Herinneringen: oorzaak en oplossing ineen...

Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik niet alleen 'last' heb van stemmen, maar soms ook van beelden. Last heb ik overigens tussen aanhalingstekens gezet, want ik hoor stemmen en dat is soms lastig, maar ik ervaar ze (meestal) niet meer als 'last'.

Daar zijn overigens wat uitzonderingen op hoor. Ik heb een paar stemmen waar ik echt wel last van kan hebben. Dat zijn de stemmen waar ik doorgaans niks over vertel of over schrijf. Stemmen die je angst aanjagen hebben namelijk doorgaans niet zo'n groot entertainment gehalte en dan zappen mensen al gauw weg....

Er zijn echter ook een paar stemmen die vergezeld kunnen gaan van een beeld. Op zo'n moment kan ik dus een beeld/persoon zien en horen (als één sprekend geheel zeg maar), maar het kan ook zijn dat het beeld spreekt maar de bijbehorende stem ook nog spreekt. Een beetje dubbele pret zeg maar. Nou ja, of juist niet dus. 

Laat ik het eens een beetje concreter proberen te maken, voor zover me dat lukt, want ik kan me voorstellen dat het bovenstaande voor een buitenstaander erg onduidelijk en vaag klinkt.

Ik hoor bijvoorbeeld 'De Moederstem'. De naam verklaart het al, het is een stem die mij herinnert en doet denken aan mijn moeder, maar voor alle duidelijkheid: ze IS mijn moeder niet. Als stem in mijn hoofd is ze best lastig om mee te dealen, maar als stem op zich, is dat nog best te doen. 

Soms ga ik echter ook 'De Moederstem' zien, dan zie ik dus een beeld van mijn moeder in mijn kamer staan (zoals mijn echte moeder er heel veel jaren geleden uit zag). Dat beeld op zich is voor mij al best wel angstaanjagend, maar dit beeld kan dus ook spreken. 

Soms is het zo dat als het beeld er is, 'De Moederstem' (in mijn hoofd) haar mond houdt, maar soms spreken ze beiden. Dus zowel het beeld als de stem kunnen dan  tegelijk spreken maar zeggen verschillende dingen, vaak wel met dezelfde strekking. 

Mocht je je afvragen wat die strekking dan precies is, dan verwijs ik je naar mijn boek. Maar ik kan je wel verklappen dat deze stem/dit beeld niet voor niets door mijn jongste pubertelg is omgedoopt tot 'De Bitsj'.

De Bitsj (ik heb het dan voor 'het gemak' even over het beeld) is op dit moment (eigenlijk al sinds september/oktober) weer volop aanwezig. En hoewel ik de indruk heb dat ik daar zelf in theorie, als Mick zijnde wel redelijk mee kan dealen, blijkt uit de reacties van de jongste twee telgen heel duidelijk dat dit misschien in de praktijk, niet helemaal het geval is. 

Lesley is doodsbang voor De Bitsj en Rik, die 12 en heel stoer is en NOOIT ergens bang voor is, heeft toch ook wel erg veel last van haar. 

Ze pest hem, heeft het vaak op hem voorzien en zegt dingen waar Rik niet vrolijk van wordt. Ze vertelt hem met regelmaat dat ze hem dood gaat maken als hij slaapt (en hoe ze dat gaat doen, tot in detail), waardoor slapen hier al maanden bijna elke nacht een drama is. En als slapen een drama is (letterlijk niet slapen), dan wordt eigenlijk alles een drama en krijgen we nóg meer last van alles (waaronder dus De Bitsj). 

En zo is het cirkeltje redelijk rond en is het heel erg lastig om eruit te komen. De Bitsj krijgt meer en meer macht en het wordt heel moeilijk om die macht weer terug te dringen, vooral omdat ik vaak niet meer kan terughalen wat het precies getriggerd heeft. (Even voor mijn 'verdediging': er zijn zo gigantisch veel dingen die De Bitsj kunnen triggeren, maar de gemeenschappelijke noemer is (herinneringen aan) trauma).

Als ik iets geleerd heb in al die jaren dat ik met dit bijltje hak, is het wel, dat ik de macht die er in mijn hoofd toegewezen is aan De Moederstem (en daardoor aan mijn echte moeder) moet verkleinen. 

Op de een of andere manier moet ik met name aan de jongste twee telgen laten zien, dat ze niet zoveel macht heeft als ze zegt te hebben. Maar dat valt nog niet mee, zeker niet als je zelf doodop bent.

Al sinds oktober roep ik tegen m'n hulpverleners, dat ik dit graag wil proberen door mijn dossier van mijn tijd in de kinderpsychiatrie door te nemen (of wat daar van over is). Ik weet namelijk wat er in dat dossier staat en hoe er door de hulpverleners in die tijd over haar gedacht en geschreven werd. En dat was niet zo positief voor haar, maar het haalde mij min of meer uit het beklaagdenbankje en zette haar meer op haar plek. 

Oftewel, dat dossier lezen (en over mijn herinneringen aan die gesprekken bevraagd worden), brengt de weegschaal wat meer in balans en op die manier verschuift de macht van De Moederstem wat meer terug naar mijn kant.

Maar ja, door allerlei hectiek en wisselingen (jawel, alweer) was dat er nog niet van gekomen en sukkelde ik maar door. 

Gisteren ben ik samen met mijn nieuwste aanwinst begeleider, hiermee begonnen. En ik merk dat er meteen al een klein beetje verschil is in hoe bijvoorbeeld Rik naar haar kan kijken en luisteren. 

Nog steeds is hij bang voor haar (maar dat is hij écht niet hoor!), maar hij kan nu in ieder geval zijn vraagtekens zetten, bij sommige dingen die ze zegt en de controle weer een beetje bij mij of een van de volwassen stemmen leggen in plaats van zelf angstvallig te willen controleren, wat niet te controleren valt.

We zijn nog niet door het hele dossier heen, maar we hebben een begin gemaakt en dat is voor mij heel prettig. Het geeft me het gevoel dat ik er iets aan kan gaan doen, in plaats van weer opnieuw slachtoffer te worden van mijn herinneringen. Want dat is hoe het voelt.

Maar bij die herinneringen ligt dus zowel de oorzaak als de 'oplossing', dus ook dat zit Allemaal in Mijn Hoofd! En gelukkig ook nog een klein beetje op papier. 

Fingers crossed, dat dit gaat helpen en het weer wat rustiger wordt, want daar ben ik inmiddels echt wel aan toe....

foto: gevonden op internet

Een boek als teletijdmachine....

Elke avond voordat ik ga slapen, probeer ik een stukje te lezen. Dat klinkt misschien heel vanzelfsprekend, maar doordat mijn hoofd zo druk (en) bevolkt is, heb ik vaak het concentratievermogen van een dode slak. Kortom, een boek lezen, wil dan niet echt lukken. 

Dat is overigens geen probleem hoor, want daar hebben we luisterboeken voor. Super handig want dan kun je dus gewoon meerdere dingen doen, terwijl je een boek 'leest' en daar is mijn drukke brein absoluut een groot voorstander van. Maar goed, 's avonds in mijn bed, probeer ik dus écht te lezen en dat gaat de ene dag wat makkelijker dan de andere. 

Op dit moment ben ik bezig in een boek over een zieke moeder en haar zoon die fotograaf is. 

Het duurde echt mega lang, voordat het me ook maar iets ging boeien, maar na 25% (handig zo'n e-reader) kreeg ik ineens de smaak te pakken. 

Gisteravond lag ik wéér te lezen en ging zoonlief foto's maken op een basisschool bij de eindmusical. En BAF!!!! Ineens was ik aan! 

In het boek ging het namelijk over dezelfde eindmusical, als die ik in groep 8 mocht doen. Heel grappig, want in plaats van de uitgeschreven regeltjes uit een liedje te lezen, was ik ze dus ineens in mijn bed aan het meezingen... En dat terwijl die musical dus in de jaren 80 was! 

Tot zover dus de concentratie voor het boek, en dwaalden mijn hersens af, naar dat moment op de basisschool. 

Ik had geen grote rol in de musical op school, eerlijk gezegd weet ik überhaupt niet of ik wel een rol (met tekst) had. Ik was destijds een behoorlijk grijs muisje, dat het liefst onzichtbaar was. Dus met een musical in de schijnwerpers staan, was niet echt iets voor mij. Wat ik me wel heel erg goed herinner is het einde van die avond. Het moment dat de avond klaar was, de musical afgelopen en wij als laatste klassers het gebouw verlieten. En ook daar weet ik niet meer heel veel van, maar wel dat ik heel hard moest huilen (maar dat niet durfde en het dus binnen probeerde te houden). 

Ik vraag me nu af, waarom ik ineens zo verdrietig was. De basisschool (en later ook de middelbare school) waren weliswaar mijn veilige plek, maar om nou te zeggen dat ik het zo leuk had in groep 8... nou nee! Ik voelde me er alles behalve veilig. 

Ik was een klein, stil Mickje. Echt nog een kind. Terwijl een deel van de klas al echte pubers waren, inclusief de lichamelijke ontwikkelingen die daar bij hoorden (en die ik heel intimiderend vond). En eerlijk is eerlijk; ik vond die 'grote' klasgenoten maar eng en bleef het liefste bij hen uit de buurt. Maar dat neemt niet weg, dat ze me toch wel wisten te vinden en me het leven best zuur maakten. 

Als ik nu terugdenk, dan lijkt het ook wel of de klas op nog veel meer manieren verdeeld was, want al deze 'grote' kinderen (ook wel de pesters) zaten allemaal aan de andere kant van het klaslokaal. Ik vond dat overigens niet zo erg, want ze zaten zo ver als mogelijk was bij me vandaan. 

In groep 8 had ik een lerares die ik doodeng vond. Ze was heel streng, had een hele lage stem en ze kon (onverwachts) heel kwaad worden. Ze rookte, deed dit ook in de klas (dat was destijds niet zo heel vreemd trouwens) en omdat ik in die tijd een van de weinige kinderen was die met de fiets naar school kwam, werd ik ook wel vaker op pad gestuurd om (onder de les) sigaretten voor haar te kopen (ook dat mocht toen nog). En hoewel elk 'normaal' kind het misschien geweldig had gevonden om tijdens schooltijd door de juf uitgekozen te worden om voor haar een boodschap te gaan doen, vond ik dat helemaal niet leuk. Ik baalde ervan en zat liever in de klas!

Eigenlijk was ik ook wel gewoon bang van deze onderwijzeres, die voor mij vaak erg onvoorspelbaar reageerde. 

Waarom moest ik dan toch huilen op die slotavond? 

Ik had zin om naar de middelbare school te gaan, de school was bekend, mijn oudere broer liep er al rond, en dat gaf me ergens wel een veilig idee. Heel veel vriendjes had ik op de basisschool niet, dus die zou ik ook niet gaan missen. En de onderwijzeres vond ik eng. Dus wat maakte dan dat ik toch zo verdrietig was? 

Ik weet het niet, nog steeds niet. 

Misschien was het wel gewoon de spanning van dat moment. 

Misschien was het wel het onbekende, de onzekerheid van de toekomst. 

Misschien waren het wel de veranderingen waar ik slecht mee kon dealen. 

Geen idee. 

Maar in ieder geval werd die Spettershow voor mij een show van ingehouden spetters, die niet mochten vallen, omdat ik ook nu, zo'n 35 jaar later, nog steeds geen idee heb, waarom ze er überhaupt waren...

foto: van internet