Verborgen triggers... oftewel: het mysterie van een getraumatiseerd, dissociatief brein...

Een tijd geleden ging mijn huisartsenpraktijk verhuizen. Ze zaten eerst in een 'gezellig' pand van twee verdiepingen met een soort van huiselijke sfeer. Helaas was het ook een wat onhandig pand voor de mindervalide of oudere medemens, want het had geen lift en dat is nu eenmaal niet zo praktisch. 

Dus na heel lang (en dan bedoel ik echt wel meer dan een jaar) de aankondigingen van deze verbouwing en verhuizing gezien te hebben, was het ergens begin dit jaar dan eindelijk zo ver: de verhuizing was een feit...

Nu zitten ze dus voor mij ietsje verder weg, maar ach die vijf minuten extra lopen is ook niet zo'n ramp, in een hypermodern (maar volgens mij aan de buitenkant) monumentaal pand. Ook dit gebouw heeft meerdere verdiepingen en of er hier wél een lift aanwezig is zou ik niet weten, maar de huisarts en al zijn kompanen zitten in ieder geval op de begane grond, dus alle mindervalide en oudere mensen kunnen weer opgelucht en zonder drempelvrees naar de huisarts toe.

Het gebouw is dus heel modern, maar ik vind het persoonlijk vreselijk!
En ik kan het niet goed uitleggen, maar ik denk dat het hierop neer komt: ik ben bang van dit gebouw..... 

Iedere keer als ik dus naar de huisarts of een andere discipline mag, dan gebeurt er iets heel vreemds met mij(n hoofd). Om in de wachtkamer van mijn huisarts te komen, moet ik dus door de gang lopen die hier onderaan op de foto staat. En misschien ziet dat er niet zo eng uit (dat zal het voor de meeste mensen ook echt niet zijn), ik raak acuut in paniek hier. 

Ik heb geen idee wat het is.... Het zijn hele hoge gangen, de deuren zijn, qua hoogte, zeer reusvriendelijk. De muren zijn afgrijselijk wit en iets in dit geheel, maakt dat mijn hoofd dus in paniek raakt. 

En als er één ding niet zo handig is als ik met klachten naar een huisarts ga, dan is het wel dat ik in paniek schiet. Want ook al ga ik doorgaans voor lichamelijke kwaaltjes naar m'n huisarts, dat betekent niet dat ik het psychische stuk in mij zomaar thuis kan laten of kan uitschakelen. En op het moment dat ik in paniek raak, raak ik 'weg' en ga ik dus (met een duur woord) dissociëren. Op de een of andere manier begint de grond dan een soort van 'te golven', vervolgens zie ik die grote enge witte muren op me af komen, waardoor ik nóg banger word en dus naar de grond ga staren, omdat dat het veiligste voelt. Maar dan schiet ik dus in één van mijn 'beruchte staardissociaties' waarbij ik als het ware in de grond verdwijn en er verder ook niks meer is dan die vloer en ik alles en iedereen om me heen niet meer hoor en zie. 

Ik gok dat ik dan, doordat ik steeds banger word, hele andere dingen zie en hoor, maar dat weet ik niet zo goed, want ik ben er zelf echt niet meer bij. Op het moment dat iemand me dan dus uit die wachtkamer wil komen halen, reageer ik helemaal nergens meer op, want ik hoor en zie niemand meer, ik zit dan compleet in mijn eigen wereld. 

Als je me op zo'n moment aan gaat raken, kan ik je niet verzekeren dat ik heel lief en aardig tegen je ben, want ik heb op dat moment geen idee meer wie, wat of waar ik ben. Ik ben vooral heel bang, maar ook dat kan ik dan niet meer voelen. Net zoals de klacht waarvoor ik kwam trouwens: ik voel mezelf niet meer, ik voel helemaal niks meer. 

Een aantal keer ben ik nu in dit gebouw geweest voor een afspraak. Een keer bij de longverpleegkundige, die geen idee had wat ze hier mee (lees: met mij) aan moest, maar waar ik uiteindelijk 'eruit kwam' doordat iemand per ongeluk iets breekbaars uit zijn klauwen liet vallen en ik daar heel erg van schrok. Een keer bij de huisarts, die me een hele tijd liet zitten in de hoop dat ik er vanzelf wel weer een keer uit zou komen, en toen dat na anderhalf uur nog steeds niet gebeurd was, maar eens op zijn hurken in mijn 'staarveld' kwam zitten.... Dat hielp... in die zin dat ik 'bij kwam', maar doordat er nog veel meer mensen in die wachtkamer zaten en ik me kapot schaamde, was ik zo overstuur dat ik niet meer wist waarvoor ik uiteindelijk gekomen was en (toen ik eenmaal mijn lijf weer een beetje voelde en weer enigszins aanspreekbaar was) onverrichterzake weer terug naar huis ging. Kortom, dit gebouw is voor mij niet zo'n succes.

Ik heb al een aantal dingen geprobeerd. Ik nam al een leesboek mee, maar ik ben al 'weg' voor ik überhaupt in de wachtkamer kan gaan lezen, ik had al muziek op m'n oren, maar daarvoor gold hetzelfde verhaal. En ik ging al gewapend met mijn knuffel ernaartoe, die er doorgaans wel voor zorgt dat ik erbij blijf, maar ook dat kon niet voorkomen dat het mis ging. 

Vandaag moest ik weer naar de huisarts toe, met (ernstige) pijnklachten dit keer. En als er één moment is in mijn leven waarbij ik niet moet gaan dissociëren (in welke vorm dan ook) dan is het wel, als ik met pijnklachten naar een arts/behandelaar ga. Want op het moment dat ik dissocieer, voel ik de pijn vaak niet meer, en ik weet niet hoe het met de meeste huisartsen gesteld is, maar die van mij is niet heldervoelend.... Kortom: als ik hem niet kan aangeven waar en wanneer en welke beweging pijn doet, dan kan hij ook niks....

En dus moest ik voor vandaag een plan bedenken. Iemand meevragen, tja dat is een dingetje, en ik weet ook niet of dat echt zou werken, want dan nog moet ik door die gang naar de wachtkamer. Mijn knuffel mee, had al niet geholpen, muziek ook niet, een boek, Pokémons, games, het hielp tot nu toe geen zier. 

En dus besloot ik dat ik het anders ging doen, al voelde dat heel stom. Thuis zette ik met whiteboardmarker kruisjes op de plekken waar de pijn zat. Gewoon voor het geval dat ik niks meer kon voelen, wie weet zou het hem in ieder geval een idee geven. En verder besloot ik dat ik aan de assistente ging vragen of ze alsjeblieft tegen hem kon zeggen dat ik er was en dat ik buiten bleef wachten. 

De assistente vroeg het me drie keer opnieuw te zeggen en ook na die derde keer keek ze me nog steeds raar aan, maar ze zei dat ze het erbij zou zetten... En dus draaide ik me om en ging weer naar buiten, hopend dat de huisarts het berichtje dan zou vinden... Doordat de assistente me zo raar aankeek, voelde ik me ook weer heel raar, en moest ik weer eens huilen. Maar ja, het is wat het is. Ik probeer een oplossing te vinden die werkt.

Mijn huisarts neemt voor iedereen de tijd, voor mij, maar ook altijd voor alle anderen, en dat maakt hem een hele fijne man, maar daardoor lopen zijn consulten ook altijd (flink) uit. Ik had om 10u een afspraak, maar toen hij er om 10.20u nog niet was, begon ik me toch zorgen te maken dat hij dat berichtje van de assistente niet gezien had. En nét toen ik aan het denken was of ik niet toch maar gewoon die gang in moest lopen en in die wachtkamer moest gaan zitten, verscheen hij om de hoek. 

Ik gooide er meteen maar (half huilend) uit waarom ik buiten stond. Hij gaf me een boks en hij bleef al lopend door de gang tegen me praten. Dat hielp een klein beetje. Nog steeds werd ik bang in die gang (en ik heb écht geen idee waar dit vandaan komt), nog steeds had ik in de spreekkamer vijf minuten onzin klets nodig om weer een beetje in mijn lijf te komen, maar het werkte in ieder geval wel....

En dus liep ik even later, op een drafje de praktijk weer uit, met een verwijzing, met de verzekering dat ik niet de enige ben die dit gebouw niks vindt (zij het op een andere manier) en met de afspraak dat hij me de volgende keer gewoon lekker wéér buiten komt ophalen! 

foto: eigen creatie

Vol verwachting klopt ons hart... een gevalletje jeugdsentiment.

Vroeger, in een vorig leven, werkte ik als vakkenvuller in de lokale supermarkt. Ik begon ermee toen ik 15 jaar oud was en in die periode moest ik voor de bovenste vakken bovenop maar liefst twee of drie omgekeerde coca cola kratten klimmen om erbij te kunnen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik vond het erg leuk om te doen. 

Het hielp ook wel dat ik, over het algemeen, leuke collega's had en dat sommige bazen ook best ok waren. (Over andere bazen kan ik hele andere verhalen vertellen, maar wie weet wordt dat iets voor een andere keer...) 

Vooral in mijn latere dagen als vakkenvuller/medewerker, toen het niet zo heel goed met me ging en ik het leven erg zwaar vond, waren die (voor dat tijdstip overigens veel te vrolijke) collega's onmisbaar om tóch op het onchristelijke tijdstip van 7.00u achter de brood snijdmachine te kunnen staan, met de meest foute muziek ooit luid schallend door de winkelspeakers. 

Ik heb er veel gelachen, maar soms ook wel eens wat mindere momenten gehad. Lange tijd crosste ik het halve land door om in het weekend nog steeds in diezelfde supermarkt te staan, totdat ik dat echt niet meer op kon brengen. 

Hoe dan ook, ik heb het maar liefst 13 jaar vol gehouden. Een hele prestatie, al zeg ik het zelf.

Het allerleukste in al die jaren, vond ik de kerstperiode. Ook toen al was het in die periode van het jaar in de winkel een gekkenhuis, maar er was één ding (naast mijn loon) dat al dat extra harde werken en die extra toestroom aan mensen meer dan de moeite waard maakte..... Een kerstpakket!

Ik kon me daar zó gigantisch op verheugen altijd! 

Zo'n grote doos, met allemaal lekkere dingen uit ons eigen assortiment. Geen ingewikkelde luxe producten, maar gewoon simpele dingen als knakworstjes, blikje ragout, pak appelsap, koekjes enz. Echt, ik vond het een feestje! Ik werd daar altijd heel erg gelukkig van!

Hoe ouder ik werd, hoe vaker ik mensen over dit soort pakketten hoorde klagen. Wat had je nou aan dit soort voedsel? 

Blijkbaar verwachtten mensen een ander soort, duurdere, grotere beloning. En ik zag die pakketten dan ook in de loop der jaren veranderen. 

In mijn verdere (al dan niet vrijwillige) werk carrière (die niet zo omvangrijk is hoor) kreeg ik ineens kerstpakketten waarvan ik niet zo goed wist wat ik ermee moest. 

Ik kreeg 'avonturen' bonnen, waarbij ik een of ander spectaculair uitje kon reserveren. Maar ik was nou niet echt bijzonder avontuurlijk aangelegd. Ik hield vooral van datgene dat ik al kende. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, was (en is nog steeds) best wel mijn motto. Vaak verliepen dit soort bonnen dan ook zonder dat ik er gebruik van had gemaakt. 

Ook kreeg ik 'keuze' bonnen, waarbij je dan kon kiezen tussen drie dingen waar ik eigenlijk helemaal niks aan vond. Zo heb ik nu dus drie verschillende soorten atlassen in mijn kast staan, waar ik nooit in kijk en die ik nooit gekocht zou hebben, maar die ik nu dus in huis heb, omdat ik toch maar íets moest kiezen....

Nóg later kreeg ik bonnen die ik mocht besteden bij winkels waar ik nooit kwam en waar ik ook niet echt iets kon vinden wat bij mij paste. 

Ik kreeg thema pakketten, met thema's en bijbehorende artikelen waar ik niks mee kon en waarvan ik vaak niet eens wist wat het precies was...

Ik vond het doodzonde allemaal. Goed bedoelde, dure cadeaus waar ik niks mee kon en niks aan vond. Ik voelde me erg ondankbaar, en tegelijkertijd ging ik me meer en meer afvragen wat er mis was met de ouderwetse voedselpakketten voor alledaags gebruik...

Nu, jaren later, nu ik niet meer werk en geen enkel pakket meer krijg, realiseer ik me nog maar eens wat voor bevoorrechte positie je hebt als je überhaupt iets extra's krijgt. 

Ik heb geen baan, geen vrijwilligerswerk of wat dan ook (en dat zou ik ook niet meer willen). Ik mis dat ook niet echt, behalve dan dat het mijn financiële situatie misschien wat rooskleuriger zou kunnen maken. Maar de (psychische) stress die het me kost weegt niet op tegen die voordelen. En dus word ik ook niet extra beloond aan het einde van het jaar voor al het harde (interne) werk dat ik dat jaar gedaan heb.

Dat hoeft natuurlijk ook niet. Maar het neemt niet weg, dat ik met weemoed terug denk aan mijn oude vertrouwde supermarkt kerstpakket, met al die simpele lekkere dingetjes, waar je minstens een maand van kon eten. En dat het denken daaraan, zelfs na al die jaren,  nog steeds een heel grote glimlach op mijn gezicht tovert.

Ach ja.... das war einmal.....

foto: gevonden op internet

Je hoeft alleen maar even het glas neer te zetten...

Vandaag kwam ik op Facebook bij een heel lief persoon een filmpje tegen dat me echt raakte. Als je even op deze link klikt, dan zou je het zelf moeten kunnen zien. Maar voor degenen die dit niet kunnen bekijken zal ik het omschrijven.

Het is een filmpje over een professor voor een klas die een glas water vasthoudt en aan zijn studenten vraagt: hoe zwaar is dit glas water. Verschillende studenten doen een gokje. De professor gaat het glas niet wegen, maar vertelt vervolgens dat het er eigenlijk niet zoveel toe doet hoe zwaar het glas water daadwerkelijk is, maar dat de zwaarte afhangt van de omstandigheden.

Als je het glas maar heel eventjes vast hebt, dan weegt het eigenlijk niks. Als je het glas een uur vasthoudt, dan wordt je arm een beetje moe. Als je het glas een paar uur vast houdt, dan wordt je arm heel erg pijnlijk en nog wat later voelt het zelfs verdoofd/verlamd. En toch is het hetzelfde glas water en verandert er niks aan de inhoud of de daadwerkelijke zwaarte ervan.

Vervolgens maakt hij de vergelijking met stress en zorgen in en over het leven. Als je daar even aan denkt, is er niet zo'n probleem, Als je er langer over na denkt, begint het pijn te doen. En als je er de hele dag aan denkt, dan voel je je verlamd, niet meer in staat om ook maar iets te doen. En hij besluit dan ook met de wijze raad om altijd te onthouden om het glas neer te zetten.

En ik vond het een heel mooi filmpje, met een mooie boodschap en een mooie metafoor. Het raakt me.. Enorm..

Maar ik merk ook dat ik er heel verdrietig van word (en ik weet het: daar is momenteel niet zo heel veel voor nodig) want soms is het niet zo simpel. Niet al die zorgen en stress kun je zomaar even aan de kant zetten of parkeren, zoals dat glas water. Er zijn zorgen en stress die in alles wat je doet (of niet doet) met je mee reizen. Die aan alles wat je doet, denkt, niet doet, niet denkt vast geplakt zitten, als een soort van tweede huid.

En ik weet bijna zeker dat er nu een boel mensen zijn die denken: oh daar heb je die negatieve, pessimistische Mick weer. Maar ik meen het serieus, zo simpel is het echt niet. En omdat ik dat graag duidelijk wil maken, zal ik een persoonlijk voorbeeld gebruiken. Een voorbeeld waar ik het liever niet 'met wildvreemden' over heb, omdat het iets is, waar ik me enorm voor schaam. En niet alleen ik, ik gok dat er nog een heleboel medelanders zijn, die mijn probleem zullen herkennen, maar dat niet graag aan anderen toe willen geven.

Vooruit dan maar....

Ik heb financiële problemen. Ik heb (nog) geen schulden, maar zonder al te veel gekke dingen te doen in een maand, kom ik niet rond met mijn geld. Eigenlijk alles waar ik op kon bezuinigen is in de loop der jaren wel wegbezuinigd, op een paar dingetjes na. Maar zou je die dingen ook nog weg bezuinigen, dan kun je me net zo goed meteen begraven, want dat zijn de dingetjes die mijn leven nog een klein beetje leuk maken en ervoor zorgen dat ik de dag doorkom.

Mijn vaste lasten stijgen, net als bij iedereen overigens, iedere keer opnieuw, maar mijn inkomsten stijgen niet evenredig mee. En dat zorgt ervoor dat het iedere maand opnieuw één grote stressboel is over hoe ik het deze maand weer ga doen.

Zo leef ik de afgelopen anderhalve week (of eigenlijk al iets langer) al van een kilo aardappels, een doos hamburgers, een kilo winterwortels, een brood en een pak yoghurt. En dat is op zich niet erg, dat kan best en je kunt er best in variëren, maar gezond en leuk is anders. Betalingen stel ik uit/plan ik in voor het moment dat mijn inkomen gestort is, om dan weer opnieuw aan de vicieuze cirkel te beginnen waarbij in de laatste week van de maand je geld gestort wordt en je in de eerste week van de maand niks meer over hebt, omdat dan de meeste vaste lasten weer afgeschreven zijn.

En het maakt moedeloos! Enorm... Het maakt verdrietig en het maakt het leven niet echt makkelijker. 

Waar de professor zo makkelijk zegt: zet dat glas water even neer, of laat je zorgen los, is dat met financiële zorgen best een dingetje. Want aan bijna alles in het leven hangt een prijskaartje.

En als ik een mooie wandeling in de natuur maak (die gratis is) keer ik toch gewoon daarna weer terug naar een koud huis, waar ik de verwarming niet aan wil zetten omdat dat onbetaalbaar is, waar ik toch weer die koelkast open doe en uitzicht heb op een enorme leegte enz. 

En het gaat me er niet om om te klagen, want het maakt je in zekere zin ook  heel creatief, en er zijn zat mensen die het veel en veel erger hebben. Maar ik kan je wel vertellen dat het mij in ieder geval niet loslaat. Dat het me bakken met energie kost en dat ik er echt niet vrolijker van word!

Dus tja... Ik vond het een heel mooi filmpje, met mooie woorden van de professor. Mooie woorden, wijze woorden, en vast ook hele ware woorden. Maar ik vraag me soms wel af, of de mensen die dit soort woorden bedenken ook uit soortgelijke zorgelijke situaties komen? Natuurlijk heeft ieder huisje zijn kruisje en is niks wat het lijkt, dat weet ik als geen ander.

Ik schaam me voor mijn financiële situatie, terwijl er niet echt heel veel is, wat ik eraan kan doen. Het voelt enorm als falen. Ik ben volwassen, maar ik kan niet voor mezelf zorgen. Ik krijg het maar niet voor elkaar. Ik zeg op veel dingen nee (meestal met een lulsmoes, omdat ik niet wil zeggen dat ik iets niet kan betalen) en zo voel ik me steeds verder van de maatschappij afstaan, van vrienden enz. 

En als ik deze professor dan hoor zeggen dat het enige dat ik hoef te doen om die zwaarte van die stress en zorgen niet te voelen is, dat ik dat glas even neer moet zetten, dan voel ik me nog harder falen, want zelfs die simpele handeling schijn ik niet te kunnen.... En ja, dat is mijn probleem, ik weet het.

Maar.... was het leven maar zo simpel.

foto: gevonden op internet

Een naar trekje in mezelf: oftewel een cursus pesten voor volwassenen....

Kent u dat? Dat u uzelf op een heel naar trekje betrapt, waarvan u liever niet zou willen dat u het in zich had en dat u zich er best voor schaamt? Ik wel....

Ik woon in een flat met een aantal medebewoners. Het is sociale woningbouw, dus er wonen (net als ik zelf) naast wat ‘normale’ mensen ook nog een aantal kwetsbare mensen. Iedereen leeft hier een beetje langs elkaar heen. De meesten zeggen nog net wel hallo tegen elkaar, maar de meesten komen niet veel verder dan dat en eigenlijk weten we dus vrij weinig van elkaar.

Eerlijk is eerlijk, het valt ook niet echt mee om elkaar te leren kennen. Twee mensen werken de hele dag en zijn dus meestal niet thuis. Één persoon woont hier momenteel überhaupt niet meer, maar er wordt al twee jaar lang braaf nog steeds huur betaald, één persoon spreekt twee talen die ik niet spreek en geen enkele (goed genoeg) van de vier die ik wel beheers en de laatste.... tja, dat is een geval apart, zullen we maar zeggen.

Deze bewoner heeft nogal een gebruiksaanwijzing, maar helaas hebben we die geen van allen nog kunnen ontcijferen. Dat er ‘iets mis’ met hem is, dat weten we allemaal. En dat is niet lullig bedoeld, maar gewoon een feit. We worden namelijk allemaal wel met zijn vreemde acties geconfronteerd. Hem erop aanspreken of erop bevragen, is echter een heel andere tak van sport. Een tak van sport, die wij hier geen van allen in staat zijn om ons eigen te maken.

Deze buurman veroorzaakt af en toe best wat overlast. Was het eerst de meneer die nu dus al twee jaar op een ander adres woont die de flat wakker hield met zijn geschreeuw en het veelvuldig dichtgooien van de deuren, deze buurman heeft zijn gedrag min of meer gekopieerd. Hij staat soms ineens midden in zijn woning te schelden en te tieren, of hij rent het balkon op om te schelden. Het blijft een raadsel tegen wie of wat hij het heeft, maar ja, ook dat hoeft geen probleem te zijn. Ook ik praat wel eens tegen en met dingen die anderen niet zien of horen.

Naast zijn geschreeuw, het nadoen van de leef geluiden van de andere bewoners, het uitschelden van jou persoonlijk en dan hard wegfietsen, het plassen, poepen en kotsen in de kelderruimte en nog wat van die dingetjes, gooit hij ook overal zijn afval neer (of verstopt het) in de gemeenschappelijke ruimte.

Als je hem aan wilt spreken op zijn gedrag of wat dan ook, dan doet hij de deur niet open en zodra je wegloopt van zijn deur, begint hij je uit te schelden. Briefjes op zijn deur en in zijn brievenbus lijken allemaal niet te werken en als je de woningbouw inschakelt om ‘het leefbaar’ (en hygiënisch) te houden, komt hij overal mee weg en moeten wij rekening houden met zijn kwetsbaarheid. 

En tot op zekere hoogte zijn we allemaal bereid om dat ook best te doen, maar rekening houden met heeft ook grenzen. Als iemand zó kwetsbaar is dat hij zich niet aan normale/sociale (want was is normaal?) (omgangs)regels kan houden, dan kun je je afvragen of hij hier misschien (zonder begeleiding) wel zou moeten wonen?

Maar goed. Hij vindt het heel normaal dat anderen zijn rotzooi opruimen (de woningbouw doet dit namelijk voor hem zonder dat het consequenties voor hem heeft). Maar ik ben het van tijd tot tijd behoorlijk beu. 

Hij gooit ook alle post die hij niet wil hebben/zien boven op de gezamenlijke brievenbus, waar het blijft liggen totdat onze afwezige huiselfjes het een keer voor hem opruimen. Vervolgens worden wij hier door de woningbouw op aangesproken (brandgevaar) en dat schiet in ieder geval bij mij in het verkeerde keelgat, ik kan nou eenmaal niet zo goed tegen onrecht en ongelijkheid.

Twee weken geleden was het weer zover. Er lagen weer aan hem geadresseerde poststukken boven op de brievenbus en mijn stoppen sloegen door. Ik pakte zijn post op, propte het terug in zijn brievenbus en bleef dit continu herhalen als hij het er weer terug op gooide. Ik ben iemand van een lange adem en kan dit heel lang volhouden. 

Mijn doel was eigenlijk dat hij op het lumineuze idee zou komen dat hij het beter zelf weg kon gaan opruimen. Tja en dat tegen hem zeggen, kan dus niet, dus dan maar zo... En ik geef toe, het is onwijs kinderachtig, en ik ben er niet trots op, maar ik kreeg er ook best plezier in.

Op een dag had hij zijn adres er vanaf gescheurd, maar de rest lag er nog steeds bovenop en dus ging ik door met het terug stoppen in zijn brievenbus. En weer een aantal dagen later kwam ik beneden en lag zijn post dus in stukken gescheurd op de stoep voor de ingang van het portiek. En dus raapte ik een aantal van zijn snippers op en stopte die wederom in zijn brievenbus....

En dat was het moment waarop ik dacht: “waar ben je in hemelsnaam mee bezig?” Mijn gewenste doel zou ik nooit gaan bereiken. Deze meneer gaat niet begrijpen dat hij zijn eigen rotzooi op moet ruimen, hoe vaak ik het ook blijf terug stoppen. En inmiddels is mijn gedrag een vorm van pesten geworden en schiet het mijn oorspronkelijke doel totaal voorbij. En dat besef, dat ik hem eigenlijk gewoon aan het pesten was, gaf me een heel naar gevoel over mezelf.

Ik wil geen pester zijn, ik vind dat een heel naar trekje, iets dat ik liever niet in mezelf zou herkennen, maar ik kon er moeilijk omheen dat het wel degelijk in mij zit en er nu in volle hevigheid uitkwam. 

En dus heb ik me voorgenomen dit niet meer te gaan doen. Ik ga proberen om me, net als de rest van de bewoners, er niks meer van aan te trekken. En ook al weet ik dat ik dat heel hoogstwaarschijnlijk niet kan (want hé, ik heb nou eenmaal ook een zekere kwetsbaarheid), dit was niet en mag nooit de oplossing zijn....

Goed... Ik ben verre van perfect en heb nog veel te leren.

foto: internet

Tea Topic: Liever 1 jaar vooruit of 1 jaar terug?

Ik ben dol op 'tea topics'... De vragen op de labeltjes van pickwick thee*. Soms zijn  het hele 'simpele' vragen waar je snel en makkelijk een antwoord op hebt, maar af en toe zitten er ook wel wat vragen tussen die me behoorlijk wat stof tot nadenken geven. En dit is er weer eens zo een. 

Liever een jaar vooruit of een jaar terug?

Om heel eerlijk te zijn: ik zou het niet weten. Voor beiden is genoeg te zeggen, maar een definitieve keuze hierin vind ik lastig.

Een jaar geleden leek mijn leven in sommige opzichten simpeler, of toch zeker minder chaotisch. Corona verstoorde het dagelijkse leven met al zijn regels en maatregelen en hoewel dat vaak voor onrust zorgde in mijn hoofd en lijf (als de regels weer eens wijzigden en dat deden ze nogal vaak), gaf het me (als iedereen in mijn hoofd ze doorhad) ook een zekere rust. Ik hou van duidelijkheid en regels geven mij dat meestal en daarmee dus ook een soort van rust. 

Ik volgde de regels dan ook trouw op, ook als ik niet van alles het nut in zag (en zie). Sommige mensen noemen me om die reden 'een mak schaap' dat danst naar de pijpen van meneer Rutte en consorten, of dom, of nog wat van die (veroordelende) termen, dat mag, maar zolang jij niet in mijn hoofd woont en niet weet wat zich daar allemaal afspeelt, en wat de interne gevolgen zijn als ik dat niet doe, zou je je misschien ook wat 'bescheidener' op mogen stellen. 

Het volgen van die regels gaf (en geeft) me minder stress, dan het niet doen. Het maakt dat ik niet de strijd hoef aan te gaan met al de verschillende hoofdbewoners (en dat zijn er nogal wat) voor wie (door verschillende leeftijden) verschillende regels gelden. Steeds opnieuw die strijd aan moeten gaan, maakte me gek, En dus heb ik gekozen voor datgene wat het meest bevorderlijk was voor mijn geestelijke gezondheid: innerlijke rust. Noem het de weg van de minste weerstand, so be it. Voor mij werkt dit.

Een jaar geleden was er ook nog rust op het hulpverleningsvlak. Ik had een super goede woonbegeleider en een fijne psycholoog en daar leek ook geen verandering in te komen. Dus op dat vlak was er ook een hoop rust. 

Op het gebied van mijn genderdysforie was het een stukje onrustiger. Zo onrustig zelfs dat ik overwoog om uit te zoeken hoe ik op een humane manier een einde aan mijn leven zou mogen maken.

Kortom een jaar geleden was echt niet alles koek en ei, maar vergeleken met nu, was mijn leven een stuk rustiger en overzichtelijker.

Hoe is het nu dan?

Nou... Corona is er nog steeds en we zitten blijkbaar in de zoveelste golf en gisteren is ook de zoveelste (milde) lockdown begonnen. De verdeeldheid in de maatschappij is bijna groter dan ooit en daar heb ik heel veel last van. Ik, als mak schaap, ben gevaccineerd en heb op zich 'nergens last van' want ik mag overal naartoe en overal binnen. Maar door die verdeeldheid in de maatschappij, voel ik me daar verre van prettig bij! Ik voel me af en toe bijna schuldig dat ik die 'vrijheden' heb en een groot deel van mijn vrienden niet, omdat ook zij gekozen hebben voor hun innerlijke rust, zij het op een andere manier. 

Ik háát de discussies die er ontstaan tussen voor- en tegenstanders, tussen gevaccineerd en ongevaccineerd. En het spijt me oprecht dat ik hierin tóch nog steeds trouw aan mezelf en mijn innerlijke rust blijf, ook al ben ik het lang niet met alles eens. Maar ik word er enorm verdrietig van!

Op hulpverleningsgebied staat ook alles weer even op losse schroeven. Die woonbegeleider van een jaar geleden, ging zomaar ineens weg, compleet uit het niets. Er kwam een vervanger, maar dat klikte voor geen meter en toen de bom barstte vroeg ik met lood in mijn schoenen (en met hulp van de cliënt vertrouwenspersoon) om een nieuwe mannelijke begeleider. Die was er niet en dus kreeg ik een vrouw en zou men op zoek gaan naar een man. Tot afgelopen donderdag leek daar totaal geen schot in te zitten, maar gelukkig is er nu iemand gevonden die 'mij wel wil'.... Dus hopelijk gaat dat voor een klein beetje rust zorgen.

Mijn psycholoog heeft inmiddels aangegeven dat ook zij me niet de begeleiding kan bieden die ik nodig heb (en ga hebben) en dus ben ik aangemeld bij een instelling waarvan ik ruim 20 jaar mijn best heb gedaan om 'uit hun klauwen' te blijven. Het is nu wachten op een intake en ook van deze ontwikkeling word ik heel verdrietig. 

Mijn keuze om me te verdiepen in een euthanasie traject is gewijzigd in een her aanmelding bij de Genderpoli in Amsterdam. De intake was er binnen een week,dat gaf hoop, maar daarna heb ik niks meer vernomen. Er was gezegd dat het niet zo lang zou duren omdat het om een heraanmelding ging, maar ja... Inmiddels ben ik geloof ik 6 maanden verder. En nou zou ik natuurlijk kunnen bellen om te vragen hoe en wat, maar ik ben zó bang voor het antwoord (dat ik tóch de gewone wachtlijst moet doorstaan) dat ik die stap niet durf te zetten. Maar de motivatie vinden om door te blijven gaan (met leven bedoel ik dan), is erg moeilijk zonder hoop.

Dus tja, een jaar geleden was niet helemaal super, maar nu is het dat ook niet echt. 

Hoe zou het over een jaar dan zijn??

Als ik mijn fantasie de vrije loop laat (en dat is eng want ik wil het niet jinxen) dan hoop ik dat ik over een jaar weer rust heb in hulpverleningsland. Dat de nu gekozen woonbegeleider langere tijd mag blijven en dat het klikt en blijft klikken. 

Ik hoop dat het nieuwe team waar ik naartoe gestuurd word, inmiddels iets flexibeler is dan ze ooit waren. Dat ze me serieus nemen en naar me luisteren. Dat ze een beetje bekend zijn met genderdysforie of zich daar in zouden willen verdiepen. En dat het een plek gaat worden waar ik mijn ei kwijt durf (anders heeft het ook niet zoveel zin).

Ik hoop dat Corona de wereld uit zal zijn, of beheersbaar wordt zonder verdeeldheid, regels, maatregelen en andere onzin, maar ik besef ook wel dat die kans met een muterend virus niet zo groot is.

En last, but not least, hoop ik over een jaar van mijn borsten af te zijn of toch op zijn minst een datum te hebben voor wanneer dat gaat gebeuren en wie weet... dat een kleine dosis testosteron langzaam zijn werk gaat doen, zodat ik me misschien wat meer mezelf kan gaan voelen....

Dus tja, een jaar terug of een jaar vooruit? 
Ik kruis mijn vingers en hoop oprecht dat er toch minstens een deel van mijn hoop voor over een jaar uit gaat komen.

Foto: eigen creatie

* mocht je nog labeltjes hebben waar je vanaf wil, ze zijn hier altijd van harte welkom!

De meeste dromen zijn bedrog.....oftewel: een gevalletje transfobie.

Ik heb nogal eens van die nachten waarin ik nogal veel droom. Dat kan zowel fijn als niet fijn zijn, maar het is in ieder geval altijd heel erg intens. Soms zijn de dingen waargebeurd, soms zijn het verzinsels van mijn creatieve brein en soms is het een combinatie van die twee. Hoe het ook zij, vannacht was het in ieder geval weer raak. 

In mijn droom was ik in gesprek met een ex-behandelaar van me. Hij vroeg me in het verleden wel eens om mee te kijken en mee te denken met (vooral jonge) mensen die hij in zijn spreekkamer kreeg en waar hij van dacht dat ik misschien iets kon toevoegen, aangezien ik ook op jonge leeftijd al met veel (en vaak dezelfde) klachten worstelde. 

Op deze manier kwam ik in contact met een jonge dame, genaamd Lisa. Lisa zal op dat moment zo’n 14 of 15 jaar geweest zijn gok ik. Zij hoorde stemmen, sneed zichzelf zeer regelmatig open, dissocieerde vaak en hevig en deed dan dingen die niet zo goed voor haar waren (understatement), ze was suïcidaal, nog wat andere dingetjes en.... Lisa zei dat ze een jongen was. 

Kortom.... we hadden nogal wat met elkaar gemeen. 

In het gesprek met de ex-behandelaar vroeg ik hem of hij ooit nog wel eens iets van Lisa vernomen had en of hij wist hoe het nu met haar ging. Het antwoord was nee. En toen ik hem vroeg of hij het zou willen weten antwoordde hij volmondig ja en hij was bijzonder geïnteresseerd in een paar specifieke vragen: Had Lisa haar automutilatie kunnen stoppen en was het slechts een spelletje/dans om haar schizofrenie/bipolariteit en nog wat diagnonsens te camoufleren.... en zo kwamen er nog wat stigmatiserende vragen uit, die ik (ook in mijn droom dus) al niet meer kon horen.... 

Ik vroeg hem nogmaals of hij wilde weten hoe het nu met Lisa ging, zijn antwoord bleef gretig ja en dus besloot ik hem mijn ‘avontuur’ met Lisa te vertellen. 

In eerste instantie hadden Lisa en ik vooral mail en app contact. Ik vertelde wat dingen over mezelf, waarvan ik bijna zeker wist dat dit herkenbaar voor haar zou zijn, vroeg haar of ze dingen herkende en al gauw was het ijs gebroken en bleken we inderdaad heel veel gemeen te hebben. 

Op een dag werd Lisa, na een zoveelste (serieuze) zelfmoordpoging opgenomen in een kliniek voor kinderen en jeugdigen ergens in het land. En niet lang daarna stelde ze me de vraag of ik een keer langs wilde komen. En hoewel ik dat (om meerdere redenen) doodeng vond, was dit de eerste vraag die uit haar zelf kwam en vond ik dat ik dit moest doen. 

Ondanks mijn angsten, was ik ook heel erg gehecht geraakt aan Lisa en wilde ik haar graag in het echt leren kennen. En dus ging ik naar de kliniek en hadden we een openhartig gesprek. Het leek wat beter met haar te gaan en ze had al iets meer vrijheden gekregen. 

Vanaf het moment dat ik Lisa zag, was het voor mij heel duidelijk dat Lisa geen meisje was. Voor mij was Lisa vanaf toen hij en hem. Het gesprek kabbelde wat heen en weer. We hebben veel gelachen die middag. En opgelucht stapte ik terug in mijn auto op weg naar huis. 

Die avond kreeg ik een telefoontje van Lisa’s vader. Lisa was weggelopen uit de kliniek, ze was spoorloos. Of ik meer wist, of ze mij hierover iets verteld had? 

Ik was sprakeloos. Het leek zo goed met hem te gaan, had ik teveel shit opgeroerd met mijn vragen, was hij door mijn bezoek de kluts weer kwijt geraakt? En dacht hij (de vader) nou serieus dat als Lisa me zoiets verteld zou hebben, dat ik dit dan toch niet op z’n minst tegen mijn behandelaar gezegd zou hebben, zodat dit misschien voorkomen had kunnen worden??? Hoe dan ook ik was enorm bezorgd en voelde me schuldig. 

Later die avond kreeg ik een berichtje van vader, dat zijn dochter terecht was. Ze had geprobeerd om voor een bus te springen. Ik gaf aan dat ik blij was dat hij terecht was en dat het hem niet gelukt was, heel bewust gebruikmakend van de door Lisa gewenste voornaamwoorden. Vader was duidelijk geïrriteerd over mijn gebruik van de voornaamwoorden hij/hem. 

Nóg later kreeg ik een email bericht van vader: Ik moest stoppen met zijn dochter van alles aan te praten en haar niet bevestigen in die rare ideeën in haar hoofd. Ze was zijn dochter, punt uit. 

Ik weet nog dat ik met mijn ‘olifant in een porseleinkast tact’ reageerde en aan hem vroeg/schreef: wat heeft u liever: een dode dochter, want ze is hard op weg en als het zo doorgaat is dat wat er uiteindelijk gaat gebeuren, of erkennen dat u een levende zoon heeft? Het contact met vader hield hierna dan ook op... 

Ook het contact met Lisa werd daarna nihil. (Later bleek dat hij zowel van de kliniek als van zijn ouders geen contact meer mocht zoeken). 

De ex-behandelaar was geïnteresseerd in de zelfbeschadiging en linkte dit aan de bij Lisa vastgestelde diagnonsens. Geen moment werd ook maar de optie genoemd dat Lisa’s zelfdestructieve gedrag alles, maar dan ook alles te maken kon hebben met haar overtuiging dat ze een jongen was (oftewel: haar genderdysforie). 

Lisa was elf jaar toen hij tegen zijn ouders zei dat hij een jongen was en, zoals dat vaak gaat, werd dit vakkundig door zijn ouders genegeerd en ontkend. Lisa was echter heel hardnekkig en bleef dit volhouden, zijn ouders bleven er tegen in gaan. Op dat moment begon het zelfbeschadigend gedrag. 

Toen Lisa begon te puberen en zijn lichaam tot zijn grote schrik, frustratie en verdriet veranderde in een vrouwenlichaam, werd het zelfbeschadigende gedrag nog extremer. (Zoals hij zelf zei: dit lijf moet kapot, het is niet wie ik ben). 

Lisa deed (gelukkig tevergeefs) poging na poging om dood te gaan en kwam dus in de psychiatrie terecht. Ook daar werd zijn genderdysforie genegeerd en ontkend. Sterker nog: hij kreeg te horen dat het gewoon een fase was, dat hij in de war was en dat hij gewoon lesbisch was, maar dat dat niet erg was*. 

Gevolg: zodra het maar kon ging Lisa ervandoor en probeerde zich weer van het leven te beroven. 

Ik weet niet of mijn Mick (gebrek aan) tact ertoe bijgedragen heeft, maar uiteindelijk kwam Lisa bij een kliniek voor genderdysforie terecht en was al heel snel duidelijk dat Lisa geen onzin sprak, in dit opzicht niet in de war was, dat het geen fase was, maar dat Lisa overduidelijk transgender was en in transitie wilde. Zijn ouders wilden er echter nog steeds niks van weten en hielden de start van zijn transitie lange tijd tegen. Toen hij 17 was begon hij met testosteron (zijn ouders nog steeds niet echt aan boord) en een jaar later liet hij zijn borsten verwijderen. 

Lisa heet geen Lisa meer, maar heet nu Lennert en is echt een leuke, stoere, coole dude! Zijn ouders staan nog steeds niet achter zijn besluit. Ze kunnen niet accepteren dat hun Lisa nu (en altijd al) Lennert is. En dat is op zich best heel begrijpelijk en invoelbaar, want voor ouders is het misschien wel een soort van rouw proces. Ze raken hun kind dan wel niet daadwerkelijk kwijt, maar de dromen en verwachtingen die jij als ouder op de oude versie van je kind geplakt had (die zijn vaak geslachtsgebonden zonder dat je het weet en ja, die heeft IEDERE ouder) vallen in duigen. En dat doet, heel begrijpelijk, pijn. 

En dáár zou Lennert nog wel mee kunnen leven: ouders die zijn transitie niet accepteren. Maar op dit moment is er een 'toneelstukje' gaande, waarbij zijn ouders Lennert en zijn transitie niet accepteren, maar tegelijkertijd door de buitenwereld gezien (en benaderd) worden als de liefhebbende, accepterende, vooruitstrevende ouders. De experts….En dat..... dat maakt hem opnieuw kapot. 

Ik weet één ding heel zeker. Lisa heeft nooit bestaan en was altijd al Lennert. En ik heb hem nog nooit zó gelukkig gezien als nu, maar de ontkenning van zijn ouders overschaduwt zijn geluk/gendereuforie best regelmatig. 

Hoe mijn ex-behandelaar op dit relaas reageerde weet ik niet, want tja, de realiteit was, dat ik op dat moment moest plassen en (gelukkig) wakker werd en daarna niet meer kon slapen, omdat dit blogje geschreven moest worden.... 

Goed... Dromen zijn bedrog zeggen ze wel eens. En nu mag je zelf beslissen welk deel van dit relaas dan bedrog is. Maar ik zal je een hint geven.... die ex-behandelaar heb ik nog nooit dit soort stigmatiserende taal horen gebruiken en ik heb hem al jaren niet meer (echt) gesproken of gezien. 

Ps: om vanzelfsprekende redenen zijn de namen van zowel Lisa als Lennert gefingeerd en in die zin bestaan ze dus beiden niet. Maar ook gefingeerde dingen zijn niet automatisch bedrog.

foto: gevonden op internet.

* mocht je denken dat dit verhaal zich lang geleden afspeelt, in een tijd waar de begrippen transgender of genderdysforie nog onbekend waren, dan kan ik je uit de droom helpen. Dit speelde zich een paar jaar terug af. Dus zelfs door (opgeleide) hulpverleners wordt genderdysforie soms ontkend en genegeerd...Laat staan geaccepteerd. (en dat in een omgeving waar je je veilig zou moeten voelen en aan jezelf zou moeten werken.... I rest my case.)