Top en Flop... mijn terugblik op een veelbewogen 2022...

Het is zover... Vandaag is het alweer de laatste dag van het jaar. En hoewel er in mijn hoofd nog een aantal dingen zijn in 2022 waarover ik nog een blog had willen schrijven, neem ik voor nu maar even genoegen met een terugblik op het afgelopen jaar. Want jemig.... what a year it was!

In de film 'Kerstappels' deden ze een soort van 'spel' genaamd 'top en flop', waarin iedereen aan tafel hun hoogte- en dieptepunt van het afgelopen jaar deelde. Dat vond ik een leuk idee voor een blog, dus dat wilde ik ook graag doen.

Maar toen ik ervoor ging zitten, vond ik dat eigenlijk best ingewikkeld. 

Normaal gesproken zou ik het heel erg moeilijk vinden om een 'top' te vinden, terwijl de 'flops zich en masse aan me opdringen. Maar dit jaar is het helemaal anders.... eerlijk is eerlijk... alles is ineens een beetje anders zo aan het einde van dit jaar.

Tuurlijk waren er 'flops'... Er brak een oorlog uit in de Oekraine, de energie- en eigenlijk alle prijzen stegen de pan uit en dat maakte het leven er zeker niet makkelijker en leuker op. 

Ik moest voor een ingreep naar het ziekenhuis en mocht daar meteen een nachtje blijven en ik moest afscheid nemen van wat mensen en familie.

Mijn grootste 'flop' van het jaar was misschien wel mijn grote 'niet slaap periode' die uitmondde in een opname in het psychiatrisch ziekenhuis. En dat laatste was absoluut een megaflop (en daar ga ik echt nog blogjes over schrijven, maar er is zoveel dat ik daarover kwijt wil en moet dat ik het nog niet in stukjes opgedeeld krijg).

Maar tegenover die 'flops' stonden ook een aantal enorme tops.

Zo mocht ik dit jaar opnieuw beginnen met mijn traject op de genderpoli, koos ik een nieuwe (definitieve) naam. Waren er wederom nieuwe en belangrijke 'coming outs' (dat is overigens niet zozeer top, eerder flop dat het anno 2022 nog nodig is) met heel verrassende, onverwachte en fijne reacties.

Ik mocht beginnen met mijn hormoontraject en merkte al heel snel (na twee weken) veranderingen op. Het werd rustiger in mijn hoofd, in mijn lijf, in mijn leven, al kan ik niet precies uitleggen hoe.

Mijn woonbegeleiding en hulpverlening kreeg nieuwe vormen en begon eindelijk weer soepeler te lopen, met de daarbij behorende (relatieve) rust.

Tijdens deze 'tops' kwam ik er (nog meer) achter dat ik vrienden heb op wie ik een beroep kan en mag doen en voor wie ik heel erg dankbaar ben.

Kortom, voor mij persoonlijk was 2022 eigenlijk een soort van aaneenschakeling van tops. Of misschien waren de tops wel zó groot(s) dat ze de flops compleet overschaduwden. 

Hoe dan ook, 2022 was het jaar waarin ik full time voor mezelf koos. 

Nieuwe naam, nieuw leven, nieuwe ik.

Als 2023 ook zo wordt, dan teken ik er voor!

Ik wens iedereen een liefdevol nieuw jaar waarin je kan en mag zijn wie je bent!

foto: internet

Dom, dommer, domst.....

In de categorie ‘dom dommer domst’..... 

Een tijdje terug stuitte ik op een ‘campagne’ waarbij je een supergave rugzak voor slechts €1,95 kon krijgen..... Ik dacht nog ‘yeah right’ maar m’n oog bleef erbij terugkomen. 

Ik scrolde omlaag en zag mensen die hem daadwerkelijk hadden ontvangen (met foto’s van rugzak én mens), de website van de rugzak zag er goed en betrouwbaar uit.... dus uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het toch van mijn gezonde verstand en ik lief m’n creditcard gegevens achter... 

En terwijl ik op enter duwde, knaagde het toch, maar ja.... 

Er werd inderdaad €1,95 afgeschreven, maar de rugzak is er nog steeds niet. 

Vanavond bekeek ik m’n online creditcard afschrift.... ik zag de €1,95..... en van hetzelfde bedrijf drie dagen later nog een heel ander bedrag.... maar beiden niet met de naam van het rugzak bedrijf.... En dus besloot ik even te googelen op de naam die erbij stond.... En je raadt het uiteraard al.... de eerste hit: dit betreft internet fraude... Dus toch.... 

En dus belde ik braaf meteen naar de ‘alarmlijn’ van m’n oranje gekleurde bank en deed mijn verhaal.... M’n creditcard werd meteen geblokkeerd en er komt een nieuwe m’n kant op.... M’n geld (of een deel daarvan) kan ik terugvragen via een of ander formulier dat ik nog even op de website moet opzoeken, maar het is voor nu geregeld. 

Normaal gesproken, zou ik ontzettend boos op mezelf zijn door zoveel dommigheid en daar niet uit kunnen komen.... Maar nu moet ik eigenlijk alleen maar grinniken om mezelf. 

Ik vind mezelf nog steeds heel dom hoor, daar niet van, maar ik ben ook wel een beetje trots op mezelf. Ooit heb ik een of ander vaag bedrijf drie jaar lang maandelijks geld van m’n creditcard af laten schrijven (lang leve geen papieren overzichten meer, waardoor ik alle (dwz mijn) controle kwijt geraakt was) en nu kwam ik er al na één onrechtmatig bedrag achter.... dus tja, ik ga ook een beetje vooruit. 

Kan ik daarmee voorspellen dat het me nooit meer overkomt? 

Nee dat niet, maar ik heb nu nog maa eens een keer geleerd dat als iets klinkt als te mooi om waar te zijn, dat het dan ook meestal gewoon is....

Stille nacht, heilige nacht….. maar niet hier….

Oh oh oh… het is weer gezellig buiten. 

Twee schattige puber meiden staken net wat vuurwerk af hier op het veld. En niet echt heel schattig vuurwerk, want eerlijk is eerlijk, ik dacht serieus dat er weer een auto in de fik stond waarvan de benzinetank ontplofte….

En dus rende ik m’n balkon op.

Een meneer aan de overkant was daar blijkbaar ook van geschrokken want hij kwam naar buiten en schreeuwde naar de meiden: ’waarom moet dat hier?’. 

De dames hadden hun mondje wel bij zich en reageerden ’op z’n pubers’ en de meneer liep alweer terug naar binnen, de meiden bewogen alweer verder…. 

Geen probleem zou je kunnen denken… 

Maar daar kwam (dronken) papa aan gesneld/gewaggeld… wat die kanker kneus wel niet dacht, zomaar zijn dochter aanspreken. Wat nou ze mogen hier geen vuurwerk gooien, ik zal het dadelijk eens bij jou binnen gooien. Je moet je kankersmoel houden kanker kneus…. Enz. 

Meneer gaf aan dat hij ze alleen gevraagd had waarom dat hier moest….(en dat was ook zo) En dus stormde papa lief, de paar trapjes op en greep de beste man met nogal wat bedreigingen vast… 

Dochter lief stond te gillen dat pap hem los moest laten en moest stoppen. Maar papa was veel te ver heen om haar ook maar te horen…. En dus werd de dochter de volwassene in dit verhaal, rende als een volleerd atleet naar huis en haalde mama erbij… 

Mama stormde op papa af, trok hem weg, riep ‘sorry sorry’ tegen de meneer, ondertussen haar man/vriend al duwend en slaand richting huis bewegend…. En toch riep papa nog even ‘ik maak je dood kanker kneus’ voordat hij door mama lief letterlijk het huis werd ingetrapt….. 

Ik hoop ergens dat meneer aangifte wegens bedreiging doet, maar dat zal wel weer niet het geval zijn…. 

Een slechte kerstfilm is er niks bij…..

Herrie Christmas…. 

‘Gelukkig’ zijn veel kinderen hier in de wijk verstandiger en wijzer dan hun ouders, maar het zou niet zo moeten zijn.

De T is van testosteron... de start van mijn (nieuwe) leven....

Op 1 december 2022 was het dan zover: ik mocht eindelijk naar de endocrinoloog om het over mijn hormoonbehandeling te hebben. 

Ik was er helemaal klaar voor. Ik had me goed ingelezen, ik had alles gelezen wat ik maar kon vinden, video’s met ervaringen van anderen bekeken, hele gesprekken gevoerd met de psychologen van de genderpoli. Ik wist precies wat ik wilde en hoe ik dat wilde.... Kortom: ik was er meer dan klaar voor! 

Mijn eerste stop was bij de doktersassistente. Zij mocht deze stuiterbal onder een meetlat en op de weegschaal zetten, een meting doen waarbij je lichaams samenstelling gemeten werd (spieren, vet en bot....) en een bloeddruk en pols meten... dat laatste was best een dingetje want als ik stuiter, stuitert dat natuurlijk ook mee, maar na een paar minuten braaf stil op en stoel zitten, bleek dat ik noch een torenhoge bloeddruk had, noch aan tachycardie leed. 

Ze vertelde me dat als ik straks bij de dokter was geweest, dat ik dan mijn recept op kon halen in de apotheek en als ik dat zou willen, ik me bij de balie kon melden en dan zou zij de spuit zetten! Nou..... en of ik dat wilde! 

Vervolgens mocht ik door naar deel 2 van de afspraak: de endocrinoloog.... Daar verliep het een beetje anders dan ik verwacht had. Hoewel ik in de gesprekken met de psychologen besproken had dat injecties voor mij (en mijn dissociatieve brein) beter waren dan elke dag gel te moeten smeren (en mijn behandelaren hier thuis dat ook beiden bevestigd hadden) bleek ik dat toch zelf hier uit te moeten gaan leggen. 

Maar toen ontstond er een probleem. Ik heb namelijk een pinda allergie en in de kortwerkende (3 weken) injectie zit pinda olie, dus dat was voor mij geen optie. En omdat ik niet al te lang geleden op een vaccinatie een (door de GGD benoemde) anafylactische reactie had gehad, durfde hij me ook niet zomaar de langwerkende (12 weken) injectie voor te schrijven. Dat wilde hij toch eerst met de allergoloog overleggen, want als een spuit er eenmaal in zit, zit hij er voor 12 weken in en hij wilde niet dat ik 12 weken lang elke dag een epipen moest gaan zetten. 

En hoewel ik dat verstandelijk allemaal best begreep en ik ook wel wist dat dat veilig en verstandig was, stortte op dat moment mijn wereld toch even in. 

Ineens drong het tot me door dat testosteron injecties voor mij misschien wel eens nooit weggelegd konden zijn.... dat was een Grote Teleurstelling, met hoofdletters. 

Overigens was dat niet helemaal het einde van de wereld, want ik kreeg wel degelijk testosteron mee, maar in de smeerbare gel vorm. Kortom: ik ging toch echt beginnen met de testosteron, alleen niet op de manier zoals ik het me had voorgesteld. 

Een beetje uit het veld geslagen, liep ik naar het volgende deel van de afspraak: de verpleegkundige. Wat het doel van deze afspraak was, was me niet helemaal duidelijk en op dat moment kon me dat ook niet meer zoveel schelen. Mijn hoofd was vol en klaar met deze dag (iets met overprikkeld door teleurstelling omdat het anders liep dan de bedoeling was geweest). De man was overigens best aardig hoor, en dat is maar goed ook, aangezien hij blijkbaar voor de rest van het traject mijn vaste verpleegkundige wordt.... maar toch.... 

De volgende stop was bij de vampiers, waar ik na een mislukte zuigpoging links, toch rechts nog even 7 buisjes bloed afgetapt kreeg en ik mocht weer door.....

Laatste stop: de apotheek, even receptje oppikken, broodje eten en kopje thee drinken en dan weer aan mijn wereldreis terug naar huis beginnen.... 

Maar dat was iets te simpel gedacht, want ik heb daar dus drie kwartier gezeten! Best irritant dat de endocrinoloog net al je gegevens heeft ingevoerd, waaronder een hele medicatielijst en je al die gegevens nu weer opnieuw met de (overigens heel aardige en grappige) apotheek mevrouw moet door gaan nemen. En als je dan eindelijk je buit overhandigd krijgt, je nóg een keer naar een praatje moet luisteren wat je net boven en eerder met de psycholoog ook al hebt gehad. Dat kan efficiënter en goedkoper lijkt me toch? 

Mijn eerste afspraak die ochtend was om 9u, inmiddels was het al half een.... Nog een broodje gegeten, mijn tweede paar oren bedankt en een knuffel gegeven en op naar de trein die (gelukkig) vertraagd was, waardoor ik hem nog haalde. 

Eenmaal thuis, meteen onder de douche gesprongen en daarna mijn eerste dosis testosteron opgesmeerd.... ik ben benieuwd.... 

En liggend op de bank, terugkijkend op die dag, kwam ik tot de conclusie dat de wereld niet ingestort was en dat dit eigenlijk gewoon een fucking heuglijke dag was! 

Wat zeg ik: dit was misschien wel de beste dag van mijn leven tot nu toe, zonder overdrijving, al lijkt mijn omgeving maar weinig tot niets van de ‘grootsheid’ van deze stap te begrijpen. 

Nou ja, misschien kan dat ook wel niet. 

Maar één ding weet ik zeker: Mijn leven gaat nooit meer hetzelfde zijn.

foto en kunstwerk: eigen creatie

Life is a rollercoaster... het verhaal van een kip of een ei....

Het is alweer een paar maanden geleden sinds ik een echte blog schreef over wat me zoal bezig houdt in m’n leven. Dat betekent niet dat er ook niks gebeurde, in tegendeel, ik werd behoorlijk overspoeld door m’n leven. Tijd dus om daar eens even wat over te schrijven. 

Sinds de zomervakantie brak er voor mij weer eens een ‘niet slaap periode’ aan. Die heb ik vaker en meestal kom ik daar na verloop van tijd wel weer uit. Ik heb hier namelijk inmiddels zoveel ervaring mee, dat ik onderhand wel weet wat wel en wat niet werkt. Maar dit keer lag dat net wat anders. 

Het niet slapen is een bekend probleem, maar ik zit natuurlijk ook nog in een nogal spannend traject. Ik ben bezig met mijn transitie bij de Genderpoli en daar werd het ook steeds spannender. Zo moest ik een keuze maken in hoe ik mijn traject vorm wilde geven. Wilde ik eerst een operatie of juist hormonen? Allemaal keuzes die behoorlijk wat gedenk en gepieker met zich mee brachten. En dat leverde een extra dosis stress op. Stress die ik normaal gezien best wel op zou kunnen vangen, maar als je niet slaapt en er komt nog wat extra stress bij, dan kun je nog zoveel coping strategieën hebben, maar dan wordt het teveel. 

En zo kwamen we ergens begin september tot de conclusie dat het misschien tijd werd voor mijn ‘time out’ regeling. Een soort van laatste redmiddel, een time out crisis plek in de psychiatrische instelling. Maar ja... dat kan ik wel willen en mijn hulpverleners kunnen dat ook nodig vinden, maar dat betekent niet dat er dan ook bedden beschikbaar zijn. En dus werd ik op de wachtlijst voor een crisis opname geplaatst. Wat op zich eigenlijk al te gek voor woorden is, maar ja. Tot dat bed er dus zou komen, zou mijn woonbegeleider het proberen op te vangen. Concreet betekende dat, dat hij weken lang, bijna elke dag contact (video of face to face) met me heeft gehad. Iets waarvoor ik hem (en zijn collega) overigens zeer dankbaar ben. 

Ondertussen stonden de ontwikkelingen op de genderpoli ook niet stil. Ik had inmiddels een keuze gemaakt om mijn traject te starten met de hormoon behandeling en de operatie daarna te doen. En dus werden de gesprekken daar ook op gericht. Dat verliep allemaal best soepel en ineens was er sprake van dat ik binnenkort in het multi disciplinair overleg (MDO) ingebracht zou worden, zodat ik zou kunnen gaan starten. 

Maar ondertussen sliep ik nog steeds nauwelijks en ging het daardoor niet zo heel lekker met me en dat had ik ook eerlijk verteld. Zo’n hormoontraject is nogal een rollercoaster en het is dus wel handig als je een beetje stabiel bent op het moment dat je daarmee start... en eerlijk is eerlijk, dat was ik op dat moment niet. 

Er werd geopperd om het dan nog maar even uit te stellen, maar mijn hulpverleners hier en ikzelf waren van mening, dat die onzekerheidsfactor (wanneer gaat het beginnen, mag ik nou wel of niet beginnen) juist bijdroeg aan het feit dat ik even niet zo stabiel was. En dus werd er een compromis gesloten: ik zou eind oktober nog even gebeld worden om te kijken hoe het met me ging en dan zou de definitieve beslissing vallen of ik wel of niet een week later in dat team overleg besproken zou worden (althans, zo heeft zich dat in mijn hoofd opgeslagen).... 

Het gevolg was dat, hoewel ik inmiddels ietsje meer sliep (dankzij heel veel medicatie) de stress alleen maar toenam. Het MOEST namelijk goed gaan... tja en wat gebeurt er als je niet aan een witte olifant mag denken? Juist ja... dit was mijn witte olifant zullen we maar zeggen. 

Uiteindelijk kreeg ik eind oktober dus te horen dat ik begin november (volgens planning) in het MDO besproken zou gaan worden. En ik stuiterde als een volleerd stuiterbal door de kamer! Zó blij, zo gelukkig! 

Vijf minuten later belde mijn hulpverlener om te zeggen dat er NU (zes weken na aanvraag) een crisisplek beschikbaar was en ik landde even heel hard terug op aarde... wat moest ik nou doen? Aan de ene kant ging het al een stuk beter dan toen we de opname aanvroegen, maar de komende week zou nóg spannender worden dan de afgelopen week (en die was al erg spannend), want mijn leven lag letterlijk in de handen van dat MDO en ik vond de afgelopen weken al zo stressvol.

Uiteindelijk besloot ik (in overleg) dat het verstandig was om hier wel gebruik van te maken, omdat we allemaal wel konden voorspellen dat ik de komende week behoorlijk in de stress zou raken en het goed was als ik even extra in de gaten gehouden zou worden. En dus vertrok ik naar de kliniek. (Maar daar schrijf ik nog wel minstens één ander blogje over). Een week later zou ik dan gebeld worden na afloop van het MDO om me de uitslag te vertellen. 

Die dag ging ik zo ongeveer dood van de spanning, maar om iets voor vijf uur kwam dan het verlossende telefoontje: ik mocht gaan starten met mijn hormoon behandeling en zou een afspraak krijgen bij de endocrinoloog (=hormoondokter). 

Dit was het nieuws waar ik zó lang naartoe geleefd had, waar ik zó lang op had gewacht en waar ik zó vreselijk aan toe was. Maar ik voelde helemaal niks. Ik wist dat ik blij was, maar ik kon het niet voelen, het kwam niet binnen. En daar werd ik dan weer verdrietig van. En op dat moment was er niemand met wie ik dat (face to face) kon delen, omdat ik op een afdeling zat waar er amper personeel was dat de moeite nam om zich ook maar voor te stellen. 

De volgende ochtend viel er een ‘u heeft een nieuwe afspraak’ mail in mijn digitale brievenbus, waarop stond dat ik begin december op een onmogelijk tijdstip in Amsterdam moest zijn, voor een afspraak met de endocrinoloog. Wow! Dat was een stuk sneller dan ze hadden gezegd! 

En dat was het moment dat het binnenkwam: ik mocht eindelijk gaan beginnen en ik stuiterde helemaal happy het creatieve therapie lokaal uit..... (en een halve week later de kliniek... maar dat terzijde) 

De achtbaanrit van de afgelopen maanden kwam langzaam tot een einde. Maar in plaats van uit te stappen, bleef ik in mijn karretje zitten. Ik was nu voorbereid op wat er ging komen en had er zin in. 

Langzaam begeeft mijn karretje zich schakel voor schakel met het bijbehorende geratel weer naar de top van die eerste achtbaanhelling om daar weer losgelaten te worden voor de volgende rit...... 

Laat maar komen, ik ben er helemaal klaar voor!

foto: internet

Gladheid en karma….. een heerlijke combinatie.

Zucht….. Het is winter en het heeft een klein beetje gesneeuwd hier. Het grootste deel is al weg, maar nog niet alles.

Ik besluit mezelf even naar buiten te wagen om een frisse neus te scoren. Nu ben ik dol op kou en sneeuw, maar platgetrapte, oude, aangekoekte en vastgevroren sneeuw, zijn niet zo mijn ding. Want hoeveel profiel er ook onder m’n schoenen zit, ik heb steevast het gevoel dat ik op m’n bek ga.

Nu woon ik in een buitenwijk met weinig verkeer, waar de straten wel gestrooid worden, maar de stoep uiteraard niet…. Ik besluit dan ook om m’n wandeling over de straat te doen, waar ik echt serieus niemand in de weg liep….

Op één bromsnor na, die op 2 cm van me vandaan langs gefietst komt en in het lokale dialect zegt dat ik op de stoep moet lopen. De man heeft natuurlijk gelijk, maar toch, dus ik roep hem na ‘bedankt voor de tip’ en wandel, gewoon over de straat, verder. 

Zo’n 20 meter verder moet hij de stoep op fietsen op weg naar de winkels en terwijl hij dat probeert, gaat hij acuut onderuit…. 

En terwijl ik het grondig met het ‘dat heet Karma lul’ van Roy (de oudste puber stem in mij hoofd) eens ben, besluit ik toch maar om, met een vriendelijke nep lach en een welgemeend ‘glad hè?’, meneer een hand toe te steken om hem weer te helpen op te staan…

Ik ben de kwaadste niet...

foto: internet