Het schuitje dat 'tiener ouder' heet....

Al jaren lang ben ik een groot fan van de televisieserie 'Teen Mom' op MTV.
Dit is het vervolg op '16 and pregnant'. Over een handjevol tienermeisjes die zwanger raken op of rond hun 16e jaar.

Mijn favoriete groep is en blijft de eerste groep uit '16 and pregnant'. Zij laten zich inmiddels al ruim 7 jaar volgen door de camera crew van MTV. 

En ja daar zullen ze vast wel (goed) voor betaald worden, maar dat boeit me niet zo. 

Het lijkt me nogal iets om bij alle (ingrijpende) gebeurtenissen in je leven gefilmd te worden.

Maar goed. Ik heb altijd veel respect gehad voor (de meeste van) deze meiden. Ik word binnenkort 41 jaar en moet er niet aan denken dat ik verantwoordelijk ben voor een kind. Laat staan toen ik 16 was! Ik zou het niet willen, maar ook zeker niet gekund hebben. Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat ik het nu nog steeds niet zou kunnen.

In de originele groep worden Catelynn, Maci, Amber en Farah gevolgd.

Voor wie het programma niet kent ga een klein beetje achtergrond info geven.

Catelynn en haar vriendje Tyler kregen een kindje en kozen voor adoptie omdat zij beiden inzagen dat ze niet in staat waren om op dat moment goed voor hun kindje te zorgen. Zij namen deze beslissing, ondanks het feit dat hun ouders het hier niet mee eens waren (de ietwat bijzondere familie samenstelling laat ik even buiten beschouwing). In de afleveringen die volgden werd mij duidelijk dat dit een moeilijke, maar misschien wel de verstandigste beslissing ooit was. Oh, wat heb ik een respect voor deze twee verstandige jonge mensen. Ze zijn nog steeds bij elkaar, zijn inmiddels geloof ik ook getrouwd (of gaan dat doen) en hebben nu ook een (uiterst schattig) dochtertje waar ze zelf voor zorgen.

Hun leven gaat met ups en downs (depressie speelt een grote rol) maar ze redden het en ze doen het prima!

Dan is er Maci, zij kreeg een zoontje en de vader van het kind, besloot al gauw dat hij niet al te betrokken wilde zijn in het leven van zijn zoontje. En ik kan het me 'voorstellen', want oh wat zijn deze kinderen nog jong! Opvallend is overigens dat de moeders erg snel volwassen worden en de 'daders' (ehm vaders bedoel ik) daar best wat bij achter blijven. 

Hoe dan ook, Maci doet haar best om hem in het leven van haar zoon te houden en wringt zich in allerlei bochten hiervoor. Inmiddels heeft ze naast haar zoontje nog twee kinderen samen met haar nieuwe partner. En daarnaast heeft ze twee succesvolle zaken en doet het met alle ups en downs prima!

Dan hebben we Amber, die een dochtertje kreeg samen met Gary. Dat ging niet zo goed.... Gary en Amber haalden het slechtste in elkaar boven en Amber is niet de meest stabiele persoon op aarde. Ze kwam in de problemen met drugs en agressie en moest zelfs de gevangenis in. Toen ze daaruit kwam pakte ze de draai op en werkte keihard aan zichzelf! Gary heeft de voogdij en is een ei eerste klas als het om communicatie gaat. Amber worstelt nog steeds met o.a. depressie en borderline, maar is clean en heeft een 20 jaar oudere vriend met wie ze zielsgelukkig is. Ze heeft gigantisch veel shit over zich heen gehad (en nog) al die jaren en ik heb echt gigantisch veel respect voor haar en hoe ze het nu doet.

En dan....dan is er nog Farrah... tja, wat zal ik daar over zeggen. Vanaf dag 1 kwam Farrah op mij over als een verwende kleuter die erg vol van zichzelf is (maar waarschijnlijk rete onzeker is). Haar partner, de vader van haar dochtertje, overleed voor haar dochter geboren werd. Tragisch, absoluut. 

Farrah heeft een zeer problematische relatie met zowel haar vader als haar moeder (die gescheiden zijn), maar eigenlijk met iedereen om haar heen die niet exact doet wat en hoe zij het wil .

Ergens in de loop van de jaren kwam Farrah in de media door het feit dat ze in de porno industrie werkte, een groot liefhebber van plastische chirurgie was en nog wat dingtejes. En ondertussen groeide ze in al die jaren meer en meer uit tot een verwende, arrogante, verwaande, narcistische kleuter. 

Maar afgelopen seizoen spande echt de kroon.

Ik weet dat ik zelf niet altijd even respectvol naar mijn ouders toe ben geweest en waarschijnlijk soms nog niet ben (al zien we elkaar nauwelijks). Maar ik zat met gekromde tenen en plaatsvervangende schaamte voor de tv, als ik Farrah weer eens tegen haar moeder (of wie dan ook eigenlijk) tekeer hoorde gaan. Met als hoogtepunt dat ze haar moeder naar haar kamer stuurt om te overdenken wat ze zojuist gedaan had...... Are you kidding me???? Serieus: ik kon er bijna niet naar kijken!

Vandaag heb ik de season finale gekeken, waar dr Drew samen met de meiden terugkijkt op het seizoen, de ontwikkelingen in hun leven. Maar dit keer verliep dat niet helemaal zoals verwacht.

Amber, die woest is op Farrah omdat ze o.a. haar vriend een pedofiel noemde omdat hij 20 jaar ouder is dan Amber (die nu overigens in de twintig is), las dr Drew de les, omdat ze vond dat hij Farrah met veel te veel weg liet komen en alles gebeurde zoals Farrah dit wilde. 

Ook de andere twee meiden, kunnen Farrah inmiddels niet meer luchten of zien, omdat ook zij en hun partners door Farrah belachelijk gemaakt zijn. 

Toen Farrah op het podium verscheen en Ambers partner wederom een pedofiel noemde, kwam Amber (die nog steeds met een depressie worstelt, en toch al heel emotioneel was, na de confrontatie met Gary) het podium opgestormd en werd verbaal agressief naar Farrah toe. En Farrah bleef maar uitdagen....

En ik kon me de reactie van Amber zó voorstellen! Het lukt dr Drew en de productieleider niet om de meiden uit elkaar te houden en toen ook Ambers partner het podium op rende en op de vuist ging met de (net niet) vriend van Farrah die hem wederom een pedofiel noemde, was het even of ik naar de Jerry Springer show zat te kijken en moest security eraan te pas komen om het gezelschap uit elkaar te halen.

Ik werd er stil van....

Nog steeds heb ik veel respect voor de meiden, maar Farrah is mijn respect lang geleden al kwijt geraakt.

Maci, Amber en Catelynn kwamen met z'n drieën terug op het podium en dr Drew gaf aan dat het niet mogelijk was hen alle vier tegelijk op het podium te hebben.

Maci, de rustigste van hen, vroeg dr Drew voor een verklaring. Maar dr Drew wilde die niet geven.

Op dat moment deed Maci iets waardoor mijn respect voor deze drie meiden nóg groter werd. Ze vertelde voor de camera dat zij alle drie altijd moesten schuiven als Farrah weer eens een 'dramaqueen' moment had. Dat opnames hiervoor werden verzet, stil gelegd en dat ze het beu waren dat Farrah weg kon lopen als dingen haar niet bevielen en dat zij nu hetzelfde gingen doen. Ze zouden het spelletje van Farrah niet langer meespelen. Ze liepen alle drie het podium af en lieten dr Drew een beetje verbaasd achter.....

Of er nog een volgend seizoen komt, zoals eerder aangekondigd in de show, weet ik niet.....

Ik hoop het wel, maar denk het niet....

Maar hoe dan ook, ik ben deze tv show heel dankbaar, want het heeft me vaak genoeg laten inzien hoe dankbaar ik ben dat ik nooit in het schuitje dat 'tiener ouder' heet terecht ben gekomen.

Go Maci, Amber en Catelynn. You rock!

foto: teen mom website (bewerkt)

Kerst stress

Het is weer zo ver: het is weer Kerst.
Voor sommige mensen het hoogtepunt van het jaar, voor andere mensen het dieptepunt.
Voor mij: iets daar tussen in. (ha, wie zegt dat ik alleen in uitersten kan denken???)

Kerstmis was heel veel jaren een enorme stress bron voor mij. Niet zo zeer vanwege alle familiebezoekjes, het plannen van waar, wanneer en hoe laat, met wie aan tafel moeten, maar juist vanwege het gebrek daaraan.
Als je namelijk alleen bent en familie niet echt een optie is (of zo voelt), je vrienden allemaal bezig zijn met hun eigen kerstmis marathon, dan ben je dus écht alleen met de kerst. En heel veel jaren raakte ik daarvan in paniek.

Het gevolg was dat ik heel wat Kerstdagen (ofwel de aanloop er naar toe, ofwel de dagen erna) in de kliniek op de crisis afdeling heb doorgebracht. Eenzaamheid doet rare dingen met een mens, in ieder geval met dit mens.

Op een gegeven moment heb ik van de ene op de andere dag de knop omgedraaid en tegen mezelf gezegd: "vanaf nu is Kerstmis niks anders dan twee zondagen achter elkaar." Kleine kanttekening hierbij: dit was nog in de tijd dat de winkels nog dicht waren op zondag.
Er zou niks bijzonders zijn: gewoon twee normale dagen waarop ik niet naar de winkel zou kunnen om boodschappen te doen. Ik zou niks bijzonders meer doen, niks meer van mezelf verwachten. Als ik verdrietig was, dan mocht dat, als ik blij was mocht dat ook. Ik zou een tv gids kopen en alle zielige films aanstrepen die ik dan zou kijken vanaf mijn bank met warme chocomelk in mijn hand en een dekentje over me heen. En als kerstdiner zou ik dan pannenkoeken bakken of een pizza opwarmen: simpel: niet langer een big deal ervan maken. En vreemd genoeg: het hielp. Vanaf toen vond ik kerst zelfs best fijn.

En tot een paar weken geleden had ik er nog steeds zin in.
Maar ineens veranderde dat.

Een hulpverlener vroeg me wat ik ging doen deze kerst. En ik vertelde dat ik helemaal niks ging doen. Dat ik ging borduren, tv kijken, naar de film, Pokemons vangen, kortom: datgene doen waar ik op dat moment zin in zou hebben. Lekker rustig, niks speciaals.

De hulpverlener reageerde met: "oh dat lijkt me heerlijk: geen stress. Ik zou best met je willen ruilen! Ik ben daar best jaloers op eigenlijk." En hij was niet de eerste persoon die dit zei, en hij zal ongetwijfeld ook niet de laatste zijn die het zei....

Maar dit keer schoot het me toch echt in het verkeerde keelgat, al zei ik het allemaal niet hardop tegen hem.
Maar weet je eigenlijk wel wat je zegt? Denk je na over zo'n uitspraak????
Ik vraag het me af.

En natuurlijk snap ik best wat hij (en al die anderen die hem voorgingen) bedoelde: hij zou graag ook een rustige kerst hebben waarin hij niet van het een naar het ander zou hoeven rennen, om iedereen maar tevreden te houden, om na drie dagen, half dood op de bank te ploffen en tot de conclusie te komen dat je aan vakantie toe bent, om erachter te komen dat je op 1 januari weer hetzelfde lot te wachten staat.

Ik snap het, écht waar. Maar snap jij dan ook dat dit voor mij niet alleen met de Kerst zo is? Dat ik het hele jaar door alleen zit en niemand heb om naartoe te rennen? Niet als er iets leuks gebeurt, niet als er iets gigantisch kut gebeurt in je leven? Dat je met al die dingen alleen bent, omdat er simpelweg niemand is?? of niemand tijd heeft? of omdat je het om welke reden dan ook niet (meer) durft? Snap je dat???

Snap je dan ook dat als je zegt dat je met me wil ruilen, je niet alleen voor de Kerstdagen met me gaat ruilen, maar dat je het hele jaar (en het liefst een paar achter elkaar) met me ruilt? Want alleen die 'rust' met de Kerst, ja dat snap ik dat dat fijn kan zijn, maar ervaar de rest dan ook maar even....

Dus nogmaals: ik snap wat je zegt, ik snap waarom je het zegt, ik snap zelfs dat het eventueel goed bedoeld is.... Maar denk de volgende keer alsjeblieft even na over wat je zegt en prijs jezelf gelukkig dat je de keuze kunt maken om al dan niet aan die kerstmarathon te beginnen. Want jij hebt die keuze en veel eenzame mensen (ook niet ouderen) hebben die keuze niet!

Tot zover MIJN kerst stress!

foto: internet

Non binair: wat is dat? Deel 2

Deze week stuitte ik op Facebook op een filmpje van Transgenderinfo Nederland over Claudius. 

Zij volgden Claudius om erachter te komen hoe het is om 'non-binair te zijn'. 

Zij zullen deze week elke dag een filmpje plaatsen met Claudius over dit onderwerp en verschillende thema's waar je als persoon met een non-binaire identiteit tegen aanloopt.

En omdat ik mezelf (voor nu) ook als 'non-binair' beschouw, word ik erg geraakt door deze filmpjes en merk ik dat ik herkenning vind, maar ook dat ik in een aantal dingen anders sta. 

En daar wil ik jullie over vertellen. 

"Ik voelde me altijd anders dan andere meisjes. Ik was niet zo bezig met uiterlijk. Ik voelde me tussen de jongens en meisjes in. Ik viel overal altijd wel een beetje buiten."

Hier herken ik me voor een deel in. Als kind was er voor mij geen twijfel mogelijk en wist ik zeker dat ik een jongen was. Ik had ook altijd meer jongensvrienden en vond meisjes maar stom. Pas in de brugklas, waar echt onderscheid gemaakt werd tussen jongens en meisjes werd ik me ervan bewust dat ik geen jongen was, maar zeker ook geen meisje, ik voelde me 'niets'. Ik voelde me heel anders dan de meisjes in mijn klas. Ze konden zich druk maken om dingen die ik écht niet begreep: een nagel breken bij gym, mode, make up, wat moet ik aan vandaag? Ik snapte daar helemaal niks van, maar hield wijselijk mijn mond. Ik trok aan wat ik leuk vond en dus liep ik vaak in mijn tuinbroek rond en toen ik ook nog eens kort stekeltjes haar had, werd ik dan ook al gauw gepest en uitgemaakt voor pot.

Dat brengt me bij het volgende punt waar Claudius over spreekt: seksualiteit. Maar om heel eerlijk te zijn, is dit een onderwerp waar ik nog niks mee kan. Claudius snapt de twijfel bij zichzelf omdat de genderidientiteit niet te plaatsen was.

Ik weet dat ik op mannen val, tenminste tot nu toe ben ik nog nooit verliefd geweest op een vrouw. En dat was in mijn hoofd nooit een punt om over na te denken. Ik schaarde mij onder de categorie 'hetero'. En toen kwam ik erachter dat ik me meer man voelde dan vrouw... 

Tijdens dit proces kwam ik iemand tegen die ook als vrouw geboren is en zich ook in alles man voelt en ik werd tot over mijn oren verliefd op deze persoon, die ik als man beschouwde. En daar werd het 'op wat val je' ineens een 'probleem'. Want hoe zit dat nou eigenlijk?? Als ik mezelf meer man voel dan vrouw, en ik val op mannen, maakt dat mij dan homo? En als die andere dan ook nog eens hetzelfde in elkaar steekt als ik, ben ik dan homo of lesbisch? En niet dat dat wat uit zou maken, maar ik kan je verzekeren dat dat toch écht wel de nodige vraagtekens in mijn hoofd plaatste. 

Veel mensen roepen altijd: het maakt niet uit: je valt op een persoon. Ja, dat klopt.... als het om een ander gaat.... maar geloof me dat het op het moment dat het jezelf betreft wél degelijk uitmaakt en dat je heel erg je best doet om je gevoelens (en jezelf) in hokjes te plaatsen. 

Voor nu ga ik eerst maar eens zelf uitzoeken wie ik ben en waar ik pas en tegen de tijd dat ik (weer) verliefd word en ik ook daadwerkelijk ruimte heb voor een ander, ga ik me daar maar even druk om maken!

Nu eerst mezelf!

Over genderexpressie (hoe je je uit naar de buitenwereld) en genderidentiteit (hoe je je zelf ziet en voelt) zei Claudius dit:

"Voorheen heb ik altijd geleefd naar wat anderen van mij verwachtten. Ik heb me dan ook vrouwelijk gekleed, maar dat voelde nooit goed: ik voelde me een soort travestiet eigenlijk. Als ik in een jurk liep, voelde ik me niet mezelf."

Dit klinkt heel erg bekend. Zodra ik mezelf vroeger (en nog steeds) in een jurk moest hijsen dan werd ik doodongelukkig.  Ik kan me nog goed herinneren dat er een lagere school gelegenheid was, waarbij de meiden persé in een rok of jurk moesten komen en de jongens in pak. Ik heb tranen met tuiten gehuild dat ik dat écht niet wilde, gesmekt of ik alsjeblieft ook in pak mocht komen: ik ging mooi niet in een jurk, dan ging ik nog liever niet! (en het was een leuk evenement, of dat had het toch moeten zijn.) School was onverbiddelijk en het gevolg was dat ik niet naar dat evenement gegaan ben. 

Ik voelde me zó ongelukkig in rok of jurk,dat ik me het liefst verstopte (en dat ook deed). Ik voelde me voor joker staan! Dacht dat iedereen me zag, naar me keek en me belachelijk maakte en uitlachte en daar werd ik vooral heel verdrietig van.

Maar het gaat nog veel verder dan dat. Toen ik zelf nog steeds niet zo doorhad hoe het met mij zat en ik met een groep vriendinnen naar een feest moest, verzamelden we om ons 'op te tutten'. Dit gegeven op zich begreep ik al niet en daar had ik niks mee, maar mijn vriendinnen vonden dat ik toch ook opgemaakt op het feest moest verschijnen. Ik heb nog nooit van mijn leven make up gedragen, en dat mag wat mij betreft ook echt zo blijven! Ik heb er niks mee, voor mij voelt het alsof ik in een clown verander, alsof het carnaval is en ik voor lul loop. Bij anderen is het prachtig, maar voor mij: nee bedankt. 

Maar groepsdruk is een raar iets en mijn vriendinnen bleven aandringen en ik weet dat ik ook een aantal keer nee gezegd heb, maar dat ik het 'gevecht' niet won. Ik eindigde in een soort van 'compromis' (om van het gezeur af te zijn) waarbij ik lipgloss op kreeg en ik me dood ongelukkig voelde. Sterker nog: ik voelde me verkracht. En ik weet dat dat een hele sterke uitspraak is, maar zo voelde het echt! 

Ik weet ook heel goed dat mijn vriendinnen dat destijds nooit zo bedoeld hebben en dat ik ze daarin niets kan kwalijk nemen. Ik kon immers ook niet goed uitleggen waarom het voor mij een echte NEE was. 

Maar aan iedereen die ooit denkt dat iets voor een ander leuk is, of vindt dat iemand niet zo flauw moet doen als hij/zij nee zegt tegen iets, zou ik nu willen zeggen: respecteer de nee, ook al weet je niet waarom, ook al begrijp je het niet: iemand heeft vast hele goede redenen voor zijn/haar nee! 

Tot slot vertelt Claudius dit over het gevoel van genderdysforie (=onbehagen):

"Toen ik erachter kwam dat non-binaire identiteit echt bestond, gaf me dat zo'n bevrijdend gevoel! Dit is wie ik ben. Ik hoef geen trajecten in. 

Ik ervaar sociale dysforie. Als ik aangesproken word met zij en mevrouw, dan klopt dat niet, dat is gewoon echt heel irritant..... maar ook als mensen me aanspreken met hij, dat klopt ook niet. ....

Ik voel dus wel sociale dysforie, maar lichamelijk niet, omdat ik mijn lichaam prima vind zoals het is."

En ook hier weer herkenning. Het idee dat er zoiets is als non-binair en dat ik niet hoef te kiezen, geeft me een goed gevoel. Ik kan elke dag opnieuw kiezen. En ik probeer uit wat ik wel en niet fijn vind. En het kan zomaar zijn, dat ik over een tijd mijn keuzes die ik nu gemaakt heb, terug draai. 

Ik voel me ellendig en diep verdrietig als iemand me aanspreekt met mevrouw en als er continu over 'zij/haar' gesproken wordt als het over mij gaat, maar in tegenstelling tot wat Claudius zegt, maakt mijn hart van binnen een sprongetje als ik met mijnheer en hij/hem aangesproken word. Ik kan het niet uitleggen, maar dat is wel wat er van binnen gebeurt.

In het verleden werd ik regelmatig opgenomen en werd ik (uit beleefdheid) steeds Mevrouw genoemd. Ik werd dan onmiddellijk kwaad en opstandig en riep steeds "Mevrouw, dat is mijn moeder, ga vooral zo door als je me kwaad wil hebben." Ook het naamplaatje naast mijn kamer veranderde ik continu en persistent in mijn voornaam ipv mevrouw. 

Destijds dacht ik echt serieus dat het aan mijn (niet zo'n fantastische) relatie met mijn moeder lag, maar nu denk ik dat dat allemaal bullshit was en dat het wel degelijk aan mijn genderdysforie lag.

Over transitie: ik weet dat ik nooit geheel in transitie zal gaan, want ik heb het gevoel dat dat ook niet klopt. Maar er zijn een paar dingen die ik wel heel graag denk te willen. En dat ben ik nu druk met hulp van het vumc aan het uitzoeken. 

Zo, en nu heb ik even genoeg verteld. De volgende filmpjes gaan over 'coming out' en over 'werk'. Over beiden weet ik niet zo heel veel te zeggen, dus of er een deel 3 komt??? geen idee. 

Bedankt voor het lezen van mijn relaas. 

https://www.youtube.com/watch?v=T-gevz4x0R0

non binair: wat is dat? deel 1

Deze week stuitte ik op Facebook op een filmpje van Transgenderinfo Nederland over Claudius. 

Zij volgden Claudius om erachter te komen hoe het is om 'non-binair te zijn'. 

Zij zullen deze week elke dag een filmpje plaatsen met Claudius over dit onderwerp en verschillende thema's waar je als persoon met een non-binaire identiteit tegen aanloopt.

En omdat ik mezelf (voor nu) ook als 'non-binair' beschouw, word ik erg geraakt door deze filmpjes en merk ik dat ik herkenning vind, maar ook dat ik in een aantal dingen anders sta. 

En daar wil ik jullie over vertellen. 

Voor wie niet weet wat 'non-binair' inhoudt: onze maatschappij deelt mensen in twee uitersten in: je bent ofwel man, of je bent vrouw. Een binaire verdeling heeft twee opties, meer niet. Iemand die zich non- binair voelt, voelt zich noch het een, noch het ander... En daar zijn dan weer heel veel variaties in.

Claudius geeft aan dat z/hij erachter kwam door een gesprek met een vriendin, die haar vroeg of z/hij dan niet genderqueer was. Die term zei Claudius niet zo veel (en daarom leg ik hem hier ook niet uit) en dus ging z/hij op zoek op internet.

"Al die termen, ik had geen idee, waarheen moest ik? Het is net alsof je in een bos liep waar geen uitgang was."

Dit kwam bij mij heel hard binnen, want ja, zo voelt het inderdaad. Ik noem het zwemmen in een bad waarbij je de kanten niet kunt zien, je zwemt en zwemt, maar je komt nooit bij een rand aan want die is er simpelweg niet. Je zwemt (denkt en zoekt in dit geval) in cirkels, want je weet niet wat je moet.

Voor mij was dat bos dan ook echt een hel (en is het soms nog steeds). Want hoe ik het ook wend of keer: ik kan me dan niet helemaal vinden in die twee hokjes 'man' of 'vrouw', ik had toch graag een ander hokje waar ik in zou passen, want stiekem ben ik best een hokjesmens, al dacht ik altijd van niet! Het duurde behoorlijk lang voor ik door kreeg dat 'non-binair' een prima hokje was, wat heel duidelijk weergaf hoe ik me voel en waar ik me in thuis voel.

Claudius kreeg de vraag: Wanneer ga je in transitie? (in straat taal: wanneer laat je je 'ombouwen')

"Toen dacht ik ... wat?... he? En ben ik gaan denken ben ik dan transman*? Dat zorgde voor een hele depressieve golf eigenlijk: moet ik nu m'n lichaam gaan haten? .... het klopte niet helemaal.

Ik had het idee ik voel me anders, ik voel me geen vrouw, maar voel ik me dan wel een man?

....Ik voel me geen man en ook geen vrouw, dus so be it, maar waar moet ik dan heen, wat ben ik dan?"

En ja, ook hier weer enorme herkenning: vooral die depressieve golf en het 'waar moet ik dan heen', al zit het bij mij niet zo zeer in de vraag of ik m'n lichaam nu moet gaan haten, want delen van dat lichaam haatte ik sowieso al: het is een dagelijkse confrontatie met datgene dat niet klopt. Het depressieve zit bij mij vooral in het gevoel nergens bij te horen (in een binaire maatschappij) en ik wil zo graag ergens bij horen, zonder mezelf te verliezen! Dus de vraag waar hoor ik bij, waar mag ik bijhoren, gewoon zoals ik ben, zonder al die verwachtingen van het geijkte patroon, was en is zeker iets waar ik depressief van kan worden.

"Ik stuitte op de term non-binair en toen dacht ik: ja, dit is het, dit ben ik. Ik hoef geen keuze te maken, ik ben gewoon Claudius en dat is genoeg."

Dit vind ik erg mooi en er zijn dagen waarop ik dat bij mezelf ook al kan voelen. De acceptatie dat er zoiets is als non-binair en dat ik dus (in theorie) niet hoef te kiezen, geeft me rust en maakt dat ik me meer mezelf kan voelen dan ik ooit gedaan heb. 

Maar ik schrijf niet voor niets 'in theorie', want zodra ik een formulier voor mijn neus krijg, dan moet ik toch altijd weer een keuze maken tussen man of vrouw. Is het op papier dan kan ik doorkrassen en verbeteren of overslaan, maar als ik iets online in moet vullen, kom ik niet verder zonder één van die twee hokjes aan te klikken en daar word ik soms echt nog heel verdrietig van, 

Overigens merk ik dat er op sommige plekken in ons land meerdere opties zijn. Soms is er een keuze tussen man/vrouw/transgender. en soms is het man/vrouw/anders, dus we gaan vooruit op dit gebied... Maar we zijn er nog lang niet!

Nou ja, Rome werd ook niet in één dag gebouwd.Er is dus nog hoop.

* transman: iemand die bij de geboorte op basis van uiterlijke geslachtskenmerken tot vrouw is benoemd, maar zich in alles man voelt.

https://www.youtube.com/watch?v=8npYaI8JyEI

Niet willen of niet kunnen???

Als je me echt een beetje zou kennen, dan zou je weten dat ik stiekem best een actief en ondernemend mens ben, of in ieder geval altijd was. Ik zit meestal vol plannen en ideeën van dingen die ik graag zou willen doen. Er zitten vaak te weinig uren in een dag om alles te doen wat ik in gedachten had.

De realiteit, zeker de laatste tijd, is dat ik tot weinig/niks kom. 

Niet omdat ik niet wil, de plannen en de ideeën zijn er nog steeds, en ook de wil om deze dingen uit te voeren is er echt wel. En toch.... en toch.... het lukt me niet.

En daar baal ik van, heel hard zelfs. 

Voor mij is een afspraak een belofte. Als ik iets afspreek, dan moet ik dat van mezelf ook nakomen, zelfs al moet ik er ver voor over mijn grenzen gaan. Als ik weet dat ik dat niet kan, maak ik de afspraak niet. Althans: dat was altijd zo. 

Maar steeds vaker kan ik afspraken niet nakomen. Mijn lijf en mijn brein werken niet meer mee. En dat maakt dat ik me een grote mislukkeling voel.

Het is vaak zó ontzettend druk in mijn hoofd (nog los van de stemmen) dat al mijn energie op gaat aan de processen die zich in mijn hoofd afspelen. Ik zou kunnen zeggen dat ik meer nadenk dan de gemiddelde mens, maar dat klinkt nogal arrogant. Maar toch denk ik dat het ook echt zo is. Ik denk sneller en meer dan anderen, alleen is mijn denken niet altijd (lees: meestal niet) zo constructief. 

Ik denk in cirkels, kom niet verder (ook wel piekeren genoemd), en waar sommige mensen beren op de weg kunnen zien, zie ik binnen drie seconden een complete dierentuin op de weg verschijnen en in de volgende drie seconden probeer ik een plan te bedenken hoe ik elk afzonderlijk dier kan vangen of tackelen. En geloof me: daar word ik ongelooflijk moe van! En verdrietig, maar dat terzijde.

Sommige (geleerde) mensen zeggen heel simpel: "stop daar dan gewoon mee", en geloof me: ik zou dolgraag willen, maar ik weet echt niet hoe. Dit gaat volkomen automatisch en ik heb er nog geen aan of uit knop voor gevonden.

Om een voorbeeldje te geven: Vorige week woensdag moest/mocht ik weer voor een gesprek naar het ziekenhuis in Amsterdam. Daar ben ik heen en terug, inclusief afspraak een hele dag mee kwijt. Bij thuiskomst sla ik direct af naar mijn slaapkamer en val ook vrijwel meteen in slaap. De donderdag heb ik vrijwel de hele dag geslapen en ook de vrijdag overdag ging het grootste deel van mijn tijd daar aan op: ik voelde me uitgeput. Op zaterdag stond er een concert gepland en daar heb ik lang naar uitgekeken, dus hoewel ik me nog uitgeput voelde van de woensdag ervoor, ben ik toch gegaan. En wederom de zondag, een groot deel van de maandag en een groot deel van vandaag gaan op aan bijslapen en energie verzamelen. Maar ik lijk de batterij van mijn telefoon wel: ik ben binnen no time van opgeladen naar totaal leeg....

Het gebeurt met regelmaat, dat ik na een lange, goede nacht slaap (minstens 8 uur), opsta, douche, ontbijt maak en verorber en dat ik dan eigenlijk wel weer door m'n energie heen ben en terug naar bed wil/kan/ga. Ik ben dan soms letterlijk niet meer in staat om van mijn bank af te komen en dat is kut. (Excusez le mot)

Ik moet dus steeds vaker afspraken afzeggen, en dat vind ik heel moeilijk. Ik vind het moeilijk om gewoon te zeggen: sorry, maar het lukt me vandaag niet. En dus verzin ik vaak maar een smoesje, omdat ik bang ben dat mijn échte reden niet begrepen/niet serieus genomen wordt. (Of ik maak geen afspraken meer, want dan kan ik ook niemand teleurstellen als ik toch niet op kan komen dagen.)

Maar als mijn lijf niet meer functioneert door gebrek aan energie, dan functioneert mijn brein ook niet meer zo goed en ben ik een gevaar op de weg. Dus eigenlijk zorg ik goed voor mezelf, maar óók voor anderen door de keuze te maken om niet te gaan. 

Maar eerlijk is eerlijk: zo voelt het niet... ik voel me er erg ongelukkig over en ik voel me keer op keer tekort schieten, een mislukkeling als ik weer eens niet op kom dagen of af moet zeggen. 

Dus beste mensen, ik ben niet zielig, daarom schrijf ik dit niet. Maar geloof me als ik zeg dat het geen onwil is, en dat je aan de buitenkant misschien niks aan me ziet, maar dat dat niet alles zegt en dat het soms écht niet gaat.

foto: internet

oproep foodchallenge!

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik eten een lekkere bezigheid vind. Iets te lekker, gezien mijn omvang, maar ja, het leven moet ook leuk blijven.

Ik hou van koken en bakken, maar blijf meestal steken op de dingen en gerechten die ik al ken.
Mijn ex-collega noemde mijn eten 'vooral smakeloos' en hij vond me niet bepaald avontuurlijk.

En dat klopte ook wel een beetje.
Bij ons thuis vroeger stond er elke dag soep, aardappelen, vlees en groenten op het menu. "Zonder soep" had mijn vader niet gegeten, beweerde hij. Mijn moeder bleef standvastig bij chocolade vla (of dito ijs) als toetje. En op vrijdagavond standaard afhaalchinees.

Dankzij de moestuin van mijn vader, aten we het hele jaar door seizoensgroenten en ik kan je verzekeren dat dat mijn afkeer van bepaalde groenten destijds flink aanwakkerde. Verse sperziebonen vind ik nu heerlijk, maar destijds 6 dagen in een week en dat drie, vier weken lang.... ik kon geen sperzieboon meer zien.

Toen mijn vader ook een goed functionerende appelboom in zijn tuin had staan, werden we dood gegooid met appels. Mijn lievelingsfruit (met mandarijntjes), maar toen ik een worm tegenkwam in zijn ongespoten appels, was ik daar ook wel klaar mee.
En dus verwerkte mijn moeder de stapels appels in appelmoes. Maar helaas, zowel mijn broer als ik hielden niet van 'stukjes' in de appelmoes en aten het niet, terwijl we met gemak een grote pot Koeleman appelmoes konden leeg lepelen. Nu bestaat er (bijna) niks lekkerders dan de geur van vers gemaakte appelmoes met kaneel die de keuken vult, terwijl er appelmoes (met of zonder stukjes: het boeit niet meer) staat te pruttelen.

Mijn moeder kan er nu nog woest om worden als ik vertel dat ik genoten heb van mijn eigen gemaakte appelmoes, of als ik zeg dat ik gek ben op sperziebonen....

Wat later ging ik zelf experimenteren met eten maken, maar dat bestond vooral uit de 'wereldgerechten' van een niet nader te benoemen merk. Ik vond het heerlijk en was enthousiast... de rest van het gezin niet zo.... Maar ook daarin was ik erg beperkt, aangezien niemand bij ons thuis veel lust. De een lust geen kaas, geen vis, geen knoflook. De ander geen pasta, geen rijst enz. En dan wordt het moeilijk.

Ik blijf er dus bij dat ik nooit heb geleerd om avontuurlijk in mijn eten te zijn. Ik vind zwarte peper al pittig, en mijn maag raakt onmiddellijk van streek als er daar net iets te veel op/in zit, laat staan dat er nóg iets scherpers in zit.

Tijdens een workshop kreeg ik een week lang vegetarisch eten voorgeschoteld: mijn nachtmerrie!!!!
Ik hou van vlees, stapels vlees! Ik hou van dingen die ik ken en negen van de tien gerechten die ik daar voorgeschoteld kreeg (met zeer veel liefde en aandacht bereid) (her)kende ik dus niet!!! Paniek!!!
Maar acht van de tien dingen die ik voorgeschoteld kreeg vond ik heerlijk!!!

En zo ontstond het idee om voor mezelf regelmatig (het liefst een keer per week) een food challenge te organiseren. Ik zou minstens één keer per week een gerecht/recept maken dat ik niet kende, of waar ingrediënten in zitten die ik niet ken. En ik moet zeggen dat bevalt me uitstekend!

Ik kom er achter dat ik heel veel dingen die ik eerst 'vies' vond (gewoon omdat ik het niet kende), nu heerlijk vind! En dus wil ik hiermee door gaan.

En ik wil jullie hulp vragen! Vertel me wat jouw lievelingsrecept is,stuur het me op (op facebook, of in de reacties beneden of via mijn mailbox) en ik ga het uitproberen.

Er zijn echter (noodgedwongen) wel wat 'regeltjes':
- het mag géén noten of pinda's bevatten (of ze moeten weg te laten zijn)
- het kan nog steeds niet pittig zijn (dus het moet in die zin aanpasbaar zijn)
- en ik lust echt nog steeds geen orgaanvlees of olijven.

Dus ik zou zeggen: leef je uit en vertel me wat ik de komende weken zou moeten proberen!
Ik kijk er naar uit! Sterker nog: ik krijg nu al trek!

De aanhouder wint...

Als je me een beetje kent inmiddels, dan weet je dat ik een grote hobby heb. 

Of hobby, misschien is het inmiddels meer een obsessie te noemen.

Ik hou namelijk van borduren. En daar besteed ik een groot deel van mijn tijd en geld aan. 

En voor iedereen die nu het grapje wil maken, dat als ik van borduren hou, ik toch écht geen man kan zijn, want het is een oude oma hobby.... laat maar, die grapjes ken ik nu onderhand wel!

Wat iedereen er ook van denkt en vindt, ik word er rustig en blij van en dat is het belangrijkste. 

Een vriendin van me werd anderhalf jaar geleden 60 jaar oud. Ik stelde haar voor om, als ze dat leuk vond een door haar uitgekozen werk voor haar te borduren. 

Dat vond ze een leuk idee en dus koos ze onderstaand werk uit.

En ik ging aan de slag. Ik vond het een rotwerk!

Hoe kon je nou met 6 draadjes en daarna weer met 5 draadjes kruisjes maken in die kleine gaatjes zonder het doek te beschadigen????

Ik begreep er niks van...

Toen ook nog eens mijn draad bijna op begon te raken terwijl ik pas halverwege was (en ik geen kleurnummers had, dus niet kon bijbestellen), begreep ik er écht niks meer van. 

De beschrijving doorlezend kwam ik tot de conclusie dat het geen kruisjes hadden moeten zijn, maar halve steken (en dus half de hoeveelheid draad). Uithalen was geen optie. Dus vloekend bestelde ik een compleet nieuw pakket en begon opnieuw, want in Mickland maakt belofte schuld.

En na niet al te lange tijd, de halve steken waren nu overigens wel goed gegaan, kwam ik erachter dat ik een telfout gemaakt had, die ik niet zomaar kon weg smokkelen. 

Ik moest dus alles uithalen, waarbij ik met regelmaat in mijn vingers prikte, en ik kon het werk niet meer zien. Ik begon er een hekel aan te krijgen en bedacht allerlei 'tussendoor' projecten, om hier maar onderuit te komen en borduren toch nog enigszins leuk te houden. 

Ondertussen werd vriendin 61....

En ik hoefde echt niet veel meer, maar ik kon me er niet toe zetten om het af te maken, zo'n hekel had ik inmiddels aan dit ding gekregen. 

Afgelopen week besloot ik er weer eens voor te gaan zitten en na een uur (al Pinkeltje luisterboek luisterend) was het af..... Anderhalf jaar na de geplande verjaardag is het EINDELIJK af.

Ik hoop dat ze er blij mee is!

Was het overigens niet Buddha die zei: het gaat niet om het doel, maar om de weg er naartoe????

Nou het was een kutweg! Fuck Buddha!

foto: eigen brouwsel

hoe naai je jezelf???

Soms kan ik zo van mezelf balen!!!!
Echt serieus! En ik kan iedereen de schuld geven, maar uiteindelijk ben ikzelf degene die beter op had moeten letten.

Waar gaat dit over hoor ik u denken?
Nou dat ga ik proberen uit te leggen.

Ik ben de gelukkige (en soms wat meer ongelukkige) bezitter van een creditcard. En daar ben ik meestal heel erg blij mee, want dat geeft je een hoop mogelijkheden die je tegenwoordig zonder creditcard niet meer hebt. Zo kan ik hotels boeken,vluchten betalen, dingen kopen, in het buitenland tóch betalen als mijn bankpas me geen geld meer wil verschaffen. Anyway: het is handig en in deze maatschappij (als je veel reist) bijna onmisbaar.

En ik ben op zich een best verantwoordelijke gebruiker van mijn kaart: ik ben er nog nooit door in de schulden geraakt en ik geef nooit meer uit dan ik heb. Handig hulpmiddel hierbij was dan ook altijd het papieren overzicht dat ik kreeg aan het eind van iedere maand, waarop ik precies kon zien wat ik uitgaf.

Maar net als bijna alle bedrijven, doet ook mijn creditcard maatschappij mee aan de digitalisering. Dat betekent dus dat ik niet langer papieren overzichten kreeg, maar eens per maand een mailbericht, met daarin de mededeling dat ik mijn overzicht kon downloaden.

En iets in mij (en ik weet nog steeds niet wat, want ik ben best digitaal ingesteld) maakt dus dat ik dat niet doe. Nou ja, ik download ze meestal wel, print ze uit en stop ze in een map, maar ik bestudeer ze niet meer zo grondig als voorheen...

En dat....dat is dus jammer.... ERG jammer merk ik nu.

Al een tijdje zag ik steeds een bedrag van €30,95 afgeschreven worden van mijn kaart, door een bedrijf in Engeland. En hoewel ik dat niet helemaal kon plaatsen, maakte ik me er ook niet echt zorgen om, want ik heb een abonnement op een Engels tijdschrift, dus ik dacht dat het bedrag daarvan zou zijn.

Maar vandaag opende ik mijn digitale overzicht om iets op te zoeken en toen zag ik dat bedrag dus wéér staan. Ik bladerde terug en zag dus dat er iedere maand €30,95 afgeschreven werd en dat al bijna 2 jaar lang.... Mijn tijdschrift is niet goedkoop, maar zelfs met internationale verzendkosten kom ik niet aan €30,95 per maand.

En dus besloot ik eens op te zoeken wat dat 'yaksmedia' dan wel niet was, maar kijkend op de website werd ik er niet veel wijzer van. Het was in ieder geval niet een boek/tijdschriftenhandel, maar het had iets met multimedia en computergames te maken.

Ik besloot het (Nederlandse) nummer eens te bellen om te vragen hoe en wat, en tot mijn verbazing, kreeg ik een Engels sprekende dame aan de lijn... Nu is mijn Engels best goed, maar aan de telefoon (toch al niet mijn hobby).... oef.

Om een heel lang verhaal kort te maken: er is blijkbaar in maart 2015(!) een gratis 5 daagse proefversie van iets (maar wat kon ze me niet zeggen) omgezet in een abonnement, op een e-mailadres dat door mij niet/nauwelijks gebruikt wordt, met mijn naam overigens fout gespeld, maar dat terzijde.
Ze heeft het per directe ingang stop gezet en ik krijg de laatste 6 maanden teruggestort.... Maar 6 maanden op een periode van 20 maanden voelt toch een beetje als een druppel op een gloeiende plaat.

En ik baal hiervan! Want ik denk serieus, dat als ik een papieren afschrift zou hebben gehad, me dit veel eerder opgevallen was. En natuurlijk blijft het mijn eigen domme schuld, want ik moet dat controleren.

Dus ik heb meteen maar even de creditcard maatschappij gebeld en gevraagd of ik alsjeblieft weer papieren afschriften kan krijgen... En voor 1 euro per maand krijg ik die dan ook...
Dat is nog altijd beter dan mezelf nog een keer zo (onopvallend) laten naaien.

(en toen kreeg ik ook nog een sms van mijn telefoonmaatschappij dat mijn belbundel (net 9 dagen oud) op is na deze twee telefoontjes... het moet niet gekker worden!)

foto: internet

Wijsneus.....

De sinterklaasperiode is een spannende periode, zelfs met 'nepkinderen' die alleen maar in je hoofd zitten.

Ik denk dat menig ouder de stress en prikkelbaarheid bij hun kind wel herkennen. De huilbuien, de angst om dingen ineens wel of niet te doen. Zo gaat dat hier in huis ook. 

Ineens mag er niet meer in het donker geslapen worden, mag de slaapkamerdeur niet meer dicht, mogen we niet meer naar de wc (probleem!) moeten we poeslief tegen elkaar zijn en gebeurt dit niet dan ontstaat er een enorm drama. 

Lesley is een beetje (veel) hyper. En niet leuk hyper, maar continu op het randje van huilen hyper en dat is best vermoeiend. Want als ze eenmaal van dat randje de verkeerde kant op kiepert, dan hebben we een probleem. Dan gaat het huilen héél lang door, langer dan mijn geduld duurt.

Vandaag was ik gebruik aan het maken van de chocoladeletter aanbieding in mijn supermarkt, zorgvuldig zocht ik voorletters uit: R, R, L en M (de rest boeit het niet zo).

Lesley kan niet lezen en schrijven. Ze kent een paar woordjes en kan een aantal letters herkennen. 

De R.... ja dat was van Rik. De R.... ja dat was van.... Roy! De L was 'iesiepiesie' van Lesley!!"

Maar de M??? Van wie was nou toch de M? 

Na enige seconden nadenken roept ze: "de M is voor Lesley want Rik en Roy is met een R en ik ben een Meisje en dat is met een M." 

Ik stel haar teleur en zeg dat Meisje niet een naam is en dat deze letter de eerste letter van een naam moet zijn.

En even werd het muisstil in mijn hoofd, best aangenaam kan ik je zeggen.

Ik maakte mijn rondje door de winkel af, borg de boodschappen op en nog altijd was het stil. 

Ik maakte een kop thee, pakte mijn boek erbij en installeerde me op mijn bank en begon te lezen.

En ineens begint Lesley te lachen en te schreeuwen: "ik weet het, nu weet ik het, écht!!

Mijn hoofd zat inmiddels in mijn boek, dus ik wist even niet waar dit over ging en dus vroeg ik: "wat weet je?"

"Voor wie de M is!", kraaide ze blij uit!

"Oh ja?, voor wie dan?" Vraag ik toch wel nieuwsgierig over zoveel blijheid...

"Die is voor Mij! Want Mij begint met de M. En ik noem mijzelf mij dus dat is mijn naam. Hij is van Mij."

Niks tegenin te brengen.....

Einde discussie.

foto: eigen brouwsel.

Stemmen horen: een leerzame ervaring...

Terwijl ik in de keuken bezig ben met de voorbereidingen van mijn 'foodchallenge' die ik mijn gast van vanavond wil voorzetten, roept de jongste telg in mijn hoofd, Lesley, ineens héél enthousiast uit:
"Kijk Mick, Kijk!!!! Een regenpoot!!!!"

Enigszins in de war over deze vreemde verspreking van haar, draai ik mijn hoofd naar het keukenraam en zie inderdaad een regenboog aan de hemel staan.

Omdat ik vind dat ik tóch af en toe een beetje pedagogisch moet doen (of gewoon zeikerig) zeg ik tegen haar: 'Mooi hoor, maar het is een regenBOOG, niet een regenpoot.'

"Welles!" is haar felle antwoord.
En naïef als ik ben, laat ik me verleiden om het nogmaals te verbeteren: 'Nee, het heet een regenBOOG.'

"Nietes, nietes, nietes, het is een regenpoot!" en na een diepe theatrale zucht: "ik weet best wel wat een regenboog is hoor, en dit is een regenpoot!" en ik hoor de boosheid en frustratie in haar stemmetje. Als ik haar nu nog een keer verbeter/tegenspreek, dan ben ik ervan overtuigd dat ze gaat huilen en er een nieuw drama uit gaat breken en dus besluit ik om mijn luister oren eens even aan te zetten. Iets wat ik met haar nog wel eens (te vaak) vergeet....

Dus ik vraag heel geduldig: 'Goh, vertel eens, waarom is dit dan een regenpoot en geen regenboog?'

"Nou, een regenboog gaat helemaal om de wereld heen en deze heeft alleen een pootje, dus is het een regenpoot!"

Tja, daar kan ik niks tegen in brengen..
Wéér wat geleerd op deze druilerige middag!

foto: eigen brouwsel

Choose your battles....

Ik heb een hekel aan telefoneren. Vooral als ik iets van de andere kant van de lijn moet hebben (informatie, een recept, een dienst enz.). Daar zijn een boel redenen voor, maar één van die redenen is dat ik zeven van de tien keer in een soort van argument of zelfs ruzie beland.... En dat is dus niet zo handig....

Gisteren was weer zo'n moment dat ik al weken aan het uitstellen was: ik moest een herhaalrecept hebben voor slaap- en kalmeringspillen. En dat vind ik dus heel gecompliceerd want met dit soort medicijnen is er iets ingewikkelds: er moet een code op staan en ik weet niet of dat automatisch gaat of niet en in het verleden ging dat wel eens mis, dus mijn vertrouwen in automatisme is niet zo groot.

Daar komt nog bij dat ik die medicatie lange tijd via de Riagg kreeg, maar sinds mijn voorschrijvend arts niet meer mijn arts is en ook nog eens niet meer bij de Riagg werkzaam is, de psycholoog geen recepten mag uitschrijven,  gaat dat voortaan via de huisarts. En dat verloopt niet altijd even soepel....

Maar goed, de nood begon een beetje hoog te worden en dus besloot ik de herhaalreceptenlijn in te spreken (met een antwoordapparaat kun je immers niet zo makkelijk ruzie krijgen). Ik moest  mijn naam, geboortedatum, adres, apotheek, naam van medicatie, hoeveelheid enz inspreken en als ik dat vóór 14u zou doen, dan zou het binnen 3 werkdagen (PARDON???) bij de apotheek zijn...
Daar word ik dan al een beetje kriegel van... drie werkdagen voor het het uitdraaien/faxen van een recept? Dat kan sneller denk ik, maar ok, wie ben ik?

Ik spreek braaf de gevraagde gegevens in, de gewenste 60 stuks van elk en vertel erbij dat ik niet zeker weet of de code er automatisch op staat, maar of ze erop willen letten dat hij erop staat.

Vandaag kreeg ik (nu al!!!) een sms dat ik mijn medicatie kon ophalen en dat ging ik dan ook braaf doen. Een volle nacht slaap lijkt mij een heerlijk (en inmiddels noodzakelijk) vooruitzicht!

Eenmaal bij de apotheek kreeg ik de vraag of de dosering veranderd was? 'uhm, nee, hoezo?' Ik kreeg van beide soorten dus de helft mee en dat vond de assistent-apotheker vreemd, omdat het anders in hun systeem vond. De moed zakte in mijn schoenen want haar antwoord was: "tja ik mag niks aan dit recept veranderen, dan moet u de dokter even bellen."
Dat 'even bellen' bij mij niet echt een optie is, weet zij niet, dus dat vergeef ik haar (zo ben ik dan ook wel weer).

Uiteindelijk raap ik thuis al mijn moed bij elkaar en bel de dokters assistente. En geloof me: dit is echt geen hobby van me, want met haar raak ik standaard in de clinch!
Ik noem mijn naam, vertel dat ik mijn medicijnen zojuist heb opgehaald en dat ik denk dat er ergens een fout is ingeslopen. Ik pauzeer, omdat ik denk dat ze mijn geboortedatum graag wil weten, maar ze zegt niks, dus ik besluit de situatie maar te gaan uitleggen.

Dan zegt ze geïrriteerd: "ja, vertel even je geboortedatum, want op deze manier wordt het niks."
Ik slik de eerste signalen van opkomende woede weg en noem braaf mijn geboortedatum.

"Dus wat was jouw probleem?" zegt ze... En ik slik braaf de volgende woedesignalen in terwijl mijn hoofd zich ermee begint te bemoeien en allerlei (niet zo nette) antwoorden begint te roepen. Ik probeer me op de dame te concentreren en leg het nog een keer uit.

"Dus je beweert dat je van allebei 2 stuks slikt?"
- 'dat beweer ik niet alleen dat is zo.' (ik bijt te laat op mijn tong)
"Ik vind dat jij wel heel veel medicatie slikt".....

Tja en dan gaat het dus fout, want nu word ik écht heel boos. Allerlei antwoorden schieten door mijn hoofd:
- je hebt niks te vinden trut!
- dan had je zelf dokter moeten worden ipv assistente.
- dat gaat je geen fuck aan!
- wat weet jij nou van mij en mijn medicijngebruik?
- misschien moet je even naar de datum van het vorige recept kijken?

Maar ik zeg niks van dit alles, want ik klap weer eens dicht en mompel: "dat kan dat u dat vindt, maar het is toch echt zo." En ik voel me een heel klein, stout schoolkind.

Ze zucht diep en zegt: "nou dat ga ik eerst met de dokter overleggen hoor en als het klopt, dan krijg je van die ene nog 30 stuks erbij."
Ik dacht even dat ik haar 'van die ene' hoorde zeggen, dus ik besluit te checken: 'ik krijg dus van allebei nog 30 stuks?'

Ze zucht heel diep en zegt: "U heeft er al 30 van de ene gehad en 30 van de andere. Dat zou volgens u 60 moeten zijn, 60-30 is 30 stuks."

Tja en dan barst er iets in me en kan ik niet langer op mijn tong bijten en blaf terug: "Mevrouw ik ben niet dom, ik verstond u gewoon niet."
Ze zegt nog wat dingen die ik door mijn boosheid al niet meer hoor, maar dan hoor ik dat ze me een prettig weekend wenst en ik pers er nog uit: 'u ook.' en hang op....

Mijn bloed kookt...
Ik snap dat ze haar werk moet doen. Al denk ik dat mij vertellen dat ik teveel medicatie gebruik (die is voorgeschreven door een arts) niet haar werk is.
Als je me een een beetje zou kennen, dan zou je weten dat ik voor mezelf anti medicijnen ben. Ik slik het nauwelijks en al helemaal niet dagelijks. Als je op het vorige recept gekeken zou hebben, dan zou je zien dat het recept van het ene middel van februari dateert en het recept van het andere middel van april.....

Volgens mij is het nu november.... Dus bedankt voor de interne hitte die u mij zojuist bezorgd heeft door mijn bloed te laten koken, maar hou voortaan gewoon uw mond!

Prettig weekend!??!

Hij, die niet genoemd mag worden....

Als je een hoofd hebt met allerlei leeftijdscategorieën erin, dan loop je wel eens tegen dingen aan die voor anderen moeilijk te volgen zijn. Deze tijd van het jaar is zo'n ingewikkelde periode.

In mijn hoofd bevinden zich een hoop volwassenen, maar ook twee pubers en een zes jarige (die eigenlijk een jaar of drie is, maar dat mag ik niet hardop schrijven).

De pubers hebben (vanzelfsprekend) andere interesses en fascinaties dan dat de jongste heeft. Daarnaast zijn de pubers beiden heren en is de jongste een heel erg meisjemeisje. En of hun werelden qua leeftijd niet al ver genoeg uit elkaar liggen, maakt het verschil in 'gender' ook nog al wat uit. 

Er wordt dus heel wat afgekibbeld in mijn hoofd en soms moeten er ook heel duidelijke regels gesteld worden over dingen. En uiteraard is niet iedereen het altijd met die regels eens, maar over één ding hebben we consensus in mijn hoofd. 

Het hele jaar door hebben wij één verboden onderwerp. Daar mag niet over gesproken worden, óók niet per ongeluk (en zelfs niet met opzet als je boos bent).

Wij leven hier het hele jaar door met een heuse 'Hij, die niet genoemd mag worden'. En gelukkig houdt (intern) iedereen zich daar ook aan.

De reden dat we 'Hij, die niet genoemd mag worden' hebben ingevoerd is, omdat we anders allemaal knetter gestoord zouden worden. Want als we hem wel zouden noemen, dan wordt de spanning te hoog en de ellende duurt al lang genoeg! We zouden het hele jaar door overstelpt worden met onmogelijke vragen, met paniek huilbuien, eindeloze liedjes, een overvloed aan wortelsoep, urenlang zoeken naar schoenen enzovoort.

Vandaag kreeg 'Hij die niet genoemd mag worden' weer even een naam. Ongeveer drie weken lang mogen we de naam Sinterklaas weer laten vallen, wetend dat het na vandaag geen zin heeft om te censureren. 

Vandaag om 12 uur zat ik gewapend met één knuffelhond en drie knuffel nijlpaarden op mijn schoot op de bank, in afwachting van de aankomst van 'Hij, die niet genoemd mag worden'.

En wat was het spannend! Een boot die vast zat, lege pakjes in het Pietenhuis, als dat maar goed komt?!? Maar (zoals altijd) kwam het goed en nu is Sinterklaas weer veilig in het land en nodigde alle kindjes in héél Nederland uit om hun schoen te zetten (de zak!)

Er is nu dus maar één onderwerp in mijn hoofd. De ene vraag na de andere wordt op me afgevuurd en met alle geduld dat ik in me heb (niet zo veel dus) probeer ik geduldig alle vragen te beantwoorden. 

Voor nu vinden de pubers het ook nog wel een leuk spelletje en bedenken ze de meest creatieve antwoorden. Maar ik weet dat zij het over 24 uur ook niet meer zo fijn vinden.

Maar dan moeten we nog drie weken.....

Nee, van mij mag 'Hij, die niet genoemd mag worden' meteen weer terug naar huis en het gehele jaar door anoniem blijven. Maar helaas.....

Welkom Sinterklaas!

Foto: Eigen brouwsel

Over Passies en Globetrotters!

Wie mij echt een klein beetje kent, weet dat ik twee grote passies heb in het leven....

En wat is er nou mooier dan je passies combineren???

Voordat het een beetje eng gaat klinken, en de beelddenkers onder jullie op hol slaan, zal ik een toelichting geven. 

Eén van mijn grote passies is borduren. Dit vond ik als kind/puber al leuk, maar vooral het kruisjes gedeelte. Zodra er lijntjes (backstitch) gedaan moesten worden, vond ik er niet zoveel meer aan. Daar moest ik me namelijk op concentreren en dat is nu eenmaal niet een van mijn sterkste kanten.

Mijn andere grote passie is Australië. Ooit riep ik dat dat land me "echt totaal niet aantrok" en dat ik daar niks te zoeken had. Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik gewoon doodsbang was voor al die enge beesten daar en dat ik het idee had dat Australië echt de meest gevaarlijke plek in het universum was. Maar toen er in 2008 een interessant congres georganiseerd werd in dat land, besloot ik mijn (voor)oordelen te laten voor wat ze waren en reisde ik voor de eerste keer af naar (dat deel van) de andere kant van de wereld. 

Omdat ik nogal last heb van die tijdsverschillen, besloot ik dat 3 dagen congres mij geen crisis waard was en dus besloot ik om er wat tijd aan vast te plakken. En zo kwam ik voor het eerst terecht in Sydney... En ik kan u mededelen: het was liefde op het eerste gezicht!

Ik heb tijdens die reis veel van het land gezien, maar in Sydney voelde ik me toch het meest op mijn plek. En hoewel ik aan het einde van mijn reis moe was en blij was dat ik terug naar ons kikkerlandje mocht, wist ik zeker dat Sydney een heel warm plekje in mijn hart zou houden en dat ik zodra het kon, weer terug zou gaan. 

En zo ontstond er in de volgende jaren een droom: Ik wilde het vuurwerk op 31 december zien op de Harbour Bridge. En zo geschiedde. 

In 2013 ging ik terug, wederom voor een congres en wederom plakte ik er een paar maanden aan vast. Een groot deel van de tijd bracht ik weer door in Sydney en ik voelde me er echt zielsgelukkig!

Maar aan alle leuke dingen komt een eind en (hoewel ik dit keer nog niet wilde) ging ik dus ook weer een keer naar huis, wetend dat ik op een dag wel weer terug zou keren.

Ergens tijdens die reis had ik me voorgenomen dat ik, zodra ik thuis was, ik mezelf zou leren haken. Vraag me niet waarom, maar als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb....

Nou ja, om een lang verhaal een klein beetje korter te maken: dat werd niks. Ik gaf haken een geheel nieuwe dimensie en ik stuitte op oude borduurwerkjes die ik nooit had afgemaakt. Ik pakte naald en draad op en heb het sindsdien niet meer losgelaten!

Ik kan oprecht zeggen dat ik verslaafd ben aan borduren. En inmiddels schaam ik me daar ook niet meer voor, want het biedt mij veel rust en plezier.

Op dit moment reist vriendinnetje Mayke door Australië en ze is op dit moment in mijn geliefde Sydney. Ze heeft een stukje van mijn oude droom: ook zij gaat het vuurwerk daar bekijken. En elke dag verblijdt ze mijn whatsapp box met een paar fotootjes uit mijn oh zo geliefde land en stad! En werkelijk waar: ik word er zo blij van!!! Het is op deze manier net of ik er ook een beetje ben en daar word ik heel gelukkig van!

En terwijl zij daar rond reist en de plekken bezoekt, die mij onmiddellijk terug in gelukkige herinneringen doen belanden, zit ik hier, terwijl de regen en wind tegen de ramen slaat, mijn twee passies te combineren....

Eindelijk heb ik er een gevonden die ik mooi vond!

Ik ben eraan begonnen op 31 oktober 2016.

200x300 kruisjes.....60 verschillende kleuren....geen lijntjes. 

18 bladzijden puur genot!!!!

Foto: eigen brouwsel, genomen van mijn patroonbeschrijving.

Over verwarde mensen en andere fabels.....

Er is tegenwoordig veel aandacht voor 'verwarde mensen'. En of die term nu wel of niet terecht is laat ik even in het midden, dat is weer een heel andere discussie.

Dat er zoveel aandacht voor is tegenwoordig, heeft te maken met het feit dat er steeds meer incidenten zijn met deze 'verwarde mensen'.

En dat heeft dan weer te maken met de beslissing om met onmiddellijke ingang bedden in de klinieken af te bouwen en mensen dus naar huis te sturen, waarbij men even vergeten is om voor een alternatief voor die bedden te zorgen. 

Mensen die dus zorg nodig hadden (en kregen) in de kliniek, zitten nu dus met diezelfde zorgbehoefte thuis, maar de middelen en mensen om eenzelfde soort zorg ook daadwerkelijk thuis te bieden, ontbreekt. Tja, en iedereen kan wel bedenken dat dát dus misgaat (behalve de overheid blijkbaar).

Ergens op Facebook las ik een opmerking van een dankbare meneer. Deze meneer was dankbaar voor de 12 jaar behandeling die hij van zijn psychiater had gekregen. 

Daar reageerde dan weer een mevrouw op die (door mij kort door de bocht samengevat) vond dat als een psychiater 12 jaar nodig had om je beter te maken, dat je dan je vraagtekens mocht zetten bij de kunde/professionaliteit van de desbetreffende psychiater.

De meneer reageerde daar weer op door aan te geven dat er veel traumatische gebeurtenissen in zijn leven waren gebeurd, waardoor dingen niet zo eenvoudig waren. 

Mevrouw gaf aan dat 12 jaar hoe dan ook veel te lang was en zij het al lang had opgegeven en een andere hulpverlener had gezocht (of zich van kant had gemaakt, dat ben ik even kwijt).

Meneer de psychiater deed ook nog een (belangrijke) duit in het zakje door te zeggen dat de denkwijze van mevrouw overeen kwam met de denkwijze van de overheid: mensen met ernstige trauma's moeten in een standaard aantal behandelingen binnen een bepaalde tijd, (zo kort mogelijk) beter zijn, zo niet: pech gehad. Maar zo werkt het volgens hem dus niet.

En ik volgde dit 'gesprek' met verwondering, maar kon me inhouden om niet van me af te bijten. 

Feit is dat ikzelf ook 15 jaar door deze psychiater behandeld ben, en net als de meneer aangaf: met grote tevredenheid. Vóór ik bij deze psychiater terecht kwam, was ik al 5 jaar elders behandeld en na mijn vertrek bij deze psychiater word ik alweer 3 jaar door een ander behandeld. Ik ben 40 jaar en word al 25 jaar behandeld....

Zijn de hulpverleners dan niet kundig genoeg? 

Ik denk niet dat dat het probleem is. Mijn probleem was, dat ik ruim 20 jaar lang te horen had gekregen dat ik nergens over mocht praten. 

In eerste instantie om de familiegeheimen te bewaren, daarna omdat 'ik niet mocht liegen' en nog later omdat we 'vooral geen oude koeien uit de sloot mochten halen die mij zouden kunnen triggeren zodat ik weer zou ontsporen'. 

Kortom, er is mij erg lang het zwijgen opgelegd. En omdat ik altijd al enigszins eigenwijs geweest ben (understatement of the century) en tóch af en toe probeerde mijn verhaal te doen, dan werd dat afgedaan als onzin, als leugens. En zo verloor ik ook het vertrouwen in de ander en mezelf.

Dus toen ik eenmaal een psychiater tegenkwam die me de vraag stelde: "wat is er eigenlijk met jou gebeurd in je leven?", moest ik even (heel lang) omschakelen. 

Als je zó lang het zwijgen is opgelegd en je vindt eindelijk iemand die wél oprecht naar je wil luisteren, dan gaat dat niet zomaar vanzelf. Stukje bij beetje vertel je, stukje bij beetje komt er meer omhoog dat je wil vertellen, maar dat gaat alleen in een tempo dat jouw brein (en daardoor jijzelf) aan kan. Een brein heeft ook maar een beperkte capaciteit en als je dat overbelast, dan stopt het brein of slaat op tilt. 

Verwachten dat een leven aan trauma in (ik zeg maar iets) 12 behandelingen of binnen twee jaar op te lossen is, lijkt mij dus een illusie, of om in de termen te blijven: een persistente waan.

Ik kon niet sneller, en nu ik 40 ben, ben ik nog niet 'beter'. Dat word ik ook niet, nooit denk ik, maar het gaat wel beter! Veel beter! (Ok, momenteel dan even niet, maar ok). Na al die jaren is er nu de rust en ruimte gekomen voor onderliggende problemen om eindelijk aangepakt te gaan worden. Want eerder waren we alleen maar bezig met het puinruimen van jarenlang opgelegd zwijgen.

En ik ben dankbaar voor iedereen die wegen en manieren heeft gezocht en nog zoekt, om mij in mijn eigen tempo, het zwijgen te laten doorbreken, mij mijn woorden te laten vinden, die het mogelijk maken  om me te laten herstellen.

foto: internet

Trauma sucks...

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat het niet zo goed met me gaat momenteel.

Niks om je echt zorgen over te maken, maar toch.

Afgelopen maandag moest ik naar de tandarts voor een (vrijwillige) ingreep. Niks ernstigs, niks groots, gewoon iets waar ik zelf voordeel van dacht te hebben en zelf om gevraagd had.

Waar ik echter geen rekening mee had gehouden, was dat er door deze ingreep bloed mijn mond inliep en de assistente niet snel genoeg was met het afzuigapparaatslangdingetje, waardoor de smaak van bloed in mijn systeem doordrong....

Tja, en ik en de geur en smaak van bloed is geen goede combinatie. 

Laten we het erop houden dat dit een enorme trigger voor me is en ik daar dan ook onmiddellijk op reageer. Onmiddellijk ben ik weer zes jaar oud en ben ik terug in de situatie van destijds. En helaas voor de tandarts hield dat in eerste instantie in, dat ik haar met volle overgave onderkotste....

Vol schaamte over deze actie, na een miljoen excuses, stond ik vijf minuten later, tuffend als een lama,  gelukkig wel weer buiten met een afgeronde ingreep. 

Maar hier bleef het helaas niet bij, want helaas kwam door dit éne kleine triggertje, het hele circus weer om de hoek kijken. Spontaan kreeg ik last van stemmen, beelden en filmpjes (flashbacks). Op zich geen onbekende fenomenen voor mij, maar wel juist die stemmen en beelden waar ik het meest bang voor ben. (en ja dat is dus heel erg logisch, want als ik er geen problemen mee had, dan zou het niet tevoorschijn komen op momenten dat ik met mijn (grootste/naarste) herinneringen geconfronteerd wordt).

En daar baal ik van, want na al die jaren zou ik toch 'gewoon moeten kunnen doen' en zou ik toch niet meer zo heftig moeten reageren op iets dat zó lang geleden gebeurd is. Ik zou er inmiddels toch 'overheen' moeten zijn.

Maar ik kan het niet helpen... ineens staat m'n leven weer op z'n kop. Ik zie bloed van de muren omlaag stromen, er komt bloed uit de kranen. Het ruikt naar bloed, alles smaakt naar bloed. Ik ben missellijk, verdrietig, durf niet te koken (water!), douchen (water!), thee drinken (water!) en ik durf niet te slapen.

En hoewel ik heel goed weet dat ik me niet gek moet laten maken en dát juist niet zou moeten doen, verval ik in mijn angst en bevries. Net als vroeger.

Alsof ik niets heb bijgeleerd.

Posttraumatische stress sucks...

foto: internet

Maak het ze niet te makkelijk....

Van tijd tot tijd valt er hier een brief van de politie in de brievenbus.

Niet omdat ik stout geweest ben, maar omdat ik in een wijk woon die zeer geliefd is...

Vooral bij mensen die niet zulke vriendelijke plannen hebben.

Kortom er wordt (schijnbaar) nogal veel ingebroken in mijn buurt en de politie vindt dat zij de bewoners van de wijk daarvoor moeten waarschuwen en overladen met allerlei nuttige tips daaromtrent. 

En dus valt er eens in de zoveel tijd een brief in de bus met daarin een uitnodiging voor een bijeenkomst over preventiemaatregelen die je kunt nemen om het inbrekers zo moeilijk mogelijk te maken. Bewoners worden vriendelijk verzocht/uitgenodigd om hier aanwezig te zijn en als tegenprestatie wordt hen koffie en vlaai beloofd. En in een wijk met veel oudere mensen, veel eenzaamheid en veel armoede, is dat een serieus aantrekkelijk lokkertje!

Deze bijeenkomst vindt doorgaans plaats in de avonduren in een gemeenschapshuis een stuk verderop. En uiteraard staat er een datum en tijd in die brief.

En ik kan het niet helpen, maar ik moet hier altijd zo vreselijk om lachen! Want, al begrijp ik de goede bedoelingen van de politie, het is (in mijn ogen) wel een beetje dubbel.

We mogen het inbrekers niet te gemakkelijk maken, maar tegelijkertijd nodigen we de mensen in de buurt en masse uit om op een bepaalde datum en een bepaald tijdstip naar een gemeenschapshuis te komen, zodat de huizen gedurende dat tijdstip dus onbemand en dus heerlijk toegankelijk voor inbrekers achterblijven?

Het is naïef om te denken dat die informatie over zo'n bijeenkomst alléén maar hij de brave burgers terecht komt, toch? 

Of ben ik nu naïef?

foto: internet

In de wachtkamer....

Ik zit nog steeds in de wachtkamer en inmiddels zit er een ouder echtpaar tegenover me. Heel schattig hand in hand, allebei met een kopje koffie (met suiker!!!) voor hun neus. (Ik durf niet eens water te drinken als ik naar de tandarts moet, laat staan iets met suiker!)

Ze keuvelen samen in het lokale dialect. Dat wil zeggen de meneer keuvelt tegen de mevrouw en de mevrouw humt heerlijk terug. Het is een heel geruststellend geluid en ik kan het niet helpen om ook een beetje te luisteren naar de inhoud van het gesprek.

De meneer heeft blijkbaar een (oud of een nieuw) gebit en heeft te horen gekregen dat hij niet te hard moet bijten. Dat vindt hij raar, want hij bijt toch al die jaren al zo hard, want als hij niet hard bijt dan valt zijn gebit eruit, kijk maar. En tot mijn grote hilariteit, laat hij zijn gebit zomaar vallen... 

Ik kan het niet helpen, maar ik moet lachen.... en nog hardop ook.

Vervolgens is het even stil voor ze weer verder keuvelen en als ik weer opkijk van mijn scherm, zie ik de mevrouw met haar vinger de suiker van de bodem van haar bekertje schrapen en met een enorme grijns in haar mond steken....

Ze geniet met volle teugen zo te zien.

En zo ga ik dan toch met een glimlach de stoel van de tandarts in!

Foto: Internet

De jeugd van tegenwoordig....

Daar zit ik dan.... in de wachtkamer van de tandarts... voor de tweede keer deze week.

En geloof me, dit is niet mijn favoriete plek om rond te hangen.

En vandaag lijkt het wel extra frustrerend. Ik voel me niet zo lekker, alsof er een griepje op komst is, maar wellicht zijn het ook gewoon zenuwen voor wat er zo gaat komen. 

Maar er is nog een extra frustratie puntje vandaag. 

Schuin tegenover me zit een echtpaar te zitten. En zodra ik mijn telefoon tevoorschijn haalde om te kijken hoe laat het was, begon mevrouw hardop te klagen over 'de jeugd van tegenwoordig'. Om me heen kijkend en de gemiddelde leeftijd inschattend, ben ik ervan overtuigd dat deze opmerking toch echt op niemand anders kan slaan dan op mij.

Ik vraag me af wat ik dan nu weer verkeerd doe, maar ik hoef niet lang op mijn antwoord te wachten.

De jeugd van tegenwoordig is namelijk niet meer in staat tot communiceren, ze verbergen zich bij binnenkomst direct achter hun schermpjes om een gesprek uit de weg te gaan.

En hoewel ik alleen maar wilde weten hoe laat het was, besloot ik op dat moment mijn iPad tevoorschijn te toveren om demonstratief te gaan zitten typen.

Maar mevrouw blijft maar doorgaan tegen haar man: "vorige week was ik de enige die helemaal niks deed, echt helemaal niks. Ik was helemaal alleen en niemand om een fatsoenlijk gesprek mee te voeren." 

De man kijkt zwijgzaam voor zich uit, maar bromt dan: "waar was je toen dan?" 

"Op het ziekenhuis, in de wachtkamer.", antwoordt mevrouw (met het irritante lokale dialect foutje)....

Ik moet bijna lachen.... 

Moet ik mevrouw vertellen dat ze misschien de verkeerde plaatsen uitzoekt voor gezellige gesprekken??? 

Misschien ná mijn bezoek aan de tandarts.... misschien ben ik dan in staat om een gesprek te voeren, als de zenuwen uit mijn systeem verdwenen zijn. Al gok ik dat de verdoving een gesprek zonder kwijlen dan ook vrij onmogelijk maakt. En of ze dáár dan gelukkig van wordt?

Foto: internet

Over verschillende werelden en bruggen bouwen.

Afgelopen week had ik het voorrecht om wederom aanwezig te mogen zijn op het wereld congres stemmenhoren. Dit keer vond het evenement plaats in Parijs.

Ik beschouw mezelf als een zeer bevoorrecht persoon, aangezien ik pas één congres gemist heb tot nu toe en ook vanwege het feit dat ik in staat ben om deze reizen te financieren, maar óók dat ik fysiek en mentaal in staat ben om dit soort (soms verre) reizen te maken.

Maar ik ben ook best verwend, want omdat ik al zoveel van deze congressen heb bijgewoond, is de informatie die er gegeven wordt, vaak niet meer nieuw voor me. Het verrassingseffect is er voor mij een beetje af, maar dat heeft ook weer voordelen.

Ik hoef van mezelf niet meer alles bij te wonen en ik kan me focussen op dingen die ik zelf interessant vind. Sinds ik mezelf toestemming geef om niet meer alles bij te hoeven wonen, en niet alles te hoeven begrijpen en onthouden, zijn dit soort congressen een stuk draaglijker geworden voor me.

Ik ben geen sociaal wonder. Zodra er gesprekken gevoerd gaan worden (in een lawaaierige omgeving) in een andere taal dan mijn moedertaal, dan haak ik erg snel af, omdat het me té veel energie kost om het te volgen. Ik vermaak me prima met luisteren en kijken en vind het niet echt nodig om over alles een mening te hebben (of in ieder geval die hardop te verkondigen). 

Op mensen af stappen en een gesprek beginnen, vind ik nog steeds lastig vooral ook omdat de gesprekken hier voornamelijk gaan over wat je van de lezing/workshop vond en soms vind ik het heerlijk om gewoon ergens 'niks van te vinden'.

Maar dit jaar heb ik een aantal mooie gesprekken gehad. En een steeds/vaak terugkerend thema was 'het gevoel hebben in twee werelden te leven'.

Veel stemmenhoorders (en/of mensen met andersoortige ervaringen) vertellen me dat ze het gevoel hebben dat ze in twee werelden leven: er is een wereld waarin je moet functioneren en niet over je ervaringen mag/kan praten en dan is er de andere wereld, zoals in stemmenhoorgroepen of dit soort congressen waar dat wel kan. 

En hoewel ik het gevoel van in verschillende werelden leven herken, herken ik het niet op deze manier. 

Ik praat ook buiten de 'veilige' wereld van het stemmen netwerk over mijn ervaringen. En ja, soms wordt daar niet zo positief op gereageerd, maar meestal valt de reactie reuze mee. Misschien ben ik raar, of ben ik een enorme bofkont dat ik in Nederland woon, maar ik ben ervan overtuigd dat je alleen wederzijds begrip kunt krijgen, door de dialoog aan te gaan. 

De meeste mensen zijn bang voor het onbekende. Onbekend maakt onbemind. Ik zie het bij mezelf: wat ik niet begrijp, bezorgt me frustratie en angst. En dus denk ik dat het belangrijk is om in gesprek te raken (en blijven): nieuwsgierig zijn, elkaar bevragen en zo meer te weten komen over dat wat je niet begrijpt. En misschien begrijp je het wel nooit, daar is niks mis mee, maar wellicht kan de angst afnemen, op het moment dat je weet dat je vragen kunt en mag stellen en dat je mág zeggen dat je het niet snapt. Iedereen (inclusief ikzelf) denkt altijd maar dat we alles moeten weten, alles moeten snappen, alles op moeten kunnen lossen, maar dat is een illusie. Hoe heerlijk is het soms om van iemand te horen: "ik weet het ook niet precies".

Toch herken ik de twee werelden (en misschien zelfs wel meer dan twee). Ik heb de buitenwereld waarin ik leef en moet/mag functioneren. Maar er is ook een binnenwereld, waar ik soms wel eens dingen over probeer te vertellen, maar die ik nooit écht aan iemand kan uitleggen. En dat maakt wel eens eenzaam, net zoals het de mensen die ik sprak over hun twee werelden eenzaam maakt.

Leuke, maar ook niet zo leuke ervaringen wil je graag delen met anderen, denk maar aan die ene leuke vakantie, of juist die nare ervaring die je daar had. Mensen zijn op zoek naar begrip en naar verbinding. Maar soms is die verbinding niet (helemaal) mogelijk.

Is dat erg??? Ik denk van niet. Het is in mijn ogen een mooie uitdaging om te blijven proberen bruggen te slaan.

(En weet je hoeveel bruggen Parijs heeft??? ;) )

foto: eigen baksel

(G)Een poetsfiemel.....

Er zijn een hoop dingen die ik niet van thuis uit heb meegekregen.
Het poetsgen is één van die dingen. Ik ben niet zo van het poetsen, en mijn ouders waren dat ook al niet.

Ik durf dan ook best wel toe te geven dat mijn huis niet schoon is, maar het is er zeker niet smerig...
Alleen wat/behoorlijk stoffig.

Iets wat ik wél heb meegekregen van thuis uit is een allergie voor huisstof en dat vind ik dan ook een perfecte graadmeter: zodra ik begin te niesen, is het hoog tijd om mijn huis grondig te poetsen!
Kei handig!

Ik heb zelf geen problemen met hoe schoon of niet schoon mijn huis is, maar soms begin ik ineens te twijfelen. Zo komen er wel eens mensen over de vloer die zelf een groot aantal uren per week (of zelfs per dag) bezig zijn om hun huis perfect schoon te houden en die hun eigen hoge standaard aan mij op willen leggen. Begrijp me niet verkeerd: niks mis met mensen die geboren zijn om te poetsen en daar veel tijd in willen steken, maar ik ben niet één van hen en wil dat graag zo houden.

Na zo'n bezoekje, begin ik altijd ernstig te twijfelen aan mezelf: is mijn huis dan toch smerig en zie ik het zelf gewoon niet? Is dit mijn blinde vlek geworden??

Gelukkig zijn er dan altijd buren, die me helpen te relativeren.
Hoe kan dat nou? Want ik heb toch nauwelijks contact met mijn buren?
Dat klopt! Maar toch is het zo!

Ik woon in een flat en onder mij woont een persoon die eens in de drie maanden een aantal familieleden op bezoek krijgt die dan een (halve) dag bezig zijn met (letterlijk) puin ruimen. Aan het eind van hun bezoek staan er minstens 10 grote vuilniszakken met rotzooi op de stoep.
Dit gaat iedere 3 maanden (ongeveer) zo, dus ik gok dat er tussendoor niet zo heel veel gebeurt op poetsvlak!

Ik heb ook een buurman, die eens in de zoveel tijd zijn moeder op bezoek krijgt.
Ze komt al vroeg (rond een uur of 8 's morgens) en vervolgens gaan ze samen zijn huis opruimen en schoonmaken. Misschien ben ik wel een beetje jaloers op zo'n moeder, want ik poets niet omdat ik geen idee heb hoe en waar ik zou moeten beginnen en zijn moeder zet hem gewoon aan het werk!

Nu is zijn moeder volgens mij erg hardhorend, in ieder geval heeft ze maar één volume standje en dat is 'keihard'. Zijn keuken grenst aan mijn slaapkamer en de muren zijn zo ongeveer van karton. En lucky me, ze bewaren de keuken altijd tot het laatst...

Gisteren was het weer zo ver, ik zag de moeder weer arriveren en dacht bij mezelf: oh nee!
En niet geheel onterecht, want ze was al heel lang niet meer geweest.

Ik lag vroeg op bed, een luisterboek te luisteren, maar toen ze aan de keuken begonnen, kon ik mijn luisterboek niet meer verstaan. Moederlief is namelijk constant aan het schelden op de poetskunsten van haar zoon, die haar dan vervolgens heel hard uitlacht.

Toen ze om 23u nog niet klaar waren bedacht ik dat ik geen oog dicht ging doen en dat als ik in mijn bed bleef liggen, ik zo opgefokt zou raken dat ik sowieso niet meer zou kunnen slapen. En dus dook ik mijn logeerkamer in en dook daar in het bed (nadat ik dat eerst even ontruimd had...).
Maar na een half uurtje zat mijn neus dicht en begon ik te niesen...
Dus ja: mijn allergie is nog steeds actief en ik moet die kamer hoog nodig eens gaan poetsen!
Uiteindelijk besloot ik maar terug af te druipen naar mijn eigen slaapkamer en mijn oordopjes in te doen, die overigens niet echt 'buurmanmoederproof' zijn.

Vannacht om 3.30u waren ze nog steeds bezig...
Dus ik gok dat mijn eigen huisje best wel meevalt!

foto: van internet.