None of your business!!!

Soms.... Soms kan ik me zo vreselijk boos maken!

Zojuist ging ik op een warme zondagmiddag even boodschappen doen. Ik had iets in de folder gezien dat alleen vandaag nog in de aanbieding was en hoewel ik het niet bepaald heel erg nodig had, besloot mijn hoofd dat het toch écht vandaag gehaald moest worden.... En zo geschiedde dus.

Ter verdediging van mijzelf: mijn hoofd (of de vele bewoners ervan) is echt niet altijd de baas hoor, meestal ben ik dat zelf, maar als het warm is, ik slecht geslapen heb en moe ben, dan is het soms makkelijker om te weten welke strijd je wel en niet aan moet gaan met het 'zootje ongeregeld'. En dit was een strijd die ik graag aan me voorbij liet gaan. Mensen met kleine kinderen zouden dit moeten kunnen herkennen.

Goed ik stond dus in de rij van de kassa en voor mij stond een wat oudere meneer met een rollator. Hij had 10 blikjes bier, 3 grote flessen cola, vuilniszakken en..... te weinig geld.

Het bedrag dat hij moest betalen was €9,20 en hij had €8,- aan contanten bij zich. Hij probeerde de rest te pinnen, maar dat kon hij dus niet (lees: stond niet meer op zijn rekening). En dus ontstond er drama.... Een redelijk jonge en nog niet zo ervaren cassière, die er weer iemand bij moest roepen. En dat duurde heel erg lang...En we stonden er al vrij lang, omdat er vóór deze meneer ook al iets niet helemaal goed ging.

Ik vroeg aan de meneer hoeveel hij nog miste. Voor de goede rekenaars onder ons: €1,20 en dus haalde ik dat bedrag uit m'n beurs en zei tegen het meisje achter de kassa: ik betaal die 1,20 wel, dan is het in orde toch.
Heel verhaal dat dat niet kon, dat het gepind moest worden enz... Tja, en ik heb lang genoeg achter de kassa gezeten om te weten dat dat een verhaal was dat niet klopte, want zodra iemand niet kan betalen per pin, wordt de transactie afgebroken en kun je een andere betaalmogelijkheid aangeven.

Hoe dan ook, er moest een chef bij komen die vervolgens exact hetzelfde tegen het meisje zei als wat ik haar net gezegd had. En het is prima dat dat meisje moet leren, daar gaat het ook niet om. Het gaat me om wat er vervolgens gebeurde.

De meneer in kwestie stak me een (redelijk gore) hand toe, schudde die van mij en schuifelde blij de winkel uit. En toen kreeg ik de wind van voren van de mevrouw achter mij. Wat mij bezielde om deze man geld te geven. Zo hield ik 'gedrag in stand'! Ik (i) draaide me om en vroeg mevrouw (m) welke gedrag ze precies bedoelde?

m: Ja, die man is alcoholist en jij zorgt ervoor dat hij nu kan drinken.
i: en hoe weet u dat hij alcoholist is?
m: je ziet toch wat hij koopt?
i: jazeker: zes liter cola zero, 5 liter bier en vuilniszakken. Dat is meer frisdrank dan bier overigens.
m: je denkt dat toch niet dat dat voor hemzelf is?
i: ik heb geen flauw idee en weet u? het gaat me ook geen zak aan. Misschien is hij alcoholist, misschien heeft hij gewoon een gezellige middag met vrienden, wie zal het zeggen. maar wat het antwoord ook is, het zijn niet mijn zaken. Ik zie een meneer die niet in staat is om €1,20 te pinnen en daar kan ik wat aan doen, dus dat doe ik.
m: maar je betaalt zijn drank?
i: wie zegt dat? misschien betaalde ik wel twee van de drie flessen cola, of die vuilniszakken? Dat gaat u toch geen zak aan? Als hij al alcoholist is, dan zal hij door die drie biertjes die hij minder had kunnen drinken als ik hem niet geholpen had écht niet ineens geen alcoholist meer zijn hoor, dan zou hij er morgen gewoon drie extra scoren. maar het gaat u en mij niet aan wat meneer al dan niet met zijn bier en zijn leven doet.
m: je bent brutaal en naïef.
i: dat kan kloppen, maar ik weet dat ik mezelf vanavond recht in de spiegel aan kan kijken. Prettig weekend.

En ik liep rustig weg.
Maar van binnen kookte ik. What the fuck?
Waarom moet ik me verantwoorden voor het helpen van iemand?
En ja ik weet ook wel dat meneer die 10 biertjes heel hoogstwaarschijnlijk zelf naar binnen werkt. Maar dan nog? Zoals ik al zei: het zijn niet mijn zaken, het zijn niet haar zaken.

Ik weet best dat ik wellicht 'gedrag in stand houd' (pffff, alsof ik zoveel macht heb), maar ik blijf dit, als ik het kan, gewoon doen. Simpelweg omdat ik inderdaad naïef ben en hoop dat als er ooit een dag komt waarop ik €1,20 mis voor mijn boodschappen, buskaartje of wat dan ook, er iemand zal zijn die zonder vragen of oordelen dat geld voor mij wil betalen.

Hoop doet leven zeggen ze wel eens en verbeter de wereld begin bij jezelf.

foto; internet

ps: en dat van mezelf in de spiegel aan kunnen kijken was natuurlijk een grote leugen,ik heb namelijk geen spiegel.

Disney wijsheid voor een mooiere wereld....

Als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik enorm van reizen hou. Ik hou van een andere omgeving en van het spreken van een andere taal. Op de een of andere vage manier, geeft reizen me een gevoel van vrijheid. Niet alleen puur het feit dat ik kan gaan en staan waar ik wil (al ben ik daar zeer zeker ook heel dankbaar voor) maar ik voel me veel vrijer als ik in het buitenland ben.

Op de een of andere onverklaarbare manier, ben ik een soort van zekerder van mezelf. Dingen die me in Nederland niet of nauwelijks lukken, vind ik in het buitenland, in een andere taal, veel gemakkelijker. Hoe het zit, of hoe dat komt, kan ik niet goed uitleggen, maar dat ik me in het buitenland vaak een stuk gelukkiger voel, is een feit.

Maar goed, ook nu zit ik weer in het buitenland. En eerlijk is eerlijk, ik vind mezelf inmiddels best een ervaren reiziger. En hoewel ik hier met het grootste gemak van de wereld om informatie vraag, of een praatje maak met volkomen vreemden, is er één ding dat ik ook hier, vreselijk moeilijk vind. 

Noem me raar, maar ik vind het ontzettend moeilijk om in mijn eentje ergens te gaan eten. En dan heb ik het niet over de McDrek, de Burgerking of KFC, nee, dat lukt me wel, maar ik bedoel een echt restaurantachtige omgeving, waar ze ‘echt voedsel’ verkopen. Ik vind het moeilijk om daar in m’n eentje binnen te stappen, te gaan zitten, te bestellen en te eten.

Ik denk dat ik ergens bang ben voor wat andere mensen dan wel niet van me zouden kunnen denken: kijk, wat een loser, heeft zeker geen vrienden enz. Als ik het omdraai, dus als ik iemand in z’n eentje in een restaurant zie zitten, dan denk ik overigens alleen maar: Wow, wat knap.... maar omgedraaid is dat niet wat ik denk dat anderen over mij zullen denken.

Vandaag overtrof ik mezelf voor de tweede keer op rij. Ik had gisteren een pub hier in de straat gezien, waar ik vandaag wilde gaan eten, maar toen puntje bij paaltje kwam en ik de tent van binnen zag (en hoorde) en voelde hoe ik aangekeken werd, ben ik omgedraaid en vertrokken.... en toch heb ik mezelf dubbel overtroffen. Dat weglopen is al iets wat ik niet gauw zou doen, dus dat was overwinning nummer 1, maar ik had ook een backup plan (en zelfs een backup voor de backup, maar dat was nodig). En dus kwam ik een Amerikaanse diner terecht. Gewapend met boek en telefoon aan een tafeltje gaan zitten en eten besteld. Jihaa, Well done!

De mensen tegenover me waren Nederlands, voor mij altijd een reden om me in te houden en stiekem mee te luisteren, maar me niet bekend te maken. Het betrof een jong stelletje, waarvan de dame in kwestie behoorlijk flink was. Zó flink zelfs dat ik er twee keer in paste en geloof me, dan ben je behoorlijk flink. En ik vind dat niet erg, maar als je als flinkerd (in het Nederlands) commentaar gaat leveren op de grootte van mijn portie eten (waar ik geen invloed op had en zelf ook van schrok), dan vind ik dat niet helemaal ok, maar ik liet het gaan, keek naar het tweede toetje dat ze naar binnen werkte, dacht er het mijne van, maar zei niks. Het gaat me tenslotte niks aan.

Vervolgens kwamen er twee vriendinnen aan het tafeltje naast me zitten en toeval wilde dat zij ook Nederlands waren. Eerst begonnen ze over de andere flinkerd te zeuren. Ze konden niet achter haar stoel langs en dus zette één van de meiden haar stoel demonstratief dwars aan het tafeltje, waardoor ze recht naar mijn tafeltje moest kijken. En meteen kwam er weer commentaar: “niet dat het uitzicht op een dik varken dat een varken zit te eten veel beter is”. Ik hoor het, ik word er verdrietig van en ik hou m’n mond...

Ik weet dat ik niet maatje 36 heb, integendeel, ik zit eerder aan de 46 en geloof me als ik zeg, dat ik me daar héél ongemakkelijk bij voel en heel erg verdrietig van word. Ik ben dan ook echt wel bezig met een poging om hier iets aan te doen, maar dat gaat me niet echt makkelijk af. En eerlijk is eerlijk, als ik op vakantie ben, dan wil ik niet de hele tijd calorieën tellen, ingrediënten lezen, dan wil ik, net als iedereen gewoon kunnen genieten.

Ik snap het niet: waarom is het nodig om anderen af te zeiken? Het valt me op dat het vooral vrouwen zijn die dit (over elkaar) doen, maar dat kan een groot vooroordeel zijn, het valt me gewoon op. Waarom is het nodig om alles wat je denkt hardop te zeggen? Ook als je weet dat het kwetsend is wat je zegt? En denken ‘ik ben in het buitenland, dus niemand kan me verstaan’ is een vrij naïeve gedachte, met de goedkope chartervluchten, is reizen niet meer alleen voor de elite weggelegd.... 

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet heilig, ik denk ook van alles als ik dingen zie, maar ik hoef niet altijd en overal maar te zeggen wat ik denk, daar wordt de wereld géén mooiere plek door, kan ik je verzekeren. Ik denk en weeg af of datgene wat ik over de ander denk een meerwaarde of iets positiefs kan zijn voor die persoon, en als het iets is dat ik zelf niet graag zou horen, dan houd ik mijn mond. 

Was het niet Stampertje die in de Disney versie van Bambi van zijn moeder geleerd kreeg: “Als je niks aardigs kunt zeggen zeg dan niks, niemendal.” Een les, waaraan velen van ons (inclusief ikzelf) een voorbeeld zouden kunnen nemen.

De dames naast me, gingen overigens nog even verder met hun commentaar over mij en ik hield stug mijn mond en glimlachte tegen ze als ze weer eens om hun eigen lompe grappen moesten lachen. Ik vroeg de rekening, rekende af en moest me toen tussen onze tafeltjes uitwurmen (die behoorlijk dicht op elkaar stonden). En dit was voor mij het moment van ‘wraak’. Ik stond op, begon langs de tafel te schuiven, bleef (per ongeluk) ergens aan hangen en nam mijn halve tafeltje mee (heb ik weer). Toen ik langs ze liep, op weg naar de uitgang, zei ik in het Nederlands: “tja, dat krijg je hè, zo’n dik varken past ook nergens tussen. Fijne avond.”

En eerlijk is eerlijk, ik geniet van de kleur die er op hun koppen verscheen en het geschokte gefluister: “oei, zou hij dat gehoord hebben?” (Ja koe, ik heb je gehoord, luid en duidelijk.....)

Het voordeel van me daarna zo kut voelen, is dat ik iets fijns terug wil doen, iets waarvan IK me goed ga voelen. En dus heb ik de lokale zwerver die me al drie dagen met een prachtige lach op zijn gezicht een fantastische dag wenst als ik langskom getrakteerd op een mealdeal naar keuze en een kop sterke koffie.

Dus dames, dank je wel. Door jullie onnodige kutopmerkingen, heeft deze meneer, die iedereen die langskomt, hoe dik ze ook zijn, een mooie dag wenst, vandaag in ieder geval een maaltijd gescoord....

foto: internet

Ps: mijn Spareribs waren trouwens lekker. Dat wel.

Dingen waar Ik blij van word...

Vandaag is het weer een erg warme dag, iets waar ik persoonlijk niet zo heel erg dol op ben. Ik ben simpelweg niet ontworpen voor warm weer.
De afgelopen dagen, kreeg ik mezelf weer eens niet de stad in. Ik wilde graag naar de film, maar het lukte me niet. Wél heb ik bijna elke dag per fiets de buurt afgestruind op zoek naar Pokemons, maar het voelde weer eens alsof ik weer niks voor elkaar kreeg.

Vandaag was ik al vroeg in de stad te vinden. De voordelen daarvan: het is nog niet zo warm en het is nog niet zo druk en dus wandelde ik braaf in het rond om mijn Pokemons te vangen.

En hoewel ik uiteindelijk niet de ‘bijzondere’ Pokemons gevonden heb waar iedereen het over had, gebeurden er wel een aantal dingen waar ik blij van werd.

Ten eerste kwam ik m’n oude buuf tegen. Ik heb eigenlijk met niemand hier in de flats echt contact, en net toen ik m’n oude buuf leerde kennen en we wat dingen samen gingen doen en er eindelijk een leuk en gezellig contact was, kreeg ze een nieuwe woning aangeboden. Voor haar was dit ideaal, ze kreeg wat meer vrijheid terug. Ik vond het jammer, maar ach, mijn woonplaats is nou ook weer niet zó groot dat we elkaar nooit meer zouden zien. Toch verwaterde het contact al gauw. Ik heb nog wat pogingen ondernomen door kaartjes te sturen, maar er kwam geen enkele reactie en dus gaf ik het op. Ik had geen idee wat er mis gegaan was, maar blijkbaar moest ik me erbij neerleggen dat het klaar was. Tot vandaag.....

Ik kwam haar tegen, zomaar ergens onderweg in de stad. We maakten een praatje en het voelde voor mij weer als vanouds....ze had echter haast en dus wisselden we nummers uit en gaan we binnenkort een keer op ons gemak bijkletsen.... Ik heb er zin in!

Vervolgens kwam ik na heel lang lopen (op weg naar de bus naar huis) op de markt uit en daar stond een Politieauto geparkeerd. Nu is dat niet zo vreemd, want André Rieu maakt de stad nog steeds onveilig en dus rijdt er extra blauw door de stad.
Maar het leuke was, dat er een klein jongetje heel enthousiast naar de auto stond te zwaaien en toen de agenten uitstapten, sprong het mannetje (erg ongecoördineerd) bijna een gat in de lucht! Hij kon zijn geluk niet op.
Één van de agenten kwam naar het mannetje toe, voerde een kort gesprekje met hem en nam hem toen op de arm. Het jongetje kreeg een ‘rondleiding’ door de politieauto. Hij mocht de lichten aan en uit doen en zelfs heel even de sirenes aanzetten, maar daar schrok het mannetje zelf nogal van en dus gingen die snel weer uit.

Het mannetje kreeg er geen genoeg van en ik stond het van een afstandje te bekijken, met een mega smile op mijn gezicht. Nu is het denk ik geen geheim, dat ik niet echt een goede relatie heb met de dienders in mijn stad, maar kijkend naar dit tafereeltje, maakte me vreemd emotioneel.

De agent zette het mannetje neer en hij rende enthousiast naar z’n moeder die hem vroeg of de agent nog een high five kreeg. De agent zakte door z’n knieën op ooghoogte van het mannetje, het mannetje rende weer naar de agent en gaf hem een high five. De agent speelde het spelletje mee en liet zich omvallen en deed alsof zijn hand pijn deed van de high five.... het mannetje liep weer naar de agent en gaf een kusje op zijn pijnlijke hand....

Ik stond erbij en keek ernaar en vocht tegen m’n tranen... ik genoot hiervan en ik ben altijd dankbaar als ik ook deze kant soms mag zien. Blijkbaar kregen ze op dat moment een oproep en moesten ze er vandoor, pas toen viel het me op dat het blije mannetje, die dit ‘vet cool’ vond, het syndroom van down had. Niet dat dat belangrijk was overigens, ik liep met een grote glimlach door.

Op dat moment viel het me op dat het carillon van het stadhuis een wel erg bekend deuntje speelde. En als ik me niet vergis, was het het 'volkslied' van het stadsdeel waar ik vroeger woonde. Best een beetje vreemd, want dat ligt in een compleet andere provincie, maar hoe dan ook, het bracht wel even blije herinneringen naar boven. En dus pakte ik de camera op m'n telefoon erbij en besloot het te filmen... Alweer een glimlach en ik zette mijn weg voort naar de bus.

Eenmaal in de bus gebeurde er nog iets waardoor ik moest lachen. De buschauffeur ging ons namelijk het weerbericht voor de komende dagen vertellen. Nu weet ik dus dat het morgen 31° wordt en overmorgen zelfs 32°.... niet dat ik heel blij word van die temperaturen, maar ik vond het wel grappig. Hij gaf ons allemaal nog de tip om voldoende water te drinken en ons niet te druk te maken....

Daar ga ik me dan maar aan houden!

foto: internet