Creatief met Kerst....

Het is bijna kerstmis... en ok, ik doe niet aan kerstmis, maar wat ik tijdens die dagen wél altijd doe, is iets lekkers voor mezelf maken (en eigenlijk doe ik dat ook meestal elke dag wel).

Dit jaar ben ik natuurlijk ‘op dieet’, of beter gezegd, ben ik bezig met een andere leefstijl aanleren waarbij ik op een bepaalde manier kook en eet. 

En hoe maak je de dingen die je lekker vindt op zó’n manier, dat ze ook nog eens binnen die (koolhydraatbeperkte) leefstijl passen. Dat is soms best een hele uitdaging, maar wel een uitdaging die ik graag aan wil gaan.

Natuurlijk zijn er veel hulpmiddelen en veel personen die jouw gewenste wiel al hebben uitgevonden, maar voor één zo’n wiel, heb ik nog niks kunnen vinden, namelijk: bladerdeeg.

Ik heb bedacht dat ik dit jaar met kerstmis (net als andere jaren overigens) kipragout wil maken en het liefst uit zo’n overheerlijk bladerdeegbakje.

En hoewel de diëtiste tegen me zei dat ik ook gewoon kon kiezen om daarvoor te gaan en te genieten van iets dat ik écht lekker vind, vind ik dat dan weer niet goed genoeg.

Ik wil persé een koolhydraatbeperkte versie vinden. 

Voor de ragout is me dat al gelukt, daarvoor zie ik verscheidene versies op internet, maar die bladerdeegbakjes, blijven een probleem.

Uiteraard kan ik een bakje maken van gesmolten kaas, maar dat leek me in dit geval niet helemaal een goed plan, omdat de smaak van kaas soms best kan overheersen. 

Nu kwam ik een idee tegen van ‘broodbakjes’ gemaakt van oud casino witbrood. 

En tja.... ik eet ook koolhydraatverlaagd brood, dus waarom zou dat daarmee niet lukken? 

Ik besloot vanochtend om dit toch voor de zekerheid eerst maar eens uit te proberen, want het is best balen als je op de dag zelf tot de conclusie komt dat het niet te eten is en je geen alternatief bedacht of in huis hebt.

En dus stond ik een uur geleden in de keuken een kortsloze koolhydraatbeperkte boterham plat te walsen met een deegroller. Dat was erg simpel, vervolgens insmeren met een dun laagje kruidenkaas (aangezien ik geen kruidenboter had) en dan het moeilijkste deel: een vormpje vinden waar ik die boterham in kon duwen, om tot een bakje om te toveren.....

De uitgerolde boterham was een rechthoek en mijn muffin vormpjes zijn nu eenmaal rond (en klein!), maar toch maar mijn best gedaan om het daarin te proppen en vervolgens in de oven gegooid. 

Na een paar minuten had ik een heerlijk crispy (niet aangebakken!) broodbakje!

Omdat ik vandaag ook nog een stukje kipfilet op moest maken, had ik daar Pulled Chicken van getoverd en dat in het bakje gegooid! 

En guess what??

Het was zo lekker, dat het op was voordat ik een foto kon maken!

Dus tja, ik geloof dat ik mijn kerst maaltje bedacht heb! 

Zo kan ik me toch een beetje aan m’n ‘dieet’ houden!

Foto: internet!

win-win...

Als je me een beetje kent, dan weet je inmiddels wel dat mijn hoofd vrij druk bevolkt is. We delen met z'n allen een hoofd en bijbehorend lijf. En dat is soms best ingewikkeld.

Er zijn verschillende leeftijdsgroepen, met ieder zijn eigen hobby's en bezigheden. Iedereen heeft zo zijn eigen dingen die belangrijk voor hem/haar/hen zijn en die dingen staan niet altijd even hoog in mijn eigen prioriteiten lijstje.

Nu zitten er in een dag maar 24 uur en in dat tijdsbestek zijn er een aantal dingen die MOETEN gebeuren, zoals eten en slapen. Maar daarnaast moet er dus ook tijd gevonden/gemaakt worden om iedereen, of toch zoveel mogelijk delen tevreden te houden. En dat betekent dus onderhandelen, onderhandelen en nog eens onderhandelen.

De volwassen delen in mij zijn niet zo ingewikkeld. Met hen kun je goede afspraken maken en zij snappen vaak ook wel waarom ik vraag wat ik vraag en inmiddels is het zo, dat ze me ook wel vertrouwen in wat ik wel en niet doe en de manier waarop ik dat doe. Af en toe is er wel eens een uitzondering op die situatie en dan wordt er onderhandeld over wat ik van plan ben. Maar deze onderhandelingen kosten eigenlijk nooit zoveel energie en tijd.

Voor de kids ligt dat wat anders. Waar de volwassenen begrijpen dat sommige dingen nou eenmaal moeten, ligt dat voor de kids toch een stuk ingewikkelder. Want waarom moet je slapen en kun je niet de hele nacht gamen? Waarom moeten er groenten en ander gezonds gegeten worden terwijl friet toch veel lekkerder is? Paprika chips is groenten en aardappels in één, waarom is dat dan niet gezond?

Dan is er nog het verschil in leeftijd. Aan Lesley (6, maar emotioneel veel jonger) iets uitleggen, kost veel meer tijd, energie en geduld, dan aan Roy (16, ook emotioneel iets jonger, maar toch al heel verstandig). Maar de leukste om mee te onderhandelen vind ik persoonlijk nog wel Rik (12, en inderdaad, ook emotioneel wat jonger).

Rik is mijn grote uitdaging. Hij is veeleisend, in de zin dat hij heel veel vraagt. Hij zit vol plannen en ideeën en aan mij de (soms ondankbare) taak om dat binnen de perken en in goede banen te houden. Bij Rik moet je een beetje uitkijken: je geeft hem een vinger en binnen no-time heb je geen ledematen meer over. Dat maakt het lastig, maar ergens ook wel leuk. Het is in ieder geval een goede les in luisteren, grenzen stellen, uitleggen en opkomen voor wat ik nodig heb.

Gisteren was het weer zo ver. Rik is dol op gamen en hij heeft standaard een half uur per dag om dat te doen. Veel te weinig, aldus hem en dus 'zeurt' hij met regelmaat om meer tijd. Dat kan nu eenmaal niet altijd en dat vindt hij niet leuk. Ik kwam er al snel achter dat als ik dit een aantal keer geweigerd had, ik uiteindelijk (veel) tijd kwijt was en ontzettend moe. Uiteindelijk bleek dan, dat Rik (meestal in de nacht) overnam en in die tijd, in plaats van slapen, ging zitten gamen. Ik werd dan 's morgens in mijn bed wakker, dacht dat ik de hele nacht geslapen had, maar voelde me brak en moe.

Daarom ben ik ervan overtuigd dat 'gecontroleerd dissociëren' een stuk beter werkt. Hiermee bedoel ik dat ik de kids bewust tijd geef waarin ze (zonder controle/aanwezigheid van mij) dingen mogen doen. En ik weet dat dat een beetje vaag klinkt, want ze zitten in mijn hoofd, dus hoe kan dat nou zonder mij? Wat ik bedoel is, dat ze het op die momenten helemaal over mogen nemen en ik geen herinnering hoef te hebben aan wat ze doen. Hier hebben we duidelijke afspraken over gemaakt, waar ze zich (tot nu toe redelijk) aan houden en ik weet dat de volwassenen een oogje in het zeil houden.
Sommige mensen vinden dat gevaarlijk klinken als ik dat vertel, maar ik weet dat ik op mijn systeem kan vertrouwen en dat er niets engs zal gebeuren.

Afgelopen week was een drukke week en dan komt er van dat dagelijkse half uur gamen van Rik, soms niet zo veel terecht. En hoewel hij het tegenwoordig meestal wel snapt, vindt hij het niet leuk. Dus gisteren kregen we een discussie over het gamen. Rik vond dat het game tijd was en ik wilde nog een aantal dingen gedaan hebben.

Uiteindelijk kwamen we tot een oplossing. Rik mocht de hele avond en desnoods de hele nacht gamen als hij dat wilde, maar er moest ook nog het een en ander gebeuren. De was moest netjes opgevouwen en opgeborgen worden, de nieuwe was opgehangen en er moest afgewassen worden. Daarnaast zou ik het zelf wel fijn vinden als ik rond middernacht in mijn bed zou liggen, zodat we de volgende dag ook nog wat konden doen, ipv heel erg moe zijn, maar die keuze lag bij hem.
Rik kon kiezen: of ik zou dat allemaal eerst afhandelen en dan ging zijn tijd in, of hij zou deze dingen, naast het gamen, doen. Als hij deze dingen inderdaad allemaal zou doen, kon hij voor de volgende dag extra game tijd verdienen. Maar zouden die dingen niet gebeuren, of afgeraffeld worden, dan ging die extra tijd aan zijn neus voorbij.

Rik besloot dat hij het ging doen. We maakten een plan hoe hij dat kon doen.
Hij besloot dat iedere keer als hij naar de keuken of wc ging, hij iets zou afwassen en opruimen. En om heel eerlijk te zijn..... ik had er een hard hoofd in.

Maar ook Rik heeft recht op dingen op zijn manier doen en zijn eigen builen vallen, dus probeerde ik er vertrouwen in te hebben en binnen no-time was ik weg.

Vanochtend was de keuken opgeruimd en gepoetst, de was keurig opgeborgen, een nieuwe lading hing te drogen en bij navraag bleek dat hij tot 1u bezig was geweest en toen was gaan slapen

Yes!!! Goed gedaan Rik! Goed gedaan ik!
Een echte win-win situatie....

En nu... nu gaat de extra game tijd in......
Want beloofd is beloofd.

foto: internet

Geknipt voor U....

Misschien heb ik er al eens over geschreven, maar het blijft me ‘dwars’ zitten, dus schrijf ik er nog maar eens over....Ik hou nu eenmaal niet van ‘onrecht’.

Eens in de zoveel tijd, kom ik er niet onderuit en moet ik weer eens naar de kapper.
Persoonlijk heb ik hier een enorme hekel aan, om meerdere redenen.

Ten eerste houd ik niet van al dat gefriemel aan mijn lijf. Ik word daar helemaal kriegel van. Ik ben niet zo van het volslagen hulpeloos in een stoel liggen, terwijl je iemand anders maar op z’n woord moet vertrouwen dat hij/zij inderdaad alleen maar je haar wast en niet stiekem zo’n scheer knipmes langs je strot haalt....

Nu kan ik een deel daarvan voorkomen door gewoon lekker thuis, voor ik vertrek, m’n haar te wassen. Horde één overwonnen! Maar vervolgens kom je dan binnen en hangt het er vol met spiegels. En voor iemand die toch al niet dol is op z’n eigen lijf (om genderdysforie redenen) is dit werkelijk de hel, want ontsnappen aan je eigen spiegelbeeld is werkelijk onmogelijk!

Vervolgens loop ik tegen een heel ander probleem aan: ik ben namelijk niet zo sociaal. Ik zou niet weten wat ik moet bespreken met een wildvreemde en meestal lukt het me sowieso niet om de persoon te verstaan, omdat er (vaak) luide muziek aanstaat, de apparaten die ze gebruiken ‘herrie’ maken en dan zitten er ook nog eens stemmen in mijn hoofd doorheen te tetteren! Geen succes dus, maar dat zwijgen voelt ook super ongemakkelijk.

Ik moet mijn bril afzetten om geknipt te kunnen worden, maar dat betekent dus ook, dat op het moment dat je aan me vraagt “is dit kort genoeg”, ik dus eerst mijn bril op moet zetten om überhaupt ook maar iets te zien.... en eerlijk is eerlijk, ik kan niet inschatten of het kort genoeg is, want het grootste deel dat ik zie, bestaat uit vingers die mijn haar vasthouden.....

 Als die hele marteling dan klaar is (meestal binnen 10 minuten), dan begint er een eigenaardig ‘schouwspel’. Degene die me geknipt heeft loopt meestal naar een collega en begint met die persoon te fluisteren. Vervolgens werpen ze om beurten een blik op me en komen iets overeen.

Wat deze mensen niet weten, is dat ik een verscherpt gehoor heb en de fluisterpartij gewoon kan verstaan (en ik weet dat dit in tegenspraak klinkt met het vorige dat ik zei, maar dat is het niet). Ik hoor dan ook dat het de eeuwige discussie is: is dit een man of een vrouw....

We begeven ons gezamenlijk naar de kassa en daar moet ik dan het (duurdere) vrouwentarief betalen. En ik snap het niet! Gisteren kwam ik binnen en zaten er al twee heren in de stoel. Ze werden al ijverig geknipt, geschoren enz. Ik mocht als derde gaan zitten, maar was eerder klaar dan de twee heren.

Terwijl ik mijn portemonnee zocht, was één van de heren ook klaar en moest afrekenen: het (goedkope) herentarief.... Voor mij, aan wie ze minder werk hadden en die sneller klaar was, werd het (duurdere) vrouwentarief berekend. En ik vind het niet eerlijk!!

En ik weet dat ik niet moet zeiken, goedkoper dan deze kapper, ga ik het niet vinden, maar toch?!? 

Waarom moet ik betalen op grond van hetgeen dat zich in mijn onderbroek bevindt? Dáár ben ik toch nIet geknipt?? Hoe kan het dat een tarief wordt gebaseerd op geslacht, in plaats van op de hoeveelheid werk dat men heeft?

Gevalletje irrelevant, of zie ik dat nou zo verkeerd?

1. 

Je zal het maar hebben... een verhaaltje over genderdysforie.

Als je me een beetje kent en volgt, dan weet je inmiddels wel dat ik transgender ben.
Ik zie mezelf als non-binair, oftewel niet vrouw, niet man, maar geen van twee. Ik ben gewoon Mick, niet meer en niet minder.

Ergens vorig jaar sloot ik mijn traject op de genderpoli in Amsterdam af met de conclusie dat niet ik, of mijn lijf moest veranderen, maar dat de maatschappij moest veranderen. Net zoals er meer is tussen hemel en aarde, is er ook meer tussen man en vrouw en het wordt hoog tijd dat de maatschappij dat eens gaat snappen en daarnaar gaat handelen.

Ik kwam tot de conclusie dat als ik mijn lijf zou laten veranderen, ik nog steeds niet 'gelukkig' of vrij zou zijn. Want ook met dat veranderde lichaam klopt het plaatje over mijn lijf dat ik in mijn hoofd heb nog steeds niet.

Nou ben ik geboren met de innerlijke en uiterlijke onderdelen van een vrouw... Nou ja.... een paar van die uiterlijke kenmerken deden er uiteraard een tijd over om zichtbaar te worden, maar toch, inmiddels zitten ze er,  helaas.

Dat betekent dus ook dat mijn (lichamelijke) ontwikkeling tot vrouw inmiddels wel zo'n beetje af is. Mijn geestelijke ontwikkeling tot vrouw heeft echter nooit plaats gevonden en zal ook nooit plaats vinden. Ik voel me geen vrouw, ik voel me alles behalve vrouw, maar dus ook geen man. En ik haat alles aan mijn lijf dat me eraan herinnert dat ik in een vrouwenlijf geboren ben.

Mocht je niet begrijpen wat ik dan bedoel, dan zal ik het proberen duidelijk te maken.
Borsten: van mij had het niet gehoeven! Ik vind ze niet mooi, niet nuttig, nodeloos extra gewicht en ik zou ze graag kwijt zijn. Maar tegelijkertijd ze eraf laten halen klopt (in mijn hoofd) ook niet. Dus tja, ik probeer ze zo veel en zo vaak mogelijk 'weg te maken' met een speciaal daarvoor ontwikkeld kledingstuk (een binder), maar dit is pijnlijk, oncomfortabel en ook niet gezond.
Dames, mocht je een idee willen hebben hoe dat voelt, stel je een stevige sportbeha voor en dat dan vijf maten te klein.... zo iets...

Het andere 'onderdeel' dat me er steeds aan herinnerde dat ik een vrouwenlijf had, was mijn menstruatie. Iedere maand opnieuw was dit de hel voor me. Iedere maand opnieuw het bewijs dat mijn lijf niet klopt, dat ik niet klop. Sommige vrouwen hebben maandelijks last van PMS, in mijn geval was het geen PMS, maar werd ik zo ongelukkig dat ik er iedere maand suïcidaal van werd, en dat is niet overdreven.
Ik riep dan ook steeds: haal die hele boel er maar uit, want ik wil dit niet meer. Het is totaal overbodig en ik word er, letterlijk, doodongelukkig van!
Maar gelukkig was er een iets minder rigoureuze oplossing: de prikpil. Daar zou je na verloop van tijd ook niet meer ongesteld van worden.
En hoewel alles in mij riep dat dit fout was (volgespoten worden met vrouwelijke hormonen terwijl ik geen vrouw ben!) ben ik daar na lang worstelen tóch maar mee begonnen. En ik moet zeggen: het was een verademing! Al vrij snel werd ik niet meer ongesteld en ook van zogenaamde 'doorbraakbloedingen' had ik nauwelijks last.
En dat was maar goed ook....

Vorige week kreeg ik echter een antibiotica kuur. En hoewel iedereen weet te vertellen dat de gewone pil daardoor even niet betrouwbaar is, kan tot nu toe niemand mij met zekerheid vertellen hoe dat voor de prikpil zit. Misschien spreek ik de verkeerde mensen, dat kan, maar ook de gynaecoloog van de genderpoli 'had geen idee'.

Mijn ervaring met antibiotica en de prikpil zijn, in mijn hoofd, niet zo positief: na een antibiotica kuur, krijg ik acuut een 'doorbraakbloeding' en niet een beetje, maar echt alsof ik weer gewoon ongesteld ben.

En dat gebeurde dus vandaag....
En al klinkt het vast heel overdreven voor jullie: Tranen met tuiten, mijn hele leven opnieuw op z'n kop en ik wilde dood. Nu weet ik inmiddels wel dat er een verband is tussen die bloeding en het feit dat ik me zo voel en dat het dus ook weer overgaat, maar op zo'n moment lijk ik al mijn opgebouwde coping mechanismen spontaan te verliezen.

En dus probeerde ik me door de dag heen te worstelen. maar dat lukte me niet zo heel erg goed.
Op een gegeven moment voelde ik me zo wanhopig, dat ik terug wilde grijpen naar één van mijn strategieën die ik (gelukkig) al heel lang niet meer nodig heb gehad: mezelf beschadigen.
En terwijl ik met mijn mesje klaar zat (had ik overigens verdomd lang naar moeten zoeken, geen idee meer waar ik dat ding gelaten had) trad mijn andere beschermingsmechanisme in werking: mijn stemmen besloten met een streng: "dat gaan we dus mooi niet doen", over te nemen.

En hoewel dat voor sommige mensen misschien nóg enger klinkt, ben ik er wel blij mee. Ja ik ben tijd kwijt (dan gaat de dag ook lekker een stuk sneller), ik ben nog steeds heel en nu ik zelf weer aan het roer sta, is de wanhoop (voorlopig) ook wel weer een beetje gezakt.Maar ik weet ook dat het over vijf minuten weer opnieuw de kop op kan steken.

Waarom vertel ik dit nou?
Veel mensen vragen mij wel eens wat dat nou is, genderdysforie en hoe dat er dan uitziet. Ik vind dat best moeilijk uit te leggen. Voor mij ziet het er dus (onder andere) zo uit. Maar ik ben maar één individu (vooruit, bestaande uit meerdere delen, dat dan weer wel) en dit is dus maar één ervaring. Voor iedere andere persoon met genderdysforie kan het dus weer heel anders zijn. Sommige dingen zullen overeenkomen, andere dingen niet, net zoals geen twee mensen met bijvoorbeeld een depressie hetzelfde zijn of exact hetzelfde ervaren.

En hoewel ik dit soort dagen al heel erg vaak gehad heb en ik WEET dat er ongetwijfeld nog veel van dit soort dagen zullen volgen, blijf ik het rete moeilijk vinden om met dit soort dagen om te gaan.

Voor mij zijn en blijven dit letterlijk KUT dagen!

foto: internet

The fat people club...

Sinds drie weken ben ik serieus bezig met afvallen. Hiervoor deed ik ook al verwoede pogingen, maar die haalden ofwel niks uit, ofwel het was niet blijvend. De laatste poging deed ik samen met een diëtiste, maar aangezien de vergoeding bij mijn zorgverzekering veel harder opging dan mijn gewicht omlaag, ben ik uiteindelijk ook daar maar gestopt.

Toch wilde ik heel graag afvallen. Ik wil het liefst een gezond gewicht, maar zoals het er nu voor staat is dat best een onbereikbaar doel. Ik ben namelijk veel en veel te zwaar. Of te klein voor mijn gewicht, dat kan natuurlijk ook. Feit is, dat ik een BMI heb van 36,8 en een gezond gewicht zit tussen de 20-25.
Kortom, het doel: 'een gezond gewicht hebben' is heel ver weg en daarom heb ik mijn doel (in overleg) maar bijgesteld naar 'gezonder in mijn lijf zitten en fitter worden'.

Nu ben ik op zich best een gedisciplineerd mens. Als ik ergens voor ga, ga ik er voor 200% voor, of gewoon niet. En toch hielp deze instelling me tot nu toe niet met mijn wens om blijvend gewicht te verliezen. En op zich snap ik dat wel, want er zijn meerdere factoren van invloed op het 'dik worden' en enkel een dieet en/of meer bewegen pakt niet al die factoren aan.

En dus meldde ik me vrijwillig aan bij een programma dat alle facetten van obesitas aanpakt, of zoals ik het zeer oneerbiedig noem: the fat people club!*

Tot mijn verbazing mocht ik mee doen. En die verbazing kwam vooral voort uit het feit dat je alleen mag meedoen als je een eetstoornis hebt. Die heb ik in mijn ogen echter niet. Het zou ontkenning kunnen zijn hoor, maar ja, ik heb een probleem met eten, maar ik heb geen eetstoornis. Tóch kreeg ik een 'eetbuistoornis' opgeplakt. Plak wat je wil, als ik daardoor begeleiding krijg in wat ik wil bereiken (wat ik niet alleen kan blijkbaar) dan ben ik al lang blij. Maar verwacht niet van mij dat ik me nu een eetbuistoornis laat aanpraten, want dat gaat niet gebeuren.

Natuurlijk weet ik dat ik wat eetgewoontes heb, die niet helemaal normaal zijn. Zo kan ik het niet bij één handje chips houden, maar gaat de hele zak er aan en ik kan een kilo vlees uit de slowcooker opeten (en eet ik verder niks) terwijl dit eigenlijk voor meerdere dagen bedoeld was. Niet helemaal normaal dat weet ik. Maar ik denk eerder dat dit een probleem is in impulscontrole, dan een eetbuistoornis. Het gebeurt niet dagelijks, niet wekelijks, maar vooral wanneer ik door een welbekende (gele) supermarkt wandel die als vleesaanbieding: 4 voor 10 euro heeft. Kom ik daar langs, en zie ik daar mijn geliefde vlees liggen, dan ga ik voor de bijl en koop ik het, maak het klaar en vreet het op. Sla ik die hoek van de winkel over, dan is er geen probleem....

The fat people club heeft een aantal componenten: een diëtiste uiteraard, bewegen bij een bewegingstherapeut en de psychische component bij de psycholoog. En veel bewegen thuis uiteraard!
Het bewegen gaat prima, ik vind het heerlijk en heb het echt wel naar mijn zin, zou van mij zelfs vaker mogen zijn. Ik werk me iedere keer in het zweet, sta als eerste in de zaal en ga als laatste weg. Niet om me uit te sloven voor de rest, maar puur omdat ik het lekker vind!
De diëtiste gaat ook best redelijk. We kunnen met elkaar praten, met elkaar onderhandelen en samen komen we een heel eind. Natuurlijk ga ik nog best wel eens 'de mist in' met mijn eetschema dat ik van haar heb gekregen, maar hé, ik ben net een week daarmee bezig, ik mag mezelf ook wel wat tijd gunnen om dit onder de knie te krijgen. Het is namelijk best een verandering en verandering kost tijd, maar gelukkig is de diëtiste het hier ook mee eens.

Maar dan is er de laatste component, of zal ik het obstakel noemen? De psycholoog....
Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik al ruim 25 jaar onder handen genomen wordt door psychologen en ander hulpverlenend personeel. En wat dat betreft ben ik dus best een professional geworden. Het helpt ook niet dat ik zelf ook een (soort van) psychologie gestudeerd heb, dus je trucjes en je vragenlijsten, ken ik als geen ander. En na 25 jaar in de psychiatrie, neem ik niet meer alles klakkeloos aan wat je zegt en denk ik zélf na over wat ik wel en niet nuttig vind.
En daar zit dus een probleem.... dit maakt mij blijkbaar erg moeilijk voor een ander.

Het eerste gesprek met deze mevrouw ging nog wel redelijk. Ze legde me uit dat zij uitgekozen was om met mij te werken, omdat er bij mij veel sprake is van trauma en zij holistisch werkt. Holistisch wil zeggen, dat je alle factoren mee neemt in je behandeling. Daar werd ik blij van, want vroeger mag volgens de meeste mensen dan wel voorbij zijn, maar als het dagelijks in verschillende vormen nog in je hoofd en leven voorbij komt en je handelen, denken en (niet) voelen daar gevormd is, is vroeger ook nu nog van grote invloed. Eindelijk iemand die dat snapte, dacht ik heel even.

Maar toen begon ze te vertellen dat we het over het eten en het hier en nu gingen hebben en dat we het niet zouden hebben over vroeger, de stemmen, trauma's enz. Wat ik op zich wel begrijp, maar dat maakt wel acuut een einde aan je praatje over 'holisme', want je neemt dus niet alles mee. Toen ik die opmerking maakte: "tot zover dus het holisme", noemde ze me kritisch....

In het tweede gesprek, begon ze met vragen te stellen over mijn jeugd en het gezin waar ik uit kom. Hoe dingen toch zo misgelopen konden zijn. Ik vond dat vreemd, want we zouden het niet over vroeger hebben en zie hier: allemaal vragen over vroeger. Ik raak dan een beetje in de war, maar geef braaf antwoord op de vragen. In de laatste vijf minuten kreeg ik te horen: "je hebt het nu de hele tijd over vroeger, maar we moeten wel naar het eten en nu toe."
En terwijl ik mijn onderkaak langzaam van de grond raapte en probeerde heel snel tot 10 te tellen om mijn boosheid onder controle te krijgen, flapte er toch uit: "maar jij stelt toch de vragen hier? als jij vindt dat ik de verkeerde kant op ga met mijn antwoorden op JOUW vragen, dan moet je misschien je vragen aanpassen, want ik geef alleen maar antwoord, meer niet." Wederom was ik kritisch en maakte ik het haar wel erg moeilijk.  Dat zal best, maar ik begreep er geen bal meer van. Je kunt dat wel op mijn bordje neerleggen, maar het zou mooi zijn om toch minstens de helft van je eigen bordje te vullen.

In het derde gesprek, liep het nog verder uit de hand. Ik geef toe, dat ik ook niet meer 'neutraal' het gesprek in kon, mijn innerlijke stekels stonden al omhoog en mijn messen waren al geslepen. Al gauw ging het dan ook mis. Opmerkingen als "maar waarom gooi je die zak chips dan niet gewoon weg i.p.v. dat in een toch al veel te dik lichaam te stoppen" vind ik niet echt motiverend, en ook niet echt respectvol. (en ja in het kader van wat ik aan het doen ben daar, was die zak chips opeten ook niet zo heel erg handig, maar dat had ik al zeven keer gezegd)
Vier keer noemde ze me 'moeilijk' tijdens dit gesprek. En ja, hoe vaker je dat zegt en hoe meer onzin je (in mijn ogen) uitkraamt, hoe moeilijker en feller ik ga worden voor je. Maar één ding is zeker: ik trek alleen mijn mond open, als ik ook zeker weet dat ik een punt heb.

In de laatste vijf minuten kreeg ik te horen dat dit (therapie) "misschien wel wat hoog gegrepen is voor jou" en wederom kostte het even wat moeite om mijn onderkaak van de grond op te rapen, af te stoffen, terug op zijn plek te duwen en tegelijkertijd mijn tong af te bijten om er niet uit te flappen: 'zullen we het eens over projectie hebben'.**
En vervolgens werd er nog meer op mijn bordje gegooid, namelijk dat ik haar onmachtig maakte. Best knap, ik wist niet dat ik zóveel macht had! Mijn gedrag kan je misschien een heel onmachtig gevoel bezorgen, maar jij bent degene die die gevoelens toe laat....

Kortom, het is niet zo'n succes en ik voel eigenlijk aan alle vezels in mijn lijf dat dit het niet gaat worden met deze mevrouw. Alleen ben ik heel erg bang dat als ik dat aangeef dat dit het niet gaat worden (en ik dus opgeef), ik uit het programma geknikkerd ga worden omdat ik dan niet gemotiveerd zou zijn en ook omdat dit een verplicht onderdeel is.
Mijn hoop is gevestigd op het feit dat zij het opgeeft met mij, maar ik vrees dat haar ego dat nooit gaat toestaan (sprak mijn eigen ego).

Ik probeer nu dus al mijn moed te verzamelen.
Morgen heb ik weer een gesprek met haar en ik denk dat ik toch maar moet aangeven dat het niet gaat werken tussen ons. Want als ik heel eerlijk ben, raak ik al in de stress en in de 'verdedigingsmodus' als ik alleen maar aan morgen denk....

Wish me luck....

ps: ik ben overigens wel al het een en ander afgevallen, dus ik doe toch zeker wel IETS goed.

foto: internet

* ik wil met nadruk zeggen dat dit écht heel erg oneerbiedig is van mij, en geen recht doet aan het keiharde werk dat de deelnemers leveren om dit probleem te tackelen. Want één ding weet ik nu wel al: het zijn stuk voor stuk bikkels!

** projectie wil zeggen dat je je eigen gevoelens en gedachten aan een ander toeschuift. In dit geval: zij ervaart mij als heel moeilijk en weet zich geen raad meer met me, maar in plaats van dat te zeggen, benoemt ze vervolgens dat de therapie te moeilijk voor mij zou zijn, terwijl in feite omgaan met mij te moeilijk is voor haar.

Stem(men)recht

Afgelopen week van 12-15 september, vond in Den Haag het 10e wereldcongres stemmenhoren plaats. In de loop der jaren heb ik slechts 2 van deze 10 congressen gemist, maar daar staat dan weer tegenover dat ik al lang mee deed, voordat het 'wereldcongres ging heten.
Hoe dan ook, voor mij voelt dit jaarlijkse congres als thuiskomen, de deelnemers als mijn familie.
Dit jaar mocht ik de afsluitende speech verzorgen, in mijn ogen een hele eer.

Een aantal mensen vroegen me hoe het ging en zoals altijd weet ik niet hoe het ging.
"Valse bescheidenheid" krijg ik dan wel eens (vaker) naar mijn hoofd geslingerd en dat mag. Maar feit is dat ik werkelijk niet weet hoe het ging of wat mensen ervan vonden....Wat ik wel weet, is dat ik nog nooit met zoveel innerlijke rust een speech heb kunnen geven.

Ik heb besloten hem online te zetten... Dan kunnen jullie zelf oordelen.



Hallo allemaal,

Mijn naam is Mick en allereerst wil ik de organisatie bedanken voor de uitnodiging en het prachtige congres en publieksdag die zij hebben georganiseerd. Dankjewel.

Ik ben gevraagd om hier vandaag iets te komen vertellen over de combinatie van stemmen horen en mensenrechten en dat vind ik stiekem best wel een eer, maar ook heel erg spannend. Tegelijkertijd heeft die uitnodiging me heel erg aan het denken gezet, want wie ben ik nou helemaal om iets over dat onderwerp te zeggen?

Ik weet heel zeker dat er hier vandaag in de zaal heel veel mensen zitten die veel meer over mensenrechten kunnen vertellen dan ik, vooral als het gaat over de schending van die rechten, want wat dat betreft, en niet alleen wat dat betreft trouwens, ben ik een zeer bevoorrecht mens en heb ik niet zo veel meegemaakt. Ik ben nooit gedwongen opgenomen, heb geen dwangbehandeling of dwangmedicatie gehad. Ik heb het geluk gehad dat ik vanaf het moment dat ik vertelde dat ik stemmen hoorde, bij heel begripvolle hulpverleners terecht kwam. En daar prijs ik me heel erg gelukkig mee, maar tegelijkertijd geeft het me ook het gevoel van 'wie ben ik nou helemaal' om hier te staan en daar iets over te zeggen.

Vandaag, maar ook de afgelopen dagen is er al heel veel verteld en gezegd over mensenrechten al dan niet in combinatie met stemmen horen en ik denk niet dat ik daar veel zinnigs aan toe kan voegen. En daarom heb ik ervoor gekozen om het iets anders te doen.

Als je mij namelijk een beetje zou kennen, dan weet je dat ik niks doe, zonder dit te overleggen en bespreken met mijn stemmen. Dat klinkt voor sommige mensen misschien een beetje vreemd of misschien zelfs onmogelijk, maar toch is het zo.

Voor mij zijn mijn stemmen namelijk mijn netwerk. Ze zitten in mijn hoofd, ze zijn deel van mij, maar ze zijn ook mij, maar ze zijn ook zichzelf en losstaand.

Dat klinkt misschien wat ingewikkeld, maar wellicht wordt het zo duidelijker: We vormen allemaal samen één groot gezin. Ieder deel, zowel de stemmen als ik zelf kunnen apart van elkaar functioneren, maar uiteindelijk wonen we in één huis (mijn lichaam) en zullen we het met z'n allen moeten doen. Dat wil niet zeggen dat het altijd pais en vree is in mijn hoofd. Nee hoor, net als in een echt gezin, zijn er heel wat strubbelingen, onenigheden enz. Ik zou er een boek over kunnen schrijven ;)

Maar even serieus: Alles wat ik als Mick doe, heeft effect op alle stemmen en alles wat mijn stemmen doen, heeft effect op de andere stemmen en op mij. Dus.... als ik gevraagd word om hier iets te komen vertellen, dan is het wél handig als ik dit bespreek met mijn stemmen en we tot een consensus komen. Doe ik dat niet en neem ik hun visie niet mee in wat ik vertel, dan heb ik later een 'probleem' omdat ze zich dan niet gehoord en niet serieus genomen voelen en dus in opstand komen, op welke manier dan ook.

En al pratend met mijn stemmen over dit onderwerp "mensenrechten" kwamen we al gauw op iets heel anders uit en ik wil jullie graag meenemen in mijn denkwereld. Je hoeft het overigens niet met me eens te zijn, je hoeft het niet te snappen, je mag het onzin vinden wat ik ga vertellen, dat vind ik allemaal best, maar ik wil met jullie delen wat mij in de aanloop naar deze dagen heeft beziggehouden.

Mensenrechten..... Belangrijk! Absoluut.

Het liefst had ik er een paar uitgepikt, maar vanwege de tijd hebben we (mijn stemmen en ik dus) besloten om er één uit te pikken. Namelijk deze:

"Artikel 19 - Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven." 

Heel kort en zeer versimpeld samengevat: dat je het recht en de vrijheid hebt om te zeggen wat je denkt.

Even heel algemeen.... Wat gebeurt er op het moment dat mensen het gevoel hebben (al dan niet terecht) dat hun rechten worden geschonden? Juist, mensen komen in opstand. En soms gaat dat vreedzaam en of in stilte.... En soms gaat dat een stuk minder vreedzaam.

"Vrijheid van Meningsuiting" is slechts één van de 30 MENSEN rechten.... Met hoofdletters, dat woordje mensen, want dit is dus waar mijn hoofd over door blijft denken. Want hoe zit dat dan met stemmen?

Als je mij echt zou kennen, dan zou je weten dat ik van mening ben, dat stemmen eigenlijk net zo veel en dezelfde rechten zouden moeten hebben als mensen. Wij als mens hechten veel waarde aan ons recht op "vrijheid van meningsuiting". Ik in ieder geval wel. Ik vind het prettig dat ik in een land woon waar ik kan en mag zeggen wat ik denk en wat ik wil. Niet iedereen vindt dat overigens even fijn wat ik zeg, of is het altijd met me eens, maar dat geeft niet, want ik ben het ook niet altijd met iedereen eens en dat kan hele mooie gesprekken opleveren, mits je naar elkaar kunt luisteren, open staat voor wat de ander zegt en je probeert te verdiepen in wat de ander drijft.

Als iemand mij probeert de mond te snoeren, ga ik harder praten, meer praten, ik word ongeduldiger, brutaler, onvriendelijker en soms word ik zelfs ronduit boos en ga ik schreeuwen of loop ik weg. Maar als ik als mens mag zeggen wat ik wil, mijn mening mag uiten en niet de mond gesnoerd wil krijgen omdat anderen niet willen horen wat ik te zeggen heb, of het er niet mee eens zijn, waarom zouden mijn stemmen dat recht dan niet hebben, ook al vind ik het niet leuk, niet netjes wat ze zeggen, of wil ik het niet horen???

Waarom wordt in de reguliere psychiatrie (en soms ook door ons stemmenhoorders zelf) nog zó vaak geprobeerd de stemmen het zwijgen op te leggen, ze monddood te maken d.m.v. medicatie of andere methodes terwijl we zelf als mens ook niet willen dat dit met ons gebeurt?

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik weet nog dat er een periode was, waarin ik wilde dat de stemmen weg waren en dat ik vond dat ze allemaal hun bek moesten houden en moesten oprotten en ik ze dat ook toeschreeuwde. Het enige wat er dan gebeurde, was dat de stemmen harder werden, meer gingen praten, dat ze ongeduldiger werden, brutaler, onvriendelijker en soms zelfs boos werden en gingen schreeuwen. Helaas liepen ze niet weg.

Kortom, mijn stemmen zijn net mensen... ze reageren exact hetzelfde als ik, op het moment dat ze het gevoel hebben dat hun rechten worden geschonden of dat ze niet worden gehoord..

Ben ik daarin een uitzondering?
Uit gesprekken met andere stemmenhoorders, blijkt dat hun stemmen eigenlijk identiek reageren als die van mij. Soms zit er wel wat variatie in, maar als ze zich niet gehoord voelen, wordt het vaak 'erger'.

Zoals ik al zei: U hoeft het niet met me eens te zijn, U hoeft me niet te geloven en U hoeft me niet te snappen. Maar ik denk echt dat het tijd wordt dat we onze stemmen dezelfde rechten gaan geven als die we zelf willen hebben. Ik denk serieus dat het leven van een stemmenhoorder daar een stuk makkelijker van wordt.

En zeg ik dan dat je altijd maar naar de stemmen moet luisteren en moet doen wat ze zeggen?
Nee, dat is zeker niet wat ik zeg. Ik zeg wél: luister naar de stemmen, net zo goed als dat je naar de mening van een ander mens zou luisteren. En doe dan wat je ook met de uitspraken van andere mensen zou doen: neem het niet klakkeloos aan, maar denk er over na, weeg af wat JIJ ervan vindt en doe ermee wat JIJ vindt dat je ermee moet of kan doen.

Soms hebben stemmen, net als andere mensen, nog best wel eens wat nuttigs, zinvols of leerzaams te zeggen. Schrijf hun mening niet meteen af, maar geef ze hun recht op een mening, want Wat gij niet wilt dat U geschiedt doe dat ook een ander niet.

Dank je wel.

Galspuwen.....

Ruim een jaar geleden werd mijn galblaas eruit gesloopt.
Als ik ooit dacht te weten wat pijn was, dan kan ik nu met zekerheid zeggen, dat ik dat in die periode pas écht ontdekt heb.

Anyway, die galblaas werd verwijderd en de pijn nam (heel erg) langzaam af.
Er werd me wel verteld dat ondanks het feit dat ik geen galblaas meer had, ik wel nog gal aanmaakte en dat dit nog steeds tot galstenen kon leiden... ok, opgeslagen ergens in een vakje in mijn hoofd en verder niet meer echt over nagedacht.

De afgelopen weken, had ik weer een aantal nachten, waarin ik ‘ziek’ was: ontzettende buikpijn, misselijk en echt beroerd. Het drong niet tot me door dat dit eigenlijk exact hetzelfde was, als wat ik vorig jaar, voor de galblaasontsteking, ook had. Ik stond er allemaal niet zo bij stil, vooral ook niet omdat ik aan de prikpil ben (om menstruatie te voorkomen, want ja, ik heb vrouwelijke onderdelen al ben ik geen vrouw) en ik de laatste zes weken al een soort van 'doorbraakbloeding' had die niet door wilde breken, met daarbij menstruatiepijn (dacht ik).

Toen ik eergisteren weer zo’n mega buikpijn in aanvallen kreeg, dacht ik eerst dat de uiensoep die ik die middag gemaakt en gegeten had, niet zo’n goed plan was geweest. Maar toen ik die nacht weer opnieuw over de vloer kroop van de pijn, begon er een belletje te rinkelen: kut, dit voelt hetzelfde als voordat ze mijn galblaas eruit sloopten. En dus besloot ik gisteravond online een afspraak met de huisarts te maken, om te vertellen dat ik soortgelijke buikpijn had en dan zou ik ook maar even vermelden van die zes weken doorbraakbloeding-achtig iets. De afspraak was met een vrouw, dus dan zou dat toch nét wat makkelijker zijn om te vertellen.

Vanochtend ging ik dus naar de huisarts, in de overtuiging dat ik online een afspraak had gemaakt voor vandaag... oeps, dat bleek dus niet zo te zijn, ik had de. 14e aangeklikt... foutje bedankt. De vrouwelijke arts in kwestie was er niet, en de enige vrouw die er wel was, had al drie extra spoed afspraken gekregen....help! Toch was er een (mannelijke) arts die me wel ‘even’ wilde zien. En omdat de pijn best heftig was, besloot ik het toch maar te doen.

Dat ‘even’ werd iets langer dan even.... hij luisterde, voelde, duwde enz, en had me bijna tegen het plafond aanzitten van de pijn. En dus werd het echo apparaat maar even aangezet en werd een echo wederom een feit. Hij kon niet heel veel zien, maar dat zegt niet zo veel, vorig jaar konden ze op de echo ook niet heel veel meer zien dan een erg ontstoken galblaas, en aangezien er nu geen galblaas meer is om te zien....

Vervolgens wilde hij een inwendig onderzoek doen. Bij die woorden raak ik eigenlijk al min of meer in algehele staat van paniek. De reden waarom kan ik me dan ook niet zo goed herinneren, het was iets met de baarmoeder en zo blablablabla eierstokken. Of ik dat ok vond?

Alles in mij schiet in paniek. Nee natuurlijk wil ik dat niet? Dat hele onderdeel hoort er niet te zitten, dus daar moet jij al helemaal niet aan en niet in zitten! Maar hij gaf me in ieder geval de mogelijkheid om nee te zeggen...

Uiteindelijk besloot ik toch toe te stemmen omdat ik wist dat het toch zou moeten. En dus voerde hij zijn onderzoek uit en het was pijnlijk in zoveel opzichten. Ik voel me verkracht. En ik weet dat mensen dat overdreven vinden als ik dat zo zeg, maar dat is écht hoe het voor mij voelt! Het is een onderdeel van mijn lijf, waar ik als transgender overtuigd ben dat dit er niet hoort te zitten. Dat is al fout en als iemand daar dan ook nog aan en in gaat zitten dan is dat dubbel fout en een dubbele bedreiging.

Ik gok dat je dat als niet transgender niet zult snappen. Het is niet dat ik het ‘onaangenaam’ vind, zoals denk ik, elke vrouw dat wel vindt, maar ik vind het traumatiserend!

Hoe dan ook, ook daar kon hij op zich niets afwijkends voelen, maar hij wilde wel dat ik meteen bloed ging laten prikken en dan maandag weer bij hem langs zou komen. En dus stapte ik in de bus naar het ziekenhuis... tranen over m’n wangen, omdat ik me verkracht voelde, maar niemand aan wie ik dat kon vertellen.

De bloedprikmevrouw legde m’n tranen ook verkeerd uit en dacht dat ik bang was voor het prikken...ach mevrouw, dat prikken is wel het minste van mijn zorgen momenteel.

Daarna dus weer naar huis, waar ik uitgeput en ontzettend verdrietig op de bank stortte en alleen maar kon huilen. Niet weten met wie ik hierover kon praten. Zoveel zorgen!

Om 17u werd ik gebeld door de huisartsenpraktijk en zij hadden de uitslag van mijn bloedonderzoek. Daaruit bleek dat de galwaarden inderdaad aan het stijgen waren en dat de onstekingswaarden ook verhoogd waren maar (nog) niet heel sterk. Hij had overlegd met de Maag-Lever-Darm specialist, maar die 'was niet echt onder de indruk' op dit moment, maar als dit dezelfde hork was als vorig jaar.... ach, toen was hij ook niet onder de indruk. Toch wilde hij het wel in de gaten houden.

De afspraak is dus nu, dat ik as maandagochtend meteen weer bij de huisarts langs ga, dan krijg ik weer opnieuw een prikformulier en moet ik weer gaan laten prikken om te zien wat de waarden in het weekend hebben gedaan. Mocht de pijn nu erger worden en ik koorts krijgen, dan moet ik meteen naar de huisartsenpost gaan en word ik waarschijnlijk opnieuw opgenomen. En ik.... ik voel me ellendig.

Niet alleen vanwege de (toenemende) buikpijn, maar ook vanwege het feit dat het aankomende week Wereldstemmenhoor congres is in Den Haag en ik daar mag spreken en daar heel graag bij wil zijn. Wat als dat niet kan, hoe regel ik dat? hoe zeg ik mijn 'huisje' af? wie verkoopt die mega stapel (Engelse) boeken dan?

En als ik nog verder door denk (want dat kan ik op zo'n moment hartstikke goed).... Ik ben door de kennismaking van mijn nieuwe therapie heen en zou daar de week erna mee gaan beginnen. Voornamelijk met de sporturen en dat kan dan niet en hoe gaan ze dat dan vinden en hoe meld ik me daar dan voor af enz....

Kortom, ik ben bang.
Geen galblaas betekent echt niet, dat er geen zorgen meer zijn en dat ik eigenlijk niet heel hard zou wensen dat er iemand zou zijn bij wie ik mijn gal kon spugen....

foto: internet

Terrorisme...

Iedere ochtend als ik wakker word, heb ik eenzelfde soort ritueel. Eén van de onderdelen daarvan is de nieuwsberichten in de newsfeed op mijn iPad bekijken. Meestal staat er niet zo veel soeps tussen, maar soms, heel soms, staat er iets (in mijn ogen) opvallends tussen. En dat was dus het geval deze morgen.

Ik las een kop van het AD: "Dit is waarom Nederland zo gelaten reageert op de eerste terreuraanslag in 14 jaar."

Mijn brein, dat nog bezig was wakker te worden, vroeg zich af waar dit over ging. Voor mijn verdediging: ik kijk geen nieuws en ik lees ook geen kranten. En zelfs de radio staat hier niet vaak aan...

Ergens in mijn achterhoofd meen ik de afgelopen dagen wel iets opgevangen te hebben van een steekpartij in Amsterdam CS en ik herinnerde me ook vaag dat er in dat verband het woordje terrorisme ook gevallen was, maar inderdaad, ik heb daar geen aandacht aan besteed, ik had meer zoiets van 'het zal wel'.

En bij het openen van dit artikel bleek het inderdaad om dit incident te gaan. De steekpartij in Amsterdam CS, waarbij twee gewond raakten, bleek inderdaad een terroristische daad.

Er stond niet zoveel in dat artikel en eerlijk is eerlijk, ik ben te lui om meer informatie over deze daad op te zoeken. Maar ik vraag me dus wel af, waarom deze daad terrorisme genoemd wordt?

Bij 'terroristische aanslag' denk ik aan heel andere dingen dan (oneerbiedig gezegd) 'zomaar een steekpartijtje'. Dan denk ik aan de twin towers, aan mensen die zichzelf opblazen en dat soort dingen. Maar wat maakt een steekpartij tot terrorisme???

Als ik in de Dikke van Dale kijk, word ik niet heel veel wijzer:

ter·ro·ris·me (het; o)1het onder druk zetten van een regering of bevolking door daden van terreur

Want als iemand zichzelf opblaast en daarmee heel veel onschuldige mensen met zich meeneemt de dood in, dan is dat natuurlijk heel triest, maar ik zie niet hoe dat in bovenstaande definitie past? Hoe zet je daarmee een regering of bevolking  onder druk? Ik zie dat niet. Ik zie wel dat je in dit voorbeeld een bevolking schaadt, pijn doet, onterecht meeneemt in jouw strijd, maar ik snap serieus niet hoe het in die definitie zou passen.

Een tijd terug vonden er hier in mijn woonplaats kort na elkaar en kort bij elkaar in de buurt twee steekpartijen plaats, met dodelijke afloop. Zo ongeveer het halve politie, brandweer en ambulance korps was uitgerukt, omdat de burgemeester op het idee kwam dat dit wel eens terrorisme zou kunnen zijn. De dader was hier allochtoon. En ik weet niet waarom de burgemeester op het idee kwam om te denken aan terrorisme, ik hoop nog steeds niet dat het alleen op basis was van de nationaliteit en het geloof van de dader. Maar soms voelt het wel zo...

Ook nu was de dader weer iemand met een andere nationaliteit en een ander geloof.
En ik zal er ongetwijfeld naast zitten, dat hoop ik echt, maar waarom is het zo dat als er een steekpartij plaatsvindt tussen twee kaaskoppen (want dat gebeurt ook regelmatig) geen sprake of verdenking van terrorisme, en zodra de messentrekkers een kleurtje en een bepaald geloof aanhangen ineens wel dat woord valt??

Ik weet het niet, ik kom er niet uit. En misschien wil ik het ook wel niet weten.
Ik probeer mensen te zien als mensen, welke kleur, en welk geloof ze ook hebben.
En ik weet niet of ik er tegen zou kunnen, als ik er achter kom, dat mijn gevoel blijkt te kloppen. Dat het inderdaad samenhangt met kleur en geloof.

Ik geloof namelijk dat ik niet in zo'n land wil leven, waar mensen niet (min of meer) gelijk zijn en waar men zich laat leiden door angst...

screenshot nieuws item

Leven als non-binair persoon in een binaire wereld....

Deze blog zit al heel lang te sluimeren in mijn hoofd. Ik vind namelijk dat ik er iets over moet schrijven, maar ik wil ook niemand voor het hoofd stoten. Ik realiseer me namelijk heel goed dat mijn hele transgender zoektocht en mijn reis als non-binair persoon één groot leermoment is, niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen om mij heen. Maar toch moet het geschreven worden.

Een tijd geleden was ik onder behandeling van de genderpoli van het VUMC in Amsterdam. Ik wist niet zo goed wat ik nu precies was en wat ik daarmee wilde. Ik dacht overigens dat ik zeker wist wat ik (aan lichamelijke veranderingen) wilde toen ik daar de eerste keer binnenstapte, maar naarmate de tijd verstreek en we in gesprek raakten, veranderde dat beeld en werd ik een stuk minder zeker.

Dit is voor mij heel makkelijk te verklaren. Oók ik ben opgegroeid in een binaire wereld, een wereld waar je óf het een bent, óf het ander. In dit geval man óf vrouw, meer smaken zijn er in de binaire wereld niet. Hoewel ik bij mijn geboorte tot vrouw gebombardeerd werd, op grond van uiterlijke kenmerken, heb ik mij nooit vrouw gevoeld. Maar ook ik wist niet beter dan dat er twee smaken waren: man of vrouw. En als ik dus geen vrouw was, dan moest ik wel man zijn...

Maar in het VU kwam ik erachter dat ik me ook niet helemaal man voelde. Tja en wat dan?? Ik leerde via Transvisie en nog wat andere kanalen, dat er ook nog zoiets bestond als non-binair, oftewel: ergens tussen die twee in. En in dat hokje (want laten we wel wezen, het is ook gewoon een hokje) voelde ik me helemaal thuis.

Ik kwam tot de conclusie, dat niet ik of mijn lijf moest veranderen, maar dat de maatschappij moet veranderen. En daarmee veranderde mijn vraag van lichamelijke aanpassingen naar: leer mij mezelf te wapenen om als non-binair persoon te leven in een binaire wereld. Want dat vond en vind ik nog steeds ontzettend lastig. Met het uitspreken van die vraag, eindigde overigens mijn traject bij het VUMC onmiddellijk.... maar daarmee had ik nog geen 'tools' om om te gaan met mijn 'probleem', want dat is wel hoe ik het ervaar.

Ik heb de pech dat mijn (echte) naam, onmiddellijk doet denken aan een vrouw en hoe mannelijk ik me dus ook presenteer aan de buitenwereld, zodra men mijn naam hoort (of mijn stem), word ik automatisch gebombardeerd tot mevrouw, zij, haar enz. En dat vind ik vreselijk, want dat ben ik niet!
Ik ben gewoon S. en als je over me moet spreken, dan het liefst met 'hij en hem'.

Hier had ik het met mijn hulpverleners over en we kwamen tot de conclusie dat we het voortaan over S, hij en hem zouden hebben, in spreektaal, maar ook in de rapportage. En hoewel er soms nog wel eens een vergissing is, gaat dat op zich best goed.

En begrijp me overigens niet verkeerd, die vergissingen vind ik niet erg. Het is ook best wel even wennen (ook voor mijzelf hoor!), maar verbeter jezelf en probeer het de volgende keer goed te doen.

In mijn dossier en hier in huis gaat het dus goed, maar toen moest er naar een instantie gebeld worden en mijn hulpverlener zei tegen me: "ik weet dat je graag S, hij en hem bent, maar bij die instelling ben je bekend als mevrouw, dus als je het goed vindt ga ik die woorden ook gebruiken, anders begrijpen ze er daar helemaal niks van."

En hoewel het hartstikke goed bedoeld was, op dat moment voelde dat al alles behalve ok, maar dat kon ik op dat moment niet uitspreken. Op dat moment begon dit blogje dus te broeien.

En laten we wel wezen: het is ook niet ok!
Hoe serieus neem je me, als je in huis en in de rapportage je taal wel aanpast, maar naar buiten niet? Doe je het in het verslag en in mijn huis dan puur om mij een plezier te doen? Om mij koest te houden? Het voelt (hoe onbedoeld ook) als een big fuck you naar mij, als verraad!

Die ander aan de andere kant van de lijn, hoeft het namelijk niet te snappen, die moet gewoon het probleem dat we aankaarten oplossen. En als jij het over S, hij en hem hebt en ze vragen: maar we hebben het toch over mevrouw? Dan hoef je helemaal niks uit te leggen. Je kunt gewoon zeggen, ja we hebben het over S en stug doorgaan met hij en hem. Persoonlijk moet ik de eerste telefonist nog tegen komen die meer dan twee keer die vraag stelt...

Dán zou je me helpen in mijn gevecht van "bewustwording en educatie" en me echt serieus nemen en respecteren.Want alleen kan ik dat niet, daar heb ik m'n netwerk voor nodig. Goed voorbeeld doet namelijk volgen.

En laten we het beestje gewoon bij de naam noemen en eerlijk zijn. De reden dat je kiest voor mevrouw, zij en haar heeft helemaal niks te maken met of de andere partij het begrijpt of niet. Het heeft puur en alleen te maken met je eigen gevoel van ongemakkelijkheid. Het gaat over je ongemakkelijk voelen over opkomen voor iets wat jezelf misschien niet begrijpt en wat je niet persoonlijk raakt. Misschien zelfs wel over angst om tegen een bestaande stroom in te zwemmen.

Maar hou het JUIST vol tegen de rest van de wereld, want misschien dringt het dan eindelijk door dat er meer is dan de standaard overduidelijke hij en zij hokjes. En kan ik (en de vele, vele anderen als ik) misschien eindelijk mezelf zijn zonder steeds maar weer een keuze te moeten maken tussen twee dingen die ik niet ben.

Namens de non-binaire mensheid: bedankt!

foto: internet

Iets met ouder worden...

De laatste tijd word ik steeds vaker geconfronteerd met een menselijk trekje dat ik niet zo heel erg tof vind. Ik word me namelijk steeds bewuster van het feit dat ik oud aan het worden ben.

Die grijze haren op m'n kop.... ach, dat kan me weinig schelen. Hoe vaak de kapper ook blijft vragen of ze er niet een mooi kleurtje in mag doen, mijn antwoord blijft steevast 'nee, dank je'. Ik vind dat namelijk maar een hoop ijdel gedoe en ik hou niet van gedoe. Ik vind het prima als anderen dat doen, maar van mij hoeft het niet, het maakt mij namelijk erg weinig tot niks uit hoe ik eruit zie.

Maar waar ik tegenaan loop, is dat ik steeds minder kan hebben. En ik weet niet zeker of het echt met ouderdom te maken heeft, of meer met het gegeven dat ik steeds gevoeliger word voor geluid (en ik was op dat gebied al erg gevoelig), maar wat het ook is, ik word er erg verdrietig van.

Ik zal een voorbeeld geven.
Een buurmeisje rijdt met haar piepende, roestige fietsje urenlang rondjes en elk piepje wringt zich een weg tussen mijn hersenkronkels door naar binnen. Elk piepje voel ik tot in mijn tenen. De ergste gedachten komen in me op. Ik wil stokken tussen haar spaken steken, haar van haar fiets sleuren, onder een auto duwen enz. Ik doe het uiteraard allemaal niet, wetend dat fietsen ooit een keer gaat vervelen.... en dat blijkt ook zo te zijn.

De roestige piepende fiets wordt ingewisseld voor een gloednieuw stepding, voorzien van een fietsbel. En wat is er nou leuker dan urenlang achter elkaar lopen bellen....
Oordoppen zijn mijn vrienden geworden.

Nog een voorbeeld:
Mijn overbuurjongetje is een erg druk mannetje en dat is prima, hij moet lekker levendig zijn, hij is tenslotte 6 of 7 jaar. Hij moet kunnen rennen, spelen, draven en lawaai maken. En hoewel ik dit écht meen, kan ik het niet helpen dat ik hem af en toe zijn huis in (en erger) wens, waar ik zijn gedoe niet meer kan horen.

Hij doet geen rare dingen hoor, eerder heel normale dingen, maar toch. Zo heeft hij laatst ontdekt dat als je heel hard op een leeg blikje stampt, het blikje zich om je schoen heen vouwt en blijft zitten en daar dan mee over straat rennen maakt een heerlijke herrie!
En terwijl hij urenlang enthousiast over de straat klettert met zijn blikjes, zit ik me binnen groen en geel te ergeren aan dat geluid, wat bij mij binnenkomt alsof iemand met spelden in mijn hersens zit te prikken (niet dat ik weet hoe dat voelt, maar ik denk dat het ongeveer zo aanvoelt).

En ondertussen probeer ik mezelf streng toe te spreken: wat nou, ouwe zeur.... wat deed je zelf toen je zo oud was als hij, en ouder nog? Ik liep ook met die blikjes aan mijn voeten en had dan de grootste lol. Goedkoop vermaak! En als iemand er wat van zei, dan hoorde ik dat amper, laat staan dat ik begreep waar ze het over hadden. Lawaai??? waar? Ik had alleen maar plezier.

De buurjongetjes vinden het ook heel leuk om te voetballen tegen de garage deuren (metaal.....) en dat maakt natuurlijk een prachtig kabaal, hoe harder je schiet, hoe groter het resultaat... En wederom erger ik me groen en geel, vanwege de impact die dat lawaai op mijn hersens heeft... Geen spelden dit keer, maar eerder een moker die inbeukt op mijn hersenen.

En dan denk ik terug. We woonden in een wijk met weinig kinderen en achter ons huis was een garagepleintje waar m'n broer en ik graag speelden. Voetballen was één van onze lievelingsspellen. En ja, hard tegen die eerst houten en later metalen deuren knallen was een sport! Hoe harder hoe beter. Toen er ooit een mevrouw aan de deur kwam, wiens huis aan dit pleintje grensde, om te vragen of we alsjeblieft wat zachter konden spelen omdat haar man ernstig ziek was en probeerde te slapen, vonden wij dat maar gezeur. Het resultaat was, dat we nog vaker gingen spelen en nóg harder gingen knallen. Rekening houden met anderen zat er op die speelmomenten écht niet in (dat moesten we namelijk altijd en overal al, buiten deze speelmomenten). Een week na het verzoek van deze mevrouw, viel er een overlijdenskaart in de bus: de meneer had de strijd tegen kanker verloren.

Als ik daar nu aan terug denk, dan vind ik mezelf een vreselijke egoïst. Ik weet dat ik jong was en niet beter wist. Dat ik me nog niet zo goed kon inleven in een ander... ik had wel wat anders aan mijn hoofd, maar toch. Ik voel me nu vaak schuldig over het ettertje dat ik destijds voor de buurt geweest moet zijn.

Maar als ik dan naar buiten kijk en mijn buurjongetje zie, die met al zijn herrie, lawaai, kattenkwaad en kwajongensstreken herrie loopt te maken en tegelijkertijd zo onschuldig en ontwapenend uit de hoek kan komen, dan kan ik ergens diep verstopt van binnen ook wel wat compassie voelen voor dat luidruchtige ettertje buiten, maar ook voor dat luidruchtige ettertje dat ik ooit was, dat tijdens het buitenspelen, heel veel stress van zich af moest schoppen.

Het verandert niks aan het feit dat ik me blijf ergeren aan al die geluiden, Dat ik inmiddels veranderd ben in die oude zeur waar ik vroeger zelf zo'n hekel aan had. Maar fair is fair: ook al heb ik het zelf vroeger ook allemaal gedaan: 30x belletje trekken in een half uur, is strontvervelend. Expres mensen klieren en laten schrikken is niet leuk. En ieder mens heeft ook een grens tot waar ze met dit soort dingen kunnen dealen. En mijn grens is erg snel bereikt tegenwoordig. Sorry!

Mijn emmer zit vrij snel vol en dan erger ik me dus groen en geel....
Gelukkig is geel toevallig wel mijn lievelingskleur.

foto: internet

None of your business!!!

Soms.... Soms kan ik me zo vreselijk boos maken!

Zojuist ging ik op een warme zondagmiddag even boodschappen doen. Ik had iets in de folder gezien dat alleen vandaag nog in de aanbieding was en hoewel ik het niet bepaald heel erg nodig had, besloot mijn hoofd dat het toch écht vandaag gehaald moest worden.... En zo geschiedde dus.

Ter verdediging van mijzelf: mijn hoofd (of de vele bewoners ervan) is echt niet altijd de baas hoor, meestal ben ik dat zelf, maar als het warm is, ik slecht geslapen heb en moe ben, dan is het soms makkelijker om te weten welke strijd je wel en niet aan moet gaan met het 'zootje ongeregeld'. En dit was een strijd die ik graag aan me voorbij liet gaan. Mensen met kleine kinderen zouden dit moeten kunnen herkennen.

Goed ik stond dus in de rij van de kassa en voor mij stond een wat oudere meneer met een rollator. Hij had 10 blikjes bier, 3 grote flessen cola, vuilniszakken en..... te weinig geld.

Het bedrag dat hij moest betalen was €9,20 en hij had €8,- aan contanten bij zich. Hij probeerde de rest te pinnen, maar dat kon hij dus niet (lees: stond niet meer op zijn rekening). En dus ontstond er drama.... Een redelijk jonge en nog niet zo ervaren cassière, die er weer iemand bij moest roepen. En dat duurde heel erg lang...En we stonden er al vrij lang, omdat er vóór deze meneer ook al iets niet helemaal goed ging.

Ik vroeg aan de meneer hoeveel hij nog miste. Voor de goede rekenaars onder ons: €1,20 en dus haalde ik dat bedrag uit m'n beurs en zei tegen het meisje achter de kassa: ik betaal die 1,20 wel, dan is het in orde toch.
Heel verhaal dat dat niet kon, dat het gepind moest worden enz... Tja, en ik heb lang genoeg achter de kassa gezeten om te weten dat dat een verhaal was dat niet klopte, want zodra iemand niet kan betalen per pin, wordt de transactie afgebroken en kun je een andere betaalmogelijkheid aangeven.

Hoe dan ook, er moest een chef bij komen die vervolgens exact hetzelfde tegen het meisje zei als wat ik haar net gezegd had. En het is prima dat dat meisje moet leren, daar gaat het ook niet om. Het gaat me om wat er vervolgens gebeurde.

De meneer in kwestie stak me een (redelijk gore) hand toe, schudde die van mij en schuifelde blij de winkel uit. En toen kreeg ik de wind van voren van de mevrouw achter mij. Wat mij bezielde om deze man geld te geven. Zo hield ik 'gedrag in stand'! Ik (i) draaide me om en vroeg mevrouw (m) welke gedrag ze precies bedoelde?

m: Ja, die man is alcoholist en jij zorgt ervoor dat hij nu kan drinken.
i: en hoe weet u dat hij alcoholist is?
m: je ziet toch wat hij koopt?
i: jazeker: zes liter cola zero, 5 liter bier en vuilniszakken. Dat is meer frisdrank dan bier overigens.
m: je denkt dat toch niet dat dat voor hemzelf is?
i: ik heb geen flauw idee en weet u? het gaat me ook geen zak aan. Misschien is hij alcoholist, misschien heeft hij gewoon een gezellige middag met vrienden, wie zal het zeggen. maar wat het antwoord ook is, het zijn niet mijn zaken. Ik zie een meneer die niet in staat is om €1,20 te pinnen en daar kan ik wat aan doen, dus dat doe ik.
m: maar je betaalt zijn drank?
i: wie zegt dat? misschien betaalde ik wel twee van de drie flessen cola, of die vuilniszakken? Dat gaat u toch geen zak aan? Als hij al alcoholist is, dan zal hij door die drie biertjes die hij minder had kunnen drinken als ik hem niet geholpen had écht niet ineens geen alcoholist meer zijn hoor, dan zou hij er morgen gewoon drie extra scoren. maar het gaat u en mij niet aan wat meneer al dan niet met zijn bier en zijn leven doet.
m: je bent brutaal en naïef.
i: dat kan kloppen, maar ik weet dat ik mezelf vanavond recht in de spiegel aan kan kijken. Prettig weekend.

En ik liep rustig weg.
Maar van binnen kookte ik. What the fuck?
Waarom moet ik me verantwoorden voor het helpen van iemand?
En ja ik weet ook wel dat meneer die 10 biertjes heel hoogstwaarschijnlijk zelf naar binnen werkt. Maar dan nog? Zoals ik al zei: het zijn niet mijn zaken, het zijn niet haar zaken.

Ik weet best dat ik wellicht 'gedrag in stand houd' (pffff, alsof ik zoveel macht heb), maar ik blijf dit, als ik het kan, gewoon doen. Simpelweg omdat ik inderdaad naïef ben en hoop dat als er ooit een dag komt waarop ik €1,20 mis voor mijn boodschappen, buskaartje of wat dan ook, er iemand zal zijn die zonder vragen of oordelen dat geld voor mij wil betalen.

Hoop doet leven zeggen ze wel eens en verbeter de wereld begin bij jezelf.

foto; internet

ps: en dat van mezelf in de spiegel aan kunnen kijken was natuurlijk een grote leugen,ik heb namelijk geen spiegel.

Disney wijsheid voor een mooiere wereld....

Als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik enorm van reizen hou. Ik hou van een andere omgeving en van het spreken van een andere taal. Op de een of andere vage manier, geeft reizen me een gevoel van vrijheid. Niet alleen puur het feit dat ik kan gaan en staan waar ik wil (al ben ik daar zeer zeker ook heel dankbaar voor) maar ik voel me veel vrijer als ik in het buitenland ben.

Op de een of andere onverklaarbare manier, ben ik een soort van zekerder van mezelf. Dingen die me in Nederland niet of nauwelijks lukken, vind ik in het buitenland, in een andere taal, veel gemakkelijker. Hoe het zit, of hoe dat komt, kan ik niet goed uitleggen, maar dat ik me in het buitenland vaak een stuk gelukkiger voel, is een feit.

Maar goed, ook nu zit ik weer in het buitenland. En eerlijk is eerlijk, ik vind mezelf inmiddels best een ervaren reiziger. En hoewel ik hier met het grootste gemak van de wereld om informatie vraag, of een praatje maak met volkomen vreemden, is er één ding dat ik ook hier, vreselijk moeilijk vind. 

Noem me raar, maar ik vind het ontzettend moeilijk om in mijn eentje ergens te gaan eten. En dan heb ik het niet over de McDrek, de Burgerking of KFC, nee, dat lukt me wel, maar ik bedoel een echt restaurantachtige omgeving, waar ze ‘echt voedsel’ verkopen. Ik vind het moeilijk om daar in m’n eentje binnen te stappen, te gaan zitten, te bestellen en te eten.

Ik denk dat ik ergens bang ben voor wat andere mensen dan wel niet van me zouden kunnen denken: kijk, wat een loser, heeft zeker geen vrienden enz. Als ik het omdraai, dus als ik iemand in z’n eentje in een restaurant zie zitten, dan denk ik overigens alleen maar: Wow, wat knap.... maar omgedraaid is dat niet wat ik denk dat anderen over mij zullen denken.

Vandaag overtrof ik mezelf voor de tweede keer op rij. Ik had gisteren een pub hier in de straat gezien, waar ik vandaag wilde gaan eten, maar toen puntje bij paaltje kwam en ik de tent van binnen zag (en hoorde) en voelde hoe ik aangekeken werd, ben ik omgedraaid en vertrokken.... en toch heb ik mezelf dubbel overtroffen. Dat weglopen is al iets wat ik niet gauw zou doen, dus dat was overwinning nummer 1, maar ik had ook een backup plan (en zelfs een backup voor de backup, maar dat was nodig). En dus kwam ik een Amerikaanse diner terecht. Gewapend met boek en telefoon aan een tafeltje gaan zitten en eten besteld. Jihaa, Well done!

De mensen tegenover me waren Nederlands, voor mij altijd een reden om me in te houden en stiekem mee te luisteren, maar me niet bekend te maken. Het betrof een jong stelletje, waarvan de dame in kwestie behoorlijk flink was. Zó flink zelfs dat ik er twee keer in paste en geloof me, dan ben je behoorlijk flink. En ik vind dat niet erg, maar als je als flinkerd (in het Nederlands) commentaar gaat leveren op de grootte van mijn portie eten (waar ik geen invloed op had en zelf ook van schrok), dan vind ik dat niet helemaal ok, maar ik liet het gaan, keek naar het tweede toetje dat ze naar binnen werkte, dacht er het mijne van, maar zei niks. Het gaat me tenslotte niks aan.

Vervolgens kwamen er twee vriendinnen aan het tafeltje naast me zitten en toeval wilde dat zij ook Nederlands waren. Eerst begonnen ze over de andere flinkerd te zeuren. Ze konden niet achter haar stoel langs en dus zette één van de meiden haar stoel demonstratief dwars aan het tafeltje, waardoor ze recht naar mijn tafeltje moest kijken. En meteen kwam er weer commentaar: “niet dat het uitzicht op een dik varken dat een varken zit te eten veel beter is”. Ik hoor het, ik word er verdrietig van en ik hou m’n mond...

Ik weet dat ik niet maatje 36 heb, integendeel, ik zit eerder aan de 46 en geloof me als ik zeg, dat ik me daar héél ongemakkelijk bij voel en heel erg verdrietig van word. Ik ben dan ook echt wel bezig met een poging om hier iets aan te doen, maar dat gaat me niet echt makkelijk af. En eerlijk is eerlijk, als ik op vakantie ben, dan wil ik niet de hele tijd calorieën tellen, ingrediënten lezen, dan wil ik, net als iedereen gewoon kunnen genieten.

Ik snap het niet: waarom is het nodig om anderen af te zeiken? Het valt me op dat het vooral vrouwen zijn die dit (over elkaar) doen, maar dat kan een groot vooroordeel zijn, het valt me gewoon op. Waarom is het nodig om alles wat je denkt hardop te zeggen? Ook als je weet dat het kwetsend is wat je zegt? En denken ‘ik ben in het buitenland, dus niemand kan me verstaan’ is een vrij naïeve gedachte, met de goedkope chartervluchten, is reizen niet meer alleen voor de elite weggelegd.... 

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet heilig, ik denk ook van alles als ik dingen zie, maar ik hoef niet altijd en overal maar te zeggen wat ik denk, daar wordt de wereld géén mooiere plek door, kan ik je verzekeren. Ik denk en weeg af of datgene wat ik over de ander denk een meerwaarde of iets positiefs kan zijn voor die persoon, en als het iets is dat ik zelf niet graag zou horen, dan houd ik mijn mond. 

Was het niet Stampertje die in de Disney versie van Bambi van zijn moeder geleerd kreeg: “Als je niks aardigs kunt zeggen zeg dan niks, niemendal.” Een les, waaraan velen van ons (inclusief ikzelf) een voorbeeld zouden kunnen nemen.

De dames naast me, gingen overigens nog even verder met hun commentaar over mij en ik hield stug mijn mond en glimlachte tegen ze als ze weer eens om hun eigen lompe grappen moesten lachen. Ik vroeg de rekening, rekende af en moest me toen tussen onze tafeltjes uitwurmen (die behoorlijk dicht op elkaar stonden). En dit was voor mij het moment van ‘wraak’. Ik stond op, begon langs de tafel te schuiven, bleef (per ongeluk) ergens aan hangen en nam mijn halve tafeltje mee (heb ik weer). Toen ik langs ze liep, op weg naar de uitgang, zei ik in het Nederlands: “tja, dat krijg je hè, zo’n dik varken past ook nergens tussen. Fijne avond.”

En eerlijk is eerlijk, ik geniet van de kleur die er op hun koppen verscheen en het geschokte gefluister: “oei, zou hij dat gehoord hebben?” (Ja koe, ik heb je gehoord, luid en duidelijk.....)

Het voordeel van me daarna zo kut voelen, is dat ik iets fijns terug wil doen, iets waarvan IK me goed ga voelen. En dus heb ik de lokale zwerver die me al drie dagen met een prachtige lach op zijn gezicht een fantastische dag wenst als ik langskom getrakteerd op een mealdeal naar keuze en een kop sterke koffie.

Dus dames, dank je wel. Door jullie onnodige kutopmerkingen, heeft deze meneer, die iedereen die langskomt, hoe dik ze ook zijn, een mooie dag wenst, vandaag in ieder geval een maaltijd gescoord....

foto: internet

Ps: mijn Spareribs waren trouwens lekker. Dat wel.

Dingen waar Ik blij van word...

Vandaag is het weer een erg warme dag, iets waar ik persoonlijk niet zo heel erg dol op ben. Ik ben simpelweg niet ontworpen voor warm weer.
De afgelopen dagen, kreeg ik mezelf weer eens niet de stad in. Ik wilde graag naar de film, maar het lukte me niet. Wél heb ik bijna elke dag per fiets de buurt afgestruind op zoek naar Pokemons, maar het voelde weer eens alsof ik weer niks voor elkaar kreeg.

Vandaag was ik al vroeg in de stad te vinden. De voordelen daarvan: het is nog niet zo warm en het is nog niet zo druk en dus wandelde ik braaf in het rond om mijn Pokemons te vangen.

En hoewel ik uiteindelijk niet de ‘bijzondere’ Pokemons gevonden heb waar iedereen het over had, gebeurden er wel een aantal dingen waar ik blij van werd.

Ten eerste kwam ik m’n oude buuf tegen. Ik heb eigenlijk met niemand hier in de flats echt contact, en net toen ik m’n oude buuf leerde kennen en we wat dingen samen gingen doen en er eindelijk een leuk en gezellig contact was, kreeg ze een nieuwe woning aangeboden. Voor haar was dit ideaal, ze kreeg wat meer vrijheid terug. Ik vond het jammer, maar ach, mijn woonplaats is nou ook weer niet zó groot dat we elkaar nooit meer zouden zien. Toch verwaterde het contact al gauw. Ik heb nog wat pogingen ondernomen door kaartjes te sturen, maar er kwam geen enkele reactie en dus gaf ik het op. Ik had geen idee wat er mis gegaan was, maar blijkbaar moest ik me erbij neerleggen dat het klaar was. Tot vandaag.....

Ik kwam haar tegen, zomaar ergens onderweg in de stad. We maakten een praatje en het voelde voor mij weer als vanouds....ze had echter haast en dus wisselden we nummers uit en gaan we binnenkort een keer op ons gemak bijkletsen.... Ik heb er zin in!

Vervolgens kwam ik na heel lang lopen (op weg naar de bus naar huis) op de markt uit en daar stond een Politieauto geparkeerd. Nu is dat niet zo vreemd, want André Rieu maakt de stad nog steeds onveilig en dus rijdt er extra blauw door de stad.
Maar het leuke was, dat er een klein jongetje heel enthousiast naar de auto stond te zwaaien en toen de agenten uitstapten, sprong het mannetje (erg ongecoördineerd) bijna een gat in de lucht! Hij kon zijn geluk niet op.
Één van de agenten kwam naar het mannetje toe, voerde een kort gesprekje met hem en nam hem toen op de arm. Het jongetje kreeg een ‘rondleiding’ door de politieauto. Hij mocht de lichten aan en uit doen en zelfs heel even de sirenes aanzetten, maar daar schrok het mannetje zelf nogal van en dus gingen die snel weer uit.

Het mannetje kreeg er geen genoeg van en ik stond het van een afstandje te bekijken, met een mega smile op mijn gezicht. Nu is het denk ik geen geheim, dat ik niet echt een goede relatie heb met de dienders in mijn stad, maar kijkend naar dit tafereeltje, maakte me vreemd emotioneel.

De agent zette het mannetje neer en hij rende enthousiast naar z’n moeder die hem vroeg of de agent nog een high five kreeg. De agent zakte door z’n knieën op ooghoogte van het mannetje, het mannetje rende weer naar de agent en gaf hem een high five. De agent speelde het spelletje mee en liet zich omvallen en deed alsof zijn hand pijn deed van de high five.... het mannetje liep weer naar de agent en gaf een kusje op zijn pijnlijke hand....

Ik stond erbij en keek ernaar en vocht tegen m’n tranen... ik genoot hiervan en ik ben altijd dankbaar als ik ook deze kant soms mag zien. Blijkbaar kregen ze op dat moment een oproep en moesten ze er vandoor, pas toen viel het me op dat het blije mannetje, die dit ‘vet cool’ vond, het syndroom van down had. Niet dat dat belangrijk was overigens, ik liep met een grote glimlach door.

Op dat moment viel het me op dat het carillon van het stadhuis een wel erg bekend deuntje speelde. En als ik me niet vergis, was het het 'volkslied' van het stadsdeel waar ik vroeger woonde. Best een beetje vreemd, want dat ligt in een compleet andere provincie, maar hoe dan ook, het bracht wel even blije herinneringen naar boven. En dus pakte ik de camera op m'n telefoon erbij en besloot het te filmen... Alweer een glimlach en ik zette mijn weg voort naar de bus.

Eenmaal in de bus gebeurde er nog iets waardoor ik moest lachen. De buschauffeur ging ons namelijk het weerbericht voor de komende dagen vertellen. Nu weet ik dus dat het morgen 31° wordt en overmorgen zelfs 32°.... niet dat ik heel blij word van die temperaturen, maar ik vond het wel grappig. Hij gaf ons allemaal nog de tip om voldoende water te drinken en ons niet te druk te maken....

Daar ga ik me dan maar aan houden!

foto: internet

"Je bent goed zoals je bent"..... my ass!

Laat ik maar gewoon met de deur in huis vallen: het gaat niet zo goed met me.
Wat er precies aan de hand is, kan ik niet vertellen, simpelweg omdat ik het eigenlijk niet echt weet, maar ik weet wel, dat het niet goed gaat.

Wat ik ook weet, is dat ik het heel moeilijk vind om dat met anderen te delen. Het is namelijk altijd hetzelfde liedje bij mij, het komt ook steeds weer terug en dus ben ik bang dat als ik het hardop zeg, mensen denken (of zeggen): heb je Mick weer met z'n eeuwige gezeik. En zelfs als mensen het niet zeggen, dan hoor (of zie) ik het toch. Daarnaast schaam ik me ervoor, want er zijn mensen met échte problemen en die... tja, die heb ik niet. Of in ieder geval niet zodanig dat ik ze ook kan benoemen.
En dat niet kunnen en durven benoemen, maakt erg eenzaam.

Ik ben ook heel bang voor de vraag die daar altijd op volgt, namelijk het oh zo goed bedoelde "wat heb je nu nodig?". En ja, dat is superlief bedoeld, maar als ik wist wat ik nodig had, dan was het niet zo ver gekomen, dan had ik dat op de een of andere manier wel al gevraagd. Van die vraag raak ik in paniek. Niet weten staat in Mick-land namelijk gelijk aan dom, en Mick mag niet dom zijn (traumaatje van vroeger zullen we maar zeggen).

Overigens weet ik heus wel dat ik problemen heb, ik loop niet voor niks al meer dan 25 jaar in de psychiatrie rond. En misschien zit daar ook wel een van de pijnpunten, maar daar kom ik zo op terug.

Er zijn veel dingen die ertoe bijdragen dat het niet goed gaat.
Zo werkt het eeuwige gezeur met en de overlast van de buurman niet echt in mijn voordeel. Ik merk dat ik moe ben, dat ik over mijn grens zit. Steeds vaker betrap ik mezelf erop dat ik terug ga schreeuwen en als je me een beetje kent, dan weet je dat ik niet van schreeuwen hou, want daar krijg ik keelpijn van. Ik merk dat ik slecht/nauwelijks slaap door het gezeik en áls ik al slaap dan komt het met regelmaat voor dat ik door de politie opgepakt word omdat ik de beste man allerlei verschrikkelijke en strafbare dingen heb aangedaan. 'Gelukkig' zijn het maar dromen, maar uitgeruster en relaxter en vrolijker ga ik me er niet van voelen.

Ik voel me somber en moe. En er zijn dagen dat ik mezelf niet van de bank gesleept krijg. En dat gedrag ken ik van mezelf: dat is herfst en winter gedrag. En hier word ik heel verdrietig van, want blijkbaar hebben mijn lijf en mijn hoofd niet door, dat het zomer is en dat dit HET seizoen is waar ik het in een jaar van moet hebben. Dit is het seizoen waaruit ik de kracht en de positieve ervaringen moet halen waardoor ik de herfst en winter door kan komen en er geen einde aan maak (en ik realiseer me dat dit heel drastisch klinkt, maar dit is wel hoe het voelt).

En verder ben ik aan het proberen om een behandelingstraject in te gaan om hopelijk blijvend iets aan mijn gewicht te gaan doen en mijn leven drastisch om te gaan gooien. Ik loop al een tijdje bij de diëtiste, maar dat gaat niet zo soepel. Ik verlies wel wat gewicht, maar eigenlijk te weinig en ik merk dat ik meer ondersteuning nodig heb, maar tegelijkertijd ben ik door m'n vergoeding (zorgverzekering) heen.

En toegeven dat ik het niet alleen red, dat het me niet lukt, vind ik een heel ingewikkeld en moeilijk ding. Ik ben van heel jongs af aan gewend om dingen zelf op te lossen, maar dit probleem, is te groot(s) en krijg ik in mijn eentje niet getackeld.

Die behandeling vindt plaats bij een GGZ-instelling, omdat men ervan uit gaat, dat obesitas een grote psychologische component heeft (en daar kan ik me ook wel in vinden). Maar een GGZ instelling werkt met diagnoses en tja.... daar komt mijn probleem/onrust/verdriet om de hoek kijken.

Om voor die behandeling in aanmerking te komen (en geloof me, ik ben écht gemotiveerd) moet je naast ernstige obesitas (check!) ook een eetstoornis hebben. En die staat niet op het lijstje van de vele diagnoses die in de loop der jaren de revue al hebben gepasseerd. En ook hier word ik erg verdrietig van.

Niet van het feit dat ik die diagnose (nog) niet heb, maar van het feit dat dit noodzakelijk is. En ik snap het wel hoor.. geld, DBC blablabla. Maar toegeven dat je veel te dik bent en dat je hulp nodig hebt omdat je het niet alleen kunt is al zó'n fucking moeilijke stap. Dat voelt als zo'n enorme nederlaag! Eigenlijk zou die stap op zich al voldoende moeten zijn.... maar is het dus niet.

Dit hele aanmeldingsproces heeft mijn wereld flink op z'n kop gezet en heeft me aan het denken gezet: waarom word ik hier nou zo verdrietig van?

En ik denk dat het er mee te maken heeft dat ik de dubbelheid van 'de wereld' weer eens niet snap.
Steeds opnieuw krijg ik te horen: wees gewoon wie je bent, dat is goed genoeg.

Maar is dat wel zo???
Toen ik 15 was werd ik voor het eerst (officieel) naar de psychiatrie gestuurd. Ik was mezelf....maar ik vertoonde gedrag waarvan mijn omgeving vond dat het niet door de beugel kon. Het gevolg was een verwijzing naar de psychiatrie. Hoeveel duidelijker kan de boodschap zijn: er is iets mis met jou, je bent niet zoals het hoort, je moet veranderen. Ik faalde in het leven...

Later werden er steeds labels op me geplakt. Nieuw persoon, nieuw label. En hoewel ik soms best 'blij' was met een label, gaf het ook keer op keer, los van de inhoud of de naam van het label,  weer de boodschap: er is iets mis met je, je doet het niet goed, je bent niet goed genoeg, je moet veranderen. Je faalt. En het enige dat ik steeds maar probeerde was om mezelf te zijn, al had ik geen clue wie of wat dat was.

En nu, 27 jaar later heb ik eindelijk een beetje een idee wie ik ben. In ieder geval heb ik na al die jaren zoeken een antwoord op de vraag WAT ik ben en begint het proces van WIE ik ben, ook eindelijk vorm te krijgen. Ik ben Mick, ik ben non-binair, geen vrouw, geen man, ik hoor stemmen, ik begrijp de wereld niet zo goed en de wereld mij niet. Ik ben erg op mezelf, ik hou van borduren, van films, ik kan schrijven en ik heb humor.
Eindelijk ben ik wie ik ben, en volgens de maatschappij zou dat goed genoeg moeten zijn.
Maar om nóg meer te worden wie ik ben, heb ik een nieuw label nodig. Een label waarvan ik behoorlijk zeker ben, dat het ECHT NIET bij me hoort. (Maar ik ben bereid om het op te laten plakken als dat me de hulp geeft die ik denk nodig te hebben.)

Maar toch..... een nieuw 'label'.... Maar een oh zo oude boodschap: er is iets mis met je, je bent niet goed genoeg. Je moet veranderen....Je faalt... nog steeds.

Wanneer mag ik écht zijn wie ik ben en wanneer is dat écht goed genoeg?
Want zolang mensen labels op me blijven plakken (ook al is het maar om financiering te krijgen), is die 'je bent goed zoals je bent' opmerking gewoon klinkklare bullshit.

foto: internet

Beter een verre buur dan een goede vriend....

Het is weer eens zover...
Mijn onder-onder buurman is weer op hol geslagen.

Een aantal jaar geleden kwam de onderste woning in mijn portiek leeg te staan. Vrij snel daarna kregen we te horen dat de woning verhuurd was, maar het eerste jaar (minstens) woonde er niemand. Iets dat ik, wonende in een stad waar best sprake is van enige 'woningnood' (als het over betaalbare huurwoningen gaat), best vreemd vond.

En dus besloot ik destijds eens poolshoogte te nemen en vertelde aan onze contactpersoon van de woningbouw vereniging, dat de woning wel verhuurd was, maar niet bewoond werd. Het enige dat deze mevrouw mij kon vertellen was, dat zij hiervan op de hoogte waren, dat het wel degelijk verhuurd was en dat er binnenkort ook daadwerkelijk een bewoner aanwezig zou zijn.
Waar maakte ik me destijds druk om.....

Die bewoner kwam er inderdaad en vanaf het moment dat hij er was, leverde het problemen op. Zijn naamplaatje heeft hij onmiddellijk van de deur verwijderd. Niemand weet wie hij is, hoe hij heet of hoe hij eruit ziet.

We weten echter wel allemaal hoe hij klinkt, want op zijn slechte dagen (of misschien zijn het zelfs wel zijn goede dagen, wie zal het zeggen) schreeuwt en gilt hij het hele huis bij elkaar. Hij slaat met de deuren en soms klinkt het echt alsof hij iemand wat aan gaat doen.
Probleem is echter dat er niet altijd iemand bij hem in zijn woning lijkt te zijn.

Hoe dan ook, het gedrag van deze meneer, levert mij (en ook andere buren) veel stress op.
Hij doet de deur niet open, dus met hem in gesprek gaan is niet echt een optie, nog los van het feit dat ik het zelf niet eens meer zou durven. Hij komt zelf ook nooit buiten, niet eens om zijn post uit de brievenbus te halen.

Dit zijn allemaal dingen die zijn (stokoude) moeder elke dag voor hem komt doen. Iedere dag komt ze aangeschuifeld met een tas vol boodschappen. Zodra ze binnen is, begint het geschreeuw en gegil en het met de deuren gooien. Zij doet zijn boodschappen, haalt de post uit de brievenbus, ze kookt een maaltijd voor hem, doet zijn was, zijn afwas. Als zij het pand verlaat is hij weer rustig(er).

Niet alleen zij heeft dit effect op hem, eigenlijk alles en iedereen die (verplicht) bij hem over de vloer komt. Sinds december vorig jaar heeft hij namelijk verplicht hulp en die laat hij meestal ook wel binnen. Vóór die tijd stond hij wel ingeschreven bij de hulpverlening, maar stond hij bekend als een 'zorgmijder'. Zodra de hulpverlening binnen komt begint het feest weer opnieuw. En zij gaan vrij snel weg, maar meneer gaat dan vervolgens de hele dag door met zijn geschreeuw.

Nu snap ik best dat het niet helemaal goed gaat met deze meneer. En daar heb ik als GGZ patiënt best begrip voor. Maar ook aan mijn begrip komt een einde. En niet alleen aan die van mij. Het is zelfs zó ver dat zijn directe buurvrouw op dit moment (dmv een urgentie aanvraag) aan het verhuizen is, omdat ze de overlast van hem niet meer trekt...

Zijn buien triggeren veel in mij en maken dat mijn eigen welzijn 'in gevaar komt'. En dat vind ik niet ok!

En dus zijn er al heel wat gesprekken, mails, brieven tussen woningbouw en wijkagent heen en weer gegaan. De politie wordt met regelmaat gebeld, maar meneer is ook heel slim. Hij heeft een neus voor de komst van politie, want zodra die in de buurt komen, dan is hij stil. Hij KAN het dus wel. Hij is niet dusdanig 'verward' dat hij zijn gedrag niet kan stoppen en er geen controle over heeft, want op deze momenten gedraagt hij zich 'keurig'. Daardoor heeft de politie nog nooit daadwerkelijke overlast kunnen constateren. En dat is rete frustrerend voor ons als medebewoners.

Gisteren was het weer zo ver, en na dagen van geschreeuw en met de deuren slaan, besloot dit keer een andere buur (dan ik) de politie in te schakelen. Ze kwam me vertellen dat ze om 19.30u de melding had gedaan.
Om 20.43u verliet moeder het huis en werd het weer rustig. Om 20.50u arriveerde de politie om geluidsoverlast te 'constateren', maar ja, die was 80 minuten na de melding inmiddels over.
Dus om 20.58u zaten de agenten weer in de auto en gingen (met spoed) op weg naar een andere melding. En ik bekeek het vanaf mijn balkon en de moed zakte (wederom) in mijn schoenen.

Met de wijkagent is destijds afgesproken dat we moeten blijven melden, omdat het feit door hun 'geconstateerd' moet worden. Er is ook afgesproken dat ze niet voor de deur moeten parkeren, maar aan het begin van de straat en niet met toeters en bellen aan moeten komen, want zoals ik al zei: hij kan wel degelijk schakelen en is dan poeslief en stil...
Maar ook gisteren parkeerden ze weer recht voor het raam....

Vanochtend besloot ik (inmiddels) mijn vriend, de wijkagent weer op te zoeken, want echt, ik zit aan mijn tax! Mijn onderbuurvrouw besloot mee te gaan en dus zaten we er dit keer samen.

We kregen exact hetzelfde verhaal te horen als de vorige keer dat ik er zat... Blijven melden bij de politie, blijven melden bij de woningbouw. Ik (de agent) ga de woningbouw aan zijn jasje trekken, ik ga de zorginstelling inschakelen, en ik ga opschalen naar het Veiligheidshuis.... Mooie woorden, maar het voelt zo ontzettend als gebakken lucht....
Vorige keer is er inderdaad wel iets gedaan en het ging een hele tijd (2 maanden) wat beter. Daarvan zat hij overigens 1 maand in de kliniek, maar ach... een kniesoor die daarop let.

En nu, terwijl ik dit zit te typen, is hij wederom bezig... En ik weet het niet meer. Ik wil de politie niet meer bellen, ik ben er klaar mee. Maar ik krijg inmiddels wel moordneigingen en ben ineens dol op mijn valium tabletten, waar ik eerst nauwelijks gebruik van wilde maken. Ik vind het moeilijk om mijn huis uit te gaan, wat heel dubbel is, want ik wil ook weg van dit gezeik, maar ik laat me niet wegpesten door een 'verwarde man' (zoals de politie hem noemt)..

En steeds opnieuw gaat het weer over 'het welzijn van meneer' en ik word inmiddels woedend als ik het hoor. Ja ik snap dat het niet zo goed gaat met het welzijn van meneer. Meneer krijgt aan alle kanten de hand boven het hoofd gehouden want tja, meneer is kwetsbaar.....
Maar ik zit niet voor niks, net als meneer, ook de hele dag thuis, ik ben ook kwetsbaar. Net als mijn onderbuurvrouw, en haar directe buurman.

Steeds weer gaat het over 'het welzijn van meneer'....
Wanneer gaat men ook eens oog hebben voor het welzijn van alle andere (kwetsbare) bewoners???

foto: internet