dom, dommer, heel erg domst...

Al heel wat jaren hak ik met het bijltje dat 'stemmen horen' heet. De ene keer hakt het wat makkelijker dan de andere keer, maar ach, elke bijl is wel eens bot en kan dan wel een slijpbeurt gebruiken, zullen we maar zeggen.

Na al die jaren zou je dus wel kunnen denken dat ik wel weet wat ik wel en niet moet doen om drama te voorkomen, maar helaas....
Niks is minder waar.

Ook na al die jaren kunnen ze me nog steeds verrassen met de dingen waar ze zomaar ineens op 'los kunnen gaan'. En dan heb ik het vooral over de kind en puber stemmen, want de volwassenen zijn (gelukkig) niet zo makkelijk op de kast te krijgen.
En soms zijn die 'op de kast' momenten eigenlijk ook heel erg voorspelbaar....

Vandaag brak er bij het avond eten weer eens drama uit. En geloof me als ik zeg dat drama een enorm understatement is...

Eerlijk is eerlijk, ik weet ook niet helemaal in welke 5 seconden van ontoerekeningsvatbaarheid ik kon bedenken dat dit een goed idee was, maar ach... het was weer eens wat anders...
En ja, ik heb er enorm veel spijt van...

Ik had me voorgenomen om vanavond gehaktballetjes te maken bij mijn diner. Alleen vond ik balletjes een beetje saai en ik dacht dat het een leuk idee was, om het gehakt gewoon in bakvormpjes te proppen en zo 'figuur gehaktballetjes' te maken.

En dus greep ik in mijn bakvormpjes kist, propte een paar vormpjes vol met gehakt en stopte ze in de oven.

Toen de 'pling' van de oven aangaf dat het klaar was en ik de bakplaat naar me toe trok, begon het drama.

In plaats van een blije Lesley, had ik ineens een volledig hysterisch krijsende Lesley in mijn hoofd.
En nog steeds was ik me van geen kwaad bewust.

Ik haalde de figuur gehaktballetjes uit hun vormpjes en zo lag er een prachtig (nou ja....in theorie dan) gehaktbeertje voor mijn neus... Moord en brand! Hysterie ten top en ik die nog steeds niet door had wat er nou mis was.

En ik geef toe, ik ben een beetje dom en langzaam van begrip soms... Want hoe had ik het ooit in mijn hoofd gehaald om een vleesbeer in de oven te bakken met als doel om hem ook nog op te eten... Weet ik wel hoe ZIELUG dat is???

Persoonlijk vind ik het niet eens op een beertje lijken, en ik snap ook niet dat er qua eetgeboden een verschil is tussen een cake beer en een vleesbeer, maar volgens Lesley is dat er wel degelijk...

What was I thinking....
Tranen met tuiten, sorry helpt niet, en ze weigert om de arme beer op te eten.
Gelukkig zijn er dan ook nog twee pubers die haar troosten en zeggen: "Geeft niks hoor Lesley, wij eten hem wel lekker op!"

En aan het krijsvolume te horen: ook dat was niet echt helpend.....
(ze vonden hem wel lekker, dat dan weer wel....)

Weer een lesje geleerd....

foto: eigen brouwsel... in vele opzichten.

Intern Sinterklaas drama...

Al een tijdje is het qua stemmen, een zootje in mijn hoofd.

Op zich is dat heel makkelijk te verklaren, want het is uiteraard Sinterklaastijd en met één gelovige en twee niet gelovige kinderen in mijn hoofd wil dat nog wel eens tot onderlinge spanningen leiden. 

Het hele jaar, maar zeker de maanden voorafgaand aan december, hebben we hier in huis en hoofd een soort van Voldemort afspraak. Wij noemen zijn naam niet, omdat we allemaal weten dat dit tot heel veel spanning bij Lesley leidt en spanning betekent eindeloze ‘waarom’ vragen en heel veel niet te stoppen gehuil.

Deze afspraak geldt tot het moment dat Sinterklaas voet op Nederlandse bodem zet, vanaf dan krijgt Voldemort zijn naam terug.

Dit jaar versprak Rik zich een beetje eerder en begon het Sinterklaas drama al erg vroeg. En als iemand last heeft van dit drama, dan is het Rik zelf wel. Kan hij het in het dagelijkse leven al niet zo goed vinden met dit meisje-meisje waar hij niks van snapt en niet vanaf komt, als Lesley dan ook nog eens hysterisch gaat huilen, dan is zijn (toch al erg) korte lontje gauw ontstoken.

De afgelopen week hebben die twee dan ook onophoudelijk ruzie met elkaar. Zij kunnen niet van elkaar weg, en ik niet van hen. En dat is lastig en vooral heel vermoeiend.

Vandaag was Rik er helemaal klaar mee en hij besloot korte metten te maken met het fenomeen Sinterklaas. En dus schreeuwde hij Lesley toe dat ‘Sinterklaas niet eens bestond en dat ze dus op kon houden met janken.’

En dat deed ze dan ook..... er volgden nog een paar snufjes en snikjes, maar toen was het stil... En eerlijk is eerlijk, ik hield mijn adem in.

Maar de stilte duurde niet heel lang. Er volgde een hoop gehuil en gekrijs. Een stommerd hier, een gemenerd daar en toen de geniale opmerking: jij bestaat zelf ook niet!

Het Sinterklaas drama gaat dus gewoon verder, geen kinderzieltje gecrusht, en Rik (geschrokken?) die weer een beetje inbindt.

En Lesley..... ik kan je (vanwege mijn gebrek aan geduld) soms wel achter het behang plakken.... maar met dit soort uitspraken wil ik je wel inlijsten!

Een zee van herkenning....

Heel lang heb ik niet kunnen lezen. Gewoon omdat ik er de rust en de concentratie niet voor had. De stemmen in mijn hoofd zijn dan niet altijd vijandig meer, maar door het voortdurende geklets is het soms best wel lastig om me te concentreren. Tel daar ook nog de stormvloed aan eigen gedachten bij op, die overal doorheen komen en je komt er al snel achter dat concentratie misschien niet mijn sterkste punt is.

Toch was lezen altijd al iets dat ik graag deed. Ik kon me als als jong kind al verliezen in de werelden die boeken te bieden hadden. Dus het feit dat ik het niet meer voor elkaar kreeg, was voor mijn gevoel best wel een groot verlies en een nog grotere frustratie.

Ik ontdekte luisterboeken en dat was serieus DE uitkomst voor me. Niet alleen kon ik zo tóch boeken lezen, ik kon ook nog eens iets anders tijdens het lezen doen! I-DE-AAL.
En zo luisterde ik heel veel boeken, terwijl ik het huishouden deed, borduurde, puzzelde enz.

Inmiddels lukt 'gewoon' lezen me af en toe ook weer, dus tegenwoordig is het een afwisseling van luisteren en lezen.

Afgelopen week viel mijn oog op het (luister) boek: Sorted van Jackson Bird.
En wow... wat was ik hier blij mee.

Geen zorgen, ik zal jullie een book review besparen, maar ik wil heel graag vertellen wat dit boek met me deed. Want het raakte me, en niet zo'n beetje ook...

Het boek is het verhaal van Jackson, die bij zijn geboorte tot 'vrouw' gebombardeerd werd.
Hij voelt zich echter geen meisje, maar meer een jongen.

Je raadt het al, Jackson is transgender, maar voor hij dit zelf doorheeft en kan accepteren gaat er een hele zoektocht aan vooraf. En tja.... dat is dus wat mij zo ontzettend raakt in dit boek.

Voor een groot deel, zou ik het zelf geschreven kunnen hebben. Het is voor mij een zee van herkenning en dat vind ik soms heel grappig, maar soms moet ik er ook van huilen.
Weten dat je niet de enige bent, dat je geen 'freak' bent en dat er meerdere mensen zijn zoals jij, is prettig en misschien zelfs wel noodzakelijk om te overleven. Al klinkt dat wellicht een beetje overdreven.

Toen ik eindelijk een woord voor mijn gevoelens had gevonden (transgender), trok ik de stoute schoenen aan en ging naar een 'lotgenotengroep'. Aangezien ik niet zo'n sociaal dier ben, vond ik dat doodeng. Maar hé, ik kende niemand in mijn omgeving die écht begreep wat ik voelde, dus moest ik misschien die grote, enge stap toch maar zetten.

En zo nam ik op een dag de trein naar Amsterdam, op naar een groep mensen die ik niet kende.
Dood eng vond ik het. Zou ik er wel tussen passen? Zouden ze me niet raar vinden? Zouden mijn gevoelens niet gek zijn?

De eerste poging om daar te komen, mislukte. Iemand had niet zijn dag en besloot er een einde aan te maken, waardoor ik nooit verder kwam dan Eindhoven. Maar mijn volgende poging, was succesvol en ik kwam wel aan waar ik 'moest' zijn.

En al mijn zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon. Op het moment dat ik de ruimte binnen stapte en om me heen keek, wist ik dat ik op mijn plek zat. Hier hoorde ik thuis en het voelde goed.
Mensen spraken zinnen uit die ik zelf gezegd zou kunnen hebben en ze maakten zinnen af met woorden die uit mijn eigen hoofd leken te komen.
Het was een verademing en voelde als thuiskomen.

Toch ben ik niet vaak naar die groep gegaan. De wereldreis om er te komen kostte me veel energie en ik kreeg een ander 'probleem'.

Tot die tijd had ik mezelf altijd gezien als 'hetero'. Als er één zekerheid was in het leven, dan was het wel dat ik op mannen viel. Tot ik dus in die groep terecht kwam en ik dus op slag verliefd werd op een andere deelnemer daar. En deze persoon, kampte met hetzelfde 'probleem' als ik, namelijk, niet weten wat je bent, man of vrouw.

Deze persoon was, net als ik, geboren als vrouw, maar voelde en presenteerde zich als man. En ik viel als een blok voor hem, op het bakvis niveau af. Ik kon niet slapen, niet eten,.... dat had ik nog nooit gehad.

Blijkbaar viel ik dus niet zo zeer op 'mannen', maar op mensen die ik als 'man' waarnam...
Maar, los van het feit dat ik niks met die verliefdheid deed, gooide dit ook een zekerheid omver:
was ik wel hetero?

Want als ik mezelf man voel en ik val op mannen, ben ik dan hetero of homo?

En het maakt geen donder uit hè, laat ik dat even duidelijk maken, maar het zette me wel opnieuw weer aan het denken.

En ook de schrijver van dit boek worstelde met 'dit probleem'.
Nog nooit heb ik dit 'dilemma', deze worsteling zo open en hardop aan iemand verteld. Omdat ik me er ook wel een beetje voor schaam en daar stond het gewoon, zwart op wit, uit de pen van een ander....

Zoals ik al zei: het boek was een zee van herkenning, een gevoel van thuiskomen. En ik vind het zo duidelijk beschreven, dat ik zou willen dat de hele wereld het zou lezen en het dan eindelijk zou begrijpen....

Maar ik weet dat het zo niet werkt.
Sommige dingen kún je niet begrijpen, als het je niet persoonlijk (of van heel nabij) raakt.
En dat is niet erg, als je maar respectvol en open bent/blijft.

Ik zwem nog even verder in mijn zee van herkenning...

foto: 'Sorted' by Jackson Bird

Goed bedoeld.... pakt niet altijd best uit...

De afgelopen week gaan er hier een aantal dingen 'mis'.
Het zijn niet echt mega grote dingen hoor, gewoon wat kleine dingetjes met grote gevolgen.
En het heeft alles te maken met de stemmen in mijn hoofd.

Meestal schrijf en vertel ik alleen over de leuke en grappige dingen die er gebeuren, maar soms is het ook gewoon even helemaal niet grappig of leuk, maar gewoon ronduit kut en heftig.
Zo ook nu.

Het gedoe begon eigenlijk al een tijdje geleden. Het Sinterklaas snoep lag al erg vroeg in de winkels dit jaar en dan wordt Lesley, die 6 is (maar emotioneel veel jonger) een beetje gespannen. Want pepernoten betekent Sinterklaas en Sinterklaas is eng en spannend.

Uiteraard hakken we al heel veel jaren met dit bijltje en kunnen we deze hobbel met heel veel verhalen nog wel in toom houden, maar vanaf dat moment wordt Sinterklaas een soort van Voldemort in mijn hoofd en huis, en noemen we hem ook wel: 'Hij die niet genoemd mag worden' of 'de vijf december man'.

Iedereen in mijn hoofd weet dat hij zich daar (voor ieders bestwil) aan moet houden. Doen we dat niet, dan wordt de spanning bij Lesley zó hoog, dat we er vervolgens allemaal last van krijgen. Hysterische huilbuien, iedere vijf minuten vragen wanneer en/of Sinterklaas langs gaat komen enz.
En dat is één dag al heel vervelend, maar anderhalve maand lang, is dat niet vol te houden. Zo ver strekt de dosis geduld die ik (en dus mijn stemmen ook) heb meegekregen niet.

Vorige week, ging ik voor het eerst in tijden weer eens naar de bioscoop. Ik had niet van tevoren met iedereen overlegd welke film het ging worden, dus toen we voor het filmbord stonden, maakte Rik een hele domme fout. Hij zei namelijk: "we gaan niet naar één van die domme Sinterklaasfilms he? Dat is voor baby's!"

En tja, net als je wilt dat Lesley eens een keertje niet luistert, doet ze dat dus wel. En ze had héél erg goed geluisterd, want Rik zei niet 'film', maar 'filmS', dus er waren er meer! En acuut begon het gezeur. Uiteraard wilde Lesley naar die films, en het huilen begon. Ik vertelde dat de filmposters er wel al hingen, maar dat de films pas zouden draaien als Sinterklaas in het land was, maar dat dat nog héél lang duurde. Dat hij nog niet eens onderweg was! En twee seconden lang dacht ik dat het gevaar geweken was...
Maar ja.... de mevrouw voor ons bestelde doodleuk twee kaartjes voor een van die nog niet draaiende films en Lesley is misschien wel jong, maar niet dom. Dus het drama begon opnieuw.

De hele film lang (een andere dus) heeft ze hysterisch er doorheen zitten janken, tot grote ergernis van Rik, Roy en mijzelf. Rik is boos op Lesley, Roy is woedend op Rik, want hij heeft dit veroorzaakt en ik ben geïrriteerd door ze allemaal (heel goed wetend dat ikzelf een fout heb gemaakt: ik had van tevoren een film moeten overleggen). En dit moddert dus al een week of wat door.

Gisteren kwam onderstaand plaatje voorbij op internet en ik lag helemaal in een deuk. Ook de andere volwassenen en pubers in mijn hoofd moesten er heel hard om lachen. En Lesley, die het niet begreep en daar een beetje extra huilerig van werd, hield niet op met de vraag 'waarom moeten jullie lachen?'

Rik besloot (omdat hij het zo zielig vond dat Lesley het grapje niet snapte), heel goed bedoeld, om het grapje even aan Lesley uit te leggen.... En dát had hij dus beter niet kunnen doen, want als Lesley érgens niet mee kan dealen, dan is het wel met 'dieren die pijn hebben of zielig zijn'. En een in honderden stukjes gehakte (niet bestaande) Knorretje, viel wel in die categorie.

De hel brak los. Lesley wederom hysterisch. Rik heel erg boos op Lesley met haar gekrijs. Roy compleet over de zeik en agressief tegen Rik. Rik die zich niet begrepen en niet gehoord voelt en dus steeds door alles heen gaat schreeuwen (onder het mom van: jullie luisteren niet naar mij, nou dan luister ik ook niet meer naar jullie). De volwassenen die zich terug trekken en hun mond houden en ik??? Ik die even zó ontzettend overprikkeld raak, dat ik niet meer kan nadenken en niet meer weet wat ik moet of kan doen.

En dan val ik terug in oude strategieën waarvan ik inmiddels op zich best wel weet dat het voor geen meter werkt, namelijk met mijn hoofd tegen de muur bonken om te zorgen dat het rustig wordt (wat overigens nog nooit gewerkt heeft).

En ja, ik weet dat dat niet werkt. Maar dat weet ik alleen op de momenten dat ik nog kan denken, en dit soort situaties zorgen voor kortsluiting in mijn hoofd en dan kan ik dus niet meer denken.

Ik kreeg het niet stil en dus ging dit de hele nacht zo door. Het leek wel een soort van kinderoorlog in mijn kop. Nu is het nooit stil en ben ik op zich wel gewend om door gepraat en gemopper heen te slapen, maar vannacht was dat even geen succes. Het lukte me niet, maar ik mocht vandaag toch echt weer gewoon aan de slag met een 'dagprogramma'.

Dat dagprogramma werd geen succes. Ik ben moe, geprikkeld, verdrietig en voel me een beetje machteloos. Ik hoor de wereld om me heen letterlijk niet meer zo goed en dat frustreert me nóg meer.
Op dat moment wordt het leven even een groot gevecht met en tegen mezelf en dat valt niet mee.

En dus dook ik dan ook maar de bank op met het enige dat op zo'n moment niet helpt, maar de boel een beetje draaglijker maakt: mijn knuffel Gijs....

Dit soort dagen, waarop ik geen idee heb hoe ik de boel rustig kan krijgen of hoe ik met/in de chaos moet functioneren komen gelukkig nog maar heel zelden voor. Maar vandaag was het raak en het is nog steeds niet over.

Misschien ben ik wel gewoon verwend inmiddels. Ik kan namelijk doorgaans best goed omgaan met alles wat er in mijn hoofd gebeurt. En wie weet komen dagen zoals vandaag daarom dan wel tien keer harder binnen.

Het feit dat ik er op de meeste dagen goed mee om kan gaan, was de weg naar herstel en heeft me mijn leven terug gegeven. Maar het zijn dit soort dagen waarop ik serieus twijfel aan het nut van herstel, aangezien dit soort dagen me het gevoel geven dat ik in al die jaren nog steeds geen reet heb geleerd.

(En dat het niet zo zwart wit is als ik nu denk, weet ik best... maar hé, dat denken gaat even niet zo soepel meer)

foto: gevonden op internet

Drie Duizend Meter....

Het is alweer een tijdje geleden, maar in Maart van dit jaar, besloot ik van het ene op het andere moment, vrij impulsief,  om me in te schrijven voor de 'Start to run' bij een atletiekvereniging in de omgeving.
Het idee daar was, dat je binnen een aantal weken zodanig getraind werd dat je aan het einde een loop van 3 kilometer aan een stuk zou kunnen rennen. Het klonk als een sprookje of een slechte grap.

De laatste keer dat ik gerend had, zat ik op de middelbare school en ik kan je vertellen: dat was geen succes. Ik kreeg het niet voor elkaar om tegelijkertijd te ademen en te rennen en dus viel ik steeds flauw. En als je dat maar vaak genoeg doet, hoef je dus niet meer mee te rennen...

Meedoen aan die 'Start to run' was dus een beetje een raar idee, want ik was er echt van overtuigd dat ik deze vorm van multitasken (wat me doorgaans vrij goed afgaat) nooit onder de knie zou krijgen, maar goed...

Ik begon er aan, dacht elke week bij elke minuut hardlopen dat ik dood ging, trainde braaf elke week minstens één keer thuis en één keer op de club en uiteindelijk heb ik de eindrun van 3 kilometer aan één stuk gehaald in de fantastisch slome tijd van 24 minuten en 30 seconden. Ik kwam als laatste binnen, maar ach, iemand moet dat doen...

Die eindrun was in Mei en aangezien het groepje best gezellig was, besloot ik samen met hen door te trainen. Ook als stok achter de deur, want na al die weken kon ik nog steeds niet zeggen dat ik rennen leuk vond.

Ik train nog steeds braaf 1 tot 2 keer per week zelf en ga ook nog steeds (bijna) iedere zaterdag ochtend naar de club, om me daar eerst door een (veel te lange) warming up heen te zwoegen en daarna nog een loopgedeelte.

Een aantal weken geleden, startte een nieuwe 'Start to run' groep. En blijkbaar waren die afgelopen zaterdag klaar en hadden zij hun eindrun.
Even stonden we met ons groepje te twijfelen: rennen we mee, of toch maar niet.
En bij iedereen, zeker ook bij mij, sloeg de twijfel toe: wat als we die 3 kilometer niet meer halen??? Dat zou toch wel een afgang zijn?

Gelukkig werd de keuze voor ons gemaakt: we mochten niet mee doen....
En ik ben blij toe...

Vanochtend besloot ik om eens te kijken of die drie kilometer aan een stuk me zou lukken....
En dankzij twee passerende treinen waar ik voor moest stoppen, heb ik het met veel pijn en moeite gehaald. Maar niet van harte.

En ergens is dat best wel raar. Want ik train best regelmatig. En als de omstandigheden mee zitten (temperatuur, luchtvochtigheid) dan kom ik best een eindje. Op de lopende band, heb ik met die 3 kilometer niet echt moeite. En ook buiten niet altijd. Ik heb het zelfs al één keer gepresteerd om 4,2 kilometer aan een stuk te rennen, dus ik kán het wel.... maar waarom lukt het me dan vaker niet dan wel?

Ik gok dat ik mijn eigen ergste vijand ben.
Vanochtend vertrok ik met het idee dat ik 3 kilometer aan een stuk MOEST volhouden. En het enige waar mijn hoofd dan mee bezig is, is denken aan oh jee, ik kan niet ademen, oh jee, m'n voet doet pijn, oh jee, mijn knie doet nu ook pijn, oh jee, heb ik er nu nog geen kilometer opzitten, oh jee, wat als ik het niet haal, dan sta ik voor lul. En het enige waar ik mee bezig ben, is dat ik het niet zou kunnen. Ik heb geen enkel liedje van mijn playlist gehoord, en dat terwijl het toch bijna allemaal 'lievelings liedjes' zijn, die ik, normaal gesproken, meezing, zodat ik mijn ademhaling onder controle hou.

Het helpt ook niet dat er afgelopen week iemand bij me kwam eten, die me vertelde dat 30 minuten over 5 km écht niet snel was, dat 10 km per uur zelfs heel langzaam was. En dat zal best, maar wat doe ik dan... kruipen???
Wat moet ik met die informatie? Het motiveert me niet, sterker nog, ik word er alleen maar heel boos en verdrietig van. Ik KAN namelijk niet harder dan ik nu doe. Ja, het kan wel, maar dan ben ik na 100 meter klaar. Hoe vaker en harder mensen in mijn oor roepen dat ik harder en sneller moet, deste gedemotiveerder ik word.

Ik vind hardlopen niet echt leuk. Ik heb nog totaal geen last van die 'lopers high' die mensen beschrijven en ik gok dat ik die ook nooit ga krijgen. En dat is ook niet erg. Maar laten we er eerst eens voor zorgen dat ik in mijn slakken tempo de overtuiging krijg dat ik 3 kilometer enigszins gemakkelijk aan kan, dan kunnen we daarna misschien gaan versnellen, maar nu wil ik het vooral graag vol kunnen houden.

Vanochtend had ik een nieuwe stem in mijn hardloop app geïnstalleerd en die zei in het begin:
"you are running like a bear coming off hibernation" (je rent als een beer die uit z'n winterslaap komt).
Het was vast geen compliment, maar het maakte me wel heel erg aan het lachen, en dat maakte dat ik door kon zetten.

Een stukje verder riep hij in mijn oor: "you have the pace of a hippopotamus... don't worry... they are fast" (je hebt het tempo van een nijlpaard, geen zorgen, ze zijn snel) en wederom moest ik hardop lachen....

En tja, feit is: ik vind het niet leuk, ik ben er niet goed in, en ik ben niet snel. Maar ik doe het nog steeds, elke week, minstens twee keer en dat is ook iets waard.
En trouwens Nijlpaarden vind ik toevallig nog erg leuk ook!

foto: eigen brouwsel starring Gijs!