Een ezel stoot zich geen twee maal aan dezelfde steen... iets over familie patronen...

Afgelopen week overleed mijn tante. En voordat iedereen meteen 'gecondoleerd' en 'sterkte' gaat roepen, wat doorgaans heel gepast zou zijn, moet ik er misschien even bij vertellen dat die mededeling vrij weinig met me deed. 

Ik kan me niet eens herinneren wanneer ik haar (of de rest van de familie) voor het laatst in het echt gezien heb, maar dat moet toch zeker al een jaar of 15 geleden zijn. 

Ik heb dus niet zoveel met mijn tante (of de rest) en de mededeling van haar overlijden deed me dan ook niet echt overlopen van verdriet. Naast de gedachte: ach, wat sneu, was het enige andere dat ik kon denken: 'oh jee, dat betekent dus een 'familie bijeenkomst'. En dat zorgde voor heel veel stress en paniek in mijn hoofd.

Ik hou niet van familie aangelegenheden, nooit gedaan ook. Als kind kon je mij op de oh zo gezellige familiefeestjes in het verste hoekje van de gang, op een rustig plekje met een boek, of met mijn eigen gedachten vinden. Ik vond die bijeenkomsten vreselijk! Er werd heel veel gerookt (niet handig als je astma hebt), heel veel gedronken en naar mate er meer alcohol in ging werd het luider en luider en werd het bullshit gehalte hoger en hoger. En tegen al die dingen (en vooral de combinatie), kon ik niet zo goed tegen en dus probeerde ik steeds opnieuw weg te vluchten naar een rustig plekje in het huis waar ik me veilig, ongestoord en mezelf kon voelen. 

Toen ik wat ouder werd kreeg ik letterlijk van ze te horen dat ik 'niet één van hen' was (hen= de familie). De reden? Ik rookte niet, ik dronk niet en ik was ongezellig. En dat klopte allemaal en stiekem was ik blij dat ik niet één van hen was, maar het maakte ook dat ik me er nooit bij voelde horen (wat ik uiteraard ook voor een heel groot deel zelf deed) en dat zorgde weer voor veel verdriet.

En tot op de dag van vandaag voel ik me er niet bij horen, alleen heb ik nu, als volwassene, in tegenstelling tot vroeger, zelf de keuze of ik er wel of niet bij WIL horen.

Maar goed. Mijn tante is dus dood. En dus gaat er een soort van afscheid plaatsvinden. Naar het schijnt is het heel erg druk in de lokale crematoria en omdat de eerstvolgende optie (met publiek) pas over drie weken kon plaatsvinden, werd er gekozen voor een dienst in een kleine kerk en daarna niks. Geen koffietafel, geen bijeenkomst, gewoon, naar de kerk en naar huis. 

Mijn ouders, die best op leeftijd zijn, en hier een flink eind voor moeten reizen, lieten weten dat ze niet aanwezig konden zijn. Voorzichtig polste ik eens bij mijn broer of hij misschien zou gaan, maar ook hij zag het heen en weer rijden voor een kerkdienst niet zitten. En ik.... tja, ik wil het liefst ook niet gaan, maar ik vind ergens ook dat ik 'de eer van ons gezin (waar ik me overigens ook geen onderdeel van voel) moet hooghouden' en dus moet gaan. Ik woon in de buurt, dus die 'smoes' heb ik niet en dus zat ik maar te piekeren over wat ik zou gaan doen. 

Vanavond kwam er weer een berichtje van mijn vader en ik hakte de knoop door: ik zou namens ons gaan. Maar ik besloot ook om heel eerlijk en open tegen hem te zijn en voegde eraan toe: "maar dat vind ik ook doodeng, want ik heb ze al zeker 15 jaar niet gezien en heb geen idee wat ik moet zeggen of doen, want handen schudden mag ook al niet."

En dat klinkt misschien raar, maar dit levert me echt stress op, ik weet écht niet wat ik moet zeggen, wat ik moet doen of hoe ik me moet gedragen en daar lig ik dus serieus wakker van en niet gaan voelt voor mij dan voor de fijnste en veiligste optie.

De reactie van mijn vader was simpel: "Je hoeft niks te doen, je hoeft er alleen maar te zijn. En misschien vraagt iemand wel aan je hoe het met je gaat. Dát kun je toch zeker wel handelen?"

En hij had me net zo goed een vuistslag in mijn gezicht kunnen geven. Want wat als het antwoord nou eens nee is? En spontaan zat ik jankend op de bank, me weer de puber voelend die in de kinderpsychiatrie zat en het verwijt kreeg van zijn ouders dat hij zo moeilijk te lezen was, dat ze nooit wisten wat er in hem omging en dat hij nooit eens iets deelde...

En dit is dus waarom. Ook in die kinderpsychiatrie tijd deed ik ontzettend mijn best om tijdens de gezinstherapie in de (relatief veilige) aanwezigheid van de therapeuten uit te spreken hoe ik me over bepaalde dingen voelde. Over wat dingen of uitspraken met me deden. Ik stelde me kwetsbaar op, liet verdriet zien, liet boosheid zien, maar al mijn emotie/gevoel, werd, net als nu, met één klap/opmerking van tafel geveegd, teniet gedaan. Ik denk dat ik vanaf dat moment definitief mijn mond ben gaan houden over hoe het werkelijk met me ging of wat ik voelde. Want zwijgen en erover liegen was makkelijker en veel minder pijnlijk dan keer op keer de deksel op mijn neus krijgen.

En ja, ik ken het spreekwoord van die ezel en die steen. En misschien was ik als puber een stuk verstandiger dan nu. Hoe kon ik denken of hopen dat er ook maar iets veranderd zou zijn in onze familie dynamiek? Naïef toch? Ik zou beter moeten weten en ik wéét het ook. Mijn ouders gaan niet meer veranderen, ze kunnen het stomweg niet. Ik moet mijn gedrag veranderen, mijn houding naar hen toe. Doe ik dat niet, dan zal ik keer op keer teleurgesteld worden en die oude (?) pijn voelen. 

Vooral niet open zijn over hoe het écht met me gaat, wat ik denk of wat ik voel. Maar gewoon lekker blijven liegen, want dan....

Pas dan, pas ik in het familiesysteem en hoor ik erbij.

Wel enigszins ironisch dat juist dát gedrag ervoor zorgde dat ik destijds in de psychiatrie terecht kwam... maar dat is een ander verhaal.

foto: gevonden op internet

Kerst: de mooiste tijd van het jaar of toch niet echt....

Als je me echt zou kennen, dan zou je inmiddels kunnen weten dat ik niet zo'n grote fan ben van Kerst. Misschien komt dat omdat het in het einde van het jaar zit, in de winterse maanden en ik dan meestal (qua stemming en mentale gezondheid) onderuit ga. Maar misschien ga ik juist ook wel in die periode onderuit omdat in die laatste maand van het jaar die oh zo gezellige feestdagen zitten. Wie zal het zeggen, voor mij is het een kip of het ei kwestie, kortom: ik weet het antwoord niet.

Heel veel jaren belandde ik rondom de Kerst in de psychiatrische inrichting. En dat vond ik ergens wel heel prettig, want als er ergens weinig Kerstsfeer te vinden is, eender welke dag van het jaar, dan is het daar wel. 

Maar met het veranderen van de GGZ is het steeds moeilijker geworden om een (time out) plek te kunnen krijgen. En dus moest ik op zoek naar een manier van met Kerst omgaan, waar ik de minste last van zou hebben. 

Ik koos er toen voor om Kerst te benaderen als twee heel gewone zondagen achter elkaar. Zoals u ziet is deze keuze al best wel oud, want dit was gebaseerd op het feit dat op zondag de winkels nog dicht waren en ik kan me niet eens meer herinneren sinds wanneer dit niet meer het geval is. Ik zou zelf geen big deal meer maken van Kerst, gewoon iets simpels eten wat ik heel lekker vind en de hele dag films en series kijken waarbij ik de ogen uit mijn kop mocht janken, want vreemd genoeg voelt dat best lekker.

Die keuze om er zo tegenaan te kijken, dus als twee dagen waarop de winkel gewoon niet open is (wat nu dus nóg minder normaal is als destijds...), zorgde er overigens niet voor dat ik het minder moeilijk had. Het bleef gewoon moeilijk. 

Ik probeer er achter te komen waarom ik zo'n hekel aan Kerst heb, en klopt het eigenlijk wel dat ik een hekel heb aan Kerst? Of heb ik gewoon een hekel aan alles wat (in mijn hoofd) verbonden is aan Kerst? En ook dat is best een ingewikkeld vraagstuk. 

De afgelopen dagen betrapte ik mezelf erop dat ik, als ik in een winkel was geweest, in de auto had gezeten, of tijdens het afwassen of koken de radio aan had gehad, ik ook daarna nog de zojuist gehoorde kerstliedjes van de radio mee bleef zingen of neuriën. En ik heb vanmiddag zowaar vrijwillig het stof van een kerst cd afgeveegd en deze zelf aan gezet (en daar ook nog van genoten).

De lichtjes die momenteel de binnenstad of de huizen in de buurt 'versieren' (al is dat woord in sommige gevallen best discutabel) vind ik eigenlijk heel mooi en sfeervol, ik ben gek op lichtjes! Dus dat is het ook niet. 

Een boom in huis zetten, die moeten versieren om het daarna weer af te moeten breken, tja... dat blijf ik onzinnig vinden, dus daar doe ik ook niet aan mee. Als ik dennengeur in huis wil, koop ik wel een geurkaars (of een wc verfrisser), dat is een hoop minder gedoe. 

Kaarten schrijven doe ik het hele jaar, maar een kerstkaart met een persoonlijke boodschap erop en de moeite die een ander heeft gedaan om die kaart bij jou te krijgen, kan ik (eigenlijk het hele jaar door wel) waarderen, dus dat is het ook niet helemaal. Hoewel ik als kind kerstkaarten niet zo'n feest vond, want aangezien ik ook rond deze tijd van het jaar jarig ben, kreeg ik nooit/zelden een aparte verjaardagskaart, maar werd alles op één hoop geveegd: kerst, oud en nieuw, en de verjaardagen van zowel mij als mijn familieleden. Dus je verjaardagswensen stonden al op een kerstkaart en die moest je vervolgens ook nog eens delen met de rest. Dát vond ik destijds vreselijk, ik voelde me dan nóg minder speciaal dan ik me sowieso al voelde. 

Ik snap dat het voor de verzender lekker makkelijk en goedkoop was, één kaart voor de prijs van vier, maar leuk vond ik dat als kind echt niet (en laten we het er maar op houden dat ik heel lang kind gebleven ben in dat opzicht). Tegenwoordig krijg ik van ooms/tantes nog steeds een kerstkaart gecombineerd met verjaardagswensen, maar tegenwoordig moet ik er om glimlachen en ben ik blij dat ik überhaupt nog een kaart van ze krijg.

Wat is het dan wel dat ik Kerst zo vreselijk vind?

En ik denk inmiddels dat het niet zo heel veel met Kerst zelf te maken heeft, maar wel met het plaatje dat er door de media (en de maatschappij) van Kerst gecreëerd is. De nadruk wordt zó ontzettend gelegd op het 'samen zijn', het 'samen vieren' en op het feit dat niemand tijdens deze dagen 'eenzaam mag zijn' (waardoor je eenzaamheid eigenlijk nóg meer benadrukt en dus groter maakt). 

Maar feit is dat er mensen wel degelijk alleen zijn met Kerst. Er zijn mensen die geen familie hebben of (al dan niet zelf gekozen) om welke reden dan ook niet met familie kunnen of willen vieren. Er zijn gewoon mensen die (net als alle andere dagen van het jaar ook op deze dagen) gewoon alleen en/of eenzaam zijn. En van al die reclame beelden en films, krijg ik persoonlijk altijd het gevoel dat je zielig bent als je met Kerst alleen zit. 

Ok, ik kies ervoor om niet naar mijn familie te gaan, want dat maakt dit soort dagen voor mij nóg vreselijker. Ik heb/voel nou eenmaal nauwelijks een band met deze mensen. Ik word ook wel eens uitgenodigd door vrienden om deze dagen bij hen (en hun gezin) door te brengen en ook daar zeg ik doorgaans nee tegen, want het geeft me altijd het gevoel dat ik het vijfde wiel aan de wagen ben, ook al is dat vijfde wiel meer dan welkom. Mijn hoofd (en hart) krijgt dat niet voor elkaar, het voelt niet zo en dus kun je zeggen dat ik er zelf voor kies om alleen te zijn. En daarmee ook 'het recht op me eenzaam voelen' verlies, want ik doe het immers zelf. En dat klopt, ik doe het ook zelf.

Ik ben nou eenmaal iemand die graag alleen is. Ik heb het vaak ook nodig om alleen te zijn, want in gezelschap verlies ik heel snel mijn energie, óók als ik het hartstikke gezellig vind met anderen om me heen. Ik moet alleen zijn om bij te kunnen tanken. En hoewel ik dus graag alleen ben, voel ik me echt niet altijd eenzaam. 

Maar zo rondom de Kerstdagen, kijkend naar al die reclame filmpjes en films, waarin 'samenzijn' erg gepromoot wordt, en er enorm de nadruk gelegd wordt op dat je niet alleen mág zijn in die tijd, maakt dat ik me op die momenten zó ongelooflijk eenzaam voel, dat het soms niet meer te dragen is. 

En dat is denk ik het antwoord op mijn zoektocht: ik heb geen hekel aan Kerst, maar ik heb een hekel aan het feit dat ik in deze periode extra met mijn neus op de feiten word gedrukt dat ik alleen ben en daardoor een enorme gevoel van eenzaamheid dubbel en dwars ervaar. 

Maar goed, ook dit jaar zal ik er wel weer doorheen komen. Misschien iets minder lastig dan de voorgaande jaren, wetend dat door de maatregelen rondom Corona ook dit jaar er weer vele mensen zijn die Kerst eenzamer (of toch met minder mensen om zich heen) moeten vieren dan dat zij normaal zouden doen. Een schrale troost!

Ik wens iedereen een zo fijn mogelijke periode toe. Maak er jouw feestje van, dan doe ik dat ook. Op mijn manier.

foto: Ontvangen kerstkaart van vorig jaar

De Voedselbank.... meer dan een donatie waard.

Ik vind het best een beetje een dingetje om toe te geven, maar al een hele tijd worstel ik nogal om de eindjes aan elkaar te knopen. Tot nu toe is het me wel nog steeds gelukt om uit de schulden te blijven, maar dat bracht nogal wat stress met zich mee. En stress is niet één van de dingen waar ik lekker op reageer.

Op zich is het best leerzaam. Je wordt er vrij creatief van en bedenkt allerlei manieren om van heel weinig/niets toch nog iets te maken. 

Maar toen ik vorige maand op de tweede dag van de maand wederom een bedrag van onder de 2 euro op mijn bankrekening zag staan, brak er toch echt wel iets in me. 

Ik ging maar weer eens opnieuw door mijn kosten heen en schrapte weer een paar dingen uit het lijstje, maar heel veel te schrappen viel daar niet meer, want het leven moet ook nog leefbaar blijven en daar heb ik sowieso al wat moeilijkheden mee. De rek was eruit, er kon even niet verder bezuinigd worden en dus kocht ik een kilo aardappels, een kilo winterpeen en een pak diepvrieshamburgers, waar ik de rest van de maand van gegeten heb. En ondertussen hield ik mijn vingers gekruist, hopend dat er niet nog ergens een verborgen rekening vandaan zou komen.

Je wordt er ook best een soort van 'sneaky' van, althans ik. Omdat ik zo erg niks wilde laten merken aan de mensen in mijn omgeving, deed ik mee met dingen die ik me eigenlijk niet kon veroorloven en daar moest ik dan thuis weer een compensatie voor zoeken (dingen verkopen, maaltijden skippen enz) En hoewel ik dat natuurlijk helemaal zelf deed en dat mijn 'keuze' was, voelde het verre van goed. maar de schaamte was gewoon te groot.

De stress die dit de hele tijd met zich meebrengt, is niet echt bevorderlijk voor mijn welzijn. En dus besloten Woonbegeleider en ik om maar een poging te doen om te kijken of ik voor de voedselbank in aanmerking zou komen. En dus gingen we aan de slag met de rekenhulp, maar die liet zien dat ik eigenlijk boven de norm zat. 

De moed zonk me in de schoenen, want hoe kan het dat ik boven de norm zit en niet rond kan komen? Wat doe ik dan fout? Ik doe geen rare dingen, kan niks meer schrappen en toch lukt het niet. Ik werd er moedeloos van. En tegelijkertijd besefte ik me ook heel goed dat er heel veel mensen zijn die het nog véél slechter hebben dan ik.

We dienden de aanvraag (tegen beter weten) toch maar in en toen Woonbegeleider vertrok, kon ik niks anders meer dan huilen. Daar zat ik dan... 45 jaar oud en nog steeds niet in staat om voor mezelf te zorgen. Best wel confronterend.

De volgende dag kwam er al een antwoord en tot ons beider verbazing was het antwoord positief: mijn aanvraag werd voor de komende zes maanden toegekend.

Vorige week mocht ik dus voor het eerst naar de voedselbank om een voedselpakket op te halen. En ik kan je vertellen: ik vond het nogal een dingetje. En ik kan je ook vertellen dat dat best een understatement is.

Aanschuiven in een rij om eten te krijgen. Ik kreeg er heel nare associaties bij.

De vrijwilligers waren super lief en deden echt heel erg hun best om je welkom te doen voelen en je op je gemak te stellen, maar mijn hoofd liet zich maar moeilijk kalmeren. Het voelt toch weer opnieuw, voor de zoveelste keer, als falen. 

Eenmaal thuis, met de tassen met voedsel uitgepakt, zat ik op de grond tussen al die spullen in en moest ik huilen. Het was zó veel.... En even kwam er een heel ander soort paniek boven drijven: Wat moet ik in vredesnaam eten.... Alleen dit keer niet omdat er niks was, maar juist omdat ik even niet kon kiezen.

De volgende ochtend had ik mijn rust weer een beetje gevonden en zat ik met een kop thee en een broodje (uit mijn pakket) op de bank. Er kwam een soort rust over me heen. En dat was voor het eerst in hele lange tijd. 

Het is fijn om te merken dat er hierdoor een hoop denkwerk en gestress wegvalt, waardoor er weer iets meer ruimte is voor andere dingen. Maar het blijft ook knagen.

Het is hartstikke goed dat er zoiets als een Voedselbank is, maar eigenlijk is het van de zotte, dat we dit in een welvarend land als het onze nodig hebben. 

Ik ben eens op zoek proberen te gaan naar cijfers over armoede in Nederland, niet teveel en niet te lang, want dan verzuip ik in de informatie en daar word ik zelf niet beter van. Maar ik belandde op de website van het Armoedefonds en de Voedselbanken Nederland, waar ik (bij de laatste) het onderstaande plaatje vond met cijfers. 

En ik schrok daar best wel van. Dit zijn alleen nog maar de cijfers van mensen waarvan het bekend is dat er armoede is. Terwijl ik ervan overtuigd ben, dat de werkelijke cijfers nog vele malen hoger liggen. 

Ik denk namelijk dat ik lang niet de enige ben, die het reuze moeilijk vond om toe te geven dat ik niet meer wist hoe ik de eindjes aan elkaar moest knopen. Ik denk dat er heel veel mensen zijn, die hier structureel mee kampen, maar hun trots (nog) niet opzij kunnen zetten. 

Dus tja.... Mocht u nou met uw broek op standje vreethaak, na een zeer overvloedig kerstdiner (wat u van harte gegund is overigens) op de bank liggen uit te buiken en bij uzelf denken: dit moet ik echt niet meer doen, dit moet anders...

Misschien kunt u dan de daad bij het woord voegen en vóór u inkopen gaat doen een deel van uw kerstdiner budget overmaken naar de Voedselbank..... (of voedsel doneren bij uw lokale voedselbank). Dan kunnen er nóg meer mensen genieten met en van uw kerstspirit! Want het is echt broodnodig! 

Overigens niet alleen met Kerst of andere feestdagen... Het hele jaar door, want armoede heeft schijt aan een jaarkalender!

bron: www.voedselbankennederland.nl

Welkom bij de cursus "communiceren kun je leren"... een fictief sprookje.

Er was eens een zorginstelling voor mensen met psychische en/of sociale problemen. Zij boden allerlei soorten zorg aan, aan mensen die dat vaak wat langere tijd nodig hadden. Goed, tot zover de sprookjesstijl, dan gaan we nu weer over naar de realiteit.

Laat ik er niet omheen draaien: ik ben zo'n persoon die langere tijd zorg nodig heeft en dit verhaal gaat over de instelling waar ik in zorg ben. 

Ik woon zelfstandig, maar krijg eens per week (en soms iets vaker als dat nodig mocht zijn) begeleiding van een persoon bij mij thuis. Die contacten zijn in mijn geval vooral gericht op het leeg/leger krijgen van mijn hoofd door middel van ventilerende gesprekken en hulp bieden bij de regelzaken die ik niet voor elkaar krijg. 

Sinds ik hier in zorg ben (en dat is al best wat jaartjes) heb ik al 11 begeleiders versleten, waarvan vier alleen al dit jaar. Dat ligt overigens echt heus niet altijd aan mij (slechts 2 heb er ik zelf weggestuurd). 

Nu krijg ik mijn hele leven al te horen dat ik 'moeilijk' of  'lastig' ben. En als je dat maar vaak genoeg hoort, word je daar, denk ik, vanzelf wel lastig van. En ik weet best dat ik niet de makkelijkste ben, want ik ben heel kritisch, maar volgens mij is dat niet automatisch gelijk aan moeilijk. 

Ik snap dat mijn kritisch zijn lastig kan zijn voor de ander, maar ik weet van mezelf ook heel goed dat ik alleen maar mijn mond (kritisch) open trek als ik zeker weet dat ik ook een punt heb.

Vorig jaar op de laatste dag van het jaar kwam mijn Woonbegeleider A onverwacht op visite. Hij wist heel goed dat ik niet zo'n fan ben van onverwachte dingen, maar hij vond dat op dat moment wel nodig. Op de voor mij leukste en feestelijkste dag van het jaar, een dag waar ik me altijd erg op verheug, kwam hij me mededelen, dat hij niet veel langer meer mijn begeleider zou zijn, hij ging een ander deel van zijn functie full time doen en daar paste ik niet meer in.

Mijn wereld stortte op dat moment even in en een uur na zijn vertrek lag ik met een ietwat verhoogde (understatement) dosis pillen in mijn bed en heb ik de komst van het nieuwe jaar, waar ik altijd naar uitkijk, niet eens meegekregen. 

Die laatste dag van het jaar viel op een vrijdag en op maandag zouden we een afspraak hebben, maar toch wilde hij niet het risico lopen dat ik dit nieuwtje in die dagen ertussen van iemand anders zou horen. Op zich heel lief bedoeld, behalve dan dat ik ook tijdens die dagen niemand zou zien die me dit nieuwtje had kunnen vertellen, want hé ik heb net als normaal ook dan nauwelijks contact met andere mensen. Niet zo'n handige manier/timing van communiceren, maar op zich had hij er wel over nagedacht.

Woonbegeleider A vertrok en ik werd voorgesteld aan Woonbegeleider B, die eigenlijk vanaf het eerste moment dat hij alleen met me was luid en duidelijk liet weten dat hij vrijwel alles aan en rondom mij onzin vond (met die letterlijke woorden, ik verzin ze niet). Tussen Begeleider B en mij klikte het niet echt heel goed. Ik snap wat je bedoelt als je tegen me zegt 'Ik ben nou eenmaal B en ik doe dingen op mijn manier', maar ikzelf ben nu eenmaal Mick en ik heb soms dingen op mijn manier nodig. En voor zover ik de relatie hulpverlener-cliënt ooit begrepen dacht te hebben, zou mijn (hulp)vraag centraal moeten staan en zou de begeleider de professionaliteit in huis moeten hebben om daar aan te kunnen werken op een manier die bij beiden past. Dat was niet helemaal het geval. En alles wat ik aangaf was onzin, en hij deed wat hij vooral nodig vond, zonder rekening te houden met wat ik aangaf of nodig vond. Lang verhaal een beetje korter: op een dag barstte de bom bij mij en kwamen we samen tot de conclusie dat hij niet de begeleider voor mij was.

Probleempje, want gezien de dingen waarmee ik worstel, is het handig/noodzakelijk om een mannelijke begeleider te hebben, maar die hadden ze blijkbaar niet meer in het team voorradig. 

Ze waren er overigens wel hoor (niet veel, maar toch), maar er werd gekozen om die niet aan mij toe te wijzen, omdat die mensen anders in hun caseload moesten gaan schuiven en dat was niet zo handig. In plaats daarvan, kreeg ik een tijdelijke (gloednieuwe) vrouwelijke Begeleidster C toegewezen "met heel veel ervaring" tot er organisatiebreed een oplossing voor het 'mannenprobleem' gevonden zou worden en als dat gevonden was en het zou klikken, dan zou Begeleidster C reserve begeleidster worden (vakantievervangingen en eventuele aanvullingen) en Nog te vinden Begeleider D de rol van eerste begeleider op zich nemen. Kunt u het nog volgen??? Ik neem het u niet kwalijk als dat niet zo is.

Dit werd afgesproken in een gesprek tussen mij, de Cliëntvertrouwenspersoon (die ik had ingeschakeld), Begeleider B en zijn (tijdelijke) Teamhoofd (al heet dat vast anders momenteel, dat wisselt nog wel eens, net als begeleiders blijkbaar). Het Teamhoofd zou mij op de hoogte houden van de zoektocht. 

Begeleidster C deed haar intrede en ik kan tot op de dag van vandaag niet zeggen of er een klik was of niet. Er was eigenlijk gewoon niets. Ik vond het een beetje zonde van zowel haar als mijn tijd en kletste mijn verplicht te leveren zorguren vol met onzinnige dingen, omdat het anders nóg ongemakkelijker voelde. 

Ondertussen zou er dus een zoektocht zijn, waar ik van op de hoogte zou worden gehouden, maar ik hoorde helemaal niks. Uiteindelijk stuurde ik na anderhalve maand maar eens een mailtje aan Teamhoofd met de vraag hoe het ervoor stond en kreeg ik een berichtje terug dat er een gesprek gepland stond en dat ze me daarna iets zou laten weten. De datum van dat gesprek verstreek en er kwam wederom geen bericht. 

Na een maand besloot ik nogmaals te vragen hoe het zat. En wederom kreeg ik een bericht dat er een gesprek gepland stond en dat ze me op de hoogte zou houden... Maar goed, moet ik het eigenlijk nog typen??? Er gebeurde niks. Inmiddels had ik eigenlijk vanaf Maart al geen fatsoenlijke begeleiding meer gehad en het was al minstens September. Maar.... "Ik moest vooral vertrouwen hebben dat de organisatie het zou regelen...."

Mijn hoofd (jongste puber Rik) werd er ongeduldig van. Hij had moeten beloven dat hij het een kans zou geven, dat hij Begeleidster C een kans zou geven ondanks het feit dat zij een meisje was, dat hij zijn best zou doen en dan zou Teamhoofd haar best voor hem/ons doen. Rik deed zijn best, hij betrok Begeleidster C bij al zijn berichtjes die hij ook trouw naar Begeleider A en Vroegere Begeleider stuurde. Die laatste twee reageerden ook op hem, terwijl Begeleidster C dat nauwelijks deed (en de hoeveelheid berichtjes viel voor Rik's doen heel erg mee).

Ik kon niet meer aan Rik verkopen dat Teamhoofd haar best aan het doen was om een mannelijke begeleider te vinden, want heel eerlijk? Ik had geen idee of ze ook maar iets aan het doen was, ik hoorde immers helemaal niks. Het was dan ook een enorme puinhoop in mijn hoofd en leven (onduidelijkheid=puinhoop in mijn brein). En toen ik voor een ander probleem op het hoofdkantoor een afspraak had en daar instortte omdat het allemaal een puinhoop was en ik er niet meer uitkwam, werd er voor me besloten om opnieuw de Cliëntvertrouwenspersoon aan haar jasje te trekken, omdat dit niet langer kon en er duidelijkheid en rust moest komen. Op de trap naar beneden kwamen we haar toevallig tegen, en zo werd het inplannen van een gesprek met Teamhoofd prioriteit.

Hoe ik thuisgekomen ben, weet ik niet meer. Ik ben eigenlijk niet zelf thuis gekomen, maar vanaf daar heeft Rik het van me overgenomen. Hij besloot om Begeleidster C niet meer binnen te laten (heeft dit zelfs vooraf al aangekondigd), niet te reageren op haar berichtjes of telefoontjes. Hij was er klaar mee! 

Via mijn noodcontact probeerde Begeleidster C uiteindelijk om er achter te komen hoe het met me ging. En toen dat noodcontact wél gewoon contact met Rik kreeg, heeft Begeleidster C het eigenlijk ook gewoon opgegeven.

Ik kwam haar pas twee weken later weer tegen toen ik 'bij kwam' bij het geplande gesprek met Teamhoofd en Cliëntvertrouwenspersoon, waar zij ook even aanschoof. Ze moest eerder weg en op weg naar buiten deelde ze me mee: "Oh ja, ik heb volgende week vakantie." Ik mompelde haar nog een fijne vakantie toe en weg was ze.... Ik bleef verslagen achter....

Die vakantie stond al langer gepland, maar dat was weer eens niet gecommuniceerd. Ik had al weken geen begeleiding meer gehad (en ja, daar was ik dus zelf min of meer bij), maar mijn 'verdwijningstruc' (dissociatieve periode) liet volgens mij wel duidelijk zien, dat het verre van goed met me ging. En toch was dat de enige mededeling en liet ze me achter, zonder vervanging te hebben geregeld, zonder nieuwe afspraak of wat dan ook. 

Die middag werd ik door Teamhoofd op de valreep via de mail op de hoogte gebracht dat nieuwe Begeleider D gevonden was, een oude bekende overigens, waar ik heel blij van werd. Van Begeleidster C heb ik na een 'mosterd na de maaltijd mededeling' dat Begeleider D gevonden was en dat hij contact op zou nemen (wat hij dus al gedaan had toen dit berichtje van haar binnen kwam), nooit meer iets vernomen. En dat terwijl er in dat gesprek best wat dingetjes zijn gezegd die nog even besproken hadden moeten/kunnen worden. Ze zou immers mijn reserve begeleiding worden. Maar nee...

Vandaag mocht ik op bezoek bij Psycholoog. Zij vertelde me dat ze een berichtje had gekregen van Begeleidster C. Ik was uiterst verbaasd, want al die maanden had ik Begeleidster C gezegd contact met Psycholoog te zoeken om kennis te maken en wat meer over (omgaan met) mij te vragen. Maar dat had ze dus nog nooit gedaan, en nu.... Nu had ze dus gemaild. 

Ze heeft aan Psycholoog medegedeeld, dat ze niet langer mijn begeleidster is, maar dat Begeleider D dat heeft overgenomen (dat is al een maand!!!), en dat zij nu reservebegeleidster zou zijn, maar dat dat niet doorging omdat ze de organisatie ging verlaten en er naar een nieuwe reserve begeleider gezocht zou gaan worden....

Mijn oren flapperden zo hard, dat ik nu nog naar mijn weggewaaide kaak aan het zoeken ben, om die van de grond op te rapen, zo hard viel mijn mond hiervan open. Deze mail is ruim een week geleden al aan Psycholoog gestuurd. Maar ik, die haar cliënt ben en hiermee te maken krijgt (of juist dus eigenlijk niet meer) heeft ze nog niks laten weten....

Ik ben zelf niet heel goed in communiceren, dat geef ik best toe, maar dit???
Ik had al niet zo'n hele hoge pet meer van haar op, maar hier kan ik echt met mijn pet (maar ook met mijn verstand) niet bij. 

foto: Gevonden op Internet

ps: ik weet dat een sprookje altijd fictief is....

Familie opstellingen met een vol hoofd.... (g)een goede combinatie....

Eens in de zoveel tijd doe ik als representant mee bij de familie opstellingsdagen bij Marengo Training en Coaching. Dat vind ik gewoon leuk en meestal ook heel gezellig en vaak ook nog eens leerzaam. 

Nu hoor ik een aantal mensen al hardop denken: "familie wat???" en dat kan ik me helemaal voorstellen. Maar om nou in het kort uit te leggen wat het is of hoe het werkt, dat zou een onmogelijke opgave zijn. Maar ik zal een kleine poging doen om een tipje van de sluier op te lichten.... En aan de experts alvast mijn excuses voor de ongetwijfeld niet <--> geheel correcte, versimpelde versie van mijn Jip en Janneke uitleg.

Iedereen groeit op in een systeem. In eerste instantie is dat het gezin waar je in geboren bent en hoe ouder je wordt, hoe meer systemen er op je pad gaan komen (school, vrienden, clubjes, baan, enz). In elk systeem heeft iedereen een bepaalde plaats (of rol) en heerst er een zekere (rang)orde. Zolang iedereen binnen het systeem zich maar aan deze plaats en orde houdt is er een soort van balans. Maar gaat er iets mis in het systeem (om welke reden dan ook), en neemt iemand (bewust of onbewust) de rol of plaats van iemand anders in, dan komt die balans in gevaar en gaat er van alles piepen en kraken. Vrijwel iedereen in het systeem heeft (of krijgt) daar vroeg of laat last van en met familie opstellingen kun je dus kijken of je erachter kunt komen, waardoor iets piept en kraakt.

Vaag??? Absoluut! Hoe het werkt??? Geen idee. Maar het werkt. Natuurlijk lost het de problemen niet op, dat moet je namelijk zelf doen, maar het kan je bewust maken van en inzicht geven in patronen. En als je je bewust bent van iets, pas dan kun je er ook iets mee/aan doen.

Maar goed, familieopstellingen dus... Ik had er niks mee! Ik vond het vaag, zweverig en één groot toneelspelletje. Tot dat ik een keer mee mocht doen met opstellingen waarbij gewerkt werd met een paard. En nadat ik een 'klein obstakel' overwonnen had (ik ben namelijk bang voor paarden), was ik eigenlijk verkocht. Ik schreef  in een vorig leven hier al eens over die eerste ervaring. 

Begrijp me niet verkeerd hoor: ik vind het nog steeds vaag en zweverig en ik snap er nog steeds niet zoveel van, maar een paard maakt dingen voor mij wel een stuk duidelijker. Ze zijn nogal 'direct' en letterlijk (net als ik :-) ) dus dat is fijn. Maar goed, sinds die tijd, doe ik dus graag mee. 

Gisteren was het weer zover en mocht ik weer met een veilig, klein groepje mensen deelnemen aan een opstelling. En ik had er zin in. 

Nu was het de afgelopen week/weken nogal spannend en druk in mijn leven. Nieuwe begeleider, straks een geheel nieuwe zorgaanbieder erbij, aanvraag voor de voedselbank goed gekeurd, twee Engelstalige lessen gegeven op de Universiteit, Sinterklaas die in het land was (en mijn jongste hoofdtelg gewoon vergeten is!!!! DRAMA!)... Kortom, mijn hoofd was nogal druk. 

En als je me een beetje kent, dan weet je dat mijn hoofd altijd al druk is. Ik hoor altijd 24/7 nogal wat stemmen in mijn hoofd en daarnaast is er eigenlijk ook altijd wel een orkaan aan gedachten bezig. En na een week als deze, is dat vaak nog net iets heftiger. Maar vol goede moed, begaf ik me toch naar de manege.

In de 'kantine' maken we eerst altijd even kennis met elkaar en volgt er een korte uitleg over opstellingen (veel beter dan hierboven dus) en wat er die dag gaat gebeuren. Althans, wat er op het programma staat, je weet immers niet wat er gaat gebeuren.

En terwijl ik echt mijn best doe om aandachtig te luisteren, hoor ik Lesley (de jongste) heel enthousiast roepen 'paard. paard. paard!!! Kijk, Paard! Kijk dan! PAA-HAARD!" En tja, ik bevind mij op een manege met zicht op weiden met paarden, dus tja, gevalletje logisch dacht ik dus. Dus ik zeg (intern) dat ze stil moet zijn. Maar ja, zo makkelijk kwam ik er natuurlijk niet vanaf, dus het ge-paard begon opnieuw, steeds wanhopiger, richting hysterisch huilen en omdat ik dáár écht geen zin in heb, besluit ik toch maar even door te vragen: waar dan?? En als ik dan braaf (geheel onzinnig in mijn ogen) naar boven kijk, blijkt daar inderdaad doodleuk een heel groot paard (knuffel) boven de bar te hangen. Serieus, echt nog nóóit eerder gezien. 

Waar waren we... oh voorstel rondje. Iemand doet 'tafelopstellingen' en spontaan wordt iemand anders in mijn hoofd heel onrustig. Gelukkig stond ik al naast mijn kruk en valt het misschien net iets minder op dat ik toch even de hele ruimte af moet speuren. Waarop Rik (de jongste puber) snuift en zegt "nou dan is zij ook niet echt goed in d'r werk hè." Ik heb geen idee wat hij bedoelt en omdat ik inmiddels toch al afgeleid ben, vraag ik wat hij bedoelt. "Nou, die tafels hier zijn best een zootje." Ik snap het nog steeds niet en vraag weer door... "duhuh... voor iemand die tafelopstellingen doet, heeft ze er maar een zootje van gemaakt. Die tafels staan door mekaar!" En intern (en misschien ook wel een beetje hardop) moet ik lachen. 

Het rondje gaat verder en mijn hoofd doet vrolijk mee, op hun manier dan en ik merk al snel dat dit voor mij een lange dag gaat worden (maar pluspunt: er wordt dus wel geluisterd....)

Ineens ontdek ik een haak voor mijn neus onder de bar en begint mijn brein plaatjes te produceren. En ook daar moet natuurlijk acuut iets mee worden gedaan...

Eenmaal in de 'bak' komt er af en toe een hond de bak in, die toch (al die 300 keer) weer even gedag gezegd moet worden ("dag hond"), er klinken koeien buiten ("is niet paard, is koe"), er vliegen vogeltjes voorbij ("vogel!") er rent een muis vlak voor een stal langs ("muisssssss!" lichtelijk hysterisch, die krengen kent ze van thuis). Enz. En dat is dan alleen nog maar Lesley. 

Dan is er nog Rik die graag wat meer actie wil en wil bewegen en rennen en springen en mensen aan het lachen wil maken. Maar ik sta muurvast in mijn 'rol'. En ik beloof hem dat als we straks thuis zijn hij de hele avond mag gamen, mits hij zich de hele dag gedraagt. En al mopperend en zuchtend is ook dit aanstaande brandje weer geblust. 

In de pauze probeer ik wat gesprekjes te voeren en komt zoals altijd de vraag 'wat doe je voor werk?' voorbij. Een vraag die ik lastig en pijnlijk vind, want wat zeg je daar op? Meestal zeg ik dat ik 'niks' doe. Hier probeer ik het te nuanceren en geef aan dat ik afgekeurd ben. Waarop er voor mij, kort (door de bocht) en bondig samengevat wordt: oh dus je werkt niet. Zucht...

Na de pauze komt er een ander paard de bak in... En dan breekt 'de pleuris' in mijn hoofd uit. De afgelopen weken was het Sinterklaas drama in mijn hoofd. Spannend, spannend, spannend, of de Sint ook wel bij Lesley langs zou komen. Maar ja, bij al die overdrachten die er sinds de vorige 5 december qua begeleiding hebben plaats gevonden, is de taak van Sinterklaas er even bij ingeschoten en dus is Sinterklaas dit jaar vergeten om ook bij Lesley (op de weg naar buiten) een mandarijn in de schoen te laten vallen, of een chocoladeletter in de brievenbus... En dat leverde dus hysterische huilbuien op, een heel verdrietige Lesley. Gelukkig ging de Goed Heilig Man met Ohzosnel 6 december fijn richting zuiderburen om vervolgens weer af te reizen naar Spanje. 

Maar goed, een ander paard dus. En ik was niet helemaal op aan het letten, maar ineens hoor ik heel hard huilen en fluisteren "ohzosnel!" Ik schakel iets sneller dan vanochtend, kijk op en zie inderdaad een schimmel de bak in stappen, compleet met rood hoofdtuigje... Drie 'man' sterk proberen we nog te overtuigen dat het Ohzosnel niet is, dat die in Spanje is, maar het mocht niet baten. Het verdriet over het vergeten zijn door Sinterklaas is acuut terug en het huilen begint weer opnieuw. Eén voordeel, ik hoefde op dit moment even niet zelf de bak in, want mijn brein had dat even niet meer gekund.

Het brandje met Rik over "saa-haaai.... boooooooo-ring" was dus geblust. Totdat er iets met de penis van het paard (Ohzosnel) gebeurt en benoemd wordt. Dan breekt de hel los in mijn hoofd en komen de beide puber heren niet meer bij van het lachen! En omdat Lesley ook graag mee wil doen, gaat zij ook maar even heel hard lachen, ook al heeft ze geen idee wat een penis is, waarop Rik wel even zal helpen en tegen haar zegt: "Precies Lesley, Sinterklaas is een lul!" (reactie: "oh... mag niet")

Hi-la-risch.... Maar goed.

Zo verloopt voor mij, nog los van mijn eigen gedachten, gevoelens en hersenspinsels, een dag als deze. En heel eerlijk? Zo verloopt eigenlijk elke dag wel. 

En terwijl ik om 19u met een hele boze Rik (want hij heeft nóg niet mogen gamen en dat had ik nu eenmaal beloofd) mijn bed in kruip om daar vrijwel meteen in slaap te vallen, komt er nog maar één gedachte langs: Wie zegt dat ik niet werk, nodig ik eens een maandje of wat in mijn hoofd uit, praten we dan verder....

Tea topics: Wat staat er op je verlanglijstje?

Ik ben dol op 'tea topics'... De vragen op de labeltjes van pickwick thee*. Soms zijn  het hele 'simpele' vragen waar je snel en makkelijk een antwoord op hebt, maar af en toe zitten er ook wel wat vragen tussen die me behoorlijk wat stof tot nadenken geven. En dit is er weer eens zo een. En dus is het weer tijd voor een blogje.

Een verlanglijstje... Hmmm, dat heb ik eigenlijk helemaal niet, maar ergens ook wel. Alleen staan er dingen op die niet echt heel realistisch zijn ben ik bang.

Als ik de vraag vertaal naar 'wat zou je het allerliefste nu willen?', dan zou mijn antwoord eigenlijk heel simpel en heel ingewikkeld tegelijk zijn. Mijn antwoord zou namelijk zijn: dat het leven wat simpeler zou zijn en de shit ophoudt. 

En dan heb ik het niet eens over de 'wereldshit' zoals Corona, oorlog, honger of geweld, maar gewoon over mijn (relatief kleine) eigen shit.

Ik zou willen dat er duidelijkheid in mijn leven kwam. Dat ik duidelijkheid zou krijgen van de genderpoli over wanneer ik weer mag beginnen en nog specifieker over wanneer ik met mijn hormonen mag starten en wanneer die vreselijke borsten er eindelijk afgehakt worden. Het niet weten hiervan geeft me zó veel innerlijke onrust (en boosheid en woede enz), dat het fijn zou zijn als daar duidelijkheid in komt.

Ik zou ook graag willen dat er continuïteit komt, waarmee ik vooral doel op mijn hulpverlening/begeleidingssituatie. Mijn begeleiding wisselt bijna nog sneller dan dat het corona virus muteert en daar word ik (beiden trouwens) knettergek van. Dus een beetje continuïteit, dus weer eens een begeleider die langere tijd (ik bedoel jaren ipv weken/maanden) blijft zou ik wel heel tof vinden. Continuïteit geeft duidelijkheid en duidelijkheid geeft rust.

Ik zou willen dat er een eind kwam aan mijn CAK problemen, en dat dit eindelijk eens opgelost gaat zijn. Maar hierin ben ik afhankelijk van een ander(e organisatie) en heb ik alles wat in mijn macht lag gedaan. 

Ik zou willen dat ik een oneindige geldboom had, zodat ik me niet meer continu druk hoef te maken over of en hoe ik deze maand weer door ga komen. En zodat er ook nog eens af en toe iets over is om een ander blij te maken of te helpen. Maar ja, ik denk dat als zo'n boom zou bestaan, heel wat problemen opgelost zouden zijn terwijl er tegelijkertijd een hoop nieuwe zouden ontstaan. Dus doe maar niet, maar een oplossing voor m'n uitzichtloze financiële gezeik zou wel een een wens zijn.

Ik zou willen dat ik weer eens op reis kon. En dan bedoel ik naar het buitenland, hoewel Nederland natuurlijk ook heel mooi is. Maar toen ik nog in het buitenland werkte, koppelde ik aan mijn werkzaamheden (waarvoor ik mijn reiskosten doorgaans vergoed kreeg), ook vaak vakantie dagen. En zo heb ik behoorlijk wat van de wereld mogen zien. En nu, zit dat er niet in, maar ik zou dolgraag weer een keer naar Londen willen. Gewoon om lekker rond te slenteren, af te spreken met een aantal vrienden en eindelijk het zoontje van mijn lieve vrienden te gaan bewonderen, die over niet al te lage tijd gewoon al één jaar wordt, terwijl ik hem gewoon nog niet eens ken! 

Het allerliefste zou ik nóg een keer naar Australië willen, gewoon omdat ik verliefd ben op dat land. Omdat dát de plek was waar ik me gelukkig en rustig voelde. Maar ook dat zit er waarschijnlijk niet meer in en dat is ook niet erg, want ik prijs me gelukkig dat ik er al twee keer geweest ben en in die twee keer misschien wel meer van het land gezien heb, dan mijn vrienden die er wonen! Maar als ik ooit de loterij zou winnen (waar ik overigens niet aan mee doe), dan zou dit misschien toch wel op nummer één staan. Vliegen vanuit Londen (kan ik meteen mijn babyvriendje bewonderen) en dan weer even de innerlijke rust vinden en met even weer geheel gelukkig voelen.

Allemaal grote en grootse, veelal onhaalbare wensen. Maar als ik het kleiner hou, dan zou ik denk ik vooral wensen dat er weer minder verdeeldheid en meer rust in de maatschappij kwam. Dat er een manier gevonden wordt om Corona te 'bedwingen' en waar we niet meer zo hoeven te letten op en te wijzen naar anderen, maar gewoon weer zo saamhorig mogelijk met elkaar kunnen leven en omgaan. 

Een samenleving waarin je weer gewoon een keer spontaan een knuffel van iemand kan krijgen (als je dat wil), waarin je iemand weer een hand mag geven zonder dat je aangestaard wordt alsof je zojuist een volle, dampende gifbeker hebt aangeboden.

Ik denk dat dat misschien wel mijn allergrootste wens is...
Maar of dat haalbaar is?? Ik heb op dit moment even echt geen idee!

* mocht je nog labeltjes hebben waar je vanaf wil, ze zijn hier altijd van harte welkom!

Uit elkaar vallen om weer verder te kunnen.... oftewel: een verhaal over een riem.

Vandaag was een aparte dag... Ik kan niet zeggen of het 'goed' apart was, of 'slecht' apart, daar ben ik nog niet helemaal over uit. En misschien raak ik daar ook niet over uit, wie weet. Sommige dingen zijn nu eenmaal heel dubbel.

Al een hele tijd heb ik het gevoel dat ik niet zo heel veel grip meer heb op mijn leven. Dat klinkt vast heel erg dramatisch en zo bedoel ik het niet, maar er waren/zijn veel dingen waar ik zelf niet zo veel meer aan kon doen. Alles wat ik kon doen had ik al gedaan, en voor de rest lag 'de oplossing' of de volgende stap, of hoe je het ook maar wil noemen, bij een ander(e partij).

Voorbeeld waar ik volgens mij al veelvuldig (of toch zeker in mijn hoofd) over geschreven heb: mijn problemen met het CAK. Al sinds maart probeer ik (inmiddels met hulp) een oplossing te vinden om een probleem (veroorzaakt door een fout van de gemeente) opgelost te krijgen. Dit is tot op de dag van vandaag nog steeds niet gelukt. Ik lever bewijs na bewijs aan, maar er werd maar niet naar gekeken en voor de oplossing ben ik daar wel van afhankelijk. Dus wat ik hierin ook deed, of niet deed, om het opgelost te krijgen ben ik afhankelijk van de medewerking van het CAK. Met wat geluk kunnen we op 6 januari dan eindelijk face to face gaan spreken met een persoon die het op kan lossen, maar daar moet ik dan wel even (op eigen kosten) het halve land voor door crossen.... Tot die tijd, probeer ik het maar zo goed en zo kwaad als het gaat te parkeren, maar daar is mijn brein erg slecht in.

Een ander puntje is mijn Gender traject. Ik heb een intake gehad, maar de vervolgstap ligt niet in mijn handen, maar in die van de Genderpoli en daar komt maar geen duidelijkheid over. Iets met wachtlijsten enzo en dat begrijp ik best, maar communicatie zou zó menselijk zijn en dingen iets minder pittig maken. Maar goed, work in progress, zullen we maar zeggen.

En zo speelden er o.a. nog een woonbegeleider issue (is opgelost inmiddels), een psychologen/hulpverlening issue, en een financieel probleem. 

Mijn huidige psycholoog behandelt mij eigenlijk al een paar jaar als haar vrijwilligersproject. Ze krijgt geen geld voor me (ingewikkeld verhaal), maar ergens zal ik toch wel een beetje leuk zijn denk ik, want ze heeft me nog steeds niet aan mijn lot over gelaten. Met mijn beslissing om terug te gaan naar de Genderpoli en een aanstaande (gedeeltelijke) transitie (en misschien ook wel vanwege het mislopen van inkomsten, wie weet) kwam mijn psycholoog tot de conclusie, dat als mijn traject in Amsterdam straks weer gaat lopen, zij mij niet langer de hulp/ondersteuning kan bieden die ik dan nodig ga hebben. En dus werd er besloten dat ik aangemeld zou worden bij een plaatselijk ggz team, in de hoop dat zij mij de ondersteuning kunnen gaan bieden die ik nodig heb. 

Daar heb ik het zelf best wel lastig mee. Ik ben eigenlijk al ruim 25 jaar aan het proberen om uit te klauwen van dit team te blijven (zij werkten me iets te veel met medicatie als oplossing voor alles en zagen vooral wandelende diagnoses in plaats van mensen) en nu ga ik dan toch alsnog daar terecht komen. Ik hoop dat er (net als in mijzelf) inmiddels een hoop veranderd is, maar helemaal gerust ben ik er niet op. 

Hoe dan ook, ik was aangemeld, maar had er nog niks van gehoord en de bal lag bij hen. Vandaag werd hij echter ingekopt... Ik kreeg een telefoontje (wat ik eerst 5x niet opnam, want ik kende het nummer niet en dat vind ik dus doodeng) en later een smsje met de vraag om terug te bellen. Dus dat deed ik maar. En jawel, ik krijg een intake in januari... 

Er is nu dus duidelijkheid: het gaat stoppen bij m'n huidige psycholoog, er is een datum voor een intake en ik weet waar ik terecht ga komen en ken de psychiater (of dat een voordeel is weet ik nog niet), maar het voelt ergens heel erg verdrietig. Het voelt als een soort falen.

En dan is er natuurlijk nog het financiële stuk. Ik hou aan het eind van mijn geld dus iedere keer een heel groot stuk maand over. En dat komt niet doordat ik hele vreemde dingen doe, maar puur omdat alle kosten stijgen, maar mijn inkomen gelijk blijft. En dat is kut.

Afgelopen maand was echt wel een dieptepunt waarin ik me zó gigantisch wanhopig voelde en écht niet meer wist hoe ik het moest doen. Ik heb het bijna 22 dagen met nog geen 10 euro gered, maar dat heeft me letterlijk heel veel bloed, zweet en tranen gekost en de stress die het oplevert, is niet iets waar ik heel goed mee om kan gaan.

Al een hele tijd is er gesproken over het aanvragen van de voedselbank, gewoon om wat stress ervan af te halen. Maar dat was best nogal een dingetje. Ik ben verdorie 45 jaar en ik kan niet eens mijn eigen broek ophouden, wat voor loser ben je dan??? En wederom voelt het als falen. 

Toen ik dit hardop uitsprak naar mijn Woonbegeleider zei hij: tja Mick, als je je broek niet op kunt houden gebruik je een riem, zie dit maar even als een riem. Als je een riem draagt ben je niet ineens een loser, maar gewoon iemand met een riem...

Nou ja, om een heel lang verhaal ietsje minder lang(dradig) te maken: gisteren dienden Woonbegeleider en ik samen het aanvraagformulier in. We hadden zelf de rekenhulp ook al gebruikt en kwamen tot de conclusie dat ik toch echt nog steeds boven de norm zou zitten en dus waarschijnlijk niet in aanmerking zou komen, maar zoals Woonbegeleider zei: niet geschoten is altijd mis. 

Ik voelde me er echt heel erg kut over. Ten eerste: hoe kan het dat ik boven die norm zit en toch keer op keer niet uitkom? Wat doe ik dan fout? Wanhopig word ik daarvan! En ten tweede: er zijn zoveel mensen die het harder nodig hebben dan ik, wie ben ik dan om dat 'weg te halen' bij anderen. En zo kan ik er nog wel een paar opnoemen. 

Met die aanvraag stortte ik gisteren eigenlijk best wel een beetje (helemaal) in. Het voelt alsof ik/mijn wereld uit elkaar valt, instort, of hoe je het dan ook maar wilt noemen. En dat is niet het meest opbeurende gevoel.

Vandaag kreeg ik een mail van de voedselbank waarin staat dat mijn aanvraag voor in ieder geval de komende zes maanden goedgekeurd is. Ik ga dus een voedselpakket krijgen. En eerlijk? Ik weet niet goed hoe ik me voel. 

Aan de ene kant voelt het als falen, alsof ik uit elkaar val, terwijl dat uit elkaar vallen misschien wel nodig is om de boel weer bij elkaar te krijgen.