Over falen en zelfvertrouwen en zelfs daar weer in falen...

Ken je dat?? Dat je al het gevoel hebt te falen, voordat iets überhaupt begonnen is?

Ik wel. Maar al te goed helaas.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik niet zoveel vertrouwen heb in mijzelf. Ook niet in mijn omgeving overigens, maar laat ik het eens bij mezelf houden.

Ik heb weinig zelfvertrouwen, dat is een feit. En soms vind ik dat ok, maar soms baal ik er ook gigantisch van.

Ik vind mezelf niet zo de moeite waard en hoewel het al veel beter is dan het ooit geweest is, is het allemaal nog heel kwetsbaar en ik weet eerlijk gezegd ook niet of het ooit veel steviger gaat zijn.

Ik weet van mezelf dat ik best wat dingen kan. Sterker nog, de dingen waar ik aan begin en die ik langer dan een week volhou, daar wil ik doorgaans ook gewoon goed in zijn. En dat lukt dan meestal ook. Als ik iets doe, dan doe ik het voor 200% of ik doe het niet. Dat zit nu eenmaal in de aard van het beestje.

Ik doe niet zo heel veel, maar de dingen die ik doe, daarvan weet ik dat ik het kan, en dat ik er misschien zelfs best wel een beetje goed in ben.

Zo heb ik me bijvoorbeeld jarenlang bezig gehouden met het opzetten en begeleiden van groepen. En dat deed ik best goed, al zeg ik het zelf. Ik ontwikkelde en verzorgde trainingen en workshops en ook daar was ik best goed in...

Tot er op een dag een 'collega' kwam die het nodig vond om zichzelf in een groep, tijdens het werk, ten koste van mij te profileren. Daarmee bedoel ik, opmerkingen en 'grapjes' maken waarmee deze persoon zichzelf ophemelde en mij eigenlijk de grond inboorde (althans zo voelde het voor mij). En dat dus niet één keer, maar een hele werkdag lang. En niet één werkdag, maar bij iedere ontmoeting...

En ik ben een ei, want ik zeg er niet zoveel van. In plaats daarvan klap ik dicht en ben ik in plaats van met mijn werk alleen nog maar bezig met het vechten tegen mijn tranen, want ik vind het zó onrechtvaardig wat er gebeurt, maar voel me ook niet bij machte om er iets aan te doen.

Als de ander 'een gladde prater' is en mensen alles slikken wat deze persoon uitbraakt, alles geweldig vinden en niet zien wat er daadwerkelijk gebeurt, dan ga ik heel erg twijfelen aan mezelf. Wat doe ik fout? Ben ik wel geschikt? Zie ik het nou zo verkeerd? Moet ik het anders doen? Moet ik anders zijn?

En feit is dat ik niet anders kan zijn dan ik ben, niet anders kan doen dan ik doe. En dat wil ik ook niet, want dan raak ik mezelf kwijt en ik heb mezelf eigenlijk pas net gevonden.

Maar dit soort ervaringen maken me doodongelukkig, doods bang en nog onzekerder.

Het zorgde ervoor dat ik steeds vaker klussen ging afzeggen (of niet eens aannemen) omdat ik twijfelde of ik het wel kon, of ik wel goed genoeg was. Zelfs de dingen die ik al jaren met veel plezier (en gemak) deed. Ik ging bijeenkomsten waar ik deze 'collega' kon tegenkomen vermijden. En het ging verder en verder.

En toen ik dat lang genoeg gedaan had, kwam er een moment waarop ik helemaal niks meer durfde.

Als ik voor iets gevraagd werd, dan schoot ik onmiddellijk in paniek en begon de gedachtenstorm, of meer gedachtenorkaan. Want een orkaan richt meer schade aan dan dat het goed doet.

Tja.... en op dat punt zit ik eigenlijk nog steeds en het breidt zich als een olievlek uit naar andere gebieden in m'n leven.

Komende week ga ik maar liefst twee dingen doen, die ik eigenlijk niet durf. (En waarvan ik inmiddels denk dat ik het ook niet meer wil, terwijl ik weet dat ik het ooit heel leuk vond).

En ik zie er als een berg tegenop. Alleen al bij de gedachte aan wat ik 'moet' gaan doen, schiet ik in paniek en klap ik finaal dicht. En zo is de kans op succes bij voorbaat al bijna uitgesloten.

En op dit soort momenten baal ik van mezelf. Kan ik woest worden dat ik me door (het overschreeuwen van) de onzekerheid van de ander mijn leven zóver heb laten beperken. 

Want ik ben ervan overtuigd dat mijn 'collega' dit gedrag nodig had (en nog) omdat hij (niet eens zo heel) diep van binnen heel erg onzeker is over zichzelf. En dat hij door de hele dag maar te roepen hoe goed hij iets kan en dat hij beter is dan de ander, eigenlijk op zoek is naar bevestiging, naar het horen van 'WoW, goed hoor! Je bent echt geweldig!'

En geloof me, ik zou ook niets liever horen dan dat ik dingen goed doe. Dat IK goed genoeg ben en er toe doe.

Ik zou graag wat meer zelfvertrouwen willen hebben, maar NOOIT ten koste van een een ander.

Dan ben ik nog liever een mislukkeling.

foto: internet

Notice, choose, act....

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik een parkeerfobie heb.

Zodra ik dat zeg, gaan mensen vaak lachen, maar echt grappig is het niet.

Het is namelijk waar en ik schaam me er best behoorlijk voor.

Ik heb ooit mijn rijbewijs gehaald, en dus zou (file) parkeren geen probleem moeten zijn, maar dat is het wel. Zó erg zelfs dat het me enorm beperkt.

Ik vind autorijden zelf inmiddels best een leuke bezigheid. Het liefst op plekken en routes die ik ken, maar sinds de komst van de TomTom, durf ik ook andere routes en plekken best aan, uitzonderingen daargelaten. 

Je moet me nog steeds niet in een drukke stad met trams neerzetten (Rotterdam, Amsterdam, Antwerpen), want dan draai ik door. Auto', fietsers, voetgangers en trams die overal vandaan komen, dat zijn écht meer prikkels dan ik aan kan. De verkeersregels die betrekking hadden op trams heb ik destijds nooit zo heel goed bestudeerd en de kennis die er al was is na ruim 20 jaar ook behoorlijk vervaagd, dus tja, dat vergeef ik mezelf wel.

Maar tot nu toe is het zo, dat als ik ergens naartoe moet waar ik nog nooit geweest ben, dat ik onmiddellijk in paniek raak. Mijn eerste handeling (na de paniek) is om te kijken hoe ik hier met het openbaar vervoer kan komen. Als dat niet kan, dan zal ik kijken of ik niet toevallig met iemand mee kan rijden, maar omdat ik om hulp vragen ook niet zo makkelijk vind, komt het er meestal op neer, dat als het OV geen optie is, ik niet ga (met allerlei smoezen en leugens, omdat de waarheid vertellen teveel schaamte met zich meebrengt).

En tot een tijd geleden kwam ik hier wel mee weg en kon ik hiermee leven. Maar toen er in december iets gebeurde in mijn vriendenkring waar ik had moeten (en willen) zijn, maar niet kon vanwege mijn angst om te parkeren (en dit ook niet tegen de anderen durfde te zeggen), kwam ik tot de conclusie dat ik een serieus probleem had.

En wanneer je dit opmerkt (NOTICE) dan kun je een aantal dingen doen.... je kunt doorgaan zoals je altijd al gedaan hebt, dan zal er niks veranderen, óf je onderneemt stappen om te veranderen.

En ik wilde echt veranderen, dus ik koos ervoor (CHOOSE) om het met mijn toenmalige woonbegeleider te bespreken en een plan te bedenken. We spraken af om een afspraak lang te gaan oefenen met file parkeren, maar vervolgens werd zijn contract niet verlengd. En dus veranderde er niks.

Maar eergisteren hakte ik een knoop door. Ik ga dit probleem oplossen, ik ga dus oefenen met file parkeren. 

Ik ga het eerst zelf proberen, want tja, ik mag wel 41 zijn, maar 'zelluf doen' is en blijft een dingetje. Als het me niet lukt, dan wil ik iemand vragen om het samen met me te doen. En als dat niet kan of die persoon dat niet wil, dan ga ik een rijschool benaderen om dat te oefenen. 

En als ik dát dus kan, dan is het tijd om mijn verandering in de praktijk toe te gaan passen! (ACT)

Dan ga ik dus op toeristische tour door Nederland (en wie weet ook ooit nog België). Dit keer niet met de trein, maar met mijn auto. 

Dan ga ik eindelijk dingen doen, die ik al heel lang wil, maar nooit 'kon' vanwege mijn parkeerprobleem.

Mijn eerste doel moet midden april gebeuren, dus ik zal snel moeten gaan oefenen en mijn parkeerskills (en mijn vertrouwen in mezelf) up to date krijgen, want als ik een paar keer met mijn ogen knipper, dan is het zo ver....

Dus ik moet aan de slag. Ik ben de enige die dit probleem kan veranderen. 

Ik kan het niet alléén, maar ik heb nu tenminste een plan.

Nederland..... ik kom eraan!

*to be continued*

Volwaardig Burger of Gevaarlijke Gek?

Als je mij echt zou kennen, dan zou je weten dat ik al meer dan de helft van mijn leven 'in zorg' ben. Ik ben een psychiatrisch patiënt en daar schaam ik me doorgaans niet voor. (Ik vind mijzelf ook geen cliënt, want ik heb niet voor deze situatie gekozen. Cliënt of klant word ik bij een winkel of een kapper of wat dan ook, maar het uitgangspunt voor mij is dat ik daar ZELF voor kies en dat is hier echt niet het geval.)

Op dit moment betekent 'in zorg zijn' voor mij dat ik (begeleid) zelfstandig woon en dus regelmatig een woonbegeleider op bezoek krijg, die me helpt mijn hoofd leger te maken en helpt bij de dingen die me niet lukken. Daarnaast is er ook een psycholoog betrokken die een vinger aan de pols houdt.

Hoe het ook zij, ik ervaar deze 'zorg' meer als een soort van (meestal gezellige) contactmomenten die voor mij noodzakelijk zijn om mijn leven een beetje overzichtelijk en op het juiste spoor te houden. 

Een naar trekje van mij is, dat ik mijn begeleiders dan ook niet zo zeer zie als 'hulpverleners' maar als gewone medemensen, waar ik na verloop van tijd (al dan niet) om ga geven. En dat is best vervelend.

Of het slim is om dit blogje te schrijven en te publiceren weet ik niet, maar ik voel dat ik het kwijt moet, want ik ben boos, verdrietig en gefrustreerd en ik denk dat ik ook gewoon een punt heb.

Ik heb al een aantal jaren een vaste woonbegeleider die zich opstelt als mens: hij vertelt over zijn privéleven, de dingen waar hij mee bezig is. Ik weet hoe hij woont (in wat voor soort woning), ik weet dat hij huisdieren heeft (ik heb ze mogen ontmoeten), ik weet dat hij een relatie heeft en ik weet dat hij mantelzorger is voor zijn ouders. 

Hij is een open boek, soms misschien zelfs wel iets té open, maar dat vind ik fijner dan de diverse 'robotten' die ik in de loop der decennia tegenover me heb gehad. 

Maar het nadeel van mij is, dat ik om je ga geven en met je meeleef. Dus als je me vertelt hoe zwaar het mantelzorgen je valt, omdat het niet goed gaat met je ouder(s) en dat je niet goed weet hoe je dat moet combineren met je werk en dat je merkt dat, met hoeveel liefde je het ook allemaal doet, je het bijna niet meer trekt, dan maak ik me zorgen om je. Gewoon omdat ik ook een mens ben en zie hoe moeilijk je het hebt.

Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van het teamhoofd, dat mijn woonbegeleider zich ziek had moeten melden en dat het wel eens langer kon gaan duren. Punt. Einde mededeling.

En dat vond ik moeilijk, want ik geef om mijn woonbegeleider en hij heeft me weken lang verteld waar hij mee worstelde. En dus mailde ik terug om te vragen of mijn woonbegeleider zorgverlof had genomen, of zelf omgekiept was (dat was namelijk zijn angst). En daarop kreeg ik te lezen: "je snapt natuurlijk wel dat ik dat niet met cliënten kan bespreken."

En nee..... dat snapte ik niet. 

Mijn begeleider is zelf een open boek, al weken mag ik delen in zijn zorgen (en ergens zie ik dat als een voorrecht) en nu er iets misgaat mag ik niks weten? Ik kan hem zelf niet bereiken om het te vragen, maar weet wel heel zeker dat hij er zelf geen geheim van zou maken, dus sorry, nee ik snap het niet. Maar ja, een punt is een punt en ik kreeg geen antwoord meer. En op dat moment wordt het open boek zijn, een belasting voor mijzelf, want ik tast in het duister, het is onduidelijk en daar kan ik niet zo goed tegen. Sterker nog, de stress die onduidelijkheid veroorzaakt, is een van de redenen waarom ik überhaupt begeleiding heb!

Gisteravond ontdekte ik dat zijn ouder is overleden en dat vind ik heel erg. We hebben vaker over de dood van een ouder gesproken (ook die van mij) en ik weet hoe moeilijk dit voor hem moet zijn. En ik ben ik, en dus besloot ik dat ik hem een kaartje wilde sturen. 

Nu stond het adres in de rouwadvertentie, maar het leek me misschien gepaster om het via het teamhoofd te doen. Maar wederom kreeg ik een antwoord waar mijn broek van afzakte: "Je kunt het kaartje hier naar toe sturen, zodra hij weer komt werken, zullen we het hem overhandigen."

Ehm.... laat maar. Tegen de tijd dat hij weer komt werken, kan ik het hem zelf geven, dan heb ik jullie hulp niet meer nodig. 

En dus doe ik tegendraads, en waarschijnlijk overschrijd ik nu alle grenzen die er maar zijn, maar ik ga het kaartje naar het adres uit de advertentie sturen. Oh foei!

En ik ben boos, verdrietig en gefrustreerd.

We leven in een maatschappij waar 'participatie' een uitgangspunt is: mensen met een psychiatrische aandoening, psychische stoornis, psychische kwetsbaarheid of hoe je het ook wil noemen, moeten als volwaardig burger in de maatschappij gaan meedraaien. Of dat nu kan of niet, het moet, want het is de wet......

Waarom is het dan dat in dit soort situaties, ik door de instelling zelf als 'gevaarlijke gek' wordt neergezet, die je vooral geen informatie mag geven, want stel dat ik daar misbruik van zou maken?

Waarom word ik het hele jaar gedwongen om dingen te doen en te ondernemen die ik niet wil, omdat ik van de wet een 'volwaardig burger' moet zijn en mee moet doen in de maatschappij?

En waarom ben ik nu, op het moment dat mijn begeleider óók een keer kwetsbaar is en ik kan zien dat óók hij, net als alle andere volwaardige burgers niet buiten schot blijft als het gaat om menselijk lijden, alleen nog maar een 'cliënt', een gevaarlijke gek, maar zeker geen 'volwaardig burger'?

Hoe kun je van mensen met een psychische kwetsbaarheid verwachten dat ze herstellen en in de maatschappij meedraaien als 'volwaardig burger' als de instelling zelf ons niet eens ziet als burgers maar als cliënten?

Ik voel me gedehumaniseerd.  En dat moet gezegd worden.

Ik ben niet alleen maar een 'gevaarlijk gek' die je niet kunt vertrouwen, sterker nog: ik ben helemaal niet gek, en ook niet gevaarlijk. Ik ben een mens met gevoel en compassie. 

Behandel me alsjeblieft ook zo.

foto: internet

Politiek ge(k)leuter...

Ik heb niet zoveel met politiek....

Toen ik dat vlak voor de vorige verkiezingen hardop durfde te typen, kreeg ik van iemand de wind van voren. Hoe ik dat kon zeggen? Mensen die dat zeiden waren dom, want iedereen heeft altijd iets met politiek. Tja, en dat zal wel zo zijn, want deze persoon heeft (net als de meeste politici) altijd gelijk, dus ik zal het anders formulieren.

Ik heb geen verstand van politiek en ik voel ook geen enkele innerlijke drive om me erin te verdiepen.

Ik pleeg nog liever 10 telefoontjes met wildvreemden op een dag. En voor wie mij een beetje kent, die weet dat ik nog liever dood ga dan er überhaupt maar eentje in een jaar te plegen. Dus.... 

Het mag duidelijk zijn, ik heb er niet zoveel mee op. En dat is lastig, want ik ben ook opgegroeid in een gezin waar duidelijk gemaakt werd, dat je je stem nooit verloren mag laten gaan. Ik hoor de uitspraak van mijn vader nog regelmatig door mijn hoofd gaan. En de dreiging van die opmerking zit er nog steeds diep ingebakken, dus ik vind dat ik MOET gaan stemmen, ook al is het in mijn ogen niet zo heel zinvol.

Want als je er niks vanaf weet, je niet door de partijprogramma's geworsteld komt en tóch vindt dat je moet gaan stemmen, dan kun je je afvragen wat mijn stem waard is. 

En lange tijd schaamde ik me hiervoor, dat ik geen idee had welke minister op welke post zat en bij welke partij die persoon hoorde. Ik vond het persoonlijk al knap van mezelf dat ik wist wie er minister president was op dat moment. Maar het voelde wel 'een beetje dom' dat ik dat niet wist.

Inmiddels weet ik beter en weet ik dat er met mij nog vele, vele anderen zijn, die geen flauw benul hebben. (Alleen zijn er veel van die velen die heel hard doen alsof dat wel zo is.)

Ik weet dus nooit wat ik zou moeten stemmen. Ik weet al niet eens wat ik morgen wil eten, laat staan dat ik weet wat ik de komende vier jaar op grotere schaal in mijn (en andermans) leven wil zien gebeuren. Ik ben niet zo'n ster in kiezen en ik weet ook al nooit zo goed wat ik wil.

Maar ik weet wel heel goed wat ik niet wil! En dus is mijn stem een poging om een (in mijn ogen) gezonde tegenstem te geven, zodat dát wat ik niet wil, misschien voorkomen kan worden. 

Hoe dan ook, ik blijf erbij: ik geloof niet dat mijn stem (en die van vele anderen) een heel bewuste keuze is voor bepaalde idealen. Maar gelukkig zijn er ook mensen met idealen, die er wél verstand van hebben.

Om dit jaar toch een beetje beter voorbereid te zijn, bedacht ik gisteren dat ik wel even naar het verkiezingsdebat op televisie zou kijken.

En echt.....ik heb echt mijn best gedaan..... ik heb het echt geprobeerd, maar na 5 minuten ongeveer was ik er wel weer klaar mee. Wat een hoog kleuter gehalte zeg!

Nu heb ik nogal veel fantasie en denk ik in plaatjes, dus mijn hoofd zette hetgeen ik zag om in een groepje kleuters die elkaar probeerden de loef af te steken. "Mijn papa is de sterkste!", "nietes! Mijn papa is veel sterkerder dan die van jou!" , "pfff, en mijn papa is nog sterkerderder dan al jullie papa's samen! Lekker puh!"

Ik dacht niet dat ik van dit politiek gekleuter veel wijzer zou worden en dus verdiepte ik me lekker in het eerste seizoen van Greys Anatomy...... Juist op dat gebied loop ik ook een beetje achter....

En ja, ik zal ook dit keer weer de gang naar de stembus maken, en ik zal weer een stem uitbrengen, die eigenlijk op niks gebaseerd is. Gewoon omdat ik vind dat het moet, omdat ik anders geen recht van spreken heb en niet mag klagen. En dat laatste doe ik nu eenmaal graag.

foto: internet