Wanneer de plicht roept, maar de inspiratie het laat afweten... oftewel: guilty pleasures.

Eigenlijk behoor ik me momenteel bezig te houden met het voorbereiden van een presentatie, maar aangezien ik nog niet helemaal duidelijk voor ogen heb wat ik precies wil overbrengen, is het veel en veel verleidelijker om op zoek te gaan naar allerlei andere dingen om te doen.

Nou hoef ik daar in mijn huis nooit zo ver naar te zoeken. Het staat immers bom vol boeken, dvd's, spelletjes, puzzels en hobby spullen. En als dat nog niet genoeg afleiding is, is er ook altijd nog mijn tv provider, die me de mogelijkheid biedt om dingen op een harde schijf op te nemen, zodat ik ze later, zonder reclame, kan binge watchen! Ideale uitvinding, aldus mijzelf!

Ik vind reclames tussen programma's door heel irritant. Ik snap waarom het nodig is, maar mij (en waarschijnlijk niemand) doe je er geen plezier mee. Het maakt dat ik bijna alles wat ik op de commerciële zender wil zien opneem en later pas terugkijk. Scheelt een hoop ergernis en ik kan ook nog eens op tijd naar bed, want door die stomme reclameblokken, duurt een programma al gauw een kwartier langer dan het daadwerkelijk is.

Op een dag als vandaag, waarop de plicht roept, maar de inspiratie het laat afweten, valt de keuze dan ook op één van mijn guilty pleasures. Een programma waarvan je heel goed weet dat het te fout voor woorden is, maar wat je tóch gewoon wil zien!
Gewoon, omdat ik menselijk schijn te zijn en er niks zo lekker is als andermans leed (voor de verandering)!

Goed ik geef het toe.... ik kijk dus naar Temptation Island.... Ik spaar ze op, zodat ik er veel achter elkaar kan kijken, want dan zitten al die foute misstappen nog vers in mijn geheugen. Daarnaast kan ik geen gezichten onthouden en als ik het dan maar snel genoeg achter elkaar afspeel, weet ik in ieder geval nog een klein beetje welk gezicht bij welk gezicht hoort. En geloof me, in programma's als deze is dat niet altijd helemaal eenvoudig en vanzelfsprekend.

Voor wie het niet kent (en ik geloof niet echt dat er mensen zijn die dit niet kennen, maar ik zal voor de vorm tóch even doen alsof, dan hoeft u zich niet te schamen en hoeft u niet toe te geven dat u eigenlijk dezelfde guilty pleasure heeft als ik) zal ik het programma even uitleggen.

Heel simpel. Een aantal koppels die hun relatie willen testen gaan naar een tropisch eiland. Daar worden ze van elkaar gescheiden en worden ze 14 dagen op een apart eiland gezet met een groep vrijgezell(ig)e verleid(st)ers. Om de zoveel tijd, krijgen ze bij een kampvuur beelden te zien van hun partners op hun eiland. Goed... het script voor drama is dus geschreven.

In de eerste aflevering leer je de koppels een beetje kennen (mits je ze kan verstaan, wat ik deze ronde nog niet altijd even eenvoudig vind). Zo zit ik met verbazing te luisteren naar het aantal misstapjes van manlief binnen de relatie. Maar liefst 5 keer eerder ging hij vreemd, maar dit programma was de ultieme relatietest... Nee, nu zou het écht anders gaan!
Mijn mond valt open, ik duw er dan maar een schijfje komkommer in en denk bij mezelf: wow.... hoeveel keer heb je nodig om erachter te komen dat deze man je nooit trouw gaat blijven. In hoeveel sprookjes geloof je nog?
Maar goed, wie ben ik.

Ik moet er altijd een beetje om lachen. Want ik kan niet bedenken wie er met zijn gezonde verstand aan zo'n programma meedoet om serieus 'zijn relatie te testen'. Dat je dit doet voor een gratis vakantie, daar kan ik me nog wel wat bij voorstellen, maar het testen van een relatie, nee dat niet.
Het geeft mij toch een beetje het gevoel van een kind in een ruimte achterlaten met een volle koekjestrommel met de meest verrukkelijke koekjes, of als je een wat volwassenere variant wil hebben: een junk achterlaten met een voorraadje van de drug van zijn keuze: dat gaat fout.

Het programma op zich is al smullen van onbegrip, maar wat ik misschien nog wel net zo fascinerend vind, is het programma dat erna komt, waarin er met een aantal mensen nagepraat en gespeculeerd wordt over de beelden in het programma.

En dan gaan mijn oren nog meer klapperen, mijn mond valt zo vaak open dat ik komkommer te kort kom. Zo zitten er bijvoorbeeld ouders van de deelnemers in de zaal die dan gevraagd wordt hoe zij het vinden om hun kinderen zo te zien. Ik kan me sowieso al niet voorstellen dat je als ouder exact op de hoogte wil zijn van het liefdes- en seksleven van je kroost, maar als dat dan ook nog publiekelijk te zien is op tv.... Tja, ik zou niet gelukkig zijn.
Maar ik zag een vader met trots en een lachend gezicht over zijn dochters escapades vertellen. En ik kan me er niks, maar dan ook helemaal niks bij voorstellen.

Nu kan ik me sowieso niet zoveel voorstellen als het op relaties en liefde/seks aankomt, maar dat zou een heel ander blog kunnen zijn (waarvan ik nog steeds niet weet of ik het aandurf hem te schrijven).

Maar goed. temptation island dus... te fout voor woorden, maar zó aantrekkelijk. En dus ga ik maar gauw weer verder kijken. Mocht u zich ooit vervelen....
Juist ja!

foto: internet

Nieuwe diersoort gespot...

Omdat het vandaag zonnig begon en ik vond dat ik daar gebruik van moest maken, besloot ik gebruik te gaan maken van m’n andere abonnement.

Vandaag dus eens niet naar de bios, maar naar de dierentuin ‘om de hoek’. En aangezien ik gisteren nieuwe wandelschoenen had gescoord op mijn weg naar de bios, leek dit me de perfecte plek om ze in te lopen, want stiekem strompel je heel wat meters rond in een aangename omgeving.

Na zo’n anderhalf uur rond strompelen begon mijn buik zachtjes te laten horen dat hij wel wat lekkers wilde. En voordat de paar mensen om me heen mijn buik-gerommel konden gaan verwarren met de lokroep van een brulaap en naarstig op zoek zouden gaan naar dit (nog niet in het assortiment zittende) dier, liep ik het restaurant binnen om mezelf te trakteren op een (niet koolhydraatarme) lunch.

Twee tafeltjes verderop zat een heel jonge papa met een nog veel jongere baby. En die baby had het duidelijk niet naar z’n zin. (En ik me maar zorgen maken over het volume van mijn knorrende buik!) Papa zag er zichtbaar ongemakkelijk uit. Hij wiegde, hij klopte, hij aaide, hij gaf lieve kusjes, liep hopsende rondjes, maar baby bleef heel hard huilen. Tja, dat is nou eenmaal een van de weinige dingen die baby’s doen, dat weet zelfs ik, die geen greintje kinderwens in het lijf heeft zitten.

Nog een paar tafeltjes verder zat een ouder (stokoud) echtpaar aan een Haags kopje koffie en een Limburgs stukje vlaai. Aan de uitdrukking op hun gezichten te zien denk ik dat de vlaai heel zuur was. Ze bleven hoofdschuddend in de richting van de inmiddels redelijk radeloze papa kijken en uiteindelijk trok de oude zuurpruim haar mond open en zei tegen de papa: “kunt u uw kind nou eindelijk eens de mond snoeren, wij willen graag rustig genieten van onze koffie.”

Mijn mond viel bijna van verbazing open tot op m’n nieuwe wandelschoenen, maar ik bleek het toch echt goed gehoord te hebben... Papa reageerde niet op deze debiele opmerking, of eigenlijk toch wel: hij begon baby een jas aan te trekken en in de wagen te stoppen, tot groot hoorbaar ongenoegen van baby zelf. Hij trok zijn eigen jas aan en manoeuvreerde de kinderwagen richting uitgang.

Toen hij langsliep en in mijn richting keek, mompelde hij sorry. Ik keek terug en zei: “jammer dat u gaat, u heeft niks om sorry voor te zeggen, ze worden nu eenmaal niet geleverd met een aan/uitknopje voor zover ik weet.”

Hij keek me glimlachend aan en zei terug: “als het wel zo is, heb ik het klaarblijkelijk nog niet gevonden. Maar ik heb gewoon de energie niet meer om me tegen dat soort mensen te verzetten.” En hij haastte zich de deur uit.

Jammer papa dat je je liet verjagen door twee bejaarden, die ontsnapt waren uit hun oh zo drukke rusthuis en die, toen je amper de deur uit was en ze dus geen baby meer hadden om over te zeiken, zich gingen beklagen tegen de kassa medewerker over het feit dat de achtergrond muziek te hard stond (en u weet zelf dat deze nauwelijks te horen was (en dat kwam niet door uw baby!)).

Sommige mensen.... tja, misschien is er hier nog een tijdelijk hok vrij voor een nieuwe diersoort: de bejaarde mierenneukers.... Hopelijk sterven ze snel uit!

foto: van internet gestolen.

Groen...

Gisteren was niet helemaal mijn dag.
Ik herken het soms al bij het wakker worden. Ik schrik wakker uit een of andere nachtmerrie of een in ieder geval niet zo fijne droom. Waar het over ging kan ik me acuut niet meer herinneren, maar het nare gevoel blijft.

Bij mij is dat vaak een gevoel van opgefoktheid, die me over mijn hele lijf laat shaken.
Een beetje het gevoel wat je (of in ieder geval ik) ook kunt hebben als je te lang niks gegeten hebt en je lijf snakt naar iets van eten (of suiker). Alleen gaat dit dus niet over, hoeveel voedsel je er ook inpropt.

En dat is lastig, want ik laat dan van alles uit mijn handen vallen, gooi drinken over mijn gezicht in plaats van in mijn mond en nog meer van dat soort onzin dingetjes, die me nóg veel bozer maken.
En doordat ik niet weet waar dit gevoel nou precies door komt (ik weet immers de inhoud van de droom niet meer) krijg ik het ook niet voor elkaar om hiervan af te komen.

En dus word ik opgefokter en opgefokter en dat is niet goed voor mij.... en niet voor mijn medemens.
Het gevolg is dan ook dat ik me doorgaans dan maar opsluit in huis en probeer te borduren om rustiger te worden, maar dit keer lukte me dat ook niet, omdat ik de naald niet eens vast kon houden. Shit happens....

Dan maar naar de bioscoop gaan lopen en Pokemons vangen, want ja, ik blijf graag hangen in al lang uit de mode zijnde trends.

Eerst maar even gauw bij de supermarkt binnenlopen voor wat (on)nodige zaken.

En wat wil??
De bedrijfskleur van mijn lokale supermarkt is felgroen. En in mijn favoriete winterjas zitten eenzelfde soort groentinten. Maar afgewisseld met wit en zwart/grijs. Mijn jas en de door de medewerks gedragen jasjes, lijken TOTAAL niet op elkaar, zelfs een blinde koe zou dat nog kunnen zien.

In de winkel, waar de opgefoktheid eigenlijk alleen maar toeneemt, omdat er nu eenmaal mensen rondlopen (niet eens heel veel overigens) begint een oud vrouwtje tegen me aan te mompelen.
En omdat ik het nu eenmaal niet over mijn hart kan verkrijgen om mijn opgefoktheid op dit oude besje af te reageren, zeg ik op mijn allervriendelijkst tegen haar: "sorry?"

Ze begint onmiddellijk met trillende handen (had ze soms ook een nachtmerrie vannacht en komt zij er ook niet vanaf???) met daarin een papiertje gedrukt voor mijn gezicht te zwaaien en zegt dat ze het niet kan vinden. Ik probeer het (veel te dicht) voor mijn ogen op en neer wapperende blaadje te ontcijferen en zie dat ze de 'dubbel-fris' zoekt en aangezien we in de goede rij staan, loop ik er naartoe en zeg: "dit zijn ze, maar welke er precies onder de aanbieding vallen, kunt u het beste aan deze meneer vragen" en ik wijs op een medewerker in een geheel groen gekleurd jasje, "die weet daar vast alles van".

De mevrouw begint onmiddellijk en niet bepaald vriendelijk tegen me te mopperen, dat het belachelijk is dat ze het nu alweer aan een ander moet vragen. Ik moet dat soort dingen toch ook weten? Ik voel mijn kookpunt naderen, maar wil dit ondankbare besje niet op haar gezicht slaan (wat in mijn hoofd ten zeerste aangemoedigd wordt, want niet alleen ik ben opgefokt vandaag), dus onderbreek ik haar gemopper en zeg: "ik werk hier niet, ik probeerde alleen maar vriendelijk te zijn. Graag gedaan en ik wens u ook een fijne dag." En ik draai me om en maak me uit de voeten voor ik de dubbel fris over haar hoofd leegschud... (ideetje van oudste puber in mijn hoofd)

Weg uit de supermarkt, loop ik al Pokemon vangend richting stad en als ik daar eenmaal even stil ga staan om een wat lastigere Pokemon te vangen, komt er een meneer op me af die tegen me begint te schelden. Ik heb in eerste instantie geen flauw idee dat hij het tegen mij heeft, ik ben tenslotte met mijn volle aandacht bij mijn Pokemon, tot ik in beweging wil komen en hij me bij mijn schouder pakt en tegen wil houden....

En dat moet je niet doen als ik in een staat als vandaag ben, dus ik draai me om en ruk me los uit zijn greep. Meneer deinst een beetje terug en vraagt dan: "bent u niet van handhaving?"
Ik kijk hem aan alsof ik vuur zie branden en zeg:"nee, lijkt me niet nee."

Ik blijk voor de parkeerautomaat stil te zijn gaan staan en de desbetreffende meneer had onlangs hier een parkeerboete gekregen 'van die lui van handhaving in hun groene jassen' en dat terwijl hij echt maar 5 minuten weg was om iets op te halen, zo flauw!
Tja, niet mijn probleem, ook voor 5 minuten moet je betalen en doe je dat niet, tja dan ben je de *** in deze stad. Gegokt en verloren...

Ik zeg dit echter niet tegen hem, maar vervolg mijn weg, want het kookpunt is meer dan bereikt en ik wil alleen nog maar janken, puur omdat iemand op zijn bek slaan of anderszins agressief doen naar een ander toe, voor mij nooit een optie is.

Als ik zie dat in de door mij gewenste film al zeker 10 stoelen bezet zijn, besluit ik maar om te draaien om naar huis te gaan. Ik geloof niet dat ik vandaag kan dealen met mensen om me heen met krakende chips, die door de film heen kletsen.

En dus vervolg ik mijn pad naar huis. Vang hier en daar een Pokemon en degenen die ontsnappen scheld ik intern helemaal verrot!!! Intern mag... Dat zal ze leren die basterds!!!!

foto: internet

ps: de lui van handhaving hier hebben blauw met grijze jassen.... tssssss.