"En het wordt alleen nog maar erger"....

Al een aantal maanden merk ik dat ik moeite moet doen om goed te kunnen zien. Veraf gaat op zich nog prima, maar zodra ik een tekst moet lezen, dan moet ik echt met mijn ogen knijpen of mijn huidige bril af zetten, om ook maar iets te kunnen maken van al die onsamenhangende rare streepjes die letters blijken te zijn die dan uiteindelijk toch een heel samenhangend geheel lijken te vormen.

Nu ben ik al heel veel jaar de (niet zo) trotse bezitter van een bril, dus ik ken het fenomeen van 'niet zo goed zien' al een tijdje. Maar als er één ding in al die jaren voor mij nooit makkelijker is geworden, dan is het wel naar de opticien gaan voor een oogmeting.

Dat gedoe met die wegschuivende glaasjes de hele tijd, gevolgd door de vraag "wat is beter: één of twee?" Kriegel word ik daarvan! Mijn hersens moeten al schakelen als zo'n ding weggedraaid wordt, maar voordat ze weer 'vaste grond' hebben gevonden, wordt het alweer weggedraaid naar de volgende optie. Ik wist zo vaak niet wat 'beter' was, want laten we wel wezen, wat is de definitie van 'beter'. (ja, ik weet het, ik denk teveel, maar dat kan ik ook op die opticienskruk niet uitzetten).

Als ik nog iets heel moeilijk vind, dan is het een 'lange termijn afspraak maken'. Voor het corona tijdperk kon je altijd en overal gewoon naartoe gaan, binnen lopen, wanneer het jou uitkwam. Maar nu, moet je dus overal een afspraak maken, reserveren of een tijdsslot kiezen. En als ik ergens niet zo goed in ben, dan is het wel om nu al te bepalen of ik volgende week tussen 14 en 16 ergens wil/kan zijn. Mijn hoofd blokkeert door zo iets en dus schoof ik  die afspraak met de opticien maar voor me uit.

Maar goed, ik was al dat geknijp met mijn ogen wel een beetje beu en natuurlijk eindigt het verzekeringsjaar binnen een paar maanden, dus werd het toch echt tijd om een nieuwe bril aan te gaan schaffen. En dus moest ik er nu toch echt aan geloven en maakte ik vanochtend online een afspraak. 

Eerlijk is eerlijk, ik was al een beetje voorbereid, want ik herkende mijn 'bril afpakken om te lezen' gedrag van een van mijn ouders, toen deze wat ouder werd (we hebben het over zo'n 30 jaar geleden.... hun leeftijd van toen is mijn eigen leeftijd van nu.... oud is een relatief begrip.) Ik wist dus dat ik een kans liep dat mijn ogen, zodra ik wat ouder zou worden 'beter' zouden kunnen gaan worden. 

Goed....
Ik kreeg dus van de oogmetingmevrouw inderdaad te horen, dat er iets aan de hand was. Aan mijn sterkte voor veraf was niks veranderd. (ik heb overigens nauwelijks sterkte), ook mijn cilinder was nog exact hetzelfde (maar dus wel behoorlijk fors). Maar mijn lees sterkte was drastisch veranderd... 

Al snel werd me duidelijk gemaakt dat dit door mijn leeftijd kwam. En..... vertelde dit zonnetje in huis: "dat gaat alleen nog maar erger worden." 

Goed... Bedankt, ik dacht dat ik een onweerswolk op een heldere dag was, maar deze mededeling (hoe waar hij waarschijnlijk ook is) was ook niet al te optimistisch. Eigenlijk zei ze gewoon tegen me: JE WORDT OUD!

En ja, ik was voorbereid, en nee ik vind het op zich niet erg om ouder te worden, maar dit vond ik best wel een confrontatie, die wat mij betreft best wat zachter gebracht had mogen worden, maar ja, dat verandert niks aan het feit dat ik dus oud ben en aan de leesbril moet.....

Fuck.... Ik ben dus oud.... En om dat te bewijzen heb ik mezelf dan ook maar meteen getrakteerd op een paar heel volwassen sloffen...

Fuck it! Ik ga schommelen! Met mijn nieuwe sloffen aan, dat dan weer wel!

foto: eigen creatie

Spreken is zilver, zwijgen is goud… of toch niet?

Soms vraag ik me af of ik moet leren m’n mond te houden of dat het juist goed is dat ik dat soms (bewust of onbewust) niet doe…. 

Laat ik dat even uit proberen te leggen met een voorbeeldje, waarvan ik niet zo goed weet of ik er goed aan doe om mijn mond open te trekken of juist niet...

Ik maak graag en het liefst ook dagelijks gebruik van de ‘tegen verspilling’ bak van mijn lokale supermarkt. Alle vers producten (vlees/vis/koeling) met de datum van vandaag komen daar in te liggen voor het geweldige bedrag van €0,35. Ik zoek braaf iets uit om die dag (of de volgende) te eten, zowel lunch als avondeten en soms neem ik iets mee om in te vriezen. Zou ik dit niet doen, dan heb ik simpelweg aan het eind van de maand slechts droge oude boterhammen om op te knagen en op deze manier kan ik ook aan het eind van de maand nog een redelijk gezonde maaltijd klaarmaken. 

Vandaag werd de bak gevuld toen ik aankwam in de supermarkt en ik wilde graag wat sla scoren voor vanavond. Tot mijn verbazing vormde zich al snel een flinke rij voor die bak. Dat had ik echt nog nooit gezien! 

Toen de medewerker klaar was met het vullen ervan, duwde een mevrouw haar karretje naar voren, haar partner duwde iemand anders aan de kant en vrouwlief en hij begonnen ALLE (dure) producten (zoals vlees en vis bijvoorbeeld) in hun kar te schuiven. Iemand probeerde nog om een arm uit te steken naar de bak, maar werd niet zachtzinnig aan de kant geduwd door meneer… 

Andere mensen uit de rij begonnen af te druipen en ik stond echt met verbazing en een overdosis ergernis van een afstandje toe te kijken. Ineens hoor ik mezelf vragen: “vindt u uzelf niet ook een beetje ontzettend asociaal?” Een boel ogen uit de rij keken enigszins verschrikt mijn kant op. En eerlijk is eerlijk, ik schrok zelf ook wel van mezelf. 

Het koppel vond dit echter duidelijk niet. Waar ik me mee bemoeide? Ik kon niet oordelen over of zij dat nodig hadden of niet. Dus ik hoorde mezelf opnieuw zeggen: “dat klopt, daar kan ik ook niet over oordelen, dus dat deed ik ook niet. Maar ik kan wel oordelen over wat ik u hier ZIE doen. En dat is wat ik dus doe. Ik vind uw gedrag nogal asociaal en vraag me serieus af of u dat zelf niet vindt?” Het antwoord van dit koppel kwam niet, maar andere mensen uit de rij knikten van ja, dus ik zal niet de enige zijn die dit nogal belachelijk vond. 

Ik besloot dan ook maar dat ik vandaag maar even geen zakje sla zou gaan eten. En shakend van boosheid/adrenaline/angst of wat dan ook, liep ik de winkel uit. 

Ik ging braaf nog een pokemon vangen op het plein (om rustiger te worden) en liep vervolgens richting huis. Onderweg zag ik het betreffende koppel hun buit in een dikke (behoorlijk nieuw uitziende) Audi (met Belgische kentekenplaat) stoppen….. 

Ik kan niet helpen dat de oordelen massaal door mijn hoofd beginnen te gieren, Maar ik doe mijn best om mijn mond te houden over mijn opkomende twijfels over de noodzaak van hun ‘rooftocht’….. 

Natuurlijk mag ik er niet al te veel van zeggen en vinden: ik ga zelf ook naar België om daar goedkoop te tanken en wat boodschappen te scoren die daar nu eenmaal wat goedkoper zijn dan hier, maar toch, houd ik altijd wel rekening met andere mensen en zal ik me (zeker in een ander land) nooit zo opstellen als dit koppel hier deed, om welke reden dan ook.

Ik weet nog steeds niet of ik trots ben dat ik er iets van gezegd heb, of dat ik beter mijn mond had kunnen houden, maar één ding weet ik wel zeker: dit vond ik nou eenmaal niet ok!

Hoe dan ook Belgisch koppel: Ik hoop dat u heel trots op uzelf bent en dat u hier lang van zult eten, zodat de inwoners van deze armere (achterstands) wijk de komende dagen ook nog wat kunnen scoren en u lang niet meer hoeven te zien!

foto: gevonden op internet