Ik wilde altijd schrijven over wat ik in m’n leven mee maak. De grappige en minder grappige dingen waar ik in het dagelijks leven tegenaan loop.
Dus eigenlijk is het op dit moment in mijn leven dan juist wel logisch dat die transitie en alles er omheen het grootste deel van mijn blog vullen, simpelweg omdat het op dit moment mijn leven beheerst, of sterker nog: mijn leven is. Maar ja…. Of anderen daarop zitten te wachten?
Ik merk echter dat ik met een aantal dingen ‘in de knoop’ zit. Schrijven is mijn manier om de wereld te ordenen en mijn hoofd te ‘ontknopen’. En dus wordt ook dit weer een transgender gerelateerd verhaal. Dan weet je dat en kun je nu een keuze maken of je verder wilt lezen of niet. Dat gezegd hebbende… daar gaan we dan.
Voordat ik met het hormonale traject mocht starten hebben er behoorlijk wat gesprekken plaats gevonden met een (in gender) gespecialiseerde psycholoog. In die gesprekken wordt o.a. gekeken wat je wensen zijn en vervolgens wordt er een soort van gekeken of je verwachtingen overeenkomen met wat er kan gaan gebeuren (en andersom).
Zo werd er met mij meerdere keren een lijstje besproken over wat de gevolgen zouden kunnen zijn van het gebruiken van testosteron. Er werd een (bij) werking benoemd en uitgelegd en steeds opnieuw was de vraag ‘wat vind je daarvan, hoe kijk je daar tegenaan?’.
Ik merkte in die gesprekken al dat ik het lastig vond om daar een antwoord op te geven. En dat was om meerdere redenen.
De eerste was dat je nooit echt weet wat er bij jou wel of niet zal gaan gebeuren. Hoe het een en ander zich ontwikkelt of juist niet ontwikkelt, wordt voor een groot deel bepaald door je genen. Je kunt dus niks voorspellen.
Het andere wat ik heel lastig vond, was dat ik het heel lastig vond om te voorspellen wat iets met me zou doen. Ik weet namelijk inmiddels uit ervaring dat ik dat pas echt weet als iets ook daadwerkelijk gebeurt en dat die mening dan heel anders kan zijn, dan dat ik van tevoren had gedacht. Dus mijn antwoord was eigenlijk steevast dat ik het niet wist en wel zou zien als het zover was.
Mijn motto werd een beetje ‘er is wat er is, dat zie ik dan wel weer’ en als je me een beetje kent, dan weet je dat dat zinnetje op zich al best opmerkelijk is voor mijn doen, aangezien ik het liefst tot in details op iets voorbereid ben.
Een van de dingen waar ik niet echt op zat te wachten, was ‘haargroei’. En dan vooral gezichtsbeharing. Ik hoef niet zo nodig een volle snor/baard. Liever niet zelfs.
Maar ik wist eigenlijk ook al van tevoren dat mijn genen zodanig in elkaar zitten dat de kans dat ik nauwelijks gezichtsbeharing zou krijgen vrijwel nihil was. Ik had namelijk voordat ik met de testosteron startte al een behoorlijke snor voor een vrouw. Daar had ik echter nooit echt last van tot het moment dat mensen het nodig vonden om daar (afkeurende) opmerkingen over te gaan maken.
Door die opmerkingen werd ik er heel erg zelfbewust van en schaamde ik me er nogal voor, maar harsen of scheren vond ik ook onzinnig en dus nam ik m’n (zelfbenoemde) ‘walrussnor’ min of meer voor lief en liet het ding staan.
Nu ben ik dus bijna vier maanden aan de testosteron. Mijn snor is erger geworden en ook ‘anders’. Een ander soort haar of zo. Echt goed uitleggen kan ik het niet.
Op/onder m’n kin verschijnen steeds meer haren. En op dit moment kom ik tot de conclusie dat ik het niet allemaal meer uitgetrokken krijg met een pincet….
Tegelijkertijd begin ik ‘last’ te krijgen van m’n snor. Ik kijk er tegenaan, ik voel het de hele tijd. Als ik iets eet of drink dan ben ik me er dubbel bewust van. En ik merk dat ik hier nog niet aan toe ben (terwijl het ding er eigenlijk toch altijd al was).
En dus is het tijd om over scheren na te gaan denken.
Maar ook hier merk ik dat mijn hoofd daar nog niet klaar voor is. Nog los van het feit dat ik geen idee heb hoe je zoiets aanpakt of wat je moet doen, merk ik ook dat het in mijn hoofd een enorme drempel is. En m’n gevoel/hoofd zegt dat als ik die drempel eenmaal over ben, ik niet meer terug kan. (En ik weet ergens wel dat dat natuurlijk onzin is).
Begrijp me niet verkeerd: ik heb absoluut geen spijt van de testosteron. Ik heb me namelijk nog nooit zo goed, rustig en mezelf gevoeld als sinds ik hiermee ben gestart. Maar op de een of andere manier voelt dat scheren als een soort ‘rite of passage’ naar ‘man zijn’ (whatever that may be). Als ik dat gedaan heb kan ik niet meer terug….
Misschien is het vergelijkbaar met voor het eerst seks hebben: als je dat gedaan hebt kun je niet meer terug, je kunt het niet ongedaan meer maken, je zult nooit meer maagd zijn.
Ik denk dat die vergelijking het best omschrijft hoe het voor mij op dit moment in mijn hoofd werkt….
Woonbegeleider heeft al aangegeven dat hij het me best wil leren. Ik merk aan alles dat ik er last van begin te krijgen en dat het tijd is. Inmiddels heb ik ook alle benodigdheden in huis… ik sta dus eigenlijk al met twee voeten bovenop die drempel, maar toch heb ik nog net een zetje nodig denk ik om die denkbeeldige drempel ook daadwerkelijk over te gaan…
 |
| Foto: internet |
