22 augustus 2018

Leven als non-binair persoon in een binaire wereld....

Deze blog zit al heel lang te sluimeren in mijn hoofd. Ik vind namelijk dat ik er iets over moet schrijven, maar ik wil ook niemand voor het hoofd stoten. Ik realiseer me namelijk heel goed dat mijn hele transgender zoektocht en mijn reis als non-binair persoon één groot leermoment is, niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen om mij heen. Maar toch moet het geschreven worden.

Een tijd geleden was ik onder behandeling van de genderpoli van het VUMC in Amsterdam. Ik wist niet zo goed wat ik nu precies was en wat ik daarmee wilde. Ik dacht overigens dat ik zeker wist wat ik (aan lichamelijke veranderingen) wilde toen ik daar de eerste keer binnenstapte, maar naarmate de tijd verstreek en we in gesprek raakten, veranderde dat beeld en werd ik een stuk minder zeker.

Dit is voor mij heel makkelijk te verklaren. Oók ik ben opgegroeid in een binaire wereld, een wereld waar je óf het een bent, óf het ander. In dit geval man óf vrouw, meer smaken zijn er in de binaire wereld niet. Hoewel ik bij mijn geboorte tot vrouw gebombardeerd werd, op grond van uiterlijke kenmerken, heb ik mij nooit vrouw gevoeld. Maar ook ik wist niet beter dan dat er twee smaken waren: man of vrouw. En als ik dus geen vrouw was, dan moest ik wel man zijn...

Maar in het VU kwam ik erachter dat ik me ook niet helemaal man voelde. Tja en wat dan?? Ik leerde via Transvisie en nog wat andere kanalen, dat er ook nog zoiets bestond als non-binair, oftewel: ergens tussen die twee in. En in dat hokje (want laten we wel wezen, het is ook gewoon een hokje) voelde ik me helemaal thuis.

Ik kwam tot de conclusie, dat niet ik of mijn lijf moest veranderen, maar dat de maatschappij moet veranderen. En daarmee veranderde mijn vraag van lichamelijke aanpassingen naar: leer mij mezelf te wapenen om als non-binair persoon te leven in een binaire wereld. Want dat vond en vind ik nog steeds ontzettend lastig. Met het uitspreken van die vraag, eindigde overigens mijn traject bij het VUMC onmiddellijk.... maar daarmee had ik nog geen 'tools' om om te gaan met mijn 'probleem', want dat is wel hoe ik het ervaar.

Ik heb de pech dat mijn (echte) naam, onmiddellijk doet denken aan een vrouw en hoe mannelijk ik me dus ook presenteer aan de buitenwereld, zodra men mijn naam hoort (of mijn stem), word ik automatisch gebombardeerd tot mevrouw, zij, haar enz. En dat vind ik vreselijk, want dat ben ik niet!
Ik ben gewoon S. en als je over me moet spreken, dan het liefst met 'hij en hem'.

Hier had ik het met mijn hulpverleners over en we kwamen tot de conclusie dat we het voortaan over S, hij en hem zouden hebben, in spreektaal, maar ook in de rapportage. En hoewel er soms nog wel eens een vergissing is, gaat dat op zich best goed.

En begrijp me overigens niet verkeerd, die vergissingen vind ik niet erg. Het is ook best wel even wennen (ook voor mijzelf hoor!), maar verbeter jezelf en probeer het de volgende keer goed te doen.

In mijn dossier en hier in huis gaat het dus goed, maar toen moest er naar een instantie gebeld worden en mijn hulpverlener zei tegen me: "ik weet dat je graag S, hij en hem bent, maar bij die instelling ben je bekend als mevrouw, dus als je het goed vindt ga ik die woorden ook gebruiken, anders begrijpen ze er daar helemaal niks van."

En hoewel het hartstikke goed bedoeld was, op dat moment voelde dat al alles behalve ok, maar dat kon ik op dat moment niet uitspreken. Op dat moment begon dit blogje dus te broeien.

En laten we wel wezen: het is ook niet ok!
Hoe serieus neem je me, als je in huis en in de rapportage je taal wel aanpast, maar naar buiten niet? Doe je het in het verslag en in mijn huis dan puur om mij een plezier te doen? Om mij koest te houden? Het voelt (hoe onbedoeld ook) als een big fuck you naar mij, als verraad!

Die ander aan de andere kant van de lijn, hoeft het namelijk niet te snappen, die moet gewoon het probleem dat we aankaarten oplossen. En als jij het over S, hij en hem hebt en ze vragen: maar we hebben het toch over mevrouw? Dan hoef je helemaal niks uit te leggen. Je kunt gewoon zeggen, ja we hebben het over S en stug doorgaan met hij en hem. Persoonlijk moet ik de eerste telefonist nog tegen komen die meer dan twee keer die vraag stelt...

Dán zou je me helpen in mijn gevecht van "bewustwording en educatie" en me echt serieus nemen en respecteren.Want alleen kan ik dat niet, daar heb ik m'n netwerk voor nodig. Goed voorbeeld doet namelijk volgen.

En laten we het beestje gewoon bij de naam noemen en eerlijk zijn. De reden dat je kiest voor mevrouw, zij en haar heeft helemaal niks te maken met of de andere partij het begrijpt of niet. Het heeft puur en alleen te maken met je eigen gevoel van ongemakkelijkheid. Het gaat over je ongemakkelijk voelen over opkomen voor iets wat jezelf misschien niet begrijpt en wat je niet persoonlijk raakt. Misschien zelfs wel over angst om tegen een bestaande stroom in te zwemmen.

Maar hou het JUIST vol tegen de rest van de wereld, want misschien dringt het dan eindelijk door dat er meer is dan de standaard overduidelijke hij en zij hokjes. En kan ik (en de vele, vele anderen als ik) misschien eindelijk mezelf zijn zonder steeds maar weer een keuze te moeten maken tussen twee dingen die ik niet ben.

Namens de non-binaire mensheid: bedankt!

foto: internet

10 augustus 2018

Iets met ouder worden...

De laatste tijd word ik steeds vaker geconfronteerd met een menselijk trekje dat ik niet zo heel erg tof vind. Ik word me namelijk steeds bewuster van het feit dat ik oud aan het worden ben.

Die grijze haren op m'n kop.... ach, dat kan me weinig schelen. Hoe vaak de kapper ook blijft vragen of ze er niet een mooi kleurtje in mag doen, mijn antwoord blijft steevast 'nee, dank je'. Ik vind dat namelijk maar een hoop ijdel gedoe en ik hou niet van gedoe. Ik vind het prima als anderen dat doen, maar van mij hoeft het niet, het maakt mij namelijk erg weinig tot niks uit hoe ik eruit zie.

Maar waar ik tegenaan loop, is dat ik steeds minder kan hebben. En ik weet niet zeker of het echt met ouderdom te maken heeft, of meer met het gegeven dat ik steeds gevoeliger word voor geluid (en ik was op dat gebied al erg gevoelig), maar wat het ook is, ik word er erg verdrietig van.

Ik zal een voorbeeld geven.
Een buurmeisje rijdt met haar piepende, roestige fietsje urenlang rondjes en elk piepje wringt zich een weg tussen mijn hersenkronkels door naar binnen. Elk piepje voel ik tot in mijn tenen. De ergste gedachten komen in me op. Ik wil stokken tussen haar spaken steken, haar van haar fiets sleuren, onder een auto duwen enz. Ik doe het uiteraard allemaal niet, wetend dat fietsen ooit een keer gaat vervelen.... en dat blijkt ook zo te zijn.

De roestige piepende fiets wordt ingewisseld voor een gloednieuw stepding, voorzien van een fietsbel. En wat is er nou leuker dan urenlang achter elkaar lopen bellen....
Oordoppen zijn mijn vrienden geworden.

Nog een voorbeeld:
Mijn overbuurjongetje is een erg druk mannetje en dat is prima, hij moet lekker levendig zijn, hij is tenslotte 6 of 7 jaar. Hij moet kunnen rennen, spelen, draven en lawaai maken. En hoewel ik dit écht meen, kan ik het niet helpen dat ik hem af en toe zijn huis in (en erger) wens, waar ik zijn gedoe niet meer kan horen.

Hij doet geen rare dingen hoor, eerder heel normale dingen, maar toch. Zo heeft hij laatst ontdekt dat als je heel hard op een leeg blikje stampt, het blikje zich om je schoen heen vouwt en blijft zitten en daar dan mee over straat rennen maakt een heerlijke herrie!
En terwijl hij urenlang enthousiast over de straat klettert met zijn blikjes, zit ik me binnen groen en geel te ergeren aan dat geluid, wat bij mij binnenkomt alsof iemand met spelden in mijn hersens zit te prikken (niet dat ik weet hoe dat voelt, maar ik denk dat het ongeveer zo aanvoelt).

En ondertussen probeer ik mezelf streng toe te spreken: wat nou, ouwe zeur.... wat deed je zelf toen je zo oud was als hij, en ouder nog? Ik liep ook met die blikjes aan mijn voeten en had dan de grootste lol. Goedkoop vermaak! En als iemand er wat van zei, dan hoorde ik dat amper, laat staan dat ik begreep waar ze het over hadden. Lawaai??? waar? Ik had alleen maar plezier.

De buurjongetjes vinden het ook heel leuk om te voetballen tegen de garage deuren (metaal.....) en dat maakt natuurlijk een prachtig kabaal, hoe harder je schiet, hoe groter het resultaat... En wederom erger ik me groen en geel, vanwege de impact die dat lawaai op mijn hersens heeft... Geen spelden dit keer, maar eerder een moker die inbeukt op mijn hersenen.

En dan denk ik terug. We woonden in een wijk met weinig kinderen en achter ons huis was een garagepleintje waar m'n broer en ik graag speelden. Voetballen was één van onze lievelingsspellen. En ja, hard tegen die eerst houten en later metalen deuren knallen was een sport! Hoe harder hoe beter. Toen er ooit een mevrouw aan de deur kwam, wiens huis aan dit pleintje grensde, om te vragen of we alsjeblieft wat zachter konden spelen omdat haar man ernstig ziek was en probeerde te slapen, vonden wij dat maar gezeur. Het resultaat was, dat we nog vaker gingen spelen en nóg harder gingen knallen. Rekening houden met anderen zat er op die speelmomenten écht niet in (dat moesten we namelijk altijd en overal al, buiten deze speelmomenten). Een week na het verzoek van deze mevrouw, viel er een overlijdenskaart in de bus: de meneer had de strijd tegen kanker verloren.

Als ik daar nu aan terug denk, dan vind ik mezelf een vreselijke egoïst. Ik weet dat ik jong was en niet beter wist. Dat ik me nog niet zo goed kon inleven in een ander... ik had wel wat anders aan mijn hoofd, maar toch. Ik voel me nu vaak schuldig over het ettertje dat ik destijds voor de buurt geweest moet zijn.

Maar als ik dan naar buiten kijk en mijn buurjongetje zie, die met al zijn herrie, lawaai, kattenkwaad en kwajongensstreken herrie loopt te maken en tegelijkertijd zo onschuldig en ontwapenend uit de hoek kan komen, dan kan ik ergens diep verstopt van binnen ook wel wat compassie voelen voor dat luidruchtige ettertje buiten, maar ook voor dat luidruchtige ettertje dat ik ooit was, dat tijdens het buitenspelen, heel veel stress van zich af moest schoppen.

Het verandert niks aan het feit dat ik me blijf ergeren aan al die geluiden, Dat ik inmiddels veranderd ben in die oude zeur waar ik vroeger zelf zo'n hekel aan had. Maar fair is fair: ook al heb ik het zelf vroeger ook allemaal gedaan: 30x belletje trekken in een half uur, is strontvervelend. Expres mensen klieren en laten schrikken is niet leuk. En ieder mens heeft ook een grens tot waar ze met dit soort dingen kunnen dealen. En mijn grens is erg snel bereikt tegenwoordig. Sorry!

Mijn emmer zit vrij snel vol en dan erger ik me dus groen en geel....
Gelukkig is geel toevallig wel mijn lievelingskleur.

foto: internet