Je kwetsbaarheid is je kracht...... Maar Hoe ‘krachtig’ mag je zijn?

TRIGGER WAARSCHUWING! 

Veel mensen vinden dat ik te open ben op het internet. Het klopt, ik deel veel over wat er zich in mijn hoofd en leven afspeelt. Ik heb voor mijn gevoel namelijk niet zoveel te verliezen en het maakt me dan ook niet zoveel uit waar mijn ‘gevoelige’ inhoud terecht komt. 

Daarnaast worstel ik met een boel dingen in mijn leven waar veel te weinig over gesproken wordt, die taboe zijn en waar veel mensen (te) weinig kennis over hebben, maar doorgaans wel een mening over hebben. Dus door open te zijn over de dingen waar ik mee worstel, hoop ik op mijn manier een heel klein beetje bij te dragen aan de ‘educatie’ en/of opvoeding van de mensch.... 

Toch heb zelfs ik voor mijn doen lang nagedacht of ik dit stuk wil schrijven. Of nou nee, schrijven wil ik het zeker, maar of ik het ook openbaar wil maken. 

Ik hoor vaak om me heen bij voordrachten, lezingen enzovoorts, dat mijn kwetsbaarheid mijn kracht is. En dat is misschien ook wel zo, maar toch.... 

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik in de herfst en winter van het jaar altijd enorm worstel met mijn stemming. Nou ja, eigenlijk met alles, maar laat ik het onder het kopje stemming samenvatten. Ook dit jaar is dat niet anders. Alleen was 2020 een beetje anders dan anders, waardoor ik het toch weer net iets anders, iets heftiger beleef dan andere jaren (maar ook dat denk ik ieder jaar opnieuw). 

Op 31 december werd er een figuurlijke bom tot ontploffing gebracht in mijn leven. 

Een van de weinige ‘zekerheden’ in mijn leven zou verdwijnen, maar meer informatie was er of kreeg ik niet. 

Als ik ergens niet mee om kan gaan, dan is het onduidelijkheid. Ik krijg daar vaak letterlijk kortsluiting van in mijn hoofd. Kan niet meer normaal denken, kan niet meer normaal reageren en kan niet meer normaal doen. 

Inmiddels zijn we twee weken verder en heb ik nog steeds niet veel duidelijkheid over mijn situatie en daar heb ik last van.... Heel veel last van.... Er hoeft dan ook niet heel veel te gebeuren om die toch al veel te volle emmer over te laten lopen. 

Afgelopen vrijdag, liep de emmer over. Ik nam, zelfs voor mijn doen, te veel pillen in. Dat doe ik wel vaker, als ik persé wil slapen, maar dan weet ik tot hoever ik kan gaan. Dit keer nam ik een hoeveelheid waarbij ik dat niet wist.

 

Ook het doel weet ik niet precies, wilde ik slapen, rust, dood? Ach, het is ook allemaal niet zo belangrijk en komt (in mijn geval) ook allemaal een beetje op hetzelfde neer. 

Mijn puberstem Rik raakte in paniek en mailde (zonder dat ik dat wist) zo ongeveer al mijn hulpverleners over wat ik had gedaan. Maar ja, ach het was vrijdagnacht, dan zijn er niet zoveel hulpverleners die hun mail lezen. 

Na een paar uur gebeurde er nog steeds niks en slikte ik er nog wat bij en ook dat werd (zonder mijn medeweten) door Rik in paniek doorgemaild. 

Ergens halverwege zaterdag ben ik blijkbaar wakker geweest en heb ik ook nog een restant uit een ander potje naar binnen gegooid en ben verder gaan slapen. Ook die move werd door Rik doorgemaild, maar dit keer was er vooral de zorg of iemand voor mijn nijlpaard kon zorgen, want die kon er immers niks aan doen.... 

Mijn begeleiders werken niet in het weekend maar toch heeft één van hen het gelezen. Hij heeft geprobeerd via mijn gsm contact met me te krijgen maar dat lukte niet, ik sliep en bovendien staat mijn gsm op nachtstand in de woonkamer., dus die maakt geen geluid. 

Om een heel lang verhaal iets korter te maken. Deze begeleider heeft de bereikbaarheidsdienst van mijn zorginstelling ingeschakeld en samen met degene die mijn reservesleutels heeft zijn ze naar mijn huis gekomen en zijn ze, toen ik niet open wilde doen (want ik heb een bel waar je écht wel wakker van wordt, of je nou wil of niet), met die sleutels mijn flat ingekomen. 

Ik weet nog vaag dat ze er waren, dat ik geweigerd heb om naar het ziekenhuis te gaan en dat ik ook geen huisarts wilde zien. Dat ik dat 'onbekende mens' van de bereikbaarheidsdienst die me maar mevrouw bleef noemen niet binnen wilde hebben en dat toen ze zei dat ze toch graag een huisarts wilde laten kijken ik ad rem gezegd heb: ‘dan laat je hem maar lekker naar jou kijken’. 

Op dat moment besloot m’n begeleider dat hij even in zijn eentje met mij zou ‘praten’, om te kijken of hij kon inschatten of ik thuis kon blijven of niet en of er meer nodig was. Hij zei tegen me: als er geen Corona was zou ik je nu dood, of nee, tot leven knuffelen’.... iets met een spijker op een kop of zo. 

Nou ja, eind van zondag ochtend werd ik ‘wakker’ op mijn eigen vloer... Wazig, duizelig, moe, misselijk en nog zo wat van die klachten. Duidelijk gevalletje eigen schuld, dikke bult. 

En nu? Nu schaam ik me nogal. Het lukt me momenteel niet om te leven, maar blijkbaar ook niet om dood te gaan. Ik voel me alleen maar tot last en zit m’n tijd uit. Maar ik wil niet meer.... 

Tegelijkertijd voel ik me een aansteller en een lastpost. Ik doe het zelf ,dus moet ik niet zeuren. Ik wilde niet naar het ziekenhuis en dus ben ik waar ik (ook niet) wil zijn: thuis. Wederom aan m’n lot overgelaten (wat trouwens niet anders was geweest als ik wél naar het ziekenhuis was gegaan....)

Zondagavond lag ik weer in mijn bed. Slapen kon ik niet, tja en pillen had ik niet meer, zullen we maar zeggen.... En ik merkte dat ik me naast ellendig ook vooral rete onveilig voelde. Het idee dat ze die nacht ervoor zonder mijn toestemming met mijn reservesleutels MIJN huis binnen zijn gekomen, maakt me boos en bang. 

Het feit dat ik zelfs in m'n domme wanhoop geen zeggenschap meer had over wie ik wel of niet in m’n veilige) plekje wilde toelaten, maakt dat ik op dat moment als een bang vogeltje in m’n veilige kast (letterlijk) kroop.... 

En ik weet ook heel goed dat als die persoon m'n sleutels niet had gebruikt de politie m’n deuren wel weer ingetrapt zou hebben en dat ook niet echt lekker veilig voelt, maar het voelt gewoon kut dat ik zelfs over dát kleine stukje in m’n leven (wie of wat laat ik binnen) niks meer te zeggen heb, gewoon omdat er ggz op m'n dossier staat en ik af en toe dingen doe die anderen niet (willen/kunnen) begrijpen..... 

Inmiddels is het maandag, langzaam dringt tot me door wat ik gedaan heb, hoeveel paniek ik waarschijnlijk (echt waar: ongewild) veroorzaakt heb en nu moet ik dus al die andere hulpverleners onder ogen komen (als ze al reageren) en dat wilde ik nou net niet meer. 

Ik schaam me diep... geloof het of niet, ik wil niet dat mensen zich zorgen om me maken of in paniek raken en toch ‘doe’ ik dit soort acties. 

Ik zei al, ik weet niet precies wat mijn doel was met deze actie, maar dat het wanhoop was op een moment waarop ik me misschien wel het meest kwetsbaar ooit heb gevoeld, is voor mij ook wel duidelijk. 

Goed, kwetsbaarheid is dus blijkbaar een kracht, maar hoe krachtig mag je dan zijn zonder dat je de mensen om je heen de stuipen op het lijf jaagt? En zonder dat je ineens als zwak gezien wordt? 

En mocht jij dit lezen en iemand zijn die worstelt met het leven, er genoeg van heeft en/of twijfelt om er een einde aan te maken. Doe dan verstandig, wat ik niet deed: 

bel met: 0800-0113 in Nederland 

of bel 1813 in België. 

En laat niemand, maar dan ook niemand je ooit wijs maken dat je zwak bent als je hiermee worstelt of over nadenkt. Zoek hulp, ook al heb ik dat zelf niet gedaan...

ps: Sorry Rik dat ik je zo bang maak af en toe. Sorry begeleider(s) dat ik je weekend verkloot heb en sorry sleutelbewaarder dat ze jou hierin betrokken hebben. Het spijt me oprecht dat ik paniek veroorzaak. En tegelijkertijd, naast al mijn sorry: ik ben jullie dankbaarder dan ik kan laten merken.

foto: eigen creatie van een gekregen kaartje

Instanties, onduidelijke post en kortsluiting.....

Als je me een beetje zou kennen, dan zou je kunnen weten dat ik dol ben op post. 

Aangezien bellen niet mijn ding is (understatement) probeer ik andere mensen altijd via berichtjes en/of kaartjes te laten weten dat ik aan ze denk. 

Wanneer ik dan ook zélf een keer een leuk of lief kaartje van een bekende in mijn brievenbus vind, kan ik me intens gelukkig voelen. 

In 2013 ontdekte ik Postcrossing, en daar word ik nog steeds een paar keer per week zielsgelukkig van, want kaartjes van wildvreemde mensen vanuit alle hoeken van de wereld ontvangen, maakt me blijkbaar nét zo blij als een lief kaartje van een bekende. 

Maar hoe leuk ik die lieve post in mijn brievenbus ook vind, inmiddels heb ik ook een beetje een haat liefde verhouding met mijn brievenbus gekregen. En dat heeft vooral te maken met de vaak oh zo onzinnige, nietszeggende, overbodige brieven die ik van instanties krijg. 

Zo kreeg ik ergens dit jaar een brief van mijn uitkeringsinstantie dat ze mijn uitkering, waar twee versies van zijn (oud en nieuw kort door de bocht), gelijk gingen trekken en dat dit mogelijk (negatieve) gevolgen kon hebben voor het bedrag van mijn uitkering. 

Zo’n brief wordt dan in september of oktober gestuurd, met de mededeling dat je ergens in januari meer uitleg krijgt. 

Nou is die uitkering mijn enige bron van inkomsten en als je mij in september of oktober gaat vertellen dat ik daar misschien wel op gekort ga worden (terwijl ik al niet rond kan komen), dan laat mijn brein dat dus niet los totdat er duidelijkheid is en zit ik dus maanden in de stress. 

Mijn probleem, niet dat van hen, ik weet het, maar toch, de stress wordt er niet minder van!

Deze week kwam er dan weer een brief van hen over dit onderwerp waar weer ongeveer hetzelfde in staat, maar dan wordt de uitslag verschoven naar augustus. Vervolgens worden er drie criteria in de brief genoemd waarom ze nog geen beslissing hebben kunnen nemen en hoe vaak ik ze ook lees: geen van die criteria is volgens mij op mij van toepassing. Gevolg: onduidelijkheid, onzekerheid en kortsluiting in mijn hoofd (en het was al niet bepaald rustig daar). 

Na een telefoontje van m'n woonbegeleider met de desbetreffende instantie krijgen we te horen dat deze brief inderdaad een beetje vreemd is, dat de criteria inderdaad niet op mij van toepassing zijn en dat de brief dus eigenlijk niet op mij van toepassing is, maar een ‘standaardbrief’ die aan iedereen gestuurd wordt. “Mevrouw (grrrr) moet zich daar vooral niet te druk om maken”..... 

tja, te laat *#*!@.... 

Vrijdagmiddag is altijd zo’n tijdstip waarop dit soort instanties zorgen dat hun post aankomt. 

Als je dan namelijk contact op wilt nemen is er namelijk niemand meer aanwezig om tekst en uitleg te geven. 

Begin oktober viel er een brief in de bus van het CAK, een instelling die iets met mijn WMO voorziening (en mijn betaling daarvan) van doen heeft. 

Zij lieten me toen weten dat ze over waren gegaan op een nieuw systeem en daardoor nog geen facturen hadden kunnen sturen over het jaar 2020, maar die zouden in de komende maanden gespreid toegestuurd worden. En bovendien goed nieuws: door Corona hoefde je twee maanden niet te betalen. 

Eind oktober (geloof ik) vielen er maar liefst 7 of 8 facturen van het CAK in de bus, of ik die even vóór 31 januari 2021 wilde betalen (en de facturen voor de rest van 2020 gingen nu ook nog gewoon  komen)... 

Slik, ik kreeg acuut kortsluiting want mijn definitie van ‘gespreid’ is blijkbaar net iets anders dan die van hen en een betalingsregeling van feitelijk 10 facturen in drie maanden, is hier financieel gewoon niet echt mogelijk.... nóg meer kortsluiting dus. 

Uiteindelijk kwam de goedheiligman langs met een donatie waarvan ik 5 facturen ineens af kon betalen en de overige facturen plande ik braaf in, waarvan de laatste op 16 januari afgeschreven zou gaan worden en dan zou ik weer ‘bij’ zijn...... 

Juist ja.... 

Nou, toen maakte mijn gemeente vervolgens een foutje. 

Per 1-1-2021 gaat het bedrag dat ik moet betalen namelijk omhoog, maar zij waren zo fijn om dat (per ongeluk) al in december te verhogen (wat je dus in november al betaalt, kunt u het nog volgen? Geeft niet ik ook niet) 

Vervolgens komt daar dan een brief overheen dat er een fout is gemaakt. Punt. 

En weer een brief: Dat het verrekend gaat worden. Punt. 

 Hoe en wat???? Geen idee. 

Vanmiddag, toen reserve/nood woonbegeleider de deur uit was kwam er weer zo’n brief van het CAK in mijn brievenbus terecht en serieus........ 

Ik snap dat het ingewikkeld en veel werk is om maatwerk te leveren. Maar algemene brieven slaan nergens op en zijn een totaal overbodige geldverkwistende actie (vandaar dat mijn bedrag waarschijnlijk ook omhoog gaat...). 

In de brief van vandaag staat wederom dat er in december een fout is gemaakt, dat er teveel is afgeschreven maar dat dit niet betekent dat je nu ook geld terug krijgt..... want als er nog rekeningen openstaan dan wordt het hiermee verrekend........punt. 

En tja, dan schiet ik dus weer in mijn kortsluitingsmodus, want hé, hoe zit het nou? 

Want leuk dat jullie verrekenen, maar hoeveel precies? En waarmee? En het bedrag dat al ingepland staat wordt sowieso afgeschreven, dus dan heb ik weer (veel) teveel betaald, dus hoe lang gaan jullie nog met me verrekenen? 

Ik word knettergek van dit soort zinloze, overbodige brieven. 

Ik snap ze niet, ze zijn onduidelijk, geven verwarring en verwarring geeft kortsluiting in mijn brein..... 

Dus tja, hoe dol ik ook op leuke post ben, inmiddels heb ik ook een beetje een haat liefde verhouding met mn brievenbus.... 

Ps: en als je niks van het bovenstaande begrijpt, neem ik je dat niet kwalijk, dan voel je je waarschijnlijk een beetje zoals ik me steeds opnieuw voel.... 

foto: gevonden op internet

2020...... moet ik er nog woorden aan vuil maken?

Goed, inmiddels is het 2021, er is weer een jaar voorbij. En wat voor een jaar. 

Het zal wel niemand ontgaan zijn, dat er het een en ander loos was in de wereld. 

Een of ander luchtig en licht biertje veranderde in een mysterieus, zeer besmettelijk virus, dat zich razendsnel verspreidde over de wereld. 

Het was al snel een beetje vergelijkbaar met Sinterklaas of de Kerstman: de een geloofde er heilig in, de ander ontkende het bestaan hardnekkig en verwees het virus en alles daaromheen naar het rijk der complotten en fabelen. 

Wat je standpunt omtrent Corona ook is (en ik wil het niet weten en er geen discussies over hebben), je kunt niet ontkennen dat het de samenleving aardig op z’n kop zette.... 

De eerste maanden dat er maatregelen genomen werden en de ‘anderhalve meter samenleving’ ingevoerd werd, schreef ik hier al, dat ik het gevoel had dat deze nieuwe samenleving met zijn rare maatregelen allemaal niet zoveel verschilde van mijn alledaagse leven, van voordat het virus uitbrak. 

Ik zag sowieso niet veel méér mensen dan m’n hulpverleners en de caissières in de supermarkt en heel af en toe een keer een vriend(in). 

Ik was gewend om mezelf in m’n eentje de hele dag bezig te houden en knuffels kreeg ik nou ook niet bepaald in overvloed. Dus tja, ik vond het ‘een makkie’, een Coronavoordeeltje, en was eerlijk gezegd blij, dat de rest van de wereld eindelijk ook eens ging ondervinden, hoe eenzaamheid kan voelen. 

Ik hoopte dat mensen er een blijvende les uit zouden leren en dat als dit dadelijk weer wegtrok, er meer aandacht zou zijn voor de (ook dan nog) eenzame medemens, jong of oud.... 

Maar hoe naïef bleek ik te zijn, in zovele opzichten. 

Hoe langer het duurde, hoe sneller het begrip af nam. Lontjes werden weer korter, mensen kregen schijt aan de regels, het ‘griepje’ verdween niet. 

Ziekenhuis zorg werd uitgesteld, mensen gingen (expres) bijeenkomsten organiseren om te laten zien dat ze het er niet mee eens waren en het onzin vonden, de cijfers liepen opnieuw op en er kwam een lockdown. 

En tja.... het virus is er nog steeds (en geloof je er nog steeds niet in, lees dan ipv van ‘virus’, ‘de maatregelen’). 

Ik vond het dus een ‘makkie’ die eerste 6 maanden, maar met de steeds veranderende maatregelen voor verschillende leeftijdsgroepen en het hebben van verschillende leeftijdsgroepen in één hoofd/lijf, nam de verwarring toe en kreeg ik het steeds moeilijker. Ik begreep de regels niet meer, ik begreep niet waarom mensen zich er niet aan hielden en in mijn hoofd werd de ruzie over waar wie zich nou precies aan moest houden steeds groter. De verwarring werd groter, de paniek nam toe en er kwam steeds vaker kortsluiting in m’n kop. 

Op een dag realiseerde ik me, dat de enige mensen door wie ik dit jaar aangeraakt was, de huisarts, de gynaecoloog, de fysiotherapeut en de chirurg was. En dat was het moment waarop bij mij de man met de hamer toesloeg.... Ik raakte in paniek.... 

Als er één ding bekend is van virussen, dan is het wel dat ze razendsnel kunnen muteren en dat gebeurde dus ook. Mijn grote angst: “dit gaat nooit meer weg”, werd steeds groter. 

En het is niet zo dat ik bang ben om Corona te krijgen, ik weet namelijk dat ikzelf er alles aan gedaan heb (en doe) om dat te voorkomen. Mijn angst en paniek zit in de gedachte ’wat als dit nooit meer weggaat?' Wat als dit is, hoe het blijft, dat ik nooit meer een handdruk van iemand krijg, dat niemand me ooit meer een vriendschappelijk klopje op mijn schouder geeft, of dat ik nooit meer een knuffel krijg? 

Op zich is het overigens wel ‘grappig’ dat uitgerekend ik die knuffel zo mis, aangezien tot ongeveer 2013 iemand gewoon een hand geven al een dingetje was, laat staan iemand een knuffel geven of ontvangen.....maar dat terzijde.... 

Ik denk dat het best wel algemeen bekend is, dat ik niet altijd zo’n groot en enthousiast fan ben van het leven, en als dit is hoe het gaat blijven, dan hoeft het van mij helemaal niet meer! 

Maar ja, roept iedereen dan ‘dit gaat echt over’ (doet u mij ook zo’n glazen bol), want als er een vaccin is dan.... 

Ja leuk, een vaccin, dat met spoed ontwikkeld is, waarvan geen lange termijn effecten bekend zijn en waarvan we dus eigenlijk allemaal proefkonijnen zijn. 

Er is nu dus een vaccin.... meerdere zelfs, maar er zijn ook mensen die daar niet tegen kunnen. 

Ik ging ooit van een ‘gewone’ griepspuit al zwaar onderuit (allergische reactie) dus die mag ik niet eens meer laten zetten. Overigens word ik als risico groep nog steeds braaf elk jaar hiervoor uitgenodigd, maar een kniesoor die hierop let. 

Bij een ander vaccin kreeg ik een zeer ernstige allergische reactie en werd ik met spoed in een rolstoel van de ene kant van het ziekenhuis naar de EHBO gerold, waar ik vervolgens 24 uur o.a. aan de hartbewaking lag.... 

Mensen die reageren zoals ik, wordt dan ook afgeraden om het vaccin te halen. En daar kan ik op zich best mee leven. Maar er was ook een of andere (misschien wel meerdere politieke) Pipo die bedacht had dat mensen die zich niet lieten inenten, niet meer welkom zouden zijn bij grote publieke evenementen zoals, theater, concerten, festivals en bioscoop. En als deze Pipo zijn zin krijgt, dan vind ik het leven, dat ik toch al niet zo geweldig vind, helemáál niet meer leuk.... 

Dus tja, ik maak me zorgen. 

2020 begon als een ‘makkie’, maar inmiddels is het voor mij letterlijk en figuurlijk één grote nachtmerrie geworden waaruit ik bang ben nooit meer te ontwaken... 

 (En dan laat ik al het andere dat wel en (vooral ook) niet gebeurde maar even buiten beschouwing)

foto: internet