Over een baan als oplossing voor alles, lui zijn en een zwaan...

Als je me een beetje zou kennen, dan zou je weten dat ik altijd het gevoel heb dat mijn leven vrij nutteloos is. Aangezien ik niet (meer) werk, althans niet in een officiële baan, ook geen vrijwilligerswerk (meer) doe, vul ik mijn leven eigenlijk voornamelijk in met voor mezelf te zorgen en me bezig houden met mijn vele hobby's.

Ik krijg nogal eens vaker commentaar op het feit dat ik (in de ogen van de ander) lui ben omdat ik niet werk of geen vrijwilligerswerk doe. En hoewel dat vast heel goed bedoeld is, word ik er ook best wel vaak moe, verdrietig en chagrijnig van. 

Er is namelijk een reden waarom ik geen officiële baan heb, dat lukte me namelijk niet. En vrijwilligerswerk heb ik best lang gedaan, maar ook daar ben ik wel klaar mee. Op dit moment in mijn leven doe ik dus 'niks' en dat is voor mij meer dan genoeg. Ik wil op dit moment ook niet anders en dat is voor veel mensen maar moeilijk te begrijpen. 

Ik ben al zó vaak in discussies/gesprekken beland waarin mensen vinden dat ik met al mijn kwaliteiten best een betaalde baan zou kunnen hebben en dat mijn leven dan zoveel zinvoller of zelfs beter zou zijn. En dat is dan meestal het moment dat mijn stekels aan alle kanten overeind gaan staan, want wie ben jij om voor mij te bepalen wat zinvol is en wat beter voor mij is? Besef je eigenlijk wel wat voor waarde oordeel je met zo'n opmerking geeft, hoe goed bedoeld ook, over mij en mijn huidige leven? Waarschijnlijk niet en dat is jammer.

Vaak wordt er gedaan alsof het hebben van een (al dan niet betaalde) baan zaligmakend is. Door het hebben van een baan klinkt het soms bijna alsof dat de oplossing voor alle (of toch veel) problemen zou zijn. En dat iedereen hier een stuk beter van wordt. En hoewel ik de redenering hier achter best wel begrijp, geldt dit echt niet voor iedereen. 

Voor veel mensen geldt dat ze zich, door het hebben van een (betaalde) baan, nuttiger gaan voelen, zich gewaardeerd voelen, ze weer mee tellen en dat ze er zowel structuur als zelfvertrouwen aan over houden. Met wat geluk (maar niet altijd) gaat ook je financiële plaatje erop vooruit. Allemaal super positieve dingen dus.

Ik weet alleen dat mijn ervaringen me iets anders leerden. Ik wéét best dat ik zat talenten heb en ik durf zelfs van een aantal dingen te zeggen dat ik er (heel) goed in ben. Van die laatste dingen heb ik ook lange tijd geprobeerd mijn baan te maken. 

Zo ontwikkelde ik dingen en gaf ik cursus/les. En dat vond ik ergens ook wel leuk, maar daar waar de meeste mensen na iets vaker te doen doorgaans steeds meer zelfvertrouwen krijgen, zich zekerder voelen en het gevoel hebben ergens beter in te worden, werkte dat bij mij eigenlijk juist averechts.

Als ik les of cursus moest geven, was ik dagen van tevoren al bijna (letterlijk) ziek van de zenuwen. Zelfs al had ik dit 'kunstje' al 50 keer gedaan, dan nog was ik keer op keer weer opnieuw zó ontzettend zenuwachtig. Als je me achteraf vroeg hoe het gegaan was, dan kon ik je dat niet vertellen. En niet uit 'valse bescheidenheid' zoals ik vaker naar mijn hoofd geslingerd kreeg, maar gewoon omdat ik het oprecht niet wist. 

Ik wist best dat ik goed was in wat ik deed, zelfs op mijn mindere dagen, maar door mijn eeuwige onzekerheid, bleef ik denken dat ik niet goed genoeg was, het niet goed genoeg deed en kostte het me keer op keer al mijn energie. 

Van één dagje (of een paar uurtjes) les geven moest ik bijna een week bij komen. Een week waarin ik niks méér kon, dan op de bank liggen en huilen. Gewoon omdat ik zo onzeker was over wat ik gedaan had, omdat de koek op was en omdat ik het even allemaal niet meer wist. Vaak genoeg ging deze vermoeidheid ook gepaard met suïcidale gedachten. En dat vinden mensen vaak over dramatisch, maar het is wat het is. 

Hoe vaak ik dingen ook deed, ik werd niet zekerder, iedere keer was het weer opnieuw een strijd en kostte het me al mijn energie en soms dus zelfs meer energie dan ik had. 

Voor mij was een baan dus zeker niet zaligmakend, het zorgde er eigenlijk voor, dat ik keer op keer opnieuw onderuit ging en dus mocht ik in overleg met het UWV stoppen met de dingen die ik deed. Gewoon, omdat zij ook tot de conclusie kwamen, dat dit niet goed voor me was. 

(En ik schrijf wel het woordje 'gewoon', maar voordat je van het UWV mag stoppen met een baan, is er echt wel heel wat aan de hand...)

Hoe moeilijk ik het ook vond, de knoop doorhakken en stoppen met de dingen die ik deed, gaf me een zekere rust. Nog steeds doe ik één of twee keer per jaar (met toestemming van het UWV) een soort van les en nog steeds word ik daar onzeker van, maar ik doe dit omdat ik het toch ook heel leuk vind, maar ik ben wel heel blij dat ik dit niet meer wekelijks hoef te doen.

Dus nu.... nu doe ik niks... althans in de ogen van andere mensen. Lekker de hele dag op de bank hangen, tv kijken, beetje wandelen, beetje hobbyen. Heerlijk vinden ze dat....Ze zouden zo met me willen ruilen.... 

En ik snap best wel dat het er aan de buitenkant zo uit ziet: ik heb een heerlijk leven, ik hoef niks, ik hoef niet op tijd op te staan, ik hoef niet naar een baas te luisteren, ik ben mijn eigen baas en ik kan altijd maar doen en laten waar ik zin in heb en gaan en staan waar en wanneer ik dat maar wil. Dus tja, wat wil ik nog meer?

En zoals ik al schreef ik (kan en ik) wil  het ook niet anders, dus misschien hebben al die mensen wel gelijk en ben ik gewoon lui.

De vraag is of dat dus ook daadwerkelijk zo is. Want goed, dat is dus de buitenkant. 

In realiteit ben ik stiekem een soort van zwaan: aan die buitenkant, boven het water, zie ik er heel relaxed uit, dobber ik lekker rustig in het water, met de stroom meedrijvend: lekker niks doen, een beetje dobberen.

Maar onder water gebeurt er zoveel wat niemand ziet: ik peddel me te pletter. Ik probeer voor mezelf te zorgen, maar mijn zelf bestaat uit nog zoveel andere zelven met allemaal andere behoeften, verlangens, belangen enzovoort. En geloof het of niet, daar moet ik allemaal rekening mee houden en over onderhandelen, want als ik dat niet zou doen, zou ik geen leven hebben. 

Ik ben de hele dag bezig met het sturen van mijn eigen gedachten (die als een soort van lawine in orkaan kracht rond razen), het onderhandelen met de stemmen, het opvoeden van de drie kids in mijn hoofd, scheidsrechter spelen, onderwijzer, opvoeder. Ik draai (zo goed en zo kwaad als dat lukt) een huishouden, doe de boodschappen, ben de kok, doe de was en probeer er voor anderen te zijn als dat ook maar even lukt. 

Dus eigenlijk al die dingen waarvan de hele wereld klaagde toen corona uitbrak: al die rollen tegelijkertijd uitvoeren, dat was niet te doen. En ik doe ze elke dag, al mijn hele (zelfstandige) leven lang.

Dus tja.... Noem me lui, blijf zeggen dat ik 'niks' doe. Dat mag, ik neem het je niet kwalijk (alhoewel, diep van binnen wel hoor). De mens ziet nu eenmaal wat hij wil zien. En terwijl jij naar me kijkt en blijft vinden dat ik daar heerlijk rustig een beetje met de stroom mee lig te dobberen en niks doe, peddel ik me onder water te pletter, ben ik doodmoe en heb ik de grootste moeite om dat zwanenlijf enigszins elegant boven water te houden. 

Dus sorry.... die baan en dat vrijwilligerswerk??? Dat kan er even niet meer bij. 

En wil je met me ruilen??? 

Prima, maar dan krijg je de onderwaterversie er ook bij! 

Zeker weten dat je het dan nog steeds wil?

plaatje: internet

Onze sluwe slimmeRik....

Zoals inmiddels bekend mag zijn, is mijn hoofd bevolkt door een hoop stemmen. Onder hen bevinden zich drie kinderen in diverse leeftijden. De jongste is 6, de middelste 12 en de oudste 16, allemaal emotioneel (een stuk) jonger dan hun spreekwoordelijke 'kalender leeftijd'. 

Alle drie zijn ze in staat om mij over te nemen en zelfstandig te functioneren. Dat klinkt voor veel mensen raar en zelfs eng, maar dat is het niet echt. Als je in je achterhoofd blijft onthouden dat dit systeem ooit ontstaan is om te overleven en dat het me al 45 jaar lang in leven houdt en beschermt, dan mag je er wel vanuit gaan dat dit niet zo 'onverantwoord' is als het klinkt. 

Natuurlijk, ik geef net aan dat ze emotioneel wat jonger zijn en dus misschien niet altijd de meest verstandige keuzes maken, maar ook daar kan ik met een gerust hart op antwoorden: geen zorgen, er kijken altijd ook volwassen stemmen mee, die in zullen grijpen als iets niet zo slim is als het in de ogen van de kids soms mag lijken. 

Hoe dan ook... Er is een hele lange tijd geweest dat er tijdens mijn 'afwezigheid' (dus als iemand het had overgenomen) er van allerlei dingen besteld en afgeleverd werden. Vaak werd de verpakking en factuur ook acuut weggemaakt, dus dat maakte het best wel lastig om aankopen weer te retourneren. 

Ooit was dat niet zo'n heel groot probleem, omdat er nog geld was, maar (mede hierdoor) is dat er nu niet meer en zijn dit soort acties een iets groter probleem. En dus moest ik hier iets op verzinnen. 

Eind vorig jaar besprak ik met de kids, dat dat stiekem kopen moest stoppen. We houden niet voor niets elke dag een spreekuur, dus als ze graag iets willen, dan kan daar over gesproken worden. Ik ben echt de kwaadste niet, er valt best te kijken naar wat zij graag willen, maar soms moet ik ook gewoon nee kunnen zeggen. 

Ik kwam met een regel. Er mocht niks meer door hen zonder mijn toestemming gekocht worden. Zou dat wel gebeuren, dan ging dat ten koste van tv tijd of computertijd. En natuurlijk weet ik best wel dat het een loos dreigement was, want ja, dat is nou net de hele kern van dat 'overnemen', ik heb daar niet altijd controle over, maar het viel te proberen. 

Mijn regel werd niet al te enthousiast ontvangen en wilde het een kans van slagen krijgen, dan moest er dus iets tegenover komen te staan. En dus kregen ze alle drie het voorstel om wekelijks zakgeld te krijgen, zodat ze konden sparen voor iets dat ze graag zouden willen hebben, of voor als ze een keer een extraatje wilden. De weekendsnack en een fles cola zouden van de boodschappen af blijven gaan, maar alle snoep en cola daarbuiten, zou voor eigen rekening komen. Lesley zou dan 50 cent krijgen, Rik een euro en Roy, 1,5 euro. De keuze was aan hen. 

Rik hoefde geen seconde na te denken, hij ging voor het grote goud en zei volmondig ja, tegen het voorstel. Ook Lesley was dolenthousiast. Roy, die iets verder kan denken dan de jongste twee, bedankte vriendelijk en gaf aan dat hij wel zou overleggen als hij graag iets zou willen hebben. En zo werd er in 2020 zakgeld ingevoerd in huize hoofd Mick. 

Vandaag is het vrijdag en dat betekent dat er gezamenlijk een weekendsnack gekozen mag worden en het is pay day! De dag waarop de jongste twee weer een muntje in hun spaarpot mogen stoppen. 

We bezochten de jumbo voor de weekendsnack (hun eigen merk chips!) en Rik gaf aan dat hij van zijn zakgeld wel een blikje marshmallow cola (ja het bestaat, echt waar, en is nog lekker ook) en een reep chocola wilde kopen. 

Lesley hield (zoals altijd) haar zakgeld liever in haar spaarpot. 

Eenmaal thuis gekomen was het tijd voor het afrekenen met Rik. En dus legt hij braaf 45 cent voor me klaar. 

"En waar is de rest dan? Want dit is alleen de cola als ik me niet vergis." 

Zegt hij: "klopt! en die chocola heb je gratis gekregen van de jumbo punten dus die hoef ik niet te betalen...." 

Zucht... en weer trapte ik in de streken van onze gehaaide SlimmeRik!

foto: internet

Bureaucratisch gezeik....

Instellingen en hun regels en communicatie... 

Ik word er dood moe van. 

Schreef ik hier al iets over mijn gedoe met het CAK en de WMO, valt vandaag het volgende gezeur in de bus. 

Breathe in, breathe out... 

Ergens begin maart heb ik kwijtschelding aangevraagd van de gemeentelijke belastingen. Vorig jaar deed ik dit ook al, maar heb ik dit niet gekregen om een reden die nu (achteraf) niet zou mogen, maar ok, ik heb niet meer de energie om daar nog tegen te gaan vechten... 

Maar goed, dat betekent dus dat je dit jaar een nieuwe gok moet wagen en dus heb ik het dit jaar weer opnieuw aangevraagd. 

Ik verstuurde alles op tijd, voegde alle (21) bijlagen toe en was daar een middag (en al mijn energie) mee kwijt. En dan begint dus het grote wachten. 

Al die tijd hoorde ik niks op mijn aanvraag, ook niet dat het ontvangen was en dat ik dus tot de uitslag uitstel van betaling had. 

Ook online kon ik niks zien over de status en of het überhaupt ontvangen was, dus dat was heerlijk onduidelijk en onduidelijkheid en ik zijn niet zulke goede vriendjes. 

De laatste vervaldag van het bedrag verliep vorige week en dus besloten we maar eens te bellen met de vraag of dat ik daadwerkelijk uitstel van betaling had. 

De meneer aan de lijn zei zeer onvriendelijk dat ik niet zo ongeduldig moest zijn en dat ik hem maar op zijn woord moest geloven dat ik die uitstel zou hebben. 

Iemand op zijn woord of mooie blauwe ogen geloven bij een instantie doe ik niet (en zeker niet bij deze), en dat was de 'deskundige van mijn instelling' in deze zaken met me eens. Zij regelde dat ik dat zwart op wit zou krijgen... (Wat nog steeds niet gebeurd is, maar goed ze hebben nog tot dinsdag)... 

Vandaag viel er een brief van hen in de bus, dat mijn aanvraag gegevens niet compleet zijn. Mijn bek viel open.... 21 bijlagen opgestuurd en niet compleet? Hoe dan??? Ik heb dubbel gecheckt dat ik alles wat ze noemden in hun lijst had, en mijn begeleider heeft dat ook nog eens gedaan... 

Nu willen ze dus afschriften met begin en eind saldo van een rekening die ik in 2019 al heb opgeheven. En als dat niet kan willen ze daar een bewijs van hebben van de desbetreffende bank. 

Prima.... ook al heb ik jullie die brief vorig jaar ook al opgestuurd, maar ik zal niet moeilijk doen.... 

Nu ben ik klant bij de bank met het oranje leeuwen logo. In die brief staat dat ik mijn betaalrekening heb opgeheven, maar er staat dus niks over de bijbehorende spaarrekening(en), want die zijn daar aan elkaar gekoppeld. Je kunt daar geen spaarrekening hebben zonder betaalrekening. Maar ja, dat staat dus niet in de brief. 

Voor de zekerheid heb ik ze (zelf!) maar even gebeld. 

Eerst de bank en nee, een aparte brief voor spaarrekeningen bestaat inderdaad niet, dus die heb ik ook niet ontvangen. Gelukkig maar.... Ligt het in ieder geval niet aan mij. 

Vervolgens maar weer eens naar BSGW gebeld. Uitgelegd wat de situatie is en de vraag of de brief van de opheffing van de betaalrekening volstaat. Als antwoord krijg ik te horen dat het niet hun schuld is, maar van de belastingdienst, blablabla. Apart, want de belastingdienst vraagt me niet meer naar die verdwenen rekening, omdat zij al die tijd al gewoon weten dat die rekening opgeheven is....Maar ik heb geen puf om hier tegenin te gaan. 

Of ik verder nog vragen heb.... 

Jazeker... Betekent dit dat de 12 weken reactie tijd van jullie nu weer opnieuw ingaan? 

En het antwoord was.... ja... zucht.... 

*breathe in breathe out* 

*ik word niet boos, ik word niet boos, ik word echt niet boos*

foto: internet

Als het verleden heden is....

Toen Mick nog een jong Mickje was, had hij het niet makkelijk. 

Hij groeide op in een nogal onveilige situatie (understatement) en dat laat tot op de dag van vandaag zo zijn sporen na. 

Een van de sporen die niet altijd zichtbaar, maar wel behoorlijk prominent aanwezig is, is het feit dat ik stemmen hoor.  

Nu is dat niet altijd meer een groot probleem, ik zou namelijk niet zonder ze kunnen en willen, maar er zijn momenten in mijn leven dat het nog steeds behoorlijk pittig is. Er zijn namelijk stemmen waar ik nog steeds best veel angst voor heb. En angst voor stemmen is een heel lastig gegeven als je er een zekere controle over wil krijgen. 

Wat het ook niet makkelijker maakt, is dat sommige stemmen ook gepaard kunnen gaan met een beeld. Daarmee bedoel ik dat ik soms, naast het horen van de stem er ook een 'persoon' bij kan zien. En dat maakt dingen soms wel heel ingewikkeld. 

Eén van de stemmen waar ik nog steeds bang voor ben en die soms gepaard gaat met een beeld is wat ik 'De moederstem' noem. Door mijn jongste stemmen (en inmiddels ook wel vaker door mijzelf) wordt ze ook wel 'De Bitsj' genoemd. En die naam zegt wel het een en ander over de relatie die ik met deze stem heb. 

De Bitsj is voor mij een constante herinnering of confrontatie met mijn echte biologische moeder. Zij was degene die mijn verleden nogal ingewikkeld maakte en me (het hefstigst) mishandelde. 

Destijds kon ik met niemand praten over wat er bij ons thuis gebeurde. Ten eerste omdat ik op het hart gedrukt kreeg om dit niet te doen, en wist welke consequenties dit voor mij zou hebben als ik het tóch zou doen. En ten tweede omdat toen ik het tóch een keer probeerde, ik niet geloofd werd en weggezet werd als leugenaar en fantast. En als je die ervaring hebt en bang bent voor de continue dreiging, dan leer je al snel om je mond te houden. 

Hoe dan ook, niet kunnen of mogen praten over nare dingen die je overkomen, doet iets met je. Je verandert erdoor. Je zoekt naar overlevingsmechanismen, die niet altijd de meest positieve of de meest gezonde hoeven te zijn. 

Mijn overlevingsmechanismen deden me in de kinderpsychiatrie belanden, maar ook daar was het niet veilig genoeg om te vertellen wat mijn échte probleem was. Daar in die instelling werd namelijk de oplossing gezocht in 'systeem therapie' oftewel gezinsgesprekken. Maar als het probleem voortkomt uit duistere geheimen binnen het gezin en het gezin de oorzaak is van het probleem, dan gaat het zeker niet helpen om de oplossing te vinden. In ieder geval niet in ons gezin. 

Een tijdje terug schreef ik hier al over de problemen die ik had met De Bitsj. Ze kreeg teveel macht en dat zorgde voor heel veel onrust en paniek bij mij en bij mijn (met name) jongste stemmen. 

Ik wilde dan ook een graag mijn dossier van die kinderpsychiatrie doornemen met mijn begeleider, omdat ik dacht dat het me ging helpen om de macht van De Bitsj terug te dringen. En na wat hobbels en kuilen op de weg, zijn we daar een tijd geleden ook mee begonnen en vrijwel meteen bracht het verandering teweeg. 

Met name de jongste puber, Rik, kreeg minder angst voor haar en daardoor kwam er ook weer meer rust in mijzelf. En hoewel we er nog steeds niet helemaal doorheen zijn (niet omdat het zoveel is, maar omdat het voor mij best wel heftig is), heeft het de macht en controle die De Bitsj op dat moment weer over me had, ver weggenomen. 

Wat maakt nou, dat het lezen van een stukje tekst zó'n grote verandering in angst met zich mee kan brengen? 

Voor mij is dat heel simpel en complex ineen. Ik werd al die jaren neergezet als het zwarte schaap: ik had een probleem, niet zij. Ik was het probleem en ik zorgde voor alle problemen die er in ons gezin waren. Mijn leven lang (en nog) voelde ik me schuldig over wat ik iedereen aan deed. Dat kreeg ik namelijk letterlijk in hapklare brokken op mijn bord gegooid en ik verorberde het, en raakte het nooit meer kwijt. Tot op de dag van vandaag vind ik het nog steeds moeilijk om te zien dat ik niet zozeer het probleem was. 

De restjes van dat dossier zijn al erg lang in mijn bezit, ik weet (in theorie) precies wat erin staat. En toch lees ik iedere keer weer 'nieuwe' dingen. 

Wat voor mij zo helpend is, is dat mijn biologische moeder in die verslagen niet bepaald positief wordt beschreven. Ze wordt weggezet als "een manipulatieve vrouw, die misbruik maakt van emoties om haar zin te krijgen." 

En hoewel dat niet aardig klinkt, of zelfs niet aardig is, is dat wél het beeld dat ik tot op de dag van vandaag van mijn biologische moeder herken. Het beeld dat de buitenwereld om ons gezin heen tot op de dag van vandaag niet te zien krijgt, maar dat wel nog steeds een rol in mijn leven speelt zodra ik besluit mijn ouders weer in mijn leven toe te laten. 

Soms is het goed om weer even te lezen en te kunnen delen, dat die machtige Bitsj die ze in mijn hoofd van tijd tot tijd kan worden, niet zo machtig is als ze lijkt te zijn. En dat er destijds mensen waren die dat wel degelijk gezien hebben, maar er verder niks mee konden. En belangrijker nog: die dat beeld nooit met me hebben gedeeld. 

En dat laatste snap ik aan de ene kant wel (iets met loyaliteit) maar aan de andere kan zou het me (denk ik) ook veel leed bespaard hebben, want het hele document bevestigt eigenlijk dat niet zozeer ik, maar zij het probleem veroorzaakte. 

Weet ik zeker dat het me veel leed bespaard zou hebben? 

Nee natuurlijk niet, het is anders gelopen, dus we zullen het nooit weten. Maar als ik kijk naar wat voor effect het nu op me heeft als ik het doorlees en deel met iemand, dat de angst er zó gigantisch van afneemt en weer reëlere proporties aanneemt, dan denk ik echt serieus dat ik het graag eerder had willen weten. 

Ligt alle schuld dan bij mijn biologische moeder? 

Nee, ook dat denk ik niet. Ik ben verre van perfect. Niet nu, niet toen. Maar ik denk oprecht dat een heel groot deel van mijn imperfecte gedrag van toen (en dus ook dat van nu) wel door haar gedrag gevormd (of misschien wel beter: misvormd) is. 

Mensen zeggen wel vaker: Je moet je verleden achter je laten. Maar ik vraag me al die jaren al serieus af of dat überhaupt zou kunnen, want je verleden draag je altijd met je mee, het heeft je immers gevormd tot wie je nu bent?

Ook zeggen ze wel vaker: je moet je verleden niet het heden laten bepalen, want je leeft in het nu. En dat is natuurlijk een prachtige uitspraak (en misschien ook wel waar), maar ik kan er weinig mee. Want je kunt je afvragen of het verleden daadwerkelijk verleden is als het zo'n prominente plek heeft (en houdt) in het heden?

Maar ach, voor nu helpt een stukje verleden me met mijn grootste demon in het heden... En dat is waar het me om te doen was.

foto; internet

ps: Mocht je overigens meer over Mick, zijn verleden, zijn heden en zijn stemmen willen weten, dan kun je hier een kijkje nemen.

Het drama dat CAK heet....

Al hele lange tijd ben ik, zoals dat zo mooi heet, 'in zorg'. 

In mijn geval betekent dat psychiatrische zorg en nóg iets specifieker: ik krijg woonbegeleiding. 

Ik woon zelfstandig, maar heb met sommige zaken (vooral regelzaken) ondersteuning nodig en het is nogal belangrijk dat ik 'mijn hoofd leeg kan maken', al weet ik inmiddels dat dat laatste toch een beetje een utopie is. 

Maar goed, die zorg, die moet natuurlijk ergens vandaan komen, en ook ergens uit betaald worden. En dus heb ik zorg van een (niet nader te noemen) zorginstelling voor begeleid wonen en betaal ik voor die zorg een eigen bijdrage. Tot zover is het allemaal nog redelijk overzichtelijk. 

Nou zou het in mijn ogen heel logisch zijn, als je die eigen bijdrage zou betalen aan de instelling waar je zorg afneemt, immers, als ik naar de bakker ga om een brood te kopen, dan betaal ik de prijs van dat brood ook niet aan de woningcorporatie die het pand aan de bakker verhuurt.... 

Maar goed, mijn logica blijkt wel vaker iets te simpel want in hulpverleningsland is het net allemaal even wat omslachtiger geregeld. 

Ingewikkeld, ingewikkeld.... maar ik zal een poging doen om het (voor zover ik het zelf begrijp) uit te leggen. 

De zorg die ik ontvang valt onder de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) en de uitvoer daarvan is dan tegenwoordig weer ondergebracht bij de gemeente. De gemeente bepaalt of en wat voor zorg er nodig is en besteden dat dan weer uit aan een bepaalde zorginstelling, die de daadwerkelijke zorg levert. De rekening van die zorg (en ik laat de inmenging van zorgverzekeraars en zorgkantoren even buiten beschouwing) komt voor het grootste deel niet op mijn bordje terecht, maar wordt uit mijn zorgverzekering betaald (denk ik). Maar ik moet zoals hierboven al gezegd, wel een eigen bijdrage betalen. En die betaal ik dus niet aan de zorginstelling, niet aan de WMO/gemeente, maar daarvoor is weer een andere instantie in het leven geroepen, namelijk het CAK. 

Vorig jaar, 2020, was nogal een raar jaar, ook voor de geboden zorg, daar hoeven we niet veel over te zeggen. Hoewel mijn zorg het hele jaar dankzij de flexibiliteit van mijn woonbegeleider face to face door is kunnen gaan, kreeg ik van het CAK de mededeling dat er twee maanden geen zorg in rekening gebracht zou worden. Tof! En misschien ook wel een tikkeltje dubbel, aangezien ik zo ongeveer het dubbele (als het niet meer is) aan zorg heb gekregen, omdat die hele Corona me meer 'ontregelde' dan ik graag toe wil geven. Maar goed, aardig, want ik kan het geld goed gebruiken. 

Bij het CAK ging men in 2020 over op een of ander nieuw systeem en daardoor liepen ze een achterstand op. Kan in theorie gebeuren, maar ergens in september kreeg ik maar liefst alle facturen van dat jaar in één keer op de mat. Gevolg: PANIEK! Want ik moest dus vóór januari 2021 maar liefst tien maanden aan eigen bijdrage gaan betalen en dat is best een dingetje als je amper rond kunt komen. 

Het zorgde voor de nodige crisis hier en in mijn hoofd (en dus meer zorguren), maar ook dit kwam allemaal goed. 

In januari 2021, was ik weer helemaal bij met betalen. 

In maart 2021 kreeg ik op één dag, maar liefst elf brieven in één envelop van het CAK. Nog enigszins getraumatiseerd door die vorige acht brieven, keek ik er met argwaan naar, maar kwam er al snel achter dat dit niet zo zeer 'facturen' waren, maar 'correcties'. Er zat verder geen begeleidend schrijven bij, maar op elke brief stond dat ik 'teveel betaald had' en recht had op terugbetaling van het volledige bedrag, maar dan moest ik wel even mijn rekeningnummer doorgeven, want dat hadden ze niet. (Die zin zorgt dan weer voor een soort van interne ontploffing, want ik betaal verdorie al jaren mijn eigen bijdrage aan jullie van dezelfde rekening, dus hoe kunnen ze die niet hebben? lijkt me sterk) 

Op zich natuurlijk gaaf dat ik heel 2020 en een deel van 2021 terugbetaald krijg, maar achterdochtig als ik ben, wil ik dan wél even weten waaróm dat zo is, want ik geloof daar helemaal niks van! Toch gaf ik maar even online mijn rekeningnummer door (ha! tenminste iets dat ik wél zelf voor elkaar krijg!) 

We besloten voor de zekerheid toch maar even contact op te nemen met het CAK. En dat was maar goed ook. Daar kreeg mijn woonbegeleider namelijk te horen dat de WMO/gemeente aan hen heeft doorgegeven dat de Zorginstelling hen heeft laten weten dat ik per 1 januari 2020 uitgeschreven ben en dus geen zorg meer ontvang. En zowel mijn woonbegeleider (van die zorginstelling) en ik luisterden vol verbazing, want blijkbaar was de instelling dat dan al een jaar lang vergeten te vertellen aan mijn begeleider(s) en had de gemeente ook per abuis in januari 2021 een nieuwe zorgbeschikking (het 'bewijs' dat je recht hebt op zorg) mijn kant op gestuurd.... 

Nu was het de beurt aan de CAK medewerker om met haar oren te klapperen, want zij hadden die mededeling toch echt in maart 2021 van de WMO/gemeente gekregen. Dus als dat niet klopte, dan moesten we toch echt bij de WMO/gemeente zijn, die moesten de fout herstellen, maar dan zou het wel weer 12 weken kunnen duren voordat mijn zorg weer op gang zou komen (de betaalkant daarvan dan). 

Die terugbetaling kon niet stopgezet worden, maar ze zou haar best doen. 

Hier besloot mijn brein dat het tijd was voor een full on kortsluiting. Ik liep letterlijk met mijn kop tegen de betonnen muur in mijn flat, en takelde mijn hand toe met een theelepeltje (en dat is minder onschuldig dan het klinkt). Ik zag mezelf het doen, maar stoppen kan ik mezelf dan niet meer, mijn lijf handelt dan los van mijn brein of zo iets. 

De zorginstelling werd gebeld met de vraag of ik inderdaad misschien uitgeschreven was, maar dat was uiteraard niet het geval.

De WMO/gemeente mevrouw werd ook nog even gebeld, maar nee, zij had écht geen fout gemaakt, maar ze zou het de volgende dag even uitzoeken... 

Dat heeft ze ook gedaan hoor, maar dat heb ik zelf niet meer mee gekregen. Ik ben die dag, nadat ik een gat in mijn kop gebonkt heb en mezelf zo een lichte hersenschudding bezorgde, 'vertrokken' uit mijn lijf en een van mijn stemmen heeft het roer overgenomen en heeft twee weken aan het roer gestaan. 

Uiteindelijk bleek de WMO/gemeente mevrouw wel degelijk een foutje (oeps, haha) gemaakt te hebben, maar ze had het weer rechtgezet, maar het zou natuurlijk wel even duren, voordat dat weer allemaal liep. 

Ondertussen werd er één bedrag (van die 11) terug gestort, maar we besloten dat we daar pas actie op gingen ondernemen, op het moment dat ik weer terug ingeschreven zou zijn, anders zou alles door elkaar gaan lopen en het was zo al verwarrend genoeg. 

Eind april viel er een brief in de bus van het CAK dat ik weer in zorg was. 

Ok, fijn.... Even afwachten wanneer ik een brief krijg waarin staat dat ik die ene factuur weer terug moet storten en wachten tot de maand april in rekening wordt gebracht. En zo ging mijn woonbegeleider afgelopen vrijdag met een gerust hart op voorjaarsvakantie..... 

Vandaag viel er een envelop van het CAK in de bus, met daarin maar liefst tien facturen.... Of ik even heel 2020 wil betalen en de maanden tot nu toe van 2021. En hoewel ik heel goed weet dat dit niet klopt (2020 is immers betaald en ik heb slechts één maand van hen terugbetaald gekregen) krijgt mijn hoofd/lijf toch weer acuut last van stress: Ik kan niet goed meer ademen (dat heet chronische hyperventilatie weet ik nu), ik heb last van mijn maag en voor de grap schoot het ook nog even in mijn rug. Ik probeer die stress niet de overhand te laten krijgen, zoals de laatste keer, maar het betekent wel dat ik wederom al m'n zeilen bij moet zetten om in het hier en nu te kunnen blijven. 

Ik heb besloten dat ik het niet ga proberen te regelen, maar dat ik braaf wacht tot mijn woonbegeleider terug is van vakantie. Want als ik nu zelf ga bellen, dan raak ik vrijwel gegarandeerd opnieuw tijd kwijt en dat wil ik niet. 

Ergens is er iemand die ooit bedacht heeft dat dit soort 'scheiding der machten' een slim idee was, maar persoonlijk vind ik het één groot drama! 

Het is overigens maar goed dat ik tegenwoordig één standaard bedrag betaal ongeacht de hoeveelheid zorg die ik ontvang, want door dit soort geintjes neemt het aantal uren dat ik zorg geleverd krijg wel exponentieel toe!

foto: bewijsmateriaal ;-)