Tea Topics: Als jij je eigen naam kon kiezen, hoe zou je dan heten?

Sommige thee labeltjes zijn te grappig voor woorden. Soms omdat ze gewoon grappig zijn, maar soms omdat ze op het juiste moment in mijn leven opduiken.
Hoe dat zo??? Nou laten we het er op houden dat deze vraag heel actueel is. Dat is hij overigens al vrij lang, dus misschien kunnen we wel stellen, dat deze vraag actueel blijft. Wie weet.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik niet als Mick geboren ben.
Ik ben geboren als meisje en kreeg een daarbij behorende duidelijke meisjesnaam, die weinig ruimte overliet voor twijfel.

Helaas had ik wel mijn hele even, of toch zeker vanaf mijn twaalfde ongeveer, heel veel twijfel over de vraag of ik wel of niet een meisje was.
Het duurde echter nog heel veel jaar, namelijk tot 2014, tot ik aan die twijfel woorden kon geven en ze hardop durfde uit te spreken voor een hele grote groep mensen (en mezelf).

Het gevolg daarvan was, dat ik er achter kwam, dat er een woord was voor mensen die zich voelden zoals ik, namelijk: transgender. Nóg later zou ik ontdekken dat er nog veel meer woorden voor mensen zoals ik waren, maar daarvoor moest ik eerst op ontdekkingstocht.

In 2015 besloot ik één van mijn dromen waar te maken: ik ging een boek schrijven. Maar als ik dat boek ook uit wilde gaan geven, dan had ik (om persoonlijke redenen) een andere naam nodig. Maar ja, hoe doe je dat, een andere naam kiezen?

Mijn meisjesnaam, was iets dat bij me hoorde. Ik luisterde al veertig jaar naar die naam, en voor mijn gevoel was er niet zoveel mis met mijn naam, behalve dat er geen ontkennen aan was, dat ik een meisje was. Het was (en is) voor mij veel meer het daaruit voortvloeiende mevrouw en mijn lijf dat een probleem vormde.

Toch kreeg ik in die periode waarin ik zo gigantisch aan het worstelen was met mijn genderidentiteit, vaak de vraag hoe ik dan zou willen heten als ik een man zou worden (waarvan ik op dat moment eigenlijk wel al voelde dat dat niet zou gaan gebeuren).

Maar toch zette het iets in werking en ging ik zoeken naar een naam die bij mij, als man, zou passen. En zo vond ik mijn gewenste mannelijke naam: Mick. Het was nooit mijn bedoeling dat ik die naam ook daadwerkelijk zou gaan voeren, maar het kwam wel goed uit, want zo had ik spontaan een naam waaronder ik mijn boek kon uitgeven.

Het boek schreef ik tijdens een 'spiritueel traject' van drie maanden. Door mij ook wel eens zeer oneerbiedig 'zweefweek' genoemd. En in het laatste weekend van dat traject, mocht je je project (in mijn geval dus mijn boek) aan de groep presenteren.

Dat deed ik... Ik had ze wel al verteld dat ik het onder mijn gewenste mannelijke naam ging schrijven, maar ik had stevig geheim gehouden wat dat zou zijn. Maar die dag, onthulde ik mijn gewenste mannelijke naam: Mick. En ik kreeg de vraag of ik wilde ervaren hoe het zou zijn om dat weekend Mick en hij en hem te zijn.

En dat is best een stap, maar waar kun je dingen het beste uitproberen dan in een groep mensen en een omgeving die veilig voelt? En zo werd ik Mick.

Het voelde goed, al moest ik ook vreselijk wennen. En toen het traject over was, bleef ik Mick. maar niet in alle gebieden van mijn leven. Soms omdat ik dat niet wilde, soms omdat dat praktisch ook gewoon niet mogelijk was op dat moment.

Nu ga ik al bijna twee jaar met twee namen door het leven. De een kent me onder mijn 'meisjes naam', de ander onder Mick. En ik merk dat het niet goed voelt.

Mijn 'transgender reis' heeft me tot de volgende conclusie gebracht:
Ik ben zeker geen vrouw, maar ik ben ook geen man. Ik ben non-binair.
Ik ben niet zeker genoeg over de vraag of lichamelijke veranderingen me gelukkig(er) zouden maken en dus doe ik het niet.
Mijn naam is niet het probleem, daar is niks mis mee, maar wel de bijbehorende consequenties (mevrouw, zij en haar).

Het is niet IK die moet veranderen, maar de maatschappij.
In een ideale wereld voer ik mijn meisjesnaam en ben ik hij en hem. Geen mevrouw of meneer, maar gewoon mijn naam. Maar ik leef niet in een ideale wereld en dus moet ik leren hoe ik daar mee om kan gaan.

Vanaf nu wil ik dus gewoon weer mezelf zijn, geen Mick, maar mijn meisjesnaam (die ik bij jullie bekend veronderstel, zo niet, vraag me er gerust in een pb naar). Wel blijf ik hier en op Facebook schrijven als Mick, gewoon, omdat ik te lui ben om het terug te veranderen.

Ik snap dat het verwarrend is allemaal. Geloof me, dat is het voor mij ook.
Ik vraag ook niemand om het écht te begrijpen, want ik denk dat je dat in dit geval pas écht kan, als je zelf met dit probleem worstelt. ik vraag wel om het te respecteren.

En nee, het was geen fase (of misschien wel: het hele leven is namelijk één grote fase), maar een noodzakelijk uitprobeersel om erachter te komen, of dit was wat en wie ik was.
En het antwoord is dus: nee.

schoenmaker blijf bij je (EIGEN) leest!

AAAAAAAAAARGGGG....

zo dat is er uit!
Gestoord word ik ervan!

Afgelopen dinsdag heb ik weer eens de prikpil gezet gekregen. Toen ik de vorige keer mijn receptje hiervoor op wilde halen bij de apotheek, kreeg ik te horen dat mijn spuit van 1,0 ml niet leverbaar was en kreeg ik een flacon mee van 3,3 ml en de mededeling dat de huisarts dan gewoon wat minder in moest spuiten.

Onder luid gesputter nam ik het in ontvangst. Ik wil namelijk wat me is voorgeschreven en ik wil niet dat de apotheker zelf gaat denken. Dat heeft namelijk al iemand gedaan toen hij dit receptje (voor de zoveelste keer) uitschreef.
Maar ik had weinig keus, want in geen enkele apotheek in mijn woonplaats was mijn versie van 1.0 ml nog te krijgen. Tja, dan kun je dus niet zo veel en dus accepteerde ik het.

De apothekers assistente verzekerde me, dat ik het flaconnetje ook gewoon drie keer kon gebruiken en de doktersassistente beaamde dit. En dus begon ik de voordelen in te zien. Ik kreeg deze vergoed (de kleine versie niet) en ik hoefde niet steeds om een recept te bedelen om vervolgens te horen dat het een week (of langer) levertijd had.

En dus besloten de huisarts assistente en ik, als de huisarts het ermee eens was, om voortaan met die grote pullen te werken. En zo schreef de arts dus die grote versie voor en die kon ik zojuist gaan ophalen.

Althans, dat dacht ik dus....
Want eenmaal daar komt ze aanlopen met de kleine versie. Het receptje ligt ernaast en er staat toch echt de versie van 3,3 ml op. Als ik aangeef dat ik nu dus niet krijg wat is voorgeschreven krijg ik een heel verhaal.

Vorige keer moesten ze die grote meegeven omdat de kleine niet leverbaar was, maar daar waren heel veel fouten meegemaakt, doordat er teveel was ingespoten door de huisarts (assistentes) en dat wilden ze toch niet meer, dus gaf de apotheker de voorkeur eraan om toch gewoon de kleine mee te geven.

Tja, en dan word ik giftig: Stop met zelf denken en voer uit wat er op dat recept staat! Het staat er niet voor niks zo! Er heeft al iemand over nagedacht! En dus zeg ik rustig: het spijt me, maar ik wil wat er op het recept voorgeschreven staat en niet wat jullie apotheker zelf bedacht heeft. En er wordt weer overlegd.

Wederom komt ze naar me toe met de kleine versie.
De apotheker wil toch dat ik de kleine neem, want die grote versie is ook helemaal niet lang genoeg houdbaar.....

Ehm pardon???
Dat was de vorige dan dus ook niet, klopt dat. Ja dat klopte. Dat hebben jullie er toen niet bij gezegd, toen werd gezegd dat ik er gewoon drie keer mee kon doen. Dus als het jullie uitkomt dan maakt het niet uit of de houdbaarheidsdatum verstreken is, en de werkzaamheid dus niet meer gegarandeerd is, maar als ik dan zelf om deze grotere variant vraag vertellen jullie dat wel? Lekker dan, want dat 'niet meer houdbare' spul is wel dinsdag mijn lijf ingespoten!

De apothekers assistente belt de huisarts assistente legt het verhaal aan haar uit en dan krijg ik de telefoon in mijn handen geduwd en gaat de assistente me exact hetzelfde verhaal weer opnieuw uitleggen. Ik geef aan dat ik dat de eerste twee keer ook al gehoord en begrepen had, maar dat het een beetje vreemd is, dat dit de vorige keer niet benoemd is en ik dus verlopen spul in mijn lijf gespoten had. De assistente zegt dat dat inderdaad niet ok is, maar dat er nu even niks anders op zit....

Dus betaal ik braaf mijn kleine spuit weer zelf en verlaat het pand. Compleet opgefokt en door mijn energie heen voor de dag...

En ok, misschien maak ik me druk om niks. Om niet zinvolle en overbodige dingen. Maar als je bij de bakker vraagt om een tijger wit en de bakker geeft je een noten rozijnenbrood omdat hij zelf denkt dat dat beter is, dan neem je daar toch ook geen genoegen mee????

foto: internet

Winkel stress....

Ik ben denk ik een van de weinige mensen die boodschappen doen leuk vindt.
In al die jaren dat ik op mezelf woon heb ik mezelf aangeleerd om elke dag boodschappen te doen. Niet omdat dat nou zo handig is, want 'grote boodschappen' doen is veel praktischer, maar puur omdat ik dan elke dag even de deur uit moest en mensen zou zien.
Verder vind ik het ook lastig om vooruit te plannen qua koken. Ik vind het soms al ingewikkeld om te bedenken wat ik vandaag wil eten en wat ik daarvoor nodig heb, laat staan dat ik dat voor meerdere dagen moet bedenken. Dat doe ik eigenlijk maar één keer per jaar: met kerst, simpelweg omdat de winkels dan niet continue open zijn.

Maar goed.
Boodschappen doen vind ik leuk, althans dat was altijd zo.

Maar een tijd terug hebben ze mijn 'hoofd supermarkt' (de supermarkt die gewoon het dichtste bij is en zich aan het einde van de straat bevindt) verbouwd en gemoderniseerd. En ik moet eerlijk zeggen dat het een prachtige winkel is geworden, maar ik kom er niet meer graag. 'Even naar de Plus' is een activiteit geworden die ik het liefst vermijd.

Niet omdat het zo druk is hoor, maar puur omdat het groter is, en er dus meer keuze is. Ik niks meer kan vinden en van al die dingen bij elkaar mijn hoofd gewoon ontploft en acuut stopt met helder denken. Loop ik zonder mijn lijstje nu de winkel in, dan ben ik verloren, zelfs als ik thuis heel goed heb bedacht wat ik wil eten....

Maar dat zou op zich allemaal geen ramp hoeven zijn, want niet al te ver van hier zitten nog een Jumbo en een Aldi (om over de grens nog maar te zwijgen). Dit is eigenlijk nog veel handiger, want lui als ik ben, pak ik voor deze twee winkels de auto. Nóg makkelijker dus!

Een paar weken geleden is de Aldi verbouwd. Ook deze is totaal veranderd, groter assortiment, op onlogische plekken. En hoewel ik daar eerst graag kwam en alles blindelings kon vinden (ware het niet dat ik dan zou struikelen over de lege dozen), gebeurde me vandaag hetzelfde als wat er tegenwoordig in de Plus gebeurt: mijn hoofd explodeert en mijn hersenen geven kortsluiting.

Al voor ik aan het begin van mijn lijstje ben, ben ik al aan het einde van mijn energie!
Gek word ik er van!

En iedereen zegt tegen me dat ik 'gewoon even moet wennen', maar dat is het niet.
Ja IK kan wennen aan die indeling, ik zal wel moeten, maar aan die overload aan spullen, geuren en kleuren zullen mijn hersenen nooit wennen!

afbeelding: internet

Me so sorry....

Al een paar jaar heb ik een hele leuke en best verslavende hobby: ik doe aan Postcrossing. Voor wie niet weet wat dat is en interesse heeft, klik vooral even op de link.

Het komt hier op neer: Je maakt een profiel aan, geeft al dan niet voorkeuren aan van wat je graag voor soort kaarten zou willen ontvangen en je gaat aan de slag.
Je begint met vijf kaarten die je mag versturen. Je krijgt een adres toegewezen en een ID code. Je leest het profiel door en als je niet een totale aso bent, probeer je een kaart te vinden die bij de wensen van de ontvanger past, je schrijft de ID code op de kaart, het adres, eventueel een leuk verhaaltje of een paar standaard zinnen, een postzegel en klaar is je kaart.

De ontvanger (ergens op deze wereldbol), die helemaal uit z'n bol gaat bij het zien van die geweldige kaart die je met veel liefde voor hem hebt uitgezocht, rent naar zijn computer, voert de ID code in en schrijft een paar zinnen om je te bedanken voor de kaart, want hij is ook geen aso. En vervolgens mag jij weer een nieuwe kaart sturen.

Je krijgt uiteraard ook kaarten en daarmee doe jij hetzelfde. En al snel bouwt de hoeveelheid kaarten die je mag sturen (en dus ook gaat ontvangen) zich op. Al snel krijg je meer leuke post dan rekeningen! Een hele verademing!

Een kaart mag er 60 dagen over doen om aan te komen, doet hij er langer over, dan gaat het programma er vanuit dat de kaart niet meer gaat komen en mag je tóch een nieuwe kaart sturen. En na 365 dagen kun je een kaart niet meer registreren omdat men dan denkt dat de kaart in het luchtledige is opgelost.

Maar het behandelen en bezorgen van post, daar hebben we als gewone burger niet zo veel invloed op. En dus gebeurt het inderdaad wel eens dat kaarten verdwijnen.
Persoonlijk denk ik dan: balen! Maar ja, deel van het spel....
Maar er zijn ook mensen die dan dus nóg een kaart sturen en als die ook niet aankomt, blijkbaar nóg een kaart.... Tja. iets met eigen keuze...

Gisteren kreeg ik een mail van een deelnemer uit China. Hij schreef dat hij me maar liefst drie kaarten had gestuurd die alle drie niet aan waren gekomen, en of ik zijn kaart niet even kon registreren, ook al had ik hem niet ontvangen.

In mijn profiel heb ik (zoals wel meer mensen overigens) aangegeven dat ik géén kaarten registreer die ik niet ontvangen heb. Ik ben (op zich) geen aso, maar ik vind dat gewoon deel van het spel. Soms komen kaarten nu eenmaal niet aan. Helaas, pindakaas.

En ik snap wel, dat er landen zijn waar dit vaker gebeurt dan in andere landen, maar ja... Dan nog.
Ik vind het een soort van 'vals spelen' om iets te registreren wat ik niet gehad heb.

Dat schreef ik dan ook terug aan deze persoon en ik kreeg een heel kort maar krachtig berichtje terug:
"I very much angry with you!"

Prima joh, me so sorry!

afbeelding: internet

Op de grens...

Het is alweer een tijdje geleden sinds ik wat schreef.
Ik heb dan ook een vrij heftige tijd achter de rug (hoop ik toch).
Het feit dat mijn blog app op mijn iPad ook niet meer ondersteund wordt en ik dus mijn blogs via de pc moet doen, helpt ook niet helemaal mee, want de meeste blogs ontstonden terwijl ik onderweg was.

Maar goed, we zijn er weer...

Vandaag is het 1 november en dat betekent maar één ding hier waar ik woon: het is Belgen (en Duitser) dag!
En dat zijn dagen die veel bewoners hier in de stad niet zo heel leuk vinden.

Ik woon op de grens met België en ook de Duitse grens is niet al te ver weg en dat heeft een hoop voordelen. Tanken is bijvoorbeeld een stuk goedkoper over de grens, en je kunt altijd kiezen bij welke Lidl een aanbieding het goedkoopst is. Kortom, ik maak er graag en gretig gebruik van, op alle dagen, ook als de winkels en dergelijke in Nederland gewoon open zijn!

Maar vandaag is dus een feestdag bij de buren en de winkels en dergelijke zijn dan ook gesloten en dat betekent dat de buren massaal hier naartoe komen om inkopen te doen.
De binnenstad per gemotoriseerd voertuig bereiken is met al die verbouwingen momenteel altijd al vrij lastig, maar op een dag als vandaag gewoon onmogelijk! Je struikelt over de buitenlandse voertuigen, over de Belgen zelf en de Duitsers. En ik gok dat de mensen van parkeertoezicht en handhaving vandaag weer de dag van hun leven hebben en de staatskas (of moet ik zeggen stadskas) van mijn stadje weer flink gespekt wordt. Waarvoor dank, lieve toeristen.

Op een dag als vandaag blijf ik graag uit het centrum weg en niet alleen omdat het onbereikbaar is, maar ook omdat ik er niet van houd om over de koppen te moeten lopen. Zelfs al is het markt vandaag en wilde ik graag wat spulletjes inslaan, ik doe het niet.

In plaats daarvan besloot ik even gauw met de auto (ja, ik is lui) naar het winkelcentrum(pje) hier in de buurt te rijden. Ik wilde even gauw bij de vernieuwde Aldi wat fruit halen.
Bij aankomst zag ik al dat de parkeerplaats die normaal gesproken op deze dag van de week en op dit tijdstip, vrij leeg is, nu overbevolkt was.

Toen ik een plekje veroverd had en naar de ingang van de Aldi liep, kon ik mijn ogen bijna niet geloven: er stond een rij voor de ingang!!! Dit bleek te komen door een niet zo handig geparkeerde scootmobiel, maar toen ik eenmaal binnen de rij voor de kassa zag, ben ik toch maar omgedraaid en de Jumbo ingelopen. Die vernieuwde versie ga ik wel op een andere dag bekijken!

Bij de Jumbo was het gelukkig niet zo gigantisch druk en zonder al te veel afleiding greep ik mijn lijstje bij elkaar, betaalde en liep weer naar de auto.

Terwijl ik goed om me heen keek en uitdraaide, hoorde ik een luid getoeter, maar ik kwam vrij snel tot de ontdekking dat het niet voor/tegen mij was.

Vóór me zag ik echter dat een uitdraaiende Belg een heethoofdige Duitser had geraakt....
En dat de beide bestuurders met elkaar op de vuist gingen...

Dat vond ik het perfecte teken om door te rijden, ik heb mijn portie agressie afgelopen week wel weer gehad namelijk.

En ik snap het niet zo goed.... Jullie hebben beiden een vrije dag, en daar kom je hier van genieten. Waarom dan zo'n kort lontje???

afbeelding: internet