is voorgeschreven door een arts) niet haar werk is.
Als je me een een beetje zou kennen, dan zou je weten dat ik voor mezelf anti medicijnen ben. Ik slik het nauwelijks en al helemaal niet dagelijks. Als je op het vorige recept gekeken zou hebben, dan zou je zien dat het recept van het ene middel van februari dateert en het recept van het andere middel van april.....

Volgens mij is het nu november.... Dus bedankt voor de interne hitte die u mij zojuist bezorgd heeft door mijn bloed te laten koken, maar hou voortaan gewoon uw mond!

Prettig weekend!??!

Hij, die niet genoemd mag worden....

Als je een hoofd hebt met allerlei leeftijdscategorieën erin, dan loop je wel eens tegen dingen aan die voor anderen moeilijk te volgen zijn. Deze tijd van het jaar is zo'n ingewikkelde periode.

In mijn hoofd bevinden zich een hoop volwassenen, maar ook twee pubers en een zes jarige (die eigenlijk een jaar of drie is, maar dat mag ik niet hardop schrijven).

De pubers hebben (vanzelfsprekend) andere interesses en fascinaties dan dat de jongste heeft. Daarnaast zijn de pubers beiden heren en is de jongste een heel erg meisjemeisje. En of hun werelden qua leeftijd niet al ver genoeg uit elkaar liggen, maakt het verschil in 'gender' ook nog al wat uit. 

Er wordt dus heel wat afgekibbeld in mijn hoofd en soms moeten er ook heel duidelijke regels gesteld worden over dingen. En uiteraard is niet iedereen het altijd met die regels eens, maar over één ding hebben we consensus in mijn hoofd. 

Het hele jaar door hebben wij één verboden onderwerp. Daar mag niet over gesproken worden, óók niet per ongeluk (en zelfs niet met opzet als je boos bent).

Wij leven hier het hele jaar door met een heuse 'Hij, die niet genoemd mag worden'. En gelukkig houdt (intern) iedereen zich daar ook aan.

De reden dat we 'Hij, die niet genoemd mag worden' hebben ingevoerd is, omdat we anders allemaal knetter gestoord zouden worden. Want als we hem wel zouden noemen, dan wordt de spanning te hoog en de ellende duurt al lang genoeg! We zouden het hele jaar door overstelpt worden met onmogelijke vragen, met paniek huilbuien, eindeloze liedjes, een overvloed aan wortelsoep, urenlang zoeken naar schoenen enzovoort.

Vandaag kreeg 'Hij die niet genoemd mag worden' weer even een naam. Ongeveer drie weken lang mogen we de naam Sinterklaas weer laten vallen, wetend dat het na vandaag geen zin heeft om te censureren. 

Vandaag om 12 uur zat ik gewapend met één knuffelhond en drie knuffel nijlpaarden op mijn schoot op de bank, in afwachting van de aankomst van 'Hij, die niet genoemd mag worden'.

En wat was het spannend! Een boot die vast zat, lege pakjes in het Pietenhuis, als dat maar goed komt?!? Maar (zoals altijd) kwam het goed en nu is Sinterklaas weer veilig in het land en nodigde alle kindjes in héél Nederland uit om hun schoen te zetten (de zak!)

Er is nu dus maar één onderwerp in mijn hoofd. De ene vraag na de andere wordt op me afgevuurd en met alle geduld dat ik in me heb (niet zo veel dus) probeer ik geduldig alle vragen te beantwoorden. 

Voor nu vinden de pubers het ook nog wel een leuk spelletje en bedenken ze de meest creatieve antwoorden. Maar ik weet dat zij het over 24 uur ook niet meer zo fijn vinden.

Maar dan moeten we nog drie weken.....

Nee, van mij mag 'Hij, die niet genoemd mag worden' meteen weer terug naar huis en het gehele jaar door anoniem blijven. Maar helaas.....

Welkom Sinterklaas!

Foto: Eigen brouwsel

Over Passies en Globetrotters!

Wie mij echt een klein beetje kent, weet dat ik twee grote passies heb in het leven....

En wat is er nou mooier dan je passies combineren???

Voordat het een beetje eng gaat klinken, en de beelddenkers onder jullie op hol slaan, zal ik een toelichting geven. 

Eén van mijn grote passies is borduren. Dit vond ik als kind/puber al leuk, maar vooral het kruisjes gedeelte. Zodra er lijntjes (backstitch) gedaan moesten worden, vond ik er niet zoveel meer aan. Daar moest ik me namelijk op concentreren en dat is nu eenmaal niet een van mijn sterkste kanten.

Mijn andere grote passie is Australië. Ooit riep ik dat dat land me "echt totaal niet aantrok" en dat ik daar niks te zoeken had. Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik gewoon doodsbang was voor al die enge beesten daar en dat ik het idee had dat Australië echt de meest gevaarlijke plek in het universum was. Maar toen er in 2008 een interessant congres georganiseerd werd in dat land, besloot ik mijn (voor)oordelen te laten voor wat ze waren en reisde ik voor de eerste keer af naar (dat deel van) de andere kant van de wereld. 

Omdat ik nogal last heb van die tijdsverschillen, besloot ik dat 3 dagen congres mij geen crisis waard was en dus besloot ik om er wat tijd aan vast te plakken. En zo kwam ik voor het eerst terecht in Sydney... En ik kan u mededelen: het was liefde op het eerste gezicht!

Ik heb tijdens die reis veel van het land gezien, maar in Sydney voelde ik me toch het meest op mijn plek. En hoewel ik aan het einde van mijn reis moe was en blij was dat ik terug naar ons kikkerlandje mocht, wist ik zeker dat Sydney een heel warm plekje in mijn hart zou houden en dat ik zodra het kon, weer terug zou gaan. 

En zo ontstond er in de volgende jaren een droom: Ik wilde het vuurwerk op 31 december zien op de Harbour Bridge. En zo geschiedde. 

In 2013 ging ik terug, wederom voor een congres en wederom plakte ik er een paar maanden aan vast. Een groot deel van de tijd bracht ik weer door in Sydney en ik voelde me er echt zielsgelukkig!

Maar aan alle leuke dingen komt een eind en (hoewel ik dit keer nog niet wilde) ging ik dus ook weer een keer naar huis, wetend dat ik op een dag wel weer terug zou keren.

Ergens tijdens die reis had ik me voorgenomen dat ik, zodra ik thuis was, ik mezelf zou leren haken. Vraag me niet waarom, maar als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb....

Nou ja, om een lang verhaal een klein beetje korter te maken: dat werd niks. Ik gaf haken een geheel nieuwe dimensie en ik stuitte op oude borduurwerkjes die ik nooit had afgemaakt. Ik pakte naald en draad op en heb het sindsdien niet meer losgelaten!

Ik kan oprecht zeggen dat ik verslaafd ben aan borduren. En inmiddels schaam ik me daar ook niet meer voor, want het biedt mij veel rust en plezier.

Op dit moment reist vriendinnetje Mayke door Australië en ze is op dit moment in mijn geliefde Sydney. Ze heeft een stukje van mijn oude droom: ook zij gaat het vuurwerk daar bekijken. En elke dag verblijdt ze mijn whatsapp box met een paar fotootjes uit mijn oh zo geliefde land en stad! En werkelijk waar: ik word er zo blij van!!! Het is op deze manier net of ik er ook een beetje ben en daar word ik heel gelukkig van!

En terwijl zij daar rond reist en de plekken bezoekt, die mij onmiddellijk terug in gelukkige herinneringen doen belanden, zit ik hier, terwijl de regen en wind tegen de ramen slaat, mijn twee passies te combineren....

Eindelijk heb ik er een gevonden die ik mooi vond!

Ik ben eraan begonnen op 31 oktober 2016.

200x300 kruisjes.....60 verschillende kleuren....geen lijntjes. 

18 bladzijden puur genot!!!!

Foto: eigen brouwsel, genomen van mijn patroonbeschrijving.

Over verwarde mensen en andere fabels.....

Er is tegenwoordig veel aandacht voor 'verwarde mensen'. En of die term nu wel of niet terecht is laat ik even in het midden, dat is weer een heel andere discussie.

Dat er zoveel aandacht voor is tegenwoordig, heeft te maken met het feit dat er steeds meer incidenten zijn met deze 'verwarde mensen'.

En dat heeft dan weer te maken met de beslissing om met onmiddellijke ingang bedden in de klinieken af te bouwen en mensen dus naar huis te sturen, waarbij men even vergeten is om voor een alternatief voor die bedden te zorgen. 

Mensen die dus zorg nodig hadden (en kregen) in de kliniek, zitten nu dus met diezelfde zorgbehoefte thuis, maar de middelen en mensen om eenzelfde soort zorg ook daadwerkelijk thuis te bieden, ontbreekt. Tja, en iedereen kan wel bedenken dat dát dus misgaat (behalve de overheid blijkbaar).

Ergens op Facebook las ik een opmerking van een dankbare meneer. Deze meneer was dankbaar voor de 12 jaar behandeling die hij van zijn psychiater had gekregen. 

Daar reageerde dan weer een mevrouw op die (door mij kort door de bocht samengevat) vond dat als een psychiater 12 jaar nodig had om je beter te maken, dat je dan je vraagtekens mocht zetten bij de kunde/professionaliteit van de desbetreffende psychiater.

De meneer reageerde daar weer op door aan te geven dat er veel traumatische gebeurtenissen in zijn leven waren gebeurd, waardoor dingen niet zo eenvoudig waren. 

Mevrouw gaf aan dat 12 jaar hoe dan ook veel te lang was en zij het al lang had opgegeven en een andere hulpverlener had gezocht (of zich van kant had gemaakt, dat ben ik even kwijt).

Meneer de psychiater deed ook nog een (belangrijke) duit in het zakje door te zeggen dat de denkwijze van mevrouw overeen kwam met de denkwijze van de overheid: mensen met ernstige trauma's moeten in een standaard aantal behandelingen binnen een bepaalde tijd, (zo kort mogelijk) beter zijn, zo niet: pech gehad. Maar zo werkt het volgens hem dus niet.

En ik volgde dit 'gesprek' met verwondering, maar kon me inhouden om niet van me af te bijten. 

Feit is dat ikzelf ook 15 jaar door deze psychiater behandeld ben, en net als de meneer aangaf: met grote tevredenheid. Vóór ik bij deze psychiater terecht kwam, was ik al 5 jaar elders behandeld en na mijn vertrek bij deze psychiater word ik alweer 3 jaar door een ander behandeld. Ik ben 40 jaar en word al 25 jaar behandeld....

Zijn de hulpverleners dan niet kundig genoeg? 

Ik denk niet dat dat het probleem is. Mijn probleem was, dat ik ruim 20 jaar lang te horen had gekregen dat ik nergens over mocht praten. 

In eerste instantie om de familiegeheimen te bewaren, daarna omdat 'ik niet mocht liegen' en nog later omdat we 'vooral geen oude koeien uit de sloot mochten halen die mij zouden kunnen triggeren zodat ik weer zou ontsporen'. 

Kortom, er is mij erg lang het zwijgen opgelegd. En omdat ik altijd al enigszins eigenwijs geweest ben (understatement of the century) en tóch af en toe probeerde mijn verhaal te doen, dan werd dat afgedaan als onzin, als leugens. En zo verloor ik ook het vertrouwen in de ander en mezelf.

Dus toen ik eenmaal een psychiater tegenkwam die me de vraag stelde: "wat is er eigenlijk met jou gebeurd in je leven?", moest ik even (heel lang) omschakelen. 

Als je zó lang het zwijgen is opgelegd en je vindt eindelijk iemand die wél oprecht naar je wil luisteren, dan gaat dat niet zomaar vanzelf. Stukje bij beetje vertel je, stukje bij beetje komt er meer omhoog dat je wil vertellen, maar dat gaat alleen in een tempo dat jouw brein (en daardoor jijzelf) aan kan. Een brein heeft ook maar een beperkte capaciteit en als je dat overbelast, dan stopt het brein of slaat op tilt. 

Verwachten dat een leven aan trauma in (ik zeg maar iets) 12 behandelingen of binnen twee jaar op te lossen is, lijkt mij dus een illusie, of om in de termen te blijven: een persistente waan.

Ik kon niet sneller, en nu ik 40 ben, ben ik nog niet 'beter'. Dat word ik ook niet, nooit denk ik, maar het gaat wel beter! Veel beter! (Ok, momenteel dan even niet, maar ok). Na al die jaren is er nu de rust en ruimte gekomen voor onderliggende problemen om eindelijk aangepakt te gaan worden. Want eerder waren we alleen maar bezig met het puinruimen van jarenlang opgelegd zwijgen.

En ik ben dankbaar voor iedereen die wegen en manieren heeft gezocht en nog zoekt, om mij in mijn eigen tempo, het zwijgen te laten doorbreken, mij mijn woorden te laten vinden, die het mogelijk maken  om me te laten herstellen.

foto: internet

Trauma sucks...

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat het niet zo goed met me gaat momenteel.

Niks om je echt zorgen over te maken, maar toch.

Afgelopen maandag moest ik naar de tandarts voor een (vrijwillige) ingreep. Niks ernstigs, niks groots, gewoon iets waar ik zelf voordeel van dacht te hebben en zelf om gevraagd had.

Waar ik echter geen rekening mee had gehouden, was dat er door deze ingreep bloed mijn mond inliep en de assistente niet snel genoeg was met het afzuigapparaatslangdingetje, waardoor de smaak van bloed in mijn systeem doordrong....

Tja, en ik en de geur en smaak van bloed is geen goede combinatie. 

Laten we het erop houden dat dit een enorme trigger voor me is en ik daar dan ook onmiddellijk op reageer. Onmiddellijk ben ik weer zes jaar oud en ben ik terug in de situatie van destijds. En helaas voor de tandarts hield dat in eerste instantie in, dat ik haar met volle overgave onderkotste....

Vol schaamte over deze actie, na een miljoen excuses, stond ik vijf minuten later, tuffend als een lama,  gelukkig wel weer buiten met een afgeronde ingreep. 

Maar hier bleef het helaas niet bij, want helaas kwam door dit éne kleine triggertje, het hele circus weer om de hoek kijken. Spontaan kreeg ik last van stemmen, beelden en filmpjes (flashbacks). Op zich geen onbekende fenomenen voor mij, maar wel juist die stemmen en beelden waar ik het meest bang voor ben. (en ja dat is dus heel erg logisch, want als ik er geen problemen mee had, dan zou het niet tevoorschijn komen op momenten dat ik met mijn (grootste/naarste) herinneringen geconfronteerd wordt).

En daar baal ik van, want na al die jaren zou ik toch 'gewoon moeten kunnen doen' en zou ik toch niet meer zo heftig moeten reageren op iets dat zó lang geleden gebeurd is. Ik zou er inmiddels toch 'overheen' moeten zijn.

Maar ik kan het niet helpen... ineens staat m'n leven weer op z'n kop. Ik zie bloed van de muren omlaag stromen, er komt bloed uit de kranen. Het ruikt naar bloed, alles smaakt naar bloed. Ik ben missellijk, verdrietig, durf niet te koken (water!), douchen (water!), thee drinken (water!) en ik durf niet te slapen.

En hoewel ik heel goed weet dat ik me niet gek moet laten maken en dát juist niet zou moeten doen, verval ik in mijn angst en bevries. Net als vroeger.

Alsof ik niets heb bijgeleerd.

Posttraumatische stress sucks...

foto: internet

Maak het ze niet te makkelijk....

Van tijd tot tijd valt er hier een brief van de politie in de brievenbus.

Niet omdat ik stout geweest ben, maar omdat ik in een wijk woon die zeer geliefd is...

Vooral bij mensen die niet zulke vriendelijke plannen hebben.

Kortom er wordt (schijnbaar) nogal veel ingebroken in mijn buurt en de politie vindt dat zij de bewoners van de wijk daarvoor moeten waarschuwen en overladen met allerlei nuttige tips daaromtrent. 

En dus valt er eens in de zoveel tijd een brief in de bus met daarin een uitnodiging voor een bijeenkomst over preventiemaatregelen die je kunt nemen om het inbrekers zo moeilijk mogelijk te maken. Bewoners worden vriendelijk verzocht/uitgenodigd om hier aanwezig te zijn en als tegenprestatie wordt hen koffie en vlaai beloofd. En in een wijk met veel oudere mensen, veel eenzaamheid en veel armoede, is dat een serieus aantrekkelijk lokkertje!

Deze bijeenkomst vindt doorgaans plaats in de avonduren in een gemeenschapshuis een stuk verderop. En uiteraard staat er een datum en tijd in die brief.

En ik kan het niet helpen, maar ik moet hier altijd zo vreselijk om lachen! Want, al begrijp ik de goede bedoelingen van de politie, het is (in mijn ogen) wel een beetje dubbel.

We mogen het inbrekers niet te gemakkelijk maken, maar tegelijkertijd nodigen we de mensen in de buurt en masse uit om op een bepaalde datum en een bepaald tijdstip naar een gemeenschapshuis te komen, zodat de huizen gedurende dat tijdstip dus onbemand en dus heerlijk toegankelijk voor inbrekers achterblijven?

Het is naïef om te denken dat die informatie over zo'n bijeenkomst alléén maar hij de brave burgers terecht komt, toch? 

Of ben ik nu naïef?

foto: internet

In de wachtkamer....

Ik zit nog steeds in de wachtkamer en inmiddels zit er een ouder echtpaar tegenover me. Heel schattig hand in hand, allebei met een kopje koffie (met suiker!!!) voor hun neus. (Ik durf niet eens water te drinken als ik naar de tandarts moet, laat staan iets met suiker!)

Ze keuvelen samen in het lokale dialect. Dat wil zeggen de meneer keuvelt tegen de mevrouw en de mevrouw humt heerlijk terug. Het is een heel geruststellend geluid en ik kan het niet helpen om ook een beetje te luisteren naar de inhoud van het gesprek.

De meneer heeft blijkbaar een (oud of een nieuw) gebit en heeft te horen gekregen dat hij niet te hard moet bijten. Dat vindt hij raar, want hij bijt toch al die jaren al zo hard, want als hij niet hard bijt dan valt zijn gebit eruit, kijk maar. En tot mijn grote hilariteit, laat hij zijn gebit zomaar vallen... 

Ik kan het niet helpen, maar ik moet lachen.... en nog hardop ook.

Vervolgens is het even stil voor ze weer verder keuvelen en als ik weer opkijk van mijn scherm, zie ik de mevrouw met haar vinger de suiker van de bodem van haar bekertje schrapen en met een enorme grijns in haar mond steken....

Ze geniet met volle teugen zo te zien.

En zo ga ik dan toch met een glimlach de stoel van de tandarts in!

Foto: Internet