Horen, zien en voorlopig nog zwijgen... Mijn crisis opname in de GGZ. Deel 2

Het is alweer behoorlijk lang geleden, maar eind oktober 2022, werd ik voor een tijdje opgenomen in het lokale psychiatrische ziekenhuis. Aangezien er erg veel dingen gebeurden tijdens die opname die mis gingen en die absoluut niet ok waren en ik dit maar niet uit mijn systeem krijg, wil ik hier (nog steeds) een aantal blogjes over gaan schrijven. Gewoon omdat ik vind dat het belangrijk is om een aantal dingen te laten 'zien'. In de hoop dat de mensen die in de psychiatrie (gaan) werken, hier misschien iets van kunnen leren en dingen voor andere cliënten/patiënten in de toekomst misschien anders en vooral beter kunnen worden. Misschien is dat een utopie, maar niet geschoten is altijd mis...

Four seasons in one day.... Mijn crisis opname in de ggz... deel 1

Het is alweer behoorlijk lang geleden, maar eind oktober 2022, werd ik voor een tijdje opgenomen in het lokale psychiatrische ziekenhuis. Aangezien er erg veel dingen gebeurden tijdens die opname die mis gingen en die absoluut niet ok waren en ik dit maar niet uit mijn systeem krijg, wil ik hier (nog steeds) een aantal blogjes over gaan schrijven. Gewoon omdat ik vind dat het belangrijk is om een aantal dingen te laten 'zien'. In de hoop dat de mensen die in de psychiatrie (gaan) werken, hier misschien iets van kunnen leren en dingen voor andere cliënten/patiënten in de toekomst misschien anders en vooral beter kunnen worden. Misschien is dat een utopie, maar niet geschoten is altijd mis...

Een stukje achtergrond informatie:

Het ging al heel lang niet goed met me: ik sliep niet/nauwelijks en mijn situatie op de genderpoli was nogal spannend. Ik raakte heel veel tijd kwijt, vond mezelf met regelmaat terug op plekken waar ik niet hoorde (en zou moeten) zijn en het duurde inmiddels zo lang en werd soms zó 'gevaarlijk' dat m'n Woonbegeleiding, de ggz en ikzelf het tijd vonden voor een (vrijwillige) 'crisis time-out' opname. Er was echter een wachtlijst (jawel, voor een crisisplek) en ik kon niet meteen terecht.

Op 27 oktober kwam er om 16.55u, na ruim acht weken op de wachtlijst te hebben gestaan een telefoontje dat er een bed vrij kwam en dat ik de volgende ochtend op de afdeling verwacht werd. En hoewel het inmiddels al wel een klein beetje beter met me ging, besloot ik na overleg om er toch gebruik van te gaan maken, omdat de komende week heel spannend voor me ging worden en ik daar (op dat moment al) niet zo goed mee om kon gaan. 

En zo zat ik op 28 oktober samen met mijn begeleidster van het ggz team in een kamertje, tegenover een hele jonge, lieve en geduldige dame van het afdelingsteam, die met mij de intake ging doen. De psychiater van dienst was op dat moment bezig, maar deze zou mij later die dag nog wel komen zien. 

Wat ik heel apart vond, was dat men wel wist dat ik zou komen, maar dat men geen idee had waarom ik zou komen of hoe lang ik zou blijven. Wel was men op de hoogte dat ik Mick, meneer, hij en hem was. 

Het was een prettig gesprek. Ik voelde me gehoord en gezien en ik was mezelf. Wat zo'n beetje inhoudt dat ik er alles eerlijk uitflapte, ook dingen waarvan ik verdomd goed weet dat ik die beter niet kan zeggen. Maar ik ben ik, en ik wil open kaart spelen en ben dus (te) eerlijk. Ik gaf aan dat ik mensen en nieuwe situaties eng en moeilijk vond, dat ik het moeilijk vind om zelf om een gesprekje te vragen en dat ik heel erg de behoefte heb aan duidelijkheid, omdat ik anders boos word. Dat ik zelf leef onder het motto: doe wat je zegt en zeg wat je doet en dat ook van anderen verwacht. Dat ik een voedselallergie heb en eetmomenten daardoor extra spannend vind (ivm kruisbesmetting). 

De afspraak was dat het personeel me elke dag een ventileer gesprek aan zou bieden, zodat ik er niet zelf om hoefde te vragen en dat ik mijn eigen brood, boter en beleg kreeg, die in de afgesloten keuken bewaard zou worden waar niemand verder aan kon. En verder zou er even goed met de keuken overlegd worden over de ingrediënten van de maaltijden en dit zou aan mijn teruggekoppeld worden.

Aan het eind van het gesprek leverde ik mijn eigen (net opgehaalde) volle doosjes medicatie in, kreeg ik een boekje met instellings- en afdelingsregels (van heul veul pagina's) in mijn handen gedrukt en nam ik afscheid van mijn begeleidster. 

Ik zou een rondleiding krijgen vóór de lunch. Maar toen dat eindelijk gebeurde, ging de pieper af. Het is niet mijn eerste opname, ik weet wat het betekent: Ergens is een collega in gevaar of er is ergens een gevaarlijke situatie en dan moeten de andere personeelsleden gaan rennen en assisteren. En zo stond ik ineens alleen in de gang. Ik was al overprikkeld van het feit dat ik opgenomen was en dus vluchtte ik terug naar het stukje 'veiligheid' dat ik daar had: mijn kamer, waar ik huilend met mijn knuffel in een hoekje wegkroop. 

Uiteindelijk werd ik weer opgehaald en kalmeerde ik wel weer, maar het was niet echt een lekkere binnenkomer zullen we maar zeggen (waar overigens niemand iets aan kon doen, dit is hoe het nu eenmaal kan gaan).

De psychiater van dienst die nog zou komen, liet doodleuk weten dat ze het te druk had om mij te komen zien en dat m'n regiebehandelaar (m'n eigen psychiater dus) de medicatie maar in orde moest maken. Klein relevant probleem: mijn eigen psychiater had die week vakantie en was er helemaal niet en dus ontstond er een probleem. 

Een deel van mijn medicatie krijg ik via het ggz team en een deel van de huisarts. Daar weten beide partijen van en ik ben daar ook eerlijk over. Het probleem is alleen dat de medicatie die via de huisarts geleverd wordt, niet in het systeem van de ggz staat (andersom overigens wel!) en de instelling dus alleen mag uitreiken wat in het ggz systeem staat. Tja, en dat was momenteel dus niet de medicatie waar ik de afgelopen maanden zo ongeveer op 'overleefd' had. Dit zorgde bij mij voor paniek, want de situatie was onduidelijk en onduidelijkheid geeft error in mijn hoofd. De psychiater van dienst was verre van behulpzaam hierin. 'Dat had maar geregeld moeten zijn voordat ik kwam.' En daar had ze vast gelijk in, maar daar had ik op dat moment niks aan en ik kon er ook niks aan veranderen, maar ik leek er nu wel de dupe van te worden.

Tijdens de intake was ik Mick, meneer, hij en hem en de verpleegkundige hield dat ook goed vol. De psychiater had daar geen boodschap aan, bleef het hebben over mevrouw, zij en haar. In het begin ging de verpleegkundige daar nog tegenin, maar uiteindelijk zwichtte zij ook en nam het mevrouw zij en haar over (wat ik haar vergeef, want de rest van mijn verblijf heeft ze het niet fout gedaan). Dit zorgde voor extra spanning, boosheid en verdriet. Het maakte dat ik me niet gehoord, niet serieus genomen en onveilig voelde.

De verpleegkundige van die ochtend besloot (terwijl ik naast haar zat) naar mijn apotheek te bellen om te vragen of zij een medicatieoverzicht konden faxen. Het was vrijdagmiddag en als die lijst voor een bepaalde tijd binnen zou zijn, dan kon de medicatie nog geregeld worden, zo niet dan zou het pas na het weekend worden...(nog meer paniek in mijn hoofd). 

De apotheek wilde niet meewerken, want dit was niet gebruikelijk. Normaal gesproken moet je zo'n overzicht persoonlijk aan de balie komen ophalen. En nee, ze konden dat niet faxen, dat was niet gebruikelijk. Dat ging tegen de wet op de privacy in... Ik riep in de hoorn dat ik ernaast zat en dat ik hier toestemming voor gaf, maar nee, wet op de privacy, niet gebruikelijk, bla bla bla. De moed zakte in mijn schoenen, de paniek werd niet minder. Maar van de apotheek hoefden we in ieder geval geen medewerking te verwachten, dat was duidelijk.

Ik opperde nog dat ze me mijn ingeleverde 'illegale' (=niet in hun systeem staande) medicatie maar terug in eigen beheer moesten geven, thuis ben ik immers ook verantwoordelijk voor mijn eigen medicatie inname en beheer, maar ja, dat mocht uiteraard niet. Aan de ene kant snap ik dat best, maar aan de andere kant vind ik het ook best een beetje onzin. (waarmee ik bedoel dat dit ook op een veilige manier zou kunnen, door de hoeveelheid van één dag bijvoorbeeld uit te reiken, kamers zijn op slot).

Maar goed, uiteindelijk bedacht ik dat ik in mijn huisartsenapp een medicatielijst heb staan en dus maakte ik daar een pdf van en die mocht ik naar de verpleegkundige mailen. Met veel gemopper en gezucht bleek de psychiater van dienst daar dan (voor deze ene keer) mee akkoord te gaan en het leek geregeld.  

Mijn energie was op, mijn prikkelgrens zwaar overschreden en ik wilde het liefst naar huis. Maar in plaats daarvan werd er verwacht dat ik deelnam aan het dagprogramma. En ik koos voor dat wat ik thuis ook doe, alleen heet het thuis 'hobby' en hier creatieve therapie. Er was echter niemand die tijd (of zin) had om met me mee te lopen. Nieuwe situaties en ik zijn niet zulke goede vriendjes. Ik stond een behoorlijke tijd voor het lokaal (met glazen ramen), maar de drempel was te hoog: ik durfde niet naar binnen: teveel nieuw, ik was moe. En dus ging ik terug naar de afdeling en dook mijn kamer in, daar kon ik ook borduren, want ik had mijn spullen gewoon meegenomen. Ik bleek echter een borduurnaald vergeten te zijn en dus kon ik niks en dus eindigde ik weer huilend met mijn knuffel in een hoekje. 

Later die dag kwam er iemand van 'creatieve therapie' naar de afdeling en ik werd voorgesteld. Ze nam me mee naar het lokaal zodat ik wist waar ik moest zijn en wat ik daar allemaal kon doen. En bij hele hoge uitzondering mocht ik van haar een borduurnaald lenen en meenemen naar mijn kamer waarna ik me zielsgelukkig op mijn borduursels stortte en ik voor het uur dat ik daarmee bezig was, ik geen meldingen van mijn horloge meer kreeg dat mijn hartslag gevaarlijk hoog was....

De hele dag ben ik al aan het vechten tegen het 'switchen' (=dat mijn stemmen mij overnemen en ik er even niet meer ben), de reden waarom ik hier dus eigenlijk ben. Dit zou een plek moeten zijn, waar dat gewoon zou moeten kunnen, of toch op zijn minst niet als heel vreemd gezien zou moeten worden. Switchen is voor mij een soort van ontspanning, mijn brein en mijn lijf kan op die manier een beetje rust krijgen. En door het (min of meer) gecontroleerd te laten gebeuren, voorkom ik vaak erger, maar alles in mij schreeuwt dat het hier niet veilig genoeg is. En dus vecht en vecht ik ertegen en ik ben kapot moe. 

Als dan 's avonds bij het naar bed gaan ook nog blijkt dat de medicatie nog steeds niet geregeld is, het nu dus officieel weekend is en er niks meer te regelen valt, verdwijn ik huilend in mijn kamer. Ik ben op...

Ik kijk uit m'n raam naar de 'binnentuin'. Er staat een treurige boom met de herfstblaadjes er nog aan, maar tegelijkertijd zitten er katjes aan de takken. 

Het symboliseert hoe ik me momenteel voel: Four seasons in one day.

Zelfs de natuur is op deze plek in de war....

Pubermeisjes! Oftewel: een verhaal over jaloezie.

Twee keer in de week sport ik onder begeleiding in een groepje op een sportpark hier in de stad. Weer of geen weer, schoolvakantie of niet, op wat landelijke feestdagen na, gaat het sporten altijd door en dat vind ik een fijne gedachte. 

Onlangs was het hier meivakantie en dus hadden zowel de basis- als middelbare scholieren vakantie. Dat heeft, zoals alles in het leven, zowel voor- als nadelen. Uiteraard vind ik het super leuk voor de plaatselijke jeugd dat ze lekker vrij hebben van school. Ik ben immers ook ooit lang geleden jong geweest en ik kan me nog heel goed herinneren hoe speciaal vakanties voelden. Dus het is fijn om te zien en merken dat dat voor de schoolgaande jeugd nog steeds niet veranderd is. 

Wat ik zelf niet zo fijn vind aan die schoolvakanties, is dat er dan allerlei sportactiviteiten (toernooien, kampen enz) voor de kids georganiseerd worden en het dan dus best wel druk is op het sportpark. Op zich geen probleem, maar ik (en nog een aantal uit mijn groepje) ben niet zo fit en lenig als die kids. En ik merk dat ik me dan best een beetje schaam als ik hijgend als een paard bijna dood neerval na een keer het veld over joggen. En de (meestal goed bedoelde) aanmoedig kreten van de kids, die in hun pauze langs ons veld komen hangen, hebben op mij eigenlijk een averechts effect: ik voel me niet aangemoedigd, maar voor lul staan... maar goed dat zegt meer over mij dan over de kinderen (hoop ik). 

Ik dwaal weer eens af.... Sporten, meivakantie, kids...

Vóór mijn sportuurtje kies ik er soms voor, om een half uur tot een uur rondjes te wandelen over de atletiekbaan, die om ons veld ligt. Lekker met mijn favoriete muziek in mijn oren stevig door wandelen, zodat ik aan mijn kilometers kom en op een relaxte en prettige manier aan mijn conditie kan werken. 

Tijdens die meivakantie, besloot ik dit ook te doen. Het was heerlijk weer: het was voor de verandering eens droog, de zon scheen en het was behoorlijk warm. En terwijl ik mijn rondjes liep, zag ik op het veldje naast ons een aantal pubers voetballen. Het groepje bestond vooral uit jongens, maar er stonden ook een paar (duidelijk geen voetbal ambities hebbende) meiden tussen.

Bij een volgend rondje, was het groepje uitgedund tot twee jongens en twee meiden. De jongens lagen met ontbloot bovenlijf, op hun rug in het kunstgras, terwijl de meiden in hun strakke, korte topjes, al giechelend, de jongens goed aan het uitdagen waren. Met hun gedrag overigens, ik bedoel niet met hun kleding (dat kan en mag immers NOOIT een uitdaging voor wat dan ook zijn!) Kortom: heel normaal puber gedrag. 

Ik observeerde dit gedrag een paar rondjes lang en keek daarbij vooral naar het gedrag en de houding van de meiden. En terwijl ik zo naar ze keek, moest ik ineens huilen. Ik begreep niet zo goed waarom dat zo was, en waar dit nou ineens vandaan kwam. Maar gelukkig kon ik nog genoeg rondjes wandelen om daar over na te denken. 

Ik kwam tot de conclusie dat ik stinkend jaloers was op deze twee jonge meiden. Daar zaten ze dan, in hun strakke topjes, fier rechtop in het gras. Vrolijk, lachend, zelfverzekerd, uitdagend plagen. Het zag er zo zorgeloos uit! En ik weet heus wel dat dit echt niet het geval hoeft te zijn, en dat ieder puberbrein een hoop zorgen kent, maar ik kon het niet helpen dat ik me jaloers voelde om het tafereel dat ik hier zag. 

Hoe anders was dat ooit voor mij? En eigenlijk nog steeds? 

Toen ik de leeftijd van die meiden had, verging mijn wereld juist!  

Waar deze meiden (ogenschijnlijk) vol trots en zelfverzekerd hun jonge meisjesvormen durfden te showen, en zich daar absoluut niet voor schaamden, en er zelfs plezier in leken te hebben, ging ik mijn stinkende best doen om onzichtbaar te worden. Ik ging steeds krommer lopen. Ik leerde mezelf aan om mijn schouders steeds verder naar voren te doen, kocht kledingstukken die minstens 4 maten te groot waren. Alles om maar mijn best te doen, om die opkomende borsten onzichtbaar te maken en het liefst in die hoop kleding te verdwijnen. 

Ik werd een verdrietige, boze, onzekere (nog erger dan het al was) puber, wiens lijf meer en meer haat opleverde.

Dus daar liep ik dan, al huilend mijn rondjes over de atletiek baan te wandelen. Jaloers op twee tienermeisjes, die daar heerlijk zorgeloos zichzelf stonden te zijn. 

Jaloers op twee tienermeisjes wiens grootste zorg op dat moment leek te zijn of de desbetreffende jongens hen wel op zouden merken en leuk (genoeg) zouden vinden.

Jaloers op twee tienermeisjes, voor wie dit alles zo vanzelfsprekend leek te zijn. 

Jaloers op de zorgeloosheid  en de zelfverzekerdheid. 

Gewone, alledaagse dingen die genderdysforie (voor mijn gevoel) van mij heeft afgepakt.

foto: gevonden op internet