Laat ik die nieuwe uitdagingen eens meteen aangaan.
Een lieve vriendin van me heeft een eigen coachingspraktijk (o.a.) en zij organiseert dit jaar een gratis 'Lekker in je vel 10-daagse'. Iedereen kan en mag daar aan meedoen en je krijgt dan vanaf 6 januari zoals de titel al doet vermoeden, tien dagen lang elke dag een mail met tips en oefeningen die je kunnen helpen om lekker(der) in je vel te komen zitten.
Het is vrijblijvend, je hoeft er niks mee te doen, je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen als je dat niet wil, het is gewoon een uitdaging voor jezelf.
En hoewel ik normaal niet zo van dit soort dingen hou, omdat 'ik er dan ook iets mee moet doen' en ik mezelf daarvoor iets te goed ken, besloot ik toch om gewoon eens mee te doen! Niet geschoten is altijd mis en wie weet leer ik er nog iets, waar ik wat aan heb en ga ik inderdaad lekkerder in mijn vel zitten. Wie wil dat nou niet???
In de aanloop naar 6 januari kreeg ik een mailtje met een soort van 'warming up' (maar dat zijn mijn eigen woorden). Een oefening voor als je al vast aan de slag wil gaan. En het mooie vind ik persoonlijk, dat het in de vorm van een uitnodiging is. Niks moet, het mág. Heerlijk!
Dit was de uitnodiging:
"Ken je dat gevoel, dat je best hoge eisen aan jezelf stelt? Dat je vooral stil staat bij de dingen die je beter kunt doen of die je fout hebt gedaan? Als ik je vraag een lijstje te maken met dingen van het afgelopen jaar die je anders zou willen doen, heb je daar vast meteen ideeën bij.
En ik moet eerlijk bekennen dat ik er eigenlijk meteen enthousiast van werd. Dus...Voor nu wil ik je juist uitnodigen om eens een lijstje te maken van minimaal 5 dingen uit het afgelopen jaar waar je trots op bent. Doelen die je hebt bereikt, dingen die je hebt gedaan, maar die je misschien wel heel spannend vond. Contacten die je bent aangegaan, etc." (Janette, van Groei en Inzicht)
Of je het nou wil of niet, hier gaan we in willekeurige volgorde.
Halverwege 2018 begon ik bij het 'fat people program' om mijn obesitas aan te pakken. En ook in 2019 liep ik daar nog steeds rond. Ik verloor gewicht, centimeters, en kreeg er conditie voor terug. Het psychologische gedeelte van dit programma wilde ook in 2019 niet lukken en daar ondervond ik (heel) veel tegenwerking. Dat werkte enorm demotiverend, zodanig dat ik bijna de handdoek in de ring wilde gooien, onder het mom van 'ik kan het toch niet'. Maar als ik kijk naar wat ik daar tot nu toe bereikt heb, waar ik vandaan kom en wat ik het afgelopen jaar (zeker op sportief gebied) allemaal (terug) gewonnen heb, dan is 'ik kan het niet' echt een domme opmerking. Want ik heb mezelf laten zien dat ik het kan en ik ben er erg trots op!
In Maart van 2019 schreef ik me in voor de cursus 'Start to Run'. Doodeng vond ik het, om meerdere redenen. Ik kon niet hardlopen, eigenlijk mijn hele leven al niet. Maar goed, daar was deze cursus voor bedoeld: voor mensen zoals ik. Dus dankzij mijn impulsiviteit schreef ik me last minute in en stond de volgende dag voor het eerst in mijn leven met mijn spiksplinternieuwe renschoenen, vrijwillig op de atletiek baan. Het doel werd daar om in een aantal weken toe te werken van (in mijn geval niks) naar drie kilometer aan een stuk kunnen rennen. En guess what??? Hoewel ik zelf niet echt geloofde dat ik dit zou gaan kunnen, heb ik het wél gedaan. Ik kan nu dus, in theorie, rennen, zonder flauw te vallen. Ik kan blijkbaar dus wél rennen en ademen tegelijk!
Na deze cursus besloot ik om met een aantal anderen van de cursus aan te sluiten bij een hardloopgroepje van de atletiekvereniging. Zodat de stok achter de deur er nog even zou blijven, want hoewel het fijn is om te zien dat je steeds iets meer kan, kon (en kan) ik nog steeds niet zeggen dat ik het echt lekker of leuk vind. Dus die stok was ook echt wel even nodig. Maar ook dit vond ik doodeng, want de mensen in mijn eigen groepje waren wel aardig en niet eng, maar we werden samengevoegd met andere mensen en nieuw is per definitie nog steeds doodeng. Maar ik heb het wél gedaan en ook een tijdje volgehouden. Onlangs heb ik de keuze gemaakt om alleen verder te gaan en dat ben ik ook echt van plan. Maar laten we dan alsjeblieft hopen dat die lullige, steeds terugkerende blessures in 2020 snel op gaan houden, want op dit moment laat mijn lijf het even niet toe.
In Augustus deed ik samen met een lieve vriendin voor het eerst mee aan de Heuvelland Vierdaagse. Vier dagen wandelen door het prachtige Limburgse Heuvellandschap. Als je me een half jaar eerder ontmoet zou hebben op mijn wandeltochten, dan zou je weten dat als ik een heuvel zag, ik het liefste acuut om zou draaien, en als dat niet kon, huilend onderaan de heuvel op de grond zou gaan zitten en niet meer verder lopen. Als ik er dan toch echt niet omheen kon, dan deed ik het wel, maar met honderd keer stoppen, (bijna) moeten kotsen van de inspanning, hijgen als een dood paard en eenmaal boven eerst een halfuur bij moeten komen aan de zuurstoftank... Kortom, wandelen vond ik inmiddels best aardig, maar heuvels waren niet zo mijn ding (klein probleempje hier in Zuid Limburg!). Tóch wilde ik al heel lang een keer meedoen en dit jaar was het dus zo ver! Ok, we liepen de kortste afstand, maar ook op die kortste afstand kom je heel wat heuvels tegen! En guess what??? Het is mij (en ons) gewoon gelukt! We hebben het gedaan en wat was ik trots op mezelf dat we dit toch maar mooi geflikt hadden!
Ik zeg niet dat ik komend jaar een langere afstand ga doen, maar ik wil wel zeker weer opnieuw deelnemen!
Ik was zo enthousiast en trots op mezelf dat ik me eigenlijk meteen inschreef voor een volgende vierdaagse, namelijk de Vierdaagse in de Schoorlse Duinen. Vriendin kon niet mee, maar ik besloot me tóch in te schrijven en het dan maar alleen te doen. En ook dát vond ik weer rete spannend. Helemaal alleen (langs Amsterdam) daar naartoe rijden, in mijn eentje in een hotel verblijven, in mijn eentje dus ook ergens gaan eten en dus in mijn eentje meedoen aan die vierdaagse. Maar ik heb het gedaan, dit keer een iets langere afstand en ik heb me uitstekend vermaakt en was wederom rete trots op mezelf! (en ook weer zó enthousiast dat ik me meteen inschreef voor een Wandel Vierdaagse in Luxemburg voor 2020 met een busreis...met allemaal vreemde mensen...alleen!!!)
En hoewel ik al op die gevraagde vijf punten zit, is er eentje die ik ook nog wil noemen, want ik denk dat die wel de meeste moed en durf heeft gevraagd.
Ik heb een uitkering en heb het niet breed. Ik had best wat spaargeld, maar eigenlijk kom ik al jaren niet rond en heb ik dat (zonder dat ik dat echt door had) steeds aangevuld met mijn spaargeld. Maar dat raakt dus ook een keer op en ik kwam er (eindelijk) achter dat ik dus niet rond kan komen. En dus moest ik mijn financiën op orde zien te krijgen en dat kon ik niet alleen, daarvoor moest ik iemand mee laten kijken. En dat vond ik me een partij moeilijk en eng!
Want een wildvreemde gaat mee kijken hoeveel geld je hebt, en waar je het allemaal aan uitgeeft. Elke cent, elke beslissing moet je verantwoorden en op de een of andere manier voelde dat zó privé en akelig!
Ik ben ook vrij snel gestopt met deze persoon omdat ik zag waar ik kon en moest gaan bezuinigen en wat ik op orde moest gaan krijgen. Maar hulp vragen bij het op orde krijgen van mijn financiën was misschien wel het allermoeilijkste en allermoedigste dat ik afgelopen jaar gedaan heb. Of ik er trots op ben, dat weet ik niet, want niet rond kunnen komen, voelt voor mij eerder als falen en dat gevoel overheerst dan toch.
Maar het feit dat ik om hulp gevraagd heb, en nu zie waar het knelpunt zit en waar er dus ook mogelijkheden liggen, daar ben ik wél trots op. Het is namelijk een stuk makkelijker om je kop in het zand te steken.
En zo kan ik nog wel even doorgaan, want als ik terugkijk op de successen, groot en klein, dan was 2019 misschien wel het jaar waarin ik het ongelooflijk moeilijk heb gehad, maar stiekem ook heel veel mooie en moeilijke dingen heb gedaan!
Dus kom maar op met die Lekker in je vel 10 daagse!
Ik ben er klaar voor!
 |
| Groei en Inzicht |
