Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik geen fan ben van carnaval en dat dat een understatement is. Vroeger als kind vond ik het nog wel leuk, dacht ik, totdat ik in een gesprek met een familielid laatst te horen kreeg: "als we jou kwijt waren, dan zat je in de garderobe in een hoekje met een berg jassen over je heen, met je handen over je oren.', dus tja.... vond ik het leuk?
Ik denk van wel. Ik heb in ieder geval wel leuke herinneringen aan carnavals optochten kijken. Het helpt waarschijnlijk ook een hoop dat wij carnaval in Zuid-Limburg gingen vieren en daar bij de optochten van allerlei lekkers en leuks uit de wagens werd gegooid, dus het was ook een soort van sport om zoveel mogelijk snoep te verzamelen (wat dan achteraf niet te eten, zo vies, was).
Ook heb ik leuke herinneringen aan feesten in zaaltjes met mijn ooms, tantes, neefjes en nichtjes. Maar wat mijn familielid zei zal ongetwijfeld toch wel kloppen, want ook toen al was ik niet zo heel goed in drukte en veel prikkels.
Wat ik wel nog heel goed weet, is dat ik rond de pubertijd het irritant vond dat ik geen carnaval kon vieren met mijn vrienden en klasgenoten, omdat we in een ander deel van het land woonden en we traditiegetrouw nu eenmaal elk jaar naar Limburg gingen. Mijn zus en ik zeurden mijn ouders uren aan hun kop of we dit keer eens gewoon lekker thuis konden blijven, zodat we er ook eens bij hoorden. En jawel, we bleven thuis.
Eén optocht en één limonadebal verder, smeekten we of we de volgende dag alsjeblieft een échte optocht konden gaan kijken en zo vertrokken we die avond weer terug naar Limburg.
Maar toen mijn neefjes en nichtjes wat ouder werden en carnaval meer en meer met hun vriendengroepen gingen vieren, die ons uitlachten omdat we nu eenmaal geen dialect spraken, werd het minder leuk en uiteindelijk kreeg ik een hekel aan carnaval, snapte niet wat ik daar ooit leuk aan had gevonden en ben ik er nooit meer heen gegaan.
De Jongste Puber in mijn hoofd heeft ooit van lieve vrienden een Pikachu pak gekregen (nou ja, eigenlijk ik, maar dat is al gauw door hem geconfisqueerd) en dat wil hij dolgraag ook buiten aan, maar dat mag van Oudste Puber (en mij!!!) natuurlijk niet, want "hé, hallo, voor schut, je wéét toch, dahah!"
Maar één keer per jaar wordt Jongste Puber gelukkig, want met carnaval loopt iedereen 'voor schut' buiten en dan mag hij dat dus ook! Dus als Woonbegeleider komt (die ernstig besmet is met het carnavalsvirus), dan wordt er braaf een rondje gewandeld in Pikachu of Minion pak en is Jongste Puber gelukkig.
Dit jaar had Woonbegeleider ons 'warm' gemaakt voor een zogeheten 'lampjes optocht'. We houden dan nog steeds wel niet van drukte en carnaval, maar lampjes..... dat is toch wel té aantrekkelijk. En dus besloten we om het te gaan proberen.
Ruzie in mijn hoofd, tussen Jongste Puber en Oudste Puber over of we nou wel of niet het pak aan mochten, of dat we dan alsnog 'voor schut' gingen en dus werd Woonbegeleider geappt om de ruzie op te lossen. Toen die niet online leek te zijn, werd de vraag aan Carnaval vierend Wandelmaatje voorgelegd. En gelukkig belde Woonbegeleider later nog even om te bevestigen wat Wandelmaatje ook al gezegd had: Jongste Puber kon rustig zijn Pikachu pak aan doen, maar het hoefde niet persé het was allebei prima, met of zonder.
En dus gingen we in ons Pikachu Pak in de auto, in de regen, in het donker, naar een dorpje waar we de weg niet echt kenden. Maar dat ging allemaal goed. We liepen braaf achter andere verklede mensen aan en stelden ons op langs de route...
Jongste Puber gelukkig als Pikachu, Oudste Puber mokkend omdat hij zich voor lul voelde staan, ikzelf mijn best aan het doen om niet al vóór het begin overprikkeld te raken (en dus hardop steeds hetzelfde deuntje neuriënd...) en Lesley..... die keek haar ogen uit.
Naast ons stond een hond met een berenpak, dus Lesley waande zich in de zevende hemel!
We verplaatsten ons naar een iets strategischere plek en stonden naast een schattig (niet verkleed) meisje, dat ongeveer even groot en oud was als Lesley zelf....
De optocht begon, meer mensen, meer bewegende lampjes, meer (harde) muziek. Iedereen keek zijn (mijn) ogen uit en ik moest alle zeilen bij zetten om niet in paniek te raken en weg te rennen.
Al gauw kwam er een groep langs die snoepjes uitdeelden. En uiteraard kreeg het schattige meisje naast ons haar handen volgestopt. Lesley keek ernaar zei niks, zei (intern) heel blij: "hond is beer!" en het feest ging verder. De groep en wagen van Woonbegeleider kwam langs. Hij zag ons, kwam even hoi zeggen, met een 'lampjesstok' (Lesley vond hem maar eng met een bril en een biertje, maar die stok.... die was toch wel heel leuk!). Jongste Puber en Oudste Puber vonden het cool dat Woonbegeleider ze gezien had en ik kreeg op de vraag 'Enne?' (wat je kunt vertalen als: hoe is het, wat vind je ervan, joh, het is je gelukt enz.) er alleen maar uitgepiept 'druk hier'.
Anyway, Woonbegeleider moest weer door, en daar kwam wederom een groep met snoepjes voor het schattige meisje naast ons. Lesley keek en zei (intern) iets minder blij: "hond is beer!". Toen de volgende wagen ook nog zo'n zelfde lampjes stok als Woonbegeleider had uitdeelde en deze voor de ogen van Lesley in de handen van het schattige meisje duwde, kwam er alleen nog maar (intern) "hond" uit.
Gelukkig (voor mij) was het niet veel later afgelopen en zocht ik mijn weg terug naar de auto, waar ik eerst even een kwartiertje moest ontprikkelen (lees: keihard janken) voor ik veilig op weg naar huis kon. Jongste Puber en Oudste Puber hadden het hoogste woord en waren laaiend enthousiast, Lesley was stil....
Eenmaal thuis viel ik doodmoe in slaap. Maar na een paar uur werd ik wakker van een hysterisch huilende Lesley. Alle knuffels in bed gehaald om de hysterie wat te temperen en een gesprek mogelijk te maken in een poging erachter te komen wat er aan de hand was. Het antwoord was: "ik wil niet meer Lesley zijn!"
Oh jee, die hadden we nog niet gehad, dus met een slaaphoofd even schakelen en de juiste vragen zoeken/bedenken.
Waarom niet?
L:"Lesley zijn is niet leuk!"
Waarom is Lesley zijn niet leuk dan?
L: "gemeen, gemeen gemeen!"
Wat is er precies gemeen?
L: "Lesley wil ook!"
Ehm, wát wil jij ook?
L: "zwaard met lampjes en snoepjes en beerhond. Maar Lesley krijgt NI-HIKS! Gemeen, gemeen, gemeen!"
Ja... en daar kan ik weinig op zeggen, want het is ook gemeen als niemand je kan zien en niemand weet dat jij er ook bent en ook graag net zo'n mooie lampjes stok als Woonbegeleider had, had willen hebben en dat jij snoepjes óók lekker vindt.
Life is unfair.
Wat een pech om Lesley te zijn!
 |
foto: eigen maaksel, leukste wagen
in de lampjesoptocht 😉 |
