Genderdysforie deel 8: Wanneer klopt het plaatje voor jou dan wel?

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Het leven na de Genderpoli werd er dus niet echt makkelijker op. Ok, ik had nu een idee wat ik was, namelijk non binair, dus dat was winst, maar mijn plek in die binaire wereld vinden, vond ik heel ingewikkeld. De hokjes man óf vrouw zijn zo ontzettend stevig in de maatschappij ingebakken, dat ik er hoe dan ook elke dag mee geconfronteerd werd. Elke dag minstens wel één keer aangesproken worden met mevrouw, zij en haar horen als het over mij ging, het deed pijn. Heel veel pijn, en nog steeds. Pijn die ik niet uit kan leggen aan de mensen in mijn omgeving, gewoon omdat zij dit niet ervaren, ook niet als ze misgendered worden. Voor mijn vriendinnen maakt het niet echt uit als ze een keer man genoemd worden. Voor hen leidt dat hooguit tot verontwaardiging of irritatie, bij mij voelt zoiets als een soort messteek in mijn hart (niet dat ik precies weet hoe dat voelt, maar toch). Het is zo'n dingetje dat je niet uit kunt leggen aan mensen die dit niet ervaren en dat is naar, want ik ging me er heel eenzaam en verdrietig door voelen. 

Ik vond eigenlijk ook dat iedereen om me heen (en het liefste de hele wereld) dit moest begrijpen. Écht begrijpen, snappen, kunnen invoelen! En dat gebeurde natuurlijk niet en daar werd ik heel verdrietig van. Voorheen deed ik wel eens een poging om het uit te leggen, maar als de ander het niet snel genoeg begreep, dan haakte ik af en sprak er niet meer over. 

Elke week ging ik met mijn vaste Wandelmaatje wandelen en kletsten we tussen de hellingen door bij. Met haar werd de genderdysforie, de dingen daaromheen en alles waar ik tegenaan liep vaak een onderwerp van gesprek. En gaandeweg leerde ik van haar dat hoe hard iemand ook zijn best deed, dit misschien wel iets was wat ze niet konden begrijpen, maar dat dat niet betekende dat ze daarmee mij als persoon afwezen. Dat was wel een belangrijk inzicht. 

Natuurlijk betekende dat niet dat ik nu onmiddellijk om kon gaan met mensen die het niet begrepen of dat ik niet meer verdrietig werd van al die dingen, maar ik kon hierdoor wel het idee dat de hele wereld het écht moest begrijpen een beetje laten gaan. Én ik bleef in gesprek over de dingen die me rondom dit onderwerp bezig hielden. Doordat Wandelmaatje haar best deed om het te begrijpen en me vragen stelde, kwam ik ook uit mijn eigen cirkel denken. Ik moest door die vragen ook zelf weer eens goed nadenken. En als je steeds maar ik je eentje met een onderwerp bezig bent, dan is het lastig om uit je eigen denk cirkeltje te komen. Dus ook mijn gedachten kwamen door deze gesprekken weer verder.

Zeker na die periode bij de Genderpoli, werd het denken over mijn gender, mijn lijf en 'het plaatje' zoals ik dat zo vaak benoemd had actiever.  Die vraag van de psycholoog "wanneer klopt het plaatje voor jou dan wel?" bleef maar door mijn hoofd spoken en ik kon niet stoppen om daarover na te denken.

Mijn ideale plaatje toen ik bij de genderpoli binnenkwam was eigenlijk heel 'simpel': ik zonder borsten, mannelijker, maar niet te veel. Gewoon genoeg om niet meer steeds mevrouw genoemd te worden. Genoeg om als man gezien te worden, zonder dat ik het hoefde te zijn. Gewoon mezelf mogen zijn: geen van tweeën, maar met een wat mannelijker uiterlijk.

Om dat te verwezenlijken moesten de uiterlijke kenmerken eraf (de borsten), mijn geslacht ziet niemand behalve ik, dus dat maakt niks uit en wat er van binnen zit (baarmoeder en eierstokken) kan me ook niet schelen, zolang ik er maar geen last van heb.

Die hormonen wilde ik niet, omdat ik bang was dat het me 'helemaal man' zou maken. In mijn hoofd betekende dat een volle baard, kaal en dat vond ik misschien toch ook weer niet in 'mijn plaatje' passen. Dus daarom riep ik dat ik geen hormonen wilde. 

Dat was het plaatje toen ik de genderpoli in kwam.... En eigenlijk had ik dat plaatje nog steeds, daar was weinig aan veranderd, behalve dat ik misschien toch wel een kleine dosis hormonen zou willen proberen. Inmiddels had ik meer gelezen over hormonen, doseringen, werking, gevolgen enz. En ik las ook overal dat er mensen waren die met een kleine dosering begonnen om te kijken hoe dat voelde. Of ze zich er fijner door voelde en of de veranderingen die het met zich meebracht, misschien ervoor zorgden dat ze zich meer zichzelf voelden. Maar dat als dat niet zo was, ze er ook mee konden stoppen. Dat niet alles omkeerbaar was, maar dat je er wel mee kon stoppen. En dat maakte dat ik steeds weer moest denken aan de opmerking van de Psycholoog: "misschien moeten we je toch eens een kleine dosis hormonen geven, om te kijken of het wat rustiger wordt in je hoofd." Was dit dan wat ze bedoelde???

Ik droomde vaak over dát plaatje, waarbij ik me vrij voelde en als het warm was, lekker mijn shirt zorgeloos uit kon trekken en de wind op mijn platte borst voelde. Of dat ik shirtloos op een zonnige dag over het strand liep en lekker shirtloos de zee in dook en niet meer krom met mijn armen voor mijn borstkas de zee uit hoefde te rennen om die borsten maar te verbergen. Ze waren er niet meer en ik voelde me vrij! En het plaatje uit die dromen werd niet anders, het werd steeds sterker!

Misschien was dat dan ook wel waarom ik zo moest huilen toen ze me destijds die vraag stelde. Ik denk dat ik van binnen heel goed wist of voelde dat het plaatje voor mij dan wél zou kloppen, maar dat ik geen idee had hoe de buitenwereld er op zou reageren. En op dat moment was die buitenwereld (en dan vooral mijn ouders, en ook en beetje mijn vrienden) blijkbaar belangrijker dan mijn eigen welzijn.

En dus offerde ik destijds mijn eigen welzijn op. Heb ik daar spijt van? Ja en nee. Ja, want daardoor heb ik weer kostbare jaren verloren. Nee, want die (goedkeuring van die) omgeving was op dát moment nog zó belangrijk voor me, dat ik me nooit van zijn leven op mijn gemak had kunnen voelen als ik het had doorgezet.

Het was mijn tijd nog niet.....

foto: Internet

Genderdysforie deel 7: En weer opnieuw op zoek naar antwoorden...

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Goed... mijn traject bij de Genderpoli was dus gestopt en in mijn eigenwijsheid zou ik zelf wel gaan uitzoeken hoe ik me staande moest houden in een binaire wereld. Voor een deel was dat koppigheid/verongelijktheid: jullie 'willen' me niet helpen, nou dan zoek ik het wel weer alleen uit. Aan de andere kant had ik er ook echt geen vertrouwen in dat iemand me dat zou kunnen leren. Ik liep al zó lang in de wereld van psychologen en psychiaters rond en er was nog nooit iemand geweest die me omtrent dit onderwerp en deze worsteling een nuttig advies had kunnen geven (anders dan: 'trek het je niet zo persoonlijk aan'), dus vertrouwen hebben in een onbekend iemand die dat wel zou kunnen, was niet zo eenvoudig voor me. 

En dus probeerde ik me maar door mijn leven heen te worstelen, zo goed en zo kwaad als dat ging. Ik vroeg aan mijn hulpverleners om specifiek 'hij en hem' te gebruiken als ze over me schreven of praatten, maar tegen de rest van de wereld was ik daar niet zo specifiek over. Ik ging er eigenlijk vanuit dat mensen in mijn omgeving dat toch niet zouden doen/proberen. Maar ja, als je het niet vraagt en je niet uitspreekt, dan weten ze het natuurlijk ook niet en geef je ze ook geen kans om het te proberen. 

Ik kwam wél tot de conclusie dat de naam Mick niet echt bij me paste en dus ging ik terug naar mijn geboortenaam, die iedereen onmiddellijk aan 'vrouw' koppelt. De combinatie van mijn naam en hij en hem is dan ook tot op de dag van vandaag niet echt een succes geworden. Sommige mensen doen echt wel hun best en dat gaat soms ook goed, maar vaak/vaker gaat het ook niet goed en ik heb niet altijd de zin en energie om ze te verbeteren. En hoewel ik dat dus zélf niet doe, voel ik me er meestal wel heel erg kut door. 

Ook dat van mijn naam communiceerde ik niet echt duidelijk naar mensen toe. Dat had ik met het in gebruik nemen van Mick ook niet gedaan, en eigenlijk maakte het me niet zoveel uit of mensen me Mick of met mijn andere naam aanspraken, tenslotte was ik het allebei een beetje. Ik wist alleen voor mijzelf, dat Mick nooit de naam zou worden die ik zou gaan kiezen voor het 'echtje'. Maar dat boeide ook niet, want voor mij was dat op dat moment ook niet aan de orde. 

Misschien kon ik ook wel niet echt aan de naam Mick wennen, omdat ik voor mijn gevoel nooit op alle plekken Mick kon zijn. Tot dat punt wist bijvoorbeeld mijn familie (met name mijn ouders met wie ik niet echt een goede band heb, maar met wie er wel sporadisch contact is) nog helemaal niks over mijn gender zoektocht. Hoewel ik ervan overtuigd was (en nog steeds ben overigens) dat het voor hen echt niet uit de lucht zou moeten komen vallen, had ik het nog nooit tegen ze gezegd. Ik was bang voor hun reactie, voor hun afwijzing. En dus was ik part time Mick. Op sommige plekken wel, op andere plekken absoluut niet en op sommige plekken boeide het me niet zoveel. Daarmee maakte ik het mezelf en mijn omgeving ook niet echt makkelijker, besef ik nu.

En hoe meer ik over dingen nadacht, hoe helderder het voor me werd, hoe groot de invloed van de omgeving was op mijn keuzes, beslissingen en denken. Met name mijn angst om afgewezen te worden door die omgeving. En ook dit besef zou nog lang blijven sudderen.

Tijdens mijn behandeling op de genderpoli kwam ik voor iets compleet anders in het ziekenhuis terecht en werd ik geopereerd en opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg hele zware antibiotica en hoewel een verband tussen deze twee gebeurtenissen nooit aangetoond is, maar alleen in mijn hoofd met elkaar verbonden zijn, kreeg ik een week daarna mijn eerste 'doorbraakbloeding'. Ik werd dus ongesteld en ik werd daar acuut ook weer suïcidaal van.

Vanaf dat moment ging het in mijn lijf echt fout. Ik kreeg nog steeds de prikpil toegediend, maar ik kreeg steeds vaker bloedingen met de voor mij daarbij horende suïcidale gedachten. De prikpil verloor hiermee voor mij zijn functie en dus werd deze gestopt. 

Uiteindelijk waren het geen doorbraakbloedingen meer, maar was er meer een soort van doorbraak als ik een paar dagen niet ongesteld was. Een jaar lang was ik bijna non-stop ongesteld en niet een beetje, of desnoods 'normaal', maar het was ook nog eens extreem heftig. En dus kreeg ik er ook nog eens behoorlijk bloedarmoede bij, die maar amper onder controle te krijgen was. Ik durfde inmiddels ook niet goed de deur meer uit omdat ik bang was dat ik 'door zou lekken' en iedereen aan me kon zien dat ik ongesteld was. En als je al die dingen bij elkaar optelde, dan was de conclusie dat ik het leven nu echt niet meer leuk vond en dat ik liever dood was. En dat gevoel werd steeds sterker: voor mij hoefde het niet meer, dit wilde ik zo niet. 

Uiteindelijk werd ik verwezen naar een gynaecoloog voor deze heftige bloedingen en kreeg ik een aantal opties. Een paar kon ik er meteen wegstrepen, maar er bleven er twee over: het wegbranden van mijn baarmoederslijmvlies, of een hysterectomie. 

Om dat laatste moest ik heel hard lachen. Bij de genderpoli had ik daar (in theorie) twee jaar lang over gesproken en hier werd het me op een presenteerblaadje aangereikt als reële overweging. 

Uiteindelijk koos ik (na overleg met de huisarts en gynaecoloog) voor de 'lichtste' variant, onder het mom van: "we kunnen altijd nog opschalen, maar we kunnen dingen niet terugdraaien". En met de belofte op zak dat als ik bij dat kleine percentage mensen hoorde bij wie dat wegbranden geen succes opleverde, dat ik dan zonder gezeur alsnog de hysterectomie zou krijgen, ging ik akkoord. 

Die behandeling (ook wel novasure genoemd) werd uitgevoerd en in eerste instantie leek het niet te werken. Dus toen ik na een aantal maanden op controle moest komen en aangaf dat het niet gewerkt had en dat ik toch zoals beloofd alsnog graag de hysterectomie wilde, kreeg ik te horen dat dat niet kon. 

Op mijn vraag waarom niet, kreeg ik te horen dat dit dan via het genderteam van Amsterdam moest lopen (waar ik dus al ruim een jaar niet meer onder behandeling was), want mijn vraag om de hysterectomie was psychisch, want ik had genderdysforie. Dat mijn lichamelijke klachten nauwelijks waren afgenomen werd samen met de eerder gemaakte belofte (geen gezeur) van de kaart geveegd, omdat iemand in de verwijzing ineens gezien had dat ik (gediagnosticeerde) genderdysforie had. Ik was boos en verdrietig. Vond het oneerlijk, maar ik had niet meer de energie om ervoor te vechten. Het kon me allemaal gestolen worden, ik was klaar met dit leven....

Afgelopen week leerde ik van een artikel over een soortgelijke situatie van iemand die het voor de rechter had gebracht, dat dit een gevalletje 'discriminatie' was. Maar wat het ook was, ik verloor op dat moment mijn vechtlust en mijn hoop.

foto: pinterest/internet

Genderdysforie deel 6: Op avontuur bij de Genderpoli...

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Toen ik voor het eerst bij de Genderpoli binnenkwam, wist ik helemaal zeker wat ik wilde: de hele zooi moest eruit (hysterectomie) en de boel moest eraf (mastectomie) en ik wilde geen hormonen. Toen ik dat daar tegen de psycholoog vertelde zei ze: “dat kan, maar daar gaan we dan eerst eens goed over praten. 

En dat is dus ook wat er gebeurde. Twee jaar lang hadden we gesprekken waarin ik vaak de woorden herhaalde ‘het plaatje klopt niet’. 

Inmiddels was door het uitblijven van m’n menstruatie door de prikpil mijn wens voor de hysterectomie wat naar de achtergrond verdwenen. Ik heb op zich geen dysforie op die innerlijke onderdelen, maar mijn dysforie zat echt op de gevolgen van die onderdelen, namelijk het ongesteld worden. Dat was op dat moment niet meer aan de orde dus daar kon ik prima mee leven.

De wens om mijn borsten te verwijderen bleef echter aanwezig en daar hadden we het dus veelvuldig over. 

Ook mijn opmerking dat ik geen hormonen wilde bleef ongewijzigd. Dus toen dat in een gesprek weer aan de orde kwam, herhaalde ik dat nog maar eens. In datzelfde gesprek zei de psycholoog: “misschien moeten we je toch eens een kleine dosis hormonen geven, misschien dat het dan wat rustiger wordt in je hoofd.” 

En op dat moment werd ik heel boos: begreep ze me nou echt niet? Had ze wel geluisterd wat ik zei? En daarmee stopte het gesprek die dag, want ik was zó boos, dat ik daar niet meer uit kon komen op dat moment. 

Op een dag in een ander gesprek vroeg ze me: “stel dat je borsten er straks af zijn, zou je dan wél zonder shirt op het strand of in het zwembad durven lopen?” Ik had immers gezegd dat dat me heerlijk zou lijken. Mijn antwoord kwam vrij snel: “nee” en ze vroeg me dan ook waarom dan niet? Het antwoord dat ik gaf herinner ik me nog heel goed: “omdat de buitenwereld dan ziet dat het plaatje niet klopt”.

Ze was even stil en vroeg aan me: “Mick, wanneer klopt het plaatje voor jou dan wel?” Ik mompelde “ik weet het niet” en moest heel hard huilen, al wist ik op dat moment niet goed waarom. Maar die vraag bleef door mijn hoofd spoken.

Ik kwam tot de conclusie dat ik niet klaar was voor lichamelijke veranderingen  of dit in ieder geval blijkbaar niet wilde en gaf aan dat mijn vraag veranderd was. Niet ik moest van alles aan mijn lijf veranderen, de maatschappij moest hun visie op man en vrouw veranderen en stoppen met namen, uiterlijk en dergelijke meteen te koppelen aan geslacht, maar ik wist ook wel dat dat niet helemaal reëel was om te verwachten en dus werd mijn vraag: leer mij om me als non binair persoon te wapenen zodat ik overeind kan blijven in een binaire wereld. 

Tja, en daarmee hield mijn traject bij de Genderpoli dus op, want als ik geen lichamelijke veranderingen wilde, dan konden zij niks voor me doen. Dat moest ik dan maar uitzoeken met een ‘lokale’ deskundige. Ik kreeg een verwijzing/adres mee van zo’n lokale expert. Maar ook die zat ruim een uur bij me vandaan en ik besloot dat ik het wel alleen ging uitzoeken.

Maar de vraag over wanneer het plaatje dan wel klopte en waarom ik van die vraag zo hard moest huilen, zou me de komende jaren nog dagelijks bezig blijven houden.

foto: internet

Genderdysforie deel 5: Hulp gezocht bij het puzzelen!

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Inmiddels had ik zoveel puzzelstukjes verzameld, dat het tijd werd om de puzzel eens te gaan leggen en te kijken wat er uit zou komen. Maar dat kon ik niet alleen, daar had ik wat specifieke hulp bij nodig. En dus nam ik de eerste stap: naar de huisarts!

Op 24 December 2015 stapte ik de praktijk van de huisarts binnen voor misschien wel de spannendste stap van mijn leven. Ik was mijn lijf inmiddels zo gigantisch beu en werd zo gek van het verdriet dat ik van bepaalde onderdelen en functies had, dat ik besloten had om me te laten verwijzen naar de Genderpoli in Amsterdam. 

Ik kan me die datum nog zo goed herinneren (het jaar niet precies trouwens), omdat het een dag voor Kerstmis was en ik van de huisarts een (in mijn ogen) heel groot cadeau kreeg. 

Ik wist het 100% zeker: Mijn borsten moesten eraf, de 'hele zooi' moest eruit en ik hoefde geen hormonen! 

Ik kreeg van de huisarts dus inderdaad mijn verwijsbrief, maar ook een recept voor de prikpil die ook meteen die dag nog voor het eerst gezet werd. 

Als ik één ding ontdekt had in die tussen gelegen tijd, dan was het wel dat mijn menstruatie, naast mijn borsten, de grootste dysforie opleverde. Achteraf snap ik niet dat ik dat niet eerder door had, maar uiteraard is het achteraf altijd makkelijk kletsen. 

Al jaren (eigenlijk vanaf het moment dat ik ongesteld werd) was ik met regelmaat suïcidaal. Het was eigenlijk constant wel sluimerend aanwezig (hoewel ik er niks mee deed), maar met regelmaat werd het net een tikkeltje erger. Maar het patroon wat hierin zat, had ik nooit door, totdat één van mijn Woonbegeleiders op een dag aan me vroeg of het aan hem (nou ja, niet aan hem natuurlijk, maar hij had het idee dat dit zo was) lag, of dat ik steeds suïcidaler werd op het moment dat ik ongesteld was. Ergens best grappig dat een man dat opmerkt, maar goed. Vanaf dat moment zijn we daar eens op gaan letten en hij had gelijk! 

Als ik dat tegen andere mensen in mijn omgeving zei, dan kreeg ik vaak te horen dat dat heel normaal was en dat dat een vorm van PMS was. Maar toen ik daar wat meer over ging lezen, herkende ik dat totaal niet. De omschreven klachten kwamen absoluut niet  niet overeen en het was bij mij ook niet de periode vlak voor het ongesteld worden, maar echt vanaf het moment dat ik ongesteld was. Zodra het weer eens zover was, wilde ik acuut dood en als het weer klaar was, ebde dat gevoel weer weg. Tijdens die menstruatie baalde ik nog harder van mijn lijf dan normaal, wilde ik dat kapot maken en wilde ik er gewoon niet meer zijn. 

We kwamen samen tot de conclusie dat het écht het ongesteld zijn zelf was, dat me steeds de das om deed. 

Nu weet ik dat dat dus een onderdeel voor mij was van wat men genderdysforie noemt, maar dat had ik daarvoor dus nooit zo goed door. 

Hoe dan ook... Op die 24e december werd de prikpil gezet en hoewel het ergens heel erg fout voelde om hormonen binnen te krijgen die er voor mijn gevoel überhaupt niet zouden moeten zijn, ben ik wel heel blij dat ik me daar overheen heb kunnen zetten.

Vanaf dat moment werd ik niet meer ongesteld en dat was echt een verademing! Mijn 'suïcidaliteit' nam hierdoor af en ik kwam tot de conclusie dat ik niet zozeer suïcidaal was, maar meer levensmoe. Ik vond het leven niet echt leuk en zou het niet erg vinden als het morgen klaar zou zijn, maar ik zou het lot niet een handje gaan helpen. Ook dat was een belangrijk inzicht.

De verwijzing was verstuurd, de prikpil zat erin, ik wist precies wat ik wilde! De reis kon beginnen! 

Maar ja, ik kon dat wel willen, maar helaas was er ook nog zoiets als een wachtlijst en dus zou het nog bijna een jaar duren voordat ik ook daadwerkelijk een afspraak had bij de Genderpoli. 

Gelukkig was die wachttijd met één prik per 3 maanden redelijk uit te houden!

foto: internet

Genderdysforie deel 4: Over meer en meer puzzelstukjes verzamelen...

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Vanaf dat moment, na die 'Be the change' begon ik steeds meer puzzelstukjes te verzamelen. Ik had nu een woord waar ik me op kon richten met mijn zoektocht: transgender. 

Ik kende dat woord overigens wel, maar het werd altijd uitgelegd als 'geboren in het verkeerde lichaam' en dat vond ik maar een vreemd iets: hoe kon dat nou? Want als je in een ander lichaam geboren zou zijn, dan was ik toch niet meer ik, maar iemand anders? Dus daar kon ik dus nooit zo veel mee. 

In dat jaar kwam ook voor het eerst het programma 'hij is een zij' op de tv. En hoewel ik daar op zich wel veel bekende dingen in hoorde, was het voor mij niet zo dat het helemaal herkenning gaf. Al die deelnemers waren immers allemaal op weg naar 'het andere geslacht' en dat was nou net niet helemaal wat ik voelde. Maar toch slurpte ik alle informatie die ik over 'transgender' kon vinden in me op. 

Op een dag vond ik een 'lotgenoten groep' die face to face gespreksbijeenkomsten hadden. Die bijeenkomsten vonden plaats in Amsterdam en dat was wel heel ver weg natuurlijk! Daarnaast vond ik het doodeng om te gaan, maar ik voelde me ook heel erg eenzaam in mijn zoektocht en dus trok ik de stoute schoenen aan en besloot me aan te melden om te gaan. Helaas kwam ik op die bewuste dag nooit in Amsterdam aan, maar de keer daarna probeerde ik het opnieuw. 

Ik vond het doodeng. Ik ben niet zo'n 'mensenmens' en voel me in groepen vaak een vreemde eend in de bijt en voel me dan verlegen (of verdrietig). En ook nu was ik erg bang dat ik er niet tussen zou passen. 

Maar toen ik daar één voet over de drempel had gezet en de andere personen in die ruimte zag, kon ik wel huilen van geluk. Ik zat hier echt op mijn plek! Gedurende de bijeenkomst werd het heel duidelijk dat ik niet de enige was die met dit onderwerp worstelde en het was echt heerlijk om anderen jouw hersenspinsels te horen uitspreken en dat anderen jouw zinnen af konden maken, en andersom. Kortom: ik vond het er echt heel erg fijn. En het was heel fijn om te ontdekken dat ik niet de enige 'freak' was (want eerlijk is eerlijk, zo voelde ik me nog steeds wel) en dat er mensen waren die me écht begrepen!

Vanaf dat moment omschreef ik me als trans man, ook al weet ik nu dat dat niet klopte, maar ook ik ben geboren in een binaire wereld (waar slechts twee opties zijn: man of vrouw) en de term non binair was nog niet geland. 

Hoewel ik de herkenning bij die groep heel fijn vond, ben ik toch niet heel vaak geweest. De reis ernaartoe kostte me gewoon te veel energie en voor mij was het genoeg geweest om te zien en te horen dat ik niet de enige was, daar kon ik mee vooruit. Daarnaast kwam er tijdens de bezoekjes aan die groep nog een heel ander 'probleem' om de hoek kijken, maar wellicht schrijf ik daar later nog wel eens iets meer over.

In plaats van deze gespreksgroep zocht ik op Facebook dan ook aar transgender groepen, maar daar was ik al snel mee klaar. Ik werd moe van de negativiteit en het heel hoge 'gemene boze buitenwereld' gehalte. En dat wil best wat zeggen, want ik ben zelf nou ook niet het meest optmistische zonnetje in huis. Maar ik werd er verdrietig van en besloot die groepen snel weer te verlaten. 

Ik bleef informatie verzamelen, boeken lezen, docu's en films kijken en ik probeerde mijn weg te vinden in een nieuw vraagstuk: wat wil ik met deze nieuwe informatie? Wil ik veranderingen en zo ja welke? 

Ook had ik ontdekt dat er kledingstukken bestonden die je hielpen om je borst platter te maken, een binder! Ik had er meteen eentje besteld en hoewel het nogal een worsteling was om hem aan te krijgen (om over uit nog maar te zwijgen!) moest ik gewoon huilen van geluk toen ik in de spiegel keek! WOW!!!!! Dit was absoluut stukken beter (niet perfect, maar wel heel gaaf!), zo moest het zijn! 

Ik denk dat die binder, naast de 'ze zei meneer tegen me' momentjes mijn allergrootste gendereuforie moment was ooit! En er viel wederom een puzzelstukje uit de lucht: zo moest het zijn!

Ik had inmiddels een boel puzzelstukjes verzameld. Nu werd het tijd om te kijken welke stukjes daadwerkelijk in mijn puzzel thuis hoorden en om deze langzaam op hun plek te gaan leggen. 

foto: internet

Grinnik.... over mijn interne SlimmeRik en zijn streken....

Vaak als ik tegen mensen zeg dat ik stemmen hoor, krijg ik meestal een standaard reactie over hoe vreselijk dat wel niet voor me moet zijn. En hoewel het echt niet altijd leuk is en er ook tijden waren dat het mijn 'leven' tot een behoorlijke hel maakte, ben ik nu op een punt aangekomen in mijn leven dat ik een goede band heb met de meeste bewoners van mijn hoofd en ze in ieder geval geen van allen zou willen missen. 

Ik heb een boel stemmen, maar ik denk dat de 'harde kern' momenteel toch wel bestaat uit de drie kids en twee volwassen mannen. En al deze stemmen (sommige mensen zouden het benoemen als 'delen', maar voor mij zijn het stemmen) kunnen het dus 'overnemen'. Dat betekent heel simpel eigenlijk dat je misschien wel denkt dat je mij voor je neus hebt, maar dat er van binnen even iemand anders aan het stuur van mijn lichaam zit. Ik ben dan dus even tijdelijk iemand anders. 

Ik vind dat (meestal) zelf niet zo'n groot probleem meer, we hebben goede afspraken en regels (twee verschillende dingen!) en daar houdt iedereen zich meestal ook aan. 

En ook de kinderen (6, 12 en 16 maar allemaal, net als ik, emotioneel een stuk(je) jonger) kunnen, tot grote schrik van mensen die dat horen, mij dus wel eens overnemen en hun eigen gang gaan. 

Inmiddels weet ik dat mensen hier doorgaans van schrikken, omdat ze het een gevaarlijk idee vinden, dat minderjarigen voor mij zorgen, zonder dat er iemand mij in de gaten of veilig houdt (ik woon zelfstandig en in theorie dus alleen).

Wat deze mensen niet weten of vergeten, is dat dit interne systeem (want dat is het) mij al ruim 40 jaar in leven weet te houden, ook op de momenten dat ik daar zelf wel een beetje klaar mee was. Het zijn dus mijn beschermers en er niet op uit om me om zeep te helpen, integendeel.* En ook al zijn de kids 'aan de macht', dan nog kijken de twee volwassenen echt wel mee en grijpen in als dat nodig mocht zijn. Zelfs Woonbegeleider wordt geïnformeerd of ingeschakeld als dit wenselijk/noodzakelijk is. 

Goed... Ik word ouder en met die relatieve ouderdom komen er ook allerlei kwaaltjes om de hoek kijken en mag ik redelijk vaak op bezoek komen bij zowel de huisarts, als specialisten in het ziekenhuis. 

Omdat ik in dit soort situaties zelf altijd al een beetje gespannen ben, gewoon omdat ik de neiging heb om als ik dingen niet zo goed begrijp en de spanning al hoog is, 'ruzie' te gaan maken (zonder dat ik dat door heb overigens, zowel het niet begrijpen als het ruzie maken), zijn met name de jongste twee stemmen dan vaak ook een beetje van de leg. 

De jongste gaat dan gewoon (heel lang, hysterisch) huilen en is ontroostbaar, en de jongste puber wordt opstandig. 

Als er weer eens een bezoekje aan dokter of ziekenhuis gepland staat, dan kan Woonbegeleider eigenlijk ook standaard een berichtje verwachten van Rik (de jongste Puber) waarin hij in zijn heerlijke (in mijn ogen irritante) fonetische taal een berichtje schrijft 'dat hij moi nie meega nar het ziekerhuis. bekijk ut mar! houdoe van Rik'. 

Het is een beetje een standaard dingetje, net zoals je soms van een ziekenhuis een dag van tevoren een herinnerings berichtje krijgt dat je een afspraak hebt.

Gisteren mocht ik op audiëntie bij de anesthesist, aangezien ik binnenkort een ingreep mag ondergaan waar (op mijn verzoek) in mijn geval voor anesthesie is gekozen. Om er zeker van te zijn dat ik alles goed begreep en geen ruzie zou gaan maken, kwam Woonbegeleider, net terug van vakantie, met me mee.

Ik vroeg hem op de heenweg of hij nog een berichtje van Rik gehad had. Hij moest lachen en zei: "nee, niet over het ziekenhuis, maar wel over dat hij blij was dat ik weer terug was, ik was ook al verbaasd". En we wandelden mijn afspraak in. 

Er werd besloten dat ik binnenkort dus die ingreep krijg, met anesthesie en omdat ik alleen woon en ik toch even in de gaten gehouden moet worden 's nachts, ik 'gezellig' een nachtje in het ziekenhuis mag verblijven. Dit was geen nieuws voor me, dus daar was iedereen op zich wel op voorbereid in mijn hoofd. Of ik nog vragen had.... Uiteraard.... de meest belangrijke vraag aller tijden: Mag mijn knuffel (Gijs) mee naar de OK/behandelruimte. En jawel, dat mocht. Fijn, de rest boeit me allemaal niet zo.

Eenmaal thuis ging het licht uit, zo'n gesprekje/bezoekje kost me nogal wat energie en spanning.

Vanochtend vond ik een mailtje van Woonbegeleider in mijn mailbox met het onderwerp "haha" en als begeleidende tekst: ik geloof dat Rik het over een andere boeg gooit dit keer... 

En tja... Ik kon het niet helpen maar moest toch stiekem ook wel een beetje lachen... Mijn eigen(wijze) interne SlimmeRik... :

* ik wil even heel duidelijk maken dat dit voor mij persoonlijk geldt. Iedere persoon is anders, dus er zullen ongetwijfeld mensen zijn, bij wie dit allemaal niet zo onschuldig is! 

Genderdysforie deel 3: Over zoeken op de verkeerde plekken...

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Ook mijn volwassen leven stond continu in het teken van de onmogelijke vraag 'wie ben ik', ik had geen idee. Mijn studiekeuze was een poging om erachter te komen 'wat er mis met me was', maar vier jaar later en een diploma rijker, had ik nog steeds geen antwoord gevonden op die vraag, laat staan op de vraag wie ik was.

En dus ging ik nóg maar een specifiekere studie doen, misschien ging ik daar het antwoord vinden, maar wederom drie jaar later, een hoop geld armer maar wel een masterdegree verder, had ik nog steeds geen antwoorden. 

Wat wel heel duidelijk was, was dat ik steeds maar tegen 'mezelf' aan bleef lopen en al na de eerste opleiding erachter kwam dat ik daar hulp bij nodig had. Maar waar vraag je dan hulp voor, als je eigenlijk niet weet waar het over gaat en ook niet echt weet waar je tegenaan loopt? Ingewikkeld allemaal, maar ik kwam opnieuw in de psychiatrie terecht. 

En in die hulpverleningswereld werd er wederom heel erg gefocust op 'wie ik was', op mijn persoonlijkheid en identiteit (of het gebrek daaraan), maar over gender of genderidentiteit werd eigenlijk nauwelijks gesproken. 

Ik had crisis opname na crisis opname, ik beschadigde mezelf, ik haatte mezelf, mijn lijf en ik wilde er het liefst niet meer zijn. Ik was ongelukkig, kreeg steeds 'ruzie' met anderen en ik wist niet goed waarom. Ok... Ik had niet de leukste jeugd gehad (understatement), maar ik had een dak boven mijn hoofd, twee studies afgerond, ik had geld, kreeg iedere maand geld om van te leven (werken lukte steeds weer niet). Ik had alles, waarom was ik dan toch zo ongelukkig? En ja, ik had alles.... behalve 'mezelf'.

In al die jaren psychiatrie is mijn genderidentiteit maar één keer onderwerp van gesprek geweest. Ik schreef daar al eens een blogje over. Dat was één gesprek, misschien wel twee, waarin me de vraag werd gesteld 'wil je dan een man zijn?'. Maar ergens voelde dat ook niet kloppend en dus zei ik aarzelend, 'nee, dat denk ik ook weer niet' waarop het voor de desbetreffende hulpverlener blijkbaar een uitgemaakte zaak was. Overduidelijk, we waren eruit... Maar voor mij was dat verre van het geval. Waaruit? Wat is er dan nu zo duidelijk? Ik had geen idee, ik had geen antwoord op mijn twijfels, maar er verder naar vragen of er over praten, voelde een beetje zinloos.

En dus stopte ik alles maar weer van binnen weg. Ik sprak er niet meer over, maar dat betekende niet dat het me niet bezig hield. Maar een antwoord vond ik niet, maar dat kan natuurlijk ook niet echt, als je niet weet wat de vraag is...

En toen besloot ik in 2014 (denk ik) mee te gaan doen doen met een 'Be The Change' workshop. Een soort van Challenge Day/ Over de Streep voor volwassenen. Een Amerikaans concept waar gewerkt wordt met de zin: Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat....

Ik zie mezelf daar nog de zaal binnen komen, doodsbang, me afvragend waarom ik me in vredesnaam hiervoor aangemeld had. En net toen ik op het punt stond om er vandoor te gaan, werd ik 'onderschept' door een van de vrijwilligers en ben ik toch gebleven. 

En daar sprak ik het voor het eerst uit: 

"Als je me echt zou kennen.... tja, dan weet je al meer dan ik. Ik heb namelijk geen idee wie ik ben. Sterker nog, ik weet niet eens wát ik ben. Ik voel me geen vrouw, maar ook niet echt een man, ik voel me gewoon niks."

En terwijl ik ervan overtuigd was dat iedereen me nu een freak zou vinden en mijn gevoel weer van tafel geveegd zou worden met een simpel 'er zijn nu eenmaal alleen mannen of vrouwen, meer smaken zijn er niet. Je hebt een vrouwenlijf, dus dat lijkt me duidelijk', gebeurde dat niet. Maar was er voor het eerst iemand die me vertelde over 'the third gender'. En hoewel die uitleg allemaal niet zo binnenkwam, bleef dat woord wel hangen en ben ik daar later op gaan googelen.

Vanaf dat moment ging er een wereld voor me open en begonnen er puzzelstukjes op hun plek te vallen. 

Al die tijd had ik gezocht naar antwoorden en ik had ze niet gevonden. Maar blijkbaar zocht ik op de verkeerde plekken.

foto: internet

Genderdysforie deel 2: Een onmogelijke opgave: zoeken naar je identiteit...

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Goed... zoals je hier kan lezen, werd mijn leven een nog grotere puinhoop dan het al was. En ik raakte mezelf volledig kwijt. Ik begreep mezelf en de wereld om me heen niet meer, en dat was blijkbaar wederzijds. 

Op mijn 15e kwam ik in de psychiatrie terecht. Weliswaar niet direct voor mijn verwarring rondom mijn gender, maar meer een soort van algemene verwarring: ik had geen idee meer wie ik was, hoe ik me moest gedragen en wat er van me verwacht werd. Ik kreeg zóveel tegenstrijdige boodschappen, dat ik het spoor volledig bijster was. Het maakte allemaal niet zoveel uit wat ik deed of hoe ik me gedroeg, ik kon het nooit goed doen. 

Nu weet ik dat daar een term voor is: 'double bind messages' en dat je daar dus letterlijk gek van kunt worden. En dat is misschien ook wel precies wat er gebeurde. Als het niet uitmaakt wat je wel of niet doet, het sowieso altijd fout is, waarom zou je er dan überhaupt nog zijn? 

In die periode in de kinderpsychiatrie wilde men met mij op zoek gaan naar mijn identiteit: wie was ik? Want volgens de experts daar, was dat waar ik (zoals menig puber) mee worstelde. Dat was echter niet zozeer mijn grootste probleem, maar over het werkelijke probleem (mishandeling en verwaarlozing) kon ik het daar niet hebben, aangezien het probleem binnen het systeem zat en we daar als 'systeem' zaten. En dus ging mijn periode daar over een zoektocht naar de vraag 'wie ben je?'. 

Het stukje gender werd er wel kort aangeraakt. Ik werd gezien (en omschreven) als 'androgyn' en als een heel stoer meisje. Het viel hen op dat mijn stijl van kleden en doen, en zelfs mijn hobby's redelijk 'jongensachtig' waren en dat benoemden ze ook. In mijn dossier staat ook beschreven dat ik bij die opmerking ging glunderen en bevestigend reageerde. En dus werd er in een gesprek aan mij gevraagd of ik liever een jongen had willen zijn. Maar omdat ik inmiddels wel door had, dat dat nou eenmaal niet zo was en dat blijkbaar ook niet kon, gaf ik als antwoord dat dat nou eenmaal niet kon. Maar als ik dan geen jongen kon zijn, dat ik dan in ieder geval een stoer meisje wilde zijn. 

Ik had zelf nog nooit gehoord van transgender of genderdysforie en ik denk ook niet dat ze er daar (op dat moment) veel kaas van gegeten hadden, maar ik vind het wel opvallend dat we het er blijkbaar wel over hebben gehad en dat mijn ongenoegen met mijn geboortegeslacht wel degelijk besproken en benoemd zijn. Ze hebben er verder in ieder geval niks mee gedaan. 

En dus moest ik op zoek naar 'wie ik was' en die zoektocht wilde niet echt goed lukken. Ik probeerde op alle plaatsen te doen en te zijn wat (ik dacht dat) er van me verwacht werd, maar ik geloof niet dat ik daar echt in slaagde en ik werd er zeker niet gelukkiger van.

En op mijn 18e verjaardag stond ik dan weer buiten, zonder dat er ook maar iets aan mijn werkelijke problemen gedaan was, nog steeds geen flauw idee hebbend wie ik was en of ik überhaupt wel bestaansrecht had.

Als ik nu terugdenk, dan denk ik dat zoeken naar 'wie ik was' een onmogelijke opgave was. Ik ben er namelijk van overtuigd, dat er aan de vraag 'wie ben je?' een vraag vooraf gaat die eerst beantwoord moet worden, namelijk de vraag 'wat ben je?'.

En voor de meeste mensen is dat een vraag waar ze nooit over hoeven na te denken. De meeste mensen weten wat ze zijn: ze zijn man of vrouw en daar voelen ze zich prima bij. Sterker nog, ze zijn zich er meestal niet eens (gevoelsmatig) bewust van dat het ook anders had kunnen zijn. Het klopt voor hen gewoon, het is een vanzelfsprekendheid waaraan ze (gelukkig) niet hoeven te twijfelen. 

Voor mij (en een heleboel) anderen is het antwoord op die vraag niet zo vanzelfsprekend en klopt het gevoelsmatig  gewoon niet. Bij sommigen is dat al van heel jongs af aan, bij anderen begint het pas later flink te schuren. 

Hoe dan ook, zonder het antwoord op de vraag 'wat ben je', kun je niet beginnen te bouwen aan de vraag 'wie ben je'. 

Ik probeer het altijd aan mensen uit te leggen door de vergelijking te trekken met een huis. Als je een goed, stabiel en stevig huis wil bouwen, dan moet je een goede fundering hebben. Heb je die niet, dan gaat het misschien wel een hele tijd goed, maar er gaat een moment komen dat er scheuren in de muren komen, dat de boel gaat verzakken en meer van dat soort problemen. Doe je er niks aan, dan wordt je huis gevaarlijk en loop je zelfs de kans dat het onbewoonbaar verklaard wordt (of zelfs instort). 

De vraag 'wat ben je' is voor mij als de fundering. Zonder die fundering kan ik wel gaan bouwen aan mijn huis (wie ben je), maar zolang ik niet duidelijk heb wát ik ben, zal mijn huis, mijn identiteit, steeds opnieuw scheuren oplopen en uiteindelijk in elkaar storten.

En nee, ik identificeer mij niet als huis..... maar ik hoop dat de vergelijking een beetje duidelijk is.

foto: internet

Genderdysforie deel 1: Het moment dat mijn wereld instortte en ik mezelf verloor....

Dit wordt een reeks blogjes over mijn worstelingen met mijn genderidentiteit en mijn zoektocht naar mijn ware zelf. Ik schrijf ze vooral voor mezelf, omdat ik mijn verhaal op (digitaal) papier wil zetten en daardoor misschien de chaos in mijn hoofd wat kleiner te maken. En hoewel ik het voor mezelf schrijf en me heel goed realiseer dat dit heel persoonlijke, intieme informatie zal/gaat bevatten, ga ik het tóch plaatsen. Want als mijn geworstel en gezoek ook maar één iemand op welke manier dan ook kan helpen, dan is het me dat meer dan waard!

Dus: wees gewaarschuwd.. Het gaat over gender, over transgenders, non binair, gender neutraal, voornaamwoorden/pronouns enz. Dus als je daar niks mee te maken wil hebben, dan kun je nu nog wegklikken. 

**********

Als je hier al wat langer mee leest, dan weet je dat ik enorm worstel met mijn genderidentiteit. Ik ben geboren in een vrouwenlijf, maar heb me nog nooit vrouw gevoeld. 

Het heeft waarschijnlijk ook niet echt geholpen, dat ik het grootste deel van de tijd als een jongetje werd opgevoed. Ik mocht niet met 'meisjesdingen' spelen, niet 'meisjesachtig' zijn en wilde ik dat wel, dan werd dat aan alle kanten op allerlei manieren afgekeurd. 

Tenzij er familie op bezoek kwam... Op die momenten werd ik in een jurkje gehesen en moest ik een meisje zijn. Maar ja... Als je dat normaal gesproken ook niet mag zijn, dan zijn dit soort fratsen best verwarrend. 

Totdat ik naar de middelbare school ging, was ik ervan overtuigd dat ik een jongen was. Mijn lijf zag er dan wel anders uit dan dat van mijn broer, maar we hadden ook een verschillende kleur ogen en een andere kleur haar, dus tja, het zou toch kunnen? En bovendien was hij een paar jaar ouder dan ik, dus wie weet zou die piemel er ook nog wel aangroeien. 

Dat klinkt misschien heel naïef of misschien zelfs wel dom, maar dat was ik niet. Ik denk dat hoop een beetje deed leven en als ik niet aan die ideeën had vastgehouden, dan begreep ik waarschijnlijk nog minder van de wereld en mijn plek daarin.

Pas op de middelbare school kwam ik erachter dat de wereld anders was dan ik al die tijd gedacht had, of... dat ik anders was dan ik altijd gedacht had. 

Op de middelbare school, kregen we namelijk voor het allereerst gescheiden gymlessen: jongens bij de jongens en meisjes bij de meisjes. En tot mijn grote schrik en afschuw, was ik ingedeeld bij die laatste groep. Ik dacht echt serieus dat er een foutje was gemaakt en stapte op de leraar af om dat duidelijk te maken, maar hij hoorde me aan, begon te lachen en zei dat ik in de goede groep zat en stuurde me zonder pardon terug naar de meisjesklas.

Dat lachen, was denk ik niet zo zeer een poging van hem om me uit te lachen of belachelijk te maken, maar ik gok dat het een kwestie van onwetendheid was. We spreken immers van ruim 30 jaar geleden. Een tijd waarin transgenders ongetwijfeld wel ergens in een donker verborgen hoekje bestonden, maar waar vooral heel weinig over bekend was, of in ieder geval heel weinig over gesproken werd.

Dat was het moment waarop ik 'mezelf verloor' en geen idee meer had wat ik dan was. Blijkbaar was ik geen jongen, maar ik was ook geen meisje, maar wat was ik dan wel? En als niet eens duidelijk was WAT ik was, hoe kon ik dan weten WIE ik was? Ik had geen idee en raakte in de war.

Als ik geen jongen was, maar een meisje, dan moest ik misschien iets speciaals gaan doen om me ook zo te gaan voelen. En dus liet ik mijn haar lang groeien, want dan zou ik misschien een meisje zijn (jurken en rokjes gingen me echt te ver). Maar ook lang haar veranderde niks aan mijn gevoel. En dus ging het er weer af. Dit proces zou zich in de komende jaren nog regelmatig herhalen, maar het hielp geen bal: ik voelde me geen meisje. Maar ook mijn 'jongensgevoel' was door die ene ervaring met de gymleraar niet meer hetzelfde. Maar het bleef wél fijner om als jongen gezien en aangesproken te worden. 

Gelukkig was ik best laat met mijn lichamelijke ontwikkeling. Het duurde nog even voordat ik borsten kreeg of ongesteld werd en tot die tijd liet ik met regelmaat mensen in verwarring achter over mijn geslacht. En iedere keer als er iemand jongen, jongeman, meneer of hij tegen/over me zei, maakte mijn hart van binnen een huppeltje. Dat gevoel is nooit over gegaan.

Toen mijn lijf wél begon te veranderen, ontstond er een soort van paniek in mij: Dit ging absoluut de verkeerde kant op. Dit kon niet! Dit mocht niet! Want als die dingen eraan kwamen te zitten, dan zou iedereen kunnen zien dat ik schijnbaar tóch een meisje was. Dan zou er geen ontkennen (en ontkomen) meer aan zijn en dat voelde op de een of andere manier als een enorme vernedering. Het voelde ongemakkelijk (understatement) en voor mijn gevoel zou iedereen dan kunnen zien dat ik 'raar' was en dat er iets aan mij niet klopte. En dus probeerde ik me er (ik zou bijna zeggen) met man en macht tegen te verzetten. 

Toen mijn moeder voorstelde om (alvast) een bh te gaan kopen brak zo'n beetje de derde wereldoorlog uit thuis. No way! Ik wilde dat niet, dat was niet nodig (was het ook echt nog niet) en ik wilde zo'n ding niet. Nu niet en nooit niet! Die hele klote borsten moesten daar gewoon niet komen, die hoorden daar niet, ik was geen meisje en zou dat ook nooit worden! Maar ja.... Moeder Natuur had andere plannen en ik zocht mijn heil lange tijd in duct tape! Duct tape was immers (volgens de advertentie) geschikt voor noodreparaties en dat was in mijn hoofd compleet van toepassing: dit was een noodsituatie! En zo tapete ik m'n borstkas af, plakte mijn opkomende borsten zo goed mogelijk weg. (mijn tip voor een nieuwe generatie Trans mannen: NOOIT doen, er zijn kledingstukken (binders) die dit veiliger en mens/huid vriendelijker doen!)

Mijn huid vond dit verre van leuk kan ik je vertellen en die borsten... tja, die trokken zich er ook niet zoveel van aan en bleven groeien. Die bh kwam er uiteindelijk toch en ik vond het vreselijk. 

Toen ik voor het eerst ongesteld werd, durfde ik dit tegen niemand te zeggen. Ik schaamde me kapot. Ik wist wel wat het was en dat er een dag zou komen waarop ik ook de klos zou zijn, maar ik denk dat ik stiekem toch nog hoopte dat er iets grondig mis zou zijn en het mij zou overslaan. Maar helaas, was ook dat niet het geval.

Komend uit een gezin waar al dit soort dingen (en eigenlijk helemaal niks) niet bespreekbaar waren zonder drama, zei ik niks en heb ik me heel lang 'gered' met rollen wc papier die ik op school jatte... (en ook dat raad ik mensen af!)

Maar goed. Mijn overzichtelijke wereldje waarin ik gewoon een kind was en waar dat labeltje (kind) altijd voldoende was geweest, waar het niemand ook maar een snars interesseerde of je een jongen of een meisje was, aan die wereld kwam op de middelbare school abrupt een einde. 

Vanaf de eerste week op die school stortte mijn wereld in, had ik geen idee meer wat ik was en daardoor ook niet meer wie ik was en ik raakte zó in de war, dat mijn leven een nóg grotere puinhoop werd dan het (tot dan toe) al was.

foto: gevonden op internet