Je bent nooit te oud om van jong te leren.... oftewel leerzame gesprekken met mijn onzichtbare kinderen.

Alweer ruim een week geleden kwam mijn leven door een nieuwsberichtje weer even helemaal op zijn kop te staan. De inhoud van het berichtje deed me enorm herinneren aan situaties uit mijn eigen jeugd en triggerde me nogal, met alle gevolgen van dien. Ik schreef er in mijn vorige post al over, dus mocht je het gemist hebben, lees het daar dan even terug. Dat scheelt mij weer een hoop type- en jullie een hoop leeswerk.

Door één zo'n kort berichtje stond mijn leven dus weer op z'n kop en kreeg ik nóg meer last van nachtmerries en flashbacks. En daar heb ik maar één oplossing voor en dat is lief zijn voor mezelf, iets waar ik niet zo heel goed in ben, maar al doende leert men.

Voor mij betekent lief zijn voor mezelf, dat ik even helemaal niks MOET van mezelf, en dat ik alleen maar dingen ga doen die IK leuk vind. Maar ja, dat laatste is natuurlijk een hele mooie theorie, die met zoveel verschillende hoofdbewoners niet altijd uit te voeren is.

Maar ik wist iets te bedenken wat iedereen in mijn hoofd wel leuk vindt, namelijk een film dagje. Thuis welteverstaan, wat op dat moment was de bioscoop door de lockdown nog steeds niet geopend. En dus laste ik een extra spreekuur in met mijn stemmen en was de filmdag al gauw een feit. Ik sloot het spreekuur af en kwam zelf tot de oplossing dat Rik de eerste film mocht bepalen, Lesley de tweede en Roy de derde en als er dan nog energie en tijd over zou zijn, zou ik zelf ook nog een film kiezen. 

Nou lijkt dat misschien tegenstrijdig met wat ik schreef over 'dingen doen die IK leuk vind', maar dat is het niet helemaal. Ze mochten namelijk kiezen uit de dvd's (of vhs banden, jawel ik ben echt héél oud) die er hier in huis aanwezig zijn. En die zijn ooit door mijzelf aangeschaft en het zijn dus ook films die ik leuk vind. Dus wat er ook gekozen zou worden, ik zou het sowieso vast wel leuk vinden. 

En hoewel ik zelf vond dat ik dat best goed bedacht had, kwam Roy (de oudste puber) in 'opstand'. En dat is een groot woord, want hij gaf heel rustig en beheerst aan dat hij het er eigenlijk niet mee eens was. 

Nu trekt Roy niet zo heel vaak meer zijn mond open, dus leek het me heel verstandig om eens goed naar hem te luisteren. En dat was zeer verhelderend kan ik je zeggen.

Roy wees me erop dat hij altijd aan het kortste eind trekt. En dat hij dat op zich nog niet zo erg vindt, omdat het hem allemaal niet zoveel uitmaakt, zolang ik maar blij ben. Maar hij vond het niet ok dat Rik altijd en overal alles maar bepaalt en zo de macht heeft. En hoewel ik het liefst meteen in de tegenaanval was gegaan en gezegd zou hebben dat dat niet zo was en dat het allemaal wel meeviel, besloot ik om eens even mijn mond te houden en gewoon te luisteren. 

En eerlijk is eerlijk, Roy had gewoon gelijk, het is ook zo. Rik bepaalt inderdaad alles altijd en overal. En het ergste vind ik zelf misschien nog wel dat het er zo ingeslopen is, dat ik het zelf niet eens zie. 

Ooit heel lang geleden in het Maastrichts Interview voor Stemmen hoorders werd er gevraagd naar 'de stem die het dominantst was'. Als die vraag gesteld werd, kwamen mijn stemmen acuut in opstand, want dominant is in mijn optiek iets negatiefs en de stemmen vonden het dus niet fijn als zij zo gezien werden. Alternatieven zoals 'het meest belangrijk' of 'het meest aanwezig' werden door hen ook afgeschoten want ze zijn allemaal belangrijk en allemaal evenveel aanwezig, al zegt de een soms wat meer dan de ander. 

Maar Roy wist me er haarfijn op te wijzen dat Rik momenteel toch echt de meest dominante (etter) ooit was.... Goed, een etter is Rik (meestal) niet, maar het klopt wel dat hij de meeste aandacht vraagt, opeist en ook krijgt en daarmee heel veel macht heeft en de sfeer bepaalt. En dat is al zo vanzelfsprekend voor mij geworden dat ik het niet eens meer opmerk. 

Rik mag altijd als eerste iets kiezen, Rik is meestal degene die, wanneer de kids mogen kiezen, bepaalt wat er gegeten wordt. Rik is degene die bepaalt welke 'weekendsnack' er gekozen wordt. Rik bepaalt welk pc spel er gespeeld gaat worden. Rik stuurt allerlei berichtjes aan mijn Woonbegeleider en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

En (wijze) Roy gaf aan dat dat allemaal niet zo'n ramp was, omdat dat ook de rust bewaart, maar dat het niet leuk en niet eerlijk was. 

Toen ik hem vroeg wat hij daarmee bedoelde gaf hij aan dat als Rik maar zijn zin krijgt, dat Lesley en hij niet moeilijk zullen doen en dat de sfeer daardoor op zich goed blijft. Maar als Rik een keer niet zijn zin krijgt, dan komt er 'altijd drama'. En ook daarin moest ik Roy helaas gelijk geven, want als Rik zijn zin niet krijgt, dan neemt hij ofwel de boel over en drijft nog steeds zijn zin door, ofwel hij gaat het voor de rest verpesten; door de film of serie van de ander heen praten, schreeuwen of lopen uitdagen, Lesley overstuur of Roy boos maken. Ofwel hij delete de spelgegevens van de ander en zo komt uiteindelijk de aandacht toch weer bij Rik terecht.

En hoewel ik het liever niet toe zou geven, heeft Roy helemaal gelijk en is het inderdaad niet eerlijk en heeft Rik wel heel veel macht, terwijl ze allemaal belangrijk zijn. En dus vroeg ik of hij misschien ook een oplossing had bedacht. 

Hij moest een beetje lachen en toen ik hem vroeg waarom hij moest lachen gaf hij aan dat wat ik ook zou bedenken als 'oplossing' om Rik weer op zijn plaatst te zetten, Rik dat nooit zou accepteren, omdat hij er alleen maar 'op achteruit zou gaan'. En tja, ook daar had hij waarschijnlijk weer gelijk in.... 

We kwamen er in ieder geval op uit dat de volgorde van keuzes niet automatisch moet zijn. Niet automatisch Rik, Lesley, Roy, maar ook niet automatisch Lesley (omdat zij de kleinste is) enz. Maar dat we misschien moeten dobbelen of zo voor een volgorde. Dat Rik wat minder game tijd moet krijgen, want hij pikt vaak de gametijd van Roy ook in. En dat als Rik zich niet gedraagt, zijn zakgeld afpakken of iets ervan inleveren een consequentie zou kunnen zijn. Zijn zakgeld is immers zéér belangrijk voor hem!

We kwamen in ieder geval wél samen tot de conclusie dat Rik dit niet leuk zou gaan vinden.... En daarin hadden we dan weer beiden gelijk....

En hoewel het niet leuk is om door 'je kinderen' terecht gewezen te worden op iets dat je niet goed aanpakt, ben ik stiekem ook wel heel trots op Roy. Want ooit was Roy mijn 'wandelende dynamietstaaf' die om alles en niks heel kwaad en agressief kon worden, en daar is nu niet zo veel meer van over. Ik mocht van hem gaan leren om zelf boos te worden en hij zou zich meer gaan inhouden en mij coachen in mijn boosheid uiten. 

En nu, nu is mijn wandelende dynamietstaaf veranderd in een wijze raadgever....

Zucht...
Kleine jongetjes worden groot....
(haha... bijna weer een dynamietstaaf geactiveerd)

foto: Rosita van Eijsden,
gevonden op internet

Drama in mijn hoofd….

Afgelopen week kwam er in mijn newsfeed op m’n gsm een nieuwsbericht voorbij, waarvan ik nogal de weg kwijt raakte. Ik zal jullie de precieze inhoud besparen, maar het thema was kindermishandeling. 

Nu komen berichten met dat thema wel vaker voorbij en meestal lees ik ze bewust niet, maar dit bericht trok nogal bijzonder mijn aandacht, simpelweg omdat ik de situatie die in de ‘krantenkop’ beschreven stond herkende uit mijn eigen verleden. 

Ja, ik ben als kind/jeugdige mishandeld, en sommige professionals noemen dat nog wel eens een understatement. 

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik over heel veel dingen heel erg open ben. Ik ben open over het feit dát ik mishandeld ben, ik ben (redelijk) open over wat dat (ook in het heden nog) voor gevolgen voor me heeft. 

Maar als je me héél echt zou kennen, dan zou je ook weten dat dat ergens ook maar schijn is. En dat klinkt misschien wat raar. 

Ik heb een boek geschreven over één van de gevolgen van dat verleden, namelijk over de stemmen die ik hoor en hoe ik daarin mijn weg heb proberen te vinden en zelf vind dat ik die weg, met af en toe nog wat hobbels en kuilen, ook best wel aardig gevonden heb. 

In dat boek staan ook een paar voorbeeldjes van de mishandelingen, maar dat zijn er serieus maar heel erg weinig. Wat er écht allemaal plaats heeft gevonden heb ik nog nooit volledig met iemand gedeeld en ik denk ook niet dat dat ooit nog gaat gebeuren. 

Natuurlijk heb ik in mijn ruim dertig plus jarige carrière in de psychiatrie een aantal gebeurtenissen met m’n toenmalige psychiater en sociaal psychiatrisch verpleegkundige gedeeld, maar ook wat ik daar deelde was nog minder dan het topje van de ijsberg. En het delen van de rest van die ijsberg heb ik nog nooit voor elkaar gekregen, zal ik waarschijnlijk ook nooit voor elkaar gaan krijgen en dat ga ik zeker ook niet online delen, want ook al twijfelen sommige mensen daaraan (omdat ze vinden dat ik al veel te veel deel via sociale media en internet), zelfs ík heb grenzen. 

Maar goed, een nieuwsbericht dus dat me gigantisch triggerde en mijn hoofd en leven even compleet op z’n kop gooide. 

In de korte paniek en verwarring die er toen ontstond heb ik in die chaos m’n gedachten op dat moment op (digitaal) ‘papier’ geknald en naar Woonbegeleider en Psycholoog gestuurd. En al meteen toen ik het verzond had ik daar acuut spijt van en raakte ik nog meer in paniek. 

Een stuk van mijn verwarring zat in de herkenbaarheid van de omschreven dingen in het artikel: het had (een klein stukje van) mijn verhaal kunnen zijn. 

Een ander stuk verwarring zat in het feit dat de dader uit het artikel in de gevangenis zat. 

En dat raakte me heel hard, want als deze dader al vast zat voor ‘zo’n klein stukje’ van mijn verhaal, wat zegt dat dan (of wat zou dat dan moeten zeggen) over de daders in mijn verhaal? 

En daar raak ik in de knoop: voor mijn verhaal is er niemand gestraft, dat kan ook niet, want ik deed mijn mond niet (meer) open en dus wist niemand het verhaal en kon er ook geen actie (in welke vorm dan ook) ondernomen worden. 

Het is overigens niet zo dat ik helemaal niks vertelde. Ik vertelde de ‘kleinere’ dingen, een soort van ‘kindermishandeling voor beginners’ situaties. 

Maar ik werd niet geloofd en het werd afgedaan als onzin, als leugens en met de mededeling dat ik een slecht kind was, al dan niet met de toevoeging dat als het écht waar was, dat ik het dan wel verdiend zou hebben. 

En als mensen de ‘kindermishandeling light’ versie al niet aan konden of wilden horen, wat had het dan voor zin om nog meer te vertellen? 

Maar blijkbaar zou dat dus wel degelijk zin gehad hebben, want zouden mijn daders dan ook in de gevangenis beland zijn? En was dat wat ik gewild had? En wat zou er dan met mij gebeurd zijn? 

Ik weet niet of kindermishandeling verjaart, zoals men dat in de rechtspraak zo mooi kan zeggen. Ik heb geen idee. En ik heb tot nu toe ook nog niet de moed op kunnen brengen om het op te zoeken. 

Maar met mijn verwarde, (te?) openhartige, paniekerige mail van afgelopen week zorgde die gedachten wel weer voor stress. 

Ik ben nu geen kind meer. Bij kinderen zouden de ontvangers van mijn mail nu ‘meldplicht’ hebben. Maar wat als je volwassen bent en hetgeen je schrijft niet verjaart is? Hoe zit het dan met meldplicht? Ik weet het niet, wil het ergens ook niet weten. Maar tegelijk ben ik bang dat ik nu iets ‘heb aangericht’. En dat gevoel verschilt heel weinig van het gevoel dat ik als jong mishandeld kind al had: het is mijn eigen schuld, kijk eens wat ik iedereen aan doe. 

Vandaag deelde ik bovenstaand relaas (met een heel klein beetje meer detail) met iemand die me dierbaar is (dankjewel voor het luisteren). 

Deze persoon vroeg me: zou je willen dat de daders alsnog de bak in zouden gaan? 

En mijn antwoord daarop is (denk ik) een stellig (of misschien iets minder stellig als ik erover moet denken) ‘nee’. De daders zijn oud nu, het zou mosterd na de maaltijd zijn. 

Straf (wat de bak in mijn ogen zou moeten zijn) heeft in mijn beleving alleen zin, als de persoon in kwestie er iets van leert en de gemaakte fouten in ziet. 

In mijn geval ontkennen de daders tot op heden nog steeds dat er überhaupt iets gebeurd is. De een wat stelliger dan de ander, maar ze zijn zich niet echt van ook maar enig kwaad bewust. Dus tja, heeft het dan zin? Nog los van dat ze gewoon echt oud zijn nu. (Bestaat er een bejaarden gevangenis? Vast niet) 

Zou het mij afsluiting of een soort van genoegdoening geven? 

Nee, ook niet. De schade die met hun daden destijds is aangericht en waar ik nog dagelijks mee deal, zal er niet mee verdwijnen en mezelf kennende zou ik me er alleen maar (nog) schuldig(er) over gaan voelen. Dus nee, toen zou het wellicht goed geweest zijn, maar nu lijkt het me zinloos…. 

Goed... 

Dit is/was dus een trigger en dat zorgt weer voor de nodige onrustige nachten vol nachtmerries en flashbacks die ik normaal ook al heb, maar nu dus nog een kilootje extra… 

Om te voorkomen dat mijn handen ‘s nachts zó sterk verkrampen dat het zoveel pijn doet dat ik ze niet meer open kan krijgen als ik eenmaal wakker ben, hou ik tijdens de nacht mijn trouwe metgezel in mijn hand. Maar ik heb nogal zweethandjes en dat wordt er tijdens dit soort nachten niet beter op. En dus stonk mijn metgezel een uur in de wind en moest hij vandaag toch écht weer in bad. 

Maar dát levert dan weer extra drama op in mijn hoofd, want daar kan mijn jongste hoofdbewonertje niet zo goed mee dealen. 

Een onder water ronddraaiend nijlpaardje is al dramatisch, maar dat ik hem daarna ook nog eens met zijn billen (en later zijn hoofd) ook nog eens tussen de (opgestookte) verwarming durfde te duwen, puur zodat hij komende nacht weer in mijn klauwen fijngeknepen kan worden, dat was toch echt allemaal iets teveel voor de jongste telg. 

En zo gaat het ene drama feilloos over in het volgende drama…. 

Welkom in mijn hoofd…. 

Welkom in de wereld die trauma heet!

foto: mijn onschuldige slachtoffer

Over nachtmerries en flashbacks....

Als je me echt zou kennen, zou je weten dat ik in mijn leventje, en zeker als kind/puber behoorlijk wat heb meegemaakt. Vermoedelijk meer dingen dan sommige mensen in hun hele leven meemaken. En voor de duidelijkheid: ik heb het niet over leuke, luchtige dingen, maar over dingen die nooit hadden mogen gebeuren en die je samen kunt vatten onder de noemer ‘kindermishandeling’. 

En hoewel er een hoop mensen zijn die maar blijven roepen “je moet het verleden achter je laten, het ligt immers achter je en je leeft in het nu”, kan ik het niet helpen dat ik, hoe waar hun opmerking in theorie ook is, ik deze mensen het liefst op hun neus wil slaan. 

Nou doe ik dat doorgaans niet, want ik heb inmiddels wel geleerd dat je dat mag denken, voelen en willen, maar dat het uitvoeren daarvan nou eenmaal niet mag. Maar als slachtoffer/‘overlever’ (ik weet nog niet goed welk woord ik zelf het meest toepasselijk vind) van vroegkinderlijke traumatisering, weet ik wel heel goed dat zo’n opmerking niet méér is dan dat: een theoretisch riedeltje. 

Ja, het klopt, ik leef in het nu. 

Ja, het klopt, het verleden is meestal een tijd die achter je ligt en afgerond is. 

Maar, als het verleden je nog (bijna) dagelijks achtervolgt in het heden, is het dan verleden of heden? 

Daar kun je over discussiëren. Maar mijn standpunt: niet alles wat eerder gebeurd is, is automatisch verleden. 

Van tijd tot tijd word ik ingehaald door dat zogenaamde verleden, in verschillende vormen. 

Afgelopen week kwam er weer zoiets op m’n pad: een horror nacht. Dat hield in dit geval in, dat ik een combinatie van een nachtmerrie en flashbacks had, daar (in theorie) wakker uit werd, maar geen idee meer had, wie ik was, waar ik was, hoe oud ik was, welk jaar het was en überhaupt wat er hiervan waar was. En waar ik dus ook niet meer uit kon komen, omdat er te veel ‘wie wat waar’ was. Volgt u het nog?

Het probleem is, dat ik sommige gebeurtenissen in deze (ik noem het maar even) ‘droom’, heel duidelijk herkende als situaties die zich al eerder in mijn jonge leven hadden voorgedaan. Verschillende herkenbare situaties, uit verschillende tijdsperiodes uit mijn leven, gemixt in één ‘droom’. 

En dat zou nog niet zo verwarrend zijn geweest, als er niet ook een aantal dingen in zaten die niet (kunnen) kloppen, of die totaal onbekend zijn. Zo klopte het huis waar mijn ‘droom’ zich afspeelde, qua inrichting, niet met het huis waar die daadwerkelijke situaties zich hadden afgespeeld en kwamen er een paar personen in voor die ik echt nog nooit gezien heb en niet eens ken. 

En daar begon voor mij de grote mindfuck. 

Als ik iets van jongs af aan veel en vaak te horen heb gekregen, dan is het wel dat ik ‘een grote fantasie’ had, dat wat ik zei niet waar was en dat ik een leugenaar was. En als dat maar vaak genoeg, door de belangrijkste personen in je leven tegen je gezegd wordt, dan ga je dat vanzelf wel geloven. Je wordt als het ware iemand met een grote fantasie, je zegt dingen die niet waar zijn, je bent een leugenaar. Zelfs als dat allemaal niet zo is, kruipt het langzaam je systeem in en neemt het je gezonde verstand over. 

Het nam mijn gezonde verstand zodanig over dat ik enorm aan mezelf ging twijfelen. Ik twijfelde over alles wat ik dacht, zei, me herinnerde, zeker wist, maar ook over wie of wat ik dan zelf was en óf ik er wel was. 

Ik ging twijfelen aan de dingen die er met me gebeurden, waren die wel echt gebeurd? Of had ik ze verzonnen? Had ik die blauwe plekken dan zelf gemaakt? Had ik zelfs maar verzonnen dat ik blauwe plekken had? Ik had geen flauw idee meer. 

Was er überhaupt wel zoiets als een ‘waar’? Of was dat ook een verzinsel van mijn brein, of een leugen? 

Hier heb ik mijn hele leven mee geworsteld, en hoewel het soms even wat minder kan zijn, kan het door iets relatief kleins, ook zó ineens weer volop boven komen drijven zoals nu. 

Ik appte mijn psycholoog met de vraag: hoe weet je zeker dat iets een nachtmerrie is of een flashback. Hoe weet je zeker dat iets waargebeurd is? 

Haar antwoord was iets in de trant van: een nachtmerrie heb je doorgaans als je slaapt en een herbeleving (flashback) komt meestal overdag naar aanleiding van een trigger. 

Maar in plaats van dat dit antwoord me hielp, raakte ik alleen nog maar verder in de war, want mijn herbelevingen komen juist vaak ‘s nachts, als ik slaap en de trigger is niet altijd even goed te achterhalen. 

En ook rondom deze ‘droom’, kon ik de trigger maar moeilijk vinden. Ja, ik herkende een onderdeel/thema (alcoholisme) en ja daar had ik eerder op de dag wel een (luchtig/grappig) gesprekje over gehad met m’n Woonbegeleider, maar dat woord/thema hoor, zie en ervaar ik wel vaker en dat leidt (gelukkig) echt niet altijd tot dit soort nachten.... Eigenlijk nooit. 

Ik kwam er maar niet uit. En omdat sommige stukken zo overduidelijk niet uit het verhaal komen dat ik als waargebeurd zie, maar mijn brein het blijkbaar verzonnen had, was de conclusie voor mij dan ook dat ik dus een leugenaar ben en dat ik misschien toch mijn hele leven wel aan elkaar verzonnen heb (zoals mijn familie nog steeds vindt en me dit ook nog steeds met regelmaat wijs probeert te maken). 

Me erbij neerleggen, dat ik nooit zal weten hoe het brein precies werkt en dat ik misschien wel nooit zeker zal weten wat ‘waar’ is en of er überhaupt een ‘waar’ is, en waarom het brein dan zelf maar de gaten dicht gaat metselen in het stukje film dat zich in mijn hoofd afspeelt, gaat me niet lukken. 

Ik wil graag alles kunnen verklaren, de wereld (of toch die van mij), moet duidelijk zijn en kloppen. En dat gaat nu eenmaal niet (altijd). 

Maar ik kwam vanavond ineens tot een (soort van) inzicht. 

Ik had het er met Woonbegeleider ook over gehad dat een boel spannende, moeilijke en onduidelijke dingen in mijn huidige leven, nu op hun plek begonnen te vallen of zelfs opgelost lijken te zijn. En dat dit me een soort van rust gaf: ik voelde me wat rustiger, meer ontspannen, minder op mijn hoede misschien wel.

Mijn leven is van jongs af aan een opeenstapeling van stress op stress op stress. 

Ik denk zelfs dat ik niet eens weet hoe een leven zonder ellendige dingen en stress eruit ziet of hoe dat voelt. 

En nee dat zeg ik niet om zielig gevonden te worden, maar stress en ellende zijn voor mij (onbewust) een overlevingsnoodzaak geworden, zoals ademen dat ook is. 

En als er dan dus even rust in mijn leven en brein lijkt te komen, dan krijgt mijn brein acuut een soort van paniekaanval/kortsluiting. Het heeft geen idee wat het daar nou toch mee moet, of hoe het daarmee om moet gaan en dus doet het wat het het beste kent: stress ellende en chaos creëren, in dit geval (en volgens mij ook al vaker in het verleden) in de vorm van een nachtmerrie/flashback die me dan meteen weer ontregelt en op scherp doet staan.... 

Maar misschien is dat allemaal ook wel onzin en lieg ik mezelf maar weer wat voor. En is het toch gewoon wel (of niet) waar.... 

Of zelfs dat niet eens.... 

Wie het weet mag het zeggen....

foto: tekening van Rik (lang geleden)