Even bijtanken…. Oftewel: wat een week.

Pfff…. Het was me het weekje wel. En ik merk dat ik het echt even moeilijk heb momenteel. 

Afgelopen maandag mocht ik m’n nieuwe paspoort ophalen en dat was voor mij op zich een feestelijk moment. Met dat paspoort kon ik ook door naar de oranje gekleurde bank om mijn rekening weer van mij te maken, want dat kon alleen in persoon, in het (enige) kantoor hier in de stad. 

Maar daar zat een medewerkster die me heel duidelijk liet weten dat zij mijn verzoek totale onzin vond en helaas heeft ze meer energie gestoken in mij dat duidelijk te maken dan in haar werk daadwerkelijk uit te voeren, want nog steeds staat m’n bankrekening op ‘mevrouw’, terwijl dat juist hetgeen was wat ik kwam veranderen. 

En hoewel ik dacht dat ik nu onderhand best wel wat gewend was en dat ik inmiddels best een stuk beter met dit soort bullshit kan dealen, was ik echt compleet van de kaart na dat bezoekje. Niks geen feestje, maar me behoorlijk klote voelen. 

Het liefst stap ik over, maar dat levert nog meer ‘regel’ zaken op en juist dat geregel geeft me mega veel stress. Maar terug gaan naar dat kantoor en wederom de strijd aan moeten gaan om m’n gegevens goed aan te laten passen, krijg ik nu ook even niet voor elkaar. Kortom…. Dat schiet niet op.

Het feit dat er momenteel (al weken) dagelijks een boel bouwvakkers in, om en op mijn woning lopen, die in mijn ogen extreem vroeg beginnen (7.30u) helpt ook niet echt mee. 

Nou slaap ik normaal gesproken al niet zo goed en niet zo veel, maar nu haal ik amper drie uur per nacht. En zonder genoeg slaap vind ik het leven altijd een stuk ingewikkelder dan het eigenlijk zou moeten zijn. En daar heb ik vandaag even heel veel last van.

Ik ben moe…. Doodmoe eigenlijk. En dat maakt me wiebelig en dat is in deze tijd van het jaar niet zo handig want ik vind december altijd ingewikkeld en het is doorgaans de maand waarin ik onderuit ga.

En dat wiebelige maakt dat ik enorm baal van mezelf. Ik vind namelijk oprecht dat ik het super goed doe momenteel en daar ben ik ook écht trots op (en als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik dat zelden van mezelf zeg en vind), maar als één zo’n klein dingetje me dan toch weer zó onderuit kan halen, dan krijg ik het gevoel dat ik mezelf overschat. Dat ik het helemaal niet zo goed doe als ik zelf denk, of dat ik helemaal nog niet zo goed kan dealen met dingen als ik mezelf wijs wil maken. Kortom, dat ik en alles aan mij fake is.

Ik weet ook wel, als ik probeer om van een afstandje te kijken, dat het niet maar ‘één klein dingetje’ is, maar dat er een heleboel ‘dingetjes’ tegelijkertijd op me afgevuurd worden. Dat ik de hele dag lawaai en mensen om me heen heb, waardoor ik de hele dag door overprikkeld ben en nauwelijks tijd krijg om af te schakelen. Mijn brein krijgt momenteel geen rust en dat maakt me even extreem kwetsbaar.

Ik ben bezig met gro(o)t(s)e stappen in m’n leven, waarvan de mensen om me heen blijkbaar die grootsheid niet kunnen zien, voelen of begrijpen. En dat maakt me verdrietig en eenzaam want in je eentje iets zó groots vieren is toch een beetje sneu en voelt niet als een feestje.

Kortom…. Vandaag voel ik me verdrietig, alleen en ben ik doodmoe. En toen de laatste bouwvakkers vanavond van het dak af kwamen, in hun busje stapten en de straat uitreden, keek ik ze met tranen in m’n ogen na.

Eindelijk weekend. Eindelijk bijtanken.

Foto: internet

Hiep hiep hoera! ….. oftewel: een klein feestje.

Vandaag vier ik een klein feestje. Ik zit vandaag namelijk precies één jaar aan de testosteron. 

Ik zie me nog zitten daar in het restaurant van het VUMC na mijn afspraak met de endocrinoloog. Ik was zó teleurgesteld! Ik wilde namelijk heel graag de injecteerbare vorm van de hormonen hebben, maar om medische redenen mocht dat op dat moment niet, daarvoor moest ik eerst nog wat onderzoeken ondergaan. Maar ik mocht wel starten, met smeerbare testosteron. En dat was stiekem toch een beetje een teleurstelling en in plaats van superblij, was ik een beetje verdrietig. En dus zat ik daar met mijn flesje troostcola, mijn flesje androgel (=testosteron) en goed en lief gezelschap.

De reden dat ik toen niet blij kon zijn met de androgel kwam, naast het feit dat ik doodmoe was, doordat het begrip ‘gel smeren’ in mijn hoofd volledig onlogisch was. Als je een pil neemt, dan zit daar een bepaalde kant en klare, afgepaste hoeveelheid werkzame stof in. Als je een spuit zet, dan zit daar (mits je het goed doet) ook een afgepaste, hoeveelheid werkzame stof in, maar in gel???

Mijn brein kon dat niet bevatten: hoe dan??? Die gel zat in een pompje, zoals een zeeppompje en ik weet niet hoe andere mensen omgaan met zeeppompjes, maar bij mij kwam daar toch echt maar zelden dezelfde hoeveelheid zeep uit. 

Maar goed, dit was wat het was, ik zou het voorlopig met de gelversie moeten doen, en het goede nieuws was dat ik toch gewoon mocht/kon starten. Dus tegen de tijd dat ik terug thuis aan kwam, was m’n teleurstelling al wat gezakt en was ik vooral moe en blij. Soms heeft het blijkbaar dus ook een voordeel als je 3,5u in het openbaar vervoer moet zitten voor een (enkele reis) ziekenhuisbezoekje.

Maar goed, ik mocht beginnen en dat deed ik dus ook.

Al gauw (na een paar dagen) begon ik een aantal dingen op te merken. En het kan natuurlijk zijn dat dat gewoon tussen mijn oren zat, maar ik merkte dat mijn brein rustiger was. Het constante piekeren/nadenken wat ik al mijn hele leven deed, verdween naar de achtergrond en dingen leken minder belangrijk te worden. Nou ja, minder belangrijk om me druk om te maken. Soms hoorde ik vrienden en bekenden vertellen en discussiëren over dingen, waar ik me voorheen vast ook druk om had gemaakt, maar ik merkte dat ik hen niet meer begreep. Het kwam niet eens in me op, dat ik me hierover druk had kunnen maken! En dat was echt een heerlijk gevoel.

Al gauw kwamen er ook andere veranderingen: overal (maar dan bedoel ik ook echt overal) begon haar te groeien. Mijn stem ging vrij snel omlaag, mijn libido en eetlust juist omhoog en er veranderde vanalles aan en in mijn lichaam.

Op een gegeven moment veranderden mijn spieren iets te snel, waardoor ik in de problemen raakte. Ik kon een tijdje niet meer lopen omdat mijn spieren te strak stonden en dat ontzettend pijnlijk was, maar ook dat ging weer over.

Wat ik heel sterk merk, is dat het veranderen en groeien, in een soort van golven gaat, die elkaar afwisselen. De eerste weken veranderde alles tegelijk, maar na een tijdje merkte ik echt dat dan mijn stem weer een ‘groeispurt’ had, dan mijn spieren, dan weer de haargroei en zo nog wat dingetjes. 

Ik vond (en vind) het ook fascinerend om te zien in welke volgorde op je lijf je haar bijvoorbeeld gaat groeien. Tijdens je eerste puberteit ben je je daar volgens mij allemaal niet zo bewust van. Ik was dat in ieder geval niet. Toen ging het allemaal ook veel langzamer. Maar nu valt me dat dus wel op. En ik merk dat ik daar ook heel enthousiast van kan worden, maar dat mijn omgeving meestal niet zo op mijn gedetailleerde verslaglegging van dit fenomeen zit te wachten. 

Toen mijn onderlijf ging veranderen (zoek dat zelf maar even op) en mijn libido toenam, kwam ik erachter dat ik misschien toch helemaal niet zo aseksueel was als ik altijd gedacht had. Er ging in ieder geval een geheel nieuwe wereld voor me open. Maar met dat gegeven kwam mijn hoofd een beetje in de knoei. 

Waar beide pubers in mijn hoofd altijd in de fase ‘ieuw bah, seks is vies’ hadden gezeten, werd de oudste puber ineens nieuwsgierig en ging op ontdekkingstocht, waardoor hij compleet de kluts kwijtraakte. Het feit dat hij de kluts kwijtraakte vond ik lastig om mee om te gaan, maar ook het feit dat mijn stemmen al die jaren dezelfde leeftijd waren gebleven en zich ‘niet verder ontwikkelden’, maar dat één van hen nu ineens het een en ander versneld in ging halen, was een nieuwe ervaring voor mij, die ik best ingewikkeld vond.

En dan ineens ben ik een jaar verder. Het jaar is omgevlogen en het was psychisch en emotioneel gezien misschien wel het rustigste jaar van mijn leven. Natuurlijk is de testosteron geen oplossing voor al mijn psychische kwetsbaarheden, maar ik weet absoluut zeker dat het wél degelijk een grote rol speelt in mijn verbeterde mentale gezondheid van het afgelopen jaar. Ik ben rustiger, kan beter relativeren, maak me niet meer om alles en iedereen druk. Ik denk dat ik met enige zekerheid kan beweren dat testosteron ervoor zorgt dat je op een andere manier denkt. Uit opgedane ervaring durf ik te beweren dat een testosteronbrein veel simpeler werkt en denkt dan een niet testosteronbrein.

Een jaar waarin er dus heel veel veranderd is. *

Die grootste veranderingen zijn niet de dingen die het meest in het oog springen: een mannelijker lijf, een lagere stem, de baardgroei enzovoort. De grootste verandering voor mij zit hem in het feit dat ik me nog nooit zo goed gevoeld heb in en met mijn lijf. Ik heb een rust die ik nooit eerder (voor langere tijd)  had. Ik voel me een stuk gelukkiger dan ik me ooit gevoeld heb en voor het eerst sinds de basisschool ben ik blij dat ik leef en wil ik niet meer dood. 

Natuurlijk moet er nog één ding gebeuren om me nóg fijner te gaan voelen. Hetgeen waar ik al ruim 30 jaar op wacht: die ‘krengen’ (lees: borsten) moeten eraf, maar ook die stap komt er eindelijk (bijna) aan. 

Vandaag zit ik dus één jaar aan de testosteron.

Ik kwam voor het eerst thuis bij mezelf.

Geluk zit blijkbaar in een klein pompje gel….

* en dan laat ik het feit dat ik nu officieel, juridisch gezien ‘Mick’ heet en ‘man’ ben voor het gemak maar even buiten beschouwing…