Waarom gender neutrale taal wel degelijk belangrijk is....

In de afgelopen week kwam het, voor veel mensen schokkende, bericht van de NS, dat zij in de toekomst hun reizigers op een gender neutrale manier willen aanspreken. In plaats van 'beste dames en heren' nu dus 'beste reizigers'. En meteen barstte er een soort van 'rel' uit.

Wat een onzin, helemaal niet nodig, doe normaal!  Enzovoorts.

De grappen konden uiteraard ook niet uitblijven en bij het zien van die grappen, kan ik het niet helpen dat ik er toch enigszins verdrietig van werd. 

Het feit dat iets voor jou persoonlijk geen probleem is, wil niet zeggen dat het geen probleem is!

Daarom was ik ook heel blij met een messenger berichtje van iemand die ik nog nooit 'live' ontmoet heb. We volgen elkaar op Facebook. 

Zij gaf aan ook het nut niet zo in te zien van gender neutrale taal en vroeg mij, aangezien ik transgender ben en mezelf als non binair (dus noch man, noch vrouw) beschouw, of ik kon uitleggen waarom gender neutrale taal wel degelijk belangrijk is. "Want ook als transgender ben je toch man of vrouw?"

En ik denk dat deze persoon hier exact de spijker op de kop sloeg en duidelijk maakt waar het om gaat: gebrek aan kennis! En dat kan ik op zich niemand kwalijk nemen.

Transgenders zijn steeds meer in de media te vinden en dat is super! Maar wat er gebeurt is, dat er slechts een heel klein deel van de 'transgender populatie' in beeld wordt gebracht, namelijk de mensen die 'geboren zijn in het verkeerde lichaam' en van geslacht wisselen. Om maar even een woord te bedenken: binaire transgenders. Mensen die van het ene uiterste van de lijn, switchen naar het andere uiterste. Man of vrouw. En ja, in die zin, klopt het dat je dan weer man of vrouw bent. 

Maar dit is slechts een kleine groep van de transgenders. Het merendeel van de 'transgender populatie' bestaat uit mensen die zich 'ergens tussenin' bevinden. Mensen die zichzelf niet man of vrouw voelen, of allebei, of af en toe het een en af en toe het ander. Hier zijn weer heel veel verschillende termen voor, die ik jullie zal besparen (kennis moet geleidelijk gedeeld worden, zeg maar). Ik vang deze mensen even onder één noemer: non binair. 

Voor deze mensen is die nieuwe benaming belangrijk, omdat zij door de huidige woorden buitengesloten worden. Zij voelen zich geen dame, geen heer. 

En ik begrijp heel goed, dat mensen die zich prima voelen met het aan hun toegewezen geslacht, zich helemaal niks kunnen voorstellen bij het feit dat er mensen zijn die zich niet man of vrouw voelen. En dat snap ik en daar kan ik eigenlijk maar één zinnig ding op zeggen, namelijk: gefeliciteerd, je hebt ZEKER geen last van genderdysforie!

Maar ik denk dat ook deze mensen, het misschien toch wel begrijpen. 

Stel je bent een man, je ziet er (in jouw ogen) uit als man, je voelt je in alles man. Maar de buitenwereld noemt je steevast een vrouw. Je verbetert ze, zegt dat je toch echt een man was, de laatste keer dat je het checkte, maar toch gebeurt het keer op keer. (Omgekeerd kan natuurlijk ook)

En in zekere zin, wen je er misschien aan, of lukt het je om het naast je neer te leggen. Maar ergens van binnen, raakt het je toch, want je BENT geen vrouw, je bent een man.

Dit is wat non binaire mensen ervaren als het steeds weer gaat over mannen of vrouwen. Niet allemaal overigens, maar de meeste wel.

Dat er nieuwe taal gezocht wordt is op zich wel logisch, want hij/zij en hem/haar kloppen dan ook niet meer. Een voorstel is geloof ik het gebruik van hen/hun. En eerlijk is eerlijk, ik vind dat zelf ook rete ingewikkeld. Maar waarom niet proberen? 

Ik persoonlijk vind het vooral belangrijk dat mensen hun best doen om het goed te doen. Als er iets is dat ik niet wil, is het dat mensen compleet dichtklappen uit angst om het fout te doen. Het is niet erg als je je vergist: zeg sorry, verbeter jezelf en probeer het opnieuw! Een nieuwe taal leren is moeilijk en gaat niet zonder het maken van fouten! Maar oefening baart kunst! 

"Maar hoe weet ik nou hoe iemand genoemd wil worden?"

Goede vraag, dat weet je op zich ook niet! Dus is er maar één ding mogelijk: vraag het (op een fatsoenlijke manier)! Of hou je oren en ogen open. Mensen zullen je verbeteren als je het 'fout' doet. Sta ervoor open en doe je best, meer kun je niet doen. 

En ook na deze tekst, kan ik me voorstellen dat het voor veel mensen een ver van hun bed show is en blijft. Dat het heel moeilijk te snappen is. Ik denk zelf dat er maar één manier is om iets dat je niet begrijpt, te gaan snappen en dat is het stellen van vragen en open en eerlijke conversaties voeren. 

Daarom was ik ook zo blij met de vraag van deze persoon en ons digitale gesprek dat hierop volgde. 

Dus vraagsteller, dank je wel! Je weet wie je bent! 

Ik zou willen dat meer mensen een voorbeeld aan je zouden nemen en zouden vragen om uitleg. 

Een mens is immers nooit te oud om te leren!

foto: internet

Over werken met en als ervaringsdeskundige...

Een boel jaar geleden studeerde ik af aan de universiteit en hoewel ik me nog lang niet klaar voelde om te gaan werken, was het volgen van nóg een studie geen optie en begon ik aan een baan. Een baan die niet bij mijn 'universitaire niveau' paste, maar wel altijd op mijn 'droombaan' lijstje had gestaan.

Toch ging dat niet zo goed. En om een heel lang verhaal een stuk in te korten: ik had het gevoel dat er zoveel van mij verwacht werd en voelde zo'n enorme druk en verantwoordelijkheid op mijn schouders, dat ik binnen no time psychotisch werd en ontslag nam.
Toen ik (nog steeds psychotisch) het arbeidsbureau binnen liep en (op een ludieke wijze) om een nieuwe baan vroeg, werd ik door hen doorverwezen naar het UWV en al vrij snel werd ik 80-100% afgekeurd.

Het feit dat ik afgekeurd werd, was een enorme teleurstelling, maar gaf ook een zekere rust. Ik hoefde me niet continu te bewijzen en ik had een bepaalde financiële zekerheid. Het gaf me de rust en vrijheid om aan mezelf en mijn problemen te werken.

Maar ik ben nooit lui geweest en ging vrijwilligerswerk doen, op verschillende plaatsen en in verschillende functies. En al gauw kwam ik in de cliëntenbeweging terecht, waar ik opgeleid werd tot ervaringsdeskundige en zo ook aan de slag ging. In het begin vrijwillig, of tegen de zogenaamde VVV bon, later werd datzelfde werk omgezet in een baan met een contract.
En hoewel het werk exact hetzelfde was als voordat het in een contract omgezet werd, veranderde in mijn hoofd alles en voelde ik me opnieuw onder druk staan en over-verantwoordelijk en ging ik wederom onderuit. Tot twee keer toe maar liefst en toen vond het UWV het welletjes en we kwamen tot een afspraak.

Ik kreeg mijn uitkering terug en mocht daarnaast zoveel werken als ik aankon. De inkomsten die ik met het werken verdiende, werden dan later verrekend met mijn uitkering en dit gaat tot op de dag van vandaag goed. Ik werk wanneer ik kan ( en wanneer er een klus is en) en op de momenten dat het niet zo goed met me gaat (wat die zijn er echt nog wel) dan heb ik mijn uitkering als een vangnet.

Onlangs had ik een flinke aanvaring met een psycholoog met wie ik samen lessen verzorg.
Hij in de hoedanigheid van ervaren klinisch psycholoog, ik in de hoedanigheid van ervaringsdeskundige (met een opleiding tot psycholoog).
Hij was kwaad op me, omdat ik me een aantal keer achter elkaar (op het laatste moment) ziek had moeten melden. Het ging hier niet eens om mijn psychische kwetsbaarheid, maar om een lichamelijke kwaal die er uiteindelijk toe leidde dat ik in het ziekenhuis terecht kwam en met spoed geopereerd werd. (kortom, iets dat ieder mens kan overkomen).

In de ruzie die daarop volgde, kreeg ik het verwijt dat ik me vaak (op het laatste moment) afmeldde.
En dat klopte, dat was ook zo, door mijn lichamelijke ziekte. Maar als ik eerlijk ben en naar mezelf kijk, dan gebeurt dit in de herfst en winter ook regelmatig.

Ik heb namelijk last van seizoensdepressies, wat er in mijn geval voor zorgt dat ik slecht slaap en vreselijk moeilijk (tot niet) mijn bed uitkom. Om 6u mijn bed uit moeten om op tijd op de les locatie te zijn, lukte me dan ook niet altijd. Ik besprak dit probleem meerdere keren met mijn collega, want dit is één van mijn kwetsbaarheden en ik ben er zelf ook niet blij mee. Ik heb gevraagd of we in plaats van in de ochtend in de middag konden gaan zitten, maar mijn collega zei dan steeds dat hij 'belangrijke andere afspraken' had. Dus deed ik mijn best om er te zijn, maar dat lukte me dus niet altijd. En niet omdat ik niet wilde, maar omdat het écht niet ging. Mensen die ooit een depressie hebben gehad zullen misschien herkennen wat ik hiermee bedoel.

Mijn collega was het beu. Dat was duidelijk. Hij was het beu dat ik me steeds op het laatste moment ziek meldde.
En weet je? Ik snap het. Hoewel ik denk dat als ik me iedere keer vier weken van tevoren ziek zou melden voor die bewuste werkdag, je je ook achter je oren zou mogen krabben, maar goed.
Het is ook kut als je niet van mij op aan kunt, dat klopt. Maar......

Ik werk als ervaringsdeskundige en dat betekent dat ik een aantal kwetsbaarheden heb. Je kunt wel heel hard roepen dat je me 'als normaal mens wil zien en behandelen' (wat je op het moment dat je dat zegt, dus eigenlijk al niet doet, maar dat terzijde), wat op zich heel nobel, lief en aardig is. Maar het is daarnaast ook nogal naïef.

Jazeker, ik ben een normaal mens, maar wel een normaal mens met kwetsbaarheden, waar ik me niet achter wil verschuilen, maar die ook niet genegeerd kunnen worden. Ze zijn er, soms wat meer op de voorgrond, soms wat meer op de achtergrond, maar ze zijn nooit weg en zullen dat ook nooit zijn. Als ik namelijk net zoals iedere gezonde 'normale' collega zou kunnen functioneren, dan was ik niet afgekeurd en werkte ik wel in mijn eigen (goed betaalde) beroep en niet in de rol van (vaak onderbetaalde) ervaringsdeskundige. Toch??

Toen ik later over de situatie probeerde na te denken kwam ik tot de conclusie dat mijn collega misschien wel erg naïef is geweest, want ook op mijn vraag aan hem: 'weet je eigenlijk waarom ik 80-100% arbeidsongeschikt verklaard ben?', kreeg ik meermaals het antwoord dat hij dat niet belangrijk vond, hij zag mij als 'normale' collega.

En dat is vreemd in mijn ogen, want ik ben niet voor niks 80-100% afgekeurd om te werken, dat betekent dus dat er IETS is, waardoor ik niet regulier aan het werk kan. Als je met mij gaat werken, dan is het toch wel handig als je weet wat dat is???? of ben ik nou echt gek?

In mijn geval ben ik afgekeurd omdat ik een baas geen continuïteit en dus geen zekerheid kan bieden. Juist, exact dus waar ik hier tegenaan loop. Als mijn collega wél open had gestaan voor wat ik aangaf: namelijk mijn kwetsbaarheden en de oplossingen om dit te ondervangen (want die oplossingen zijn er wel degelijk), dan had dit niet zo hoeven lopen.

Dit is mijn persoonlijke verhaal, maar ik hoor het zó vaak om me heen van andere ervaringsdeskundigen.
Instellingen nemen ze in dienst en verwachten exact hetzelfde van hen als van al hun andere medewerkers. En dat is op zich prima (als je ze ook zo zou behandelen en betalen), maar niet altijd een reële verwachting.

Ervaringsdeskundigen zijn mensen met een kwetsbaarheid, die niet altijd aan de oppervlakte te zien is, maar die nooit geheel afwezig is. Dat betekent niet dat ze niks kunnen doen, en de hele dag achter de geraniums moeten zitten, maar net als geraniums hebben ze af en toe wat extra zorg en aandacht nodig om ervoor te zorgen dat ze dat kunnen doen waar geraniums het beste in zijn: bloeien en schijnen in de meest prachtige kleuren...

foto: Internet

Even (n)iets gladstrijken....

Men zegt wel eens dat verstand met de jaren komt.

Nou weet ik niet of ik het daar helemaal mee eens ben, want ik ben ervan overtuigd dat verstand er ook al gewoon kan zijn, maar ik ben er wel van overtuigd dat andere dingen met de jaren komen, maar wat precies, dat kan ik niet exact benoemen.

Ik ben 41 (en een half om precies te zijn) en al die tijd vind ik bepaalde dingen al onzin....

Ik zie er het nut niet van in, ik zie geen meerwaarde en dus heb ik dat tot nu toe weten te vermijden. 

Waar heb ik het over??? 

Nou, om een voorbeeld te geven: strijken!

Strijken vind ik de grootste onzin die er bestaat, ik heb dan ook geen strijkijzer en nog nooit in mijn 'zelfstandig wonen bestaan' ook maar iets gestreken. Ik ben ervan overtuigd dat als je je was ophangt en daarna voordat je het opvouwt met je handen glad strijkt en dan in de kast legt, het effect bijna hetzelfde is. Of, als dat niet het geval is, dat zodra je de kleding aantrekt, de meeste vouwen wel weg zijn. 

Waarschijnlijk bezit ik dan ook alleen kleding die strijkproof is. 

Als kind vond ik het overigens wel leuk om te strijken. Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik me daar beperkte tot zak- en theedoeken, want dat was simpel. 

Waarschijnlijk komt daar ook mijn mening (dat strijken een zinloze bezigheid is) vandaan, want geef nou toe.... wie strijkt er zakdoeken en theedoeken??? 

Maar nu, na 41 en een half jaar strijkboutloos door het leven te zijn gegaan, ben ik overstag gegaan. 

Er komt een enorme verandering in mijn leven, ik ben nu namelijk de trotse bezitter van een strijkbout. 

Maar sommige dingen veranderen nooit hoor. Ik ga hem namelijk niet gebruiken om mijn kleding te strijken (ik zou niet eens weten hoe!), ik heb hem gekocht om te kunnen hobbyen!

Als je me echt zou kennen, zou je namelijk weten dat ik erg fanatiek borduur. En een borduurwerk hoor je zodra het af is, uit te wassen en daarna droog te strijken... Maar ja, dat kon dus nooit! 

Daarnaast wilde ik heel graag eens een keer iets maken met/van strijkkralen, maar de naam zegt het al: zonder strijkbout kom je dus niet zo ver. 

En dus ben ik vanaf nu de trotse bezitter van een gloednieuwe strijkbout.....

En dat voor tien euro!

foto: me, myself and I

Er zijn van die dagen...

Er zijn van die dagen.....
En vandaag is zo'n dag.

Soms werkt mijn hoofd niet helemaal mee. Dan ga ik me allerlei rare dingen in mijn hoofd halen en legt mijn hoofd verbanden die niet altijd noodzakelijkerwijs hoeven te kloppen, al is mijn brein er heilig van overtuigd dat het wel degelijk klopt.

De hele week heb ik eigenlijk al nergens zin in. Ik wil geen mensen zien, ik wil mijn huis niet uit, niet naar de film, geen Pokemons gaan vangen, niet fietsen, niet wandelen, zelfs eigenlijk liever niet borduren. Gewoon niks.

En dus zei ik de afspraak met mijn woonbegeleider af (en ben ik erg geneigd om dat gewoon maar tot na zijn vakantie te doen, maar dat heb ik nog niet gedaan), ben ik nauwelijks mijn huis uit geweest, heb ik me suf gekeken aan Netflix series.

Normaal gesproken houden dit soort dagen wel op na een dag of drie vier, maar nu dus niet. Het lijkt erger te worden en dat is verder niet zo'n ramp, want ik weet dat het vanzelf weer terug om slaat, maar lastig is het wel.

Ik heb een hoop hobby's, dus vervelen doe ik me vrijwel nooit en voor één van die hobby's moet ik me regelmatig op de straat begeven, doe ik dat namelijk niet, dan houdt de hobby na een tijdje gewoon op. Ik doe namelijk aan Postcrossing en om dat gaande te houden, moet ik met regelmaat een tripje naar de brievenbus op het winkelcentrum slenteren, om mijn kaarten te posten.

En dus trok ik net met tegenzin mijn schoenen aan en slenterde richting winkelcentrum.
Onderweg draaide ik mijn blik in de richting van de supermarkt en prompt valt er een oudere mevrouw pardoes op haar snufferd. Een aantal mensen hesen haar weer omhoog en bekommerden zich om haar, maar in mijn hoofd begon onrust te ontstaan.

Ik liep verder en mijn gedachten werden opgeschrikt door heel luid getoeter. En terwijl ik mijn hoofd draai om te kijken waar dat lawaai vandaan kwam, botst een uitdraaiende auto, op een achterop komende auto. Het was maar een zacht tikje, maar ook van hele zachte tikjes kunnen mensen heel hard tegen elkaar gaan schreeuwen.  En de onrust in mijn hoofd wordt nog groter.

Bij de brievenbus gooi ik braaf mijn kaarten in de bus, wens mijn afgehandelde boekbestelling succes op zijn reis naar een nieuwe eigenaar alvorens ik hem in de (verkeerde) gleuf laat vallen, en draai me om, om terug naar huis te slenteren.

En na een paar meter komt voor mij de druppel. Mijn oog valt op een mevrouw met een brommer die haar helm opzet en vervolgens flink gas geeft om weg te rijden. maar in plaats van dat ze wegrijdt, wordt ze van haar brommer gelanceerd en landt hard op de tegels. Gelukkig stond ze wel weer snel zelf op en zette haar helm af, maar toch, de onrust in mijn hoofd stijgt tot bijna onhanteerbare hoogte.

En ja, ik zag dat ze vergeten was haar kettingslot in haar voorwiel los te maken, waardoor deze lancering plaats vond, maar toch.

Mijn hoofd is er weer eens van overtuigd dat ik ongeluk veroorzaak en dat overal waar ik ga of kijk, mensen gewond raken of anderszins leed veroorzaakt wordt.

En dan kan ik ergens van binnen wel weten dat ik die macht niet heb, dat het niet kan, maar wat ik binnen 10 minuten allemaal zie gebeuren is genoeg bewijs om niet meer op dat weten te kunnen vertrouwen.

Dus tja... Er zijn van die dagen, dat ik liever met mijn kop onder mijn dekbed duik en daar blijf liggen tot de dag over is.
En dat is dan ook exact wat ik ga doen....

foto: internet

Plekje gezocht.....

Ik merk het al een tijdje: ik zit mezelf in de weg.

Nou gebeurt dat wel vaker, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat het chronisch aan het worden is. En daar baal ik van. Niet een beetje, maar heel erg.

En Mick zou Mick niet zijn als ik niet zou proberen een verklaring voor dit gevoel te vinden, want al van jongs af aan zit er bij mij ingebakken dat als ik dingen maar kan verklaren, dat de dingen ook onder mijn controle zijn. Dat dat bullshit is, weet ik inmiddels ook wel. Sommige dingen, zijn nooit onder controle te krijgen, hoeveel (goede) verklaringen je er ook voor hebt.

Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik heel sterk het gevoel heb dat ik mijn plek in de wereld kwijt ben. En dat maakt me erg verdrietig.

Ik kan niet goed uitleggen wat nou precies maakt dat ik dit gevoel heb, maar ik ga een poging doen.

Sinds een aantal jaar heb ik geen baan meer. En hoewel ik daar normaal gesproken wel vrede mee heb, merk ik wel steeds meer de gevolgen daarvan. Zo is mijn wereld een stuk kleiner geworden en merk ik dat het aantal mensen dat ik (bij wijze van spreken) kan bellen om iets te doen, erg minimaal geworden is. 

Ook lijkt (of voelt) het of ik niet meer meetel, omdat ik niet aan een organisatie verbonden ben, of een eigen bedrijf heb. Alsof met het opgeven van die baan (want ja, ik heb zelf ontslag genomen en dus in de ogen van sommige anderen 'gewoon opgegeven' of 'gebrek aan doorzettingsvermogen') ook mijn talenten verdwenen zijn. 

En ik geef toe: hoe langer ik geen werk heb en geconfronteerd word met bovenstaande opmerkingen van (ex) collega's, hoe meer ik er zelf van overtuigd aan het raken ben, dat ik ook daadwerkelijk geen talenten heb. 

Het zelfde met dromen. Ik heb geen dromen meer. Niet op het gebied van werk, maar ook niet in het dagelijks leven. De doelen (of dromen) die ik had, heb ik gerealiseerd. Ik wilde altijd een boek uitbrengen en dat heb ik in maart 2016 gerealiseerd. En ook mijn reisdromen zijn vervuld. 

Ik borduur veel, heb daar ook wel veel plezier in, maar het voelt tegelijkertijd alsof ik mezelf 'naar het einde toe aan het borduren ben'. En het is niet dat ik me verveel of zo, integendeel, ik vind het wel best zo. 

Maar op de een of andere manier, voel ik me vaak onzichtbaar omdat iedereen om me heen het druk lijkt te hebben, overvolle agenda's, te weinig uren in een dag. Een baan, een gezin, een verenigingsleven dat tijd opslokt. Kortom, ze hebben een leven. En hoewel ik ook wel weet dat een aantal van die mensen 'jaloers' zijn op mijn vrijwel lege agenda en gebrek aan een leven, maakt dit wel dat het gevoel van 'geen plek hebben in de wereld' versterkt wordt.

We leven, in mijn ogen, in een prestatiemaatschappij, waar het lijkt of je er alleen maar mag zijn, of meetelt op het moment dat je presteert. Of doet alsof je iets presteert, want als je maar hard genoeg brult, schijnt het ook mee te tellen, maar zo zit ik niet in elkaar.

Kijk maar eens om je heen. Bedenk maar eens wat er zoal gevraagd wordt wanneer je iemand leert kennen. Één van die vragen is steevast wat je doet in het dagelijks leven....

Sorry als dit allemaal wel erg negatief wordt, dat was zeker niet m'n bedoeling. Maar ik kan het momenteel niet mooier maken dan dit. Dit is hoe het voelt, dit is wat het is. Ik weet heel goed, dat ik zelf het hoofdaandeel in verandering heb. Maar ik merk dat ik moe ben. 

Ik heb geen zin meer om te vechten voor verandering, om te vechten voor een plekje in deze wereld. 

Ik ben namelijk al mijn hele leven aan het vechten voor dat plekje. Vechten om te overleven, om te mogen zijn, vechten voor bestaansrecht en ik merk dat de koek een beetje op is. Ik ben uitgevochten.

Geen zorgen overigens, uitgevochten zijn betekent voor mij niet dat ik het ook op geef.

foto: eigen creatie

Zo gaan die dingen....

Het is maandag, nog net ochtend. En met lange tanden werk ik mijn 'ontbijt' naar binnen: een bakje appel-perenvla. En al lepelend kan ik bedenken dat ik dat spul best lekker vind, maar het fijne gevoel van deze ontdekking (of ieniemini food challenge) blijft niet lang hangen.

Vandaag is weer eens zo'n dag.
Een dag waarop ik niet vooruit te branden ben en de tranen continu hoog aan de oppervlakte verblijven. Vaak, te vaak, laten ze zich zien en er is niks dat ik eraan kan doen.

Vanmorgen werd ik pas om half tien wakker en dat is echt uitzonderlijk voor mij in de zomer, zeker aangezien ik er gisteren al om half elf in lag. En nog steeds voel ik me niet fit en kan ik maar moeilijk op gang komen.

Soms heb ik van die dagen, en gelukkig herken ik het steeds meer en mag het er steeds meer zijn van mezelf. Niet dat ik echt een keuze heb, het is er nou eenmaal, ik kan het niet veranderen, dus kan ik maar beter lief zijn voor mezelf en me erbij neerleggen, want als ik er tegen ga vechten en boos word op mezelf omdat het zo is en ik het niet snap, dan wordt het eigenlijk alleen nog maar erger.

Hoe zinloos is het eigenlijk om boos te zijn op dingen die je niet kunt veranderen? Het kost alleen maar energie en veel frustratie! Dus hoewel ik een hekel heb aan het woord 'accepteren', probeer ik me er nu maar bij neer te leggen dat het is zoals het is. En dat valt niet altijd mee.

Wat ik dan wel weer prettig vind, is dat ik langzaamaan begin te begrijpen hoe het werkt. Waarom ik me vandaag voel zoals ik me voel. Ik ben namelijk gewoon doodmoe.

En dat is niet iets negatiefs. Ik heb namelijk een mooi en leuk weekend achter de rug, met lieve mensen in een mooie omgeving. Een weekendje weg, iets dat al heel lang op de planning stond, maar er niet van kwam tot nu toe. Maar nu was het eindelijk gelukt om het te organiseren.

Dat betekende wel dat ik 3 uur moest rijden van de ene uithoek van Nederland, naar de andere uithoek, maar dat was de moeite waard. Het betekende dat ik één van mijn angsten onder ogen moest zien, namelijk: over die drukke vijfbaanswegen bij Amsterdam rijden (en om het nog een graadje erger te maken kreeg ik uiteraard op dat stuk een soort van wolkbreuk over me heen). Op naar een onbekende plek en omgeving.
Maar dat ging allemaal goed. Vervolgens kwamen er langzaam mensen binnendruppelen en op het 'hoogtepunt' waren we met 6 mensen (we moesten er één helaas missen). En dat is leuk, en dat is gezellig. Maar dat is voor mij ook dodelijk vermoeiend!

Mijn hoofd zit al vol, en dan is óók het huis nog eens vol. Ik ben gewend om 'alleen' te leven, geen mensen om me heen, alleen het zootje ongeregeld in mijn hoofd. En dát vind ik al behoorlijk vermoeiend van tijd tot tijd (al zou ik ze ook niet willen missen). Maar nu kwam daar nog eens een lief zootje ongeregeld bij en ik merk dat, hoewel ik het heel fijn vind, ik het ook dodelijk vermoeiend vind en het alle energie uit me wegzuigt.

Dus toen het weekendje gisteren aan het eind van de middag op z'n einde liep en iedereen langzaam vertrok naar huis, besloot ik om in plaats van nóg een nacht alleen achter te blijven, ook maar naar huis te rijden.

Voor het eerst heb ik genoten van de lange autorit over de vijfbaanswegen. Ik ben in één ruk doorgereden, zonder pauze, en dat beviel prima. Maar eenmaal thuis kwam die beruchte man met de hamer en was ik echt op.

Ja, en dan is er vandaag dus: een dag waarop ik alleen maar wil hangen en veel moet huilen. Dagen waar ik toch een beetje van baal, omdat ik graag dingen wil ondernemen. Maar ik word steeds milder voor mezelf op dit soort momenten en sta mezelf toe om te hangen en te huilen. Want tja, dit is nou eenmaal hoe het is.... Zo gaan die dingen nou eenmaal....

foto: eigen creatie gemaakt tijdens het weekend