"Je bent goed zoals je bent"..... my ass!

Laat ik maar gewoon met de deur in huis vallen: het gaat niet zo goed met me.
Wat er precies aan de hand is, kan ik niet vertellen, simpelweg omdat ik het eigenlijk niet echt weet, maar ik weet wel, dat het niet goed gaat.

Wat ik ook weet, is dat ik het heel moeilijk vind om dat met anderen te delen. Het is namelijk altijd hetzelfde liedje bij mij, het komt ook steeds weer terug en dus ben ik bang dat als ik het hardop zeg, mensen denken (of zeggen): heb je Mick weer met z'n eeuwige gezeik. En zelfs als mensen het niet zeggen, dan hoor (of zie) ik het toch. Daarnaast schaam ik me ervoor, want er zijn mensen met échte problemen en die... tja, die heb ik niet. Of in ieder geval niet zodanig dat ik ze ook kan benoemen.
En dat niet kunnen en durven benoemen, maakt erg eenzaam.

Ik ben ook heel bang voor de vraag die daar altijd op volgt, namelijk het oh zo goed bedoelde "wat heb je nu nodig?". En ja, dat is superlief bedoeld, maar als ik wist wat ik nodig had, dan was het niet zo ver gekomen, dan had ik dat op de een of andere manier wel al gevraagd. Van die vraag raak ik in paniek. Niet weten staat in Mick-land namelijk gelijk aan dom, en Mick mag niet dom zijn (traumaatje van vroeger zullen we maar zeggen).

Overigens weet ik heus wel dat ik problemen heb, ik loop niet voor niks al meer dan 25 jaar in de psychiatrie rond. En misschien zit daar ook wel een van de pijnpunten, maar daar kom ik zo op terug.

Er zijn veel dingen die ertoe bijdragen dat het niet goed gaat.
Zo werkt het eeuwige gezeur met en de overlast van de buurman niet echt in mijn voordeel. Ik merk dat ik moe ben, dat ik over mijn grens zit. Steeds vaker betrap ik mezelf erop dat ik terug ga schreeuwen en als je me een beetje kent, dan weet je dat ik niet van schreeuwen hou, want daar krijg ik keelpijn van. Ik merk dat ik slecht/nauwelijks slaap door het gezeik en áls ik al slaap dan komt het met regelmaat voor dat ik door de politie opgepakt word omdat ik de beste man allerlei verschrikkelijke en strafbare dingen heb aangedaan. 'Gelukkig' zijn het maar dromen, maar uitgeruster en relaxter en vrolijker ga ik me er niet van voelen.

Ik voel me somber en moe. En er zijn dagen dat ik mezelf niet van de bank gesleept krijg. En dat gedrag ken ik van mezelf: dat is herfst en winter gedrag. En hier word ik heel verdrietig van, want blijkbaar hebben mijn lijf en mijn hoofd niet door, dat het zomer is en dat dit HET seizoen is waar ik het in een jaar van moet hebben. Dit is het seizoen waaruit ik de kracht en de positieve ervaringen moet halen waardoor ik de herfst en winter door kan komen en er geen einde aan maak (en ik realiseer me dat dit heel drastisch klinkt, maar dit is wel hoe het voelt).

En verder ben ik aan het proberen om een behandelingstraject in te gaan om hopelijk blijvend iets aan mijn gewicht te gaan doen en mijn leven drastisch om te gaan gooien. Ik loop al een tijdje bij de diëtiste, maar dat gaat niet zo soepel. Ik verlies wel wat gewicht, maar eigenlijk te weinig en ik merk dat ik meer ondersteuning nodig heb, maar tegelijkertijd ben ik door m'n vergoeding (zorgverzekering) heen.

En toegeven dat ik het niet alleen red, dat het me niet lukt, vind ik een heel ingewikkeld en moeilijk ding. Ik ben van heel jongs af aan gewend om dingen zelf op te lossen, maar dit probleem, is te groot(s) en krijg ik in mijn eentje niet getackeld.

Die behandeling vindt plaats bij een GGZ-instelling, omdat men ervan uit gaat, dat obesitas een grote psychologische component heeft (en daar kan ik me ook wel in vinden). Maar een GGZ instelling werkt met diagnoses en tja.... daar komt mijn probleem/onrust/verdriet om de hoek kijken.

Om voor die behandeling in aanmerking te komen (en geloof me, ik ben écht gemotiveerd) moet je naast ernstige obesitas (check!) ook een eetstoornis hebben. En die staat niet op het lijstje van de vele diagnoses die in de loop der jaren de revue al hebben gepasseerd. En ook hier word ik erg verdrietig van.

Niet van het feit dat ik die diagnose (nog) niet heb, maar van het feit dat dit noodzakelijk is. En ik snap het wel hoor.. geld, DBC blablabla. Maar toegeven dat je veel te dik bent en dat je hulp nodig hebt omdat je het niet alleen kunt is al zó'n fucking moeilijke stap. Dat voelt als zo'n enorme nederlaag! Eigenlijk zou die stap op zich al voldoende moeten zijn.... maar is het dus niet.

Dit hele aanmeldingsproces heeft mijn wereld flink op z'n kop gezet en heeft me aan het denken gezet: waarom word ik hier nou zo verdrietig van?

En ik denk dat het er mee te maken heeft dat ik de dubbelheid van 'de wereld' weer eens niet snap.
Steeds opnieuw krijg ik te horen: wees gewoon wie je bent, dat is goed genoeg.

Maar is dat wel zo???
Toen ik 15 was werd ik voor het eerst (officieel) naar de psychiatrie gestuurd. Ik was mezelf....maar ik vertoonde gedrag waarvan mijn omgeving vond dat het niet door de beugel kon. Het gevolg was een verwijzing naar de psychiatrie. Hoeveel duidelijker kan de boodschap zijn: er is iets mis met jou, je bent niet zoals het hoort, je moet veranderen. Ik faalde in het leven...

Later werden er steeds labels op me geplakt. Nieuw persoon, nieuw label. En hoewel ik soms best 'blij' was met een label, gaf het ook keer op keer, los van de inhoud of de naam van het label,  weer de boodschap: er is iets mis met je, je doet het niet goed, je bent niet goed genoeg, je moet veranderen. Je faalt. En het enige dat ik steeds maar probeerde was om mezelf te zijn, al had ik geen clue wie of wat dat was.

En nu, 27 jaar later heb ik eindelijk een beetje een idee wie ik ben. In ieder geval heb ik na al die jaren zoeken een antwoord op de vraag WAT ik ben en begint het proces van WIE ik ben, ook eindelijk vorm te krijgen. Ik ben Mick, ik ben non-binair, geen vrouw, geen man, ik hoor stemmen, ik begrijp de wereld niet zo goed en de wereld mij niet. Ik ben erg op mezelf, ik hou van borduren, van films, ik kan schrijven en ik heb humor.
Eindelijk ben ik wie ik ben, en volgens de maatschappij zou dat goed genoeg moeten zijn.
Maar om nóg meer te worden wie ik ben, heb ik een nieuw label nodig. Een label waarvan ik behoorlijk zeker ben, dat het ECHT NIET bij me hoort. (Maar ik ben bereid om het op te laten plakken als dat me de hulp geeft die ik denk nodig te hebben.)

Maar toch..... een nieuw 'label'.... Maar een oh zo oude boodschap: er is iets mis met je, je bent niet goed genoeg. Je moet veranderen....Je faalt... nog steeds.

Wanneer mag ik écht zijn wie ik ben en wanneer is dat écht goed genoeg?
Want zolang mensen labels op me blijven plakken (ook al is het maar om financiering te krijgen), is die 'je bent goed zoals je bent' opmerking gewoon klinkklare bullshit.

foto: internet

Beter een verre buur dan een goede vriend....

Het is weer eens zover...
Mijn onder-onder buurman is weer op hol geslagen.

Een aantal jaar geleden kwam de onderste woning in mijn portiek leeg te staan. Vrij snel daarna kregen we te horen dat de woning verhuurd was, maar het eerste jaar (minstens) woonde er niemand. Iets dat ik, wonende in een stad waar best sprake is van enige 'woningnood' (als het over betaalbare huurwoningen gaat), best vreemd vond.

En dus besloot ik destijds eens poolshoogte te nemen en vertelde aan onze contactpersoon van de woningbouw vereniging, dat de woning wel verhuurd was, maar niet bewoond werd. Het enige dat deze mevrouw mij kon vertellen was, dat zij hiervan op de hoogte waren, dat het wel degelijk verhuurd was en dat er binnenkort ook daadwerkelijk een bewoner aanwezig zou zijn.
Waar maakte ik me destijds druk om.....

Die bewoner kwam er inderdaad en vanaf het moment dat hij er was, leverde het problemen op. Zijn naamplaatje heeft hij onmiddellijk van de deur verwijderd. Niemand weet wie hij is, hoe hij heet of hoe hij eruit ziet.

We weten echter wel allemaal hoe hij klinkt, want op zijn slechte dagen (of misschien zijn het zelfs wel zijn goede dagen, wie zal het zeggen) schreeuwt en gilt hij het hele huis bij elkaar. Hij slaat met de deuren en soms klinkt het echt alsof hij iemand wat aan gaat doen.
Probleem is echter dat er niet altijd iemand bij hem in zijn woning lijkt te zijn.

Hoe dan ook, het gedrag van deze meneer, levert mij (en ook andere buren) veel stress op.
Hij doet de deur niet open, dus met hem in gesprek gaan is niet echt een optie, nog los van het feit dat ik het zelf niet eens meer zou durven. Hij komt zelf ook nooit buiten, niet eens om zijn post uit de brievenbus te halen.

Dit zijn allemaal dingen die zijn (stokoude) moeder elke dag voor hem komt doen. Iedere dag komt ze aangeschuifeld met een tas vol boodschappen. Zodra ze binnen is, begint het geschreeuw en gegil en het met de deuren gooien. Zij doet zijn boodschappen, haalt de post uit de brievenbus, ze kookt een maaltijd voor hem, doet zijn was, zijn afwas. Als zij het pand verlaat is hij weer rustig(er).

Niet alleen zij heeft dit effect op hem, eigenlijk alles en iedereen die (verplicht) bij hem over de vloer komt. Sinds december vorig jaar heeft hij namelijk verplicht hulp en die laat hij meestal ook wel binnen. Vóór die tijd stond hij wel ingeschreven bij de hulpverlening, maar stond hij bekend als een 'zorgmijder'. Zodra de hulpverlening binnen komt begint het feest weer opnieuw. En zij gaan vrij snel weg, maar meneer gaat dan vervolgens de hele dag door met zijn geschreeuw.

Nu snap ik best dat het niet helemaal goed gaat met deze meneer. En daar heb ik als GGZ patiënt best begrip voor. Maar ook aan mijn begrip komt een einde. En niet alleen aan die van mij. Het is zelfs zó ver dat zijn directe buurvrouw op dit moment (dmv een urgentie aanvraag) aan het verhuizen is, omdat ze de overlast van hem niet meer trekt...

Zijn buien triggeren veel in mij en maken dat mijn eigen welzijn 'in gevaar komt'. En dat vind ik niet ok!

En dus zijn er al heel wat gesprekken, mails, brieven tussen woningbouw en wijkagent heen en weer gegaan. De politie wordt met regelmaat gebeld, maar meneer is ook heel slim. Hij heeft een neus voor de komst van politie, want zodra die in de buurt komen, dan is hij stil. Hij KAN het dus wel. Hij is niet dusdanig 'verward' dat hij zijn gedrag niet kan stoppen en er geen controle over heeft, want op deze momenten gedraagt hij zich 'keurig'. Daardoor heeft de politie nog nooit daadwerkelijke overlast kunnen constateren. En dat is rete frustrerend voor ons als medebewoners.

Gisteren was het weer zo ver, en na dagen van geschreeuw en met de deuren slaan, besloot dit keer een andere buur (dan ik) de politie in te schakelen. Ze kwam me vertellen dat ze om 19.30u de melding had gedaan.
Om 20.43u verliet moeder het huis en werd het weer rustig. Om 20.50u arriveerde de politie om geluidsoverlast te 'constateren', maar ja, die was 80 minuten na de melding inmiddels over.
Dus om 20.58u zaten de agenten weer in de auto en gingen (met spoed) op weg naar een andere melding. En ik bekeek het vanaf mijn balkon en de moed zakte (wederom) in mijn schoenen.

Met de wijkagent is destijds afgesproken dat we moeten blijven melden, omdat het feit door hun 'geconstateerd' moet worden. Er is ook afgesproken dat ze niet voor de deur moeten parkeren, maar aan het begin van de straat en niet met toeters en bellen aan moeten komen, want zoals ik al zei: hij kan wel degelijk schakelen en is dan poeslief en stil...
Maar ook gisteren parkeerden ze weer recht voor het raam....

Vanochtend besloot ik (inmiddels) mijn vriend, de wijkagent weer op te zoeken, want echt, ik zit aan mijn tax! Mijn onderbuurvrouw besloot mee te gaan en dus zaten we er dit keer samen.

We kregen exact hetzelfde verhaal te horen als de vorige keer dat ik er zat... Blijven melden bij de politie, blijven melden bij de woningbouw. Ik (de agent) ga de woningbouw aan zijn jasje trekken, ik ga de zorginstelling inschakelen, en ik ga opschalen naar het Veiligheidshuis.... Mooie woorden, maar het voelt zo ontzettend als gebakken lucht....
Vorige keer is er inderdaad wel iets gedaan en het ging een hele tijd (2 maanden) wat beter. Daarvan zat hij overigens 1 maand in de kliniek, maar ach... een kniesoor die daarop let.

En nu, terwijl ik dit zit te typen, is hij wederom bezig... En ik weet het niet meer. Ik wil de politie niet meer bellen, ik ben er klaar mee. Maar ik krijg inmiddels wel moordneigingen en ben ineens dol op mijn valium tabletten, waar ik eerst nauwelijks gebruik van wilde maken. Ik vind het moeilijk om mijn huis uit te gaan, wat heel dubbel is, want ik wil ook weg van dit gezeik, maar ik laat me niet wegpesten door een 'verwarde man' (zoals de politie hem noemt)..

En steeds opnieuw gaat het weer over 'het welzijn van meneer' en ik word inmiddels woedend als ik het hoor. Ja ik snap dat het niet zo goed gaat met het welzijn van meneer. Meneer krijgt aan alle kanten de hand boven het hoofd gehouden want tja, meneer is kwetsbaar.....
Maar ik zit niet voor niks, net als meneer, ook de hele dag thuis, ik ben ook kwetsbaar. Net als mijn onderbuurvrouw, en haar directe buurman.

Steeds weer gaat het over 'het welzijn van meneer'....
Wanneer gaat men ook eens oog hebben voor het welzijn van alle andere (kwetsbare) bewoners???

foto: internet

Lesley en het mysterie van het Bijtbordje...

Een tijdje geleden hadden we hier in huis (of hoofd, het is maar hoe je het bekijkt) weer eens drama
Nu komt dat wel vaker voor, immers, met zoveel verschillende leeftijdscategorieën in één hoofd, loopt er (communicatief) wel eens wat mis, maar de ene keer levert het meer drama op dan de andere keer.

Dit keer was het drama HEEL ERG GROOT.
Als er al veel (spannende) dingen tegelijk gebeuren, dan is de kans op drama een stuk groter dan wanneer alles relatief 'normaal' en gladjes verloopt. Maar zelfs wanneer IK denk dat alles koek en ei is, dan nog kan dat voor de verschillende bewoners van mijn hoofd nog een hele andere zaak zijn.

Zo dus ook laatst...

Tijdens de enorme stapel afwas, die ik al een week aan het verzamelen was, verwondde ik mijn vinger aan iets scherps. Ik kon niet vinden waaraan ik mijn vinger had opengehaald, maar er zat toch echt een gemeen wondje, dus iets was er niet helemaal goed gegaan.

Nu zet ik me persoonlijk wel snel over dit soort gebeurtenissen heen, maar jongste telg Lesley is niet altijd zo snel klaar om ergens overheen te stappen. Minion en/of prinsessen pleisters doen wonderen, maar ze lossen nou eenmaal niet alle wereldproblemen op.

Hoe dan ook, het wondje bleek al gauw vergeten en het was al lang en breed genezen. Eind goed al goed zou je denken.

Tot op een ochtend, waarop ik toch al niet zo heel geduldig was, Lesley begon te vertellen over een 'Bijtbordje'.
Omdat ik toch af en toe vind dat ik haar moet wijzen op haar (soms heel hardnekkige) 'taalfoutjes' vertelde ik haar, dat het geen Bijtbordje was, maar een Ontbijtbordje. Maar Lesley hield voet bij stuk en riep: "Nee, nee, nee. Een Bijtbordje, ik weet het zeker!"

Nogmaals en met nog minder geduld, wijs ik haar erop dat zoiets niet bestaat en dat het goede woord Ontbijtbordje is. Maar ook Lesley's geduld met mij is soms eindig alleen wordt zij niet kribbig zoals ik, maar gaat hysterisch huilen. En dat is dan weer iets waarvan alle hoofd-bewoners op hol slaan.

Ik vraag haar waarom ze nou zo vreselijk moet huilen, dat het helemaal niet zo erg is als ze af en toe iets verkeerd zegt, dat ze dan weer iets bij kan leren (iets wat ze graag wil). Maar ik zei uiteraard weer het verkeerde en luid hysterisch snikkend denk ik iets te verstaan in de trant van: "het is wel een Bijtbordje, jij glooft mij noo-hoo-hooit".

Ik besluit het op te geven en zeg: Ok, jij denkt dat wij een Bijtbordje hebben, maar ik weet niet wat je daar dan mee bedoelt. Ze vertelt me opgelucht dat ze het kan laten zien. En dus sjok ik met tegenzin naar de keuken, waar ze me naartoe wil hebben.
Ik open op commando mijn keukenkastje, waar (zoals verwacht) de Ontbijtbordjes staan en ze vertelt me welk bordje ik moet hebben, welk bordje het bewuste Bijtbordje is.

Ik pak het op, zucht diep en zeg: maar Lesley, dit is toch net zoals de andere kleine bordjes een Ontbijtbordje? Ik snap het niet?
Lesley zegt: "maar deze kan bij-hij-ten! Die heeft in jouw vinger gebijt!"
Ik wil het bordje terugzetten, me er bij neerleggend dat haar fantasie op hol geslagen is met de woorden: Bordjes kunnen niet bijten, die hebben geen tanden.

Lesley wordt heel enthousiast, neemt mijn lijf over, moet lachen en zegt: "Welles!! Deze heeft wel tanden en daarom is het een Bijtbordje." Ze draait het bordje om en ik zie inderdaad twee scherpe 'tandjes'...

Verdorie...ze had alwéér gelijk!
Het mysterie van het Bijtbordje is ontrafeld...

foto: eigen baksel

U voelt...... NIKS!

Vorige week zaterdag begon het gezeur....Ik kreeg pijn in mijn kies, of onder mijn kies.... Althans dat dacht ik...
Nu heb ik nog nooit van mijn leven kies- of tandpijn gehad dus ik weet niet exact hoe dat dan zou moeten voelen, maar feit was dat ik iets voelde in/rond mijn kies.

Zondag werd het erger en zo erg dat ik er last van begon te krijgen en dus naar de ibuprofen greep. Iets dat ik op zich niet zo heel snel zal doen, simpelweg omdat ik niet zo van pilletjes hou.

Op maandagochtend kwam mijn woonbegeleider langs en ik vertelde hem dat ik kiespijn had en dat ik heel erg twijfelde of ik wel of niet de tandarts moest bellen. Ik had daar uiteraard al twee dagen en nachten over na liggen denken, dus alle doemscenario's waren reeds de revue gepasseerd en ik kwam tot de conclusie dat ik zó bang was, dat ik nog liever dood zou gaan, dan naar de tandarts....

Waar die angst vandaan komt? Tja, ik ben sowieso al niet zo'n grote fan van de tandarts, al kwam ik er bij de switch naar mijn huidige praktijk achter dat het niet zo zeer de tandarts activiteiten zijn waar ik geen fan van ben, maar die van de mondhygiënist. Nu heb ik ook nog eens een op zich heel grappige maar ook behoorlijk sarcastische mondhygiënist die niet zo goed weet wat zijn woorden met mij doen. Ik snap namelijk nooit of hij serieus is of een grapje maakt. Dat vind ik normaal al ingewikkeld om aan mensen af te lezen, maar ondersteboven liggend in een stoel, ben ik daar al helemaal geen ster in. Hij vertelde me al meerdere keren dat ik 'mijn verstandskiezen moest laten wegsnijden' en vond het ook nodig om dat even in detail in horror movie stijl te gaan beschrijven.
Nu heb ik in het verleden al twee keer zeer onsuccesvol met de kaakchirurg kennis mogen maken, dus mijn antwoord was standaard: zolang ik nergens last van heb, gaat helemaal niemand ergens in snijden.

Maar goed.... nu had ik dus last... en het was ofwel mijn achterste gewone kies, ofwel die daarachter: de gevreesde verstandskies....En dus was ik doodsbang dat er gesneden zou gaan worden....

Uiteindelijk besloten woonbegeleider en ik samen om toch maar een afspraak te maken, maar uiteraard wel pas ná mijn werkmiddag, want stel je voor ik zou mijn eigen belangen eens voorop stellen... En zo stond er na een werkdag met zeer veel pijn, woensdagochtend dan toch echt een afspraak gepland.

Maar nu wil het feit dat ik een vreemd lijf heb. Of een vreemd hoofd, of toch zeker de combinatie van beiden. Ik ben in het verleden zodanig 'getraind' dat wanneer ik bang ben, of op een andere manier overweldigd word, de connectie tussen mijn lijf en mijn hoofd niet helemaal goed meer werkt. In de medische wereld noemt men dit ook wel (een vorm van) dissociatie.

En ja, het was voorspelbaar: ik ben bang voor de tandarts, dus op mijn fiets er naartoe voel ik de pijn nog wel, maar eenmaal bij de praktijk aangekomen, voel ik mezelf uit mijn lijf verdwijnen. Ik ben er lijfelijk nog wel, en verstandelijk ook nog wel (ik werd niet overgenomen) maar ik was niet meer in staat om ook nog maar iets te voelen..... dus ook geen pijn.

Toen ik uit de wachtkamer geroepen werd, voelde ik dat het echt niet goed zat. Ik liep namelijk niet zo zeer, maar 'zweefde' naar de behandelkamer (een beetje zoals Dementors in Harry Potter zich voortbewegen) en dat was een gevoel dat ik al lang niet meer gehad heb.

Ik vertelde de tandarts (een voor mij onbekende, mijn vaste tandarts was afwezig) dat ik een dissociatieve stoornis heb en dat ik daardoor soms pijn niet kan voelen. Dat dat niet betekent dat de pijn er op dat moment niet is, maar dat ik het op dat moment niet kan waarnemen. De man keek me een beetje glazig aan en ik ken die blik.... Iemand die nog nooit van dit verschijnsel gehoord heeft.

Toch deed de man zijn best. Hij ging duwen en trekken aan mijn tanden. Ging op mijn kiezen kloppen (iets dat, zo leerde ik later, mensen met 'échte' kiespijn in de stoel doet omdraaien van de pijn) maar ik voelde niks en reageerde nergens op.
De tandarts stond met zijn spreekwoordelijke mond vol tanden en met zijn handen in het haar. Wat nu?

Ik kon de pijn wel beschrijven en aanwijzen waar het zat, maar hij kon niks constateren, want ik reageerde nergens op. Vooruit, laatste redmiddel: foto's maken. En het 'grappige' (of meer: frustrerende) is, dat zodra ze dat plaatje tussen mijn tanden steken en zeggen dat ik dicht moet bijten, ik aangeef dat dit niet past en in mijn mond snijdt, ik wel degelijk DIE pijn voel, maar nog steeds niet de kiespijn.

Afijn... Aan de foto's was ook niks te zien en dus werd ik weggestuurd onder het mom dat er 'niks aan de hand was', waarop boze Roy in mijn hoofd schreeuwde: dat klopt lul, het is ook niet z'n hand, maar z'n mond!
(en ik snap echt wel dat als hij op de foto's niks afwijkends kan zien, hij ook écht niks voor me kan doen, maar toch)

En terwijl ik mijn fiets van het slot haal, erop spring en verdrietig begin te fietsen (mijn pijn was namelijk echt niet verzonnen, die had ik echt!) komt binnen 100 meter de pijn in volle hevigheid weer terug.

En ik word er zó vreselijk gefrustreerd en verdrietig van, want ik heb hier geen controle over, ik speel geen spelletje met je, en ik stel me ook niet aan. Het gebeurt echt, en de pijn is echt, net zo goed als dat het niet voelen van de pijn echt is.

Eenmaal thuis bel ik verdrietig, jankend en gefrustreerd met mijn woonbegeleider en vertel wat er gebeurd is. Hij geeft de suggestie een afspraak met de huisarts te maken en ik twijfel omdat daar hoogstwaarschijnlijk exact hetzelfde gaat gebeuren, maar ik doe het toch.

En weer twee dagen later kan ik bij een (voor mij onbekende) huisarts terecht, waar ik wederom vertel dat ik een dissociatieve stoornis heb en soms de pijn niet kan voelen, terwijl hij er wel degelijk is. En weer krijg ik die glazige blik en zakt de moed me in de schoenen.

Uiteindelijk kijkt en voelt ze hier en daar een beetje en komt dan tot de conclusie dat mijn klieren opgezet zijn. En ik mag weer naar huis met de mededeling; slik maar ibuprofen en als het volgende week niet over is, kom je maar terug...

Ik word er een beetje moedeloos van. En ik zou zó ontzettend graag willen dat men in de diverse medische beroepen iets meer over dit soort fenomenen zou weten! Ik wéét dat het psychiatrisch is en in die zin niet bij een tandarts, fysiotherapeut of huisarts thuis hoort, maar als je er mee te maken kunt krijgen, is het in mijn ogen absoluut de moeite waard om er meer van te weten!
Het zou zóveel schelen als ik zou weten dat degene die ik voor m'n neus krijg wéét dat dit bestaat, en dat dit kan gebeuren. En me zou geloven ALS het gebeurt en belangrijker nog: me toch gewoon serieus neemt.

Kortom: nog genoeg werk aan de winkel.

foto: gejat van internet.

Helderziendheid.....

Ik loop al heel lang mee in de psychiatrie. Al meer dan de helft van mijn leven.
In die hele lange tijd, heb ik best wat dingen mogen leren. Wijze lessen, maar soms ook wel wat minder goede dingen.

Één van de dingen die ik in al die jaren te horen kreeg, was dat ik niet in andermans hoofd kon kijken. Ik kon niet weten wat iemand dacht of zou gaan doen. En dat was best wel een moeilijke en harde leerschool, want in mijn ogen was ik hier best wel goed in.

Ik kon aan één blik van iemand zien wat hij (vooral over mij) dacht en zelden pakte dit in mijn voordeel uit. Ook kon ik aan één beweging zien hoe iemand over mij dacht. De subtielste spiertrekking, wenkbrauw spasme en dergelijke werden door mij gespot en onmiddellijk wist ik dan dat de ander negatief over mij, mijn denken, mijn doen en laten dacht. En geloof me, daar wordt een mens, of toch zeker dit mens, niet gelukkiger van.

En dus kreeg ik jarenlang te horen dat ik deze ‘helderziendheid’ los moest laten. Dat als ik wilde weten wat iemand dacht of vond, ik het beter gewoon aan die persoon zelf kon vragen. Of die persoon de waarheid zou spreken... tja, dat zou ik nooit weten natuurlijk, maar het was het proberen waard en dus ging ik ermee aan de slag.

En ik ga echt niet beweren dat ik mijn oude gewoonte geheel overwonnen heb en nu nooit meer denk dat ik weet wat iemand (van me) denkt, want oude gewoontes zijn heel hardnekkig, maar ik ben er wel beter in geworden om me er bij neer te leggen, dat er nu eenmaal altijd mensen zullen zijn die niet geheel positief over mij zullen denken. Ik ben namelijk ook niet altijd geheel positief over iedereen.

Maar goed. Steeds vaker ben ik met de auto onderweg op stukken waarvoor ik vroeger de trein zou nemen. Puur omdat ik erachter kom dat ik autorijden stiekem best leuk vind, zolang ik maar niet hoef te parkeren....
En steeds meer kom ik dan ook tot de conclusie, dat de psychiatrie mij iets heel nuttigs heeft proberen af te leren.

Meer en meer zie ik om me heen op de weg mede-weggebruikers die toch echt de overtuiging hebben, dat ik, zonder enige aanwijzing van hun kant, moet weten wat ze gaan doen. Ze zoeven vlak voor mijn racemonstertje ineens mijn weghelft op, gaan zonder teken weer terug en ik moet dat allemaal maar kunnen voorspellen!
En als ik dat niet kon voorspellen en in mijn schrik soms bescheiden op m’n claxon duw, krijg ik erg vaak een boze blik al dan niet gepaard met een specifieke zwaai van een vinger....

Toen ik mijn racemonster kocht, zaten er bij het stuur allerlei stokjes die je bijvoorbeeld kon draaien en naar boven en naar beneden kon bewegen. Als ik het linkse stokje naar boven bewoog ging er aan de rechter voor en achterkant van mijn auto een oranje lampje knipperen en als ik het linker stokje omlaag bewoog, dan gebeurde hetzelfde aan de linkerzijde van de auto.
Keihandig! Zo kon ik anderen laten weten wat ik van plan was, ook als ik dat heel onhandig of last minute besloot te doen....

Ik kom dus meer en meer tot de conclusie dat de psychiatrie me de verkeerde dingen heeft geprobeerd af te leren, want mijn ‘helderziendheid’ was misschien niet zo goed voor m’n zelfvertrouwen, maar in dit soort situaties zou het wel verrekte handig (en veilig) zijn geweest...

Maar ja, het werkt nu eenmaal niet zo, ik ben op dit gebied, net als de meeste weggebruikers, verre van helderziend. Dus mochten die stokjes tegenwoordig een assescoire zijn die je bij moet kopen, investeer er alsjeblieft in en gebruik ze vervolgens alsjeblieft ook gebruiken (en dan het liefst ook nog vóórdat je van baan wisselt en niet pas als je al op die nieuwe baan zit)??

Namens mij en mijn racemonster: bedankt.....

Bijschrift toevoegen