Oriëntatie in tijd, plaats en persoon…… in tact!

Terwijl ik luisterend naar 100%NL m’n lunch (salade) sta te bereiden in de keuken, hoor ik de radio dame zeggen dat het ook een beetje MIJN zondag is…. 

Ik hou op met snijden en kijk naar m’n radio alsof het ding me een antwoord gaat geven. Huh? Zondag? Zei ze nou dat het zondag is? En mijn radio geeft inderdaad antwoord en herhaalt nog maar eens dat het huidige nummer van Bløf zo’n fijne zondag vibe afgeeft… 

Mijn hele hoofd en lijf schieten in paniek….. 

Ik laat het mes uit m’n handen vallen, droog gauw m’n handen af om op m’n horloge te duwen, op zoek naar de huidige dag en datum. En nee, dat is geen verward gedrag, ik heb een horloge die me dat (en eigenlijk gewoon alles wat je maar wil weten) kan vertellen. 

Nu moet je weten dat ik iets heb wat men in de wereld van de psychiatrie ook wel een ‘dissociatieve stoornis’ noemt. Tijd kwijt zijn is voor mij dus geen onbekend verschijnsel. En tijd kan (voor mij in dit geval) variëren van minuten tot weken en zelfs langer. Op momenten dat dat gebeurt, of me overkomt, dan heb ik zelf nauwelijks tot geen herinneringen aan de tijd die daar tussen zit. Ik zet hier nadrukkelijk ‘zelf’ bij, omdat de stemmen in mijn hoofd meestal wel kunnen verklaren hoe, wat en waar (en soms zelfs waarom). 

De mededeling van de radio dame dat het zondag is zorgde dan ook voor volledige paniek, want hé, waar is de zaterdag dan gebleven? Wat nu weer? Wat heb ik gedaan? Waar ben ik geweest? Met wie is er contact gezocht? Moet er sorry gezegd worden tegen iemand voor ‘mijn’ woorden of daden? 

Zomaar een kleine greep uit de vele vragen die door dat ene zinnetje door mijn kop schieten, nog los van de gevoelens van angst die daarbij horen…. 

Het nummer begint, mijn horloge zegt dat het gewoon zaterdag is (en ook dat ik nog niet vergeten ben om de klok te verzetten) en ineens is daar weer de stem van de radio dame: ‘oh, ik zeg zondag, maar het is natuurlijk zaterdag…..’ 

Iets met foutje, bedankt! 

Maar gelukkig voor mij ben ik (dit keer) niet ‘verward’ en zijn mijn oriëntatie in tijd, plaats en persoon gewoon in tact…. 

Het liedje gaat verder, maar het blijft onrustig in mijn hoofd en lijf.

foto: internet

My body, my rules… oftewel ‘er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden’.

Gisteren was het weer zover, het programma ‘hij is een zij’ was eindelijk weer op televisie. En eerlijk is eerlijk: ik vind het altijd heerlijk om te kijken, omdat ik er altijd veel herkenning in vond. 

Toch was er (zeker vanuit de trans community) best wat commentaar op het programma. Het was te eenzijdig en er was te weinig input van trans mensen zelf. En dus is er (een begin gemaakt met) wat verandering. Zo heet het programma nu ‘hij, zij, hen’ (voor meer inclusiviteit) en worden de deelnemers ‘gekoppeld’ aan bekende mensen uit de trans en non-binaire wereld. 

De afgelopen week zag ik ergens een promotie plaatje voor het programma voorbij komen (wat ik nu helaas niet terug kon vinden) waarop een foto stond van een deelnemer met een tekst (in de trant van) ‘ik was vroeger non binair, maar nu ben ik trans vrouw’ (pin me er niet helemaal op vast, maar dit was de strekking).

Nu is het zo dat ik online in o.a. allerlei Facebook groepen zit om toch ergens een gevoel van community te vinden. Gewoon mensen die begrijpen wat je zegt, die je gevoelens en frustraties van binnenuit kennen en die je accepteren zoals je bent. Dit omdat ik dat in de buitenwereld vaak niet (op dezelfde manier) kan vinden. De mensen dicht om me heen doen hun best, maar helemaal begrijpen en invoelen waar ik mee bezig ben en tegenaan loop, is niet mogelijk. En dus de zoektocht naar een community.

Ik noem mezelf een ‘non binaire transgender’. Er zal ongetwijfeld een hoop mis zijn met die titel, maar voor dit moment is dat mijn ‘werktitel’ in deze zoektocht naar mezelf. Voor mij is het heel duidelijk: ik ben geen vrouw, maar ik zal ook nooit een man zijn en dus voel ik me het meeste thuis in het hokje ‘non-binair’.

Hoewel men spreekt van een ‘trans community’ is er zoals in elke familie ook hier nog wel eens onenigheid. Dingen als ‘je bent niet trans genoeg’, ‘je bent niet ‘passabel’ genoeg, enz. Kortom, blijkbaar moet je aan een aantal eisen wel/niet voldoen om binnen een bepaald hokje te mogen passen. En ook de mensen die niet zo van hokjes houden (zoals ikzelf) hebben hun eigen hokje met eenzelfde soort eisenpakket. Mensen willen waarschijnlijk toch gewoon ergens bij horen en gaan dan op zoek naar een groepje/hokje dat past. Niks mis mee. 

De huidige transzorg krijgt regelmatig de wind van voren over iets wat ook wel ‘gatekeeping’ genoemd wordt. Binnen de transzorg hebben veel mensen het gevoel dat ze steeds opnieuw maar aan de ander (in dit geval zorgpersoneel) moeten bewijzen dat hun identiteit zoals zij dat beleven klopt, oftewel of ze wel ‘trans’ genoeg zijn om binnen het hokje van de zorg te passen…  

Terug naar die poster die ik hierboven beschreef van die deelnemer aan het programma. Binnen mijn ‘non binaire community’ (maar ook op andere plekken) kwam daar commentaar op. Dat kon niet, ‘dan was ze nooit non binair geweest’. En daar gingen mijn stekels van overeind staan!

Ik snap wat er bedoeld werd. Deze persoon is nu bezig met haar transitie tot vrouw (dat heet trans vrouw), dus in de periode dat ze zich ‘non binair’ noemde, was ze waarschijnlijk al (trans) vrouw. Maar ik merk dat zo’n opmerking me nogal kriegel maakt. 

Wie ben jij, om te bepalen hoe een ander zich voelt/identificeert? 

Een tijdje terug was er in diezelfde community groep een artikel gepost waarin het woord ‘werktitel’ geïntroduceerd werd. Ik reageerde daarop dat het woord mij een glimlach van herkenning gaf. 

Een tijdje terug kreeg ik namelijk van zowel een vriendin als de genderpoli de vraag of het zo zou kunnen zijn dat ik mezelf nu als ‘non binair’ zie, maar dat als ik straks aan de hormonen ben (en later mijn borstoperatie krijg), dat ik mezelf dan misschien meer als trans man zou gaan zien. Ik gaf toen aan dat ik zeker denk dat er een verschuiving in mijn beeld/gevoel richting man zal gaan zijn, maar dat ik (voor mijn gevoel) nooit een man zal zijn. Maar dat die verschuiving al lang begonnen was. 

Daarop kreeg ik binnen de ‘non binaire’ community een paar opmerkingen die erop neer kwamen dat ik dan niet non binair was, maar ‘gewoon trans’.

Dus…. Blijkbaar mag ik niet zelf bepalen waar ik voel dat ik op dat moment thuis hoor. Ik mag geen aanpassingen aan mijn eigen lijf (laten) doen want dan hoor ik volgens die ander niet meer in dat specifieke hokje thuis en moet ik maar op zoek naar een ander hokje….

WTF???? Community my ass! 
Volgens mij is dit hetzelfde als ‘gatekeeping’.
Een gevalletje ‘de pot verwijt de ketel….’

Maar wie ben ik. My body, my rules.