Een verhelderend gesprek met een groepje kleuters....

Van tijd tot tijd (en gelukkig steeds vaker) woont er een jong jongetje in mijn trappenhuis. Hij woont nog niet fulltime bij zijn moeder, maar inmiddels wel bijna. En dat is natuurlijk een goed teken en dus ben ik er blij om. Hij is ongeveer 7 jaar oud en voor een groot deel opgegroeid en opgevoed in België. Een uiterst beleefd blond jongetje dus.

Het nadeel hiervan is, dat mijn onderbuurjongetje natuurlijk ook iets te doen moet hebben. En dus ging hij op zoek naar vriendjes in de buurt. En dat is nog niet zo eenvoudig, want we hebben ofwel pubers in de aanbieding, ofwel kleuters en hij valt er een beetje tussenin. Maar omdat de pubers hem niet accepteren en niet mee laten doen (omdat ze hem een kleuter vinden), speelt hij dus regelmatig met de  4 tot 6 jarige jochies uit de buurt.

En af en toe betekent dat, dat er dus een stuk of 6 van die luid schreeuwende mennekes door mijn trappenhuis heen en weer rennen. Druk bezig met op elkaar te schieten en naar elkaar te schreeuwen.

En dat kan ik niet altijd zo goed hebben. Meestal vreet ik me dan gewoon op, wetend dat ze vanzelf weer een keer naar buiten rennen, want een trappenhuis wordt vanzelf saai. Maar soms, zoals vandaag, besluit ik om ze eens vriendelijk te vragen of ze buiten (of beneden) willen gaan spelen.

Onderbuurjongetje knikt heel braaf en begint al aan zijn aftocht naar beneden, maar zijn blonde vriendje van de overkant, kijkt me nieuwsgierig aan en vraagt: "ben jij een jongen of een meisje?"

En het leuke van dit soort jonge kinderen is, dat het vaak een oprechte vraag is, niet gesteld om te pesten, of te beledigen, maar puur uit nieuwsgierigheid, en in een poging om hun wereld te ordenen in de categorieën die ze kennen. In dit geval: jongens en meisjes.

Ik ga op de drempel van mijn deur zitten en zeg tegen hem: "ik weet het niet. Wat denk jij dat ik ben?" 

Hij gaat op de grond tegenover me zitten en onderbuurjochie en nog een vriendje komen er bij zitten.

De vraagsteller zegt: "ik denk een jongen!" Waarop ik hem vraag:"oh ja? Waarom denk je dat ik een jongen ben?"

"Nou, makkelijk zat, je hebt kort haar, net als een jongen."

Het andere vriendje valt hem in de reden: "nee hoor, jij bent een meisje!"

"Oh ja? Waarom denk jij dat ik een meisje ben?"

Hij moet giechelen, zoals alleen kleuters dat kunnen en dus weet ik al min of meer wat er gaat komen, maar ik moedig hem nog eens aan: "kom, zeg het maar! Waarom denk jij dat ik een meisje ben?"

Met een rood hoofd en naar de grond kijkend zegt hij giechelend: "omdat je soms tieten hebt!!!"

Drie giechelende jongetjes zijn het gevolg van deze opmerking. Mij ontgaat het gebruik van het woordje 'soms' niet, het valt hem dus op, zo jong als hij is, dat het niet altijd zo is.... (binding heeft dus toch wel een effect, al denk ik vaker van niet.)

Ik lach mee en sta op en wil naar binnen gaan. 

"Maar wat ben je nou?" vraagt mijn kleine blonde vriend van de overkant, "want nou weet ik het nog niet!"

Ik antwoord hem: "precies, ik weet het zelf ook niet. Ik ben het allebei niet." 

Ze kijken me niet begrijpend aan, dus zeg ik: "ik voel me geen meisje, ook al heb ik soms tieten, maar ik voel me ook niet een echte jongen, al heb ik kort haar. Ik weet het gewoon niet." 

"dan ben je dus een meisjes-jongen!", roept de blonde. "Nee, een jongens-meisje!", zegt de ander. 

En dan komt mijn onder buurjongetje met het verlossende antwoord: "ik weet het! Je bent gewoon oud!"

En daar kon ik het dan mee doen! 

De jongens gingen weer buiten spelen, ik ging weer naar binnen en moest lachen.

De wereld van kinderen is zó mooi, en zó lekker simpel. Heb je kort haar, dan ben je een jongen, maar heb je tieten, dan ben je een meisje. Dat is duidelijk. 

Dat het niet altijd zo eenvoudig ligt, dat weten ze (nog) niet, en dat is maar goed ook. 

Laat ze maar lekker met elkaar voetballen, zonder meisjes, want meisjes zijn stom. En laat hun leven alsjeblieft altijd zo eenvoudig blijven!

foto: internet

vakantiegeld!

Ieder jaar in mei is het weer zo ver: vakantiegeld.
En tot nu toe moet ik zeggen dat het me nooit zo veel deed.

Mijn inkomen bestaat uit een uitkering en ik prijs me gelukkig dat ik, in tegenstelling tot veel mensen om me heen, hier prima van rond kan komen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik toe moet geven dat ik ook nog wat spaargeld heb, dus als ik een maand niet uitkom, dan is er een 'potje' om dat op te vangen. Maar toch.

Toch prijs ik me gelukkig dat er een periode in mijn leven was waarin ik niet de beschikking over geld had en er écht de waarde van heb leren kennen. Het heeft er destijds voor gezorgd dat ik heel zuinig werd en alles zo goedkoop mogelijk probeerde te scoren. Destijds uit noodzaak, nu is het meer een gewoonte geworden, die ik maar moeilijk kan afleren. Maar wel met resultaat dat mijn spaarvarken genoeg te eten heeft.

Ik was één van die mensen die, zodra het vakantiegeld binnen kwam, het meteen doorsluisde naar mijn spaarrekening als 'appeltje voor de dorst' voor later.
Tot nu dus.... Want ik realiseer me meer en meer dat later al lang begonnen is.

Ik ben 41, heb geen kinderen, nauwelijks contact met familie, dus stel dat mij iets zou gebeuren, waar moet alles wat over is dan heen??? Dan ben ik nu dus zuinig aan het doen en dingen die ik eigenlijk graag wil, aan het ontzeggen omdat ik af en toe dat spaarvarken vergeet en vind dat dingen te duur zijn. Ik ben aan het sparen voor een later dat misschien wel nooit komt.

Dus... dit jaar ging het anders.
Ik schreef onlangs dat ik graag wilde dat mijn fiets en ik weer goede vriendjes zouden worden. En dus bracht ik hem naar de fietsenmaker. Maar toen ik hem weer ophaalde, realiseerde ik me al erg snel dat wij NOOIT goede vrienden zouden worden. Hij was het gewoonweg niet voor mij. Geen liefde op het eerste, tweede, derde en laatste gezicht.

En dus stapte ik opnieuw een drempel over: die van een fietsenwinkel, want van internet werd ik niet veel wijzer.
Mijn wens: ik wil een echte fiets (geen e-bike), die bij mijn (gebrek aan) lengte past. En dus werd er gepast en uitgeprobeerd en werd ik steeds blijer. Tot ik aan de kassa te horen kreeg dat ik wel tot half juli op mijn nieuwe fiets moest wachten..... Oef, dat viel tegen.

Maar die middag werd ik gebeld dat de fiets van mijn voorkeur in mijn maat nog in het magazijn stond en dat hij dus gereed was. Ik was gelukkig en haalde hem meteen op.
Dat ik dwars door de stormwind en regen, met tegenwind naar de andere kant van de stad moest fietsen viel meer dan tegen en half dood kwam ik thuis aan. Maar ik heb me niet uit het veld laten slaan, al merkte ik wel verdomd goed dat mijn conditie echt beneden alle peil gezonken was.

De volgende dag, toen de wind weer was gaan liggen, ben ik iets gaan doen, wat ik al heel lang wilde: ik ben een knooppunt fietsroute gaan rijden. En het was heerlijk!!!!!
Ik genoot van de geuren, de kleuren, van alles wat ik om me heen zag. Van de Pokemons die ik op verlaten (verharde) bosweggetjes tegenkwam. Eigenlijk van alles. En ja, ik werd moe, en 20 km op zo'n eerste ritje was misschien wel wat veel gevraagd, maar toch! Ik genoot er echt van.

Zo erg dat ik 's avonds in bed meteen een volgende route ging uitstippelen en die twee dagen later weer ging fietsen. Wéér 20 km, en weer genoot ik, van de geur van gemaaid gras (hatsjoe!), de geur van aardbeien als ik langs de plastic kassen kwam, de geur van kamille, die langs de route groeide. Het geluid van de vogeltjes, van het ruisen van het graan aan de kant van de weg.
Van een gevecht tussen een torenvalk en een buizerd. Kortom van alles.

Ik geniet met volle teugen, in ieder geval de eerste 15 km, daarna krijg ik het wat lastig, maar de aanhouder schijnt te winnen! Ik trek er graag op uit, tegenwoordig ook met mijn camera, want onderweg kom ik genoeg moois tegen en het maakt dat ik drie leuke dingen kan combineren.
Mijn fiets, mijn gsm en mijn camera zijn hele goede vriendjes voor nu.
En ik hoop dat dat nog lang zo blijft!

foto: eigen creatie

the soap continues....

Het vragen om en het krijgen van medicijnen vind ik nog niet zo heel eenvoudig.
Hier kun je lezen, hoe ik vorige week de zoveelste aanvaring had met de lieftallige assistente van mijn huisarts.

Ik moest dus een recept hebben voor de prikpil, waarvan de naam mij onbekend was en ook de hoeveelheid. Want tja, ik krijg normaal een doosje mee, dat geef ik af, de spuit wordt gezet en daarna zie ik dat doosje ook nooit meer terug.
Misschien dom van mij, ik geef het nogmaals toe, maar ik onthoud dan dus niet de naam en hoeveelheid.

Na de aanvaring vond ik het best spannend of ik mijn recept wel of niet doorgefaxt zou krijgen, maar gelukkig kwam vanmorgen het verlossende appje van de apotheek: een afhaalbericht!
Hoera, zó flauw is ze dus ook weer niet, ze heeft het wel gewoon gefaxt.

Dus ging ik vol goede moed naar de apotheek en kreeg daar een ander doosje dan normaal voor mijn neus geduwd. Nu begint dat onderhand wel te wennen, want ik krijg bijna nooit twee keer hetzelfde merk medicijnen achter elkaar, maar dit vond ik toch wel vreemd, omdat er wel de vertrouwde letters van het merk opstonden (ja, dat herken ik dan weer wel!).

En dus vroeg ik: goh, een ander doosje.
En toen kreeg ik het volgende verhaal voorgeschoteld:

"Het is hetzelfde wat je normaal krijgt, alleen dit is een grotere hoeveelheid. Die van jou is niet leverbaar. Dan moeten ze gewoon maar een beetje minder inspuiten."

En nu ben ik een beetje een ei en kan ik niet zo goed tegen veranderingen, maar dit vond ik gewoon vreemd. "Gewoon een beetje minder inspuiten?", ehm, met de ervaringen die ik met de assistente heb, heb ik daar niet zo heel veel vertrouwen in, dus sorry, maar is het niet bij een andere apotheek te krijgen?

Het antwoord daarop was nee, ze hadden al met 'alle' apotheken gebeld (lees: de drie waar zij mee samenwerken) maar die hadden het allemaal niet. De eerstvolgende leverdatum in het systeem was nu 7 JULI. Ja, en dat is dus te laat, zelfs als het niet gaat om anticonceptie.

Ik raak dan een beetje 'in paniek' en word kriegel, want je kunt wel zeggen dat het hetzelfde is, maar als het exact hetzelfde was, dan liep ik nu al vrolijk met mijn doosje buiten rond en deed ik verder niet moeilijk....

De dame legde nogmaals geduldig uit dat in mijn gebruikelijke spuit 1,0 ml (maar dat kan ook een andere eenheid zijn) zit die ingespoten werd en in deze zat 3,3 ml, dus dan moesten ze gewoon maar een deel spuiten.

En de paniek in mijn hoofd wordt dan dus alleen maar groter door deze informatie, want dat is 3x zoveel en niet 'een beetje'!

Er kwam nog iets anders in mij op, want ik ben nu eenmaal een Hollander: Wat kost dit grapje mij, want ik moet hiervoor altijd zelf betalen (en ja, ik krijg het later wel weer terug, maar gaat mijn verzekering het pikken als ik ipv een appel een peer meekrijg, waarvan we twee derde ook nog eens gewoon weggooien?) Het antwoord op de prijs vraag was simpel: ja, het was 2x zo duur, en nee, daar was niks aan te doen.

Ik kan me er dan niet overheen zetten dat dat niet klopt en zeg dan dus ook dat ik dit erg vreemd vind en dat het niet klopt, want ik kan er niks aan doen dat het medicijn dat ik eigenlijk moet hebben niet op voorraad is. En dat het krom is dat ik dan meer moet betalen voor iets dat voor meer dan de helft ongebruikt weggegooid gaat worden. De apothekers assistente zucht en zegt: ik weet het, maar er is niks wat ik kan doen.

Tja... en dan weet ik het niet meer.
Ik heb aangegeven dat ik het eerst even wil navragen en dat ik het daarna wel of niet op kom halen. En met een tegenstrijdige diepe zucht was dat "OK".

Dus ging ik zonder mijn prikpil naar huis. Opgefokt, want nu moest ik de assistente weer gaan bellen en zou ik ongetwijfeld weer de wind van voren krijgen. Maar ja, wat moet, dat moet.... En met nog meer zweet dan normaal greep ik naar mijn telefoon en toetste het nummer in.
En tot mijn grote vreugde, was de ander er vandaag, en die is WEL aardig en doet WEL haar werk zonder al te veel gezeik!

Zij legde me uit dat het geen probleem was, zo lang het in een ampul zat ipv in een kant en klare spuit. En dat als dat zo was, het geen probleem was. En dus sjok ik dadelijk maar weer braaf terug naar de apotheek, betaal 2x zo veel dan normaal en hoop ik maar dat de zorgverzekering nu niet moeilijk gaat doen.....

foto: internet

Echt....serieus????

Het was weer eens zo ver. De schrik sloeg Mick om het hart. Hij bladerde in zijn agenda en zag tot zijn grote schrik dat het volgende week weer tijd was voor zijn volgende anticonceptie spuit.

Huh?? Wacht even... Mick... hij... en anticonceptie??? Ja, omdat sommige mannen vagina's en andere bijbehorende onderdelen hebben, get over it! Maar daar wilde Mick het niet over hebben.

Mick keek dus in zijn agenda en schrok omdat het vandaag vrijdag was, en er een extra lang weekend voor de deur stond.

Op het moment dat je hier de receptenlijn inspreekt krijg je te horen dat als je het voor een bepaalde tijd inspreekt, je je medicijnen binnen 2-3 werkdagen af kunt halen. Dat vind ik eigenlijk al maf en erg lang, en meestal duurt het ook niet zo lang, maar toch.
Mijn ervaring met de prikpil (en meerdere soorten medicatie) is dat mijn apotheek het niet op voorraad heeft en dat het dan vaak besteld moet worden. En dat is niet altijd even handig.

Het 'probleem' met de prikpil is, dat ik het ding ophaal bij de apotheek, met doosje en al naar de huisartspraktijk ga, de spuit erin gejast wordt en ik vervolgens met lege handen weer naar buiten ga. Ik weet dus niet de naam van het medicijn, in mijn hoofd staat het bekend als 'de prikpil'. Maar ja, als je de receptenlijn in moet spreken, dan moet je wel een naam hebben.... Ik besloot het er maar op te wagen, wetend dat ze voor het uitprinten/faxen van je recepten toch eerst in je dossier moeten kijken.

En dus verzamelde ik al mijn moed, sprak braaf mijn naam, geboortedatum, adres, en apotheek in en gaf vervolgens aan dat ik een nieuw recept voor de prikpil moest hebben maar dat ik de naam daarvan niet meer wist, maar dat ik ervan overtuigd was, dat zij dat beter wisten dan ik.

Een half uur later gaat mijn telefoon en met afgrijzen en een bonkend hart kijk ik op het schermpje: de huisartsenpraktijk.... oh nee.....
Ik zag de bui alweer hangen.

De assistente en ik hebben namelijk niet zo'n goede relatie. We werken op elkaar als de spreekwoordelijke rode lap op een stier. Zij begrijpt mij negen van de tien keer niet, ik snap niet dat ze mij niet begrijpt en binnen no time hebben we 'ruzie'. Voor mij is dit inmiddels zo'n drempel geworden, dat ik de huisartsen praktijk niet eens meer durf te bellen (ook niet als ik écht doodziek ben) en maar gewoon langs ga om dingen te regelen. Geen goede zaak, maar ja....

Ik besloot mijn telefoon toch maar op te nemen en het volgende gesprek volgde:

M: met Mick,
A: Met de assistente van dokter van de Ploegggggg (en natuurlijk heet ze niet zo, maar je snapt me wel)
M: hall...
A: Ja je hebt zojuist de receptenlijn ingesproken, maar niet compleet, je hebt de naam en de dosering van het medicijn niet ingesproken. Je zegt dat je de naam niet weet en dat wij dat wel zullen weten, maar zo werkt dat niet hoor. Voor deze ene keer zal ik het gewoon doorzetten, maar de volgende keer ga je maar gewoon even naar de apotheek om te vragen wat de naam en dosering van je medicijn is voordat je belt. Weet je wel hoeveel extra tijd dit soort dingen mij kost?
M:......
A: hallo? ben je er nog? luister je wel?
M: ehm ja, ik ben er nog en ik luister, maar ik geloof mijn oren niet helemaal.
A: hoe bedoel je?
M: vraag je me nu serieus of ik wel besef hoeveel extra tijd dit je kost?
A: ja, want als iedereen dit zo zou doen...
M: ja en als jij dan van al die mensen het telefoonnummer gaat zoeken in hun dossier, om ze vervolgens eerst de les te lezen, terwijl je in datzelfde dossier, waar je dat nummer vond, ook gewoon de naam en dosering van het medicijn kon vinden, dan was je inderdaad een stuk minder tijd kwijt geweest. Maar sorry dat ik je 'extra werk' heb bezorgd, ik zal het de volgende keer doen zoals het daadwerkelijk hoort. Bedankt voor het bellen en ik wens je een fijne dag!
(en ik hing op)

Misschien stel ik me aan en ben ik de enige die dit echt niet snapt. Maar van dit soort onzin dingen krijg ik dus hele slechte zin en mega hoofdpijn van de woede die ik zit in te houden. Want echt...... serieus????

Nu maar hopen dat ik mijn prikpil nog krijg.... Anders volgt er ongetwijfeld nog zo'n soort gesprek....

foto: internet