Fight Club.... Pick your battles....

Goed.... Dat ik in een 'levendige' buurt woon, dat was misschien wel al duidelijk. Maar soms gebeuren er hier toch nog steeds dingen waar ik behoorlijk van onder de indruk ben. En niet in al te positieve zin overigens...

Terwijl ik in mijn hut zit te schuilen voor het warme weer buiten mijn hut, bedenk ik dat ik even naar de supermarkt moet. En dus pak ik mijn tas en sleutels en ga op pad. Zodra ik mijn voordeur open doe, en het trappenhuis in loop, hoor ik buiten al een boel geschreeuw. Ik kijk naar de overkant, waar mijn buren, die ik gekscherend (doch enigszins serieus) altijd De Flodders noem, alweer met een redelijk groepje de stoep bezetten (als in gezellig met z'n allen op het kamp voor de wagen, maar dan niet (meer) op het kamp...). Daar staat echter niemand tussen die aan het schreeuwen is. Vreemd.

Op het moment dat ik buiten kom, wordt het geschreeuw nog luider en ik zie een stukje verderop een aantal wel en niet familieleden van mijn overburen met elkaar op de vuist gaan. Een vrouw staat vol op een man in te rammen. En terwijl ik me erover sta te verbazen dat de 'Flodder kinderen' er op een meter afstand met hun neus als toeschouwers bovenop staan, komt er een man tevoorschijn die met zijn volle vuist en kracht uithaalt en de vrouw letterlijk neermaait. 

Ok, ik ben wel wat gewend sinds deze familie (met alle uitbreidingen tegenwoordig) hier woont, maar dit is toch wel weer een graadje erger dan 'normaal' en ik besluit, terwijl ik doorloop richting de supermarkt, om me over mijn enorme telefoon angst heen te zetten om iets verderop de politie te bellen. Helaas kom ik tot de conclusie dat ik mijn telefoon niet mee heb genomen, maar alles in mij knaagt en vind dat ik dat wél moet doen.

Op dat moment komt er een autootje van mijn Woningbouwvereniging aangereden, dat voor mijn neus parkeert. Er stapt een meneer uit, die niet eens reageert op het aanhoudende geschreeuw en gescheld een stukje verderop. Ik besluit om deze meneer te vragen of hij een telefoon bij zich heeft (hij is immers aan het werk, dus ik gok van wel). Hij zegt dat hij inderdaad een telefoon heeft en vraagt waarom ik dat wil weten? 

Ik vraag hem of hij misschien de politie zou willen bellen, omdat het nogal uit de hand loopt. Hij draait zijn hoofd in de richting van het gevecht en zegt tegen me dat dat één grote familie is die elkaar altijd de koppen inslaan, dat dat al jaren speelt en dat de politie daar toch niet voor komt. 

Ik geef aan dat ik weet dat dit al jaren speelt, omdat ik het al jaren zie, maar dat dit toch wel weer een next level is. Hij zegt vervolgens nogmaals dat het geen zin heeft om de politie te bellen en dat dit zichzelf wel oplost en dat ik me er niet mee moet bemoeien. 

Ok... Niet ok, maar pick your battles. Van hem ga ik geen telefoon krijgen om te bellen en ik ben inmiddels zó opgefokt, shaky en uit mijn doen, dat ik besluit om door te lopen naar de supermarkt en als ze bij terugkomst nog steeds bezig zijn, dat ik dan met mijn eigen telefoon wel de politie ga bellen. 

Ik raak echter steeds meer van de leg en het shaken wordt alleen maar erger. Loslaten is niet mijn sterkste ding (en bovendien was dit sowieso al niet zo mijn dag). In de supermarkt laat ik dingen uit mijn handen vallen (van het shaken) en ik besluit om maar gauw weer terug naar mijn hut te gaan.

Bij terugkomst is de relatieve rust weergekeerd. De Woningbouwman was alweer vertrokken en ook de fight club was verdwenen en de kids zaten aan een ijsje. Voor hen was de sensatie blijkbaar alweer vergeven en vergeten. 

Helaas werkt mijn zenuwstelsel niet zo simpel. Ik ben aan alle kanten getriggerd en heb er last van! En ik weet niet wat me het meest getriggerd heeft: het feit dat die man die vrouw met een volle vuist en volle kracht letterlijk tegen de grond werkt of het feit wat die meneer van de Woningbouw tegen me zei?

Ben ik dan écht zo raar, dat ik dit niet normaal vind? Dat ik dit niet normaal WIL vinden? Het besef dat veel mensen vanaf hun deur of balkon (of achter de gordijnen) staan te kijken en NIEMAND, maar dan ook niemand (nog) iets doet??? 

Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik er heel verdrietig van word. En dat kon ik er vandaag nou net niet meer bij hebben.

PS: Voordat er misverstanden ontstaan: ik vind het ook niet ok dat die vrouw op die man stond in te hakken, maar op de een of andere manier werd voor mij de grens overschreden op het moment dat het andersom was... Wat op zich ook wel interessant is en stof tot nadenken geeft.

foto: internet

"Trek het je niet zo aan"..... een verhaal over dooddoeners.....

Vandaag heb ik een ‘lastige’ dag en dat is een beetje een understatement. Ik voel me zwaar kut en wat het nog zwaarder maakt voor mij is dat dit gevoel voortkomt uit iets dat ik niet echt met iemand kan delen. Uiteraard kan dat wel, ik kan het vertellen, maar de kans dat degene tegenover me écht begrijpt of kan invoelen wat er door me heen gaat is vrij nihil. En dat doet pijn en maakt extra eenzaam. 

Dus meestal trek ik me dan terug, hou mijn mond tot ik weer in staat ben om de wereld weer wat rooskleuriger te zien, maar misschien wordt het nu ook wel eens tijd om ook dit stuk te delen, want dit is een kant van de medaille die bijna nooit iemand van me ziet. En laat ik dat dan maar doen op een manier waar ik (denk dat ik) goed in ben: van me afschrijven. 

Gisteren ging ik naar de bioscoop. Dat doe ik wel vaker overigens, maar het was een dag waarop mijn genderdysforie weer eens een feestje vierde in mijn brein. En dat zijn voor mij gewoon lastige dagen. Maar omdat ik ook graag naar buiten wilde, besloot ik me te ‘wapenen’ op de manier die me soms een beetje opfleurt: ik trok mijn strakste binder aan, zette mijn petje op en ging op pad. Mijn binder, mijn petje en mijn nieuwste aanwinst (waar ik het nog even niet over wil hebben) hebben een soort van magische werking voor mij. Ze zorgen ervoor dat ik me ‘mannelijker’ voel en daardoor voel ik me zelfverzekerder. Misschien is dat op zich al raar, maar dat is hoe het voor mij werkt. 

Na de bios besloot ik (nog steeds vrolijk en zelfverzekerd) langs de Hema te gaan omdat ik wat spulletjes nodig had. Vervolgens kwam ik bij de kassa, waar ik braaf afrekende en de jongeman achter de kassa een fijne dag wenste. De jongeman zei heel vriendelijk en zich van geen kwaad bewust terug: “U ook een fijne dag mevrouw”.... En op dat moment stortte mijn wereld, of in ieder geval mijn zelfverzekerdheid als een plumpudding in elkaar. 

Ik heb mijn naam veranderd en ik doe zó m’n best om er qua uiterlijk zoveel mogelijk ‘mannelijk’ uit te zien, zodat deze misgender momentjes minder vaak voorkomen, maar wat ik ook doe, het helpt dus geen zak! Mensen zien me nog steeds als vrouw en benoemen me ook zo. En dat doet zóveel pijn, ik word daar zó ongelukkig van, dat ik op die momenten het liefst van een flat afspring en niet kan stoppen met huilen. 

Op het moment dat ik aan mensen probeer uit te leggen wat dat met me doet, hoe ik me dan voel en hoe ik daar op zo’n moment van onderuit ga, dan krijg ik meestal als reactie: ‘trek het je niet zo aan, die mensen weten niet beter’. En los van dat die uitspraak wel laat zien dat anderen dit echt niet (kunnen) begrijpen, is dat laatste deel van de opmerking natuurlijk ook gewoon zo, maar dat eerste deel.... tja..... als ik dat zou kunnen, dan ging ik niet keer op keer onderuit. 

Ik was zó overstuur en verdrietig, dat mijn jongste puberstem Rik het overnam en zorgde dat ik weer thuis kwam (ook al kreeg ik dat nog wel mee. Een soort van co-bewustzijn, waarbij hij als het ware stuurt en ik op de achterbank zit). 

Hij appte mijn Begeleidster over wat er gebeurd was en ze reageerde daar ook op, maar in haar reactie (tussen de bedrijven door) maakte ze dezelfde fout als de jongeman van de Hema: ze sprak over me als ‘haar’. Rik wees haar daarop en als reactie bood ze haar excuses aan, stomme fout, beter opletten en “ik zie Mick 100 procent NIET als vrouw.” Het nadeel van dat ‘co- bewustzijn’ is, dat ik dit soort dingen dan tóch meekrijg en ik werd er nóg verdrietiger van. Ok, de jongeman van de Hema kent mij niet, kent mijn achtergrond en verhaal niet, maar Begeleidster weet dat wel. En ik weet heus wel dat een fout gauw gemaakt is, maar dat maakt het niet minder pijnlijk voor mij. 

De rest van de dag/avond kon ik niet meer stoppen met huilen en wilde ik het liefst dood. En uiteindelijk, laat in de avond, ging het een beetje mis en besloot ik om mezelf pijn te doen (de details zal ik besparen), in de hoop dat ik me dan wat beter zou voelen. Het gevolg was dat Rik het wederom van me overnam (co-bewustzijn) en ook dit liet weten aan Begeleidster.

Vanochtend lag er een antwoord voor Rik in zijn mailbox en hij was zó boos, dat hij me het antwoord liet lezen, iets wat niet snel gebeurt. 

Hoewel het natuurlijk heel lief is dat ze wederom op zijn berichtje gereageerd had, misgenderde ze me in dit berichtje opnieuw..... 

En toen ik dat dus las, brak er ook iets in mij. 

Ik snap dat foutjes snel gemaakt zijn. Ik wil ook nog best proberen te geloven dat men het niet met opzet doet. Maar als je in je vorige bericht je excuses aanbiedt, zegt dat je beter moet opletten en schrijft dat je me 100 procent NIET als vrouw ziet, en je doet het dan vervolgens gewoon weer opnieuw fout, dan kan ik het niet helpen dat ik me afvraag of je dat laatste dan zegt omdat je het echt meent, of omdat je weet dat dat is wat ik wil/moet horen? 

Wat het antwoord ook is, ik voel me er in ieder geval nóg ellendiger door en ben er wel weer even klaar mee. 

foto: internet (artiest: Sophie Labelle)