Soms loop ik tegen dingen aan die me ontzettend frustreren. U ziet: niks menselijks is mij vreemd.
Ik weet ook niet zeker of 'frustreren' het juiste woord is, ik word er namelijk vooral heel erg verdrietig van.
Een aantal jaar geleden wisselde ik van behandelaar en zoals dat wel vaker gebeurt in GGZ land: een nieuwe behandelaar betekent een nieuwe kijk en een nieuwe kijk leidt soms/vaak ook tot een nieuwe diagnose, met de daarbijbehorende behandeling/benadering. Zo ook in mijn geval. Althans min of meer, want de 'nieuwe' diagnose is niet officieel gesteld (om allerlei redenen, die ik even buiten beschouwing laat).
Van de ene op de andere dag veranderde ik van iemand die 'niet wilde' in iemand die 'niet kon'. Daar hoefde ik niks voor te doen, ik hoefde er zelfs niets voor te veranderen. Ik schreef daar ooit al eens een blogje over.
Nu kan ik overigens een hele hoop dingen wel hoor, maar er zijn ook een aantal dingen die me eigenlijk mijn hele (volwassen) leven al niet (zo goed) lukken. En ik ben er inmiddels ook wel van overtuigd dat die dingen me misschien ook wel nooit zullen gaan lukken. En daar heb ik vrede mee. Het is nog steeds frustrerend, want ik wil het heel graag kunnen, maar steeds maar weer opnieuw proberen en steeds weer tot de conclusie komen dat het je niet lukt, doet nog veel meer pijn.
(En voor de mensen die nu willen gaan gooien met termen als 'self fullfilling prophecy', dat mag, ik noem het echter 'zelfkennis'. Laat mij maar in mijn waan.)
Ik kom al eigenlijk mijn hele leven in dezelfde soort 'discussies' terecht. Nou ja, eigenlijk zijn die discussies iets nieuws, want voorheen gaf ik nooit weerwoord.
Laatst was het weer eens zo ver.
Ik was in gesprek met iemand, die mij heel graag iets uit wilde leggen (want het was belangrijk). Alleen heb ik de (vervelende?) gewoonte dat ik terwijl ik luister naar iets anders kijk. En dát is iets dat in onze maatschappij niet zo gewaardeerd wordt.
Blijkbaar hoor je iemand aan te kijken als je met hen praat en doe je dat niet, dan is dat onbeleefd.
Ik krijg dan ook vrij vaak te horen 'kun je me even aankijken als ik tegen je praat?' (in diverse al dan niet zo vriendelijke varianten).
En daar wringt voor mij de schoen... Dat kan ik namelijk niet. Nou ja, het kán wel, maar dan krijg ik geen woord mee van wat je zegt! Ik kan óf luisteren, óf naar je kijken, maar die twee gaan maar zelden hand in hand.
Het 'grappige' is, dat als ik overstuur ben en mensen me gerust willen stellen, of er nóg harder voor willen zorgen dat ik dingen die ze zeggen begrijp (terwijl mijn brein eigenlijk al kortsluiting heeft gemaakt en er niks meer binnen komt, maar ik 'voor de beleefdheid' blijf zitten) dat juist op deze momenten, mensen het heel belangrijk vinden dat ik ze aankijk.
Maar geloof me, dat werkt bij mij alleen maar averechts.
Ik kan niet goed uitleggen waarom ik het niet tegelijk kan. Op het moment dat ik gewoon rustig ben en het probeer, dan merk ik dat ik door het kijken naar een gezicht afgeleid word door honderdduizend dingen, waardoor mijn brein acuut afgeleid is en zich gaat focussen (of juist niet) op hele andere dingen.
En als ik ook nog een tikkeltje (of iets meer dan een tikkeltje) overstuur ben, dan wordt een pratend gezicht (en met name ogen) ronduit bedreigend!
Dus tja, tegenwoordig raak ik in discussies verwikkeld als ik weer eens een 'kijk me aan als ik tegen je praat' krijg, want dan probeer ik (op mijn manier) uit te leggen hoe het werkt, met een wedervraag: Wil je dat ik je aankijk, of wil je dat ik naar je luister, want het is het een of het ander en niet allebei tegelijk!
En dat wordt me niet altijd in dank afgenomen... Maar het is wat het is.
Sorry dat ik niet voldoe aan jouw normen en waarden, maar je niet aankijken terwijl je praat is het meest beleefde dat ik kan doen... het betekent namelijk dat ik heel erg mijn best doe om naar je te luisteren, ook al lijkt dat niet zo.
 |
| foto: internet |
