zucht... iets met 'eigen regie' ofzo... of eigenlijk juist niet....

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik al heel erg lang 'in zorg' ben.
Ik heb al de nodige instellingen en de daar bijhorende hulpverleners versleten.
Momenteel val ik onder de ambulante tak van een instelling voor begeleid/beschermd wonen.

Dat betekent in mijn geval dat ik één keer per week iemand over de vloer krijg met wie ik thee drink en klets. En heel af en toe regelt hij iets voor me, wat me zelf niet lukt.
En misschien linkt dat wat negatief, zo is het niet bedoeld. Ik ben blij met (de wekelijkse komst van) mijn begeleider, al was het alleen maar omdat ik anders helemaal geen normaal terug pratend persoon zou ontmoeten.

Ja natuurlijk, ik zie de caissières van de supermarkt en de medewerkers van de bioscoop, maar dan houdt het ook wel ver op. Voor verdere gesprekken ben ik toch vooral aangewezen op de stemmen in mijn hoofd. Geen probleem, ze zijn meestal best aardig...

Vandaag kreeg ik een brief van mijn zorginstelling om me te laten weten dat ik binnenkort via internet inzicht kan krijgen in mijn dossier.

'U kunt toegang krijgen tot uw zorgdossier en de rapportages van uw begeleider. maar u kunt ook berichten, documenten, foto's en een agenda delen met uw begeleider. Daarnaast kunt u zelf bepalen wie u nog meer toegang wilt geven tot (deze) informatie.'

Toen ik dit een tijdje terug in het cliëntenblad zag staan, moest ik lachen... nou ja, eigenlijk maakte het me boos... Een soort van Facebook, maar dan voor psychiatrische cliënten.... Zo kwam het op me over. En dat terwijl ik aan alle kanten wordt doodgegooid met de mededeling dat ik als gewoon burger moet participeren in de maatschappij.

Mijn woonbegeleider probeerde me duidelijk te maken dat ik het zo niet moest zien, maar nadat ik hem het stukje in het cliëntenblad onder zijn neus duwde, gaf hij aan dat hij wel snapte dat het zo op me over kwam.

En natuurlijk zal het dat niet zijn, of niet zo bedoeld zijn, maar ik kan het niet helpen dat het zo in mijn ogen en oren nog steeds klinkt. Als het m'n ZORGdossier betreft, waarom zou ik dan in hemelsnaam foto's met mijn begeleider willen delen??? En mijn agenda... die is van MIJ en als mijn begeleider daar iets over wil weten, dan kan hij dat aan MIJ vragen! (en dat doet die van mij ook)

Rik en Roy zijn helemaal gelukkig, net als met de nieuwe iPad die we een tijd terug kregen óm te beeldbellen' (wat we dus nooit doen) maar waar ze nu hun eigen spelletjes op kunnen spelen.....
Ook dit zien ze helemáál zitten, elke nieuwe Pokemon, elk nieuw level computerspel mag nu legaal met een foto gedeeld worden! Zal begeleider leuk vinden, want zo zijn er 15 in mijn kop, die naast mij elke dag nog wel iets te melden hebben... Denk aan Lesley die dan van elke door haar  gespotte hond een foto mag maken en die aan begeleider sturen....

Terug naar die brief... want ik kan al niet uit over het feit van deze in mijn ogen goedbedoelde maar geldverspillende 'Facebook voor psychiatrische patiënten actie' maar mijn klomp brak helemaal toen ik verder las....

'Uw zorgdossier en rapportages worden pas inzichtelijk  nadat u online een persoonlijk account heeft aangemaakt. U ontvangt hiervoor binnenkort via uw persoonlijk (e postbode ehm...) begeleider een unieke toegangscode met toelichting...'

Beste instelling ik snap dat dit allemaal goed bedoeld is en dat het misschien zelfs wel bedoeld is om mij meer regie en inzicht te geven over mijn eigen zorgproces en zorgdossier. Hele mooie plannen, maar waarom krijg ik in vredesnaam die toegangscode van mijn begeleider? Hoe uniek en persoonlijk is hij nog als ik hem via hem krijg??? Dat voelt een beetje hetzelfde als dat mijn buurman mijn gloednieuwe pincode van mijn net aangevraagde bankpas uit zijn hoofd heeft geleerd, omdat die toevallig in zijn brievenbus terecht kwam en deze nu aan me komt opdreunen. En nog erger: hij zegt dat hij wel even samen met mij gaat pinnen, want die vaardigheid heb ik in die 42 jaar dat ik leef vast nog niet onder de knie gekregen...iets met betuttelen....

En hoe serieus nemen jullie mij en andere cliënten eigenlijk?
Jullie verwachten wel dat ik in staat ben om te participeren in een maatschappij die ik niet begrijp en die mij doorgaans niet begrijpt. Jullie verwachten wél dat ik op deze manier met mijn eigen zorgdossier om kan gaan, maar een eigen code uit de post halen en in gebruik nemen, dat vertrouwen jullie me dan weer niet toe??? (en ik snap heus wel dat er mensen zijn die dit niet zelf kunnen en daar hulp bij nodig hebben, maar vráág het de mensen, dán ben je goed bezig, dit is de omgekeerde wereld!)

Kortom... Ik ben een beetje in de war.

foto: eigen creatie van DE brief

ps... en kunnen jullie nou EINDELIJK eens af van dat ge-meneer en ge-mevrouw in jullie correspondentie (EN mijn dossier).... ik BEN geen meneer of mevrouw, ik heb een naam! Tijd voor het personaliseren van zaken in plaats van dit soort onzin! Dan voel ik me veel serieuzer genomen!

Opruimen geeft rommel....

Ken je dat???

Dat je al weken rondloopt met het plan om je huis (of een deel daarvan) te veranderen???
Nou, ik wel.

En vanochtend werd ik te laat wakker om naar de door mij uitgekozen film te gaan en dus moest ik iets anders bedenken voor mijn dag. En dus.... kroop ik achter mijn pc om een spelletje te spelen.

Maar al heel snel had ik het gevoel dat ik mijn tijd aan het verdoen was. Ik heb namelijk zo'n soort ingebouwde slavendrijver die me altijd maar zegt (of meer laat voelen) dat ik iets moet doen. En dan het liefst iets nuttigs, al komt dat er in mijn leven nou niet zo heel vaak van.

Maar goed, al weken ben ik na aan het denken over mijn 'logeerkamer'. Er komt namelijk niet echt vaak (eigenlijk nooit meer) iemand logeren, dus waarom zou ik daar een bed laten staan, als ik er ook een trampoline kamer van kan maken???

Ja u leest het goed, een trampolinekamer. Ik heb namelijk naast zo'n innerlijke slavendrijver ook een uitstekend ontwikkelde innerlijke onzin aankoper. En tja, ik woon in een flat, dus de ruimte voor die onzin aankopen, is eindig...

Maar goed, ik dwaal weer eens af, daar ben ik vandaag goed in. Ik ging dus de logeerkamer aanpakken en ik wist precies hoe ik het zou doen...

Eerst alle spullen eruit, verspreiden over de gang, mijn bed en mijn slaapkamer. Vervolgens de gordijnen en het beddengoed in de wasmachine. De ruimte stofzuigen. Het raam lappen. Nogmaals stofzuigen, de boel dweilen, laten drogen, nogmaals dweilen en dan het natte (maar gecentrifugeerde) gordijn ophangen, zodat het kreukvrij kan drogen...

Tot zover ging het allemaal best goed. De kamer zag er weer schoon uit en nu kon ik beginnen met mijn inrichtingsplan. Maar dat bleek niet zo goed te werken als ik bedacht had...
Kortom: wat ik wilde, lukte niet. Tja, en daar is mijn hoofd niet voor gemaakt.... dan ontstaat er kortsluiting.

Ik bevries letterlijk en zit midden in die kamer in het niets te staren.
Ik probeer te bedenken wat ik nu moet doen, maar ik kan helemaal niet meer denken.
Uiteindelijk besluit ik dan de boel de boel te laten en naar de woonkamer te gaan om daar.... een computerspelletje te gaan spelen.

Maar als ik moet gaan plassen (de wc is in de gang) word ik toch weer opnieuw geconfronteerd met de enorme chaos die ik in mijn opruimpoging heb gecreëerd. En dus zit ik huilend op de wc, omdat ik volledig het overzicht kwijt ben en niet meer weet hoe dit ooit weer goed moet komen.

Inmiddels is de logeerkamer een trampolinekamer, de gang redelijk rotzooi vrij en kan ik nog altijd niet vanavond in mijn eigen bed slapen, dus ik moet nog het een en ander gaan doen voor ik naar bed ga. Ik weet ook, dat ik nog altijd allergisch ben voor stof... :-)

Mijn opruimpoging is gestrand in een nog grotere puinhoop dan het al was en ik zie echt door de bomen het bos niet meer. En dus hoop ik dat het gauw maandag is, zodat mijn woonbegeleider me misschien kan helpen om me te vertellen bij welke bomen ik het beste kan beginnen met kappen, want ik zie het (nog) niet (meer).

Ben ik echt de enige die dit overkomt? of is dit een 'relatief normaal' verschijnsel???

Het doet me denken aan mijn opleiding en een mentor die ik destijds had. Zij probeerde de (mentale) chaos die mijn leven op dat moment was, een beetje in goede banen te leiden. Op een dag zei ze tegen me, nadat ik weer eens over de zeik terug kwam van een 'therapie' sessie: "Opruimen geeft rommel".

Nooit gedacht dat ze dat ook letterlijk bedoelde....

foto: internet

Een leraar..... en zijn oudste stalker...

Een tijdje terug kwam mijn woonbegeleider heel enthousiast binnen gestapt. Hij had mijn boek uitgelezen! En dat was inderdaad goed nieuws, want voor een niet lezer had hij dat toch erg snel gedaan, aldus hemzelf.

We raakten in gesprek en ik vertelde hem dat ik nog steeds heel erg worstel met de vraag: waarom heeft mijn omgeving, en dan zeker school, niks opgemerkt? Ik kwam namelijk al heel vroeg op school en bleef ook vaak tot sluitingstijd op school achter. Ik vertoonde gedrag dat toch op z'n minst storend, vreemd of ongewoon gevonden kon worden (en werd). En ik deed er alles (of toch heel veel) aan om de aandacht van bepaalde leraren te krijgen.

Eén van die leraren is altijd in mijn hart blijven hangen: Meneer X.
Hij offerde heel veel van zijn pauzes op om met mij te praten. Ik stond dan voor zijn lokaal de verf van de balustrade te schoppen, totdat hij naar buiten zou komen, mij op zou merken en me uitnodigde in zijn lokaal om te praten.

Daar zou ik ofwel niks zeggen, ofwel een 'fantasieverhaal' opdissen, waarvan hij ook wel wist dat het niet helemaal (of helemaal niet) klopte. Maar toch bleef hij me heel geduldig, keer op keer uitnodigen en naar me luisteren.

Ik verzon die verhalen overigens niet voor mijn lol. Er gebeurden namelijk heel veel dingen in mijn leven, waar ik niet over kon en mocht praten. Maar waarvan ik diep van binnen ook wel wist dat het niet goed was en dat ik het moest vertellen. Maar hoe ik dat dan moest doen, zonder de 'regels' te overtreden, wist ik ook niet, want loyaliteit is een vreemd, naar en schadelijk iets. En dus bouwde ik een fantasiewereld op, waarin van allerlei gruwelijks gebeurde en dat vertelde ik o.a. tegen Meneer X.

Ook jaren nadat ik van de middelbare school af was, bleef Meneer X trouw mijn mails en brieven beantwoorden.

Ik weet dat ik hem op een dag gevraagd heb, waarom hij me, in tegenstelling tot een boel andere leraren op school, niet had laten vallen, toen uitkwam dat mijn verhalen niet waar waren en ik dus blijkbaar gelogen had.
Hij schreef me iets terug in de trant van dat hij me niet kon laten vallen op het moment dat ik eindelijk zo ver was dat ik toegaf dat ik gelogen had, waarmee ik de waarheid vertelde en dat dus  eigenlijk vooruitgang was. En dat liet me nooit meer los.

Goed, ik schreef dus een boek. En al heel lag zat ik te dubben.... Ik wilde Meneer X er heel graag een sturen, maar dat was ook vreselijk eng en spannend, om heel veel redenen.
Ik wilde hem ook heel graag nogmaals bedanken voor de prominente rol die hij in mijn leven gespeeld had. Want ik ben ervan overtuigd dat ik o.a. zonder Meneer X mijn middelbare schooltijd letterlijk niet overleefd had.

En al pratend met mijn woonbegeleider hakte ik de knoop door, ik zou zijn adres proberen te achterhalen (kijken of hij niet verhuisd was) en hem dan het boek sturen en uitleggen wie Mick was.
In de hoop dat hij me antwoord kon geven op de vraag of school inderdaad niks gemerkt had en om wellicht inzicht te geven op de reden van het waarom ik de verf van zijn balustrade stond te schoppen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik stuurde hem een mail op het adres dat ik van hem had en vroeg of hij nog steeds op het adres woonde dat ik van hem had, omdat ik hem graag iets wilde sturen.
Hij reageerde vrij snel en schreef dat hij het leuk vond om iets van me te horen en dat hij heel benieuwd was.

Ik stuurde hem het boek en schreef er een opdracht in:

"Voor meneer X, 

die zonder het te weten mijn vuurtoren was in woelig water. Ik ben u immens dankbaar voor alles wat u wel en niet voor me gedaan hebt.gewoon, dankjewel voor U.

Mick, uw oudste stalker!"

En gooide hem samen met een lange brief op de bus. Het angstige wachten brak aan....

Een paar dagen later kreeg ik van hem een antwoord. Hij had mijn brief en mijn boek gelezen. En zijn begeleidende brief begon zo:

"Allereerst hartelijk dank voor je boek, maar zeker ook voor de opdracht erin en de woorden in je brief. In alle eerlijkheid heeft het tot wat traantjes geleid en heb ik mijn vrouw gezegd dat ik nu wel met pensioen kon gaan. Meer lof ga ik in de obligate speeches bij mijn pensionering niet krijgen!"

En dat leidde dan weer tot de nodige traantjes bij mij, want hoe simpel is het om je dankbaarheid uit te spreken naar iemand die iets voor je betekend heeft? Hoe vaak krijgen leraren niet shit over zich heen, terwijl ze zeer zeker ook (af en toe) levens veranderen. Mijn Meneer X in ieder geval wel.

Zijn antwoorden op mijn vraag of school ook maar iets door heeft gehad van wat er bij ons thuis aan de hand was, bleven, zoals hij al voorspelde, onbevredigend Maar het maakt niet uit. Ik zal me erbij neer moeten leggen dat ik nooit bevredigende antwoorden ga vinden, want zowel ja als nee, brengt een heel scala aan nieuwe 'problemen' met zich mee en daar wordt niemand beter van en het verandert niks aan het verleden en ook niet aan het heden.

Een plekje geven dus, zoals zoveel dingen. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Maar één ding is zeker. Ik heb Meneer X laten weten hoeveel hij destijds (en ook nu nog) voor mij betekend heeft. Een klein gebaar, waarmee ik misschien ook zijn wereld wel een klein beetje veranderd heb...

Wie weet...

foto: screenshot, bij gebrek aan foto van het origineel.

Tijd kwijt, mij kwijt.... geen zorgen

Af en toe gebeurt er iets in mijn leven, dat groter is, of groter voelt, dan ik kan dragen.
En dat is geen ramp, want doordat dit eigenlijk mijn hele leven al het geval is, heb ik in de loop van mijn leven, een heel innerlijk hulpsysteem opgebouwd, die dit soort momenten kunnen opvangen.

Een tijdje terug ging ik iets doen, waarvan ik eigenlijk van tevoren al wist dat het niet zo'n verstandig plan was, en dat ik daarmee ver over mijn eigen grenzen heen zou gaan.

Ik ben namelijk al een tijdje met een Puber in gesprek over allerlei onderwerpen, die dicht bij mezelf staan. Binnen een korte tijd is er een (vertrouwens) band tussen ons ontstaan, zelfs al hebben we elkaar nog nooit live gezien. Met deze Puber ging het echter niet zo heel goed en dus werd hij opgenomen in een instelling voor kinder- en jeugdpsychiatrie ergens in het land.

Ik had erg met hem te doen. En door mijn hoofd spookte al het idee: zal ik hem wel of niet gaan bezoeken. Maar mijn eigen ervaringen in het verleden in een soortgelijke instelling, maakten dat mijn hoofd dit al snel weer wegmaakte. Tot er op een dag een vraag kwam van Puber zelf: kom je langs???

Tja... wat nu? Mijn hele brein schreeuwde letterlijk en figuurlijk: NEEEEEEE!
Mijn 16 jarige innerlijke puber, Roy, schreeuwde het hardst. Hij was heel erg boos. Hij wilde niet dat ik zou gaan, want "ze laten ons er nooit meer uit, ze sluiten ons ook op" en "dadelijk is dat Kutkonijn* er ook weer! Dan vermoord ik hem". En ik hoorde zijn angst, ik voelde zijn angst, ik was zijn angst (of hij die van mij, het is maar hoe je het bekijkt).
Maar hoe dan ook, dit was de aller eerste vraag die vanuit Puber zelf kwam. Hoe kon ik hem nu, nu hij het zo vreselijk moeilijk had, laten vallen?

En dus besloot ik me over mijn eigen gevoel en angsten heen te zetten en besloot ik te gaan. Meneer de ex-Psychiater had Roy nog even ingefluisterd dat ze ons er echt niet meer konden houden, omdat ik nu volwassen ben, en dat maakte dat Roy er uiteindelijk met een behoorlijke portie tegenzin, in mee ging.

Het bezoek verliep overigens zonder problemen, het 'Kutkonijn' bleek er niet te zijn en we werden, toen we dat wilden, gewoon weer vrij gelaten. Puber moest echter wel degelijk blijven.

Maar het feit dat we naar huis mochten en dat het 'Kutkonijn' er niet was geweest, nam niet weg dat ik heel ver over mijn eigen grenzen heen gegaan was. Voor een goed doel weliswaar, maar toch.
En over mijn grenzen gaan, heeft nou eenmaal, net als bij iedereen, gevolgen...

Bij thuiskomst zat het 'Kutkonijn' in mijn kamer en raakte alle ikken in mij volledig van de kaart en over de zeik. En op zo'n moment wordt het voor mij als Mick teveel en kan ik niet meer dealen met wat ik voorgeschoteld krijg. Teveel angst, teveel herinneringen, te veel filmpjes (flashbacks).

Dan is er altijd wel iemand in mij die het overneemt en meestal is dat nu Roy, de 16 jarige die heel goed is in zorgen voor in plaats van kwaad zijn op.
Hij zorgt dat ik krijg wat ik nodig heb, dat er gedaan wordt wat er gedaan moet worden. Hij probeert de andere puber in mijn hoofd onder controle te houden, Hij zorgt voor het bange kleine kind in mij en probeert haar te troosten.
Hij haalt (gezonde) boodschappen, kookt gezond, zorgt dat ik eet en drink. Doet de was, de afwas, ruimt op en poetst zelfs mijn huis (iets waar ik hem best vaker voor wil inschakelen aangezien ik het zelf niet zo goed doe). Kortom, hij zorgt eigenlijk beter voor mij (en de mijnen) dan dat ik zelf vaak doe.

Hier hebben we het overigens in het verleden samen met de andere stemmen over gehad. Er zijn regels waaraan hij zich moet houden: niet de deur opendoen voor vreemden, niemand binnen laten, niet de telefoon opnemen. Alleen contact leggen met mensen die je kent (en die jou kennen), beleefd blijven en niets doen dat mij schade zal brengen. En als je er zelf niet meer uitkomt back-up vragen aan een volwassen stem of aan een van de hulpverleners. En dat doet Roy ook prima, waardoor ik hem deze job ook toevertrouw..

Ik kan leven met deze regeling. Ik vertrouw Roy en de anderen. Ik vertrouw op mijn overlevingsmechanisme en vertrouw erop dat het goed komt. Dat het teruggedraaid wordt op het moment dat het weer kan, met andere woorden: dat ik weer ik word op het moment dat ik dat weer aan kan.

Dat dit betekent dat ik soms (lange) gaten in mijn geheugen heb, dat neem ik voor lief. Tegenwoordig ligt er trouwens een hele lijst klaar met dingen die elke dag gedaan zijn, waardoor de gaten een beetje opgevuld worden.

Nee, fijn is het niet, maar ik vertrouw erop dat ze me beschermen en voor me zorgen.
En als IK erop vertrouw, waarom is het dan zo moeilijk voor mijn omgeving om dat ook te doen?
Ik ben 42 jaar geworden op deze manier, ik (over)leef nog steeds. Waarom zou dat nu anders lopen?Maak je niet zo druk!!!

En ik weet dat die berichtjes en dergelijke lief en zorgzaam bedoeld zijn hoor, echt waar, maar het brengt me vaak in veel grotere problemen achteraf. Je hoeft me niet te redden, je hoeft niet voor me te zorgen, dat wordt namelijk al gedaan. Je mag er vanuit gaan dat mijn hulpverleners op de hoogte zijn van mijn 'afwezigheid', want dat wordt keurig door mijn 'oppassers' aan ze gemeld.

Dus alsjeblieft: ja ik ben tijd kwijt, ja ik ben er even niet en nee, dat is niet het einde van de wereld!
Vertrouw op mij en mijn innerlijk systeem dat het goed komt, dat doe ik ook!

mijn persoonlijke oppasser: Roy,
getekend door een goede vriendin.

* Het 'Kutkonijn' is ook wel bekend onder de naam Ko-Nijntje. Een trauma dat ik heb over gehouden aan een muurschildering van Dick Bruna's Nijntje in mijn verblijf in een 'rustkamertje' in de kinder- en jeugdpsychiatrische instelling waar ik zelf ooit verbleef. Ik zie en hoor hem nog steeds af en toe. En nu is dus zo'n af en toe.

Tea topics: ben jij een vroege vogel of een avondmens?

Zucht... alweer zo'n binaire vraag: ben je het één, óf het ander.... 

Ik word er soms moe(deloos) van!

Ik ben namelijk een seizoensvogel.

In de lente en zomer, spring ik al vroeg, vol energie mijn nest uit en kan ik de hele dag doorgaan tot 22u 's avonds. Want dan moet ik volgens mijzelf opgelegde leefregels naar mijn bed, om uiterlijk om 24u te gaan slapen.

Maar zodra het herfst en winter wordt, de blaadjes vallen en het licht verdwijnt, dan ben ik mijn bed niet uit te branden en ben ik in staat om na mijn ontbijt weer terug mijn nest in te kruipen, omdat ik door mijn energie van de dag heen ben. Het kan ook gerust gebeuren dat ik om uiterlijk 20u al in mijn bed lig.

Kortom, het is niet het één of het ander, het is soms dit, soms dat. 

Ik vrees dat dat een beetje de story of my life is. 

Maar is dat alleen maar mijn leven???

Ik vraag het me af.

Ik vraag me serieus af of er mensen zijn die altijd en overal 'vroege vogels' zijn. 

Of mensen die altijd, elke dag (of moet ik zeggen nacht) 'avondmens' zijn?

ALTIJD zonder uitzondering?

Ik geloof er niks van!

Hoe het ook zij, ik ben in ieder geval blij dat de dagen langzaam aan weer wat langer aan het worden zijn. Dat het vroeger licht aan het worden is en ik dus ook weer automatisch wat vroeger en fitter wakker wordt. 

Ik verheug me dan ook op het moment dat de temperaturen zich daar ook weer aan gaan aanpassen! 

De winter was fijn: lekker cocoonen onder een deken op de bank met thee, boeken, borduurwerken en thee, maar ik heb ook weer zin in de lente: lekker vroeg op, fiets of wandelroute plannen en met een rugzak op pad!

Kortom: ik ben geen ochtendmens en geen avondmens, ik ben een seizoensmens. 

En guess what??? Ik hou van mezelf als seizoensmens!

foto: eigen baksel