Tea topics: Wat kocht je van je eerste salaris?

Goh, wat een leuke vraag vond ik dit en wat een eind terug in de tijd! 

Ik word oud!!!

Ik moest heel erg lang nadenken, en om eerlijk te zijn weet ik niet eens of wat ik nu ga vertellen de waarheid is, maar ik weet wel dat dit het allereerste is waar ik heel lang en langzaam voor heb gespaard.

Mijn eerste officiële baantje was als vakantiekracht in de supermarkt. Ik was 15 jaar oud en nog steeds heel erg klein. Ik was dolgelukkig met mijn baantje als vakkenvuller, waar ik maar liefst 3,50 gulden per uur verdiende! 

Voor de jongere generatie onder ons: dat is nog geen €1,75. En nee, Nederland was destijds geen ontwikkelingsland, maar dit was een normaal uurloon voor iemand van mijn leeftijd en ja, daar kwamen we maar wat graag ons bed voor uit.... 

Er waren nog geen regels over op welke tijdstippen mensen van mijn leeftijd wel of niet mochten werken, of als die regels er al waren, werd daar niet op gelet. En zo was ik op vrijdagavond met regelmaat tot een uur of tien bezig terwijl de winkel toch echt al uiterlijk om zes uur dicht ging.

Het was een leuke tijd, daar in die supermarkt waar ik meestal met een glimlach op terug kijk. 

Vakkenvullen vond ik heerlijk. Lekker niet nadenken, lekker tempo erin, soms gezellig kletsend met mijn collega's en het zo snel en netjes mogelijk doen, want tja, ook toen zat mijn motto er al in: als ik iets doe, dan doe ik het goed (en snel). 

In de loop der jaren wist ik me op te werken naar kassamedewerker, m'n eigen (min of meer) afdeling (non food en cosmetica) en zelfs nog een blauwe maandag hoofd kassamedewerker. 

Maar ik gok dat ik ook de enige werknemer ben geweest die zich in de loop der jaren (toen het steeds slechter met me ging) ook weer terug gewerkt heeft naar minder dan vakkenvuller... Maar dat is een ander verhaal.

In die tijd, ik heb het over de jaren 90, waren sportschoenen van LA GEAR heel populair. En ik wilde ook graag zo'n gaaf paar trimschoenen (het oude woord voor sneakers)!

En na heel lang werken, was het eindelijk zo ver en kon ik mijn eigen paar LA GEAR's kopen. 

Als ik me niet vergis leken ze heel erg veel op het plaatje hieronder. Alleen was er nóg een rage die bij deze trimschoenen hoorde, namelijk: veters in een matje gevlochten. 

Ik was superdol op mijn schoenen, ik was er heel erg zuinig op en ik heb ze heel lang gedragen! 

Dus ja, ik denk dat dit het allereerste was, wat ik echt met door mij verdiende guldens gekocht heb!

Cool huh?

foto: internet

Over uitflippen en terreurdaden.....

Gisteren werd ik om 21.15u ongeveer opgeschrikt door luide sirenes van de hulpdiensten. Nu gebeurt dat hier wel vaker, dus echt heel lang houdt die schrik nooit aan, maar dit keer was het een beetje anders.

De reden dat ik altijd een beetje schrik als ik sirenes hoor, heeft te maken met het feit dat ik stemmen hoor. Eén van mijn stemmen, is niet zozeer een stem, maar een geluid, namelijk het geluid van sirenes. Dus zodra ik een sirene hoor, schrik ik, omdat ik niet altijd automatisch kan vaststellen of het een extern of een intern geluid is. Zo ook gisteren.

Normaal gesproken als er een externe sirene is, dan hoor ik het geluid, het zwelt aan, en het ebt weer weg. Wat overigens niet wil zeggen dat het geluid ophoudt, want vaak gaan externe sirenes bij mij over in interne sirenes en blijf ik ze in mijn hoofd horen.

Gisteren kwam de sirene opzetten, werd harder, werd wel ietsje minder hard, maar ebde niet weg. Het bleef maar doorgaan en de ene na de andere hulpdienst met sirene bleef komen en het geluid ging maar door en door.

Tja, en dan raakt mijn hoofd dus een beetje in paniek, want ik kan dan dus geen onderscheid meer maken. Sirenes zijn een waarschuwingsteken in het algemeen en dat zijn mijn interne sirenes ook, dus ik raak dan een beetje in paniek.

Nu woon ik alleen en is het heel moeilijk om te checken of het intern is, of extern. Ik kan het aan mijn knuffels vragen, maar die geven doorgaans niet echt antwoord! En dus heb ik mezelf aangeleerd dat ik een andere manier moet vinden om te checken wat intern en extern is. Als de buren niet thuis zijn of op bed liggen, moet ik iets anders gaan bedenken. Dus, na een kwartier luisteren, binnen en buiten, kwam ik er niet meer uit en besloot ik op internet te gaan zoeken naar 112 meldingen. Want als datgene dat ik hoorde waar was, dan was dit echt wel een serieuze 112 melding waard.

In eerste instantie zag ik een melding voor de brandweer om 21.14u die opgeroepen werd voor een adres bij mij 'om de hoek'. Dat verklaarde wel iets, maar niet waarom het geluid aan bleef houden, dus mijn paniek werd niet minder.

Ik besloot voormalig Meneer de Psychiater te sms'en, wetend dat hij meestal wel bereikbaar is buiten kantooruren en dichtbij genoeg woont om het geluid te kunnen horen. Hij gaf echter aan het niet te horen en ik raakte nog verder in paniek. Wederom het balkon op om te luisteren en nog steeds hoorde ik inmiddels aan alle kanten sirenes. Ik besloot een geluidsopname te maken en deze naar voormalig Meneer de Psychiater te sturen met de vraag, "hoor je echt niks hier, word ik nou echt gek?"
Hij smste gelukkig terug: ik hoor het ook!

Op zich is het fijn te weten dat het dan niet in mijn hoofd zit, maar daarmee is de paniek niet meteen weg, want het klinkt echt heel serieus.

Inmiddels zie ik op internet in het landelijke nieuws verschijnen dat er zojuist twee steekpartijen hebben plaatsgevonden in de buurt. (eentje aan de voorzijde van mijn huis en eentje aan de achterzijde). En er word meteen bij geschreven dat het om Syrische mensen gaat, maar dat de politie dit nog niet bevestigd heeft.

Nog wat later, lees ik dat de premier Brussel gerustgesteld heeft dat het hier niet om een 'terroristische daad' gaat. Iets wat nog niet eens in mijn beperkte brein was opgekomen.
Deze opmerking bleef door mijn hoofd spoken.

Ik woon niet in de meest welvarende wijk in Maastricht, ik woon in een buitenwijk, waar best veel armoede is. Veel diversiteit in bevolking hebben we hier in Zuid Limburg niet echt. In mijn wijk hebben we een handje vol Turken, wat Marokkanen en dan heb je het wel een beetje gehad. Sinds een tijdje zit er een wijk verderop een asielzoekerscentrum, met iets meer diversiteit, maar het is hier niet bepaald Rotterdam of Amsterdam.

Veel mensen zijn dus niet gewend aan 'gekleurde' mensen en onbekend maakt angstig en onbemind. Dat merk ik hier vaker. Als er hier iets vervelends gebeurt dan krijgen 'die zjwaorte' onmiddellijk de schuld (vergeef me mijn gebrek aan correcte spelling van het lokale spraakgebrek...eh dialect bedoel ik), of ze er nu iets mee te maken hebben of niet. En ook nu gebeurde dat min of meer.

Na de toespraak van de minister president gekeken te hebben, kwam er een soort van woede over me die ik normaal niet zo heb. Maar jemig zeg, er is hier wel paniek gezaaid.

In Almere vond onlangs een dodelijke steekpartij plaats op een minderjarige als ik me niet vergis. Als ik het goed zag, was er vandaag ook een steekpartij (al dan niet dodelijk, dat is me even ontgaan) in Groningen. Toch kregen deze steekpartijen veel minder aandacht en vroeg niemand zich af of het wellicht een terroristische daad was...

Wat ik me dan afvraag: waren de daders daar dan soms blank? Hebben we van blanke messentrekkers automatisch geen terroristische daden te verwachten??? Ik vind het raar, en irritant.

Door het hele land vinden (ongetwijfeld) dagelijks steekpartijen plaats, soms helaas met dodelijke afloop. Waarom is het 'ok' als een 'blanke' uitflipt en rare dingen doet, en is men onmiddellijk in paniek en nationale staat van paraatheid als een 'gekleurd' iemand hetzelfde doet?

Ik begrijp niet zo heel veel van 'white privilige', maar als dit daar niet een (erg naar) voorbeeld van is, dan zal ik dat ook echt wel nooit gaan begrijpen.....

foto: internet

De leukste oorlog ooit!

Huh? Wat zegt Mick nou??? De LEUKSTE oorlog ooit? Oorlog is per definitie nooit leuk Mick, Foei!

En ja natuurlijk is dat zo, oorlog is niet leuk en brengt zeer veel schade toe in alle opzichten, maar sommige 'oorlogen' zijn echt wel leuk en cool. En dat ga ik laten zien hier.

Als je mij een beetje zou kennen, dan zou je kunnen weten dat ik een groot fan ben van Streetart. Als je met mij op vakantie, of een dagje weg bent, dan kan het zomaar gebeuren dat ik belangrijke monumenten mis, puur omdat ik met mijn camera gefocust was op een stukje muur aan de andere kant van de straat, met een gave graffiti erop.

Laatst mocht ik een paar dagen in Londen vertoeven en dat vind ik altijd smullen! Nu hingen er in mijn hotel allerlei aankondigingen en één daarvan was een gratis Streetart tour van Strawberry Tours. Het principe is heel simpel: de tour is in principe gratis, je geeft aan het einde wat je het waard vond. Vond je het waardeloos geef je niks, en anders geef je wat je kunt missen. Coole regeling, vind ik persoonlijk.

Ik besloot de tour te gaan doen en daar heb ik geen spijt van. Ik heb vele mooie werken gezien, veel mooie verhalen gehoord en het verhaal wat ik jullie nu ga laten zien, was één van de verhalen die ik gehoord heb en waar ik nu nog heerlijk van kan nagenieten.

Bij Streetart is één van de namen die mensen als eerste te binnen zal schieten, waarschijnlijk Banksy. En daarover gaat dit verhaal. Over Banksy en Robbo....

Dit verhaal begon in 1985, met onderstaand stuk van een artiest genaamd Robbo, in een tunnel in de wijk Camden.

Rond 2006, was dit originele stuk gigantisch onder gekliederd door mensen zonder talent (mijn woorden) en was er van het originele werk niet meer zoveel te zien, zoals je op onderstaande foto kunt zien.

In 2009 had Banksy genoeg van deze rotzooi en zo ontstond er op een dag een nieuwe tekening:

Robbo was woedend toen hij het zag en zo begon de 'oorlog' tussen deze beide artiesten. Al snel veranderde bovenstaand stuk in iets heel anders:

Natuurlijk kon Banksy (die tot dan toe nog vrij onbekend was) het hier niet bij laten zitten en moest hier uiteraard weer op reageren:

En uiteraard was Robbo het hier weer niet mee eens en dus paste hij het weer aan. Inmiddels was het 2010. 

Wie verantwoordelijk was voor de volgende zet, is niet helemaal duidelijk. het kan zijn dat de gemeente deze stap gezet heeft of dat het iemand anders met een pot verf was die het gewoon beu was, wie zal het zeggen, maar het gevolg was dit:

Robbo vond dit kennelijk saai en besloot er weer een nieuwe tekening op te maken:

En op mysterieuze wijze werd het decor weer zwart...

In januari 2011 komt Banksy terug met een of andere maffe goudvis, huiskamer scene...

Het wachten is op een reactie van Robbo, maar die blijft uit. Omdat streetart over het algemeen een illegale bezigheid is die vooral 's nachts en haastig gedaan moet worden, gaat er ook wel eens het een en ander mis. 

In april 2011 krijgt Robbo tijdens een van zijn nachtelijke schilderpartijen een vreselijk ongeluk. Hij valt van grote hoogte van een steiger af en loopt hoofdletsel op, waaraan hij later overlijdt. 

Risico van het vak kun je zeggen, maar wel erg tragisch. 

En omdat Banksy misschien niet een totale eikel is, of misschien juist wel, besluit hij om op de originele plek een eerbetoon aan Robbo te schilderen. Althans, dat is hoe het wordt gezien. Maar zoals altijd het geval is met kunst, het is aan de kijker om te bepalen wat de ware betekenis is van de spuitbus met het vlammetje onderaan het stuk.... Alleen Banksy weet hoe hij dit heeft bedoeld.

En je kunt van streetart vinden wat je wil, de een vindt het vandalisme, de ander vindt het kunst, maar wat je er ook van vindt, in mijn ogen is dit binnen de streetart de mooiste manier om dingen met elkaar uitte vechten: een creatieve oorlog! 

Dus ja, oorlog is niet leuk, maar hiervoor maak ik in mijn hoofd graag een uitzondering!

ps: wil je dit verhaal nalezen dan kan dat hier: http://twistedsifter.com/2012/01/banksy-vs-robbo-war-in-pictures/

Dank u Sinterklaasje...

Mijn wereld is een beetje vreemd en soms moeilijk verklaarbaar aan anderen die er persoonlijk geen ervaring mee hebben. Maar mijn wereld is soms ook heel leuk en mooi.

In mijn hoofd zitten vele stemmen en die stemmen vormen mijn familie. Er zijn volwassenen, kinderen, geluiden en zelfs wat 'beesten' en die hebben allemaal hun eigen karakter, hun eigen hobby's, dingen die ze leuk of juist niet leuk vinden. De drie jongsten maken vaak ruzie met elkaar, maar komen ook voor elkaar op als dat nodig is en zo is het bijna hetzelfde als in een 'echt' (lees: lijfelijk) gezin.

Sommige van deze stemmen kunnen mij overnemen. Zij zijn dan aanwezig en afhankelijk van wie het overneemt, heb ik daar zelf achteraf wel, geen of een gedeeltelijke herinnering aan. Dit noemt met in doktersjargon ook wel dissociatie.

Vorig jaar in september verdween hier op mysterieuze wijze de lievelings knuffel van Lesley, mijn 6 jarige (maar emotioneel veel jonger) stemmetje, genaamd Puppy. Van de ene op de andere nacht was Puppy weg. Ik heb het hele huis afgezocht, meerdere keren, maar ik kon Puppy niet vinden.

Degene die hiervoor verantwoordelijk was, werd al gauw duidelijk: dat was Rik. Een 12 jarige stoere knul (ook emotioneel wat jonger) die een hekel heeft aan meisjes in het algemeen en aan Lesley in het bijzonder. Je zou maar een hekel hebben aan meisjes en dan tot een meisje veroordeeld zijn, waarvan je niet weg kan...

Hoe vaak ik ook aan Rik vroeg om Puppy terug te geven, hij vertikte het. Hij zei wel dat Puppy er nog was en wel weer een keer terug zou komen, maar veel verder kwam ik niet.
Ondertussen huilde Lesley de eerste maanden de boel bij elkaar omdat ze Puppy zo miste en niet snapte waarom hij was "weggeloo-hoo-hoopt" en van dat gehuil werd met name Rik (en ik zelf eerlijk gezegd ook) knettergek, maar toch gaf hij Puppy niet terug.

En zo verstreek de tijd en het verdriet om Puppy leek minder te worden. Af en toe vroeg ze er nog wel eens naar, af en toe moest ze er nog even om huilen, maar het werd draaglijk.

Twee weken geleden was mijn woonbegeleider op bezoek en hoewel we de (impliciete) afspraak hebben om het steeds te hebben over 'Hij die niet genoemd mag worden' in plaats van de naam van de goed heilig man te gebruiken vóór zijn vervoersmiddel arriveert in ons land, vergat Woonbegeleider dit even en vertelde dat hij dat weekend als hulp Piet had mogen werken.

Dit tot groot ontzag van Lesley.... Wow, Woonbegeleider kende Sinterklaas echt??? Dat bleef een week lang het (obsessieve) onderwerp van gesprek en uiteindelijk kreeg ik de opdracht om Woonbegeleider een briefje van Lesley te sturen, voor Sinterklaas. En dus stemde ik hiermee in en stelde een email op die Woonbegeleider door mocht geven aan Sinterklaas.
Lesley vertelde dat ze geen cadeautjes hoefde, zelfs geen chocolade letter. Ze wilde maar één ding en dat was dat Puppy terug zou komen. En Woonbegeleider schreef terug dat Sinterklaas daar vast wel voor zou zorgen...

Woonbegeleider had makkelijk praten natuurlijk... en mijn innerlijke paniek groeide een beetje, want als Rik het hele jaar door al niets wil loslaten over de verblijfplaats van Puppy, hoe moet Sinterklaas dan weten waar hij Puppy kon vinden???

Vanochtend kwam ik in de kamer en trof ik een cadeautje voor Lesley aan. Het werd streng bewaakt door haar knuffel Snoet. Het was Puppy met een heuse zelfgeschreven brief (door Puppy) over waarom hij weg was geweest.

In een boze bui heeft Rik ooit de oren van Puppy afgeknipt omdat hij zich niet gehoord voelde... In de brief verklaarde Puppy dat Rik hem had weggestuurd om iemand te zoeken die zijn oren er weer aan kon maken omdat Rik het toch wel een beetje zielig vond voor Puppy.
Puppy heeft heel wat afgereisd volgens de brief en uiteindelijk in Zwitserland een dure dokter gevonden die dit klusje wel wilde klaren....

Het maakt allemaal geen zak uit hoe en wat. Lesley is dolblij en zal hem voorlopig niet meer uit het oog verliezen.

En serieus, geloof het of niet, ik heb van die hele brief en de rest niks, maar dan ook helemaal niks meegekregen. Het blijft wonderlijk hoe dat kan, ook voor mijzelf.

Toch wel enigszins nieuwsgierig vroeg ik aan Rik: "Wie was nou uiteindelijk die dokter die zijn oren er weer aangezet heeft?"
Zijn bijdehante antwoord: "DokteRik"!

Het is dat hij zo cool en stoer is, maar anders zou ik hem gewoon even een schatje noemen!

foto's: eigen baksel

Het is weer zo'n dag....

Ken je van die dagen die je het liefste zou doorspoelen???
Nou, ik wel! En vandaag is er zo een.

Vanmorgen werd ik wakker uit een nachtmerrie. Een simpele nachtmerrie welteverstaan, want daar heb ik ook gradaties in. In dit geval betrapte ik een inbreker in de schuur van een huis waar ik al heel erg lang niet meer woon. Verder gebeurde er niet zo heel veel boeiends, want ik werd wakker. Maar de spanning en dat angstgevoel bleven aanwezig en kwam ik niet zo makkelijk kwijt.

Met andere woorden: ik begon vandaag al met 1-0 achterstand aan mijn dag en dan ben ik nog mild.

Vervolgens ging ik aan de slag met een klus die ik moest doen en dat werkte ook niet helemaal mee. Ik wil een plaatje in een tekst gecentreerd op de pagina hebben, dat staat hij ook volgens het document, maar als ik vervolgens een printversie aan maak, blijkt het toch niet zo te zijn...
Ik ben door mijn voorraad 'ideeën hoe ik dit 'nu weer op kan lossen' heen en eerlijk gezegd ook wel ver door mijn energie.

En dus besluit ik naar de winkel te gaan om avond eten in te slaan. Het worden stoof groenten vandaag met een broccoli burger. Maar eenmaal bij de kassa rijdt er een bejaarde dame met haar rollator tegen m'n benen aan. Ik kijk om, glimlach tegen de mevrouw, maar de blik die ik terugkrijg is verre van vriendelijk. Ze kijkt me aan alsof ik haar zojuist recht in haar bek gescheten heb (om maar even grof te doen) en dus kijk ik maar weer gauw voor me. En wederom rijdt ze met haar rollator tegen mijn benen. Ik draai me nogmaals om, zonder te glimlachen dit keer en kijk haar vragend aan.
Ze kijkt me wederom zeer onvriendelijk aan en moppert dat ik door moet lopen, omdat ze een stap naar voren wil doen. Maar voor mij staat een meneer te klungelen met het pinapparaat en als ik een stap naar voren zet, sta ik zo ongeveer tussen hem en het pin apparaat in, dus ik vertel vriendelijk dat dat nog even niet kan. En wederom draai ik me om.

Ze rijdt voor de derde keer met haar rollator tegen me op en de caissière krijgt het ook mee en valt uit tegen de mevrouw. Dat scheelt weer, want ik ben bang dat ik deze oude mevrouw anders opgegeten zou hebben en geen avondeten meer nodig had....
Ik zucht, ik adem in en ik adem uit, probeer de opgefoktheid die in me opkomt te onderdrukken en vervolg mijn weg naar huis.

Als ik mijn boodschappen heb opgeborgen, besluit ik dat ik rustig op de bank Expeditie Robinson ga terugkijken. Maar net als ik me op mijn bank genesteld heb en het programma vijf minuten aan de gang is, begint mijn onderonderbuurman weer te loeien en met dingen te smijten. En écht op zo'n volume, dat ik mijn tv er niet overheen krijg uit angst dat ik dan toch echt doof ga worden (wat wellicht wel de enige oplossing voor dit voortdurende probleem is).

Ik geef hem even de tijd om uit te loeien, maar het wordt niet minder. Ik kom in mijn eeuwige dilemma terecht: durf ik de telefoon op te pakken en de politie te bellen, of blijf ik afwachten. Telefoonangst is nog steeds een dingetje, zullen we maar zeggen...

Maar als hij nog harder gaat loeien en ik alle zeilen moet bij zetten om zelf in het hier en nu te kunnen blijven, hak ik de knoop door. Ik stuur eerst een mail naar de woningbouw met de vraag of ze inmiddels al bij meneer langs geweest zijn en dat meneer wederom vreselijk te keer aan het gaan is.

Vervolgens besluit ik toch écht de politie te bellen. Was het niet oom agent zelf die vorige keer tegen me zei dat ik (en alle andere bewoners, maar die doen het niet) moest blijven melden omdat er een dossier opgebouwd moet worden, want zonder dossier kunnen ze (politie én woningbouw) niks tegen meneer beginnen ?

Fijn, dat was dus bijna een uur geleden en ze zouden een patrouille wagen langs sturen....
maar ja, die is nog niet geweest. Ondertussen loeit de buurman verder, niet meer zo luid als een uur geleden, maar nog steeds harder dan mijn hoofd hebben kan.

Ik ben op! Mijn energie is op...
Maar het is uiteraard de onderonderbuurman die kwetsbaar is, niet ik...

foto: internet

(en uitgerekend op dit moment staan ze met twee wagens voor de deur.... maar dat zag de buurman ook, die is wederom zo stil als een muis.....)