En vanavond was het dan zover. Het plan voor de versoepelingen van de maatregelen werd bekend gemaakt. En laten we heel eerlijk zijn, het maakt geen snars uit wat of hoe het kabinet, crisisteam enz het bedacht zouden hebben, er zijn altijd mensen die het beter weten en beter zouden doen. En dus heb ik in dat anderhalf uur sinds de persconferentie alweer heel veel commentaar gelezen.
Nu ben ikzelf geen politicus, geen wetenschapper (althans niet een actieve) en geen viroloog. Ik ben gewoon een burger die dingen wel en niet fijn vindt.
Maar ik ben ook een burger die alleen woont, geen familie heeft (of daar in ieder geval geen contact mee heeft), een erg beperkt/nauwelijks sociaal netwerk en geen baan heeft. Een burger met heel veel vrije tijd dus, die ik over het algemeen heel goed weet in te vullen.
Voor mij waren die afgelopen weken/maanden dan ook niet zo heel anders dan daarvoor.
Ik zit namelijk sowieso eigenlijk elke dag alleen. Ik hou mezelf altijd al de hele dag (meestal binnenshuis) bezig. Er komt normaal (buiten mijn hulpverlening om) ook nooit iemand op bezoek. Dus dat deel bleef voor mij hetzelfde. En ik beschreef het al eerder, ik denk dat ik hierin een Corona voordeeltje op een groot deel van de rest van de Nederlanders had.
Wat er voor mij wel veranderde was dat mijn hulpverlening er anders uit ging zien. Geen huisbezoeken meer en dat vond ik op zich erg ingewikkeld. Ik ben iemand voor wie bellen en beeldbellen geen optie is. Ja, ik kan het soms wel, ik doe het soms ook wel, maar het kost me zoveel energie dat ik daarna voor de rest van de dag kapot moe mijn bed in duik. En dat is het me niet waard, dus zochten we andere opties. En waar een wil is, is een weg.
Met mijn psycholoog ging ik samen, anderhalve meter van elkaar vandaan, rennen.
Met mijn woonbegeleider ging ik wekelijks (en soms zelfs meerdere keren per week) een rondje wandelen. En hoewel dat voor mij inmiddels een vrij normale bezigheid is, waar ik niet meer warm of koud van word, merk ik dat zijn conditie de afgelopen weken aanzienlijk verbeterd is ;-)
Pure winst dus.
Ook als ik even geen zin had om te wandelen, gingen we toch. En of hij er zin in had? Ach, als dit nodig was om mij door deze tijd heen te helpen, dan deed hij dat. En daar ben ik dankbaar voor.
Mijn andere hulpverlenings-programma, het fat people program, werd ook veranderd. De sportsessies gingen niet meer door. Maar we kregen schema's opgestuurd waar we in theorie thuis zelf mee aan de slag konden. En nog wat later werden er trainingen via video verbinding gegeven. Dat laatste was erg fijn. Maar eerlijk is eerlijk, met mijn beweging de afgelopen weken zat het ook zonder de schema's en videoverbinding wel goed. Maar het feit dat het mogelijk was, is gewoon prettig.
De contacten met de diëtiste daar, vonden voor mij per mail plaats. En ook dat vond ik op zich wel prettig. Het gevoel om toch nog een lijntje te hebben, al is het via mail, doet goed.
Het psychologische stukje daar.... tja... wat zal ik daar over zeggen. Het is eigenlijk vanaf het begin al een bumpy road, maar als ik niks zeg, dan geeft dat het beste weer hoe dat stukje verlopen is. Ik mag niet mailen, bellen en beeldbellen is voor mij geen optie en dus hield het even op. Grappig dat juist deze discipline in deze bijzondere situatie niet van protocollen kan afwijken, zelfs niet als dat in het belang van de persoon is. maar goed...Zoals Forest Gump zou zeggen: That's all I've got to say about that.
De veranderingen voor mij samengevat: mijn hulpverlening werd anders of lag op zijn gat, en ik kon niet meer naar mijn geliefde bioscoop. That's it.
Vooral de wereld om mij heen veranderde. Hoesten of niezen werd zo ongeveer een doodzonde (niet handig in hooikoortsseizoen). Mensen werden vriendelijker, geduldiger en na verloop van tijd kregen ze juist weer een korter lontje. En ik zag mensen met de meest vreemde maatregelen op hun hoofd met een grote boog om iedereen heen lopen. Dat vond ik misschien nog wel het lastigste.
En naarmate dit langer duurde werd er steeds vaker gesproken over een nieuw 'normaal', waarin we anderhalve meter afstand van elkaar gaan moeten houden. En ik kan het niet helpen... ik word er verdrietig en zelfs bang van.
Ik vond de afstand en de rust de afgelopen tijd eerlijk gezegd best prettig. Het is fijn als mensen uit mijn persoonlijke ruimte blijven en niet in mijn nek staan te hijgen in de supermarkt. Dat mensen me niet ongevraagd aanraken. Echt, daar heb ik van genoten.
Ook het feit dat ik zonder oordeel van en zelfs met toestemming van de buitenwereld nu de hele dag binnen mocht blijven, om daar mijn ding te doen, mijn eigen dag in te delen en mijn eigen leven in te delen, vond ik een verademing. Me niet steeds maar weer hoeven verantwoorden waarom ik wel of niet naar buiten ging, geen afspraken hebben, het gaf me rust.
Maar misschien was die rust wel hetzelfde als wat ik met vakantie heb: het is alleen maar fijn om op vakantie te zijn, omdat ik weet dat ik ook een keer terug ga. En dat deel heb ik hier dus onderschat, of misschien wel niet begrepen.
Ik ga niet terug naar normaal, naar hoe het was, al vind ik dat op zich niet zo erg.
Maar ik moet naar een situatie waar ik, als alleenstaande, bang van word.
Een nieuw 'normaal', waarbij 1,5 meter afstand de norm wordt. En dat terwijl ik altijd al zoveel afstand tot iedereen voel. Maar nu voelt het alsof ik het niet alleen VOEL, maar het ook nog eens verplicht wordt. En ik mag dan wel niet van lichamelijk contact houden, maar als ik geen familie en naasten heb, van wie krijg ik dan ooit nog een knuffel als ik er een wil?
En dat.... dat maakt me bang en verdrietig.
Ik vind een nieuw 'normaal' abnormaal en nog enger dan het corona tijdperk zelf.
ps: En mijn hoofd heeft nogal moeite met het zinnetje 'terug naar een nieuw normaal' aangezien je niet terug kan naar iets wat er voorheen niet was... maar dat terzijde.
 |
| foto: internet |
